Het is vrij normaal dat je aan mensen die je ontmoet vraagt hoe het met ze gaat. Dat doe je überhaupt met iedereen die je die dag voor het eerst spreekt, tenminste als je een belangstelling voor die persoon hebt... Alleen geeft eigenlijk zelden iemand een eerlijk antwoord. Altijd zeg je dat het "wel goed gaat" of als je in een extreem positieve bui ben zeg je dat het gewoon "uitstekend" gaat. Dat hoort ook, je gaat niet vertellen dat je eigenlijk in een put zit. Dat zwarte gedachten door je hoofd spoken en je het liefste met een dekentje over je hoofd in een hoek gaat zitten. Dat gaat niemand wat aan namelijk en als er wel personen zijn die het wat aangaat vertel je het ook liever niet. Niemand wil horen dat je in een depressie zit of jezelf gewoon even zwaar klote voelt. Dat hoort niet, dat verpest een ander zijn dag.
Dat is ook de reden dat ik aan niemand vertel dat ik weer met duisternis in mijn hoofd rondloop. Vooral niet omdat ik niet alleen duisternis in mijn hoofd heb, maar ook een grote mate van zonlicht en blijdschap. Ik kan niemand uitleggen dat ik ontzettend blij ben, maar vanochtend met heel veel moeite uit bed kon komen. Dat ik liever mijn hoofd verstop onder de dekens in de hoofd langzaam gesmoord te raken onder het linnen dan de wereld in te gaan, maar dat ik aan de andere kant ook van de daken wil schreeuwen dat ik gelukkig ben. Ik ben ook gelukkig, maar toch voel ik mij uitermate somber. Ik voel tegenstrijdigheden in mijn lichaam en daardoor ben ik mij (eindelijk) bewust van mijn emoties.
Ik voel nu dingen die ik niet snap, niet wil snappen maar toch zal moeten gaan snappen. De laatste tijd heb ik dingen gedaan, verteld aan iemand die ik nog nooit aan iemand verteld heb. Persoonlijke dingen, angsten en stukken uit mijn verleden. Sommige dingen zijn al bekend, bij mij, bij anderen en bij jou maar er waren ook nieuwe zaken bij. Zaken die alleen ik wist, zaken die zelfs ik niet wist en die ik jou ook niet verteld heb. De openheid brengt gevoel met zich mee. Emoties die ik nu kan aanraken, bevatten en vooral in alle hevigheid kan voelen. Ik voel mijn verleden op mij drukken zonder dat het mij bezwaard, alleen het idee drukt als een last op mij. Alleen het idee maakt mij lusteloos en depressief. Ik wil deze emoties niet meer, het liefst zou ik helemaal niets meer voelen maar dat heeft zo'n verregaande consequentie dat ik er niet eens aan wil denken.
De gelukkige depressie zal ik moeten doormaken. Ik sta hier met mijn hart open en bloot voor de wereld. Het liefste zou ik onmiddellijk weer dichtklappen, poppetje gezien en kastje weer dicht maar ik weet waar dat naar toe zal leiden. Ik weet dat ik dan nergens zal komen, nooit. Ik moet doorzetten. Ik moet voelen en doorgaan. Dan maar depressief als ik ook het geluk kan voelen. Volgens mij ben ik de eerste die depressief van geluk geworden is. Van geluk en alle emoties die de laatste tijd naar boven lijken te komen. Emoties die ik best snap, al weiger ik ze nog steeds om echt te voelen.... maar ik heb geen keus. Ik moet voelen, ik moet voelen! Ze zitten mij steeds dichter op de huid.
