Dit is het manifest. Het is niet meer dan een verzameling van onze overtuiging. Enkel de grondlijn van ons doen en denken zitten erin gevat, maar deze is van essentieel om een solitaire samenleving op te bouwen uit de principes en plichten als herders van de samenleving. Er wordt wel eens gezegd: “In de postindustriële samenleving is het koesteren van overtuigingen en hiervoor ondubbelzinnig uitkomen iets wat indruist tegen de zogenaamde 'postmoderne' overtuiging dat er geen overtuigingen meer zijn, dat er geen zekerheden meer zijn.” Wij geloven niet in deze onzin, wij zijn zeker van de kracht van de samenleving en de herders die nodig zijn en wij schamen ons niet om onszelf als herders op de barricaden te werpen.
Spiritualiteit en geloof in de Boerderijpartij
We kunnen noch zullen accepteren dat de spiritualiteit uit ons leven zal verdwijnen en dat die wordt omgezet in een consumptiegericht proces. Maar aan de andere kant verwerpen wij de mythe dat modernisering en secularisatie onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn totaal niet. Wij streven dan ook naar dat de moderne wetenschap een einde maakt aan de oude godsdiensten. De moderne wetenschap wil de spirituele dimensie van ons bestaan, het mysterie van het leven en het dilemma van het ontstaan (pre-big bang'? Wat is de oorsprong van de energie waaruit het heelal ontstond?) niet benaderen. Dat is omdat de materiële wetenschap niet in staat kan zijn een overtuigend antwoord op die vragen te formuleren, maar in haar beperkingen deze liever wegstopt in verklaringen hoe dingen functioneren dan te antwoorden op de vraag waarom ze zo functioneren en waarom ze het op die manier functioneren. Wetenschap is gericht op het ontdekken en manipuleren van de wetten die over de natuur heersen, maar faalt jammerlijk als het gaat om antwoord te geven op de vraag waar die wetten vandaan komen. Toen de wetenschappers dachten dat ze met de welbekende Chaostheorie een antwoord hadden gevonden op het oude dilemma (het gegeven dat het heelal wordt geregeerd door deterministische wetten), waren ze algauw teleurgesteld toen ze zich realiseerden dat chaos de uiterste vorm van orde is en extreem regelmatige patronen laat zien. Om het in andere woorden te gieten: de wetenschap vertelt ons hoe een machine werkt, maar niet waarom het op die manier werkt.
Voor ons is spiritueel denken veel belangrijker en wetenschappelijker dan atheïstisch denken. De heilige geschriften van Godpipo leren ons dat wetenschappers mensen zijn die Pipo het meest moeten vrezen omdat zij degenen zijn die voortdurend met de bewijzen van zijn voortbestaan worden geconfronteerd. Sommige wetenschappers weigeren echter voorbij de materiële dogma's te gaan, uit vrees de waarheid te ontdekken; de ontdekking van de universele waarheden zou hen confronteren met andere, diepere antwoorden, die zij niet wensen te zien, zoals het antwoord naar de betekenis en doel van het leven. Het zijn waarheden die niet erg van pas komen voor wie de mythe in stand wil houden dat het enige doel van het leven produceren en consumeren is, of trots te zijn op je bereikte productie en te genieten van je consumptie. Maar spiritualiteit is een essentieel onderdeel van het leven en identiteit en we beschouwen haar als de wetenschappelijke benadering naar het leven. Voor ons gaat wetenschap over alles wat bestaat, en omdat we in alleen in Pipo en misschien in de menselijke ziel geloven, willen we er alles over weten - en dit willen weten is wetenschap. Een wetenschap die slechts de materie bestudeert is een materialistische wetenschap en niet zoals het hoort een totale wetenschap.Daarom beschouwen we onze levenswijze ingericht naar Pipo’s voorbeeld als een wetenschap.
De Tempel van Pipo heeft de manier om goddelijkheid te begrijpen en de dieperliggende bedoelingen van het leven te begrijpen. Het is een zeer wetenschappelijk gerichte levenswijze, die de redenaties over de oorsprong van religies aan het twijfelen brengt. Het Pipoïsme is de levenswijze die mensen niet tot geloven heeft gebracht door middel van fantastische wonderen, maar door argumenten en waarheden te verkondigen. En samen met onze taal en onze geschiedenis zijn de woorden van Pipo, vloeiend uit Godpipo aan onze kinderen onderwijzen een cruciaal onderdeel van het behoud van een gezonde en rationele identiteit.
Wij behandelen in de eeuwigheid van de geest in de openbaring van de Tempel. In die betekenis is er geen moderne en zeker geen oude Tempel terug te vinden. Maar wel zijn er moderne en oude opvattingen binnen de woorden van Pipo. Wij geloven dat de deur naar de eeuwige waarheid in zaken van interpretatie en theoretisch werk openstaat en open moet blijven staan. Wij geloven dat de woorden gelezen en gehoord moeten worden in relatie tot hun doelstelling, en niet altijd volgens de semantiek. Wanneer de context van het leven verandert, moet een interpretatie worden gezocht die de betekenis van de tekst in overeenstemming brengt met de nieuwe context. Dat is wat wij een dynamische opvatting binnen de Tempel van Pipo noemen. Deze dynamiek is noodzakelijk om de maatschappij aan veranderingen onderhevig te houden en te voorkomen dat we gevangen raken in verouderde ideeën die ingekapseld zijn in bepaalde, traditioneel sociale religies en patronen en die niets van doen hebben met de waarheden van het leven an sich.
De essentie van waarheden is dat ze open zijn en verschillende meningen kunnen opleveren, meningen die allemaal eenzelfde waarschijnlijkheid hebben waar of onwaar te zijn, zolang de opinie maar is ingegeven door de integere wil de waarheid te vinden. De profeet Godpipo leert ons dat iedereen die de zoektocht naar de eeuwige waarheid in praktijk brengt en erin slaagt de waarheid in zichzelf te onthullen twee keer beloond zal worden. Maar hij zegt ook, en dat is essentieel, dat iedere persoon die de zoektocht beoefent en faalt in het vinden van de waarheid en dus een verkeerde opinie formuleert, één keer beloond wordt. Dit is een duidelijke aansporing voor mensen om na te denken en opinies te geven zonder bang te hoeven zijn te falen. Het is de Tempel zelf, in de woorden van zijn boodschapper, die dynamiek eist in het begrijpen van de woorden, ongeacht het daadwerkelijke vinden van de universele, absolute en eeuwige waarheid. Maar natuurlijk zijn er veel mensen en veel onderwijsinstellingen die deze benadering van de hand wijzen en er de voorkeur aan geven de dynamische elementen van de waarheid te versluieren met behulp van hun religie. Waarschijnlijk doen ze dat om de belangen van de heersende klasse of die van de dominerende klasse veilig te stellen. Of misschien doen ze het wel uit angst om te falen, een angst waarvan de profeet zelf ons van heeft bevrijd omdat hij wist dat als angst de rede overheerst, er geen rede overblijft en de evolutie zal stoppen. Dit dynamische karakter van de Tempel van Pipo is niet alleen bekritiseerd, vergruisd en afgewezen door kortzichtige mensen, het is ook afgewezen en verketterd door de vijanden van de Tempel. De vijanden van de Tempel zouden Godpipo graag gevangen willen zien in hun archaïsche interpretaties van de teksten en zullen alles doen wat in hun vermogen ligt om de Tempel voor te stellen als een onderdrukkende, antimoderne religie.
Dus altijd wanneer zij aan de Tempel van Pipo refereren, zullen ze er de meest beperkende en stagnerende interpretatie uit nemen en met opzet alle andere, dynamischer, volgens de zoektocht naar de eeuwige waarheid geïnterpreteerde opvattingen weglaten. En omdat de Tempel geen kerk heeft en geen centraal lichaam voor interpretaties kent, zullen ze de opinies van een individuele geleerde of zelfs van een leek nemen als aanleiding om de hele Tempel in twijfel te trekken. We kunnen beide groepen negeren, evenals de kortzichtige mensen (die de deur van de zoektocht naar de eeuwige waarheid gesloten achten en alleen een imitatie van hun voorouders voorschrijven) en hun verklaring dat we ongelovig zijn omdat wij doen wat de profeet van ons vraagt: nadenken en pogingen ondernemen een beter begrip van onze Tempel te krijgen. Ook negeren we de anti-pipoïstische stromingen die ons fundamentalisten en wereldvreemd noemen; we weigeren het beeld dat zij van de Tempel schetsen te accepteren omdat we altijd zullen geloven dat de Tempel ons moderne oplossingen biedt voor ieder probleem waarmee we worden geconfronteerd.
In de Tempel van Pipo bestaat geen geloofsdwang noch de achting om de Tempel te volgen. De mens beschikt over een vrije wil en verstand en is als zodanig zelf in staat morele keuzes te maken in het leven, waarover in de volgende levens rekenschap zal moeten worden afgelegd. Daarbij moet er respect zijn voor de rechten van andere individuen en het maken van keuzes mag niet ten koste gaan van de rechten van anderen. In de woorden van Godpipo wordt op talloze plaatsen het belang van wederkerigheid in de relaties tussen individuen onderstreept. Het goede moet met goede worden beloond en het kwade weerstaan. Het vormt een belangrijk uitgangspunt voor de rechtvaardigheid die wezenlijk is voor de Tempel van Pipo.
De Tempel gaat uit van pluralisme: "Aan hen is hun geloof en aan jou is jouw levenswijze". "Als Pipo het zo had gewild, dan had Hij van de mensheid één gemeenschap gemaakt. Maar de mensen zullen niet ophouden onderling van mening te verschillen". De Tempel gaat ervan uit dat individuen niet alleen op zichzelf staan maar onderdeel uitmaken van de levensbeschouwelijke gemeenschap. De gemeenschappen beschikken over gelijke rechten en het volgt daaruit dat elke gemeenschap het recht heeft om te leven zoals zij dat verkiest, zolang dit niet ten koste van andere gemeenschappen gaat. Ook wederkerigheid is niet alleen iets tussen individuen, maar tussen gemeenschappen. Geen gemeenschap kan zijn levenswijze opleggen aan een andere. Wederzijdse erkenning en vreedzame coëxistentie is het uitgangspunt. De door de profeet Godpipo op te stellen Verklaring van Haarlem zal hierin een inspirerend voorbeeld bieden.
De staat
Democratie kan en wordt misbruikt worden door kwaadwillige bestuurders, seculiere geleerden en koloniale machten. In sommige landen is de vrijheid van godsdienst en levenshouding, zowel als het recht op pluralisme aantastbaar. Het recht van vrouwen om actief deel te nemen aan de samenleving is hier ten onrechte beperkt. Het woord van Pipo wordt op onderdelen toegepast, waarbij wordt voorbijgegaan aan de garanties op een eerlijke en rechtvaardige procesgang. In andere landen wordt de democratische verworvenheden verward met culturele gebruiken en gewoonterecht welke mensenrechten aantasten. Dergelijke gebruiken moeten aan de kaak worden gesteld zo niet worden bestreden. Tegelijkertijd moeten de pogingen van de imperialistische landen, die deze misbruiken als argument aangrijpt om hun tegenstanders te criminaliseren en de Tempel van Pipo te onderdrukken, ontmaskerd en bestreden worden. Pogingen om de Tempel tot de privé-sfeer te beperken zijn alleen gericht op het uitschakelen van de Tempel en zijn zoektocht. Het is echter van belang een strijdvaardig karakter binnen de Tempel van Pipo te vinden. Door de Tempel te reduceren tot het simpelweg navolgen van voorschriften en een conservatieve moraal wordt de Tempel als inspiratiebron van menselijke bevrijding uitgeschakeld. Dit dient met alle kracht bestreden te worden.
De uitdaging ligt erin elkaar te leren kennen door de culturele verschillen heen. Een stam begrijpen wij als een groep bloedverwanten. Een volk (natie) is een groep mensen die door gemeenschappelijke banden van taal, godsdienst, cultuur en gedeelde geschiedenis zich met elkaar verbonden voelt en als zodanig herkenbaar zijn.
Pipo heeft ons niet alleen als mensen van de Tempel gevormd, maar ook als man of vrouw en als deel van een stam of volk. Hieruit blijkt dat identiteit een veelzijdige zaak is: mensen hebben geen monolithische identiteit, maar een meervoudige identiteit (geslacht, etnische afkomst, nationaliteit, religie, etc.). Deze identiteiten zijn niet tegenstrijdig, maar complementair. Dit is een belangrijk uitgangspunt binnen de Boerderijpartij.
Uit de verklaring van Haarlem zal blijken dat de mensen eenzelfde oorsprong hebben en dus broeders van elkaar zullen zijn. Alle mensen zijn immers gelijk in het aanzicht van Pipo. Superioriteitsgevoelens worden afgewezen. Pipo is de enige oordeler over de morele en persoonlijke integriteit van mensen. Hoewel verschillen als positief worden gewaardeerd, zijn stammenstrijden - waarvan er vandaag nog voorbeelden te vinden zijn - een schandelijke zaak. De Tempel van Pipo wijst deze tribalisme met kracht af. Tevens worden raciale superioriteitsgevoelens en racisme in duidelijke bewoordingen afgekeurd. De Tempel wijst als levenswijze van vrede, agressie tussen volkeren af. Wij moeten positief en respectvol met elkaar omgaan, "elkaar leren kennen". Een dergelijke ontmoeting kan alleen een vruchtbaar zijn als de volkeren een zelfbewustzijn en positief zelfbeeld hebben.
De Tempel van Pipo streeft een politieke levenshouding na en veel van zijn primaire politieke principes zijn vandaag de dag nodig. Een van die principes is essentieel voor de democratie en dat is het principe van de zelfredzaamheid. Dit principe bepaalt dat het in de eerste plaats dat het volk is dat zijn eigen kwesties moet behandelen, met andere woorden dat het zichzelf moet regeren. En het moet dat doen door middel van het beraadslagen van zijn leden, al zijn leden. Het idee van de wet van het volk, ofwel democratie, is dus absoluut een Pipoïstisch idee. En niet alleen dat: het principe van de zelfredzaamheid maakt van democratie voor iedere Pipoïst een verplichting. Een maatschappij kan, om waarachtig zelfredzaam te zijn, niet anders dan een democratie zijn. Veel mensen zouden tegenwerpen dat de geschiedenis het tegendeel laat zien en dat maatschappijen ten prooi vielen aan despotisme en geen democratieën hebben gevestigd. Dat is waar, maar wij beweren dat dit gebeurde ondanks de waarheid van de Tempel en niet dankzij de waarheid van de Tempel.
De principes van de Boerderijpartij
De principes van de politieke grondslagen van de staat luiden dan ook als volgt:
1. Een gekozen leider, verkozen door het volk en regerend in overleg hiermee.
2. Een scheiding van machten, in ieder geval tussen de uitvoerende en de rechterlijke macht.
3. Een egalitair economisch systeem, gebaseerd op een tot norm gemaakte solidariteit en het voorkomen van uitbuiting, monopoliën en concentratie van kapitaal.
4. Bescherming van minderheden en respect voor diversiteit, ook in culturen.
5. Vrijheid van opinie en van deelname aan verkiezingen, hetzij als kandidaat, hetzij als politieke daad.
Dit zijn vijf kenmerken van de staat zoals de Tempel van Pipo die voorstaat. Ons inziens maken deze vijf elementen de staat veel democratischer dan binnen de meeste landen van West-Europa van kracht is. De westerse democratie is gebaseerd op de overdracht van de macht van het volk naar het bestuur en het parlement en dat voor een bepaalde periode. Het principe van welke de Tempel voorstaat wijst de absolute overdracht van macht af en vraagt na de verkiezing een voortdurende, actieve participatie van het volk bij het regeren. Het parlement zoals het in de meeste Europese landen functioneert is niet voldoende, omdat het om niet meer dan een georganiseerde groep parlementariërs gaat die eerder de belangen van hun partij en soms die van andere machtsblokken dienen dan die van hun electoraat. Een beter systeem zou zijn raden te kiezen. Beginnend op het niveau van wijken, dan van steden, van provincies en van federatieve staten, die alle statutair met elkaar en aan het nationale parlement zijn gekoppeld en die alle de mogelijkheid hebben mee te doen aan het besluitvormingsproces.
Aldus is het principe van de Tempel een dat een basis democratie behoeft. En hoe meer nieuwe horizonten de technologie ons biedt om de democratie meer op de basis georiënteerd te kunnen maken en minder steunend op een systeem van machtsoverdracht, des te meer zou de maatschappij hiervan gebruik moeten maken.
In de Tempel van Pipo is ook een zekere pluriformiteit op juridische vlak gegarandeerd. De maatschappij kan verschillende rechtsordes hebben op het niveau van het familierecht en dat in functie van verschillende filosofische opvattingen. De maatschappij is niet alleen multicultureel en multireligieus, het is ook multi-institutioneel tot op een bepaald niveau. Om deze diversiteit in een beter functionerende democratie op alle vlakken te garanderen is het belangrijk de vrije circulatie van informatie en meningen te garanderen. Dit kan alleen het geval zijn wanneer de vrijheid van onderwijs wordt gegarandeerd. Maar ook de toegang tot de media in al haar vormen moet een recht zijn en in de praktijk mogelijk gemaakt. Media moeten democratisch zijn en monopolie van media door de staat of het kapitaal of welke instantie dan ook moet onmogelijk gemaakt worden.
De heersende economie in onze wereld vandaag is nog steeds gebaseerd op de beginselen van de liberale filosofie. Sinds de val van het socialisme in het oosten is dit neoliberale beleid alleen maar arroganter en agressiever geworden. Het gevaarlijkste hierin is dat het liberalisme niet meer als een ideologie zoals een ander wordt voorgesteld maar eerder als een evidentie, een soort natuurlijk systeem dat als enige in staat zou zijn de menselijke economie te organiseren. De globalisering en al haar afwijkende en subversieve effecten zijn hierdoor versterkt. Maar het is belangrijk om terug perspectief te scheppen over de basisbeginselen van het liberalisme en haar tekortkomingen bloot te stellen.
Liberalisme en kapitalisme en de zelfvernietiging
Het liberalisme is een samenstelling van theorieën die in Europa zijn opgekomen in de tijd van de Verlichting. Het liberalisme stelt zich net als elke andere serieuze filosofische stroming de vraag hoe een methode voor maatschappelijke verandering kon worden ontwikkeld. Het liberalisme baseert zich op de wetenschappelijke bevindingen van de zestiende eeuw. Hierin wordt betoogd dat het universum inderdaad wordt beheerst door deterministische wetten die men kan ontdekken en waarvan men gebruik kan maken. Ook het liberalisme gelooft dus in het determinisme als basis voor maatschappelijke verandering. Net als elke andere filosofische stroming ziet het zich ook gesteld voor het dilemma van de vrijheid om te kiezen voor de mens in een deterministische omgeving. Daarom probeert het een verzoening tot stand te brengen tussen de individuele vrijheid en het maatschappelijke determinisme dat een voorwaarde voor maatschappelijke verandering is, door te stellen dat er een verborgen natuurwet bestaat en dat die de menselijke gemeenschap beheerst. Die wet luidt: ‘Het belang van de gehele maatschappij zal zonder meer worden bereikt door het werk van ieder individueel persoon, wanneer deze zijn individuele belang nastreeft. Daarom is het belang van de gemeenschap het best gediend als iedereen zijn eigen belang behartigt zonder tussenkomst van de gemeenschap. Op basis van deze conclusie kwam men tot de beroemde liberale leus ‘laissez faire, laissez passer’ als omschrijving van de beste liberale benadering van maatschappelijke activiteiten en bovenal van de economie. De gemeenschap zoals die zou worden vertegenwoordigd door de staat gaat derhalve helemaal niet moeten ingrijpen in individuele activiteiten en als enige taak toezicht hebben op de gemeenschap om binnenlandse- en buitenlandse veiligheidsmaatregelen. Deze liberale filosofische methode is de ideologische kern van het kapitalistische stelsel. Deze wet wordt door het liberalisme gezien als een absolute waarheid en als passend binnen het determinisme.
Met de groei van het kapitalisme in Europa was het eerste slachtoffer van deze ontwikkeling het liberalisme zelf. De magische formules van vrije concurrentie zonder staatsbemoeienis hebben geleid tot een concentratie van het kapitaal, monopolievorming en het afschaffen van de vrije concurrentie zelf. Het kapitalisme – haar economische afgeleide – heeft op wereldvlak geleid tot een gapende kloof tussen het Westen en de Derde Wereld. Om haar rijkdom in stand te houden moet het kapitalistische Westen de kloof met de Derde Wereld handhaven en de uitbuiting ervan instandhouden door middel van imperialisme en kolonialisme, waarvan de moderne manifestatie de globalisering is. In die optiek blijft het kapitalistische systeem verwerpelijk en blijft het kapitalisme fungeren als de oorzaak van de meeste kwalen die vandaag onze wereld globaal teisteren. Het feit dat de zogenaamde democratie in het westen kapitalistisch en liberaal blijft en meer en meer uitgesproken in die richting evolueert betekend dat het geen echte democratie is, maar een bron van onderdrukking en armoede op mondiale vlak.
In het Westen zijn er pogingen geweest om andere alternatieven naar voor te schuiven, waarvan het Communistisch experiment in het voormalig Sovjet-Unie ons het meest bekend is. Echter, de geschiedenis heeft aangetoond dat ook dit model gedoemd is tot falen en geen geldig alternatief kan bieden op het kapitalistisch of liberalistisch model. Beide modellen berusten immers op een materialistische premisse die de mens vervreemdt en alleen maar tot onderdrukking en autocratie kan leiden.
Wanneer er nu sprake is van een democratische samenleving, is het ook belangrijk dat dit principe zich ook tot het economisch stelsel uitstrekt. Democratie kan niet compleet zijn zonder sociale rechtvaardigheid en economische democratie. Wat is het nut van politieke vrijheid als het proces van besluitvorming op ieder gebied gegijzeld wordt door kringen van economisch sterke personen en groepen? Dat is een reden om ernaar te streven ook de economie te democratiseren.
Het Pipoïstisch geïnspireerd alternatief
In nog te schrijven boeken over de economie zal Godpipo de woorden van Pipo terugbrengen tot de essentiële elementen waaraan een maatschappij dient te voldoen. De belangrijkste punten daarvan zien er als volgt uit:
a) Bezit wordt gecreëerd door arbeid.
b) Natuurlijke hulpbronnen en gronden zijn vooral publiek bezit.
c) Rentegenot is verboden en geld kan geen geld produceren zonder arbeid.
d) Monopolievorming is verboden.
e) Concentratie van monetair kapitaal wordt op jaarbasis zwaar belast en moet door de staat worden ontmoedigd.
f) De staat moet bemiddelen om tot een betere verdeling van rijkdom, maatschappelijk evenwicht en algemene solidariteit te komen.
g) Iedere burger heeft recht op waardige arbeid, en als hij niet kan werken, heeft hij recht op een inkomen dat zijn essentiële en aanvullende noden dekt.
De Tempel van Pipo beschouwt kapitaal of productiemiddelen niet als essentiële factoren bij de bepaling van het eigenaarschap van de daardoor gegenereerde goederen. De machines die zijn gebruikt om een bepaald product te maken, geven hun eigenaar bijvoorbeeld geen recht op eigendom van dat product. Hij heeft recht op een som geld als huursom voor de machines. De Tempel verbiedt investeren of het zakendoen niet, maar zorgt ervoor dat de oorsprong ervan altijd door productieve arbeid en vrij van uitbuiting is verworven. Door ervoor te zorgen dat alle natuurlijke hulpbronnen in handen van de gemeenschap zijn, beperkt de Tempel het risico van het ontstaan van bezit over productiemiddelen, omdat de ontwikkeling daarvan gerelateerd is aan de verwerving van een grote hoeveelheid aanwezige hulpbronnen. Nu de Tempel monopolievorming en exclusiviteit verbiedt en de concentratie van kapitaal bestrijdt, zal de openbare sector automatisch de enige grote eigenaar van de productiemiddelen zijn. Naast de openbare sector kunnen particuliere ondernemers zich ontwikkelen tot middelgrote en kleine eigenaars van productiemiddelen, die ze kunnen inzetten voor wat ze van de primaire hulpbronnen mogen gebruiken. Op deze manier komt een dynamische, vrije markt op gang, zonder dat er sprake is van grote concentraties van kapitaal. Die markt is ook daarom zo dynamisch omdat de economie niet werkt met rentedragende leningen. Geld sparen is niet interessant omdat spaargelden zwaar belast worden, tenzij ze worden geïnvesteerd in productieve activiteiten. Mensen die geld hebben, zullen dat dus investeren in andere projecten, en dat model van compagnonschappen vervangt dat van de rentedragende leningen zoals die in de kapitalistische wereld gebruikelijk zijn. Het heel economische gebeuren moet gebruik maken van onze planeet maar geen misbruik ervan. We moeten zorgen dat deze planeet leefbaar en bruikbaar blijft voor de toekomstige generaties.
Naast deze maatregelen heeft de staat de verantwoordelijkheid voor de distributie van zijn winsten onder de gemeenschap in de vorm van investeringen in onderwijs, gezondheids- en welzijnszorg. De staat heeft ook de verantwoordelijkheid voor een maatschappelijk evenwicht door armoede uit te roeien. Het verschil in levenswijze van burgers moet zo klein mogelijk worden gemaakt en gehouden. Hoewel het niet verboden is om rijk te zijn is arm zijn dat wel. Iedere persoon heeft dus het recht een baan aangeboden te krijgen die hem een levenspeil garandeert dat gelijk is aan het gemiddelde in de maatschappij. Wanneer een persoon om de een of andere reden niet kan werken (bij structurele werkloosheid of door invaliditeit), heeft hij recht op 150 procent van het inkomen dat nodig is voor de basisvoorzieningen. Die 50 procent extra is een duidelijke aanwijzing dat het vervullen van de eerste levensbehoeften niet voldoende wordt geacht en dat de mensen een marge moet worden geboden om van hun leven te kunnen genieten, ook al worden ze onderhouden door de staat. Indien de bron van de belastingen (2,5 procent per jaar op kapitaal) niet toereikend is om de noden van de armen en de werklozen te lenigen, dan moet de staat er andere hulpbronnen voor aanboren.
Volgend op onze levensovertuiging gaan wij voor een samenleving die gestoeld op een solidaire maatschappij die voor elkaar zorg draagt. Echter in een moderne maatschappij waarin ieder individu een zekere verantwoordelijkheid draagt en actief wordt ingeschakeld bij de opbouw van deze samenleving beginnen bepaalde banden die voorheen centraal stonden af te takelen. Meer en meer gaan mensen zich in deze geïndividualiseerde samenleving zich in hun eigen ‘ik-wereld’ opsluiten. Deze egoïstische opstelling zorgt niet alleen voor een lage betrokkenheid in de algemene vooruitgang en het algemene welzijn. Het zorgt ook voor een ontrafeling van primaire banden, zoals familie, die voorheen centraal stonden in de opbouw van ieders leven. Als Pipoïsten ervaren we het als een plicht ten aanzien van Pipo om deze maatschappelijke betrokkenheid, inzet en actieve solidariteit levendig te houden en waar nodig te vernieuwen.
Bijgevolg is een actieve (her)opbouw van een Welvaartsstaat die gelijke kansen voor iedereen garandeert, een noodzakelijke voorwaarde om tot een egalitaire en democratische samenleving te komen. Dit betekent niet enkel ervoor zorgen dat er een uitstekend sociaal zekerheidssysteem is dat voor iedereen openstaat. Tevens elk individu een degelijke en betaalbare financiële ondersteuning en verzorging kan bieden. Het betekent verder een gelijke toegang tot de arbeidsmarkt voor iedereen en een solidaire ondersteuning van zij die tijdelijk of langdurig van deze arbeidsmarkt uitgesloten worden. Wij verzetten ons tegen de toenemende tendens tot liberalisering van dit sociaal zekerheidsstelsel, die zogenaamde ‘derde weg’ waarin de lasten van deze samenleving steeds meer op de schouders van de zwakkeren onder ons worden gelegd.
Solidariteit houdt echter niet op bij de opbouw van een goed toegankelijk en degelijk sociaal zekerheidsstelsel. Het solidariteitsgevoel begint immers in onze huizen, binnen onze eigen families. Wanneer deze basis wordt beschadigd, staat iedere verdere vorm van maatschappelijke solidariteit op losse schreden. Het gezin geldt nog steeds – tegen de heersende opvattingen in – als belangrijke hoeksteen van de samenleving. Zowel de solidariteit van ouders naar de kinderen toe, als van de kinderen naar de ouders is cruciaal. In deze ‘moderne’ tijden zijn de ouders zo opgeslokt door hun dagelijkse activiteiten, dat zij amper de ruimte krijgen én nemen om aanwezig te zijn voor hun kinderen. Aan de ander kant waar deze kinderen opgroeien, krijgen én nemen ook zij amper de tijd om voor hun ouders te zorgen. Deze affectieve en solidariteitsbanden herstellen binnen de gezinnen en families is een van de belangrijkste uitdagingen voor de samenleving. Kinderen moeten door hun ouders opgevoed kunnen worden, kinderen hebben het recht bijgestaan te worden door hun ouders bij hun huiswerk, etc.. Allemaal evidenties, die echter niet zo evident meer zijn in deze tijden waarin het individu nog maar een hoofdopdracht krijgt: presteren en nog meer presteren. Wij bepleiten dan ook het recht op opvoeding. Huismoeders en -vaders moeten een maatschappelijke erkenning krijgen. Zij die beslissen om actiever voor hun kinderen te zorgen moeten daarvoor niet maatschappelijk gesanctioneerd worden. De organisatiestructuren moeten met de ouderrol rekening houden in hun interne organisatie.
Een tweede solidariteitsband dat minstens even cruciaal is, maar in deze samenleving volledig wordt uitgehold is de band tussen de kinderen en hun ouders. Het is choquerend welke lage maatschappelijke waarde die ouderen in onze samenleving krijgen: zij zijn de ‘ongewensten’ in deze samenleving, niet langer productief en samengetroept in afwachting van hun overlijden. Ouders en oudere mensen zijn in onze ogen van onschatbare waarde omwille van hun ervaringen en wijsheid. Verder beperkt ons familiebeeld zich niet tot de ouders en de kinderen: grootouders maken onlosmakelijk deel uit van het gezin. Daarom ervaren wij het als recht dat de kinderen voor de ouders kunnen blijven zorgen en hen niet langer in bejaardenhuizen hoeven te ‘dumpen’. Eerder dan in de opbouw van bejaardenhuizen te investeren, zou de overheid ouders moeten ondersteunen die naast of bij hun kinderen inwonen. Verder moeten de kinderen beroep kunnen doen op de nodige hulp om hun bejaarde ouders te blijven verzorgen en in huis te houden.
De Tempel van Pipo zal op basis van deze ideeën opkomen voor rechtvaardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit in Europa en die waarden tot realiteit proberen te realiseren. We zullen opkomen voor alle onderdrukten hier en elders. Voor de slachtoffers van het kapitalisme, racisme en zionisme. De Boerderijpartij is ook vooral solidair met de alle volkeren in hun strijd tegen het neokolonialisme die gestuurd is door de VS en neoliberaal Europa, maar ook tegen bezetting en agressie van de VS, haar lakeien en interne dictaturen. Iedereen die zichzelf terugvindt in dit manifest, Pipoïst of niet, is welkom binnen de Boerderijpartij en behoort feitelijk tot onze partij.
De boerderijpartij, want schapen zijn we allemaal!
