Vanochtend stopte ik in de trein met iemand die ik tot een kennis reken. Gewoon iemand die ik wel eens op een feestje tegen kom en dan daar een biertje mee drink. Soms wisselen we daar ook wat woorden mee, meestal over muziek maar dat is gewoon een goed onderwerp om over te praten. Vanochtend zag ik hem dus de trein instappen. Per ongeluk stampte ik ook nog vrij hard tegen zijn voeten aan, maar ik kreeg niet de indruk dat hij het merkte. Onverstoorbaar liep hij door en aangezien het nog ochtend was gaf ik ook geen verder teken van leven. Dat ik zijn schoenen probeerde te vermorzelen onder mijn schoen was ook geheel per ongeluk. Normaal gesproken hou ik mijn voeten ver verwijderd van alles en iedereen dus de trap die ik uitdeelde kwam alleen door mijn eigen haast de trein in te willen stappen.
Toch vreemd hoe ik het altijd weer in de anoniemiteit weet op te gaan in openbare gelegenheden als een treinstation. Al is dat volgens mij ook gewoon een idee dat ik mijzelf voor houd aangezien ik misschien wel opgemerkt word maar dat de andere partij mij ook niet aanspreekt. De redenen hiervoor kan ik wel bedenken en dan geef ik ze nog groot gelijk ook. Maar ik spreek mensen die ik tot kennissen reken nooit aan omdat ik eigenlijk een hekel heb aan gebabbel in het openbaar vervoer. Vooral in de ochtend steek ik mijn hoofd liever in een krant of het boek dat ik op dit moment in mijn tas heb zitten. Daarbij heb ik altijd wel een moppie muziek in mijn oren spelen wat ik dan weer moet gaan afzetten, ook dat vind ik ronduit vervelend. Eigenlijk ben ik best wel een beetje een einzelgänger, maar wel eentje die het niet erg vind.
Zo deed ik een tijd geleden precies het tegenovergestelde. Ik kwam twee kennissen van mij tegen op te station en normaal gesproken doe ik dan net of ik doof/stom en blind ben voor de rest van de wereld, maar ik dacht eens sociaal te gaan doen en sprak ze aan. Meteen kreeg ik het gevoel alsof ze liever hadden dat ik mijn gebruikelijke negeermodus opgezet had en gewoon was doorgelopen, maar aan de andere kant was het ook hun eigen schuld. Ze hadden mij namelijk al gegroet voordat ik überhaupt kon doorlopen alsof mijn neus aan het bloeden was. In ieder geval heeft hun reactie op mijn poging een keer sociaal te zijn mij weer gesterkt in mijn gebruikelijke gang van zaken als ik mijzelf door openbare gelegenheden begeef. Ik blijf dan het liefst ronddwalen in mijn eigen wereld van nieuwsfeiten, muziek en schrijfselen van anderen. Dat is best wel heerlijk en als je mij tegenkomt weet je nu dat het geheel niet persoonlijk bedoeld is als ik je niet aanspreek of opmerk (want dat doe ik best wel)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten