Het duurde ook niet lang voordat ik mijn eerste elpee van Current 93 kocht. Ik had in die tijd nog niet veel keuze. Ik leerde ze kennen toen Dawn net uitkwam, wat ook de elpee was die ik mee naar huis nam. Dit album was in mijn oren nog geweldiger dan Nature Unveiled, nog intenser en lustopwekkender. En wat vooral belangrijk was, deze elpee was van mij. Ik kon het zo vaak luisteren als ik wilde. Het duurde ook niet lang voordat ik meerdere elpees van Current 93 in bezit had. De een nog gezelliger dan de andere en toen kwamen ze met Imperium. Een album waarbij ze de noise van de eerdere albums hadden losgelaten om keihard in een folk-richting te gaan. Het was niet alleen voor Current 93 een keerpunt, maar ook voor mij. Ik heb Imperium praktisch grijsgedraaid. Het was alsof ik een tweede muzikale openbaring kreeg. In de rust van de folk-achtige klanken bleef de dreiging doorklinken, de naderende Apocalyps en erger. Het was (en is nog steeds) een geweldig album. Als je het mij persoonlijk zou vragen zeg ik dat Imperium het allerbeste album is dat Current 93 ooit uitgebracht heeft, maar dat is meer omdat het muziek uit mijn jeugd is. Ik ben bevooroordeeld en voor mij is dit gewoon een belangrijk stukje muziek uit mijn verleden. Kan ik ook niets aan doen.
Ik heb over de loop van de jaren Current 93 altijd trouw gevolgd. Platenzaken afgestruind op zoek naar de albums die ik nog niet had, want ondanks er niet heel veel mensen waren die dit soort muziek leuk vonden in die tijd was ik niet de enige die het verzamelde. Er waren ook niet veel platenzaken die hun albums verkochten en sommige elpees waren nogal gelimiteerd uitgebracht, dus het was altijd een zoektocht om alles te vinden (wat ook de reden is dat ik niet alles heb, maar wel veel) Vele jaren plezier heb ik gehad aan Current 93. De folkrichting die ze opgeslagen waren bleven ze voortzetten, Christ and the pale queens mighty in sorrow was voor mij een rechtstreekse voortzetting van Imperium. Al heb ik (helaas genoeg) dit album nooit mogen bezitten. Mijn broer had de cd, maar ik wilde perse de vinylversie hebben en als er maar 93 exemplaren gemaakt zijn vis je vrij snel achter het net. Toch kon ik het vaak genoeg luisteren en had ik nog de oudere albums om te beluisteren. Iets wat ik ook graag deed.
Tot het moment dat Current 93 nog verder de folk indook. De experimentele aanpak op de oudere albums werd helemaal losgelaten en de echte folk-invloeden kwamen steeds verder bovendrijven. Met Swastikas for Noddy leek het erop dat Current 93 de weg kwijt was. Ik vond het een klote-plaat. Een paar goede nummers die ik nog steeds koester, maar over het algemeen was het een diepe teleurstelling. De muziek had niet meer dezelfde gloed als het vroeger had. Minder intens, minder meeslepend, gewoon veel minder noisy en op dat moment hield ik gewoon erg van de noise. Ik was er absoluut niet kapot van, maar bleef een fan van de band. Al was het onder voorbehoud, ik hield een slag om de arm en zou de volgende release niet meer blind kopen. En de volgende release vond ik praktisch nog erger. Het was een pure folk-plaat geworden, kampvuur-muziek die je opzet wanneer de hele wereld lag af te branden. Nu bij nader inzien is het prachtig, maar op dat moment was de desillusie zo groot dat ik zwoor nooit meer een album van Current 93 aan te schaffen. Ze hadden voor mij afgedaan. Het was niet meer hetzelfde, de band had zich verloochend met muziek die ik niet wilde horen. Ik keerde terug naar de oude platen en de andere bands die ik op dat moment fanatiek verzamelde.
Enkele jaren later, een stukje ouder en misschien ook iets wijzer, is het allemaal weer goedgekomen. Ik hoorde een nummer van een later album (geen idee meer welke) en voelde weer dezelfde intensiteit die ik vroeger ook hoorde. De muziek was nog steeds folk-gericht, maar ik begon het te waarderen. Ik keerde terug op het oude nest en was noemde mijzelf weer fan. Niet dat ik daadwerkelijk ook alles goed vind, want ik blijf erbij dat ze een paar beste missers uitgebracht hebben. Albums waarvan ik in slaap val als ik ze helemaal moet afluisteren, maar die zet ik gewoon niet in mijn verzameling. Die mogen andere mensen verzamelen en goed vinden, ik hou het wel bij wat ik goed vind. Er is ook niets mis mee met een paar albums die niet dezelfde kwaliteit hebben als degene die ik geweldig vind en met veel plezier mag luisteren.
De afgelopen jaren kocht ik ook gewoon weer blind alles wat Current 93 uitbracht. De kwaliteit was altijd goed en zoals altijd waren sommige dingen beter dan de andere, maar altijd luisterde ik er met plezier naar. Toch begint de façade van het fan-dom weer barsten te vertonen. Even leek het erop dat David Tibet zijn Current 93 ging leiden naar een apocalyptische folk-versie van een psychedelica -band en laat ik toevallig heel erg van psychedelische muziek houden. Er is geen muziekstroming die mij meer plezier kan geven, dus ik was erg blij dat deze twee werelden nog verder samenkwamen. Dat de psychedelica niet alleen als invloed genoemd werd, maar dat je het ergens ook kon terughoren. Ik keek elke keer weer uit naar een nieuwe release, maar toen vond David Tibet het nodig om een uitstapje te doen met Myrninerest. Een ode aan John Balance van Coil noemde hij het en omdat ik Coil helemaal geweldig vind kocht ik alles van Myrninerest.ook blind. En wat viel het tegen toen ik het voor het eerst hoorde. De teksten van David Tibet blijven een zekere schoonheid hebben, maar op de een of andere manier komen ze niet over. Ze blijven vlak, slechts woorden en niets meer dan woorden. Ik was niet overtuigd. Current 93 zelf kwam in de tussentijd aan met HoneySuckle Æons wat ik op zich wel een mooi album vind, alleen zal het nooit in mijn top 10 terechtkomen. Het is een redelijke middenmoter en zelfs daar blijft het wringen. De intensiteit waarmee David Tibet op oudere albums zingt en zijn woorden uitspreekt blijft steeds vaker afwezig. Ik merk dat ik dit album bijna niet geluisterd heb nadat ik het aan de collectie had toegevoegd.
Nu is er weer een nieuw album uit, genaamd I Am the Last Of All the Field That Fell en tot mijn grote schrik is Current 93 weer terug bij het uitbrengen van rommel. Het eerste nummer dat David Tibet had gelekt deed mij een beetje braken in de mond. Overdreven natuurlijk, er klonken wel dingen door die mij aantrokken maar over het algemeen vond ik het drie keer niets. Nu heb ik het nieuwe album halfslachtig geluisterd op de bandcamp en het eerste wat in mij opkomt is dat David Tibet een schoolband heeft aangetrokken om zijn teksten overheen te praten. Soms gaat het wel de goede kant op, klinkt het lekker psychedelisch maar het gaat vaker mis dan wel goed. Daarbij klinkt het nieuwe album, in mijn oren alsof het geproduceerd is door iemand die net weet hoe een studio werkt. De zang is veel te zacht en de muziek klinkt dof, zelfs onaf. Ik ben er absoluut niet kapot van en weet ook niet of ik dit album in de kast wil hebben staan. Ik begin steeds meer te denken dat Current 93 definitief de glans van weleer verloren heeft, dat David Tibet het kwijt is. Maar het kan ook zijn dat ze het weer doen, dat het een fase is die ik gewoon niet goed vind. Ik hoop het wel, eigenlijk..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten