"Gered door de voorzienigheid." kent u die uitdrukking. Ik eerlijk gezegd geheel niet terwijl ik hem hier toch neertyp. Edoch zegt het mij geheel niets en zal ik jullie verblijden met een kleine penneschets over een toneelstuk in Katwijk aan Zee. Toevallig was ik daar omdat we afscheid gingen nemen van een collega. Nu leek het een andere collega, eentje die niet weggaat, wel leuk om aan het gebruikelijke etentje een toneelstuk vast te plakken. De vertrekkende collega is nogal een liefhebber van de podiumkunsten, dus het was een goed idee. Binnen geen tijd had de eerder genoemde collega een stuk gevonden wat draaide in Katwijk aan Zee en ging over vrouwen in de overgang. Nu is de vertrekkende collega tegen de zesebveertig aan het lopen, waarbij sprake van een overgang zeer zekers op zijn plaats was. Dat toneelstuk zou het gaan worden. Er kon ook nog bij gegeten worden, dus de meerdere vliegen in één klap waren snel geslagen.
De dag van afscheid kwam met rasse schreden ons tegemoet. Ikzelf mocht door een vreemdsoortige treinverbinding vanuit de andere zijde van het land een half uur later aanschuiven dan eigenlijk gepland was. Het mocht de pret niet drukken en het eten smaakte er niet minder om. Al was mijn bestelde vlees door onverklaarbare reden veranderd in een vis of twee, maar dat bleek ook geen domper op de feestvreugde te zijn. De vis smaakte wonderwel als vanouds en aangezien vis moet zwemmen nam ik er een wijntje of twee bij. Erg lekkere wijn ook nog, ik had eigenlijk moeten vragen welke wijngaard die zooi vandaan kwam.
Voor we het eten goed en wel binnen hadden moesten we natuurlijk eerst even op de camera gezet worden. Het leek de mensen van het zalencentrum (bij gebrek aan beter woord) waar we zaten wel een amusant idee om een groep etende mensen op de website te zetten. Uiteraard in bewegende beelden. Aangezien we hier hebben over Katwijk aan Zee werd ik gelukkig uit beeld gehouden. Ik hoef niet zo nodig op een website van een zalencentrum te staan. Die hindernis was zonder hobbels genomen. Op naar de volgende: het stuk zelf.
Nu wist ik al dat het een vreselijk stuk zou gaan worden. Het meerendeel van het publiek bestond uit grijzende vrouwen van middelbare leeftijd en alles daarboven. De blauwe kleurspoeling glom je tegemoet als je de zaal binnenliep. In de voyer had ik mijn oog al over deze troep laten gaan, maar zittend in een zaal was het nog erger. Ik kan er weinig goeds over zeggen, zo'n troep vrouwen van middelbare leeftijd is best beangstigend. Nu bleken ook nog onze gereserveerde plaatsen te zijn ingenomen door een stel bejaarden die in een kerkbank niet zouden misstaan. Heel toevallig waren de briefjes met "Gereserveerd" op de grond verdwenen en waren de bejaarden de onschuld zelve aan het uithangen. Een klein kwinkwijzing van de zalencentrumeigenaar wist ook geen ogen bij deze neergestreken bejaarden. Ze zaten en bleven dat doen ook tot het stuk over was. Geen millimeter gaven ze mee dus werd de noodzaak voor extra stoelen geboren. We nochten plaatsnemen op de zijbeuk van de zaal. Lekker aan de rand van het podium zodat we geen volzicht hoefde te hebben op het middelgedeelte. Ik vond het allang best.
Een stuk over vrouwen in de overgang bekeken door vrouwen in de overgang. Dat kon nooit goed komen en dat deed het ook niet. Een vreselijk verhaal werd op kluchtige wijze verteld door drie vrouwen en een masseur van mijn leeftijd. Zelf een volfrontaal zicht op het geheel ontblote lichaam van één van de vrouwen maakte het niet tot een goed stuk. Integendeel juist, dat verergde de boel nog eens met het tienvoudige. Ongeveer het gewicht dat de dame aan voorgevel met zich meedroeg. De rest maar niet meegerekend. Eigenlijk zou ik er nachtmerries aan over moeten houden en misschien ga ik dat ook wel doen. Binnenkort.
Ik probeerde in de pauze nog te ontsnappen aan de hemeltergende klucht die voor onze ogen opgevoerd werd, maar een andere collega was onverbiddelijk. We waren met z'n alle gekomen en we zouden allemaal dezelfde hel moeten doormaken. Nu bleek een zaal vol middelbare vrouwen van leeftijd (ehm.. laat maar) de klucht ten volle te kunnen waarderen. Om de stomste en voorspelbaarste grappen ging er een snerpend lachslavo door de zaal en konde de acteurs zich weer verkneukelen in een avond goed gespeeld. Ik deel deze mening in zijn geheel niet, het was het meest vreselijke dat ik ooit gezien heb. Zelfs amateurtoneel heeft nog meer daadkracht in zich dan deze klucht. Gelukkig wist de reacties van de zaal wel op mijn lachspieren te werken en kon ik toch met een gelukzalend gevoel de zaal verlaten. Wijsheid komt toch niet altijd met de jaren. Blijkbaar is zo'n blauwe kleurspoeing funest voor je hersenen en dan met name voor het werkende deel ervan. Ik zou de haarkleurspoelingfabrikanten wel kunnen zoenen voor deze geweldige uitvinding. Nu kunnen de meeste mensen tenminste hun hele leven dom blijven. Dat is een geruststellende gedachte.
Misschien bedoelen ze dat wel met "Gered door de voorzieningheid" en kan ik nu spreken dat ik er wel van gehoord heb. Maar wat maakt het ook uit. Ik heb weer een afscheid van één van mijn collega's overleeft en daar valt ook heel veel voor te zeggen. Ik hoop ook dat ze veel plezier heeft in het Australië waar ze op stel en sprong opeens heen wilde en gewoon haar baan opzegde. Nu denk ik wel dat dat snor zit, ze heeft al plezier om de gekste dingen. Zij vond de klucht wel leuk.
Omdat niet iedereen dezelfde fout hoeft te maken hierbij wat gegoochel met links.
Het stuk: Theatergroep De Nel presenteert Overgang
Het zalencentrum: Tripodia te Katwijk aan Zee
Het ergste van allemaal: De Memopauzekaravaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten