Praten over de dood

De laatste tijd denk ik veel na over de dood. Niet dat ik er opeens een doodwens op aan het nahouden ben of ergens niet al te ver in de toekomst hoop op een einde aan mijn leven. In tegendeel juist, ik heb nog veel te veel te doen om het tijdelijke met het nogal langdurige te verruilen dus is doodgaan wel het laatste wat ik zou doen. En dat meen ik ook. Daarbij zijn er mensen in mijn directe omgeving die ik heel veel, met de nadruk op heel veel, verdriet doe als ik er opeens niet meer zou zijn. Ik kan gewoon voorlopig niet doodgaan en dat ga ik niet doen ook. Ik ben het niet eens van plan.

Maar toch denk ik na over de dood. Eigenlijk een soort van noodgedwongen door alles waar ik naar kijk en waar ik stom genoeg tegenaan loop. Als ik de televisie aanzet kom ik vanzelf langs een programma over doodgaan of is er een gedeelte gewijd aan het mysterie van de dood. Het is net alsof het universum wil dat ik ga nadenken over de dood en er meer mee bezig te zijn. Ik kan er wel tegen vechten en net doen alsof het er niet is, maar dat is wat iedereen doet. Zowat iedereen die ik ken en niet ken is angstvallig bezig het uiteindelijke lot te ontkennen en hard bezig met te leven op de manier die hen geschikt lijkt. Ik ben absoluut geen uitzondering. Het leven is veel te mooi om lang na te denken over doodgaan en het onvermijdelijke einde aan het leven zelf. Maar dat neemt niet weg dat alles en iedereen uiteindelijk doodgaat. Ergens is het dan toch beter er op voorbereid te zijn, zover dat überhaupt mogelijk is met zoiets als de dood.

Laat ik als eerste voorop stellen dat ik absoluut niet bang ben om dood te gaan. Daarvoor heb ik té veel ervaringen meegemaakt die handelen in de mysteriën van de dood om ergens bang voor te zijn. Zo heb ik nog niet heel lang geleden een vrij verontrustende ervaring gehad waar ik verder niet over wil uitwijden, maar wel mij de ogen geopend heeft naar het hele doodgaan-gebeuren. Overigens bedoel ik met "vrij verontrustend" niet dat ik er ondersteboven van geraakt ben, maar dat anderen het waarschijnlijk als een ware nachtmerrie-achtige ervaring zouden beschouwen. Net als de allerlaatste keer dat ik geesten opgeroepen heb, die kan je ook beschouwen als zeer verontrustend terwijl ik het inmiddels als een zeer leerzame ervaring zie. Een ervaring die ik nooit meer zou willen herhalen en ook niet zal doen, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Zo zie ik de gebeurtenis van pasgeleden ook, eentje die op het moment zelf zeer angstig is maar erop terugkijkend juist heel leerzaam was. Iets wat het universum blijkbaar ook vind aangezien ik sindsdien alleen maar onderwerpen over de dood zie, lees en ondervind.

Zelfs in Buffy, de serie die ik momenteel aan het volgen ben (sue me for it) is net haar moeder doodgegaan. In een ontzettend beklemmende aflevering wordt de nasleep die het verscheiden een geliefde veroorzaakt uit de doeken gedaan. Een werkelijk prachtige aflevering, maar een verhaal over Buffy schrijf ik een andere keer nog wel. Ik wil het nu alleen over de mysteriën van de dood hebben. Vandaag kwam ik weer iets tegen dat mijn gedachten naar de dood brachten. Er is een soort van tarot op de markt gebracht waarmee je zogezegd met de doden kan communiceren. Ze heten Konxari kaarten en bestaan uit een set van achtentachtig kaarten met prachtige foto's erop. Naast de foto's staan er nog wat symbolen op, maar aangezien ik ze nog nooit in het echt gezien heb kan ik er weinig interessants over zeggen. Toch ben ik nieuwsgierig naar deze kaarten. Niet omdat ik geloof dat je er daadwerkelijk met de doden mee kan praten, maar omdat ik een interesse in deze zaken heb. Tenslotte verzamel ik ook tarot-kaarten, maar dan alleen degene die ik werkelijk mooi vind. Dat ik ook wel eens de kaarten leg is dan weer een bijzaak, dat zou ik ook met de konxari kaarten doen als ik ze heb.

Alleen vind ik de laatste toch een beetje vreemd. Ze beweren dat het spel afgekeken is van de oude Egyptenaren, dat de kennis achter de kaarten rechtstreeks uit het oude Egypte komt. Alleen is er niets over te vinden, alleen wat berichten op dubieuze fora waar mensen hetzelfde zeggen als ik. Nergens zijn interessante verhalen te vinden over de kaarten en het gebruik ervan. Iets wat mij niet echt sterkt in mijn mening over de kaarten zelf. Misschien moet ik ze maar gewoon kopen en zelf gaan uitproberen. Tenslotte zijn ze absoluut niet duur als je op de website zelf besteld, maar dat vind ik ook weer zo wat. Het doet in ieder geval flink afbreuk aan mijn verhaal over de dood, doodgaan en alles wat er maar omheen hangt. Ik weet in ieder geval dat ik eens flink moet gaan nadenken over het onvermijdelijke en eens ga praten met de mensen die belangrijk in mijn leven zijn. Het lijkt mij goed om te weten wat anderen willen als ze het leven verlaten hebben, maar dat is iets waar we maar nooit over willen praten. Daarom vraag ik het aan jou. Wat zou jij willen als je uiteindelijk het tijdelijke voor het eeuwige (of heel langdurige aangezien eeuwig ook zo lang is) verruild hebt? Denk eens na over je eigen sterfelijkheid voordat je weer lustig verder gaat met leven. En die kaarten... die koop ik uiteindelijk toch wel een keer. Dat komt vooral omdat ik ze mooi vind, nergens anders om.