14 juni 2009

De teloorgangen van symbolen

Het symbool is bezoedeld. Waar het vroeger een uiting van mysticisme was is het nu geworden tot een mode-uiting. Een gegeven dat ergens interessant staat maar ook niet meer dan dat is. Ergens heb ik ook nog het idee dat het mijn schuld is. Ik heb er veel te veel mee lopen dwepen en rond mee staan strooien alsof het snoep was. Er was geen maat meer en nu is het bezoedeld geraakt. De ware betekenis begint langzaam verloren te raken, al zijn er inmiddels massa's wikipedia-pagina's aan gewijd. Zelfs een film is er over gemaakt en het zal waarschijnlijk niet de laatste zijn. Wanneer zoiets eenmaal de oppervlakte heeft bereikt is het moeilijk om het nog terug te stoppen. Al hoop ik nog steeds dat het niet meer dan een modeverschijnsel zal blijken...

Uiteraard weet ik dat dit ijdele hoop is. Het verleden heeft al verschillende voorbeelden opgeroepen, waarbij het meest recente voorbeeld Madonna's mystisch gehannes met de Kabbala een van de meest treffende is. Vroeger was de Kabbala een levensweg voor ingewijden, kennis waar werkelijk niemand bij kon komen en niemand iets van af wist behalve als je werkelijk geïnteresseerd was. Maar toen kwam Madonna met haar interesseboog en schoot een gat in de werkelijkheid van de Kabbala. Nu is het niet meer dan een interessante houding die jezelf kan aanmeten. Een verzameling feiten opgedoekt uit new-age achtige wetenswaardigheden en vervormt tot een schijnwerkelijkheid van de ware Kabbala. Maar zelfs een schijnwerkelijkheid kan de daadwerkelijke kennis verdringen. Als deze onzin zich verder blijft ontwikkelen zal er van de Kabbala niet meer dan een schim overblijven. Zoals de werkelijke achtergrond van het bezoedelde symbool ook langzaam aan het verdwijnen is in onzin en volledig gebrek aan werkelijke kennis.

En nu niet gaan denken dat dit niet kan gebeuren. Het werkelijke christendom heeft hetzelfde lot ondergaan. Waar de oorsprong gebaseerd is op een gnostische zoektocht naar de waarheid achter het begrip God is het verworden tot een star geloof in vastgelegde regels. De zoektocht naar God is geheel opgegeven om plaats te maken in een blind geloof in de voorgangers en de woorden die zij uitspreken. Woorden die gebaseerd zijn op dezelfde leugens die hun voorvaderen al spraken om de gelovigen onder hun macht te krijgen, maar dat terzijde. De werkelijke ziel van het christendom verdween omdat men de betekenissen vergat. Men wist niet meer wat het werkelijk doel was en waarom symbolen die betekenis hadden. Zelfs het alom bekende symbool van het kruis heeft zijn werkelijk glans verloren doordat het verkeerd geïnterpreteerd wordt, maar we kunnen niet meer terug. Er is geen weg meer terug. Voor het christendom is het al té lang geleden om nog terug te kunnen. We zijn al te veel vergeten.

Dat lot mag het symbool en de betekenissen erachter niet ondergaan. Bij deze betuig ik mijn spijt voor het vele dwepen dat ik er zelf mee deed. Nu iedereen er mee loopt te dwepen zie ik pas in wat ik fout doe, al moest ik natuurlijk wel eerst erop gewezen worden. Maar gelukkig ben ik er op tijd achter gekomen en niet wanneer het al te laat is. Het is nu zaak om ondergronds te gaan, het symbool verbergen in symbolen. Zoals de vrijmetselaars hun kennis en symbolen verdrinken in vage aan- en verwijzingen. Alleen iemand die werkelijk geïnteresseerd is zal het rookgordijn doorzien om kennis te nemen van wat er achter ligt. Ik begrijp nu ook waarom ze het gedaan hebben. Sommige zaken zijn niet voor iedereen, soms is er kennis die niet geschikt is voor de schapen van mensen. Alleen iemand die er daadwerkelijk naar op zoek is hoort te weten wat er allemaal bestaat en leeft. Ik ben blij dat ik deze kennis op tijd ingezien heb. Nu kan ik nog pogingen gaan ondernemen om het symbool en haar werkelijke betekenis te beschermen door te verbergen. Dit is dan ook het laatste wat ik erover zeg.

11 juni 2009

Praten over de dood

De laatste tijd denk ik veel na over de dood. Niet dat ik er opeens een doodwens op aan het nahouden ben of ergens niet al te ver in de toekomst hoop op een einde aan mijn leven. In tegendeel juist, ik heb nog veel te veel te doen om het tijdelijke met het nogal langdurige te verruilen dus is doodgaan wel het laatste wat ik zou doen. En dat meen ik ook. Daarbij zijn er mensen in mijn directe omgeving die ik heel veel, met de nadruk op heel veel, verdriet doe als ik er opeens niet meer zou zijn. Ik kan gewoon voorlopig niet doodgaan en dat ga ik niet doen ook. Ik ben het niet eens van plan.

Maar toch denk ik na over de dood. Eigenlijk een soort van noodgedwongen door alles waar ik naar kijk en waar ik stom genoeg tegenaan loop. Als ik de televisie aanzet kom ik vanzelf langs een programma over doodgaan of is er een gedeelte gewijd aan het mysterie van de dood. Het is net alsof het universum wil dat ik ga nadenken over de dood en er meer mee bezig te zijn. Ik kan er wel tegen vechten en net doen alsof het er niet is, maar dat is wat iedereen doet. Zowat iedereen die ik ken en niet ken is angstvallig bezig het uiteindelijke lot te ontkennen en hard bezig met te leven op de manier die hen geschikt lijkt. Ik ben absoluut geen uitzondering. Het leven is veel te mooi om lang na te denken over doodgaan en het onvermijdelijke einde aan het leven zelf. Maar dat neemt niet weg dat alles en iedereen uiteindelijk doodgaat. Ergens is het dan toch beter er op voorbereid te zijn, zover dat überhaupt mogelijk is met zoiets als de dood.

Laat ik als eerste voorop stellen dat ik absoluut niet bang ben om dood te gaan. Daarvoor heb ik té veel ervaringen meegemaakt die handelen in de mysteriën van de dood om ergens bang voor te zijn. Zo heb ik nog niet heel lang geleden een vrij verontrustende ervaring gehad waar ik verder niet over wil uitwijden, maar wel mij de ogen geopend heeft naar het hele doodgaan-gebeuren. Overigens bedoel ik met "vrij verontrustend" niet dat ik er ondersteboven van geraakt ben, maar dat anderen het waarschijnlijk als een ware nachtmerrie-achtige ervaring zouden beschouwen. Net als de allerlaatste keer dat ik geesten opgeroepen heb, die kan je ook beschouwen als zeer verontrustend terwijl ik het inmiddels als een zeer leerzame ervaring zie. Een ervaring die ik nooit meer zou willen herhalen en ook niet zal doen, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Zo zie ik de gebeurtenis van pasgeleden ook, eentje die op het moment zelf zeer angstig is maar erop terugkijkend juist heel leerzaam was. Iets wat het universum blijkbaar ook vind aangezien ik sindsdien alleen maar onderwerpen over de dood zie, lees en ondervind.

Zelfs in Buffy, de serie die ik momenteel aan het volgen ben (sue me for it) is net haar moeder doodgegaan. In een ontzettend beklemmende aflevering wordt de nasleep die het verscheiden een geliefde veroorzaakt uit de doeken gedaan. Een werkelijk prachtige aflevering, maar een verhaal over Buffy schrijf ik een andere keer nog wel. Ik wil het nu alleen over de mysteriën van de dood hebben. Vandaag kwam ik weer iets tegen dat mijn gedachten naar de dood brachten. Er is een soort van tarot op de markt gebracht waarmee je zogezegd met de doden kan communiceren. Ze heten Konxari kaarten en bestaan uit een set van achtentachtig kaarten met prachtige foto's erop. Naast de foto's staan er nog wat symbolen op, maar aangezien ik ze nog nooit in het echt gezien heb kan ik er weinig interessants over zeggen. Toch ben ik nieuwsgierig naar deze kaarten. Niet omdat ik geloof dat je er daadwerkelijk met de doden mee kan praten, maar omdat ik een interesse in deze zaken heb. Tenslotte verzamel ik ook tarot-kaarten, maar dan alleen degene die ik werkelijk mooi vind. Dat ik ook wel eens de kaarten leg is dan weer een bijzaak, dat zou ik ook met de konxari kaarten doen als ik ze heb.

Alleen vind ik de laatste toch een beetje vreemd. Ze beweren dat het spel afgekeken is van de oude Egyptenaren, dat de kennis achter de kaarten rechtstreeks uit het oude Egypte komt. Alleen is er niets over te vinden, alleen wat berichten op dubieuze fora waar mensen hetzelfde zeggen als ik. Nergens zijn interessante verhalen te vinden over de kaarten en het gebruik ervan. Iets wat mij niet echt sterkt in mijn mening over de kaarten zelf. Misschien moet ik ze maar gewoon kopen en zelf gaan uitproberen. Tenslotte zijn ze absoluut niet duur als je op de website zelf besteld, maar dat vind ik ook weer zo wat. Het doet in ieder geval flink afbreuk aan mijn verhaal over de dood, doodgaan en alles wat er maar omheen hangt. Ik weet in ieder geval dat ik eens flink moet gaan nadenken over het onvermijdelijke en eens ga praten met de mensen die belangrijk in mijn leven zijn. Het lijkt mij goed om te weten wat anderen willen als ze het leven verlaten hebben, maar dat is iets waar we maar nooit over willen praten. Daarom vraag ik het aan jou. Wat zou jij willen als je uiteindelijk het tijdelijke voor het eeuwige (of heel langdurige aangezien eeuwig ook zo lang is) verruild hebt? Denk eens na over je eigen sterfelijkheid voordat je weer lustig verder gaat met leven. En die kaarten... die koop ik uiteindelijk toch wel een keer. Dat komt vooral omdat ik ze mooi vind, nergens anders om.

5 juni 2009

Geen televisie, geen internet

Al enkele weken heb ik een soort van ruzie met mijn internet- en televisieprovider. Eigenlijk is het op de kop af precies twee maanden geleden dat ze begonnen met het versturen van nogal verontrustende en totaal niet op waarheid gebaseerde brieven. Brieven die niet eens van henzelf kwamen, maar verstuurd werden door een externe organisatie. Zelfs eentje die zich een deurwaarder durft te noemen. Waar deze bedrijven het lef vandaan haalde durfde ik niet te zeggen, niet dat ik bang voor een of de ander was maar omdat ik het werkelijk niet wist.

In ieder geval kreeg ik maanden geleden opeens de beschuldiging dat ik maanden geleden mijn rekeningen niet betaald zou hebben. Hier was ik het hartgrondig niet mee eens, rekening niet betalen is niet één van mijn sterkste punten. Al wil ik best toegeven dat ik in het verleden veelvuldig niet een van de snelste was als het op betalen van rekeningen aankwam, maar betalen deed ik altijd. Zo wist ik ook heel zeker dat deze rekeningen ook betaald waren. Mijn internet- en televisieprovider moest gewoon niet zeuren. Iets wat ik ze maanden geleden ook al had verteld, maar daar kreeg ik totaal geen reactie op. Zelfs geen zuchtje tegenspraak kwam mijn kant op en stom genoeg had ik het daarbij gelaten. Tot opeens de brief van die deurwaarder op de deurmat lag.

Ik denk dat ik niet hoef te vertellen dat het een flinke schok was wat ik daarin las. Rekeningen die niet betaald waren, vorderingen die opeens bij een deurwaarder op het bureau lagen en het ergste van alles was dat de rekening van de maand waarin we leefden ook gevorderd werd. Alle betalingen die ik schijnbaar moest doen waren gewoon doorgeschoven naar de incasso-partij en opeens moest ik gaan bellen met mensen die ik helemaal niet wil bellen. Maar voordat ik die stap deed heb ik heel even het internet bezocht. Ik was nieuwsgierig of het wel een daadwerkelijke deurwaarder was en niet een of andere vage oplichters-list om mij geld af te troggelen. Al snel leerde ik dat deze organisatie daadwerkelijk stond wat ze al in de brief schreven, maar dat veel meer mensen geheel ten onrechte zo'n brief hadden ontvangen. Ik stond niet alleen in het onrecht dat de administratieve chaos van mijn internet- en televisieprovider was. Dit sterkte mij weer in mijn volgende stap: het daadwerkelijke bellen!

Met een soort lood in mijn schoenen nam ik de telefoon ter hand en belde de mensen die ik nooit in mijn leven wil bellen, maar nu toe gedwongen werd. Het gesprek verliep geheel tegen mijn verwachting in heel vlot. Ik legde de situatie uit en werd verwezen naar een internet-site waar ik al mijn grieven en bewijzen kon achterlaten. Zij zouden dan met deze teksten en bewijzen gaan aantonen dat ik gelijk, dan wel ongelijk zou hebben. En aangezien ik duidelijk in het gelijk stond zou het weinig problemen gaan opleveren om de ontstane achterstanden als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. Ze zouden weer verdwijnen naar dezelfde diep-duistere kelder waar ze geheel tegen hun zin uitgetrokken waren. Zonder pardon liet ik mijn bewijzen met enkele bemoedigende woorden achter op de website en liet het erbij. Eigenlijk had ik verwacht binnen enkele dagen een bericht te krijgen dat alles opgelost was, maar die bleef ook weg. Wederom liet ik het stom genoeg op het beloop, vooral omdat ik totaal geen zin had om die mensen weer te moeten gaan bellen. Eén keer vond ik meer dan erg genoeg, zeker als het ten onrechte en dus gedwongen is.

Maar had ik het maar wel gedaan. Afgelopen dinsdag kwam ik weer eens thuis om te wachten op zaken die gedaan diende te worden. Het kan ook een andere reden zijn, maar helaas genoeg kan ik die mij niet meer herinneren. In ieder geval kwam ik thuis in een leeg en volledig stil huis. Ik zette mijn computer aan om mijn meel te bekijken en kwam tot de gruwelijke conclusie dat mijn internet nogal traag was. Zo traag dat ik net zo goed kon zeggen dat het niet werkte. Ik vloekte en vervloekte zelfs het programma waarmee ik het internet besurf. Vooral het feit dat ik mijn meel wel kon benaderen, maar de kleine hoeveelheid meeltjes niet kon bekijken frustreerde mij gigantisch. Toch dacht ik nog niet aan een probleem bij mijn internet- en televisieprovider. Dat inzicht kwam pas toen ik de televisie aanslingerde en tot de schokkende ontdekking kwam dat ik nog maar één zender kon bekijken. Nederland 1 om precies te zijn, toevallig ook nog een zender waar ik heel zelden naar kijk en dan alleen in de vroege ochtend. Ik kon wel huilen, maar aangezien het alleen om niet-werkend internet en televisie ging deed ik het niet.

Ik pakte mijn telefoon en belde onmiddellijk naar mijn internet- en televisieprovider om een storing te melden. Tenslotte had de stroom van mijn modem halen totaal niet het gewenste effect gehad en kon ik geen andere slimme oplossingen meer bedenken. Een vriendelijke jongen stond mij te woord en opeens sprak hij nogal bevreesde woorden: "Ik mag u niet verder helpen, meneer. Het ziet er naar uit dat u afgesloten ben vanwege achterstallige betalingen." De schrik sloeg om mijn hart. Weken hoor je niets van die lui, betaal je netjes de rekeningen (soms een dag of wat te laat, maar betaald waren ze) en dan krijg je dit te horen. Ik werd doorverbonden naar de administratie voor opheldering.

Dit keer kreeg ik een jongedame te spreken. Vriendelijk zal ik haar niet noemen aangezien het gesprek een hele bizarre wending aannam na een tijdje. Ze begon heel vriendelijk en behulpzaam. Al heel snel had ze de zogenaamde achterstallige betalingen erbij gezocht en kon ik wederom beginnen met mijn uitleg dat ze allang betaald waren. Ik had zelfs de bewijzen naar hun deurwaarder gezonden! Nu bleek dat zij die informatie ook kon inzien en ik dacht het snel opgelost te hebben, maar opeens kwam de administratieve chaos van mijn internet- en televisieprovider lelijk om de hoek kijken. De bewijzen waren volgens hen helemaal geen bewijzen, want die betalingen waren weer verrekend met andere achterstallige betalingen en bleven ze gewoon open staan. Wel sprak de dame aan de andere kant van de lijn de inmiddels legendarisch geworden woorden: "Goh, u heeft wel een heel vreemd betaal-patroon. De meeste mensen met achterstanden hebben gewoon een gat van een maand of wat. Bij u vertoond het overal gaten!" Ik dacht nog dat ze het eindelijk doorhad, dat ik niet het probleem was maar de hele administratie aldaar maar helaas... Ik maakte mij blij met een dode mus, zelfs het uitspreken van mijn gedachte bracht de dame niet van haar stuk.

Ik moest gewoon betalen, want eerder zou ik niet her-aangesloten worden. Op mijn vraag of haar werkgever altijd iedereen zonder een waarschuwing vooraf afsloot antwoordde ze in eerst instantie nog een volmondig "nee" en kreeg ik zelfs een excuus, maar dat trok ze later weer in. Ik moest gewoon betalen en verder niet zeuren. Als ik weer televisie wilde kijken en over het internet surfen kon ik gewoon niet anders en het volle bedrag was het enige juiste bedrag. Ik wist niet wat ik hoorde en als ik niet net een training in gesprekstechnieken had gekregen was ik geen discussie met deze dame aangegaan. Maar ze had pech, heel erg pech. Ik had er de pest in en weet helaas genoeg voor haar veel te veel over het voren van een telefoongesprek in een werkende situatie. Een half uur later liet ik haar maar los. Ik had wel de indruk dat ik haar gigantisch op de kast gekregen had en ze het gesprek nog lang zou heugen, maar dat kan ik ook verzonnen hebben. In ieder geval was ik een hoop frustratie opgeroepen door haar werkgever kwijt en kon ik weer verder. Gedwongen de zogenaamde achterstallige betaling voldoen bijvoorbeeld, waarvoor ik gelukkig de computer van mijn moeder voor mocht gebruiken. Internetbankieren is namelijk heel handig, maar alleen als je internet ook daadwerkelijk werkt.

En toen begon het afwachten. Wachten tot ik weer internet en televisie had, waarbij gisteren het grote dieptepunt was. Gisteren had ik opeens helemaal niets meer toen ik thuiskwam. Zelfs de ene zender die ik nog wel had bleek te zijn verdwenen. Internet deed het zelfs langzaam niet meer en mijn huis was opeen stiller dan ooit. Verlaten wil ik het niet noemen, maar stil was het wel. Gelukkig ben ik net bezig om de hele serie van Buffy the Vampire Slayer te kijken dus heel erg was geen televisie en internet ook weer niet. Nu kon ik tenminste lekker opschieten en tot diep in seizoen vijf doordringen. Het leven was al goed en daar kan zelfs bovenstaande onzin niets aan veranderen.