Als je morgen aardbeien meeneemt vertel ik je wat ik vandaag gezien heb. Dan vertel ik over de beelden van gisteren, beelden uitgezonden om op de televisie. Verhalen over elpees in een kast, stofzuigen en batterijen in de stofzuiger zijn totaal niet interessant. Misschien na een paar biertjes, maar verder zal ik ze je besparen. Ik vertel je morgen veel liever over de onvergankelijken. De heiligen van Italië die voor het publiek overleden liggen te zijn. Over hun perfect geconserveerde lichamen die al honderden jaren hetzelfde eruit zien. Geen botten en stof, maar vlees en een daadwerkelijk gezicht.Daar zal ik je over vertellen als je die aardbeien meeneemt. De ideeën die ik van die onvergankelijken heb mogen ontvangen heeft ook wel een waarde in het verhaal. Misschien is het gewoon onzin, maar het was een gedachte die bij me opkwam. Ik zal die gedachte echt wel met je delen. Ik kan toch niet achterhouden dat die zogenaamde heiligen gewoon mensen zijn die bij de wederopstanding nog in perfecte staat willen zijn. Die zijn bang om als stof en botten de wereld te moeten bewandelen. Ze zijn bang voor de pijn die het zal doen. Daarom kozen ze om hun vlees te behouden. Maar dat had een prijs, met hun vlees moesten ze tot de wederopstanding verblijven in hun lichaam. Terwijl zij in hun lichamen lagen zouden de gefermenteerde mensen gewoon hun tijd af kunnen wachten in de verschillende hiernamaalsen waarin men maar wil geloven.
Dat vond ik best een amusante gedachte. Dat ze daar liggen in hun glazen kisten terwijl er honderden pelgrims per dag langskomen. Elk met hun verhaal en de onvergankelijken zijn gedwongen om naar allemaal te luisteren. Zelfs hun onderzoeken had ik aan gedacht. De wetenschappers die ze uitkleden, lekprikken en stukken huid verwijderen. De honderden foto's die van hun gemaakt werden brandde op het netvlies. Ze zouden elke naaldeprik voelen. Dat zou de prijs zijn die ze moesten betalen voor hun perfecte staat. Ik zou je allemaal over dat soort dingen vertellen. Niets meer, want hier zouden we al meer dan genoeg gesprekstof aan hebben. Ik weet niet of je het zou willen horen, maar dat zouden we vanzelf ondervinden gedurende een bakje aardbeien. Praten en aardbeien zijn nu eenmaal een perfecte combinatie. Dat weet iedereen en anders weet je het nu.
En als het hele lekkere aardbeien zijn kan ik ook nog een stukje van de sluier oplichten over de strip die ik hierdoor in mijn hoofd kreeg. Of tenminste het idee van een strip die een van de onvergankelijken als hoofdpersoon zou hebben. Ik heb altijd iets willen doen met een dood lichaam in de hoofdrol en dit zou een uitgelezen kans kunnen zijn. Maar dat is allemaal voor morgen, eerst de aardbeien en dan vertel ik het je allemaal. Alles vertel ik je erover. Breng die aardbeien nu maar.
Alsjeblieft! Dan vertel ik je nu over vandaag.
Vandaag zijn er andere dingen voorgevallen. Het was weer een dag dat ik een nieuw muziekje ontdekte. Gewoon een muziekje dat verder niet voor heel veel mensen weggelegd is, maar ik was er uitermate gecharmeerd van. Ik vind het leuk, de krakkende versie die het heeft. De hoge schattigheid en vooral de aanstekelijkheid van de teksten. Nu is dat laatste meestal een slechte zaak, teksten waar je lekker mee kan gaan lallen met een biertje in de hand zijn meestal niet van hoge kwaliteit. In veel gevallen zijn het interpretaties van een lied over een barkrul, stinkende oksels en een verloren liefde die wegzint in de armen van je beste vriend. Je beste vriend, de orgeldraaier. Dat is iets wat ik vandaag absoluut niet gehoord heb.
Vandaag was het onderwerp UFO's. Vliegende schotels die over het Amerikaanse landschap van de jaren zestig vlogen. Vreemde voorwerpen en wezens die het hoofd van een Amerikaanse huisvrouw op hol brachten. Dusdanig op hol dat ze er een plaat over maakte. Een plaat met hele schattige liedjes, ze mag dan geen zoetgevooisde stem hebben de eerlijkheid waarmee ze het brengt maakt het goud. Haar gitaarspel is niet van het hoogste gehalte, maar zelfs een Charles Manson kan niet tippen aan haar vingervlugheid. Alleen draait het eigenlijk allemaal om één ding: de teksten. Haar teksten hebben zo'n aanstekelijk karakter dat je het liefste uit volle borst wil gaan meezingen. Vooral als je de liederen een paar keer gehoord heb, even jezelf voorbij de plaatkraken gezet heb en verder luistert naar wat deze vrouw je eigenlijk te vertellen heeft hoor je wat ik bedoel. Het is echt iets wat het proberen waard is. Vooral als je het verhaal achter de plaat leest krijgt het nog meer karakter. Het gaat dan nog meer leven, ik kan je daar ook wel over vertellen maar degene wie de plaat in handen heeft kan het veel beter doen.
Daar kan je ook de vinylrip horen, neerladen en wederhoren. Hij is degene die het verhaal van de huisvrouw in de wereld bracht. Hij is degene die de plaat daadwerkelijk heeft dus waarom zouden we hem niet aan het woord laten. Ik weet niet hoe hij heet dus daarom gooien we de link erin onder de naam waar het allemaal om draait. De naam van de artiest die vandaag mijn hart stal. Zing je mee met Mollie Thompson als zij haar plaat "Heralding the Dawn" de wereld in zingt. Je krijgt er een beetje zon bij, zon die perfect bij de aardbeien past.
