Eigenlijk zou ik dit helemaal niet moeten vertellen. Sterker nog, ik weet dat vele mensen me voor gek zouden verklaren dat ik dit zo open en bloot neer zet, maar aangezien het al dagen kriebelt in mijn hoofd wil ik het gewoon kwijt. Kriebelen is eigenlijk ook niet het goede woord, als het wat in mijn hoofd kriebelde hoefde ik alleen te krabben. Een beetje krabben en het is weg. Kriebel is makkelijk, dat heeft geen reden om het met iedereen die het maar wil lezen te delen. Neen, dit is veel meer dan een kriebel in mijn hoofd. Al is het te verwoorden als een kriebel in mijn hoofd gewoon makkelijker dan er een geheel nieuwe woordkeuze aan te geven. Weer iets om te verzinnen zou dat zijn.
Nu ben ik absoluut niet te beroerd om een zinssnede te verzinnen die de "kriebel in mijn hoofd" zou kunnen omschrijven en dan vooral de reden waarom ik het zo graag met de wereld wil delen, maar dat zou weer afbreuk doen aan het eigenlijke feit waarom ik dit vertel. De kans is groot dat je dan meer op mijn woordkeuze gaat letten dan het eigenlijke verhaal aan het vertellen is. Daarom is het beter om een lichte verwoording eraan te geven om het zo de juiste impact te laten hebben. Tenslotte is dat de hele reden waarom ik dit opschrijf.
Denk maar niet dat ik het makkelijk vind om met iedereen te delen. In tegendeel juist, ik zou het liever gewoon voor me houden. Lekker de boel opvetten en binnen houden. De deuren gesloten houden, me met mijn eigen zaken bemoeien, maar zoals ik al zei: Een lichte kriebel in mijn hoofd dwingt me verder te gaan waar ik eigenlijk zou moeten stoppen. Stom is dat eigenlijk. De werking van de menselijke geest is totaal onvoorspelbaar, zelfs op de momenten dat voorspelbaarheid zeer wenselijk is. Maar ik kan nu gewoon niet anders. Ik ga het vertellen....
... morgen.
