27 februari 2014

Online dating

"Alleen is maar alleen" hoor je vaak door de straten galmen. Moeders die hun zonen of dochters aansporen om toch maar voor de relatie te gaan. Iedereen kent die vraag wel, die vraag welke steevast wordt gesteld als je weer eens je gezicht bij je ouders laat zien. "Heb je al een vriendje/vriendinnetje?" Ongeacht je seksuele voorkeur wordt deze vraag altijd door je ouders gesteld, al is altijd misschien wat overdreven maar vaak is het wel. Ergens hebben je ouders ook gelijk. Mensen in een relatie lijken gelukkiger dan de mensen die single zijn. De maatschappij is ook ingericht op koppels, mensen die samen zijn en een relatie hebben. Ga voor de grap maar eens alleen op vakantie en je komt er snel genoeg achter dat je in een relatie veel meer voordelen hebt. Het is dus logisch dat ouders hun kinderen graag samen met iemand zien, want samen ben je gelukkiger en dingen. Ouders willen gewoon dat hun kinderen gelukkig zijn en daar hebben ze gelijk in ook.

Gelukkig kan je ook alleen zijn, dat weet ik allang. Ik hoef niet perse een relatie met iemand te hebben om mijn geluk te vinden. Ik kan dat alleen ook best. Iets wat mijn moeder gelukkig ook weet, vanwaar ze ook nooit (meer) vraagt of ik een vriendinnetje heb. Maar dat allemaal terzijde, mijn moeder is al jaren single dus mag zij überhaupt niets zeggen. Daarbij heeft zij geen zeggenschap over mijn doen en laten, dus vergeet maar weer dat ik over haar begon. Ik wil het met je hebben over het leven zonder een relatie of hoe je toch op zoek gaat om je lief en leed met iemand te delen.

Alleen dus, gewoon single. Iets wat ik nu alweer een tijdje ben. Toch heb ik wel verschillende relaties gehad, met hele leuke vrouwen. Met eentje ben ik zelfs getrouwd geweest en heb ik twee kinderen op de wereld weten te zetten. Het waren allemaal geweldige vrouwen, waar niets op aan te merken valt en toch viel uiteindelijk de liefde in het water. Die dingen gebeuren nu eenmaal en uiteindelijk sta je weer als een single in de wereld. Het proces van iemand leren kennen kan weer helemaal opnieuw beginnen. Dat doe je eenmaal als je weer als single op de wereld staat, want om de een of andere reden wil niemand echt alleen blijven. Zelfs ik, met mijn voorkeur voor eenzaamheid, heb een behoefte aan menselijk gezelschap. Gewoon iemand om lief en leed mee te delen, die je vasthoudt als je verdrietig bent, mee kan lachen en heerlijke seks mee hebt. Volgens mij heeft iedereen dat wel en ik ben hier echt geen uitzondering in. Ook ik heb normaal menselijke behoeftes, al kan ik soms doen alsof de wereld waarin ik leef geheel losstaat van de maatschappij (maar dat is allemaal schijn, spiegels, rook en soms de waarheid). Om het simpel te zeggen vind ik het ook prettig om in het gezelschap van een leuke vrouw te zijn en samen ontdekken wat allemaal mogelijk is. En er is veel mogelijk, dat weet ik wel. Ik ben al langer op deze wereld en heb genoeg meegemaakt om te kunnen delen. Andersom zal dat vast niet anders zijn, naar mate je ouder wordt doe je steeds meer ervaringen op en delen is fijn.

Dus ga je weer op zoek. Iets wat om de een of andere reden, in mijn ogen, vroeger makkelijker was. Toen ik jonger was en weer single ging ik naar de kroeg of iets dat daar voor door moest gaan. Het duurde nooit lang voordat ik in gesprek was met een leuke vrouw en van het een kwam het ander. Dat deed ik vroeger, toen ik nog behoefte had aan uitgaan en elk weekend aan de bar hangen. Inmiddels heb ik de magische grens van veertig bereikt, een gebeurtenis die ook alweer bijna drie jaar achter mij ligt. Ik heb geen behoefte meer aan uitgaan en de enige plaatsen waar ik nog kom om bier te drinken zijn concerten. Dat is geen plaats om leuke vrouwen te ontmoeten, als ik naar een concert ga wil ik de band zien en niet de hele avond praten over koeien en kalveren. Nu kan je volgens de televisie overal mensen tegenkomen, maar dat zijn grove leugens. Ik heb nog nooit iemand gehoord die beweerde dat hij zijn vriendin had leren kennen in de supermarkt of bij de sportschool. Dat is gewoon onzin. Niemand zit te wachten op gladde praatjes, terwijl je boodschappen op de band staat te laden. Ik ken ze in ieder geval niet en ik ga het ook niet uitproberen.

Kortgezegd moest er een ander oplossing komen. En daar komen de online-datingsites om de hoek kijken. Ik heb mij inmiddels bij verschillende sites ingeschreven. Eerst bij de meest bekende, die ook adverteert op de televisie, maar daar was ik snel van genezen. Het is toch belachelijk dat iemand woekerprijzen durft te vragen aan mensen die gewoon met elkaar in contact willen komen? Gelukkig zijn er ook 'gratis' alternatieven, sites waarbij je gewoon geheel vrijblijvend een profiel kan aanmaken en contact kan maken met mensen maar ook een lidmaatschap kan afsluiten. Met zo'n lidmaatschap heb je dan meer mogelijkheden, maar voor het normale online-daten heb je dat helemaal niet nodig. Het vrijblijvende karakter is prettig en een profiel snel aangemaakt. Je maakt een mooi verhaaltje over jezelf, paar foto's erbij, beantwoord enkele vragen over interesses en klaar. Je hebt een profiel op een datingsite, maar dan..

De eerste dagen waren vrij frustrerend. Sommige sites hebben een soort vleeskeuring, waarbij je kan aangeven of je iemand 'leuk of niet' vind op basis van een foto. Ik merkte al snel dat ik alleen populair ben bij webcam-girls. Van die vrouwen die je helemaal niet willen ontmoeten, maar geld aan je willen verdienen omdat ze een webcam hebben. Seks sells op het internet, alleen niet bij mij. Ik ben blij met de aandacht, alleen heb ik weinig behoefte aan een grietje dat zichzelf voor geld uitkleed voor een webcam. Daar bedank ik voor. Inmiddels negeer ik ze, allemaal. Geen webcam-girls voor mij, dus heb ik alleen nog oog voor de rest.

Punt is alleen dat ik geen meter snap van die datingsites. Ik zie genoeg vrouwen voorbij komen waarvan ik denk: "met jou zou ik best ergens koffie willen gaan drinken (of zoiets)" en dan druk ik op een knopje dat zegt dat ik haar leuk vind. Vervolgens gebeurt er helemaal niets. Af en toe komt er een mail binnen waarin staat dat er nieuwe matches gevonden zijn, maar waar ik ze kan vinden is dan weer een ander punt. Ik doe duidelijk maar wat en daarmee kan ik mijn hele online-dating avontuur mee omschrijven. Geen idee waar ik mee bezig ben, maar ergens heb ik de vage hoop dat ik hiermee leuke vrouwen ga leren kennen. Nu weet ik best dat ik veel meer actie moet ondernemen, vrouwen aanspreken op de datingsites en dergelijk. Alleen wanneer doe je dat? Op de ene site kan ik gewoon berichten sturen als ik iemand er leuk vind uitzien en op andere moet er weer een match komen. En als je dan zo'n match hebt spreek je dan de persoon gelijk aan? Of moet ik wachten tot iemand mij een keer aanspreekt? Wat op dit moment wel iets is wat ik doe, afwachten. Ik heb geen idee wat ik tegen iemand moet zeggen. Ik heb geen goede openingszin. Praten kan ik wel, onzin beweren ook. Ik kan best schrijven, maar wat zeg je tegen iemand die je leuk genoeg vind om te ontmoeten? Op dat moment loop ik vast, ook omdat ik niet zo goed ben in contact onderhouden. En praten over koeien, kalveren en het weer is ook niet mijn stijl. Allemaal punten waardoor ik beren op de weg zie.

Vandaar dat ik mij bij nog meer datingsites ingeschreven heb. Ik heb geen idee hoe ik het allemaal ga bolwerken, want nu moet ik ze allemaal gaan bijhouden. Kijken hoe mijn populariteit op deze sites stijg van niet-bestaand naar niet-heel-hoog en klikken op de foto's van vrouwen die voorbij komen. Uiteindelijk verzin ik vanzelf een goed moment om iemand aan te spreken en te kijken wat er gebeurt, maar voorlopig blijf ik nog rondhangen in mijn woning. Iets wat ik ook niet erg vind, maar na een jaar begint het idee dat het wel weer genoeg is vrij hard te kriebelen in het achterhoofd. Alleen dat daten, ik weet het niet. Ik kan ook zeggen dat ik daar helemaal niet geschikt voor ben, maar dan heb ik het idee opgegeven te hebben voordat ik überhaupt ergens voor gevochten heb. Ik ga er ook mee door. We zullen zien waar het schip strand (waarschijnlijk op een paar rotsen, maar ach..). We gaan ervoor!

Iemand zin om te gaan koffie drinken? Iets anders mag ook natuurlijk.

14 februari 2014

Current 93 doet het weer!

Toen ik een jaar of 14 was hoorde ik voor het eerst Nature Unveiled van Current 93 (naast wat andere dingen) en ik was gelijk verkocht. Dit was muziek zoals muziek hoorde te klinken. Meeslepend, intens, naargeestig en diep hakkend in je ziel. Het was niet nodig om je armen open te snijden als je Current 93 luisterde, al sneed ik toen al niet in mijn armen en heb ik dat nog nooit gedaan. Ik had het ook niet nodig, ik had een muzieksmaak die mij vrolijk maakte door ontzettend naargeestig te zijn.

Het duurde ook niet lang voordat ik mijn eerste elpee van Current 93 kocht. Ik had in die tijd nog niet veel keuze. Ik leerde ze kennen toen Dawn net uitkwam, wat ook de elpee was die ik mee naar huis nam. Dit album was in mijn oren nog geweldiger dan Nature Unveiled, nog intenser en lustopwekkender. En wat vooral belangrijk was, deze elpee was van mij. Ik kon het zo vaak luisteren als ik wilde. Het duurde ook niet lang voordat ik meerdere elpees van Current 93 in bezit had. De een nog gezelliger dan de andere en toen kwamen ze met Imperium. Een album waarbij ze de noise van de eerdere albums hadden losgelaten om keihard in een folk-richting te gaan. Het was niet alleen voor Current 93 een keerpunt, maar ook voor mij. Ik heb Imperium praktisch grijsgedraaid. Het was alsof ik een tweede muzikale openbaring kreeg. In de rust van de folk-achtige klanken bleef de dreiging doorklinken, de naderende Apocalyps en erger. Het was (en is nog steeds) een geweldig album. Als je het mij persoonlijk zou vragen zeg ik dat Imperium het allerbeste album is dat Current 93 ooit uitgebracht heeft, maar dat is meer omdat het muziek uit mijn jeugd is. Ik ben bevooroordeeld en voor mij is dit gewoon een belangrijk stukje muziek uit mijn verleden. Kan ik ook niets aan doen.

Ik heb over de loop van de jaren Current 93 altijd trouw gevolgd. Platenzaken afgestruind op zoek naar de albums die ik nog niet had, want ondanks er niet heel veel mensen waren die dit soort muziek leuk vonden in die tijd was ik niet de enige die het verzamelde. Er waren ook niet veel platenzaken die hun albums verkochten en sommige elpees waren nogal gelimiteerd uitgebracht, dus het was altijd een zoektocht om alles te vinden (wat ook de reden is dat ik niet alles heb, maar wel veel) Vele jaren plezier heb ik gehad aan Current 93. De folkrichting die ze opgeslagen waren bleven ze voortzetten, Christ and the pale queens mighty in sorrow was voor mij een rechtstreekse voortzetting van Imperium. Al heb ik (helaas genoeg) dit album nooit mogen bezitten. Mijn broer had de cd, maar ik wilde perse de vinylversie hebben en als er maar 93 exemplaren gemaakt zijn vis je vrij snel achter het net. Toch kon ik het vaak genoeg luisteren en had ik nog de oudere albums om te beluisteren. Iets wat ik ook graag deed.

Tot het moment dat Current 93 nog verder de folk indook. De experimentele aanpak op de oudere albums werd helemaal losgelaten en de echte folk-invloeden kwamen steeds verder bovendrijven. Met Swastikas for Noddy leek het erop dat Current 93 de weg kwijt was. Ik vond het een klote-plaat. Een paar goede nummers die ik nog steeds koester, maar over het algemeen was het een diepe teleurstelling. De muziek had niet meer dezelfde gloed als het vroeger had. Minder intens, minder meeslepend, gewoon veel minder noisy en op dat moment hield ik gewoon erg van de noise. Ik was er absoluut niet kapot van, maar bleef een fan van de band. Al was het onder voorbehoud, ik hield een slag om de arm en zou de volgende release niet meer blind kopen. En de volgende release vond ik praktisch nog erger. Het was een pure folk-plaat geworden, kampvuur-muziek die je opzet wanneer de hele wereld lag af te branden. Nu bij nader inzien is het prachtig, maar op dat moment was de desillusie zo groot dat ik zwoor nooit meer een album van Current 93 aan te schaffen. Ze hadden voor mij afgedaan. Het was niet meer hetzelfde, de band had zich verloochend met muziek die ik niet wilde horen. Ik keerde terug naar de oude platen en de andere bands die ik op dat moment fanatiek verzamelde.

Enkele jaren later, een stukje ouder en misschien ook iets wijzer, is het allemaal weer goedgekomen. Ik hoorde een nummer van een later album (geen idee meer welke) en voelde weer dezelfde intensiteit die ik vroeger ook hoorde. De muziek was nog steeds folk-gericht, maar ik begon het te waarderen. Ik keerde terug op het oude nest en was noemde mijzelf weer fan. Niet dat ik daadwerkelijk ook alles goed vind, want ik blijf erbij dat ze een paar beste missers uitgebracht hebben. Albums waarvan ik in slaap val als ik ze helemaal moet afluisteren, maar die zet ik gewoon niet in mijn verzameling. Die mogen andere mensen verzamelen en goed vinden, ik hou het wel bij wat ik goed vind. Er is ook niets mis mee met een paar albums die niet dezelfde kwaliteit hebben als degene die ik geweldig vind en met veel plezier mag luisteren.

De afgelopen jaren kocht ik ook gewoon weer blind alles wat Current 93 uitbracht. De kwaliteit was altijd goed en zoals altijd waren sommige dingen beter dan de andere, maar altijd luisterde ik er met plezier naar. Toch begint de façade van het fan-dom weer barsten te vertonen. Even leek het erop dat David Tibet zijn Current 93 ging leiden naar een apocalyptische folk-versie van een psychedelica -band en laat ik toevallig heel erg van psychedelische muziek houden. Er is geen muziekstroming die mij meer plezier kan geven, dus ik was erg blij dat deze twee werelden nog verder samenkwamen. Dat de psychedelica niet alleen als invloed genoemd werd, maar dat je het ergens ook kon terughoren. Ik keek elke keer weer uit naar een nieuwe release, maar toen vond David Tibet het nodig om een uitstapje te doen met Myrninerest. Een ode aan John Balance van Coil noemde hij het en omdat ik Coil helemaal geweldig vind kocht ik alles van Myrninerest.ook blind. En wat viel het tegen toen ik het voor het eerst hoorde. De teksten van David Tibet blijven een zekere schoonheid hebben, maar op de een of andere manier komen ze niet over. Ze blijven vlak, slechts woorden en niets meer dan woorden. Ik was niet overtuigd. Current 93 zelf kwam in de tussentijd aan met HoneySuckle Æons wat ik op zich wel een mooi album vind, alleen zal het nooit in mijn top 10 terechtkomen. Het is een redelijke middenmoter en zelfs daar blijft het wringen. De intensiteit waarmee David Tibet op oudere albums zingt en zijn woorden uitspreekt blijft steeds vaker afwezig. Ik merk dat ik dit album bijna niet geluisterd heb nadat ik het aan de collectie had toegevoegd.

Nu is er weer een nieuw album uit, genaamd I Am the Last Of All the Field That Fell en tot mijn grote schrik is Current 93 weer terug bij het uitbrengen van rommel. Het eerste nummer dat David Tibet had gelekt deed mij een beetje braken in de mond. Overdreven natuurlijk, er klonken wel dingen door die mij aantrokken maar over het algemeen vond ik het drie keer niets. Nu heb ik het nieuwe album halfslachtig geluisterd op de bandcamp en het eerste wat in mij opkomt is dat David Tibet een schoolband heeft aangetrokken om zijn teksten overheen te praten. Soms gaat het wel de goede kant op, klinkt het lekker psychedelisch maar het gaat vaker mis dan wel goed. Daarbij klinkt het nieuwe album, in mijn oren alsof het geproduceerd is door iemand die net weet hoe een studio werkt. De zang is veel te zacht en de muziek klinkt dof, zelfs onaf. Ik ben er absoluut niet kapot van en weet ook niet of ik dit album in de kast wil hebben staan. Ik begin steeds meer te denken dat Current 93 definitief de glans van weleer verloren heeft, dat David Tibet het kwijt is. Maar het kan ook zijn dat ze het weer doen, dat het een fase is die ik gewoon niet goed vind. Ik hoop het wel, eigenlijk..

2 februari 2014

Stemmen luisteren niet

Inmiddels is het de vierde dag op een rij. Vier dagen waarop de stemmen mij geen moment met rust laten. Ze praten en praten alsof het een lieve lust is. Opdrachten vliegen mij om de oren. Sommige zijn grappig, anderen zijn dusdanig afgrijselijk dat ik tien minuten nodig heb om bij te komen. Tien minuten die mij niet gegund wordt. Ik krijg geen moment rust, ze gaan maar door en door. Constant praten ze tegen mij, constant willen ze dat ik dingen ga doen. Dingen die ik nooit zou willen doen, dingen waar ik niet eens aan wil denken. En toch verlangen de stemmen dat ik ze ga doen.

Ik heb een tijdje met mijn handen over mijn oren gezeten. Daarna een langere tijd met mijn hoofdkussen en dekbed over mijn hoofd, alles in de hoop de stemmen te laten verstommen. Even rust krijgen, even stilte, maar het hielp niets. Ze bleven gewoon doorpraten alsof er niets over mijn oren zat. Bijna alsof ze in mijn hoofd zitten. Alsof de stemmen niet van buitenaf komen, maar vanuit mijzelf. Ik lach een beetje om deze gedachte. De stemmen lachten hier nog harder om. Ze zitten niet in mijn hoofd, zeggen ze. Ze zien mij zitten, liggen en ronddwalen door mijn kamer. Dat vertellen ze mij allemaal en zeggen dan dat ik een mes moet pakken. Of erger. Of veel erger. Ze zeggen dingen die ik niet wil herhalen. Ik weet waar dat toe kan leiden en daar wil ik niet heengaan. Ik wil met rust gelaten worden. Stilte wil ik en graag nu, als dat mag. Maar het enige wat ik krijg ik hoongelach en nog meer opdrachten. Nog meer dingen die ik zou moeten of kunnen doen. Suggesties hoe ik het beste.. Nee, ik geef ze niet dat genoegen. Ik zal niet vertellen wat ze willen, dan winnen ze juist. Ik wil niet dat ze winnen. Ik wil dat ze ophouden, dat ze stil zijn en mij met rust laten. Ze moeten weg! Weg!

Ik ben buiten geweest. Gewoon mijn jas aangetrokken en naar buiten gegaan. Later realiseerde ik mij pas dat ik geen schoenen of een broek droeg. Niet dat ik het koud had, maar de stemmen wezen mij erop. Ze zeiden constant dat ik geen schoenen droeg, dat mijn benen als witte (harige) melkflessen de natgeregende wereld ontsierde. Ze zeiden nog wel meer dingen, maar die ga ik niet herhalen. Het waren ook de dingen waardoor ik niet naar ze wilde luisteren. Ik geloofde ze niet, ik geloofde niet dat ik geen schoenen of een broek droeg. Natuurlijk kan je nu zeggen dat ik alleen even naar beneden hoefde te kijken, maar als ik dat deed zou ik ze gewonnen geven. Dan konden ze zeggen dat ze mij hadden laten kijken en lachen. Ze zouden zo hard lachen dat ik weer dagen, uren wakker zou liggen. En ik sliep al zo slecht door hun constante aanwezigheid. Ik liep daarom gewoon door. Mijn blik vooruit gericht. Alleen de weg voor mij en de bomen naast mij waren belangrijk. Dat was het enige wat ik wilde bekijken. Ik had een broek en schoenen aan, vond ik. Dat moest wel. Ik moest dat wel dragen. De stemmen logen vaker en hier zouden ze ook zeker over liegen. Ik stapte stevig door, want mij zouden ze niet klein krijgen.

Ze kregen mij ook niet klein, al moest ik ze wel gelijk geven. Het moment dat je in een stuk glas of iets anders scherp gaat staan, is ook het moment waarop je zeker weet dat je geen schoenen aan hebt. Een felle pijn schoot door mijn voetzool en ik kon niet anders dan kijken. Niet alleen schrok ik van het bloed dat uit mij stroomde, maar ook van mijn naaktheid. De stemmen hadden gelijk. Ik was naakt aan de onderkant. Geen schoenen, geen broek. Helemaal niets! En mijn voet lag flink open. Een stuk glas van ongeveer een centimeter, misschien twee had mijn huid doorboort. Ik kon het zien glinsteren tussen het bloed dat uit de wond stroomde. De stemmen schreeuwden van vreugde. Dit wilde ze zien. Bloed, felrood bloed dat uit mij stroomde. Uit mij of anderen, als het maar bloed was. Bloed dat warm en vochtig op de grond viel. Bloed wilde ze zien en bloed kregen ze nu te zien. Ze waren blij, terwijl ik op één been stond om te kijken naar het stuk glas in mijn voet. "Hou je kop!" schreeuwde ik naar de stemmen, maar er kwam alleen meer hoongelach als antwoord. Stilte kon ik nu helemaal vergeten. Ze proefden van wat ze graag wilde hebben. Ze kregen nu wat ze wilde hebben en alleen omdat ik vergeten was mij behoorlijk aan te kleden.

Zouden ze gewonnen hebben? Ik had al vier dagen weerstand tegen de stemmen kunnen bieden. Vier dagen waarop ik met mijn handen in het haar gezeten heb om hun opdrachten te negeren. Hun nare woorden langs mij te laten glijden. Vier dagen afzien, dagen die ik nooit meer terugkrijg. Niet dat ik überhaupt ooit nog een dag zal terugkrijgen, maar deze afgelopen vier dagen ben ik kwijtgeraakt aan de invloed van de stemmen. Elk moment heb ik moeten vechten om ze niet te geven wat ze wilde. En nu doe ik het per ongeluk. Omdat ik zo moe was dat ik niet meer kon nadenken vergeet ik mij aan te kleden. Ik ben gewoon stom genoeg om te geloven dat ik van de stemmen kan winnen. Ik leefde in een droomwereld. Het is niet anders, ik moet luisteren naar de stemmen. De stemmen hoeven niet te luisteren naar mij.