Schaamteloze internetz-zelfpromotie

Zoals we allemaal wel weten is het internetz een van de grootste bergen onzin die er bestaat, alleen de televisie zelf gaat nog veel verder in de onzinnigheid omdat je daarbij alleen maar mag kijken. Enige vorm van invloed is niet op de buis uit te oefenen, dan is het internetz nog een beetje interessanter omdat je daar invloed kan uitoefenen. Maar goed, dat neemt niet weg dat het een grote berg onzin blijft met allerlei onzinnige dingen op op te doen. Bloggen bijvoorbeeld, maar daar kom ik ooit nog wel een keer op terug. Weest gerust, ik kom er echt een keer op terug.

Maar naast het bloggen wat ik wekelijks wel een keer of wat doe heb ik ook maar een Twitter-account aangemaakt. Waarom? Simpel, er is werkelijk niets stompzinniger dan de mogelijk hebben om elk moment van de dag een zin van honderdveertig letters te typen om mensen mee te vermaken. Of eigenlijk is het bedoeld als een mogelijkheid om iedereen in je omgeving en ver daarbuiten te laten weten wat je aan het doen bent op elk moment van de dag, maar eerlijk gezegd heb ik niet eens woorden voor de volledige loosheid hiervan. Ik kan dat dan ook niet en om die reden gebruik ik twitter om zinnen neer te schrijven. Zinnen die verschijnen in mijn hoofd als ik de mogelijkheid om honderdveertig letters neer te typen zie.

Uiteraard volg ik ook weer mensen op twitter, want dat is dan weer leuk en het geeft wel eens inspiratie tot het schrijven van dingen die ik nooit aan anderen laat lezen. Zo had ik vandaag opeens veel inspiratie tot het schrijven van zinnen en teksten tot ik opeens mijn naam bij een ander zag staan. Een oproep zag ik. Dit zag ik, want schaamteloos mijzelf promoten ben ik natuurlijk ook goed in. Hier is derhalve een plaatje:



Nu kan ik mevrouw Krause natuurlijk geen ongelijk geven, behalve de "aantijging" dat ik aan de LSD of iets dergelijk zou zitten. Dat is natuurlijk absoluut niet zo, drugs gebruiken is iets van het verleden en ik heb geen middelen nodig om teksten uit mijn hoofd te lepelen. Maar dat weet niet iedereen en dat is ook geheel niet nodig. Sommige dingen hou ik liever gewoon geheim. Ik ben het derhalve met mevrouw Krause eens dat iedereen mij zou moeten volgen. Niet alleen is het interessant, het kan ook nog eens leerzaam zijn als je tussen de regels door weet te lezen. Al is dat laatste wel weer moeilijk met iets als twitter omdat het maar honderdveertig letters zijn die de zinnen moeten vormen. Dat laat niet veel ruimte om tussendoor te lezen, maar een beetje vent weet hier wel raad mee en zorgt voor genoeg ruimte om zich heen. Haar heen mag natuurlijk ook.

Tot zover mijn schaamteloze zelfpromotie. Ik ga weer over tot de orde van de dag en mijzelf klaar maken voor de Koninginnedag van morgen. Misschien dat ik daar nog met wat stokken zal zwaaien om de menigte te vermaken, maar dat is van latere zorg. Ik ga eten koken.

Wachten in het ziekenhuis

Tijdens een rustig avondje televisiekijken gaat opeens mijn telefoon af. Ik kijk naar de display en zie "onbekend" staan. Weer een onbekende beller, dat is waarschijnlijk een of andere verkoper die mij iets wil aansmeren dacht ik nog. Nu ben ik altijd té nieuwsgierig om de telefoon niet op te nemen. Ik neem op en zeg een algemeen "hallo" in het apparaat. Aan de andere kant hoor ik een bekende stem. "Niet schrikken" begint ze "maar ik ben met M. in het ziekenhuis." Niet schrikken! Mijn oudste telg is in het ziekenhuis met zijn moeder. Er is iets gebeurt, iets dat erg genoeg is om in het ziekenhuis te moeten zitten. De schrik slaat om mijn hard. "Er zou toch niets erg gebeurt zijn" denk ik vreemd genoeg nog. Ze gaat verder: "M. heeft zijn arm gebroken." Ik schrik mij nu werkelijk een hoedje. We praten over hoe het gebeurt is en wat verder te doen. Ik snel naar huis toe om mijn jongste telg op te vangen en de dag van morgen af te wachten.

De volgende dag mocht mijn oudste telg namelijk terugkomen om zijn arm te laten zetten. Dat wilde ze die avond niet meer doen doordat de breuk er nogal complex uitzag op de röntgenfoto. Hij had tijdelijk gips gekregen en weer naar huis gezonden. 's Ochtends in alle vroegte togen we naar het ziekenhuis, in het geval van mijn oudste telg kwam het op weer naar het ziekenhuis neer maar erheen gingen we.

In het ziekenhuis begon het al goed. We werden geacht ons in alle vroegte te melden bij de eerste hulp maar daar vonden ze het maar raar dat we er waren. Ze gingen het even navragen. Een half uur later kregen we te horen dat we wel goed zaten, maar we moesten wachten omdat mijn oudste telg overal tussendoor geplaatst moest worden. Hij zou geopereerd worden om zijn arm recht te laten zetten, enkel was er nog geen zicht op wanneer dit zou gaan plaatsvinden. Tenslotte hadden we geen afspraak. Het plan van het ziekenhuis werd ons wel voorgelegd. Eerst zouden we langs de afdeling van de anesthesist gaan om daar alles door te spreken, daarna werden we geacht ons op de kinderafdeling te melden. Daar zouden we kunnen wachten tot er tijd vrijkwam in de operatiekamers. Op zich een plan, een vreemd plan maar als we maar geholpen werden.

Een uurtje wachten later kwam het verlossende woord. We werden verwacht bij de afdeling Anesthesie en voor we het wisten stonden we aan de balie van de chirurgische afdeling. Weer werd het wachten, nu wachten tot we aan de beurt waren. Mijn oudste telg ontdekte een eend in de muur. Iets waarmee we onszelf wel even zoet konden houden tot we op gesprek konden komen. Het gesprek en de wachttijd ging redelijk vlot. Binnen een half uur konden we naar de kinderafdeling om de uiteindelijke operatie af te gaan wachten. Daar ging het wachten weer verder, alleen had mijn oudste telg nu een heus bed en zusters die hem kwamen controleren.

Ergens halverwege het wachten kreeg mijn telg bezoek van een therapeutisch medewerker die hem ging vertellen wat er allemaal ging gebeuren. Met een fotoboek en allerlei voorbeelden legde ze uit hoe de gang naar de operatie ging verlopen. Een zeer goed systeem aangezien het een hoop zenuwen wegnam bij mijn verder zeer rustige telg. Na dit bezoek ging het wachten weer verder, al duurde het nu niet lang meer voordat hij opgeroepen werd voor de operatie. Intussen hadden we al besloten dat ik mee zou gaan naar de operatiekamer. Of beter gezegd hem zou begeleiden naar de operatiekamer, de werkelijke operatie mocht ik niet meemaken (gelukkig maar overigens). Ik werd daarna weer verwacht in de verkoeverkamer zodra hij wakker zou worden. Alles ging goed, met een zuster van de kinderafdeling reden we mijn telg met bed en al naar de operatiezaal waar we in de deskundige handen van de zusters aldaar achtergelaten werden.

Die afdeling vereist van iedereen die binnen wil dat je speciale kleding aandoet. Gelukkig komt dit neer op een rare cape die je over je eigen kleren aandoet en waardoor je er als een volslagen idioot uitziet. Overigens tot groot genoegen van mijn oudste telg die een grote glimlach niet kon onderdrukken toen ik volledig in apenpak naast hem stond. Ik lachte mee en we reden verder de afdeling op. Precies zoals de therapeutisch medewerker had verteld werden alle handeling verricht en voordat ik het wist stond ik weer buiten. De operatie was begonnen en het wachten ging weer verder. Voordat ik de deur van de operatieafdeling gewezen werd vertelde iemand mij dat het een eenvoudige operatie zal worden. Het wachten zou niet lang duren, maar als het om je eigen kind gaat duurt elke minuut uren en het uiteindelijk uur duurde een eeuwigheid.

Ik werd verwacht in de verkoeverkamer waar mijn oudste telg monter rond lag te kijken. Hij was volledig wakker en goed uit de operatie gekomen. Ik vroeg aan de zuster aan zijn bed of de operatie goed verlopen was. Ze dacht van wel, maar wist mij eigenlijk weinig te vertellen aangezien ze er niet bij geweest was. De dokter had helaas genoeg de papieren niet ingevuld waardoor ze ook niets daarvan kon halen. Maar ze dacht dat er geen gekke dingen voorgevallen waren, dan had de dokter het wel ingevuld. Toch gingen de papieren terug naar de operatiekamer, die dokter moest zijn werk goed doen en ook de administratie invullen. Mijn telg en ik gingen weer terug naar de kinderafdeling. Daar werden we geacht te wachten op de dokter die hem geopereerd had en ons kon vertellen hoe zijn arm er voorstond.

Daarbij moest mijn telg ook nog even bijkomen van de narcose in de zin dat ze hem nog even wilde observeren. De ervaring met andere mensen had namelijk geleerd dat men enkele momenten na het ontwaken uit een narcose nog helemaal kon instorten. Dat willen we niet buiten het ziekenhuis laten gebeuren. Weer mocht het wachten beginnen, alleen waren we dit keer niet voorbereid op hoe lang het zou gaan duren. Twee uur nadat we weer terug waren gekomen op de kinderafdeling werd ons verteld dat de dokter binnen een kwartiertje zou komen. De zuster zei nog gekscherend dat het waarschijnlijk een half uur zou worden, maar de dokter kwam eraan. Anderhalf uur later was er nog geen dokter en weer een half uur later (nadat er geïnformeerd was naar het wel en wee van de dokter) nog steeds niemand. Het duurde zo lang dat uiteindelijk de afdelingsarts langs kwam om ons op de hoogte te brengen van de verwikkelingen rond de gebroken arm van mijn oudste telg.

Het bleek dat er ook nog een extra röntgenfoto gemaakt moest worden. Opeens kregen we dat te horen. Nog meer wachten? Gelukkig niet, de afdelingsarts begreep dat we daar weinig zin in hadden en zorgde dat de foto onmiddellijk gemaakt kon worden. We hoefde ook niet te wachten op de uitslag, dat zouden we bij de controle-afspraak verder gaan bespreken. Ik was allang blij, mijn oudste telg nog meer want hij mocht eindelijk naar huis. Eindelijk het ziekenhuis verlaten. Met een afspraak voor volgende week verlieten we het ziekenhuis na een hele dag er gewacht te hebben.

's Ochtends binnen komen en aan het einde van de middag weer weg kunnen gaan, alleen maar voor een gebroken arm. Hoe zouden mensen het hebben die een of andere enge ziekte hebben? Ik kan mij inmiddels zou indenken dat die hele dagen wachten kwijt zijn... En dat de mensen in ziekenhuizen het zo vreselijk druk hebben zal je mij nooit meer horen zeggen. Laat ze eerst efficiënt gaan werken en zorgen dat afdelingen met elkaar gaan samenwerken zodat de patiëntenzorg niet in het gedrang komt. Is het gek als ik zeg dat ik mijn hart al vasthoud over volgende week, wanneer we de controle-afspraak hebben...? Maar goed, het belangrijkste is dat mijn telgen nog allebei gezond zijn en dat de arm van mijn oudste helemaal perfect gaat genezen. Een gebroken arm is vervelend, maar niet dodelijk. Pff.

Digitale camera en een kattenshow

De dag begon al goed door mij meerdere keren in de nacht wakker te krijgen. Hierdoor beginnen dagen altijd veel te vroeg en lijken ze veel langer te duren dan ze normaal al doen. Ik snap ook niet dat mensen kunnen beweren dat het leven zo snel voorbij gaat. Alles gaat met één dag per keer voorbij, elk uur wordt gemeten in zestig minuten en zelfs die hebben seconden nodig om voorbij te kruipen. Al duren seconden meestal niet zo vreselijk lang, meestal niet tenminste. De dagen en uren daarentegen, traag kruipen die voorbij op sommige momenten en op andere iets sneller dan traag. Maar nooit snel, nooit vlieden ze voorbij zoals wolken op een slapeloze nacht doen. Ik kan niet zeggen dat het leven voorbij vliegt. Trouwens daar heb ik ook helemaal geen tijd voor. Er is nog veel te veel te beleven en te doen.

Om die reden heb ik vorig jaar voor mijn verjaarsdag een digitale camera gevraagd en gekregen. Al duurde het krijgen wel iets langer omdat ik precies weer een camera had uitgekozen die op het moment dat ik jarig was niet voorhanden bleek te zijn. Maanden later kreeg ik eindelijk een mazzeltje en kon ik het kleinoodje alsnog op de kop tikken. De planning was om het apparaat te gaan gebruiken bij concerten en andere gelegenheden waar ik maar heen zou kunnen gaan. Dat was de planning, maar tot op heden is het er niet echt van gekomen om de camera mee te nemen naar een optreden. Al is dat niet helemaal waar, bij een optreden (van Kiss the Anus of a Black Cat in het Haarlemse Patronaat-café had ik mijn camera wel meegenomen. Om precies te zijn heb ik daar één foto genomen en besloot ik toen dat het geen avond was om foto's van een band te nemen. Het werkte allemaal niet lekker en het zat mij ook allemaal niet lekker. Ik moest nog wennen aan mijn camera. Er moest nog geoefend worden met de instellingen en mogelijkheden.

Ik besloot dat het leven een groot oefenterrein moest gaan worden. De voorwerpen in mijn woning werden aan zorgvuldige foto-sessies onderwerpen. De meest triviale zaken liet ik opnemen op de digitale gevoelige plaat om later weer allemaal weg te gooien (de foto's, niet de triviale zaken zelf). Het leven kreeg ik er niet op, maar wel kreeg ik de werkingen van mijn camera door en dat was ook een goede zaak. Reden genoeg om mijn camera mee te nemen naar een georganiseerde kattenshow, welke afgelopen paasmaandag werd gehouden in de Arnhemse Rijnhal. Op zich is zo'n kattenshow al belevenis genoeg om een heel verhaal over rond te krijgen, maar ik ging erheen om foto's te maken van katten. Ik zou dan ook niet weten waarom ik iedereen op de hoogte moet stellen hoe we überhaupt in Arnhem kwamen, welke gesprekken we allemaal gevoerd hebben en wat er precies allemaal gebeurt bij zo'n kattenshow. Als je dat wil weten moet je misschien zelf eens een kattenshow gaan bezoeken.

Maar ik ging er dus heen om foto's te maken. Alleen maar foto's van katten, raskatten en andere varianten als ze er mochten zijn. Niet lang na binnekomst had ik al enkele achterhoofden van katten op de gevoelige plaat genomen, maar ik was niet tevreden. Ik wilde geen achterhoofden van katten... Neen, ik wilde schattige hoofdjes met halfontluikende oogjes die de camera instaren. Iets wat mij in eerste instantie maar niet wilde lukken. Geen kat wilde mij op een normale manier aankijken en als ze het wel deden draaide ze snel de kop weer om zodra ik de lens op ze gericht had. In het begin was het nogal frustrerend om foto's te nemen, maar al snel begon ik de hang te pakken te krijgen en wist ik de eerste kat normaal op de foto te krijgen.

Twee schattige oogjes staarde recht de lens in toen ik op het knopje drukte en ik wist dat ik eindelijk op weg was naar een redelijk interessante fotoreportage van één van mijn favoriete dieren. Altijd beter dan honden, mag ik vaak zeggen maar sinds die paasmaandag meen ik het ook nog. Katten zijn veel leuker dan honden ooit kunnen zijn en zelfs de mensen die op een kattenshow komen schijnen leuker te zijn dan het volk op een hondenshow. Al heb ik dat laatste alleen uit tweede had en kan ik niet zeggen dat ik zelf de ervaring heb opgedaan. Waarbij ik gelijk wil toevoegen dat ik zeer waarschijnlijk ook nooit naar een hondenshow zal gaan en ook nooit het verschil zou kunnen meemaken. Maar wat moet ik ook op een hondenshow. Ik vind honden geen interessante dieren om op de gevoelige plaat te trekken. Zo durf ik met honderd procent zekerheid te zeggen dat een kale hond absoluut geen partij is voor een kat met evenzoveel beharing. Niet dat ik ooit een kale hond gezien heb, maar aangezien de lelijkste hond ter wereld zo goed als kaal was is een goed beeld best te vormen. In ieder geval heb ik aan de foto's meer dan genoeg gezien om te weten dat ik ze liever niet in het echt wil zien. Ze vormen misschien geen spul waar nachtmerries van gemaakt worden, maar lekker van slapen zal je er niet echt van.

Nu ga ik ook niet beweren dat katten zonder beharing, welke onder het ras Sphinx tot de mooiste katten die ik ken behoren. Integendeel juist, ze zijn best lelijk om aan te zien. Gerimpeld, los in het vel en vooral héél erg kaal. Hele fijne haartjes bedekken hun zichtbare huid zonder het echt te bedekken met een vacht. Eigenlijk lijken ze best veel op mensen qua huid, maar verder zijn het op-en-top katten. Op de kattenshow waar we waren bleken ze nog niet echt populair, deze Sphinxen maar we hebben toch drie verschillende katten van dit ras mogen ontwaren. Het was in mijn geval ook liefde op het eerste gezicht. Later als ik groot ben en genoeg geld heb om mijzelf een raskat aan te schaffen zal ik zeker één of twee Sphinxen in huis halen om mij gezelschap te houden. Het was daarom ook jammer dat er maar drie verschillende katten van dit ras waren. Ik had ze namelijk heel graag en vooral heel veel op de digitale gevoelige plaat getrokken, maar met drie katten ben je vrij snel klaar. Vooral omdat ze nogal bewegelijk zijn en van stil zitten niet echt gehoord lijken te hebben. Al is het natuurlijk een ander verhaal als ze slapen, maar dan zijn ze nogal saai. Net zo saai als de triviale zaken die ik een tijd geleden op de foto nam in mijn woning.

Ik weet nu al dat wanneer ik enkele Sphinxen in mijn woning heb rondlopen ik ze veelvuldig op de foto zal zetten. Maar tot die tijd moet ik het doen met de foto's die ik op de kattenshow gemaakt heb. Gelukkig heb ik er genoeg genomen en heb ik daardoor flink kunnen oefenen met het gebruik van mijn camera. Inmiddels heb ik de werking redelijk door en kan ik binnenkort weer gaan beginnen met het maken van concertfoto's. Tenslotte is dat de hele reden dat ik een digitale camera wilde hebben. Ik mag graag concerten fotograferen. Al heb ik nu ook door dat het leven zelf ook interessant genoeg is om op de plaat te trekken. Daarom heb ik een gedeelte van mijn foto's van de kattenshow van afgelopen pasen hier geplaatst. Gewoon speciaal voor de mensen die toevallig geïnteresseerd zouden kunnen zijn. Klikkerdeklik derhalve!

De verandering in plannen

Toen ik gisterenavond van mijn werk naar huis reed was de wereld nog vol blauwe luchten, zonneschijn en vrolijke geluiden. Ik belde mij moeder om wat zaken door te spreken die belangrijk konden zijn voor de dag van vandaag en wat aanvullende dingen die er verder toch niet toe deden. Niet veel langer daarna stapte ik in de trein om daadwerkelijk naar huis te rijden door de vrolijke lucht, de blauwe geluiden en zonneschijn.

Thuisgekomen haalde ik wat broodnodige boodschappen en ronde de avond af met televisie en een goed boek. Soms moet je niet te veel doen als er vooruitzichten in de toekomst liggen, maar ook wanneer je gewoon een dag niet al te hard hoefde te werken is het prettig om de rest van de avond ook gewoon niets uit te voeren. Al de hele week is het rustig op mijn werk en dat is een verademing met de jaren die ik hiervoor had, werk-technisch gezien. Vroeger had ik het dag in dag uit vreselijk druk op mijn werk, eigenlijk was elke dag hetzelfde. Als het rustig was bleek het toch druk geweest te zijn en als het druk was konden we door de bossen geen boom meer ontwaren. Hele wouden verslonden ons met drukte en aanvullende werkzaamheden. Die dagen wilde je alleen maar rustige avonden en niets te doen te hebben, zelfs als je aan het werk was. Maar die dagen liggen achter mij, nu hebben we de mogelijkheid om het druk te laten zijn. Tenminste nu is het duidelijk wanneer het druk gaat worden en niet duidelijk wanneer het heerlijk rustig zal zijn.

Maar genoeg over werk, dat is een trivialiteit die alleen interessant is voor workaholics en mensen zonder een verder leven. Gisteren scheen de zon. De zon scheen letterlijk en de wereld was mooi. Maar vandaag is het een ander verhaal, een heel ander verhaal. Om te beginnen met de plotselinge verandering van mijn plannen voor vanavond. Eigenlijk moet ik beginnen met de verandering in het weer. Tenslotte schijnt de zon niet meer, hebben wolken de blauwe lucht bedekt en hoorde ik nog enkele vrolijke geluiden maar zijn deze ook geheel verstomd. Toch vind ik het weer minder belangrijk. Het weer gooide mijn plannen niet in de war, maar een nare ziekte als de griep of iets dergelijks. Niet dat ik ziek ben, in tegendeel juist. Het was mijn planning om vanavond drie van de beste band die op dit moment muziek maken te gaan bekijken. Hierbij wil ik wel aangegeven dat het bands zijn die in mijn ogen tot de top van de muziekwereld behoren, niet dat ze ook daadwerkelijk als zodanig erkend worden door de gevestigde muziekwereld. Hoe dan ook stond het al maanden in de planning dat deze optreden op mijn netvlies gebrand zou gaan worden en dat mijn gehoorgangen zouden trillen van de geluiden.

Zelfs het feit dat het optreden in de OCCII zou plaatsvinden, een centrum dat ik vergruis alswel omarm, kon de pret niet drukken. Ik zag er vooral naar uit om een band als Chora nogmaals live te zien. Nu zou ik ze dan daadwerkelijk onder hun eigen naam zien optreden en niet als een verkapte versie van zichzelf. Maar Chora was niet de enige band waar ik naar uitkeek. Een band die in de zelfde lijn van muziek ligt en welke ik veel eerder leerde kennen staat ook hoog op mijn lijst om ooit gezien te hebben. Sterker nog, ik wil heel graag albums van de heren hebben. Iets wat in deze hoogtechnologische tijden nog best moeilijk voor elkaar te krijgen is aangezien ze nogal bevreemdende muziek maken, net als Chora. Maar Lanterns maken volledig geniale muziek en eigenlijk zou iedereen er een keertje naar moeten gaan luisteren. Tenslotte is deze muziek de nieuwe stroming die op dit moment gigantisch aan het opkomen is. Over een jaar of tien zijn deze heren de genieën die een compleet nieuwe stroming leven ingeblazen hebben, maar dat terzijde. Ik vind Lanterns nogal geweldig, misschien nog wel beter dan ik Chora vind.

Twee band die ik op dit moment helemaal het summum van de muziekwereld vind die samen optreden, hoe zonnig kon de wereld in deze duistere tijden worden. Nog zonniger bleek aangezien er een derde band uit dezelfde hoek ook meekwam. Een band waar de muziek nog veel moeilijker van te krijgen is aangezien ze bijna niets uitgebracht hebben. Maar dat neemt niet weg dat Helhesten een absolute lust voor de oren is. Ik was derhalve ook zeker van plan om ook van hen alles verkrijgbaar op te kopen. Deze avond zou mij een tiet geld gaan kosten, maar daar stond wel een zeer rijke aanvulling op mijn muziekcollectie aan vast.

Helaas genoeg ziet het er naar uit dat het niet doorgaat aangezien mijn moeder ziek geworden is. Hoe ironisch kan je het krijgen. Volgens mij is vanavond een van de meest legendarische avonden op het gebied van optreden en ik zal niet kunnen vanwege een ziekte. Nu baal ik omdat ik niet kan, maar maak mij nog meer zorgen om mijn moeder. Ik vind het niet leuk als mijn moeder ziek is, tenslotte is ze ook niet een van de jongste meer. Dat nu mijn avond niet doorgaat je jammer, maar mijn moeder moet maar gauw beter gaan worden. Daarom wens ik langs deze weg mijn moeder ook alle beterschap en de avond waar ik al maanden naar uitkeek laat ik wel een andere keer plaatsvinden. Ze zullen toch wel nog een keertje komen en misschien in een interessantere tent die niet zo irritant met begintijden is en bands zo laat mogelijk het podium op duwen. Ik hoop het maar.

Interessant detail: Druk op de bandnamen om muziekfragmenten te kunnen luisteren.

Een vrouw in de bus

Maanden spookt ze al door mijn hoofd heen. Eigenlijk wilde ik dit al maanden geleden opschrijven, maanden geleden toen ik haar voor het eerst zag. Al is dat laatste niet helemaal waar, ik wilde pas de derde keer dat ik haar zag een stuk over haar schrijven maar ik denk niet dat iemand dat hoeft te weten. Toch schreef ik niets op, niet over haar tenminste aangezien ik in de tussentijd genoeg woorden opgeschreven heb. Maar zij bleef altijd rondspoken in mijn hoofd. Ik kreeg haar verhaal niet netjes uit mijn vingers getypt en dat stak mij. Het kan toch niet zo zijn dat er een gebeurtenis waar ik over wil schrijven onopgemerkt verdwijnt in de prullenbak ergens achterin mijn schedel. Zo ben ik al meer dan genoeg teksten, gedachten en waanzin kwijtgeraakt. Eens moest genoeg zijn en dat was het ook.

Toch kon ik haar niet vergeten. Hoe kan het ook met iemand die je dagelijks in de bus tegenkomt. Of laat ik dat beter formuleren, die je dagelijks in de bus ziet zitten. Meer is het namelijk ook niet. Ik zie haar in de bus als ik naar mijn werk ga. Ik snuif de geur van verse koffie op en wacht tot ik bij mijn halte aangekomen ben. Intussen observeer ik de mensen om mij heen. Kijk welke kleren ze 's ochtends uit de kast hebben getrokken en hoe ze verveeld wachten tot ze op bestemming komen. Soms mag ik meegenieten van iemands muziek die oorverdovend hard bij hem of haar in de oren schalt, maar meestal is het gelukkig stil. Zo stil dat ik haar kan horen, de vrouw die al maanden door mijn hoofd spookt.

Ze zit bijna altijd op dezelfde plek. Ergens halverwege de bus vlak bij de achterdeuren. Meestal zit er wel iemand naast haar, maar het valt mij op dat er net zo goed niemand naast haar plaatsneemt. Al is de bus nog zo vol, soms blijft de plek naast haar leeg. Het is een vrouw van middelbare leeftijd. Laten we zeggen dat ze ergens in de begin jaren van vijftig is, veel ouder kan ze niet zijn. Het is geen mooi vrouw. In tegendeel juist, het is een vrouw die ergens achterin gestaan had toen schoonheid uitgedeeld werd en daarbij ook nog de ellende van haar leven op haar gezicht liet tekenen. Alleen maakt dat totaal niet uit, niet iedereen kan moeders mooiste zijn en ik mag er wel vanuit gaan dat haar moeder van haar gehouden heeft. Dat hoop ik wel voor haar, dat hoop ik voor iedereen tenslotte. Dat was ook totaal niet de reden dat ze mij opgevallen was. Ik vind schoonheid een nogal triviaal iets en om daar uitspraken als "opvallend" aan te gaan hangen helemaal onzinnig.

Het was juist door haar gedrag in de bus dat ze mij opviel. Ze is niet irritant aanwezig of iets dergelijks, maar ze gedraagt zich op een bijzondere manier. Elke ochtend als ik haar zie zit ze met gebalde vuisten op haar benen te kloppen. Het niet aflatende geklop van vuisten op in stof gehuld vlees wordt alleen overstemd door een té hard staande muziekspeler, maar meestal mogen wij in de bus genieten van het geklop solo. Ze volgt altijd hetzelfde patroon. Als ik in de bus stap zal ze al een minuut of tien bezig zijn met kloppen, maar altijd is ze bezig met haar dijbenen de beslaan. Aan elke kant een vuist en ze laat haar handen langzaam van beneden naar boven gaan. "Klop, klop, klop, klop" Een niet-aflatende handeling die na de dijbenen overgaat op de knieën. De knieën behandeld ze met beide vuisten. Elke knie krijgt een korte behandeling waarbij ze beide vuisten op de zijkanten van haar gewrichten klopt. Wat ze daarna gaat doen weet ik niet, tegen de tijd dat ze haar tweede knie onder handen gaat nemen ben ik bij mijn halte aangekomen en stap ik weer uit.

Waarom ze dit doet is mij een volslagen raadsel. Ik kan mij wel allerlei ideeën en scenario's in gedachten halen, maar wie zegt dat dit ook daadwerkelijk de reden is. Alleen zij weet waarom ze zo intensief op haar benen aan het kloppen is. Zij weet de werkelijk reden. Maar ik zal het haar nooit vragen. Ze ziet er niet uit dat ze openstaat voor vragen omtrend haar conditie. Niemand vraagt ooit iets aan haar. Überhaupt niemand praat ooit met haar. Misschien kan ze niet eens praten en is het kloppen op de benen haar manier om met de omgeving te communiceren... Ik weet het niet en ik wilde zeker niet een of andere verklaring optekenen. Vergeet dat laatste maar, dat heb ik niet gezegd. Ik wil haar geen vreemde conclusies in de schoenen schuiven. Het is tenslotte al erg genoeg dat ze elke ochtend op haar benen kloppend in een volle bus moet zitten. Al krijg ik niet de indruk dat ze zich ergens voor schaamt.

In tegendeel juist. Stoïcijns zit ze in de bus op haar benen te kloppen. Ze is zich duidelijk bewust wat ze aan het doen is, maar ze doet het op zo'n manier die totaal geen tegenspraak of commentaar duldt. Waarschijnlijk is dat ook precies de reden dat niemand wat aan haar vraagt, behalve dat niemand zich met de ellende van vreemden bemoeit al zie je die dagelijks in de bus. Ik zie haar in ieder geval aanstaande dinsdag weer. Het is nu weekend en dan heeft het weinig zin om naar het werk te vertrekken. Al kan ik mij wel indenken dat de vrouw in de vroege ochtendbus zit, maar aan de andere kant mag zij ook best wel eens vrij zijn. Ook voor haar is het pasen. Zou ze thuis ook zo fanatiek op haar benen kloppen?

Geuren in de ochtend

Met een volle maag zal ik vanavond aan het eten gaan beginnen. Het is mij inmiddels wel duidelijk geworden dat ik vanmiddag té veel gegeten heb. Daar kan ik op dit moment best spijt van hebben, maar voor spijt is het al veel te laat. Überhaupt is het hebben van spijt een totaal zinloze bezigheid, tenminste dat is het wel in mijn wereld. Ik heb er dan ook geen spijt van, alleen is het jammer van al het goede eten dat ik later in de prullenbak ga gooien omdat ik toch geen honger heb.

Gisteren was het wel anders. Toen had ik honger als een paard. Niet dat ik mij een paard voelde, maar ik zou wel een paard opgekregen hebben. Letterlijk. Paardenvlees vind ik toevallig erg lekker, maar dat is een ander verhaal. Gisterenavond had ik in ieder geval flink honger toen ik thuiskwam en op de een of andere manier heb ik heel weinig gegeten. Ik denk dat ik dat vandaag overgecompenseerd heb door heel veel te eten tussen de middag. Totaal niet goed natuurlijk aangezien ik eerder op de dag een poging deed om mijn buik te laten verdwijnen. Alleen is schuddebuiken niet de oplossing tegen de langzaam uitdijende massa die onder mijn torso aan het groeien is. Dat weet ik ook best, maar toch probeerde ik het met als gevolg dat ik té veel ging eten. Waarschijnlijk om het mislukken van de poging om volume te verliezen recht te trekken door extra volume te creëren. Ik lijk wel niet goed wijs.

Daarom was gisteren ook een betere dag. Al was het een werkdag, wat eigenlijk neerkomt op een dag niet geleefd als je het goed en wel bekijkt. Alleen is dat ook weer onzin en gaan we die weg helemaal niet op. Werkdagen zijn qua eten best leuke dagen. Vooral de ochtenden zijn geweldig. Als ik de voordeur uitstap begint de dag altijd met de ranzige geur van de uitlaatgassen die de bus net achtergelaten heeft. Ik weet namelijk dat ik moet vertrekken als ik de bus voorbij hoor rijden. Jammer genoeg stap ik dan alleen in een wolk uitlaatgassen de buitenlucht in. Maar ik neem twee, misschien drie stappen om opgenomen te worden in de heerlijke geur van versgebakken brood die bij de Turkse bakker naar buiten kringelt. Het tovert gelijk een glimlach op mijn gezicht. Ik probeer de geur van vers brood altijd zo lang mogelijk in mijn neus te houden. Zo lang mogelijk de heerlijke geur van turks brood in mijn hoofd... Meestal lukt het mij om het twee straten vol te houden en gezien ik maar één straat hoef door te lopen is dat best een prestatie.

Bij de bushalte is het een ander verhaal. De geur van verbouwing is geen onprettige geur, maar om te zeggen dat het een plesante is... Ik kan er nooit goed raad mee. Het ruikt naar hard werken, zware arbeid en pijn in je rug. Maar het ruikt ook eerlijk, naar stenen en grond. Werken met je handen, een geleerd vak en te weinig betaald krijgen. Geen geur die ik de hele dag zou willen ruiken, maar zo af en toe bij de bushalte is het geen probleem. Het maskeert in ieder geval de ranzige lucht van uitlaatgassen.

Laatst had ik ook nog geluk. Ik stapte de bus in en rook de heerlijke geur van een vers bakkie koffie. Onmiddellijk kwam de geur van het versgebakken brood bij de bakker vandaan weer opzetten en vermengde zich met de koffiegeur. Ik was in een soort zevende hemel. Eentje die zich in een overvolle bus bevond, maar toch stond ik er alleen. Ik rook iets wat niemand anders kon ruiken. Koffie en versgebakken brood in de ochtend. Wie kan zich betere geuren wensen na een moment in de wind van een verbouwing gestaan te hebben. Sindsdien hoop ik altijd dat er iemand koffie meegenomen heeft, maar bij die ene keer is het gebleven. Nu moet ik het weer doen met de luchten van de mensen in de bus. Parfumgeuren, deodorant en als ik even pech heb een ranzige zweter of gewoon een ongewassen toerist onderweg naar zijn hotel. In stilte vervloek ik hen altijd, maar mijn busrit duurt maar kort. Wie ben ik eigenlijk om te klagen. Ik mag tenslotte altijd met de geur van versgebakken brood in mijn neus door de straat stappen. Vele mensen zullen mij dat niet na kunnen doen.

Nu heb ik ondanks mijn gevulde maag toch honger gekregen van het gepraat over de geur van versgebakken brood. Misschien moet ik langzaam aanstalten gaan maken om het eten te gaan koken, misschien moet ik nog even afwachten tot de honger goed en wel ingeslagen is. Ik wou dat het een werkdag was... dan kon ik nog even langs de Turkse bakker lopen en de heerlijke geuren opsnuiven die zijn winkel verlaten. Dan had ik zeker honger gekregen!

Schoonmaken en kunst vinden

Tijdens het opruimen kwam ik nog wat vreemde kunstwerken van anderen tegen. Het moet gezegd worden, ook ik ruim wel eens op. Soms is het namelijk nodig, soms ook helemaal niet maar toch doe je het maar. Nu de lente weer in de volle wasdom begonnen is lijkt iedereen wel bezeten van schoonmaken en bruut poetsen. Ik geef ze nog helemaal gelijk ook door er net zo hard aan mee te doen. Wie ben ik ook om achter te blijven, maar blijkbaar had ik ook nog de kans om rare kunst van anderen tegen te komen in mijn opruim-verwensingen. Nu hoop ik dat anderen daar ook last van hebben, want ik kan je vertellen dat het flink afleid. Heel flink zelfs, maar dat terzijde.

Om je tegemoet te komen heb ik mijn meelbox ook wat opgeschoond en daar wat rare kunst uitgetrokken wat mij onlangs werd toegezonden. Ik moest er in ieder geval hartelijk om gniffelen. Niet zozeer in mijn vuistje, maar meer hardop alsof ik de grap wel begreep maar het niet echt durfde te laten merken. Ik weet niet of je dat gevoel kent, al zal het je duidelijker worden als je de tekst leest. Misschien moet jij er ook wel om gniffelen, misschien ook niet. Het zal je hoe dan ook even afhouden van je broodnodige schoonmaak-taken en dat is ook een goede zaak.

Derhalve rechtstreeks uit mijn meelbox op jouw beeldscherm:

Two Lions Sitting Around After Supper: One lion says to the other, "Hey Sid, remember last summer when we were all gathered around the kill and someone told a leopard joke, and you laughed so hard an antler came out of your nose?"

Two lions sitting around after supper: One lion says to the other,
"Hey Sid, remember last summer when we were all gathered around the kill and someone told a leopard joke, and you laughed so hard an antler came out of your nose?"

Richard Prince, Two Leopard Joke, 1989

Eigenlijk zou je het op een gigantisch canvas moeten zien, maar daar heb ik geen afbeelding van toegestuurd gekregen. Hoeft misschien toch niet, zo is de tekst al grappig genoeg. Vooral als je bedenkt dat het een daadwerkelijk bestaand kunstwerk is dat vele gerenommeerde musea (en ik) zouden willen hebben. Soms zou ik willen dat ik dat soort kunst vaker tegenkwam tijdens het schoonmaken. Dan zou ik namelijk nog vaker gaan schoonmaken dan ik nu al doe. Schoonmaken zou dan opeens leuk gaan worden en zelfs een doel kunnen krijgen. Een ander doel dan zorgen dat de boel weer lekker schoon en fris is. Een interessant idee...

Oke, om het af te leren nog eentje dan.

“Two cannibals were eating a clown when one turned to the other and said, “Does he taste funny to you?”

Richard Prince, n.d.

Al is die laatste op canvas wel leuker, dan krijg je er gratis en voor niets nog eentje erbij. Maar ik moet gaan afwassen. Mijn muziek is bijna afgelopen en dan moet ik weer nieuwe in mijn speler gaan stoppen. Ik doe dat liever niet met natte handen, al wil ik nog wel even liegen dat ik tegenwoordig ook een Twitter heb. Toevallig wil ik deze ook af en toe gebruiken, maar dan nog onregelmatiger dan ik al deed. Je kan mij volgen of juist helemaal niet. Mij maakt het in ieder geval niet zoveel uit, maar misschien lieg ik dat ook wel..

Zonlicht en de zinloosheid van het bestaan

Na dagen van koude, samengepakte donkere wolken en naargeestig weer is de zon weer verschenen. De dagen lengen terwijl de buitentemperatuur aangename vormen begint aan te nemen. Het is duidelijk dat de lente is aangebroken en de zomer voor de deur begint te staan. Je ziet het overal om je heen. Mensen zijn weer vrolijk door het frisse zonlicht, door de fijne warmte en de zonovergoten dagen. Het is opvallend dat een beetje weersveranderingen het humeur van mensen kan veranderen. Zelfs ikzelf word er door beïnvloed... Hoe beter het weer word, hoe meer de zon begint te schijnen en de warmte op de wereld terugkeert des te vrolijker mijn humeur word. Ik doe de kachel derhalve ook niet meer aan.

Aan de andere kant sprak laatst iemand legendarische woorden tegen mij. Woorden die zoveel waarheid bevatte dat ik er gewoon niet omheen kon. Zelfs de warmte buiten en de zonovergoten dagen konden de waarheid van de woorden niet verhullen. Ik werd bang van zoveel wijsheid. Bang is misschien niet helemaal het juiste woord, angstig en bevreesd zijn beter.

Het kwam erop neer dat hoeveel de zon ook zou schijnen. Hoe het weer ook de wereld een stukje mooier zou maken het toch allemaal niets uitmaakt. Het maakt het leven namelijk niet zinvoller, alleen maar plezieriger om doorheen te gaan. De zon verwarmt het lichaam en geest, maar uiteindelijk zullen we allemaal terugkeren tot de aarde en stof. We staan op na een verkwikkende slaap (of juist na een nacht vol nachtmerries), eten ons ontbijt, gaan naar werk/school/of wat dan ook en wachten af tot we weer naar huis mogen. Thuis proberen we onszelf te vermaken met televisie of een hobby. Dingen die het leven zin zouden moeten geven, maar eigenlijk gewoon activiteiten die moeten verhullen dat we de ware zin van het leven kwijt zijn geraakt. Als er überhaupt al een zin van het leven was... In de dierenwereld draait het tenminste om overleven door te leven. De dagen zijn gevuld met oppassen voor predatoren en het zelf zoeken van voedsel. Sinds wij intelligent geworden zijn is die zingeving geheel verdwenen, we zijn gewoon gaan leven. Leven zonder een daadwerkelijk doel, behalve het doel dat wij onszelf opgelegd hebben. Er is geen behoefte meer aan overleven, behalve als we in de onfortuynlijke situatie van oorlogsvoering terecht gekomen zijn. Alleen zijn dat weer de excessen van de mensheid en niet waarvoor we onszelf op de borst willen slaan.

Leven is gewoon zinloos. Niemand kan een antwoord geven op de vraag waarom wij leven en de antwoorden die wel gegeven worden zijn net zo nutteloos als het leven op zich al is. Meestal zijn die antwoorden gericht op het bestaan van één of andere godheid. Iemand die verlangt dat je netjes volgens de regels leeft zodat je plaats kan nemen in zijn/haar koninkrijk . Op zich een interessant idee, maar iedereen lijkt te vergeten dat je in precies dezelfde situatie terecht zal komen. Niets zal er veranderen wanneer je uiteindelijk in het koninkrijk van die godheid terecht bent gekomen, behalve dat het opeens voor eeuwig is. Voor eeuwig gedoemd zijn om elke ochtend op te staan, gedurende de dag en een gedeelte van de nacht wakker te zijn en weer te gaan slapen. Wakker zijn om activiteiten uit te voeren die net zo zinloos waren in de tijd dat je nog gewoon over de aarde wandelde. Toen je nog onder het verkwikkende zonlicht kon lopen in de zomer. Je lichaam laten verwarmen door de zonnestralen. Ogenschijnlijk zal het daar ook best kunnen, maar wat hier al nergens toe leek te leiden zal daar net niet veel beter zijn. Zelfs een ogenschijnlijk leven na de dood is volstrekt zinloos.

Ik ben blij dat de zon weer schijnt. Dat maakt de wereld weer een stukje mooier en zorgt ervoor dat ik niet hoef te denken aan de onzinnigheid van het bestaan. Dan hoef ik niet terug te verlangen aan de tijden die ik mijzelf niet eens kan herinneren. Tijden waarin we nog jager/verzamelaars waren. Hele dagen op zoek naar voedsel en bang waren voor de Goden die in alles huisden. Misschien dat het leven weer zingeving krijgt als we eindelijk de ruimte in trekken, weer op avontuur kunnen gaan. Wanneer het leven weer een dodelijk spanningsboog krijgt. Het leven hoort een kwestie van eten of gegeten worden te zijn en niet deze zinloosheid van opstaan, ronddwalen in activiteiten en weer gaan slapen om te dromen van het werkelijke leven. Ach... ik moet hoognodig iets gaan eten. De honger begint te knagen.