19 december 2008

Globale opwarming: een leugen?

Vanochtend was het weer tijd om de doktersassistente te bellen. Tenslotte had zij mij gisteren ook volgestopt vol met goede raad over ziekten en de behandeling daarvan. Misschien kon ik vandaag wel weer een of andere wijze raad van haar los frutselen. Ik weet niet wat het was, misschien wist ze dat ik zou bellen of had ik gewoon geluk. In ieder geval kreeg ik haar bij de eerste poging al te pakken. Niet weer ellenlang bellen, bellen en bellen om afgescheept te worden met een ingesprektoon.

Ze kwam gelijk ter zake. Zoals ik al gedacht had wist ze dat ik belde, maar in plaats van over ziekten en de behandeling daarvan te praten sprak ze over de leugens die om het zogenaamde fenomeen global warming (de opwarming van de aarde)liggen. Als ik haar moest geloven is het een van de grootste leugens dat het gas CO2 dé oorzaak is voor de globale opwarming. Dit is alleen maar verzonnen om geld te slaan uit een natuurlijk fenomeen en de mensheid nog dommer te houden dan ze al zijn. "Is dit echt waar?" bracht ik uit. Ze knikte, iets wat ik door de telefoon natuurlijk niet kon zien maar ik wist zeker dat ze knikte. "Zoek het maar op... Je hebt toch internet? Er is zat informatie over te vinden." En ze hing op. Daar zat ik weer met een onbevredigend gevoel en nieuwe informatie om over na te denken.

Ik weet niet goed wat ik van de verhalen over de stijging van de wereldtemperatuur moet denken. Al van het begin der tijden ben ik niet echt geneigd om de voorgekauwde verhaaltjes over relatie tussen de uitstoot van CO2-gas en de opwarming van de aarde te geloven. Het verhaal is veel te eenzijdig om de waarheid te kunnen zijn, maar ik ben ook geen expert en helemaal geen meteoroloog. Ik kan het net zo goed gruwelijk mis hebben, net zoals iedereen dat kan. Toch wist ik niets van het fenomeen wat mijn doktersassistente "de leugen over global warming" noemde en ik besloot het inderdaad op te gaan zoeken. Internet is de bron van alle informatie en ook hierover is blijkbaar genoeg te vinden.

Alleen vind ik weinig achtergronden die de theorie over de leugen staven. Veel mensen spreken over de onzin die om het CO2-gas hangen en dat het absoluut niet de oorzaak van de opwarming is. Meeste site noemen de straling van de zon als belangrijkste oorzaak, maar nergens kan ik dit gestaafd zien met mooie schema's en statistieken. Niet dat dit ook maar iets hoeft te betekenen. Als het inderdaad een grote leugen is, welke is verzonnen door regeringen en achterliggende groot-industriëlen dan is het logisch dat de tegenstanders totaal geen grond krijgen om hun theorieën te staven. Het zegt dus niets dat er geen wetenschappelijke verhalen te vinden zijn. Er zijn wel genoeg verhalen van wetenschappers die tegengekomen zijn op hun eerdere meningen over de opwarming van de aarde. Daarbij is de documentaire van Al Gore zo vreselijk eenzijdig opgesteld dat het gewoon té gemakkelijk is. Dat zijn levenshouding en omgang met CO2-uitstoot ook totaal in strijd met wat hij wil uitdragen dat ik hem weiger te geloven. Laten we hem maar in zijn eigen, flink opgewarmde sop gaarkoken.

Het blijft wel een feit dat ons klimaat de afgelopen jaren ingrijpend veranderd is. Het is ook warmer geworden, maar aangezien de geschiedenis van de aarde fluctuaties schijnt te vertonen is het blijkbaar een natuurlijk fenomeen. Ik kan er niets anders van maken, maar waarom dan toch die oorlog tegen de uitstoot van CO2-gassen... Laat ik eens een theorie van mijn kant de wereld in helpen. Misschien heeft het alles te maken met het feit dat onze fossiele brandstoffen aan het opraken zijn. Toevallig de grootste bron van CO2-uitstoot. Daarbij zijn de fossiele brandstoffen (zoals olie) voor het grootste gedeelte in handen van megalomane idioten en minder westers-gerichte landen dus lijkt het zaak om een alternatief te zoeken. Dat alternatief zal op het gebied van duurzame energieën liggen. Tenslotte raken die nooit op, kan iedereen er gebruik van maken en is het overal op te wekken. Alleen zijn de investeringen om duurzame energieën op te wekken nogal hoog. Misschien gaat voor niets de zon op, het kost wel wat om de zonnestralen om te zetten naar energie. In ieder geval meer dan het verbranden van wat fossiele brandstoffen, tenminste dat idee is in mijn hoofd gegroeid.

Zou het dan kunnen dat men probeert een gedachtenverandering op te roepen door te beweren dat het klimaat naar de klote gaat omdat wij fossiele brandstoffen blijven gebruiken. Brandstoffen die langzaam opraken en daardoor steeds meer een afhankelijkheid-positie zullen oproepen, maar aan de andere kant ook makkelijk te winnen brandstoffen en daardoor moeilijk op te geven. Het zou zo maar kunnen. Ik wil er best in gaan geloven. Het is dat of er zijn gewoon mensen die proberen ontiegelijk veel geld te verdienen met natuurlijke processen, zoals de huidige opwarming van de aarde. Als het weekend niet voor de deur stond zou ik het de doktersassistente kunnen vragen. Misschien dat zij nog een interessante theorie had om die van mij gruwelijk onderuit te halen. Ik ben tenslotte geen wetenschapper en zij heeft een vak geleerd.

18 december 2008

Onzin over bedmijten

Nadat ik mijn telgen naar bed had gebracht begon ik mij af te vragen hoe lang bedmijten eigenlijk overleven op de in het bed wanneer de dekens opengeslagen worden. Ik besloot het op te zoeken in Google en mijn kennis over het rijk der minuscule diertjes weer een beetje te vergroten. Het duurde niet lang voordat ik leerde dat ik niet op zoek was naar informatie over bedmijten, maar over de algemeen voorkomende huisstofmijt. Dat zijn de microscopisch kleine wezentjes die leven van achtergebleven huidschilfers en bij mensen redelijk onaangename allergieën kunnen achterlaten.

Bedmijten zijn de grotere broertjes van de huisstofmijten en leven helemaal niet van huidschilfers (zoals ik dacht). In tegendeel zelfs, die beesten prikken je gewoon lek om even lekker je bloed uit je te zuigen. Zij zijn de Dracula's in de slaapkamer. Overal onschuldige maagden en andere mensen een beetje ontdoen van het heerlijke rode vocht dat door onze aderen stroomt. Gelukkig zijn deze mijten groot genoeg om met het blote oog te zien, mits je geen protheses draagt natuurlijk. Protheses voor de ogen doel ik dan op. Andere hulpstukken zullen geen belemmering opleveren om bedmijten te ontwaren tussen de lakens. Zelfs niet wanneer ze niet gedragen worden, maar laat ik niet verder afdwalen.

In mijn zoektocht naar kennis over de bedmijt, welke ik verwarde met de huisstofmijt, vond ik heel veel informatie. Letterlijk heel veel informatie, alleen niet over de bedmijt. Om de een of andere vreemde reden is dit kleine wezentje onlosmakelijk verbonden met het christelijk creationisme of het daaruit voortgevloeide, maar daarom niet minder belachelijke intelligent design. Alleen was de informatie allemaal geschreven door gewone mensen. Mensen die reacties achterlieten op allerhande fora of gewoon een stuk schreven op hun eigen weblog. Ze wisten de bedmijt om te vormen tot een wezen van nietige proporties die naar de mens zou kijken zoals een mens naar de "schepping" om zich heen moet kijken. De vergelijkingen dat de mens nietig is in het onmetelijke universum, zoals de bedmijt nietig is in onze wereld waren niet van de lucht.

Ergens moest ik heel hard lachen, niet zozeer om de teksten die mensen uitbraakten over het internet. Noch over de volslagen belachelijke redenaties die het gelijk van het creationisme of intelligent design moesten verklaren, maar over het feit dat ze allemaal dezelfde fout maakte als ik. Ik durf mijn handen in het vuur te steken dat ze allemaal doelde op de microscopisch kleine huisstofmijt en totaal niet over bedmijten. Het feit dat bedmijten met het blote oog te zien zijn moet al genoeg zeggen. Vlooien worden ook nooit betrokken in verhalen over de nietigheid van de mens in vergelijking met het universum. Dat bedmijten ook nog een bloedzuigend, parasitair monstertje is, net als vlooien, moet helemaal genoeg zeggen. Zij zijn niet het onderwerp van gesprek wanneer je over de grootsheid van God's creatie. Volgens mij heb ik nog nooit een creationist (of intelligent design-aanhanger op hun beurt) een interessante verklaring horen geven voor alle parasitaire wezen die in onze leef omgeving rondhuizen, maar eigenlijk hoeft dat ook niet. Het zijn toch mensen waarmee geen zinnige discussie te voeren valt dus beginnen we er maar ook niet over.

Toch vond ik wel een paar enge christenen die het wezen van bedmijt wel het juiste label meegaven in hun verhandelingen. Zij wisten precies de plek op het bloedzuigende, maar vooral parasitaire karakter van de bedmijt te leggen. Dat ze het alleen deden om weer hun eigen gelijk te halen en het zelfs aandurfden om een heel volk tot bedmijten te vermaken stuitte mij zeer tegen de borst. Maar het leerde mij wel dat zelfs witte supremisten dezelfde geloofsovertuigingen aanhangen als creationisten en aanverwante christenen doen. En nu ik er zo over nadenk had ik dat natuurlijk allang kunnen weten. Maar welk normaal denkend mens gaat daar over nadenken? Ik in ieder geval niet en na dit geschreven te hebben zal ik het hoogstwaarschijnlijk weer heel snel vergeten zijn.

Uiteindelijk ben ik weer een hoop onzin wijzer geworden. Alleen weet ik nog steeds niet hoelang huisstofmijten overleven in mijn bed. Vooral niet wanneer het beddengoed geheel opengeslagen op het bed geworpen word, want ik heb ooit gehoord dat ze nogal van warme plaatsen onder de dekens houden. Ik ga nog maar een keer op zoek.

Alleen bellen bij ziekte

Vanochtend werd het eens tijd om de dokter te gaan bellen. Tenslotte is sinds zaterdagnacht mijn jongste telg al ziek en werd de oudste de maandag erop ook ziek. Dagenlang hebben ze doorgebracht in hoestaanvallen, koorts en een flinke verkoudheid. Nu waren ze niet de enige op hun school die ziek is, dus was de conclusie dat er een nare griep heerst allang getrokken. Edoch was er de behoefte ontstaan om toch even ruggespraak te houden met een dokter.

Verschillende keren belde ik naar de dokter om constant afgescheept te worden met de zeer ergerlijke "tuut-tuut-tuut" van de ingesprektoon. Ik zette door. Ik vind het welzijn van mijn telgen belangrijk genoeg om zeker een half uur pogingen te wagen om de dokter te spreken. Als het moest zelfs nog langer! Gelukkig wist ik na een half uur proberen, opnieuw bellen en pogingen doen het telefoonnummer handmatig in te voeren een ander geluid te krijgen dan de ergerlijke ingesprektoon. De telefoon ging over en een stem klonk aan de andere kant van de lijn. Ik had eindelijk de dokter te pakken! Vreugde vulde mijn hart.

Zonder er veel woorden aan vuil te maken legde ik het prangende probleem voor. Het antwoord kwam nog sneller. Er blijkt inderdaad een hele nare griep rond te gaan die flink lang kan aanhouden. Hoge koorts, hoesten, verkoudheidsverschijnselen, pijnlijke spieren en zelfs oorpijn zijn de symptomen en laten mijn telgen ze allemaal hebben. Ik kreeg de raad om rustig af te wachten en ze gewoon uit te laten zieken. Er was helaas genoeg niets aan te doen. De dokter wist er ook nog wat goede raad in te proppen. Dingen als veel drinken en laat ze maar eten wat ze willen, maar die had ik zelf ook al bedacht. Toch knikte ik alsof ik het allemaal in mij opnam.

Ik wilde net gaan vragen waarom mijn buik zo gezwollen was toen ik het antwoord al kreeg. "U spreekt niet met de dokter, maar met de doktersassistente. Waarom u buik zo gezwollen is kan ik u niet zeggen. Indien u het echt wilt weten moet u een afspraak maken met de dokter, maar dat gaat niet want u zit met twee zieke kinderen thuis." Met stomheid geslagen staarde ik naar de telefoon. "Goedemorgen, meneer en sterkte met uw kinderen!" en ze hing op. Ik wilde nog in het geluid van de opgehangen lijn zeggen dat ik ook nog vlekjes op mijn arm had en soms ook last van jeuk, maar het was al te laat. Ik was al te laat. De dokter had ik helemaal niet gesproken en toch gaf ze allerlei goede raad. Ik maakte mij al ietsje minder zorgen om het ziek-zijn van mijn telgen. En mijn eigen kwaaltjes... Die zouden later wel weer een keer aan bod komen. Ik krab gewoon een paar dagen extra. Alleen hoop ik niet dat de vlekjes erger worden.

Misschien dat ik morgen weer de doktersassistente ga bellen. Ze had wel een prettige stem en volgens mij heeft ze nog veel meer goede raad in haar zakken zitten.

11 december 2008

Het gezicht in de spiegel

"Lange dagen gemaakt?" vroeg ik aan de persoon tegenover mij in de spiegel. Ik kreeg geen antwoord, maar aan het gezicht te zien was het werkelijk zo. Een bepaalde mate ven vermoeidheid straalde uit de ogen en het lede gezicht was niet weg te slaan uit mijn blikveld.

Vanochtend werd ik dan ook bruut gewekt door klussende mannen op de galerij. Ik schrok van hard gebonk, wat ik dacht op mijn voordeur maar wat met een snelle blik uit mijn slaapkamerraam niet zo bleek te zijn. Voor ik het wist was ik uit bed gesprongen, keek ik op de wekker en wierp een snelle blik naar buiten. Twee mannen liepen de galerij over met hamers en houten planken om dingen te doen die ik niet meer ging aankijken. Ik wist al wat ze kwamen doen en bij mij binnen hoefde ze niet te zijn. Wederom keek ik op de wekker. Het was niet al te vroeg in de ochtend, op zich was het zelfs een redelijke tijd om op te staan maar de manier waarop ik wakker geworden was stond mij absoluut niet aan. Ik voelde nog de schrik in mijn lichaam zitten. Hier en daar trilde ik nog een beetje van het plotselinge ontwaken dat ik doorstaan had. Ik ging weer in bed liggen, trok de dekens over mij heen en probeerde nog wat tot rust te komen.

Vier uur later ontwaakte ik weer. Iets wat absoluut niet de bedoeling was. Ik was van plan nog heel even in bed te blijven liggen en dan met frisse moed de wereld tegemoet treden. Genoeg te doen had ik in de zin dat ik heel veel plannen had met deze vrije dag, maar opeens moest ik alles gaan bijstellen. Dingen schrappen en verkorten, dingen gewoon vergeten en denken dat ik niet meer hoef te eten. Zonder veel haast kleedde ik mij aan, zette een bak koffie en probeerde het internet op te starten. Ergens bekroop mij een gevoel van honger, maar aangezien de lust om te eten mij ontbrak liet ik dit gevoel voor wat het was. Misschien een koekje of twee. De koffie daarin tegen smaakte mij wonderwel. Het duurde ook niet lang of ik had een tweede bak ingeschonken en weer opgedronken. Nu zit ik te denken om er nog maar één te nemen, tenslotte is koffie een eerste levensbehoefte en nog lekker ook.

Drie bakken koffie later ben ik nog steeds niet verder gekomen. Ik wilde allerlei activiteiten gaan ondernemen maar verzandde in mijn meelbox. Daar kwam ik een zwaar bizar spelletje tegen dat ik naar mijzelf had gezonden. Eerder deze week had ik het gekregen van een collega, maar dat was op mijn werk en daar speel ik geen rare spelletjes. Onder het genot van wat koffie opende ik de link naar I made this. You play this. We are enemies!, zoals het spelletje heet volgens de maker. Nu ben ik eigenlijk niet zo'n spelletjes-speler op het grote Internetz, maar wanneer iemand beweert dat wij vijanden zijn speel ik om te winnen. Sterker nog als iemand tegen mij zegt dat wij vijanden zijn dan wil ik niets anders dan winnen. Ik zal ook winnen! Uiteraard won ik hiermee ook, vrij aardig deed ik het ook nog door éénenveertigste te worden en de kans te krijgen om een mooi commentaar achter te laten in de meelbox van de maker. Iets wat ik niet gedaan heb, want vijanden communiceer ik niet mee. Daar win ik van en laat ze vervolgens in het sop gaar koken.

Als ik nu in de spiegel kijk zie ik iemand anders dan ik vanochtend bij het opstaan zag. Een gevoel van overwinning en een lichte achterdocht straalt uit de blauw/groene ogen die terugstaren. De vermoeidheid is geheel verdwenen in een toestand van alertheid en trek in koffie. Inmiddels begint de honger mij ook parten te spelen. Ik dacht dat de persoon in de spiegel een ander was dan ikzelf. Soms gaat het niet helemaal goed, maar dat trekt ook wel weer bij. Ga dit spelletje maar spelen, uiteraard alleen om te winnen. Te winnen of anders de verliezer te zijn!