30 mei 2008

Lepelen over koffie

De koffie in mijn beker smaakt me totaal niet. Inmiddels is het ook nog op, maar het was een vochtigheid die mijn smaakpapillen absoluut niet streelde. Geen engeltje dat spreekwoordelijk over mijn tong aan het pissen was, maar meer een bak koffie die ik eigenlijk met tegenzin weg aan het werken was. Gisteren was het al niet veel beter, al zat ik toen nog op mijn werk. Na twee dagen op een verdieping vertoeven waar de koffie-automaat kapot was kwam de monteur als het ware als geroepen. Het was wel een lange partij roepen en waarschijnlijk héél hard roepen ook nog aangezien hij twee dagen nodig had om langs te komen, waarbij hij ook nog een tussenstop maakte op de verdieping onder ons aangezien daar de koffie-automaat ook defect was gegaan. Het werd iedereen weer een hardgrondig duidelijk dat de koffie-automaten niet gemaakt zijn op zwaar intensief gebruik en daardoor er gewoon mee ophouden. Daarom waren we blij met de komst van de monteur. Binnen een klein half uurtje had hij weer gezorgd voor een volledig werkende koffie-automaat waar we onze (best wel smerige) koffie uit kunnen tappen. Het duurde ook niet lang na de reparatie voordat ik weer een gevulde bak koffie op mijn bureau had staan.

Alleen zat er iets vreemds aan de koffie. Een licht geparfumeerde geur steeg op uit onze bekers. Het was niet alleen mijn beker. Neen, een ieders beker koffie had een onmiskenbare geur van goedkope parfum. Ik opperde nog dat het kwam omdat de leidingen waren doorgespoeld met een of ander schoonmaakmiddel, maar dat werd hardgrondig ontkent. Er zou niets mis zijn met de koffie, behalve dat het precies hetzelfde bocht is wat op mijn werk moet doorgaan voor koffie. Eigenlijk is het net senseo, maar dan nog veel smeriger en ranziger. Toch bleef ik erbij dat er ene geparfumeerde geur van mijn koffie opsteeg en hierin was ik niet de enige. Mijn eerste slok bevestigde de geur in smaak. Een vieze koffiesmaak stroomde over mijn tong waarna een idee van parfum bleef hangen tussen mijn smaakpapillen. Heel vreemd. Ik nam nog een slok en tot mijn grote verbazing was de extra smaak geheel verdwenen. Het smaakte alleen nog naar ranzige koffie die je alleen durft te drinken omdat er gewoon niets anders is. Thee drinken levert mij niet genoeg smaaksensaties op en daarbij ben ik daar na twee bakken al op uitgekeken. Nog een slok en de vreemde geparfumeerde geur bleek ook verdwenen. Blijkbaar was het zaak om de koffie gewoon even een momentje of vijf te laten rusten zodat de boel zichzelf kon laten bezinken. Daarna heb ik nog maar drie bakken koffie gedronken. Ik moest toch wat.

En nu smaakt mijn eigen koffie me niet meer. Vanochtend was het wel anders. Vlak na het opstaan dwong ik mezelf om even een heerlijke pot koffie te zetten waar een weeshuis een hele dag op zou kunnen teren. Ik dronk twee bakken die uitstekend smaakte. Sterker nog, ze smaakte naar meer maar omdat ik mijn telgen naar school moest brengen stelde ik de volgende uit tot later die ochtend. Ook deze bak ging erin als een spreekwoordelijke koek, zelfs de koek welke ik erbij at was een genot voor de smaakpapillen. Tot de koffie die ik net opgedronken had. Opeens smaakte het me niet meer. Met tegenzin dronk ik verder, maar eigenlijk genoot ik er niet meer van. Ik ben mijn lust in koffie kwijt. Zou dit blijven aanhouden? Ik wil niet opeens moeten overschakelen op een ander vochtig product om mijn dorst te lessen. Koffie smaakt altijd zo goed bij alles wat ik doe. Koffie bij de koek, koffie bij het opstaan, koffie vlak voor het slapen gaan, koffie kan overal. Tenminste als het aan mijn ligt en mijn smaakpapillen meewerken. Hier moet ik echt iets aan gaan doen. Om te beginnen ga ik een paar mini-snickers eten in de hoop dat de chocolade in combinatie met pinda's iets losmaakt in mijn smaak. Iets waardoor ik mijn zin in koffie weer terugkrijg. Dit is namelijk een tergende situatie.

29 mei 2008

De busstaking revisited

In navolging op mijn eerdere berichten over de busstaking kom ik toch weer terug op mijn woorden over het fietsen. Ik was namelijk helemaal vergeten dat er grote nadelen aan lange afstanden fietsen kleven. Naast de al eerder geopperde zadelpijn is het weer de grootste vijand voor een fietser, tenminste dat is mijn mening. Je bent totaal overgegeven aan de Weergoden, welke je kunnen maken en breken met harde wind en striemende regen. Nu heb ik tot nog toe altijd het geluk gehad om door mooi weer te mogen fietsen. Een heerlijk warm zonnetje dat mijn gezicht, handen, armen en de rest van mijn lichaam verwarmd en een verkoelende wind om de boel niet te laten oververhitten. Soms was de wind wat harder waardoor ik meer kracht moest zetten om vooruit te komen, maar het was allemaal overkomelijk qua weersomstandigheden. Het enige zeer vervelende nadeel dat ik ondervond waren de insecten die kamikaze-acties op mijn gezicht aan het uitvoeren waren. In zeer korte tijd ben ik in de gelegenheid gesteld om de smaak van verschillende soorten vliegende insecten op mijn tong te proeven, uiteraard geheel onvrijwillig want insecten eet ik liever niet levend.

Vandaag was de eerste dag dat ik ervaarde hoe het was om door een lichte regenval te fietsen. Nu was dit absoluut niet de hoofdreden om op mijn eerdere woorden terug te komen, maar de berichtgeving die ik las in de verschillende kranten welke je kan vinden op treinstations. Het blijkt dat de vakbonden en de busmaatschappijen sinds vorige week woensdag niet meer om de tafel hebben gezeten. Zoals ze het zelf zeggen zitten de onderhandelingen helemaal vast, de busmaatschappijen willen dat er een bemiddelaar komt en de bonden willen hier weer niet aan meewerken. De bonden willen namelijk een informeel overleg gaan voeren, maar dat weigeren de busmaatschappijen weer. Intussen graven beiden partijen zich verder in hun loopgraven en wijzen ze naar elkaar om de schuld af te schuiven. En intussen staken ze rustig door omdat et blijkbaar niemand wat kan schelen dat er ook nog mensen zijn die WEL gebruik van de bus willen maken. Maar dat is een ander verhaal, de mensen die gedwongen zijn gebruik te maken van de bus zijn gewoon de dupe. De dupe van de kronkels van de busmaatschappijen en ook van de koppigheid van de vakbonden.

Het ziet er door deze hele impasse een grootscheepse staking aan zit te komen welke aanstaande zondag in zal gaan. Vanaf 1 juni gaan alle busmaatschappijen welke het streekvervoer verzorgen geheel plat. Dus geen bussen meer welke nog wel rijden in de spits, geen "gratis" busritten meer en nog veel belangrijker totaal geen zicht op hoe lang de staking überhaupt gaat duren. Ik vind het een zeer slechte ontwikkeling, staken is een goed recht maar dan moet er wel tegenover staan dat beide partijen met elkaar in overleg blijven. Gelukkig ben ik niet de enige en zijn er mogelijkheden om de geleden schade op de busmaatschappijen te gaan verhalen. Tenslotte is de Nederlandse Spoorwegen eens gedwongen om gedupeerde reizigers te compenseren voor de geleden schade. Dat moet ook maar bij de busmaatschappijen gaan gebeuren en ik steun deze gedachte van harte. Vanaf zondag ga ik elke dag een schadeformulier naar de Connexxion zenden waarbij ik een gedeelte van mijn OV-jaarkaart terug ga eisen en ook een vergoeding voor het alternatieve vervoer wil hebben.

Ik ben wel blij dat ik niet zelf een brief hoef te typen, noch zelf een schadeformulier moet verzinnen. Dat is allemaal voor mij en anderen gedaan door de mensen achter de website Stop de Staking. Hiermee wil ik iedereen, ook de mensen die absoluut niet met het streekvervoer rijden, het schadeformulier te downloaden en naar de streekvervoerder te sturen. Laat ze maar weten dat wij, het publiek, deze kolder meer dan zat zijn want dat ben ik het ook. Inmiddels wel, drie weken staken is meer dan genoeg. Ophouden met deze onzin! Stop de Staking!!

27 mei 2008

Busstaking, zadelpijn en muziek

Om de een of andere diep-duistere reden heb ik helemaal geen zin om flink te foeteren over de busstaking welke vandaag de derde week in gaat. Eigenlijk zou ik het wel moeten doen, tenslotte dwingen die stakende buschaffeurs mij om op een regelmatige basis op de fiets te stappen en op dat vervoersmiddel naar mijn werk te komen. Daarbij is het natuurlijk volledig belachelijk dat ze wel in de spits rijden, al stempelen ze geen strippenkaarten en controleren ze geen andere kaartjes en alles daarbuiten de boel totaal stil leggen. Ik ben dan toch van mening dat als je staakt het ook goed dient te gebeuren, dus gewoon helemaal niet meer rijden. Ook niet in de spits! Of juist wel rijden, maar rigoreus geen plaatsbewijzen controleren en zodoende een publieksvriendelijke actie creëeren. Niet dat halfslachtige gedoe wat we nu hebben, staken moet goed gedaan worden en niet over twee wallen getrokken te worden. Maar al dat soort dingen ga ik niet uitspreken, want daar heb ik namelijk helemaal geen zin in.

Het is inmiddels zo tergend geworden met mijzelf dat ik het helemaal niet erg vind om naar mijn werk te fietsen. Ik bedoel maar, het zijn slechts enkele dagen dat ik hoef te fietsen. Daarbij maak ik ook nog gebruik van de trein waardoor ik mijn route bruut inkort en versnel waardoor de vermeende ellende van het fietsen opeens dragelijk word. Maar het ergste is nog wel dat ik best plezier bleef aan het fietsen. Het weer is goed, de wegen zijn strak en met interessante muziek in de oren lijkt de lange weg die ik te gaan heb totaal niet zo lang. Ik fiets gelukkig ook niet vreselijk zachtjes dus iedereen voorbij rijden is een extra plesante bijkomstigheid. Al zal ik het nooit gaan volhouden om mee door te gaan als de bussen uiteindelijk weer gaan rijden wanneer er een goede CAO is afgesloten. Ik ben misschien gek, maar helemaal gek ben ik ook nog niet geworden.

Vandaag stapte ik ook weer vol goede moed op de fiets, alleen begon ik halverwege de rit toch last te krijgen van een licht ongemak. Een ongemak dat bekend staat als "zadelpijn" en wat hoogstwaarschijnlijk zijn oorsprong vind in het afgelopen weekend. Zaterdag waren we namelijk naar een van de weinige optredens van SoiSong, wat geheel gezeten was. Ongeveer twee uur, misschien iets meer op een stoel zitten blijft langer in de bilpartij zitten dan ik gedacht had. Nu was het alles meer dan waard. Het optreden van SoiSong was werkelijk fenomenaal. Geweldige glitch in een stetting die er wonderwel heel goed bij paste. Ik had er nog wel een uurtje kunnen zitten, van mij mochten ze nog wel even doorgaan. Het feit dat SoiSong nog geen enkele volwaardig album uitheeft en ze eigenlijk slecht vier liederen hebben mocht mijn pret niet drukken. Ik zat goed en genoot van de klanken die over ons uitgestort werden. Zelfs de duister georïenteerde travestieshow van Val Denham kon mij in grote mate bekoren. Waarschijnlijk was ik één van de weinige die Val Denham's optreden kon waarderen, maar ik heb een zwak voor mensen die eigenlijk niet kunnen zingen, dit weten en toch zonder enige schroom het podium opstappen om hun ding te doen. Het was out-sider muziek op een playback-achtige manier. Ik lachte en zat op een stoel.

De rit naar huis zaten we ook, alleen op een hele andere manier. Het is werkelijk vreemd om na een uurtje of twee ondergedompeld te zijn in prachtig krakende glitch naar buiten te stappen en een compleet gevuld Leidscheplein op je weg te vinden. De normaalheid van de wereld is dan extra vreemd, op een manier die met geen pen te beschrijven valt maar misschien ga ik later nog eens een poging wagen. Die avond had ik wel last van een licht ongemak in het zitvlees, maar dat had ik voor het gemak totaal genegeert. Ik wilde genieten van de klanken die over ons hoofd uitgestort werden en niet mijzelf druk maken om beknelde bilpartijen of andere lichaamspijnen. Als je weet hoe het moet is het ook geheel niet moeilijk, alleen brak het me vandaag op de fiets toch op. Halverwege de rit kwam het ongemakkelijke gevoel in het zitvlees in volle wasdom terug. Hierdoor werd het fietsen wel iets minder plesant, maar ik wist door te zetten. Als de tocht nog lang daarna had moeten duren was het een kwestie van doorbikkelen geweest, maar dat zal het ook meer dan waard geweest zijn. Ik ben blij dat ik SoiSong's optreden heb mogen aanschouwen. Daar heb ik wel een beetje zadelpijn voor over, al begin ik nu wel te denken dat de busstaking maar héél snel afgelopen moet zijn. Ik zit liever in de bus als ik naar mijn werk ga.

22 mei 2008

Belangwekkende dromen

Scheldend en vloekend trok ik vanochtend mijn ogen op. Mijn woede was volledig gericht op mijn wekker die het presteerde om precies op het verkeerde moment af te gaan. Het was werkelijk niet te geloven. Eigenlijk was het net alsof de duivel ermee speelde, om een interessant spreekwoord te gebruiken. Geloven in een duivel noch een God doe ik niet, maar dat neemt niet weg dat het interessant spreekwoorden en -wijzen op kan opleveren. Zo heb ik vanochtend mijn wekker ook vervloekt tot een godverlaten apparaat en ook verdoemenis uitgesproken die dezelfde god moet gaan uitvoeren. Jammer genoeg was mijn wekker niet echt onder de indruk van al mijn woorden, scheldpartijen en vervloekingen. In tegendeel juist, het vervloekte ding bleef net zo lang doorgaan met het afspelen van muziek totdat ik mijn ogen opengetrokken had en met mijn linkerhand uitgeslagen had.

Waarschijnlijk zal ik nu de indruk gewekt hebben dat ik vanochtend totaal geen zin had om op te staan, maar laat ik voorop stellen dat dit absoluut niet het geval was. Vlak voordat mijn wekker afging was ik flink aan het dromen. In de droom was iemand mij aan het vertellen hoe ik de rest van mijn natuurlijke leven het beste kon gaan inrichten. Nu was het niet zomaar iemand, maar een persoon van het kaliber Timoty Leary of misschien nog beter als Brain Barrit. Enkel was de persoon in mijn droom een vrouw en geen oude vent die een complete reputatie opgebouwd heeft in de roerige jaren zestig. Door mijn wekker is dit ook alles wat ik van mijn hele droom kan herinneren. Hoe graag ik ook wilde doordromen en het hele verhaal uithoren, mijn wekker was onverbiddelijk. Net zo lang bleef het vervloekte ding doorloeien totdat ik volledig wakker was en door de plotseling schok van het wakker worden kon ik de herinnering niet vasthouden. Ik baalde flink.

Het was precies dé droom waar ik al jaren op zit (lig) te wachten. Zoals een of andere scheikundige ooit het antwoord op zijn dilemma met benzeenringen in een droom vond. Hij leerde in zijn droom doordat hij slangen zag die zichzelf in de staart beten dat bezeen uit ringen moest bestaan. Hardstikke leerzaam dus, dat dromen. Er zijn vele wetenschappers en andere mensen die via dromen de oplossing voor hun voorliggende dilemma hebben gevonden. Zo'n droom was ik dus ook aan het dromen. Je begrijpt dat het héél frustrerend is als precies op dat moment de wekker afgaat en je gelijk alle kennis aan de droom ziet verdwijnen. Als zand in mijn handen verdween alles, maar waar zand nog een klein hoopje durft achter te laten bleef ik zitten met een loeiende wekker en de wetenschap dat ik eindelijk de oplossing gevonden had om weer kwijt te raken. Als ik niet daadwerkelijk had moeten opstaan was ik zonder enige moeite weer gaan liggen in de hoop dat de drom verder ging waar ik het achtergelaten had, maar het lot besliste anders. Ik moest opstaan en nu hoop ik dat de droom vanavond weer verder zal gaan. Het lot zal mij dit toch niet willen aandoen..... Niet dat ik in iets als het lot geloof, maar net als god en den duivel is het interessant genoeg om als woord te gebruiken. En nu zeg ik: HUM!

18 mei 2008

Terwijl ik net onder de douche mijn kont aan het scheren was bleek ik nog verder na te denken over mijn vorige post. Laat ik eerst voorop stellen dat nadenken terwijl je je kont aan het scheren bent absoluut niet aan te raden is. Je zit namelijk met vreselijk scherpe mesjes bij flink edele delen en daar wil je die mesjes weer net niet in hebben. Een snee in je kringspier is zo gemaakt en hoewel ik het nog nooit meegemaakt heb lijkt het mij geen pretje. Daarbij zijn een stel aambeien met een scherp voorwerp ook zo opengeprikt waarna je fijn een dag met maandverband in de broek mag lopen. Hierbij niet vergeten dat ik een man ben, geen maandverband in huis heb om precies die reden en het dan met handdoeken moet gaan doen. En laat ik nu net de trotse bezitter zijn van alleen witte handdoeken dus wil ik daar niet liever op "doodbloeden." Als je dat wil doen kan je beter gebruik maken van roestbruine handdoeken, maar waarom dat zo is mag je zelf een keer gaan uitzoeken. In ieder geval is het niet aan te raden om te gaan nadenken terwijl je je kont aan het scheren bent. Hou daar maar geheel je aandacht bij, dan heb je ook geen mesjes in plaatsen waar ze niet horen.

Maar ik dacht weer na onder deze dankbare taak en gelukkig ging het goed. Geen sneden op plaatsen waar ze niet horen. Alleen een snede in het midden, maar die zat er altijd al en was precies het onderwerp wat hoognodig eens geschoren moest worden. Wassen deed ik tenslotte toch elke dag al. Ik dacht dus na, ik dacht na over De Bond Tegen Vloeken. Vooral over het feit dat het werkelijk een stel idioten zijn. Iets wat ik uiteraard allang wist, maar dat ze het zelf zo duidelijk zouden laten zien was mij ook nog niet bekend. In mijn vorige post had ik het over een verborgen boodschap in een K3-nummer dat onder andere een "Godverdomme" bevatte. Daar hadden zij, de Bond, een klacht over ontvangen en zonder ook maar verder na te denken gaan ze deze klacht neerleggen bij de makers van dat nummer.

Denken ze dan werkelijk niet goed na? Laten we voorop stellen dat het hier om een pure toevalligheid gaat en niet met opzet in het nummer geplaatst is. Ik kan me überhaupt niet voorstellen dat het expres gedaan is, dus is het werkelijk en alleen toeval en daarbij is het nog een verborgen tekst ook. Maar waarom zou je in Godensnaam jezelf druk gaan maken om een woord dat je alleen kan horen als je het nummer achterstevoren afspeelt en zeer waarschijnlijk door een pure toevalligheid ontstaan is? Elke zichzelf respecterende organisatie zou deze klacht gewoon naast zich neerleggen omdat er totaal geen eer aan te behalen is en jezelf alleen maar verder voor joker zet, maar niet De Bond Tegen Vloeken. Nee, zij nemen de klacht zo serieus dat ze het zelfs op hun website durven te zetten. Alsof het om een daadwerkelijk fenomeen gaat, over iets dat werkelijk waar is en dat uiteraard gelijk bestreden moet worden.

Nu is De Bond Tegen Vloeken toch al een organisatie die nergens op gebaseerd is en eigenlijk geheel tegen de grondwettelijke vrijheid van meningsuiting in gaat, maar met deze onzin hebben ze hun bestaansrecht helemaal opgegeven. Elke idioot die niet tegen het gebruik van een woord kan is al iemand die beter zijn mond kan gaan houden of nog beter gewoon zichzelf opsluiten in een verduisterde kamer met alleen een bijbel of koran. Maar als die idioot zich nog druk gaat maken over een woord dat te horen is door de menselijke eigenschap om van een chaotisch iets een duidelijk patroon (zoals een woord) te maken geeft zijn hele bestaansrecht op en mag als een Godsdienstwaanzinnige beschouwd worden met de daarbij behorende behandeling in een psychiatrische inrichting. Ergens kan ik me nu ook indenken dat de mensen achter De Bond Tegen Vloeken überhaupt al weinig nadenken, dus zullen zij zonder enig probleem de kont kunnen scheren. Zullen ze wel niet doen, want dat zal ook wel niet mogen van de mensen en voorgangers die ze zo blindelings volgen. Ik ben in ieder geval blij dat ik er zonder velscheuringen afgekomen ben. Volgende keer doe ik het weer zonder erover na te denken.

De verborgen boodschappen van K3

Nog niet zo vreselijk lang geleden zat ik naar de televisie te kijken. Soms doe ik dat en ik geloof dat er wel meer mensen het doen. Welk programma ik op dat moment aan het kijken was weet ik eigenlijk niet eens meer en eerlijk gezegd vind het totaal niet belangrijk. Waar het om gaat is wat ik onthouden heb. Zover ik nog weet leek het programma nog het meest op een spelprogramma waarbij het de bedoeling was om zoveel mogelijk punten te halen zodat je als eerste kon eindigen. Ik kan het mis hebben, maar volgens mij draaien alle spelprogramma's om precies dat principe dus echt interessant was het niet. Ik kan me ook werkelijk niet meer voor de geest halen waarom ik het precies aan het kijken was, maar ik keek ernaar. Of ik het ook helemaal afgekeken heb wil ik in het midden laten.

Een van de vragen behandelde een gedeelte die te maken had muziek en het raden van bepaalde gezichten bij deze gebeurtenissen. Om precies te zijn weet ik werkelijk niet meer wat de vraag was of waarom ze op dit onderwerp terecht kwamen, maar het is ook het enige wat ik aan het hele programma heb onthouden. In ieder geval kregen ze de geest en verschoof het onderwerp naar Verbogen Boodschappen in Muziek. Je kent ze wel, van die nummers welke bij het achterwaarts afspelen nogal semi-satanische teksten blijken te bevatten. Tenminste daar lijkt het op als je er naar gaat zitten luisteren. Heel vaak gaat het hier om een pure toevalligheid en de wens van de menselijke geest om alles, zelfs de grootste chaos, tot een verklaarbaar geheel om te vormen. Maar soms heeft de artiest expres een verborgen boodschap in het nummer gestopt welke alleen achterstevoren te horen is. In ieder geval levert het een hoop hilariteit en komische noten op waar ik alleen maar om kan lachen.

Zo blijkt het nummer "Oma's aan de Top van K3 ook een verborgen boodschap te bevatten. Dat zegt tenminste iemand die erover geklaagd heeft bij De Bond tegen Vloeken en aangezien zijn ook werkelijk niet goed wijs zijn hebben ze per ommegaande een klacht in gediend bij Studio 100 (als zijnde de producers en eigenaren van het product K3) omdat er een vloek te horen zou zijn als je het nummer achterstevoren afspeelt. Gelukkig is de vloek, een mooie Godverdomme als ik het woord van de Bond tegen Vloeken mag geloven, niet het enige wat er te horen is. Het hele nummer achterstevoren afgespeeld wordt opeens een geweldige aanzet tot een massale genocide, het feit dat dit leuk is en meer van dit soort zwaar interessante teksten. Dat het hier om puur toeval en het fenomeen waarbij de menselijke geest van iets chaotisch een verklaarbaar patroon probeert te maken is wel duidelijk, maar dat neemt niet weg dat het leuk is.

Helaas genoeg is het merendeel van de versies waarbij het nummer "Oma's aan de Top" achterstevoren afgespeeld wordt allang van internet verdwenen. Maar het is niet heel moeilijk om een versie te vinden waar je het nummer alsnog kan beluisteren. Om je nieuwsgierigheid te bevredigen: Hier drukken om te luisteren! Ondanks dat het om toevalligheden gaat is de tekst met de woorden: "Grote Massamoord, het is Gods echt waar, Grote Massamoord, Het is toch niet dat je het ziet, Dat is Godverdomme leuk!" best eruit te halen. Vooral dat "Grote Massamoord" is meerdere keren zeer duidelijk te horen. Nu te bedenken dat het hier om een kinderliedje gaat maakt het toch extra humoristisch en daarmee zeer interessant, want wat als het er nu expres in gestopt is.... Tenslotte zijn er zat bands die dat gedaan hebben of nog steeds doen. Het zal me niet verbazen als er iemand in Studio 100 grappig heeft willen doen en de woorden "Grote Massamoord" erin verstopt heeft. Al kan het net zo goed dat degene een hekel aan bejaarden heeft hoopte dat zijn/haar verborgen boodschap alle fans aanzette tot het vermoorden van hun oma's. Dat die fans kinderen zijn maakt dan weer geen bal uit, kinderen zijn net zo goed in staat om een grootscheepse genocide te plegen als welke volwassene dan ook.

Ik vertel nu alleen niets nieuws en Studio 100 blijft zich hullen in stilzwijgen en een hardnekkige ontkenning die ze ook niet uitspreken. Er zijn zelfs mensen op het internet te vinden die het hele gebeuren aan een diepgravend onderzoek hebben onderworpen. De leukste vond ik het onderzoek van ene Jacco op de (zeer treurige site) www.burgvoor.nl waarbij hij de woorden letterlijk gaat omdraaien en tot de conclusie komt dat je "Grote Massamoord" helemaal niet kan vormen, zelfs niet fonetisch. Misschien moeten we hem maar niet gaan vertellen dat de menselijke geest zich niets aantrekt van logische mogelijkheden en altijd streeft naar zoveel mogelijk verklarende patronen in chaos. Laten we ook de mogelijkheid dat het expres gedaan is helemaal niet aan hem gaan vertellen, voor sommige mensen is het beter om in het duister te blijven omdat ze anders helemaal gaan denken dat ze kunnen nadenken. Intussen blijf ik er om lachen, want dat is het ook gewoon. Een grote en zeer goede grap. Ik zou er bijna fans van K3 door gaan worden, maar jammer genoeg voor hen lukt mij dat niet. Ik wil het namelijk niet proberen.

16 mei 2008

Geuren en persoonlijke hygiëne

Terwijl vanochtend de wekker afging kwam er een lucht van frituren en frikadellen door het open raam naar binnen drijven. Ik snoof de lucht even flink op waarna ik mijzelf naar beneden spoedde om de plots opkomende honger te gaan stillen. Niet dat ik ook maar in enige mate trek in een frikadel had op dat moment, maar de geur deed mij watertanden naar iets te eten. Het was duidelijk dat ik flinke honger gekregen had na een nacht slapen in deze etensluchten. Hierbij wil ik wel even toevoegen dat het de hele nacht liggen slapen in de geur van frikadellen en frituur in het geheel een aanname is en ik het absoluut niet hard kan maken. Feit is wel dat ik vanochtend wakker werd met de geur van frikadellen in mijn neus en ik honger had. Een en twee maakt al snel een complete som.

Een boterham of twee verder nam ik de eerste slok van mijn koffie. Niet veel later werd er aan de deur geklopt, mijn twee telgen stonden voor de deur. Ik was al bezig mijzelf te verheugen op een heerlijk weekend met mijn jongens en dat kon mij niet vroeg genoeg gebeuren. Ik deed de deur open en verwachtte naast mijn jongens een flinke extra vlaag frikadellen-lucht op te kunnen snuiven. Wat werd ik bedrogen, mijn jongens stonden natuurlijk wel voor de deur maar de geur van frikadellen stopte bij mijn drempel. Buiten was totaal niets te ruiken. Geen frituurlucht, noch de lucht van frikadellen... Ik vroeg me opeens af of de lucht bij mijzelf vandaan kwam, maar voor ik me daar verder op kon gaan richten was het zaak om eerst de telgen op school te krijgen. Eerst moest dat hoofdstuk afgerond worden voordat ik verder kon gaan aan de volgende. Het frikadellenlucht-mysterie zou even een half uurtje moeten wachten.

Gelukkig kan je onderweg ook nadenken en al snel kwam ik op het onderwerp "persoonlijke hygiëne" terecht. De verzorging van het lichaam door deze regelmatig te wassen, netjes bij te knippen en gekapt de wereld over laten gaan. Dat waren de onderwerpen waar ik onder het wandelen over aan het nadenken was. Uiteraard geheel buiten de gesprekken die ik op dat moment aan het voeren was gerekend, maar dat lijkt me nogal logisch. Zo weet ik dat er mensen zijn die geheel onpasselijk worden als ze mensen hun nagels zien knippen. Ergens ben ik het hier ook wel mee eens. Niet dat het ranzig is om iemand de nagels te zien knippen, maar ik heb wel een mensen gezien die overal en nergens de schaar in de nagels zetten. Het ergste wat ik ooit meegemaakt heb was een man die midden in een goed gevulde trein de nagels met veel geklik begon te wieken. Hierdoor heb ik ooit besloten om nooit ergens anders dan in de bescherming van mijn eigen woning mijn nagels te knippen. Waarom iemand in godensnaam in een openbare gelegenheid zichzelf bezig gaat houden met persoonlijke verzorging en hygiëne is mijn nog steeds een raadsel, maar daar wil ik niet eens over na gaan denken.

Voor je het weet zie je voor het geestesoog mensen verschijnen die bezig zijn om de lichaamsbeharing te verwijderen. Toevallig iets wat ik ook vrij ranzig vind.... Ik bedoel dan vooral de lichaamsbeharing zelf, niet het verwijderen daarvan maar dat neemt niet weg dat je dit niet in het openbaar gaat weghalen. Overal zit wel haar, op het hoofd, de armen, benen en op andere plekken die je zelf ook wel kan verzinnen. Nu ben ik zelf gezegend met een zeer lichte beharing in de zin dat ik bijna nergens last van haargroei heb. Het enige "vreemde" haar dat ik bezit is een soort matje op mijn tenen en een lichte beharing op de kuiten. Verder ben ik zo goed als kaal te noemen en dat is geheel puur natuur. Hier ben ik wel blij om, straks had ik mijzelf dagelijks moeten bezighouden met het verwijderen van ongewenste lichaamsbeharing. Borsthaar bijvoorbeeld, dat vind ik zo ranzig dat zelf de aanblik ervan mij al misselijk maakt. In het openbaar ben ik dan ook absoluut geen voorstander van borsthaar. Dat spul moet met harde hand uitgerukt worden, maar dan wel in de prive van de eigen omgeving. In het openbaar moet het gewoon bedekt blijven voordat het verwijderd kan worden. Overige beharing mag in mijn ogen wel, maar als ik het niet hoef te zien zal ik er niet rauwig om zijn.

Toch is er niemand die doodleuk de benen gaat harsen in een openbare ruimte, terwijl het knippen van de nagels gewoon normaal gevonden wordt. Ik snap het niet, beide zijn zaken die je niet doet waar volstrekte vreemden bij zijn. Ik zie mijzelf ook niet allerlei lichaamsbeharing verwijderen waar jan en alleman bij zit. Ten eerste gaat het niemand wat aan en daarbij wil ik niet overal gedeelten van mijzelf achterlaten. Ik knip mijn nagels dus ook absoluut niet in het openbaar, maar dat is ook logisch als je het zelf niet vind kunnen.

Nee, persoonlijke hygiëne is een vreemd iets. Het is voor iedereen anders, maar over één ding is iedereen het eens. Wanneer je jezelf in het openbaar begeeft dien je lekker te ruiken. Een ranzige lucht om iemand heen is iets wat totaal niet kan, wat niet getolereerd wordt. Maar dan mag je toch weer niet met parfummetjes gaan lopen rond sproeien terwijl je jezelf in een openbare ruimte bevind. Ook dat hoort in de prive van thuis te gebeuren en daar ben ik het ook geheel mee eens. Ik ben namelijk ook niet wereldvreemd of andersdenkend.

Busstaking

De twee dagen busstaking hebben we ook weer overleeft. Nu kan je heel veel zeggen over de busstaking, maar er was toch één ding goed hieraan. Het weer was goed. Sterker nog het weer was de afgelopen twee dagen uitstekend. Zonnig, warm en een milde bries die het haar door de war bracht. Hiermee was het feit dat ik op geen normale manier op mijn werk kon komen grotendeels goedgemaakt. Maar dat neemt niet weg dat ik flink baalde van staking.

In mijn geval was de staking geconcentreerd rond het vervoersbedrijf van Connexxion omdat ik toevallig in een regio woont waar zij het busvervoer organiseren. Nu is dit bedrijf de afgelopen jaren al niet echt gunstig in het nieuws gekomen, maar daar had deze staking geheel niet mee te maken. Gisteren en eergisteren werd gewoon gestaakt voor een paar centen meer en wat sociale zekerheid in de arbeidsomstandigheden erbij. Het is opvallend dat er eens in de zoveel jaar gestaakt gaat worden in het openbaar vervoer. Elke keer als er weer een nieuwe CAO afgesloten moet worden gaan ze staken. Geheel legitiem overigens, want de voorstellen van de busvervoersmaatschappijenleiding zijn werkelijk belachelijk. Werkgevers denken vooral aan de eigen portemonnee en het welzijn van het personeel komt wel ergens op de tweede plaats. Niets meer dan logisch dat je dan gaat staken. Je bent nogal dom als je je werkgever over je heen laat lopen of je moet toevallig in je eentje staan want dan is het juist precies de omgekeerde wereld.

Maar de chauffeurs deden de weg volgen. Wel door stil te staan, maar hoe ze het ook deden ze volgde de juiste weg. Al vond ik de eerdere stakingsdagen waarbij gewoon geen kaartjes gecontroleerd werden en iedereen gratis mee mocht rijden een stuk leuker, maar blijkbaar waren die minder effectief. Keiharde staking door stilstaan werd het en ik werd opeens gedwongen om op de fiets naar mijn werk te gaan. Daarom was ik zo blij met het mooie weer dat we de afgelopen twee dagen hadden. Zon, zeelucht en frisse wind, het was gewoon uitstekend weer om twaalf kilometer te gaan fietsen.

Uiteraard kan deze situatie niet voortduren. Vandaag heb ik vrij en staken de buschaffeurs ook niet meer. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat het vandaag ook de hele dag aan het regenen is aangezien er toch niemand is die zich er vreselijk druk over hoeft te maken. Regen en in de bus zitten gaan namelijk uitstekend samen. Maar de stakingen mogen wat mij betreft weer een aantal jaar de kast in gaan. Ik hoop dan ook dat de werkgevers snel met een aanvaardbaar loonbod gaan komen en zorgen voor een goede sociale zekerheid voor het personeel. Dat mag best.

14 mei 2008

Geen beren op de weg

Gisteren vond ik mijzelf in de benenwagen en ergens onderweg naar alles of niets. Ik was een stukje aan het lopen omdat ik toch niets beters te doen heb en het de enige manier is om bij de bushalte te komen waar ik op de bus wilde gaan wachten. Gedurende de dag was het zinderend warm geweest en tegen de avond, het moment waarop ik in de benenwagen klom, was de temperatuur al aardig afgezwakt tot een lichte frisheid. Tenminste fris als je zonder jas de deur uitgegaan was. Het was gewoon nog lekker weer om buiten te zijn. Daarbij regende het ook niet.

Even verderop op de stoep stonden twee dames van middelbare leeftijd de boel te blokkeren met praatjes en hun fietsen. Een andere voetganger manouvreerde met een opmerking om ze heen waardoor de dames een nogal geagiteerd gesprek begonnen te voeren over de onbeschoftheid van de hedendaagse samenleving. Precies op dat moment nam ik de omweg om ze heen en vielen ze even stil. Ik liep door. Voor mij had het geen zin om ook een opmerking te plaatsen. Ik vnd dat ik betere dingen te doen had, bijvoorbeeld de benenwagen verder uittesten. Ik bleef bij mijn missie en wandelde door.

Plots werd ik gedwongen een zwaar beroerde beweging uit te voeren. Ik wilde mijn rechtervoet op de straattegels plaatsen tot ik een gigantisch beest vlak voor mij ontwaardde. Het scheelde niet veel of ik was bovenop dit beest gaan staan. Een libelle welke zonder overdrijven zo groot als mijn hand zat rustig midden op de stoep te niksen. Misschien dat het beest wel iets aan het doen was, maar aangezien ik totaal geen verstand van de handel en wandel van libelle's heb hou ik het maar op niksen. Het beest zal doodstil. Zo stil dat ik het niet gezien had totdat ik er bijna bovenop ging staan.

Gruwelend van de grote van de libelle trok ik mijn voet op het laatste moment weer terug. Ik moest er niet aan denken om op dit monster te gaan staan. Niet alleen het gekraak dat het exoskelet zou veroorzaken deed mij gruwelen, maar ook het gevoel dat zo'n reusachtig beest onder mijn voeten zou veroorzaken was eigenlijk al reden genoeg. Alsof je op een dikke tak gaat staan die door en door verrot is en uitelkaar spring in een grote berg pus en darmen. Brokken en nattigheid zouden de onderkant van mijn schoen gaan sieren en ik zou me dagenlang schuldig voelen omdat ik op een beest was gaan staan. Daarbij had ik ook een beetje lichte angstgevoelens voor het beest. Zoals het volleerd doodstil kon blijven zitten terwijl mijn voet vlak boven het hoofd zweefde deed mijn angstzweet koken. Wat als het opeens opvloog, wegvloog en mijn broekspijp binnenging. Of een sluipmoord op mijn schoenzool zou uitvoeren. Met de krachtige kaken gaten in mijn schoen en kleding maken....

Hele scenario's doemde in mijn gedachten op, maar ik had mijn voet net op tijd weggehaald. Net op tijd kon ik met een krachtige, zeer beroerde beweging kon ik het onvermijdelijke geheel vermijden. Verschillende keren achterom kijkend vervolgde ik mijn weg naar mijn uiteindelijke doel. Ik durfde niet eens een foto van het monster op de stoep te maken. Ergens had ik het idee dat dit mijn geluk van het moment geheel zou verpesten en al mijn doemscenario's waarheid zouden worden. Dan maar liever doorlopen, ik hoef geen libelle's met de grote van mijn hand op mijn kleding.

4 mei 2008

Een stroming genaamd: Franse New-Wave

Laten we het eens over een zeer ondergewaardeerde muziekstroming gaan hebben. Toevallig eentje waar ik al een groot aantal jaren fan van mag zijn, maar eigenlijk zeer tot heel weinig vanaf weet. Al komt dat laatste vooral doordat er heel weinig informatie uit de bands stroomt die ik wel ken en er zoveel kaf tussen het koren zit dat het goed en wel bijhouden gewoon niet mogelijk is. Maar toch wil ik spreken van een stroming die sinds de jaren tachtig al met veel bombarie aan de weg van de interessante, experimentele muziek aan het timmeren is. Nu weet ik pas sinds een aantal jaar dat het onder de noemer "Franse New-Wave" geschaard wordt. Voorop gesteld dat we het niet gaan verwarren met de film-beweging welke dezelfde naam draagt, al is deze weer juist de reden dat New-Wave zo heet. Zo is de cirkel toch weer mooi rond.

Toch vind ik de term "New-Wave" veel te beperkt voor de muziek uit Frankrijk die ik leuk vind. Het heeft zijn oorsprong misschien in de klassiekere New-Wave, toch zijn de bands veder geëvolueerd in hun muziek. Het begon allemaal ergens in de jaren negentig toen ik Deficit Des Années Antérieures (DDAA) leerde kennen. Ik kocht een elpee van ze die ik er wel geinig vond uitzien, niet wetende wat voor geweldige muzieken erop stonden. Kijk anders even mee naar twee clipjes van DDAA om de tijd verder even mee te doden. Om te beginnen eentje uit hun begin tijd en als afsluiter een zeer recente registratie van een optreden.





Deficit Des Années Antérieures - 25 pièces sont vides (1984)





Deficit Des Années Antérieures - live au bon accueil rennes (2007)


Dat DDAA nog steeds bestaat ben ik eigenlijk wel blij mee. Nu hebben ze al een gigantische voorraad albums om uit te kiezen en heb ik er al veel te weinig, maar om te weten dat er nog naar hartenlust door verzameld kan worden is goed om te weten. Niet dat ik in hele lange tijd ook maar iets gekocht heb dat ook maar in de verste verte op een franse New-Wave plaat lijkt, maar het gaat om het idee dat telt. Nu heb ik ook het grote probleem dat ik maar heel weinig bands uit de grote poel van franse New-Wave leuk vind. Tenslotte is het meeste gebaseerd op de daadwerkelijk New-Wave klassiekers en bijbehorende bands. Zij uiten zich niet in de vreemde teksten, nog vreemdere melodieën en vooral niet in de experimenten die ik zo kan waarderen.

Maar er zijn toch nog een paar bands die ik ook mag waarderen naast DDAA. Zo heb ik ook ooit op dezelfde manier kennis gemaakt met Achwghâ Ney Wodei door gewoon een leuk uitziende elpee te kopen. Van deze band heb ik vervolgens nooit meer iets gevonden, maar ze blijken ook heel weinig uitgebracht te hebben. Dat kan een hele goede verklaring zijn voor het schamele aanbod. Enkele jaren terug kreeg ik geheel per toeval een album van La Société des Timides à la parade des Oiseaux in handen gedrukt en wist dat de stroming nog geheel niet dood was. Het bleek hier om een band te gaan die zwaar geïnspireerd door DDAA muziek was gaan maken. Sterker nog, hun eerste albums waren geproduceerd door de mensen achter DDAA en hiermee was deze cirkel ook weer rond. Het blijven leuke band om naar te luisteren, heerlijk zenuwachtige muziek. Alleen jammer dat ik zo weinig goede franse bands ken die grasduinen in deze stroming. Maar aan de andere kant maar goed ook... er is al zoveel muziek om naar te luisteren.

3 mei 2008

De lente is weer begonnen

Bij het ochtendgloren ontwaakte ik bij het geluid van een grasmaaier. Ergens in de wijk was er iemand bezig om het gazonnetje bij te trimmen. Tenminste dat was mijn eerste gedachte toen ik het geluid ontwaarde bij het openen van mijn ogen. Pas toen ik een blik uit het raam geworpen had, wat pas na tien minuten stil liggen gebeurde, realiseerde ik me dat ik het goed mis had. Het was geen grasmaaier die ik hoorde, maar zo'n elektrische heggenschaar. Iemand was een poging aan het ondernemen de heg die als afscheiding tussen hem en de buren fungeerde een kopje kleiner te maken. Ik kan niet zeggen dat deze persoon gewoon bezig was zijn heg te knippen, want daar zag het gewoon niet naar uit. Al acht ik de kans groot dat wanneer je het de persoon zelf zou vragen hij absoluut zou zeggen dat hij de heg aan het knippen was. Maar als je alleen maar bezig bent om de heggenschaar met kleine haaltjes over de uitwaaierende takkenbossen te trekken ben je in mijn ogen niet echt goed bezig. Van de afstand waarop mijn slaapkamerraam zich bevind tot de plaats waar de heg stond kon ik duidelijk de happen in de vorm van de heg zien. Het was een mooi geval van beeldhouwwerken op een natuurlijke vorm door iemand die beter brood kan gaan smeren.

Ik moest hard lachen om deze vorm van mislukte huisvlijt, maar het maakte mij ook duidelijk dat de lente nu echt begonnen was. Binnenkort kon ik weer wekelijks getrakteerd worden op de geluiden van tuinierende buren. Grasmaaiers zouden uiteindelijk wel weer in de wijk gaan verschijnen. Ik zie de schuurtjes waar ze nu nog in staan al open staan. De heggen moeten natuurlijk ook maandelijks bijgeknipt worden, want er moet op de een of andere manier contact met de buren gelegd kunnen worden over de heg heen. Daarbij is een bossige heg ook gewoon niet mooi om naar te kijken als je in de bikini op je versgemaaide gras licht. Wat dat betreft ben ik blij dat schoffelen niet zoveel herrie maakt, dat lijkt wel elke dag te moeten gebeuren als ik de tuinbezitters uit mijn buurt moet geloven. Toch is het wel gezellig om aan te zien. Al die buren die met allerhande tuingereedschap, wel of niet elektrisch, de flora in de eigen tuin te lijf gaan. Met man en macht zich proberen te verzetten tegen de chaotische groeiwijze van allerhande planten op het eigen terrein. De lente is dan werkelijk de leukste maand, dan is de routine er nog niet echt ingeslopen.

Daarom ben ik ook heel blij dat ik zelf geen tuinbezitter ben. Ik zie mijzelf werkelijk niet elk jaar die route van tuinieren oppakken. Waarschijnlijk zou ik pas de heg gaan knippen als de takken door het keukenraampje naar binnen groeien. Het gras laat ik ook gewoon tot kniehoogte groeien en pas als ik hooikoorts ontwikkel zal ik er eens een maaier inzetten. En dan moet ik dat ding ook nog gaan aanzetten.... Ik weet nu al dat tuinieren geheel niets voor mij is. Daar ben ik gewoon niet geschikt voor. Als ik iets totaal niet heb zijn het wel groene vingers. Nu ja... misschien alleen als ik mijn muren groen ga schilderen. Dat ik eigenlijk best veel van planten en de groeiprocessen van de verschillende groene levensvormen afweet hou ik gewoon in het midden. Of nog beter, dat ontken ik gewoon. Ik mag graag beweren dat ik totaal geen groene vingers heb, terwijl ik best een tuin kan onderhouden. Ik heb er gewoon geen zin in en daarom ben ik blij dat ik geen tuin heb. Laat mij maar lekker steelse blikken werpen op alle buren die in de lente weer moeten zwoegen om de flora op het eigen terrein in bedwang te houden. Zwoegen en uiteraard nooit geheel slagen in deze missie. De natuur doet toch wel wat ze zelf wil, daar helpt geen heggenschaar tegenop.

2 mei 2008

Terug naar de profeet

Niet lang geleden ben ik begonnen in één van mijn gevonden boeken. Toevallig was dit voor mij ook het meest interessante boek omdat het over de psychedelische beweging uit de vroege jaren zestig gaat en ik eigenlijk gewoon een té laat geboren hippie ben. Al is deze laatste bewering niet helemaal accuraat, ik ben geen hippie in de pure zin van het woord. Zo interesseer ik me totaal niet voor "love, peace & understanding." Sterker nog, ik ben zo misantropisch ingesteld dat ik het liefste iets meer als tachtig procent van de wereldbevolking zie verdwijnen. Welk gedeelte van de wereldbevolking dan verdwijnt boeit mij dan weer niet zoveel, iedereen is goed genoeg om op de schopstoel te gaan zitten. Niet echt een hippie-gedachte, maar aan de andere kant juist weer wel alleen moet je daarvoor jezelf maar eens geen verdiepen in de echte hippie-cultuur uit de jaren zestig. Eigenlijk waren ze helemaal niet van de "love, peace & understanding" maar was het grote doel om God onder de mensheid te vinden. Het Goddelijke in de mens-zelf welke ontsloten kan worden door het gebruik van hallucigene drugs. Dat was het enige doel en dat is nog steeds het enige doel. Al die andere onzinnigheid is er pas bij verzonnen toen het een populaire stroming begon te worden en mensen totaal geen idee meer hadden waar ze mee bezig waren.

Zo totaal niet met het boek dat ik nu aan het lezen ben. Het was van bladzijde één af een zeer interessant boek om te lezen. Nu ben ik in het verleden wel eens bezig geweest met de pioniers in de psychedelica te lezen. Timothy Leary is dan natuurlijk één van de eerste die gelezen gaat worden, maar ook de boeken van mensen als Aleister Crowley vonden hun weg naar mijn handen en boekenkast. Uiteraard kon ik ook intens genieten van de schrijvers uit de Beat Generation, nog steeds eigenlijk. Allemaal mensen die de relatie tussen het magisch realisme van hallucigene middelen en de Goddelijke werkelijkheid beschreven hebben. Voor mij waren dit de mensen die wisten waar ze het over hadden. De mensen die het individualisme zo ver doorvoerden dat het individu ophield met bestaan en tot een Goddelijk wezen vervormde. Zo wilde ik ook worden en dat is mij tot op de dag van vandaag aardig aan het lukken ook.

Maar het boek dat ik nu in handen heb is van iemand waar ik eigenlijk nog nooit van gehoord had. Brian Barritt heet de goede man en hij bleek een goede vriend van Timothy Leary te zijn. Zijn biografie The Road of Excess geeft een weergave van zijn zoektocht naar het Goddelijke in zichzelf en de ontsluiting daarvan. Eigenlijk is dit boek precies waar ik al jaren naar op zoek geweest ben. Namelijk een verslag van de werkelijke werking van hallucigene middelen in samenwerking met het occultisme van Aleister Crowley en aanverwanten. Boeken over deze onderwerpen zijn vaak lastig te vinden, zeker toen ik er vroeger mee begon omdat ik gewoon niet wist waar ik moest zoeken. Inmiddels weet ik het wel, maar was mijn interesse met de loop der jaren wat de kop ingedrukt door omstandigheden. Nu is mijn interesse weer in volle wasdom terug. Ik ga dit boek van Brian Barritt helemaal grijs lezen en gelijk weer terug naar mijn eigen ontsluiting van de geest. Drugs gebruiken hoef ik niet meer te doen, daar heb ik genoeg van gebruikt om te weten dat mijn geest los genoeg zit om mee verder te gaan. Al wil ik nog steeds een keer LSD gebruiken, maar dat is een ander verhaal.

Ik ben weer terug op mijn weg naar de vervolmaking van mijn levensweg. De profeet in mijzelf staat op het punt om ontsloten te worden. Ooit heb ik mijzelf voor de grap een profeet genoemd, maar die grap begint steeds meer en meer een werkelijkheid te worden. Een persoon als Brian Barritt of Aleister Crowley zal ik waarschijnlijk nooit worden, maar dat is ook helemaal niet mijn doel. Dat interesseert mij geheel niets, het enige wat belangrijk is voor mij dat het nirwana bereikt gaat worden. Een nobel en duur genoeg streven, al zeg ik het zelf.

1 mei 2008

Koninginnedag

Gisteren was het weer koninginnedag, de enige dag in het jaar waarop de gemiddelde Nederlander straffeloos zichzelf als een volslagen idioot mag gedragen. Het is ook nog de dag waarop iedereen die het maar wil zonder enig probleem de troep welke over een groot aantal jaren verzameld is van eigenaar kan wisselen voor een grijpstuiver of iets meer. Om de een of andere vreemde reden is Amsterdam de plaats om te zijn tijdens koninginnedag en gaat Nederland massaal naar Amsterdam om in grote stoeten langs de uitgestalde troep te trekken. Hier en daar heeft een café het terras uitgebreidt met een complete disco-installatie en een mobiele tapinstallatie zodat de dorstige koninginnedag-ganger zich kan laven aan bier en luide muziek. Ik acht de kans groot dat elke zichzelf respecterende stad in Nederland het feestgebeuren op precies dezelfde manier zal vieren, maar in Amsterdam hoor je nu eenmaal te zijn.

Uiteraard was ik daar natuurlijk ook te vinden. Nu heb ik het geluk dat mijn geweldige vriendin in Amsterdam woont waardoor de keuze al snel gemaakt is om de koninginnedag ook daadwerkelijk in Amsterdam door te brengen, want anders zou ik mijn woning niet eens verlaten hebben. Voor mij hoeft het hele koninginnedag-gebeuren niet, maar dat neemt niet weg dat ik er totaal geen bezwaar tegen heb om even met de massa mee te wandelen langs bergen met uitgestalde troep. Heel soms kan je namelijk tussen de gigantische hoeveelheden rommel een klein juweeltje zitten. Een stuk antiek dat niemand als zodanig herkent, een strip die sinds jaar en dag uitverkocht is en voor een habbekrats aangeboden wordt of een mooi boek dat je al jaren zoekt. Het loont in ieder geval om een bezoekje te brengen aan de door de stad verspreidde rommelstalletjes en als je niets vind ben je er toch even uitgeweest. Tenminste dat is mijn motto, zo zijn we ook de stad ingegaan met deze gedachte in het hoofd.

Nu is het zaak om niet té vroeg de stad in te trekken. Zeker als je toch al in Amsterdam bent is het beter om ergens halverwege de middag de straten door te trekken. De kans dat je heel veel juweeltjes al gemist heb is natuurlijk wel aanwezig, maar die had je waarschijnlijk toch niet gevonden. Daarvoor moet je om zes uur des ochtends de straten opgaan en alle stalletjes uitpluizen, maar dat riekt mij al te veel naar daadwerkelijk op zoek gaan naar dingen. Wij vonden het meer dan genoeg om tegen "iets" aan te lopen dat we eigenlijk nog helemaal niet zochten en later in de middag is de troep vaak al wat uitgedund zodat je beter kan zien wat er ligt. De gang langs de uitgestalde rommel was zeer amusant. Als je ziet waar mensen nog geld voor durven te vragen of waar andere mensen nog daadwerkelijk geld voor willen uitgeven zou het bijna aanlokkelijk zijn om zelf je rotzooi te gaan verkopen. Edoch is het veel amusanter om langs de stalletjes te trekken en te wijzen naar de rommel die bij mensen in huis stond of gaat staan.

Maar het grootste voordeel van later in de middag de stad in te gaan is het moment waarop de kraampjes opgeruimd gaan worden. Heel vaak laten de verkopers de uitgestalde rommel gewoon op straat liggen. Waar ze eerst geld voor wilden hebben is daadwerkelijk de troep geworden waarvoor ze het al uitgemaakt hadden en het loont werkelijk om gewoon even tussen de achtergelaten zooi te kijken. Zo liepen wij tegen de eerste beste achtergelaten doos met zooi aan tegen een klein stapeltje met kunstboeken, enkele vrij amusante DVD's (als je van arthouse houdt) en wat andere interessante boeken. Opeens had ik er boeken over architectuur als kunstvorm, een galerie-uitgave en een biografie van een Psychedelica-goeroe welke nog voorzien van de handtekening van de schrijver was ook. Dat ik ook nog een amusant horror-boek vond laat ik even in het midden, op de een of andere manier vind je overal wel een doos met horror of sci-fi. Maar de hele stapel boeken heeft mij totaal niets gekost en dan te bedenken dat het de allereerste doos was die we onbeheerd tegenkwamen. Verder leverde de gang door de stad niets meer op, maar dat was ook niet erg. Ik was allang blij met de buit die ik in handen had.

En hiermee moet ik zeggen dat ik, als rechtvaardig republikein, toch veel plezier beleef aan het fenomeen koninginnedag. Ik hoop ook dat het nog vele jaren en jaren gevierd blijft worden op dezelfde manier. Misschien dat ik ooit, als ik compleet de geest gegeven heb, zelf met wat zooi op een zeiltje langs de kant van de weg ga zitten. Het schijnt best lucratief te zijn als je interessante zooi verkoopt.