Het is gek, de laatste tijd was ik weer veel bezig met de werken van Simon Vinkenoog. Niet dat ik ook maar één boek van de goede man bezit, maar pasgeleden vond ik mijzelf weer in verschillende winkels om boeken van hem vast te houden. Tot op heden heb ik ze nog alleen maar vastgehouden met de intentie om ze te kopen. De boeken zouden mooi staan in mijn kast, maar zijn gedichten zouden nog mooier zijn om op te nemen in mijn gedachten. Tenslotte hoef ik geen boeken te bezitten om ze gelezen te hebben. Verschillende boeken heb ik verslonden Simon Vinkenoog. Zijn woorden waren als pleisters op mijn ziel. Soms werden ze er hartgrondig afgetrokken, zoals je met pleisters hoort te doen wanneer ze hun taak volbracht hebben. De haartjes groeien altijd weer terug. Maar toch... de enige keer dat ik Simon Vinkenoog gedichten heb zien en horen voordragen heeft zo'n indruk op mij gemaakt dat ik hem nooit meer vergeten ben. Nooit heb ik een dichter met zoveel vuur en verve teksten horen voordragen. Als ik al niet verkocht was dan was ik op dat moment onmiddellijk fan geworden.
Dat moment was zeker al vijftien jaar geleden en ik kan het mij nog steeds herinneren als de dag van gisteren. Hoe Simon Vinkenoog daar op dat kleine podium stond midden in het park terwijl we omringt waren door onwetende jongeren en andere geïnteresseerden. In de verte klonken de veel te luide geluiden van een optredende band. Het was duidelijk dat Simon Vinkenoog last van het achtergrondgeluid had, maar het vuur van zijn werken deed hem branden met een vlam die alles overtrof. Zijn stemgeluid hief hij tot luide hoogten en iedereen die het maar wilde horen kon baden in zijn woorden. Een half uur later was hij klaar. Klaar met voordragen en zich ergeren aan de muziek in de verte. Het was precies genoeg, genoeg om iedereen in vervoering en verwondering achter te laten. De rest van de avond is dan ook in een brij van indrukken en gedachten voorbij gegaan. Niets maakte nog indruk, niets was nog belangrijk.
Toch kocht ik geen boeken van de grootste dichter van Nederland. Dat was iets wat ik ooit nog wel eens zou gaan doen. Als ik een boek van hem zag zou ik het wel aanschaffen, maar voorlopig kon ik nog wel zonder. Dat is altijd mijn gedachte geweest. Simon Vinkenoog leefde toch nog... Ik kon nog altijd een boek van hem kopen en zijn woorden van de bladzijde verslinden. Hij leefde toch nog... maar nu is hij gestorven. Hij heeft zijn laatste reis ondergaan of is de reis net begonnen, maar hij zal niet meer reizen met de levenden. Simon Vinkenoog is dood en mijn hart weent.
Ergens zou ik wel naar zijn begrafenis willen gaan. Om hem de laatste eer te bewijzen die ik hem kan geven. Om mijn tranen te laten op de mooiste dodentuin van Amsterdam, maar ik zal er vanaf zien. Ik kende de hele man niet. Alleen zijn gedachten welke hij aan het papier en de lucht toevertrouwde waren mij bekend. Een fan wil ik mijzelf ook niet noemen. Simon Vinkenoog was een figuur uit mijn verleden, heden en misschien zelfs toekomst. Ergens is hij een voorbeeld en een vaderfiguur op afstand geweest, al is dat laatste wel heel veel om op zijn bord te schuiven. Ik zal hem dan ook eren op dezelfde manier als ik al deed, op afstand en zonder er veel aan te doen. Voor mij is een groot man heengegaan en hij zal altijd in mijn gedachten zijn. De enige, echte herinnering die ik aan Simon Vinkenoog heb zal ik koesteren. Ik zal het dagelijks bij mij nemen en vertellen aan mijn toekomstige kleinkinderen. Het heeft mij gevormd op meer manier dan we ooit zullen toegeven en toch heeft het nooit echt invloed gehad. Nu is hij heengegaan en blijft het bij die ene herinnering.
Gelukkig heb ik zijn stem nog op een elpee staan. Een gedicht voorgedragen in een tijd waarin ik nog niet eens kon lezen. Laat staan dat ik toen al van Simon Vinkenoog gehoord had, maar het is wel een van de meest veelzeggende teksten geworden die ik ooit gehoord heb. Een tekst die zeer goed past bij het heengaan van de grote man zelf. Woorden die ik graag herhaal en her-beluister. Ik hoop dat ik ze nog lang mag horen en speciaal voor de gelegenheid zal ik ze hier herhalen. Hier en niet morgen op het mooie stuk gras waarin Simon Vinkenoog ter aarde gesteld zal worden. Spreek de woorden hardop uit als je ze leest. Hardop en denkend aan de grootste dichter van Nederland. Ik hoor hem nu weer zeggen:
Nee tegen de Sikkeneurigheid!
Nee tegen de Sikkeneurigheid!
Nee tegen de Sikkeneurigheid!
Simon Vinkenoog - 18 juli 1928 - 12 juli 2009
