Vergeten worden

In een boek las ik dat er in een mensenleven slechts vijfhonderd mensen zijn die een rol in dat leven zijn. Vijfhonderd mensen die je overal, waar je ook maar gaat, tegenkomt en tegen het lijf blijft lopen. Alle andere mensen, die miljoenen die ook op deze aarde wonen, zijn slechts de figuranten in het toneelstuk dat 'je leven' genoemd wordt. Dat is ook de reden dat ontzettend veel mensen (misschien wel iedereen) dat de wereld een kleine plaats is. Je komt tenslotte altijd dezelfde bekende gezichten tegen. Altijd zie je die vijfhonderd mensen die een rol spelen in jouw toneelstuk en andersom ben jij weer onderdeel van hun vijfhonderd mensen. Je zal nooit iemand anders tegenkomen, dan die vijfhonderd mensen. Het is een wetmatigheid van het universum, die nooit wetenschappelijk onderbouwd is maar veelvuldig beschreven.

Met de komst van het internet is de wereld nog kleiner geworden. De vijfhonderd mensen die in jouw leven een rol spelen zijn nog dichterbij gekomen. Ze zijn niet alleen meer de gezichten die je overal tegenkomt, maar inmiddels ook onderdeel geworden van de woorden die je steeds op het internet leest. Dat mensen denken dat ze door de sociale media en de duizenden 'vrienden' die ze aan hun profielen toevoegen met veel meer mensen, dan de bekende vijfhonderd, contact hebben. Ze realiseren zich niet dat ze keer op keer in hetzelfde kringetje ronddraaien, met dezelfde mensen praten en op vakantie naar een ver, warm oord weer tegen dezelfde gezichten aanlopen. De illusie dat de figuranten een rol zijn gaan spelen is groter geworden, dan ooit tevoren. We voelen ons door het internet en vooral de sociale media meer gezien dan ooit. We zijn onze eigen pop- of filmidolen geworden, maar vergeten dat die mensen ook slechts figuranten in ons eigen leven zijn. We zijn net zo min zichtbaar voor hen, als wij dat voor de figuranten in ons eigen leven zijn.

Maar wat als je leven, je toneelstuk, zo klein is dat er geen vijfhonderd mensen in passen? Dat het bijna volledig uit figuranten bestaat en dat die figuranten allemaal gezichten hebben die op elkaar lijken, maar steeds verdwijnen omdat jij dat ook steeds doet? Als je geen talent hebt raak je vergeten. Dan is er niemand meer die naar je omkijkt, wordt je een figurant in het leven van iedereen om je heen. Dat soort mensen sterven alleen in een woning en blijven daar jarenlang liggen. Hun crematie is een eenzame aangelegenheid, alleen de omhoog-kringelende rook herinnert nog aan hun bestaan. Verder niets. Zelfs de ambtenaar van de gemeente waar ze gestorven zijn weet niet bij wie hij aanwezig is en dagen later zelfs de naam weer vergeten. Het toneelstuk van mensen die niets meer dan figurant zijn is eenzaam, maar gelukkig vergeten mensen dat snel. Niemand weet hoe een figurant eruitziet, ze zijn ook niet belangrijk. Ze laten geen indruk bij je achter, net zo min als een schaduw blijft bestaan als de zon niet meer schijnt.
Niet dat een figurant met een talent een blijvende indruk achterlaat in het leven van de mensen om hem of haar heen. Ook deze figuranten worden vergeten, sterven alleen en laten een lijk achter dat in alle rust bovengronds kan ontbinden. Het enige wat ze beter doen dan de talentloze figuranten is een nalatenschap achterlaten. Iets wat iemand kan vinden, waardoor ze weer terug kunnen komen in de herinnering van mensen. Als iemand die een talent had, iemand die iets kon, maar meer ook niet. Je blijft een onbekend gezicht in de mist van gezichten. Niets meer dan een vergeelde foto tussen de honderden foto's van de vijfhonderd mensen die een rol spelen in het toneelstuk, dat het leven van iemand is.

Eigenlijk is het ergste als je vergeten wordt, terwijl je nog in leven bent. Dat je wel een talent hebt en geroemd wordt om dat talent, maar omdat je slechts een figurant in het leven bent weer vergeten bent voordat je er erg in hebt. Een talent is namelijk alleen mooi om te hebben, als je mensen hebt die er zijn om het met je te delen. Die je talent delen met anderen en het verspreiden over meer dan de vijfhonderd mensen die een rol in je leven spelen. Zonder dat is het talent van een figurant niets meer, dan een manier om jezelf bezig te houden om de momenten dat er niemand in de buurt is om iets mee te delen. Het talent is dan slechts een activiteit, zinloos voor dat moment en alleen met een grote hoeveelheid geluk iets waarmee je ooit herinnert zal worden. En dan nog niet eens bij heel veel mensen, maar slechts bij een kleine, selecte groep mensen. In veel gevallen zelfs dezelfde groep mensen die je op sommige dagen roemen om je talent, maar vergeten zodra je verdwenen bent in de mist van gezichten en andere figuranten.

Je vraagt het je af of het wel zin heeft om als figurant van het leven je talent te etaleren. Om ermee te koop te lopen en te denken dat je geen figurant bent, dat je in ieder geval vijfhonderd mensen in je leven hebt waarvoor je een rol speelt. Al weet je heus wel wanneer je geen mensen om je heen hebt. Dat wordt je snel duidelijk. Als je op straat loopt en je ziet alleen onbekende gezichten, mensen die je nog nooit eerder gezien hebt, weet je dat je de vijfhonderd kwijt bent. Misschien heb je er nog honderd, of zelfs nog minder, maar je bent voor het merendeel van de mensen slechts iemand die ze één keer zien. Eén keer voelen langslopen en daarna weer vergeten, omdat sneeuw ook smelt als de warmte terugkeert. Je talent zien ze ook niet als je over straat loopt, dat ligt verborgen in je eigen woning, in je hoofd of de plaatsen waar je het achterliet. In het ergste geval zal het gewoon weggegooid worden als je er niet meer bent, omdat je namelijk maar een figurant was en zij laten nooit iets belangrijks achter. Is je talent dan niet verspild, als je toch vergeten wordt?