Globale opwarming: een leugen?

Vanochtend was het weer tijd om de doktersassistente te bellen. Tenslotte had zij mij gisteren ook volgestopt vol met goede raad over ziekten en de behandeling daarvan. Misschien kon ik vandaag wel weer een of andere wijze raad van haar los frutselen. Ik weet niet wat het was, misschien wist ze dat ik zou bellen of had ik gewoon geluk. In ieder geval kreeg ik haar bij de eerste poging al te pakken. Niet weer ellenlang bellen, bellen en bellen om afgescheept te worden met een ingesprektoon.

Ze kwam gelijk ter zake. Zoals ik al gedacht had wist ze dat ik belde, maar in plaats van over ziekten en de behandeling daarvan te praten sprak ze over de leugens die om het zogenaamde fenomeen global warming (de opwarming van de aarde)liggen. Als ik haar moest geloven is het een van de grootste leugens dat het gas CO2 dé oorzaak is voor de globale opwarming. Dit is alleen maar verzonnen om geld te slaan uit een natuurlijk fenomeen en de mensheid nog dommer te houden dan ze al zijn. "Is dit echt waar?" bracht ik uit. Ze knikte, iets wat ik door de telefoon natuurlijk niet kon zien maar ik wist zeker dat ze knikte. "Zoek het maar op... Je hebt toch internet? Er is zat informatie over te vinden." En ze hing op. Daar zat ik weer met een onbevredigend gevoel en nieuwe informatie om over na te denken.

Ik weet niet goed wat ik van de verhalen over de stijging van de wereldtemperatuur moet denken. Al van het begin der tijden ben ik niet echt geneigd om de voorgekauwde verhaaltjes over relatie tussen de uitstoot van CO2-gas en de opwarming van de aarde te geloven. Het verhaal is veel te eenzijdig om de waarheid te kunnen zijn, maar ik ben ook geen expert en helemaal geen meteoroloog. Ik kan het net zo goed gruwelijk mis hebben, net zoals iedereen dat kan. Toch wist ik niets van het fenomeen wat mijn doktersassistente "de leugen over global warming" noemde en ik besloot het inderdaad op te gaan zoeken. Internet is de bron van alle informatie en ook hierover is blijkbaar genoeg te vinden.

Alleen vind ik weinig achtergronden die de theorie over de leugen staven. Veel mensen spreken over de onzin die om het CO2-gas hangen en dat het absoluut niet de oorzaak van de opwarming is. Meeste site noemen de straling van de zon als belangrijkste oorzaak, maar nergens kan ik dit gestaafd zien met mooie schema's en statistieken. Niet dat dit ook maar iets hoeft te betekenen. Als het inderdaad een grote leugen is, welke is verzonnen door regeringen en achterliggende groot-industriëlen dan is het logisch dat de tegenstanders totaal geen grond krijgen om hun theorieën te staven. Het zegt dus niets dat er geen wetenschappelijke verhalen te vinden zijn. Er zijn wel genoeg verhalen van wetenschappers die tegengekomen zijn op hun eerdere meningen over de opwarming van de aarde. Daarbij is de documentaire van Al Gore zo vreselijk eenzijdig opgesteld dat het gewoon té gemakkelijk is. Dat zijn levenshouding en omgang met CO2-uitstoot ook totaal in strijd met wat hij wil uitdragen dat ik hem weiger te geloven. Laten we hem maar in zijn eigen, flink opgewarmde sop gaarkoken.

Het blijft wel een feit dat ons klimaat de afgelopen jaren ingrijpend veranderd is. Het is ook warmer geworden, maar aangezien de geschiedenis van de aarde fluctuaties schijnt te vertonen is het blijkbaar een natuurlijk fenomeen. Ik kan er niets anders van maken, maar waarom dan toch die oorlog tegen de uitstoot van CO2-gassen... Laat ik eens een theorie van mijn kant de wereld in helpen. Misschien heeft het alles te maken met het feit dat onze fossiele brandstoffen aan het opraken zijn. Toevallig de grootste bron van CO2-uitstoot. Daarbij zijn de fossiele brandstoffen (zoals olie) voor het grootste gedeelte in handen van megalomane idioten en minder westers-gerichte landen dus lijkt het zaak om een alternatief te zoeken. Dat alternatief zal op het gebied van duurzame energieën liggen. Tenslotte raken die nooit op, kan iedereen er gebruik van maken en is het overal op te wekken. Alleen zijn de investeringen om duurzame energieën op te wekken nogal hoog. Misschien gaat voor niets de zon op, het kost wel wat om de zonnestralen om te zetten naar energie. In ieder geval meer dan het verbranden van wat fossiele brandstoffen, tenminste dat idee is in mijn hoofd gegroeid.

Zou het dan kunnen dat men probeert een gedachtenverandering op te roepen door te beweren dat het klimaat naar de klote gaat omdat wij fossiele brandstoffen blijven gebruiken. Brandstoffen die langzaam opraken en daardoor steeds meer een afhankelijkheid-positie zullen oproepen, maar aan de andere kant ook makkelijk te winnen brandstoffen en daardoor moeilijk op te geven. Het zou zo maar kunnen. Ik wil er best in gaan geloven. Het is dat of er zijn gewoon mensen die proberen ontiegelijk veel geld te verdienen met natuurlijke processen, zoals de huidige opwarming van de aarde. Als het weekend niet voor de deur stond zou ik het de doktersassistente kunnen vragen. Misschien dat zij nog een interessante theorie had om die van mij gruwelijk onderuit te halen. Ik ben tenslotte geen wetenschapper en zij heeft een vak geleerd.

Onzin over bedmijten

Nadat ik mijn telgen naar bed had gebracht begon ik mij af te vragen hoe lang bedmijten eigenlijk overleven op de in het bed wanneer de dekens opengeslagen worden. Ik besloot het op te zoeken in Google en mijn kennis over het rijk der minuscule diertjes weer een beetje te vergroten. Het duurde niet lang voordat ik leerde dat ik niet op zoek was naar informatie over bedmijten, maar over de algemeen voorkomende huisstofmijt. Dat zijn de microscopisch kleine wezentjes die leven van achtergebleven huidschilfers en bij mensen redelijk onaangename allergieën kunnen achterlaten.

Bedmijten zijn de grotere broertjes van de huisstofmijten en leven helemaal niet van huidschilfers (zoals ik dacht). In tegendeel zelfs, die beesten prikken je gewoon lek om even lekker je bloed uit je te zuigen. Zij zijn de Dracula's in de slaapkamer. Overal onschuldige maagden en andere mensen een beetje ontdoen van het heerlijke rode vocht dat door onze aderen stroomt. Gelukkig zijn deze mijten groot genoeg om met het blote oog te zien, mits je geen protheses draagt natuurlijk. Protheses voor de ogen doel ik dan op. Andere hulpstukken zullen geen belemmering opleveren om bedmijten te ontwaren tussen de lakens. Zelfs niet wanneer ze niet gedragen worden, maar laat ik niet verder afdwalen.

In mijn zoektocht naar kennis over de bedmijt, welke ik verwarde met de huisstofmijt, vond ik heel veel informatie. Letterlijk heel veel informatie, alleen niet over de bedmijt. Om de een of andere vreemde reden is dit kleine wezentje onlosmakelijk verbonden met het christelijk creationisme of het daaruit voortgevloeide, maar daarom niet minder belachelijke intelligent design. Alleen was de informatie allemaal geschreven door gewone mensen. Mensen die reacties achterlieten op allerhande fora of gewoon een stuk schreven op hun eigen weblog. Ze wisten de bedmijt om te vormen tot een wezen van nietige proporties die naar de mens zou kijken zoals een mens naar de "schepping" om zich heen moet kijken. De vergelijkingen dat de mens nietig is in het onmetelijke universum, zoals de bedmijt nietig is in onze wereld waren niet van de lucht.

Ergens moest ik heel hard lachen, niet zozeer om de teksten die mensen uitbraakten over het internet. Noch over de volslagen belachelijke redenaties die het gelijk van het creationisme of intelligent design moesten verklaren, maar over het feit dat ze allemaal dezelfde fout maakte als ik. Ik durf mijn handen in het vuur te steken dat ze allemaal doelde op de microscopisch kleine huisstofmijt en totaal niet over bedmijten. Het feit dat bedmijten met het blote oog te zien zijn moet al genoeg zeggen. Vlooien worden ook nooit betrokken in verhalen over de nietigheid van de mens in vergelijking met het universum. Dat bedmijten ook nog een bloedzuigend, parasitair monstertje is, net als vlooien, moet helemaal genoeg zeggen. Zij zijn niet het onderwerp van gesprek wanneer je over de grootsheid van God's creatie. Volgens mij heb ik nog nooit een creationist (of intelligent design-aanhanger op hun beurt) een interessante verklaring horen geven voor alle parasitaire wezen die in onze leef omgeving rondhuizen, maar eigenlijk hoeft dat ook niet. Het zijn toch mensen waarmee geen zinnige discussie te voeren valt dus beginnen we er maar ook niet over.

Toch vond ik wel een paar enge christenen die het wezen van bedmijt wel het juiste label meegaven in hun verhandelingen. Zij wisten precies de plek op het bloedzuigende, maar vooral parasitaire karakter van de bedmijt te leggen. Dat ze het alleen deden om weer hun eigen gelijk te halen en het zelfs aandurfden om een heel volk tot bedmijten te vermaken stuitte mij zeer tegen de borst. Maar het leerde mij wel dat zelfs witte supremisten dezelfde geloofsovertuigingen aanhangen als creationisten en aanverwante christenen doen. En nu ik er zo over nadenk had ik dat natuurlijk allang kunnen weten. Maar welk normaal denkend mens gaat daar over nadenken? Ik in ieder geval niet en na dit geschreven te hebben zal ik het hoogstwaarschijnlijk weer heel snel vergeten zijn.

Uiteindelijk ben ik weer een hoop onzin wijzer geworden. Alleen weet ik nog steeds niet hoelang huisstofmijten overleven in mijn bed. Vooral niet wanneer het beddengoed geheel opengeslagen op het bed geworpen word, want ik heb ooit gehoord dat ze nogal van warme plaatsen onder de dekens houden. Ik ga nog maar een keer op zoek.

Alleen bellen bij ziekte

Vanochtend werd het eens tijd om de dokter te gaan bellen. Tenslotte is sinds zaterdagnacht mijn jongste telg al ziek en werd de oudste de maandag erop ook ziek. Dagenlang hebben ze doorgebracht in hoestaanvallen, koorts en een flinke verkoudheid. Nu waren ze niet de enige op hun school die ziek is, dus was de conclusie dat er een nare griep heerst allang getrokken. Edoch was er de behoefte ontstaan om toch even ruggespraak te houden met een dokter.

Verschillende keren belde ik naar de dokter om constant afgescheept te worden met de zeer ergerlijke "tuut-tuut-tuut" van de ingesprektoon. Ik zette door. Ik vind het welzijn van mijn telgen belangrijk genoeg om zeker een half uur pogingen te wagen om de dokter te spreken. Als het moest zelfs nog langer! Gelukkig wist ik na een half uur proberen, opnieuw bellen en pogingen doen het telefoonnummer handmatig in te voeren een ander geluid te krijgen dan de ergerlijke ingesprektoon. De telefoon ging over en een stem klonk aan de andere kant van de lijn. Ik had eindelijk de dokter te pakken! Vreugde vulde mijn hart.

Zonder er veel woorden aan vuil te maken legde ik het prangende probleem voor. Het antwoord kwam nog sneller. Er blijkt inderdaad een hele nare griep rond te gaan die flink lang kan aanhouden. Hoge koorts, hoesten, verkoudheidsverschijnselen, pijnlijke spieren en zelfs oorpijn zijn de symptomen en laten mijn telgen ze allemaal hebben. Ik kreeg de raad om rustig af te wachten en ze gewoon uit te laten zieken. Er was helaas genoeg niets aan te doen. De dokter wist er ook nog wat goede raad in te proppen. Dingen als veel drinken en laat ze maar eten wat ze willen, maar die had ik zelf ook al bedacht. Toch knikte ik alsof ik het allemaal in mij opnam.

Ik wilde net gaan vragen waarom mijn buik zo gezwollen was toen ik het antwoord al kreeg. "U spreekt niet met de dokter, maar met de doktersassistente. Waarom u buik zo gezwollen is kan ik u niet zeggen. Indien u het echt wilt weten moet u een afspraak maken met de dokter, maar dat gaat niet want u zit met twee zieke kinderen thuis." Met stomheid geslagen staarde ik naar de telefoon. "Goedemorgen, meneer en sterkte met uw kinderen!" en ze hing op. Ik wilde nog in het geluid van de opgehangen lijn zeggen dat ik ook nog vlekjes op mijn arm had en soms ook last van jeuk, maar het was al te laat. Ik was al te laat. De dokter had ik helemaal niet gesproken en toch gaf ze allerlei goede raad. Ik maakte mij al ietsje minder zorgen om het ziek-zijn van mijn telgen. En mijn eigen kwaaltjes... Die zouden later wel weer een keer aan bod komen. Ik krab gewoon een paar dagen extra. Alleen hoop ik niet dat de vlekjes erger worden.

Misschien dat ik morgen weer de doktersassistente ga bellen. Ze had wel een prettige stem en volgens mij heeft ze nog veel meer goede raad in haar zakken zitten.

Het gezicht in de spiegel

"Lange dagen gemaakt?" vroeg ik aan de persoon tegenover mij in de spiegel. Ik kreeg geen antwoord, maar aan het gezicht te zien was het werkelijk zo. Een bepaalde mate ven vermoeidheid straalde uit de ogen en het lede gezicht was niet weg te slaan uit mijn blikveld.

Vanochtend werd ik dan ook bruut gewekt door klussende mannen op de galerij. Ik schrok van hard gebonk, wat ik dacht op mijn voordeur maar wat met een snelle blik uit mijn slaapkamerraam niet zo bleek te zijn. Voor ik het wist was ik uit bed gesprongen, keek ik op de wekker en wierp een snelle blik naar buiten. Twee mannen liepen de galerij over met hamers en houten planken om dingen te doen die ik niet meer ging aankijken. Ik wist al wat ze kwamen doen en bij mij binnen hoefde ze niet te zijn. Wederom keek ik op de wekker. Het was niet al te vroeg in de ochtend, op zich was het zelfs een redelijke tijd om op te staan maar de manier waarop ik wakker geworden was stond mij absoluut niet aan. Ik voelde nog de schrik in mijn lichaam zitten. Hier en daar trilde ik nog een beetje van het plotselinge ontwaken dat ik doorstaan had. Ik ging weer in bed liggen, trok de dekens over mij heen en probeerde nog wat tot rust te komen.

Vier uur later ontwaakte ik weer. Iets wat absoluut niet de bedoeling was. Ik was van plan nog heel even in bed te blijven liggen en dan met frisse moed de wereld tegemoet treden. Genoeg te doen had ik in de zin dat ik heel veel plannen had met deze vrije dag, maar opeens moest ik alles gaan bijstellen. Dingen schrappen en verkorten, dingen gewoon vergeten en denken dat ik niet meer hoef te eten. Zonder veel haast kleedde ik mij aan, zette een bak koffie en probeerde het internet op te starten. Ergens bekroop mij een gevoel van honger, maar aangezien de lust om te eten mij ontbrak liet ik dit gevoel voor wat het was. Misschien een koekje of twee. De koffie daarin tegen smaakte mij wonderwel. Het duurde ook niet lang of ik had een tweede bak ingeschonken en weer opgedronken. Nu zit ik te denken om er nog maar één te nemen, tenslotte is koffie een eerste levensbehoefte en nog lekker ook.

Drie bakken koffie later ben ik nog steeds niet verder gekomen. Ik wilde allerlei activiteiten gaan ondernemen maar verzandde in mijn meelbox. Daar kwam ik een zwaar bizar spelletje tegen dat ik naar mijzelf had gezonden. Eerder deze week had ik het gekregen van een collega, maar dat was op mijn werk en daar speel ik geen rare spelletjes. Onder het genot van wat koffie opende ik de link naar I made this. You play this. We are enemies!, zoals het spelletje heet volgens de maker. Nu ben ik eigenlijk niet zo'n spelletjes-speler op het grote Internetz, maar wanneer iemand beweert dat wij vijanden zijn speel ik om te winnen. Sterker nog als iemand tegen mij zegt dat wij vijanden zijn dan wil ik niets anders dan winnen. Ik zal ook winnen! Uiteraard won ik hiermee ook, vrij aardig deed ik het ook nog door éénenveertigste te worden en de kans te krijgen om een mooi commentaar achter te laten in de meelbox van de maker. Iets wat ik niet gedaan heb, want vijanden communiceer ik niet mee. Daar win ik van en laat ze vervolgens in het sop gaar koken.

Als ik nu in de spiegel kijk zie ik iemand anders dan ik vanochtend bij het opstaan zag. Een gevoel van overwinning en een lichte achterdocht straalt uit de blauw/groene ogen die terugstaren. De vermoeidheid is geheel verdwenen in een toestand van alertheid en trek in koffie. Inmiddels begint de honger mij ook parten te spelen. Ik dacht dat de persoon in de spiegel een ander was dan ikzelf. Soms gaat het niet helemaal goed, maar dat trekt ook wel weer bij. Ga dit spelletje maar spelen, uiteraard alleen om te winnen. Te winnen of anders de verliezer te zijn!

Het verlies van dingen en ziekte

De laatste paar dagen vind ik overal op straat losse handschoenen. Als verlaten handen liggen ze eenzaam in goten en verloren op straat. Meestal vies en vol zanderig stof, het is duidelijk dat ze er al langer liggen. Langer dan de vijf minuten die ik nodig heb om de straten door te kruizen. Heel soms zie ik ook een verloren schoen liggen. Gewoon een enkele schoen, vies, nattig en vol zand. Een linkerschoen, een rechterschoen, het maakt niet uit. Beide versies heb ik op straat zien liggen zonder dat iemand zich erover bekommerde. Ik snap het niet. Als ik mijn schoen kwijt zou raken zal ik dit wel merken. Mijn sok zou onmiddellijk nat worden en mijn voet welke zich in mijn sok bevind heeft daarna niet lang nodig om een ijsklomp te worden. Zeker met de huidige weersomstandigheden is het niet moeilijk voor te stellen hoe je lichaamsdelen langzaam bevriezen wanneer ze niet genoeg bedekt zijn. Ik snap dan ook werkelijk niet hoe je een schoen kan verliezen. Zeker niet op straat.

Handschoenen begin ik daarentegen maar niet over. Die dingen ben ik al zo vaak kwijt geraakt, al is er nog nooit één verloren gegaan op straat. Ik raak ze altijd kwijt in andermans woningen, centra waar ik verder niets te zoeken heb of gewoon in mijn eigen huis. Ik ben geen persoon om handschoenen te hebben en heb ze derhalve ook niet. Handschoenen kwijtraken kan ik dan weer wel in komen, dat is een normaal iets.

Ziek worden is ook een normaal iets. Al is ziek zijn en worden weer iets wat je juist graag kwijt raakt. Gisterenochtend werd ik zwaar brak wakker. Mijn hoofd voelde aan alsof mijn hersenen tot het formaat van een strandbal gegroeid was terwijl mijn schedel nog altijd hetzelfde formaat had. De pijn veroorzaakte een nare misselijkheid die met het eten van een boterham niet verdween. De pijn en misselijkheid waren moordend. Ik wilde ze met alle liefde kwijtraken, maar ze bleven aan mijn kleven als kauwgom in je haar. Toch bleef ik manmoedig doorgaan met leven en doen alsof er niets aan de hand was. Een boterham wist ik grotendeels te verorberen, al moest ik halverwege mijn meerdere erkennen en de restanten in de prullenbak werpen. Mijn bak koffie kreeg het zelfde lot voorgeschoteld, al gooide ik het overgebleven restje niet in de prullenbak maar in de gootsteen. Een korte wandeling buiten liep uit op een aardige beproeving om de inhoud van mijn maag niet op straat te werpen.

Toch wist ik het tot thuis uit te houden, al duurde dat ook niet lang. Ik had de voordeur net achter mij dichtgetrokken toen de aanval van misselijkheid overging in een regelrechte aanval van overgeven en bruut kotsen. Tot mijn groot plezier kan ik nu wel melden dat kotsen beter des ochtends uitgevoerd kan worden. De boterham die ik ongeveer een uurtje daarvoor naar binnengewerkt had smaakte precies hetzelfde op mijn tong toen deze er weer uitkwam. Hoe anders is dat met een volledige warme maaltijd die in een grote vies-smakende golf naar buiten komt. Daar valt geen zinnig stukje normale smaak meer aan te ontleden. De ingrediënten zijn té vermengt om nog te kunnen onderscheiden. Maar zo'n boterham smaakt nog precies hetzelfde als toen ik er op aan het kauwen was. Zelfs de koffie valt geheel in het niet bij de smaak van de boterham. Het was een verademing bij een nare gebeurtenis, aangezien kosten nog steeds niet een van mijn liefhebberijen is.

Het braken zorgde er in ieder geval voor dat ik mijn uitermate vervelende misselijkheid kwijtgeraakt was. Alleen de splijtende hoofdpijn bleef over en daar wist ik werkelijk geen raad mee. Ik besloot geheel tegen mijn eigen principes en ideeën in om gewoon weer op bed te gaan liggen waar ik zowaar in slaap viel tot ik wakker gemaakt werd door een loos SMS-je. Niet lang daarna ging mijn wekker weer af en durfde ik weer op te staan met een helderder hoofd. De hoofdpijn was flink afgenomen, maar niet geheel verdwenen. De rest van de dag vierde ik door deze in alle rust door te brengen en dat ga ik vandaag ook maar doen. Al ga ik nu wel even boodschappen doen, tenslotte moet er wel eten op tafel komen vanavond.

For the Love of God

Met een week vrijaf blijk ik genoeg tijd te hebben om allerlei activiteiten te ontplooien. Het langdurig op bed blijven liggen begon na enkele uren al te vervelen en op dag één heb ik dit al afgeschaft. Nu blijf ik gewoon op bed liggen tot ik uitgeslapen ben (wat in mijn geval al vrij snel bekeken is) en dan ga ik mijzelf bezighouden met activiteiten. Vandaag had ik belooft om eindelijk eens naar de zwaar gehypte kunst van Damien Hirst te gaan kijken. In het Rijksmuseum te Amsterdam is het werk "For the Love of God" van Damien Hirst te zien. Waarschijnlijk is het werk bij de meeste mensen beer bekend als de schedel met al die diamantjes, maar dat is een benaming voor idioten en kunstn00b's. Ik zal het werk derhalve gewoon bij de naam blijven noemen zoals deze door de kunstenaar verzonnen is.

Maar goed, er zijn altijd mensen die nog nooit van het werk "For the Love of God" gehoord hebben dus hier is een kleine, maar vooral korte introductie. We hebben hier te maken met een platina reproductie van een echte schedel. De man van wiens schedel gebruikt is zou rond 1800 gestorven zijn, wat het een vrij oude kop maakt maar gelukkig is deze nog geheel gaaf en mooi intact. Het werk "For the Love of God" bestaat naast een platina basis verder uit zesentachtighonderd en loepzuivere diamanten. Het voorhoofd van de schedel wordt bezet door een grote peervormige diamant van tweeenvijftig komma vier karaat, welke de toepasselijke naam Skull Star Diamond draagt. Volgens de overleveringen is de naam van het hele werk verzonnen door de moeder van Damien Hirst toen ze hem vroeg wat hij "for the love of god" nu weer ging maken. Waarschijnlijk kon zij ook niet bevroeden dat het deze schedel met diamanten kon zijn die schijnbaar weer synoniem staat voor de hoeveelheden die mensen willen uitgeven om de dood maar uit te stellen.

Om de schedel te maken mocht Damien Hirst flink in de buidel tasten. Het kostte hem maar liefst veertien miljoen britse ponden om te laten maken, maar aangezien hij het weer te koop liet zetten voor het aardige bedrag van vijftig miljoen pond hoeft hij niet bang te zijn opeens arm geworden te zijn. Mocht je willen weten hoeveel al deze duizelingwekkende bedragen omgerekend zijn in de mooie euro's zal je zelf op zoek moeten gaan naar een geldcalculator, mij interesseert het namelijk niet zoveel. Maar terug naar de schedel.... Het schijnt overigens dat Damien Hirst het werk zelf gekocht heeft via een door hem opgerichte investeringsmaatschappij om zodoende de prijs van zijn werken even flink op te drijven en dan vooral van dit werk, maar zoals ik al zei: dat zijn geruchten en niemand (behalve Damien Hirst) weet of deze waar zijn. In ieder geval is de schedel op wereldtoernee gegaan na de vermeende verkoop en Amsterdam is de eerste stad die hij aandoet.

Aangezien de tentoonstelling van "For the Love of God" nog maar tot vijftien december duurt vond ik het wel tijd worden om er even een blik op te werpen. Misschien zelfs een paar blikken, dus toogde ik vanmiddag naar het Rijksmuseum. Binnengekomen had ik gelijk al een meevaller. Omdat ik een rekening bij de Postbank heb bleek ik een vriend van het Rijksmuseum te zijn (de postbank steunt het Rijksmuseum) en mocht ik voor de helft van de prijs naar binnen. Dat scheelde al aardig in de begroting en hierdoor kon het museumbezoek helemaal niet meer stuk. Om mijn nieuwsgierigheid naar het werk van Damien Hirst te beteugelen begon ik rustig de normale collectie van het Rijksmuseum te bekijken. Helaas genoeg voor mij bestaat dit alleen maar uit werken van de meesters uit de zeventiende en achtiende eeuw en laat ik daar nu net een broertje dood aan hebben. Ook de grote collectie van werken van Rembrandt van Rijn kan mij eigenlijk gestolen worden. Ik vind de schilderijen van Rembrandt van Rijn totaal niet zo geweldig, al deed ik vandaag wel een verrassende ontdekking bij een van zijn schilderijen. Verrassend voor mij dan, want dat was allang bekend in het museum. Het stond zelfs op het bordje, maar dat terzijde. Ik kwam tenslotte niet voor de normale collectie van het Rijksmuseum en als ik dat wel deed zou ik veel liever naar het ,a href='http://www.teylersmuseum.nl">Teylers Museum,/A> te Haarlem gaan omdat hun collectie veel en veel mooier is (in mijn ogen).

Langzaam sloop ik door het museum, langs de vele toeristen en tussen de schilderijen en beeldhouwerken door. Soms bleef ik staan kijken bij een of ander zeer oud voorwerp, zoals een zeventiende eeuwse kast met ingelegde voorstelling of een gigantisch poppenhuis uit dezelfde eeuw. Enkele schilderijen wisten ook mijn aandacht te trekken en ik weet nu ook dat ik Johannes Vermeer's werk best heel erg mooi vind. Maar opeens stond ik voor de zaal waar "For the Love of God" zich bevond. Nog even gauw bekeek ik de oude meesters die door Damien Hirst waren uitgezocht om zijn werk te vergezellen en las zijn commentaren waarom hij deze schilderijen had uitgezocht, maar die deden mij net zoveel als de werken van Rembrandt van Rijn. Totaal niets dus, al kon ik hier en daar niet een glimlach onderdrukken. Op naar de schedel dan maar. Deze bevond zich geheel afgezonderd van alles en iedereen in een speciaal daarvoor gebouwde ruimte. Totaal verduisterd met alleen spotjes recht op de schedel gericht. Ik liep de ruimte in, sloeg de hoek om en daarna nog eentje waarna ik in de ruimte met de schedel geraakte. n het donker probeerde ik iets te ontwaren, maar de stemmen van de toeristen voor mij gaven mij een gevoel van desorientatie. Ik zocht naar de schedel, maar zag alleen duisternis. Voorzichtig zette ik enkele stappen en opeens zag ik de schedel liggen in zijn vitrine. Felle naar beneden gerichtte spotjes verlichtte het diamanten oppervlak van de schedel en ik keek recht in het gelaat van het voorwerp. Ik kon een blik van verbazing niet onderdrukken, maar deze ontging iedereen geheel in de duisternis.

Dat ik het werk mooi zou vinden had ik el verwacht, maar dat het van een oogverblindende schoonheid zou zijn was voor mij zelfs een verrassing. De schedel glinsterde en glimde in de verlichtte duister. Ik bracht mij gezicht dichter naar het gelaat toe om de details beter te bekijken. Het viel mij op de de schedel werkelijk van onder tot boven met diamantjes bezet was. Geen plaats was vergeten, zelfs de onderkant van de schedelbasis had een keurige rij diamantjes gekregen. De tanden waren duidelijk orgineel, al ben ik geen kenner en ga ik ook alleen af op wat mij verteld is. Voorzichtig liep ik op de vitrine waar de schedel in lag heen en verwonderde mij over het vakmansschap waarmee het voorwerp gemaakt was. Vijftig miljoen britse ponden moest dit kleinoodje kosten en ondanks ik het er niet aan af zag vond ik het absoluut zijn geld waard. Dit was een schedel zoals er maar één kan zijn en maar één van hoort te zijn. Ik ben blij dat ik even de tijd heb genomen om er naar te kijken.

Niet lang nadat ik de ruimte betreden had stroomde deze vol met toeristen en nog meer dagjesmensen zodat ik mijzelf genoodzaakt zag om de rest van het museum te gaan bekijken. Daarbij vond ik de rondstappende suppoost zeer op mijn zenuwen werken dus was het welletjes geweest. Ik had "For the Love of God" gezien en het was goed. De rest van het museum wachtte nog op mijn goedkeurende blik. Alleen was dat geheel niet zoveel meer. Het Rijksmuseum is door de verbouwing nogal drastisch in grote gereduceerd en daardoor de entreeprijs absoluut niet meer waard. Nadat ik mijn jas weer teruggehaald had van de garderobe (gelukkig wel gratis, Hollander als ik ben) stond ik weer buiten in het bijna winterse weer van Amsterdam. Maar voordat ik naar huis toogde moest ik nog even vlug een bezoek brengen aan de Hirst-space aan de zijnkant van het museum omdat je daar je mening over het werk kon achterlaten. Dat het niet meer dan een plek voor Damen Hirst-merchandise gericht op het enige werk binnen was kon ik ook niet bedenken. Ik had graag mijn mening achtergelaten, maar verliet de ruimte met een t-shirt en een gratis tas.

Mijn mening: Het werk "For the Love of God" is absoluut prachtig, maar aangezien de schedel het enige werk dat te zien is van Damien Hirst blijft het een magere oogst voor kunstliefhebbers. Ik had liever meer werk van zijn hand gezien voor de prijs die het Rijksmuseum durft te vragen voor de collectie oude meesters en meubelen. Ik zou er niet nog een keer heen gaan als de opstelling weer zo zou zijn.

Voor meer informatie over Damian Hirst zelf en zijn kunst zie: https://www.artsy.net/artist/damien-hirst

De Dood in het nieuws

Net las ik dat het ergste woord in de Nederlandse taal het woord "Dood" is. Wie, hoe, waar en waarom dit verzonnen is weet ik niet. Eigenlijk doet het er ook niet zoveel toe, het woord "Dood" wordt door veel, heel veel mensen als uitermate onplezierig ervaren en ergens is dat ook best te begrijpen. De Dood is het definitieve einde van het leven, de laatste weg die we moeten afleggen. Iets waar de meeste mensen totaal niet aan willen denken en er zelfs met angst en beven tegenop kijken als Mozes tegen de berg deed. Volgens mij is het merendeel van de Westerse Wereld deze mening toegedaan, tenminste dat is wel de indruk die ik krijg van de ons omringende landen. En mijn indrukken zijn meestal wel goed geplaatst.

Toch vind ik het een vreemde manier van redeneren. De Dood is een onlosmakelijk onderdeel van het leven, waarom zou je dat aan alle kanten angstvallig ontkennen en proberen weg te stoppen achter metaforen die het onvermijdelijke proberen te verzachten. Als je naar andere culturen kijkt dan de westerse zie je nergens de krampachtige houding die de Dood bij mensen oproept. Daar is het gewoon een onderdeel van het leven, mensen durven ook gewoon over doodgaan te spreken en vieren hele feesten ter glorie van de Dood. Nu wil ik ook weer niet zover gaan, een feest is waarschijnlijk een brug te ver voor de mensen maar de krampachtige ontkenning slaat ook weer nergens op.

Om een voorbeeld te geven: Enkele dagen geleden kwam het bericht in het nieuws dat een man zelfmoord gepleegd had voor zijn webcam. Op zich een heel triest bericht, niet vanwege het feit dat iedereen kon zien dat hij een definitieve doodwens had maar alleen al vanwege het feit dat hij deze wens tot uitvoer ging brengen. Zelfmoord plegen is toch het laatste wat je wilt doen, maar dat terzijde. Het is toch gebeurt en aangezien het voor een webcam gebeurde met een open verbinding naar een of ander forum zijn er beelden van gemaakt. Niet dat je deze beelden ook maar ergens kan terugvinden, behalve op sites als VK Magazine wat van zichzelf al een berg treurigheid qua berichtvorming is. Maar het is wel opvallend dat je dit soort beeldmateriaal alleen kan terugvinden op dit soort shock-sites en niet op een zichzelf resepecterende nieuws-site. En zelfs daar zijn de reacties vrij lauw, ontkennend en angstvallig rustig. Alsof de Dood iets is waar we maar niet over mogen praten, zo is de hele draad op het forum ook gewoon verdwenen. De Dood, op welke manier dan ook daar praten we liever niet over en kijken naar de Dood willen we helemaal niet.

Hoe anders is het in andere landen, andere landen met een niet-westerse cultuur bedoel ik dan. Zo kwam gisteren het bericht naar buiten dat een Argentijnse voormalig politieman live op televisie een kogel door zijn hoofd jaagde. Behalve dat het wel een zwaar surrealistisch nieuwsfeit is zijn deze beelden weer nergens terug te vinden. Als ze überhaupt al ergens geplaatst waren (op youtube bijvoorbeeld) waren ze binnen de kortste keren weer verwijderd. Meestal omdat het beeldmateriaal in strijd is met de algemene voorwaarden van de desbetreffende site, maar eigenlijk komt het omdat de westerse mens niet geconfronteerd wil worden met de Dood. Maar gelukkig is het internet groter dan de westerse wereld, dus kan iedereen die maar wil zoeken hoeft niet bang te zijn iets te missen. Zo heb ik onderstaand beeldmateriaal tenslotte gevonden, gewoon om een hongaarse (geloof ik) nieuwssite die geen enkel probleem hebben met het uitzenden van de beelden. Kijk maar mee: Hier drukken!

Hoe anders zou zo'n nieuwsitem in een westers progamma behandeld worden. De Argentijnse televisie blijft gewoon doorfilmen nadat de man zich door het hoofd geschoten heeft. De emoties van zijn familieleden worden nog even flink tentoongespreid terwijl er sensatievolle teksten over het beeld rollen. Alleen jammer dat ik geen Spaans kan lezen anders had ik ook nog kunnen roepen wat ze allemaal schrijven. Had dit nu gebeurt in een westers live-progamma was het beeld meteen na het schot op zwart gegaan en kon iedereen die het gezien had slachtofferhulp gaan bellen als dat nodig mocht zijn. Hier is zoiets absoluut uit den boze, deze beelden zouden nooit zo over de televisie kunnen rollen. Ze kunnen niet eens normaal op internet geplaatst worden. Zelfs de gemiddelde shock-site plaats hierover geen enkel bericht of ze verwijzen door naar de enige site waar je werkelijk verontrustende filmjes kan vinden. Waarom zouden we toch zo bang zijn voor iets normaals als de Dood?

Nieuwe dingen met veel wind

Met teveel wind is normaal de dag doorkomen bijna geen doen. Al mijn gedachten waaien weg en als ik al iets kan vasthouden dan drijft het wel weg in de derrie welke ontstaan is door het slechte slapen. Gedurende de nacht spookte de wind zo hard over mijn slaapkamerraam dat ik er met heel veel moeite geslapen heb. Elke harde wind drukte weer op het raam, wat weer herrie veroorzaakte, wat mij op de beurt weer deed wakker liggen. Het was een bewogen nacht, letterlijk als ik naar buiten was gegaan.

Toch is het allemaal niet zo erg. Sinds vandaag heb ik een nieuwe telefoon, de Sony Ericsson C902 om precies te zijn en uiteraard ook een bijbehorend nieuw abonnement, maar dat is niet zo interessant. Nu zou ik eigenlijk de SE C905 krijgen. Tenminste dat dacht ik, maar toen ik het net probeerde te verifiëren bleek het toch het toestel te zijn wat ik gekregen heb. Maar ze doen geheel niet moeilijk, als ik wil kan ik gewoon die andere krijgen. Alleen moet ik dan alles wat ik nu ontvangen heb weer terugsturen en dan sturen ze mij het andere toestel zonder problemen (of extra kosten) op. Nu weet ik alleen niet of ik dat andere toestel wel wil. Op zich heb ik het wel aangegeven en sturen ze mij alle informatie toe die ik nodig heb om het toestel te ruilen, maar wil ik dat andere toestel wel.... Ik zag namelijk net dat het zo'n raar uitschuifbaar ding is en er overal klepjes en uitschuivingen opzitten. In mijn handen is dat niet zo handig, dat zijn allemaal dingen die kapot kunnen en volgens mij snel ook. Ik ben nooit zo netjes met mijn telefoons aangezien het niet meer dan gebruiksvoorwerpen zijn. Dan is allerlei uitschuifbare zooi niet handig in mijn handen. Tenminste dat is mijn idee, maar misschien dat iemand mij kan overtuigen van het een of ander.

Naast een nieuwe telefoon is er nog veel meer nieuw. Nog veel beter nieuws is dit. Ik heb eindelijk na jaren en jaren steggelen eindelijk een nieuwe baan. Eentje waarbij ik nooit meer onregelmatige diensten hoef te werken en gewoon elke avond vrij kan zijn op schappelijke tijden. Op één januari van het komende jaar gaat mijn nieuwe baan in en ga ik mij verdiepen in de wondere wereld van de pensioenen. Een nieuw jaar, een nieuwe baan en een nieuwe telefoon. Betere vooruitzichten kan je bijna niet hebben. Alleen een pak geld in het vooruitzicht zou het feest nog completer maken, maar aangezien ik een dertiende maand heb klopt dit ook best aardig. Vandaag heb ik dan ook geen reden tot klagen, behalve dat het weer werkelijk abominabel slecht is. Alleen kan niemand daar iets aan doen, dus is het zinloos om over te klagen en dat doen we dan ook niet. We houden het leuk, gezellig en als laatste interessant.

Ongeveer net zo interessant als de volledig obscure drie elpeebox van Boots/C.C./Snakes & Remus, vermits je natuurlijk van bizarre folk houdt natuurlijk. Anders is dit juweeltje net zo boeiend als het nog onuitgebrachte nummer van The Beatles. Maar Boots, noch C.C. of zelfs Snakes & Remus lijken in de verste verte op The Beatles, wat ze gelijk al honderden lichtjaren interessanter maken dan elke toon die uit laatstgenoemde gekomen zijn. Maar een voorliefde voor folk, licht bevreemdende folk, is wel handig om deze elpees te beluisteren. Alleen zijn ze nergens te verkrijgen. Ik kan ze nergens vinden, ondanks dat er verschillende kanalen zijn die spreken van een heruitgave van de drie elpees. Toch blijven ze mij ontglippen als water uit mijn handen, maar genieten mogen we toch van de klanken die op de elpees staan door ze via deze link neer te laden. Vandaag heb ik dat ook gedaan en ga ik uit van het feit dat ik ooit wel eens mijn origineel exemplaar in verzameling zal mogen zetten. Voor nu neem ik zonder problemen met deze kwalitatief zeer goede vinyl-rip en voeg ik dit ook toe aan de verzameling "nieuwe dingen om blij mee te zijn."

Irrationele hoop uit de natuur

Op verschillende nieuws-sites is het verhaal te lezen van termieten die Boeddhabeelden bouwen ergens in de binnenlanden van Cambodja. Op zich is het een mooi verhaal, insecten die een beeltenis maken van een van de grootste wijsgeren die ooit geleefd heeft. Beter gezegd maken ze beeltenissen van de grootste, allerhoogste wijze die de aarde met zijn voetstappen beroerd heeft. Persoonlijk kan ik altijd erg genieten van dit soort verhalen. Nu is het toevallig Boeddha die de voorgestelde is, maar er zijn al veel verhalen van knolgewassen die christelijke heiligen uitbeelden. Stukjes chips die op de maagd Maria lijken en zelfs watervlekken die hele Jezus-gezelschappen denken te vormen. Natuurlijk is het allemaal pure suggestie en komt het eigenlijk neer op het vermogen van het menselijk brein om totaal vormloze voorwerpen een "gezicht" te geven. Wij willen gewoon graag gezichten in van alles en nog wat zien. Dat is ook een goede zaak en daarom is het zo vreselijk jammer dat er geen foto's of andere beelden van de termietenheuvels te vinden zijn. Ik ben namelijk vreselijk benieuwd hoe ze eruit zien. Of ze echt op Boeddha lijken....

Ik mag graag de hoop houden, zonder hoop vaart niemand wel. Maar op een verhaaltje afgaan wil ik ook weer niet doen. Dat er toevallig op verschillende nieuwssites het verhaal te vinden is maakt het nog niet meer waar. Zo zou die vervelende clown Bassie volgens nog veel meer nieuwsmakers een dertig jaar jongere vrouw zwanger gekregen hebben, maar dat bleek uiteindelijk ook niet meer dan een sensatieverhaal gezogen uit een paar flinke duimen. Duimen van reclamemakers nog wel, wat het opeens een geweldige grap maakt. Maar we hebben het hier niet over grappen en grollen van een of andere nare clown. We hebben het hier over een natuurlijke verschijning van een tot heilige verklaarde wijze man. Een hoopgevend bericht dat alleen met beeldmateriaal nog meer kracht kan krijgen. Zelfs de maria-chips was pas wat waard toen deze op e-bay verscheen en voor veel te veel geld verkocht raakte. Pas toen kregen mensen pas weer een beetje hoop en geloof in de wereld. Beelden zeggen gewoon meer dan alleen een bergje woorden.

Vandaar dat ik uiteraard geprobeerd heb wat beeldmateriaal te zoeken van de termietenheuvels welke op Boeddhabeelden gelijken, maar ik kom niet verder dan de nieuwssites die allemaal hetzelfde verhaal opdissen. Zelfs de teksten zijn precies gelijkend, soms iets meer woorden, soms iets minder maar allemaal vertellen ze precies hetzelfde. Dat maakt het voor mij juist nog minder waar. Toch wil ik de hoop houden. De hoop dat er ergens op de wereld nog een bepaalde mate van geloof in het goede kan zijn. Een beetje extra hoop is best noodzakelijk in deze duistere tijden namelijk. Kan iemand daarom een camera naar Cambodja sturen zodat ik een foto van die termietenheuvels kan bekijken. Mijn nieuwsgierigheid zal er namelijk ook flink van beteugeld raken.

De doos van Pandora

De bel gaat. Voor de deur staat de postbode met een groot pakket in zijn handen. Als ik hem zo zie bedenk ik mij opeens dat ik mijn sokken nog moet aandoen. Ik wil eigenlijk de deur weer sluiten omdat er een koude tocht over mijn blote voeten trekt, maar de postbode houd mij tegen. "Eerst even een krabbeltje zetten" spreekt hij terwijl hij met zijn hoofd wijst naar het kladblok met pen bovenop het pakket wijst. Ik pak het kladblok ervan af en zoek waar ik mijn handtekening mag plaatsen. "Wat zit er eigenlijk in?" vraag ik onschuldig aan de postbode. Nu had ik dit ook best schuldbewust kunnen vragen, alleen had ik werkelijk geen idee wat erin zat. Daarbij had ik geen sokken aan dus werkten mijn koude voeten ook niet echt mee aan het formuleren van interessante gedachten. Ik kon alleen maar denken aan de mogelijkheden om de deur zo spoedig mogelijk te sluiten en deze verdoemde kou buiten sluiten. Toch stelde ik de vraag wat er in het pakket zou bevinden. Ik stelde de vraag in de wetenschap dat ik hierdoor gedwongen werd nog langer in de koude te staan en mijn voeten langzaam voelen veranderen in ijsklompen. In ieder in iets dat daar heel veel op zou gaan lijken. Koude voeten zijn niet fijn.

Geheel tegen verwachting in gaf de postbode het antwoord. Ik had verwacht dat hij iets als "Dat weet ik toch niet, meneer" zou zeggen, maar dat deed hij juist niet. Hij vertelde mij dat het hier ging om de orginele Doos van Pandora. Een pakket voor armageddon, ziekte en andere ellende voor de mensheid. Ooit geopend door de Vrouwe Pandora zelf, maar ook weer vlug gesloten waardoor nog veel chaos verborgen kon blijven in de doos. En laat deze doos zijn weg gevonden hebben naar mijn deur. Precies op deze koude dag waarop ik mijn sokken niet aangedaan heb. Ik weet niet of het lachen mij nader stond dan het huilen, maar een vloedgolf van emoties overkwam mij op een ongekende manier. Nog nooit had ik de Doos van Pandora gezien, laat staan dat ik er opeens de eigenaar van zou worden.

"Wat moet ik ermee doen?" vroeg ik de postbode. Hij haalde zijn schouders op. Het kon hem niet zoveel boeien. Hij was slechts de brenger van dit artikel, deze doos, en verder ging zijn verantwoordelijkheid niet. Ik zou zelf wel weten wat ik ermee moest doen, tenslotte had ik het ding zelf besteld. Ik probeerde dit laatste nog te ontkennen. De Doos van Pandora zou het laatste zijn wat ik durf te bestellen, maar de postbode was onverbiddelijk. Ik had dit pakket besteld en hou zou het afleveren. En aangezien ik thuis was kon ik het ook maar beter aanpakken. Op zich was ik dat ook wel van plan, puur uit nieuwsgierigheid maar ik wilde ook weten hoe deze doos de weg naar mijn huis gevonden had. Ik wees op mijn blote voeten. Op het feit dat ik blootsvoets de deur geopend had om mijn verhaal kracht bij te zetten. Mijn bedoeling was om hiermee te bewijzen dat ik de Doos echt niet besteld had, maar de postbode kon alleen maar lachen. Mijn blootsvoetheid en mijn ontkenning de besteller te zijn waren voor hem een bron van vermaak. Ik was zijn vermaak geworden in de zin dat er sprake moest zijn van leedvermaak. Het was de druppel. Ik wist genoeg, pakte het pakket aan en sloot de deur.

Buiten hoorde ik de postbode nog licht nagniffeld weglopen. Ik bleef in mijn lege gang achter met het pakket in mijn handen. De Doos van Pandora lag in mijn armen en eigenlijk wist ik niet goed wat ik ermee moest doen. "Eerst maar sokken aandoen" dacht ik bij mijzelf terwijl ik het pakket naar de kamer bracht en op tafel neerlegde. Sokken aandoen was een goede missie en eentje die ik met veel graagte ging uitvoeren. Ik was blij dat ik gisteren net al mijn sokken uitgewassen had, anders moest ik nog vieze sokken aandoen ook.

Cultureel verantwoord naar Jochem Myjer

Afgelopen donderdag vonden we het noodzakelijk om eens een avondje "cultureel verantwoord" te gaan doen. Eens in de drieëntwintig jaar moet je dat gewoon (weer eens) gedaan hebben en voor mij was het ook al weer veel te lang geleden dat ik naar een podium ging kijken waar niet een groep mensen opstaat om een moppie muziek te spelen. Op zich ging ik in vroegere dagen nog wel eens regelmatig naar grappemakers, theatergroepen en ander cultureel gespuis kijken, maar naar mate ik ouder en kieskeuriger werd verwaterde dit geheel. Op een gegeven moment zelfs zo erg dat ik kan spreken van een jarenlange droogstand als ik spreek over het bekijken van de podiumkunsten.

Ik kan niet zeggen dat ik deze situatie zelf gekozen had noch een plezante ervaring vond, maar er waren hele logische redenen voor. In het verleden kon ik namelijk bijna alle podiumkunsten geheel gratis of voor heel weinig gaan bekijken. Dat het slechts om de try-out ging kon mij weinig boeien. Heel vaak stonden er ook mensen waar ik nog enig ander mens ooit van gehoord had, al kwam er af en toe ook wel een bekendere persoon de boel opluisteren. In ieder geval mocht ik daar graag komen en dat deed ik ook veelvuldig tot het moment daar was dat de try-outs niet meer daar gegeven werden. Al was ik eerlijk gezegd al daarvoor uit het gebouw verdwenen waar deze optredens gegeven werden. De redenen hiervoor wil ik in het midden laten, omdat ze er toch niet meer toedoen. Nooit gedaan ook eigenlijk. Maar nadat ik daar geen culturele uitingen meer ging proeven droogde de bron ook aardig op. Heel soms wist ik mijzelf nog wel een theater in te werken, maar die momenten werden steeds zeldzamer. Ik vond mijzelf wel steeds vaker in een theater om een of andere band een geweldig optreden te horen verzorgen. Toch is dat een geheel andere tak van sport en doe ik daar niet de broodnodige culturele verantwoording mee op.

Om daar verandering in te brengen zijn we afgelopen donderdag naar de nieuwste show van Jochem Myjer gegaan. Voor de mensen die niet weten wie Jochem Myjer is.... Dat is die ADHD-krullenbol die net als Bert Visscher over het podium stuitert om net te doen alsof hij een cabaretier is. Overigens slaagt hij wonderwel zeer goed in het zijn van cabaretier dus mij hoor je absoluut niet klagen over de podiumkunsten van Jochem Myjer. Overigens over Bert Visscher hoor je mij ook niet klagen, maar hem heb ik nog nooit op een podium zien staan. Behalve op televisie dan, alleen vind ik dat niet meetellen. Cabaret in het theater is een totaal andere ervaring dan het op televisie gezien kan worden.

Jochem Myjer dus. De leidse glibber die met veel vaart, humor en krankzinnige stemmetjes zijn complete familie, vrienden en kennissen de revue laat passeren. Het feit dat zijn show De Rust Zelve heet slaat in dit geval op het feit dat de mensen uit zijn omgeving nog veel drukker zijn dan hijzelf is. Tenminste dat wil hij ons laten geloven door over het podium te stuiteren terwijl de ene na de andere geweldige grap uit zijn mond rolt. Hij laat het overkomen alsof het allemaal ter plekke verzonnen is, dat hij hier en daar de fout in gaat en hij zonder enige moeite een hilarische beschrijving geeft van een familieweekend. Dat het allemaal niet zo is maakt helemaal geen kont uit. Jochem Myjer weet te vermaken. De lach van de ene grap was nog niet weggestorven of je werd al weer gedwongen om krom te liggen om de andere. Persoonlijk vond ik een van de betere grappen, welke ik voortaan ook veelvuldig zal gaan bezigen, het relaas over de vriendin van zijn beste vriend. Überhaupt is het hele verhaal over zijn vrienden al geweldig, maar dat moet je zelf maar gaan bekijken. In ieder geval vind hij de vriendin van zijn beste vriend een ontzettend loeder, een heks en lelijk op de koop toe. Misschien overdrijf ik nu, maar aangezien ik degene ben die het naverteld mag ik best overdrijven. Toch wil zijn beste vriend zijn vriendin niet afvallen. Tenslotte is hij degene die met haar moet samenleven en daar heb je dan een goede reden voor. In zijn eigen woorden kwam dat neer op: "Jochem, ze heeft iets. Ze heeft gewoon iets!" Waarop Jochem Myjer reageert met de onsterfelijke woorden: "Het is alleen jammer dat ze het nooit meeneemt!" En wederom kreeg hij het voor elkaar om de zaal dubbel te laten liggen.

Als je ooit eens in de gelegenheid komt om cultureel verantwoord te gaan doen en toevallig staat Jochem Myjer op te treden met grappen, grollen en gezellig leuke liedjes zou ik zeker gaan. Hij mag dan wel heel veel liedjes zingen en soms het idee geven dat je meer naar een zanger zit te kijken dan een cabaretier, zijn teksten zijn ijzersterk. Zijn liedjes zijn zelfs leuk, goed gezongen en tekstueel goed doordacht. Je moet wel tegen een krullenbol met ADHD kunnen die over het podium stuitert en met veel vaart ontzettend veel tekst erdoorheen jast. En als laatste wil ik eindigen met de woorden van Jochem Myjer's oma voor de mensen die willen gaan zeuren dat ze geen geld hebben om cultureel verantwoord te doen. Wederom onsterfelijke woorden welke met bibberende stem uitgesproken moeten worden: "In de oorlog waren wij zóóo arm dat wij niet eens een achterhuis hádden!"

Ik heb nu het idee om een toegift te moeten geven.

Oorlog makkelijk gemaakt

Om toch nog even door te gaan over de Amerikaanse politiek en waarom Obama nooit de messias zal worden die iedereen in hem denkt te zien moet ik nog even het volgende kwijt. Vorige week zag ik op de Canvas (belgische televisie voor wie niet weet wat de Canvas is) de documentaire Why we Fight over de relatie tussen de industrie en oorlogsvoering an sich. Ik vond het best een leerzame documentaire omdat het eens de wijze van oorlogsvoering op een hele andere manier belicht. Het laat namelijk vrij expliciet zien wie er allemaal garen spinnen bij het voeren van oorlog en eigenlijk het grote geld verdienen over de ruggen van anderen. In dit geval verdienen ze letterlijk geld over de ruggen van anderen aangezien ze spullen verkopen die het doel hebben mensen te doden. Maar goed, een documentaire over de wapenindustrie die nauwe banden heeft met de grootste opdrachtgever in de vorm van de Amerikaanse regering is allemaal best aardig, maar iets nieuws leerde ik er eigenlijk niet van. Ik wist best dat er figuren in de Amerikaanse regering zitten die héél erg rijk worden van de oorlogen die Amerika overal in de wereld aan het voeren is. Niets nieuws onder de zon.

Maar gisteren zag ik op dezelfde Canvas de documentaire "War made easy" en dat vond ik wel heel ontluisterend. Zo ontluisterend dat ik vind dat iedereen deze documentaire moet gaan kijken en daarom speciaal voor jullie de documentaire in zijn geheel zoals deze te vinden is op Google-video. Gaat dat zien, gaat dat zien en dan mag je van mij een mening vormen. Ik heb mijn mening al gevormd en eerlijk gezegd ben ik nogal benieuwd naar die van jullie. Kijk maar eerst de film.





Ik mag graag lezen wat je ervan mag denken, maar nu ben ik weg aan het gaan om later vanavond weer thuis te zijn. Veel plezier met je gedachten.

En de wereld draait weer door

Het stof rond Barack Obama's benoeming begint inmiddels weer neer te slaan en begint het een beetje mosterd na de maaltijd te worden om er nog iets over te gaan roepen. Ik wilde eigenlijk gisteren al een hele berg woorden neerschrijven over Obama en zijn totale onvermogen om de man te zijn die iedereen hem maar wil wenst toe te bedelen, maar toen las ik de column van Luuk Koelman in de Metro. Om precies te zijn was het deze column (druk gerust om te lezen) en ondanks dat hij niet precies mijn woorden neergeschreven had vond ik het wel precies dezelfde essentie bevatten. Hij vatte gewoon bijna alles samen wat ik op dat moment zat te bedenken over de benoeming van Obama. Hiermee kunnen we weer overgaan tot de orde van de dag.

Gisteren had ik namelijk het gevoel dat ik tien kilo stront moest lozen. Een zwaar drukkend gevoel doorkruiste mijn lichaam en wist zich gedurende de hele dag te blijven manifesteren. Ergens was het best vervelend en ik wist dat alleen een gang naar het toilet de boel zou kunnen verlichten. Dus voordat ik het helemaal zat was begaf ik mij naar de dichtstbijzijnde toilet en nam plaats op de porseleinen zetel. Gelukkig had ik niet de ervaring dat je in iemands achtergebleven lichaamswarmte gaat zitten. Het toilet was koel, in ieder geval al een redelijke tijd geleden voor het laatst gebruikt. Op zich was dat ook niet zo vreemd, het is mijn eigen toilet en eigenlijk ben ik de enige die er gebruik van maakt doordeweeks.

Zo zat ik op mijn eigen toilet met een gevoel dat er tien kilo drollen moesten passeren en begon aan de heidense taak dit ook te bewerkstelligen. Het drukken en duwen kon beginnen. Ik spande alles aan wat er maar aan te spannen viel en enkele minuscule keutels plofte op het porselein. Lang niet genoeg om aan de tien kilo te komen, in de verste verte nog niet eens. Als ik op dat moment tien gram stront uitgescheiden had was het al veel te noemen. En het gevoel dat er tien kilo zooi dwars zat bleef onverminderd voortduren. Ik zette mij weer aan mijn taak dit kwijt te raken. Zo makkelijk laat ik mij niet vangen namelijk en het is al eerder gezegd: De aanhouder wint. Weer brak een periode van duwen, drukken en moeilijk kijken aan. Weer gebeurde er niets. Nu kwam er niet eens een achtergebleven keuteltje kijken waar zijn broertjes en zusjes heen verdwenen waren. Nog harder drukken en duwen waarna langzaam dingen van hun plaats begonnen te komen. Uiteindelijk had ik mijn spieren zo hard aangespannen dat mijn halve darmstelsel naar buiten was gekomen. De tien kilo stront bleek niet meer dan een illusie gecreëerd door mijn darmen. Ik had gewoon een half uur voor niets op het toilet gezeten. Een half uur inspanning voor niets en het ergste is nog dat ik er geen meter van afgevallen was.

Eigenlijk lijkt het wel op de Amerikaanse verkiezingen. Je denkt dat er heel veel aan gaat komen, maar als uiteindelijk het puntje bij het paaltje gaat komen blijf je zitten met wat kruimels en een hoop warme lucht. En an passant is ook de halve omgeving overhoop gegooid op een manier dat het nooit meer zal worden zoals het was. Laten we maar gewoon gaan beginnen met het puin ruimen en hopen dat morgen het stof nog verder gedaald is. Ik drink nog even een bak koffie, dat schijnt goed te zijn voor de darmwerking.

Wat niet te zeggen tegen treinreizigers

Soms mag ik graag denken dat ik een leven heb. Dat is gelukkig ook zo, anders waren deze teksten zo saai geweest. Natuurlijk kan ik wel weer een verhaal gaan ophangen over mijn bus- en treinreizen, al heb ik er daar ook nog wel genoeg van te vertellen. Zo zat ik laatst in de trein toen er schuin tegenover mij een meisje, zeg maar jonge dame ging zitten. Nog voor de trein vertrok trok ze een MacBook uit een tas. Volgde met een schrijfpad en begon alles op, zo niet aan te zetten. Duidelijk een student van een of andere Grafische Academie. Ik besloot eens te gaan kijken met welk talent we hier te maken konden hebben. In ieder geval een student met genoeg geld om die dure rommel te kunnen te betalen en niet genoeg intelligentie om er zuinig op te zijn. Ik was benieuwd. Helaas genoeg werd in bewaardheid in mijn vrees. Ze was ontzettend middelmatig. Net genoeg creativiteit om op een Grafische Academie te komen, maar lang niet genoeg om ergens in de top te verschijnen.

Ze was duidelijk heel druk bezig om een presentatie-folder te maken voor een of ander product. Achtergrondje met een gebouw en mensen terwijl er aan de andere kant een gebouw ronddwaald. In het middel de gebruikelijke gekleurde balk waar de tekst in moest komen. De jonge dame ging daar voorvarend mee aan de slag. Haar schrijfpad zorgvuldig geplaatst op haar schoot begon ze de tekst te schrijven, veranderen, gekleurde balk groter maken, het gebouw laten verdwijnen, herverschijnen en weer de tekst aanpassen. Het was zwaar ergelijk om te zien. Ik kon er niet meer tegen en sprak haar aan: "Het wil niet echt lukken, hé?" Verschrikt keek ze op en keek ze me aan. Haar reebruine ogen vol verrassing en verwarring. "Je folderding.." ging ik verder. "Daar lukt het toch niet mee?" Ik wees in de richting van haar MacBook. "Maar het is ook niet zo lagisch" continueerde ik mijn beginnende relaas. "Het is zo standaard dat je alleen maar naar de reclames in de krant hoeft te kijken dat er massa's mensen zijn die het al beter kunnen dan jij." Ik zette mijn hand onder mijn kin terwijl haar blik nog meer verbazing begon uit te stralen. "Dat gebouw bijvoorbeeld dat maar verschijnt, verdwijnt en toch maar terug mag komen. In elke zichzelf respecterende folder staat zo'n gebouw en dan ziet het eruit als een gebouw waar je graag wil wonen. Niet als een toren die duister wegdrijft in een mist van bruine waas. Alsof het kleurvlak afgegeven heeft op de foto. En de tekst... Die heb je nu al zo vaak aangepast dat je niet eens meer weet wat je de eerste keer heb neergezet. De eerste woorden die je had moet laten staan, omdat het je beste woorden waren. Die ben je nu kwijt. Gewoon weggegooid waardoor je nu zit met een brei van woorden waar geen normaal mens wijs uit kan worden. Maar het is het beste wat je kan doen."

Ik leunde achterover op dit punt in mijn relaas. De jonge dame wist werkelijk niet meer waar ze moest kijken. Ik kon er ook wel begrijpen. Ze dacht even ontzettend interessant te zijn met haar MacBook en haar creatie van een folder terwijl ze haar schrijfpad op haar schoot hield. Maar nu komt er een of ander geinpochem op gymschoenen (had toevallig mijn AllStars aan) haar vertellen wat ze eigenlijk allang weet. Ik kon maar beter verder gaan. "Je bent gewoon middelmatig. Je zal nooit verder komen dan een of andere schrijftafel in het beroep dat je ambieert. Uiteraard zal je lekker creatief op een reclamebureau terecht komen, maar er zal nooit een prijs op jouw tafel komen. Nooit een promotie hogerop. Altijd maar die schrijftafel waar je je middelmatigheid mag botvieren." Eigenlijk had ik best medelijden met haar. Wie was ik om haar de waarheid te vertellen, maar de geest was los. Het was eruit voor ik er erg in had. Ik keek me met een mengeling van boosheid en verrassing aan en net voor ze wat kon zeggen stond ik op. Zette mijn muziek aan en liep naar de deur. We waren in het station aangekomen. Misschien had ik haar nog moeten groeten. Haar toch een goedendag wensen, maar ik denk niet dat ze dat op prijs gesteld had. Toch weer een verhaal over treinreizen...

Het einde van God

De televisie is toch een goed medium om nieuwe informatie op te doen. Natuurlijk moet je dan wel naar leerzame programma's kijken en niet naar iets als Gooise Vrouwen of iets nog veel verschrikkelijker. Zelf ben ik een groot voorstander van het kijken naar Discovery Channel vanwege de grote hoeveelheid leerzame programma's. Het is net alsof je de Quest in beeld gebracht ziet worden. Dat het precies andersom is laten we maar even in het midden, het belangrijkste is dat Discovery Channel boeiend leerzame programma's laat zien.

Om een mooi voorbeeld aan te snijden. Niet heel erg lang geleden werd het onderwerp "het ontstaan van het leven" aangesneden. Hierin werd uitgelegd hoe de wetenschap probeert te achterhalen hoe het leven ontstaan is uit anorganisch materiaal. Hoe uit dode materie het leven ontstaan is en hoever men inmiddels is met het doorgronden van deze theorie. Tot op dit moment is het ontstaan van leven uit dode materie nog slechts een theorie, maar het zal niet lang meer duren voordat de theorie gestaafd kan worden met empirisch onderzoek. Het was fascinerend om te zien hoeveel wetenschappers er eigenlijk bezig zijn met de vraag hoe leven gecreëerd kan worden. Zo was er één wetenschapper die niet zo zeer geïnteresseerd was in de vraag hoe het leven precies tot stand gekomen was, maar hoe evolutionair gezien er gebruik gemaakt kon worden van het ontstaan van leven. Hij was op zoek naar de mogelijkheden om nieuwe soort te creëren, maar eigenlijk was zijn onderzoek totaal niet interessant. Tenminste dat vond ik, dat hij nieuwe soorten wil creëren moet hij geheel zelf weten maar het beantwoord de fundamentele vraag hoe het leven precies ontstaan is. Dat vind ik nu een belangwekkend vraagstuk.

Gelukkig ben ik niet de enige die dat vind. Een andere wetenschapper was juist daarmee bezig en op een manier waarop ze verwachten dat er over een aantal jaar het definitieve bewijs geleverd kan worden dat het leven is ontstaan uit anorganisch materiaal en chemische processen. Inmiddels hebben ze de verschillende bouwstoffen waaruit een levende cel bestaat al geïdentificeerd en zal het niet lang meer gaan duren voordat ze de precieze manier hebben ontdekt waarop deze onderdelen in elkaar passen om een levend organisme te maken. Kortom het zal niet lang meer duren of er zal een nieuw levend organisme gecreëerd worden. Precies op dezelfde manier als het leven ooit lang geleden ontstaan is.

Als dat gebeurt kunnen we eindelijk het concept God naar het mythische rijk verwijzen. Op dat moment komt het onomstotelijk vast te staan dat er geen Hogere Macht geweest is die op magische wijze het leven op aarde en in het heelal gemaakt heeft. Überhaupt is het hele idee dat alles wat nu nog niet wetenschappelijk verklaard kan worden maar aan een Godheid toegeschreven moet worden al volslagen belachelijk, maar op de een of andere manier geeft het mensen houvast om te denken dat het leven in handen van een hogere macht is. Toch zie ik de dag dat God eindelijk afgeschreven kan worden met veel genoegen tegemoet. Geloven is God en vooral geloven dat er een hogere macht nodig is geweest om leven te creëren getuigd eigenlijk alleen maar van kortzichtigheid. Je geeft daarmee elke vorm van het probleem verder uitdiepen geheel op, want waarom zou je zoeken naar antwoorden als je toch al gesteld heb dat er een hogere macht aan het werk is geweest. Precies zoals de vroegere Jager-verzamelaars dachten dat de donder en bliksem van de onweer door boze Goden gemaakt werden. Goden die met hamers en aambeelden aan het smijten waren waardoor het beeld en geluid ontstonden. Terwijl naar mate de mensen pogingen begonnen te ondernemen om het fenomeen onweer te onderzoeken er achter kwamen dat onweer niets anders is dan verschillend geladen luchtdelen zijn die ook nog last hebben van temperatuursverschillen. Al is dit een beetje simplistische voorstelling van het fenomeen, maar de hele God-gebeuren is verdwenen uit de verklaring.

Zo zal het ook met de creatie van het leven zelf gaan. Op dit moment begrijpen we nog niet alles, maar dat neemt niet weg dat er maar een hogere macht in geplaatst moet gaan worden om de gaten op te lossen. Simplistisch denken noem ik dat en dat is het ook gewoon. Ik kijk daarom ook uit naar de dag dat het eerste wetenschappelijke artikel gepubliceerd raakt, waarin de creatie van een levende cel uit anorganisch materiaal beschreven wordt. Natuurlijk zullen er dan nog altijd mensen blijven bestaan die blijven vasthouden aan het mythische wezen dat God eigenlijk is, maar ook die zullen langzaam verdwijnen. God kan namelijk niet bestaan in een wereld waarin zijn grootste prestatie wetenschappelijk verklaart kan worden en zelf gereproduceerd kan worden. Al kan je dan wel stellen dat de mens zelf God geworden is aangezien we dan bezig zijn om leven te creëren en laat dat nu precies God grootste prestatie geweest zijn.

Winnen zonder mee gedaan te hebben

Riechtig! Kom ik terug van een bezoek aan mijn moeder vind ik weer eens een enveloppe in de brievenbus. Een enveloppe die onmiskenbaar een ceedee bevat, alleen heb ik geen idee welke ceedee erin zou moeten zitten want sinds de bulk ceedees heb ik niets besteld. Helemaal niets en dat was ik voorlopig ook niet van plan aangezien ik nog steeds zevenentwintig ceedees moet beluisteren, beluisteren en nog een keer beluisteren.

Maar er lag werkelijk een ceedee op mijn deurmat. Blijkbaar had ik meegedaan aan een prijsvraag op Mijn NL en daar had ik deze ceedee mee gewonnen. Nu doe ik inderdaad vaak mee aan de winacties op Mijn NL, maar dan alleen aan de dingen die ik ook daadwerkelijk zou willen winnen. Meedoen aan een of andere actie waarbij je een ceedee kan winnen van een artiest die ik toch niet leuk zal vinden komt niet eens in mij op. Maar toch heb ik een ceedee van Steye gewonnen. Zelfs gratis en voor niets naar mijn brievenbus gebracht, waarna het er ook nog doorheen geduwd werd.

Nu zit ik er mooi maar mee. Een ceedee van artiest die ik (jammer voor hem) echt niet leuk vind en ook niet zal gaan vinden. Het is misschien wel alternatieve muziek, maar veel te zoetsappig voor mij. Zoetsappigheid krijg ik nogal schubben van en de muziek van Steye is in mijn ogen ook flink schubopwekkend. Ik ga maar eens kijken of ik iemand anders blij kan maken met deze ceedee. Er zal vast wel iemand zijn die deze muziek kan waarderen en de ceedee graag aan de collectie wil toevoegen. Ik hoef het dan niet eens over wonderen die de wereld nog niet uit zijn te hebben, want op zich maakt de goede man best aardig muziek. Alleen is het totaal niet de muziek waar ik graag naar luister.

Jammer eigenlijk... een gratis ceedee kan ik altijd wel waarderen.

Kindermisbruik binnen de kerk

Ergens van de week zat ik doelloos te zappen over de vele televisiekanalen die mijn televisie doorgeeft toen ik een programma over een Engelse priester tegenkwam. Op zich niets bijzonders zou je zeggen en dat was het ook niet wanneer de priester over een periode van twintig jaar geen kinderen had misbruikt. Seksueel misbruikt dat is. Normaal gesproken kijk ik de programma's die het onderwerp kindermisbruik behandelen ook niet omdat het altijd een aaneenschakeling van de doffe ellende is die de kinderen moesten doorgaan, maar dit programma was anders. Ik walg van de figuren die niet met hun ranzige handen van kinderen kunnen afblijven, maar na dit programma heb ik ervaren dat er mensen bestaan die nog veel erger zijn dan de kindermisbruikers zelf.

De reden dat ik bleef hangen was omdat een van de pratende hoofden in het programma de priester zelf was. Hij zat zonder schroom te vertellen hoe hij de allereerste keer tot zijn daad kwam en hoe hij zich eronder voelde. Dat hij zichzelf gezworen had het nooit meer te doen en gelijk naar zijn kardinaal was gegaan om te biechten. Zoals hij zelf herinnerde was het zijn bedoeling om hulp te vragen bij zijn meerdere maar vond zijn meerdere het niet nodig omdat hij niets fout gedaan had. Tenslotte had hij alleen maar een meisje seksueel betast en dat was heel normaal. Hij was een man, zij een meisje en mannen en vrouwen zijn seksueel tot elkaar aangetrokken. Als hij een jongetje betast had was het iets anders geweest, dan was er onmiddellijk hulp op gang gekomen want dan was hij ziek. Dit werd weer verteld door een naaste medewerker van de kardinaal en volgens hem was dit ook de waarheid.

De priester vertelde toch een ander verhaal. Hij had zowel meisjes als jongens seksueel misbruikt en na de eerste keer was hij er gewoon mee doorgegaan. Net zo lang tot de ouders van de kinderen bij zijn meerdere, de kardinaal geklaagd hadden over hem en hij vervolgens overplaatst werd naar een andere parochie. Eentje ver uit de buurt waar hij eerst de geestelijk leider was en waar hij gewoon doodleuk kon verder gaan met zijn misbruik. Het werd zelfs zo erg dat de laatste keer dat er over hem geklaagd werd hij "verbannen" werd naar een platteland-parochie waar hij als enige de boel mocht runnen. Hij werd gewoon weggepromoveerd om maar te zorgen dat de kardinaal en bisschop niet in diskrediet gebracht konden worden. Zij vonden hun eigen carrière belangrijker dan de zeer duidelijke tekenen van verregaand kindermisbruik aandacht te geven. Zelfs de opbiechtingen van de misbruikende priester die tot in alle ranzige details alles open en bloot lag bij zijn meerdere gaf ze geen aanleiding om de man uit zijn functie te ontslaan. Neen, ze vonden hun eigen voorgang in de kerk veel en veel belangrijker dan zich bezighouden met seksueel misbruik door een van hun medewerkers.

Deze mannen kwamen uiteraard ook aan het woord in het programma. Niet rechtstreeks natuurlijk, want ze weigeren tot op de dag van vandaag om over dit onderwerp te praten. Sterker nog, ze vinden dat er niets fout gegaan is en zij niets te verwijten zijn. Maar ze lieten de politieverhoren zien. De opnames die gemaakt zijn van het gekronkel dat inmiddels tot bisschop uitgeroepen kardinaal ondernam om maar alle verantwoordelijkheid af te schuiven. Zoals dat er totaal geen verband te vinden was tussen het seksueel misbruiken van een meisje en een jongen, want de een is een meisje en de ander is een jongen. Dat schijnt in zijn wereld geheel niets met elkaar te maken hebben. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n ranzig persoon gezien. Iemand die wereldlijk belang boven het belang van alles en iedereen zet. Hoe erg het ook is wat er onder zijn paraplu gebeurt hij zal zijn ogen ervoor sluiten en het negeren tot het misschien wel weggaat. Zelfs geconfronteerd met zijn eigen fouten bleef hij ontkennen dat het fouten waren en dat hem totaal niets te verwijten was. Hij was tenslotte onfeilbaar en niet de verantwoordelijke persoon.

Dit programma ging toevallig over één priester en de manier waarop de kerk het oploste, maar zijn zaak was niet alleenstaand. Hij was niet de enige priester binnen de kerk die zich bezighield met het misbruiken van zijn macht en kinderen. Hij was ook geheel niet de enige waarbij de kerk stelselmatig de ogen sloot voor de feiten. Er zijn vele, vele voorbeelden te vinden van kinderen die zijn misbruikt door priesters en waarbij de kerk de priester gewoon een andere parochie gaf om daar verder te mogen gaan met misbruiken. Zolang ze hun mond maar hielden en de ranzigheid niet naar buiten kwam. De slachtoffers durfde toch niet te praten, want seksueel misbruik van kinderen door een priester is iets dat geen mens zou geloven. Daarbij is de kerk oppermachtig en kunnen zij mensen maken en breken. Dat weten ze ook en dat is nog wel het ergste. Mensen die roepen het woord van hun God te spreken, handelen uit naam van dezelfde God en als vertegenwoordigers van hun God opereren in de wereld, mensen die de meest ranzige misstanden in de wereld gewoon negeren en onder het tafelkleed schuiven. Alleen maar om hun eigen carrière binnen dezelfde kerk veilig te stellen. En daarbij kan de kerk ook helemaal niets fout doen, dus gebeurt het ook niet. Na dit programma wist ik dat de kerk het meest verderfelijke instituut op aarde is, de kerk bevat de meest ranzige mensen op de wereld en eigenlijk zou dit hele instituut opgedoekt moeten worden. De kerk en al zijn voorgangers, inclusief de paus moeten verboden worden. Dit mag nooit meer gebeuren. Nooit.

Leven in geleende tijd

Wanneer je vol in het leven denkt te staan komt er altijd wel iets dat het tegendeel bewijst. Zo heb ik net een werkelijk visioen gehad waaruit blijkt dat het merendeel van de mensheid op geleende tijd leeft. Eigenlijk leeft iedereen, inclusief mijzelf op geleende tijd. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die daadwerkelijk met twee benen in de werkelijke wereld staat. Iedereen leeft namelijk in een toneelopvoering van het werkelijke leven. Je bent er wel, maar eigenlijk ben je niet meer dan een acteur van jezelf. Je speelt je eigen rol in het toneelstuk dat wij allemaal spelen. Maskers, gedragingen, uitingen zijn allemaal aangeleerd en nog nepper dan de plastieken tassen die ik verzamel. Maar daar houdt geleende tijd niet mee op, het is veel meer dan alleen de schijnvertoning die wij, mensen als leven zien. Daar ging mijn visioen ook over.

Inmiddels durf ik wel toe te geven dat ik de geleende tijd zoals ik het nu heel fout tracht te noemen beter te boek kan komen staan als "Shiran Shiran". Buiten dat hij de moordenaar van Robert F. Kennedy is heeft hij een geheel andere eigenschap die de naamgeving kan verklaren. Er zijn complotdenkers die zeggen dat Shiran onder invloed van de CIA de moord gepleegd heeft. Hij zou door allerlei hersenspoelingen en grove vormen van hypnose de opdracht gekregen hebben. Shiran zou zich nooit gerealiseerd hebben dat hij Robert kennedy zou gaan vermoorden aangezien de opdracht diep in zijn brein verstopt was en hij als een soort manchurian kandidaat zijn opdracht vervulde. Volgens de overleveringen weet Shiran ook totaal niets meer van de hele gebeurtenis rond de moord. Hij zou als in trance gehandeld hebben. Wat hier allemaal van waar is, of hij echt een manchurian kandidaat is vind ik minder belangrijk. Zelf geloof ik er niet zo in, maar de trance-achtige toestand waarin hij zijn gruwelijke handelingen uitvoerde zijn wel precies hetgeen waar ik op doel.

Iedereen leeft in een soort trance. Een schijnwereld die alleen maar lijkt op de werkelijke wereld, maar niets meer doet dan de werkelijke wereld af te schermen. Iedereen heeft hier zijn eigen redenen voor. Mijn reden om in Shiran Shiran, de geleende tijd, te blijven is zoals voor vele mensen alleen maar angst. Angst voor hoe het werkelijk kan zijn en meer. Angst waar ik hier en nu niet verder op in wil gaan, maar angst is hetgeen dat mij laat tikken.

In mijn visioen zag ik een toilet, waarom precies een toilet weet ik niet maar het maakte wel veel duidelijk. De stortbak was de plaats waar het bewustzijn zich ophield, de pot het leven dat wij allemaal willen leven. Op de een of andere manier was de stortbak lekkend, voortdurend stroomde er een heel klein straaltje water vanuit de stortbak de pot in. Hierdoor bleef er wel een voortdurende doorstroming van water, een constante verversing maar in mijn visioen begreep ik dat dit absoluut niet de bedoeling was. Precies dat stroompje maakte dat we in Shiran Shiran verbleven en zolang dat stroompje bleef stromen zouden we daar blijven. Het water is net zo goed als de toiletpot en stortbak een synoniem voor iets geheel anders, in dit geval staat het water voor de energie die overal om ons heen is. Net zo goed als de energie die wijzelf zijn en ons vormt. Doordat de energie constant langzaam wegloopt kunnen wij onszelf nooit helemaal volladen, wat dat ook mag inhouden en blijven wij in een toestand van schijnwerkelijkheid. In de toestand van Shiran Shiran dus. Wanneer de energie niet meer kan weglopen zal de spreekwoordelijke stortbak eindelijk geheel vol kunnen lopen en hoeft er niet een constante aanvoer aangesproken te worden. Hierdoor kan de energie in zijn geheel aangesproken worden en krijgen we de mogelijkheid om onze volle bestemming te bereiken. Sommige zullen het onze lotsbestemming noemen, maar ik hou het liever op de bestemming die je jezelf graag ziet bereiken. Uiteindelijk bereiken we allemaal hetzelfde: namelijk De Verlichting.

Zolang we in Shiran Shiran ronddwalen hebben we geen weet van onze "lekkage" en voor vele mensen is dat ook genoeg. Niet iedereen hoeft uit deze toestand te ontwaken en iedereen moet dat ook voor zichzelf weten. Ik ben mij er nu van bewust en begrijp ook wat mijn lekkage is, zoals ik al eerder zijn is dat angst. Daardoor doe ik dingen die ik niet meer wil doen, sla ik wegen in die ik niet meer wil inslaan en heb ik last van situaties die ik achter mij wil laten. Ik begrijp nu hoe moeilijk het is om Shiran Shiran te verlaten, maar doordat ik eindelijk door heb dat ik eerst mijn lekkage moet dichten voordat ik verder kan gaan weet ik nu wat mij te doen staat. Ik ga mijn spreekwoordelijke loodgieter aanspreken! En wat dat precies inhoudt doet even verder niets ter zake.

Gratis openbaar vervoer?

Nu weet ik niet of het vandaag nog steeds is aangezien ik niet met de bus geweest ben, maar de afgelopen twee dagen weigerden de buschaffeurs weer om de strippenkaarten te stempelen of überhaupt naar mijn abonnement te kijken. Iedereen kreeg dezelfde behandeling, namelijk een handbeweging dat men gewoon mocht doorlopen en als je lang bleef staan kreeg je te horen dat er niet gestempeld werd. Gratis openbaar vervoer, vermits je de bus nam natuurlijk.

Woensdag begon het allemaal. Opeens bemerkte ik dat iedereen door mocht lopen van de buschaffeur. Niemand kreeg een stempeltje op de strippenkaart die ze in de handen hadden, zelfs de mensen die het aantal strippen noemde dat afgestempeld moest worden kregen nul op het rekest. Alleen volgde er geen uitleg. Alleen werd er gezegd dat er die dag niet gestempeld zou worden, maar de precieze achtergrond bleef schemerig. Sterker nog, die is nog steeds schemerig aangezien ik totaal niets kan vinden over een of andere actie met gratis openbaar vervoer. Gisteren was precies hetzelfde verhaal, iedereen mocht gewoon doorlopen. Aan stempelen of kaartjes verkopen werd geheel niet gedaan, je mocht gratis meerijden of buiten blijven staan op een andere bus. Een bus die net zo gratis zou zijn als de bus waarmee je eerder niet mee wilde reizen.

Het is een vreemde zaak. Waarom zouden de buschaffeurs weigeren om de strippenkaarten te stempelen. Iedereen mag gratis meereizen, maar wat is de achterliggende reden hiervan... Ik ben nu bang dat er weer een dikke staking aan zit te komen. Het gratis openbaar vervoer zal niet zonder enige reden zijn, waarschijnlijk heeft de werkgever van de chauffeurs weer iets niet op orde gebracht. Iets dat de chauffeurs in ieder geval niet meer pikken en door deze actie de werkgever op andere gedachten willen brengen. Alleen vind ik het vreemd dat er nergens een woord gerept wordt over deze actie met gratis openbaar vervoer. Nergens kan ik iets terugvinden dus weet ik ook niet hoever dit allemaal strekt. Misschien is het alleen een lokale actie gericht tegen de lokale divisie van de busmaatschappij, maar misschien is het wel veel groter. Is het een landelijke actie te noemen die uiteindelijk gaat uitlopen in een gehele stilstand van het busvervoer. Ik hoop het in ieder geval niet, de laatste busstaking duurde mij al veel te lang en was al irritant genoeg. Toch vraag ik mij af waarom er nu weer gratis vervoer in de bus is en hoe het in andere regio's is. Verlicht mij!

Kopen van goede muziek

Afgelopen maandag kreeg ik een meel in mijn meelbox waarin een lijst met ceedees toegevoegd was. Nu is dat geheel niets bijzonders. Elke maandag krijg ik wel een lijst met muziekalbums, waaronder heel veen ceedees toegzonden. Dit zijn dan albums die in de komende maand gaan uitkomen of reeds uitgekomen zijn. Allemaal dingen die mij ertoe moeten bewegen om geld uit te geven aan leuke albums die binnenkort de markt op gaan en voor je het weet weer uitverkocht zijn. Of überhaupt gewoon nergens verkrijgbaar zijn, want die mogelijkheid bestaat ook nog en helaas genoeg voor mij veel te vaak ook nog.

Toch was deze lijst anders. Natuurlijk was dit ook weer een lijst met ceedees die mij moesten overreden om weer geld uit te geven om ze te verkrijgen, maar ik was niet geheel voorbereid op wat ik precies voorgeschoteld kreeg. Ik had natuurlijk al van de lijst gehoord. Er was mij ingefluisterd dat er iemand een hele berg ceedees weg zou doen die vol met post-rock, neo-folk, industrial, new wave en aanverwante zooi zit en als ik wilde kon ik die lijst wel toegezonden krijgen. Uiteraard ben ik niet vies van een lijst met zooi die iemand weg gaat doen en albums die al verdwenen waren in de kasten van anderen waren redelijk jaloersmakend te noemen. In de zin dat het albums waren die ik ook best graag in mijn kast zou zien staan, maar anderen hadden de lijst al eerder gezien en hun slag geslagen. Nam niet weg dat er nog genoeg overgebleven was en dat ik er hoogstwaarschijnlijk ook heel veel leuke dingen uit zou kunnen halen.

Maandag was het dan zover. Ik opende rustig mijn meelbox om even te zien hoe populair ik was die dag en vond de meel met de lijst. Zeg inderdaad maar gerust dé lijst, want mijn mond viel open. Ten eerste door de gigantische hoeveelheid ceedees er op de lijst stonden. Het waren bijna vierduizend ceedees dat hier te koop aangeboden werd. Bijna vierduizend! Dat is nog meer dan ik in de kast heb staan. De prijzen waren ook niet geheel misselijk, vier euro voor een ceedee en twee euro voor een ceedeesingle of promo. Dat zijn prijzen waarvoor je best even mag verlustigen aan albums die je nog niet hebt maar wel graag zou willen hebben. Daar kwamen mijn gedachten in ieder geval op neer toen ik begon met de lijst vluchtig door te nemen. Maar die gedachten veranderden al snel in verbazing. Verbazing in de hoeveelheid geweldige albums er tussen zaten. Dingen die ik alleen als MP3 op de computer heb staan en eigenlijk al had opgegeven ooit aan te komen. Albums die gewoon niet verkrijgbaar meer zijn omdat ze hier nooit uitgebracht zijn, allang uitverkocht zijn of zo obscuur dat geen normaaldenkende winkel ze in het assortiment zou durven zetten.

Mijn aanvankelijke idee om gewoon een klein stapeltje eruit te zoeken smolt al snel als sneeuw voor de zon. Er zat gewoon te veel tussen om een normale keuze te kunnen maken en toch weigerde ik toe te geven aan mijn zucht naar nieuwe albums voor in de kast. Aan mijn zucht voor nieuwe muziek. Ik begon heel rustig met albums en bands eruit te schiften die ik daadwerkelijk in mijn kast wilde hebben staan. Naar de dingen die ik toch al heel moeilijk te pakken zou kunnen krijgen en meer van dat soort argumenten. Gewoon de dingen die ik toch al zou willen hebben en nu voor een heel mooi prijsje zou kunnen overnemen.

Ik maakte een lijstje, zette die in een meel naar degene die we de verkopende partij kunnen noemen, verkleinde de lijst nog een beetje en zond het weg over het wereld wijde web. Zevenentwintig albums had ik uitgezocht. Dat waren de dingen die ik graag in mijn kast zag staan en vanwege de belachelijk lage prijs durfde ik wel een aardig lange lijst op te sturen. Enkele uren later kreeg ik het antwoord. Zoals ik al verwacht had wist de verkopende partij heus wel dat hij zeer zeldzaam werk aan het verkopen was. Tenslotte had ik enkele werken op mijn lijstje gezet die allang hun aanvankelijke verkoopprijs ontstegen zijn door een grote mate van zeldzaamheid en meer liefhebbers dan goed voor ze is. Zijn antwoord kwam dan ook neer op de bevestiging dat ik een flinke hand gelimiteerd werk te pakken had. Ik zag de prijs al flink stijgen, maar gelukkig ging de zin verder met de mededeling dat hij niets van marktconforme prijzen aantrok. Ik kreeg een totaalprijs voorgeschoteld voor de hele lijst die op nog geen honder euro neerkwam. Uiteraard inclusief verzendkosten.

Die avond keek ik naar de televisie en kwam het onderwerp "verkopen en kopen via het internet" te sprake, waarin vooral veel aandacht werd besteed aan mensen die opgelicht waren door de online-verkopers. Ergens in het progamma werd uiteindelijk enkele handleidingen gegeven voor het veilig en vertrouwd kopen via het internet. Eén daarvan kwam neer op: Als het té goed voor woorden lijkt, dan is het ook té goed voor woorden! Opeens moest ik aan mijn lijstje ceedees denken en vooral aan de prijs die de verkopende partij ervoor vroeg. Dat was ook een duidelijk geval van bijna té goed voor woorden, maar gelukkig kon ik raad vragen aan een ervaringsdeskundige. Tenslotte was de lijst gekomen van iemand die zelf ook ceedees bij deze persoon had gekocht en zijn ervaringen waren zeer goed. Ik besloot de gok te wagen en het geld over te maken.

Vandaag kreeg ik een pakket in de bus geduwd. Letterlijk geduwd, want het was bijna te dik om door mijn brievenbus te passen. Maar met een harde plof viel het op de mat en ik kon mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Het was het pakket met ceedees, enkele vellen tekenpapier waren gebruikt om de in bubbeltjesplastiek verpakte ceedees in te verpakken. Hiermee was een enveloppe gevouwen die met dikke stroken plakband afgemaakt was. Een zeer effectieve manier om een pakket te maken en ik moest ervan glimlachen. Niet veel later lag de inhoud over mijn tafel uitgespreid en kon ik begonnen met de dankbare taak om alles in jewelcasejes te stoppen. Nu dat ook allemaal gedaan is kan ik eindelijk beginnen met het beluisteren van alle schoonheid die op de zilveren schijfjes staan en genieten. Genieten, genieten en nog meer genieten. Voor wie geïnteresseerd is mag ik de lijst met ceedees doorsturen zodat je ook een berg albums kan gaan uitzoeken voor weinig geld. Roep maar als je de lijst wil ontvangen, er staat nog genoeg leuks op namelijk. Alleen zal je er nog weinig van The Residents vinden. Zijn alle ceedees van La Société Des Timides A La Parade Des Oiseaux inmiddels in mijn kast verschenen. Kan ik zeggen dat ik The Revolutionary Army Of The Infant Jesus geheel compleet heb. En tevens ben ik weer wat gave Post-rock bands rijker, wat vooral een hele goede zaak is. Maar dat was maar een kleine greep uit de lijst en het is werkelijk net alsof je als kind in een snoepwinkel gedropt word waar je alles mag uitzoeken. Alles wat je altijd al wilde hebben.

Het 8e Dwars Festival

Het is al weer enkele dagen geleden. Om precies te zijn was het zondagmiddag 28 september toen wij ons achter een flinke bak koffie met een broodje aan de zijkant onszelf rustig opmaakte om het 8e Dwars Festival te gaan bezoeken. Ik nam net een hap van mijn overheerlijke broodje gerookte kip met advocado, pesto en pijnboompitjes toen mijn telefoon mijn aandacht opeiste. Een sms kwam er binnenrollen. Ik las: "Zit momenteel in de tram! Zie jullie zometeen." Mijn gedachten begonnen te rollen... "In de tram?" Ik keek naar de tijd, het was nog vroeg. Nog geen twee uur en nu al in de tram zitten. Ik dacht er het mijne van en nam nog een hap van mijn broodje. Uiteraard stuurde ik als antwoord terug dat wij nog even aan de koffie zaten, maar zeer spoedig zouden afreizen naar de studio waar de optredens zouden plaatsvinden. Aan de andere kant van de lijn bleek dit ook weer een bevreemding op te leveren, maar dat wist ik op dat moment nog niet.

Ongeveer een half uurtje later begonnen wij aan de reizen naar een nieuwe editie van Dwars Festival. We hadden er zin in, ondanks dat de vier bands die zouden gaan optreden voor ons volslagen onbekend waren. Edoch hebben de organisatoren van Dwars mij al vaker verrast met een band die mijn bloed sneller deed kloppen en mijn huid tot kippenvel liet vervormen. Ik ging er met een geheel open geest naar toe en was van plan mij weer flink te laten verrassen. Twintig minuten later kwamen we bij Studio Desmet aan en kwamen tot de onaangename verrassing dat de eerste band al op het podium geklommen was. We waren gewoon te laat! Het cafégedeelte was op een enkele bezoeker en het barpersoneel geheel verlaten. Zelfs de lijst waarop alle reserveringen staan was inmiddels verdwenen. Hier baalde ik wel even van. De zoektocht naar je naam op de lijst heb ik altijd als een van de leuke dingen aan het Dwars Festival ervaren en nu waren we gewoon té laat hiervoor.

Toch bleven we niet lang treuren. Met gezwinde spoed haastte wij ons door het café-gedeelte naar de zaal waar het allemaal zou gebeuren. We konden nog net het allerlaatste nummer van Natural Snow Buildings mee krijgen voordat we de informatie kregen dat het festival een uur vroeger begon dan ik in gedachten had. Heel jammer, maar de eerste band hebben we mooi gemist. Ik kreeg nog net een idee van licht wegdruisende, lang uitgesponnen folknummers met breekbare teksten en woorden. De zang was vooral vreemd. Ik hoorde een stem die zo vrouwelijk klonk dat ik onbewust de vrouw op het podium betichte degene te zijn die de microfoon voor de mond had, maar het bleek de man te zijn die zong. Zijn stem was zo hoog dat ik het bijna niet kon geloven en eerlijk gezegd geloof ik het nog steeds niet. Gelukkig is het hele optreden opgenomen om als radiovulling te dienen en kunnen we het nog een keer terugluisteren. Het zal mij benieuwen hoeveel ik vind dat ik iets gemist heb.

Als het net zo klinkt als Aaron Ross hebben we niet veel gemist. Op zich gaf de goede man een aardig amusant optreden weg, maar een man alleen met een gitaar en zijn stem moet veel moeite doen om te boeien. Aaron Ross deed een hele goede poging, zijn zeurderige stem was honing voor mijn oren en zijn teksten waren amusant genoeg om naar te luisteren maar na verloop van tijd begon mijn interesse kleine breukjes op te lopen. Ik begon steeds meer op zijn kleding en uiterlijk te letten. Tenslotte kon hij met het grootste gemak meedingen en waarschijnlijk nog winnen ook aan het lelijkste shirt in de geschiedenis van de mensheid. Het was een fascinerend stuk kleding, zo lelijk dat het leuk begon te worden. Dat Aaron Ross er ook nog uitziet als een gemiddelde Amerikaanse red-neck terwijl er prachtige teksten uit zijn mond rollen maakte het nog boeiender. Het is derhalve best vervelend dat er geen beeld bij het geluid is.

Aaron Ross ging lang door, best wel lang eigenlijk. Hierdoor begon de trek in koffie weer op te spelen. In de pauze tussen hem en de volgende band gaven wij tot ons groot genoegen toe aan onze trek. Koffie met een koekje is altijd lekker, maar de derde band die het podium op trok smaakte naar nog meer. Het viertal Cursillistas was dé verrassing van de avond. Het begon met druppeltjes die de band rondgingen. Drugs, medicijnen, vitamines... wie weet wat het was, al maakt het ook niet uit. Curillistas maakte heerlijk psychedelische dromerige folk. Mooie tapijten van lang aangehouden gitaarakkoorden, af en toe stuwende drums en een zanger die zich roerde door woorden zo lang aan te houden dat er meer sprake was van klanken. Prachtige muziek waarbij het gebruik van een banjo geheel niet geschuwd werd. Ik ben ook heel blij dat ik twee ceedeetjes van hen gekocht heb. Nu kan ik thuis nog meer genieten van de muziek van Curillistas en uiteraard hebben we de opnames nog.

Nu had ik al eerder geroepen dat ik geen enkele van de vier bands kende, maar eigenlijk is dat niet geheel waar. De laatste band in de vorm van Ben Nash was mij al bekend. Tenminste ik weet dat hij in de band Chora speelt, een band die ik toevallig enkele weken geleden heb leren kennen en erg goed vind. Ben Nash was niet alleen naar het Dwars Festival gekomen, samen met nog een gitarist en een drummer begonnen ze aan hun set. Nu waren de Cursillistas al een mooie verrassing, maar het optreden van het Ben Nash Trio (zoals ze voorgesteld werden) was werkelijk de grootste verrassing. Prachtige freefolk drones, zware psychedelisch geimproviseerde jazz en totaal geimproviseerde experimenten werden over het publiek uitgestort. Ik kon absoluut niet ontsnappen aan het idee dat ik een optreden van Chora zat te bekijken en enkele dagen later hoorde ik dat dit ook daadwerkelijk bevestigd werd door Ben Nash en consorten. Misschien dat iemand een andere mening is toegedaan wanneer je de sessie beluisterd.

Het 8e Dwars Festival was wederom zeer geslaagd. Nog steeds niet begrijp ik waar de organisatoren alle bands vandaan halen. Nu blijft het altijd wel aan de veiligere kanten van de muziekwereld, de echt gruizige artiesten zullen niet snel het podium op klimmen. Maar er blijft nog genoeg leuks over, meer dan genoeg zelfs. Soms zetten ze iets neer dat mij totaal niet kan boeien, maar er staat altijd wel een band tussen die zo verrassend is dat ik het jammer vind dat ik ze niet eerder heb leren kennen. Volgende keer ga ik uiteraard weer. Ik ben nu een grote liefhebber van het Dwarse gebeuren. Ga je volgende keer ook mee?

Van nieuws naar oud nieuws

Een grote kop in de krant trok mijn aandacht. "Een grijze lucht en je zal wervelwinden oogsten" las ik boven een klein artikeltje, wat niets meer dan een teaser was. "Meer op pagina 10-11" stond eronder geschreven. Ergerlijk vind ik dat soort dingen altijd, maar blijkbaar is het voor een krant een manier om de loze ruimte op een pagina op te vullen. Daarbij zie je het alleen op de eerste drie pagina's dus kan je ook zeggen dat je dan lekker snel door de krant heen bent. Alleen moet je onthouden wat je ettelijke seconden daarvoor gelezen heb. Al is dat voor mij geen enkel probleem.

"Wat lees je langzaam..." sprak ik over de schouder tegen degene die de NRC Next aan het lezen was die ik poogde mee te lezen. Over dezelfde schouder overigens. En ik zeg inderdaad poogde want de dame in kwestie las zo vreselijk langzaam dat ik de pagina's al drie keer gelezen had voordat ze aanstalten maakte om de bladzijde om te slaan. Met mijn opmerking kreeg ik alleen niet de gewenste reactie. Een kwade blik werd over de schouder geworpen en de krant werd verder afgewend. Ik dacht nog even het ijs verder te breken door iets interessants te beweren over de krediet-crisis, maar het leed was al geleden. De dame had de NRC Nest opgevouwen en op haar schoot gelegd. Ze keek strak voor haar uit, een aura van kwaadheid en een lichte haat stroomde mijn richting uit. Ik had haar duidelijk op haar tenen getrapt. Misschien was mijn opmerking over haar leessnelheid ook niet zo'n goed plan geweest, maar ze las echt ontzettend traag. Daarbij heb ik niet vaak de kans om een NRC Next in te zien. Ik doe het meestal met de gratis krantjes die je overal kan vinden en ook niets interessants bevatten om te lezen. Ik was gewoon blij dat ik eindelijk dichtbij genoeg zat om over iemand schouder mee te kunnen lezen. Even wat anders dan het gebruikelijke goedkope en gratis nieuws opgevuld met horoscopen en stomme stripjes.

Alleen is het dan werkelijk supervervelend als je minuten moet wachten tot je weer verder kan lezen en als een interessante kop de aandacht getrokken heeft wil ik gewoon dat artikel geheel gelezen hebben. Alleen dat weet ik of het gerechtvaardigd is geweest om mijn interesse op te wekken. Jammer genoeg zal ik dat nu nooit weten. Mijn kans om de NRC next die dag in te zien was geheel verkeken. De dame weigerde duidelijk te scheiden van haar krantje en een gesprek onderhouden over de ellende in de wereld wilde ze ook niet doen. Toch is het best een boeiend gespreksonderwerp, die krediet-crisis maar dan is het wel zaak om bepaalde gevoelens van ongenoegen opzij te zetten en de durf hebben om met een vreemde te praten. Zaken die de dame in kwestie duidelijk niet had, al kan ik dat ook best begrijpen. Alleen las ze echt zo vreselijk langzaam dat ik er nu nog eng van word. Ik word er nu nog eng van en de pagina's die ik wel gelezen heb (wel drie tot vier keer) kan ik inmiddels wel dromen. Ik zou ze letterlijk, woord voor woord kunnen herhalen maar dat doe ik niet. Ik wilde alleen weten waar dat artikel overging. Jammer genoeg is dat nu ook oud nieuws.