Bezoeken aan een concert

Na een dag mijn urinevocht opsparen zag ik er al naar uit om de toiletten bij Paradiso te mogen betreden. Eerst moesten er nog allerlei andere rituelen afgerond worden voordat ik eindelijk mijn gewenste gang de trap af kon gaan maken. Mensen werden begroet, handen geschudt en wangen gezoend. Het was een waar genoegen om iedereen weer te zien en te spreken. Helaas genoeg waren er ook individuen die niet gespot konden worden waardoor de gebruikelijke rituelen niet uitgevoerd konden worden. Al kon het ook zijn dat zij mij niet herkenden door mijn geheel vernieuwde en zeer flitsend bevonden kapsel. Ik weet niet waar het aan lag, maar dat er iets lag was wel duidelijk en het waren niet de plastic bekertjes voor mijn voeten.

Uiteindelijk was het zover. Een stuks bier wierp ik achterover mijn keel in, meer om mezelf moed in te drinken dan omdat ik daadwerkelijk dorst had, en verliet de zaal om de trap af te lopen. Een beetje onwennig liep ik daar rond, alsof ik helemaal niet meer wist waar de toiletten waren. Ik gedroeg me als een toerist in eigen land, wel de taal kunnen spreken maar geen idee hebbend waar de klepels hangen. Toch lukt het me zonder al te veel problemen de toiletten te vinden.

Ik liep de ruimte binnen. Een man stormde een hokje uit en liet de deur achter zich openstaan welke met een zeer langzame gang weer begon te sluiten. Mijn gang door de toiletruimte bracht me naar het openstaande hokje. Nieuwsgiering waarom de persoon zo overhaast het hokje verliet pakte ik de deur beet om hem ver genoeg te openen om mijn inmiddels minderslanke postuur tussen de kier te proppen. Eigenlijk wilde ik liever de persoon vragen naar zijn overhaaste vertrek, maar de ongeschreven regels over te handelen in een toilet belette mij om een gesprek aan te knoppen met willekeurig aanwezig persoon. Ik moest mij wel verlaten op mijn visualiteit en grote inlevingsvermogen om een beeld te vormen naar het haastige gedrag van mijn voorganger. Inmiddels stond hij zijn handen te wassen en bevond ik mij in het hokje.

De twee muren omringde mij van vier kanten. Ik sloot de deur achter mij, de ruimte nog verder verkleinend tot ik alleen was met de toiletpot en de handdoekjeshouders. Ik keek vluchtig rond, een schoon toilet lag voor me. Maagdelijk was het niet meer wist ik, edouch zou ik zonder de informatie die ik bij binnenkomst had opgedaan kunnen zweren dat ik hier te maken had met een geheel ongebruik toilet. Ik zipte mijn broek los en urineerde even flink in de pot. Goudgeel vocht verliet mijn lichaam om zich te vermengen met het reeds aanwezige water in de toiletpot. Plots hoorde ik stemmen. Twee mannen verbraken de ongeschreven regels omtrend het toiletbezoek door een geanimeerd gesprek te voeren. Gezamelijk liepen ze het hokje naast mij binnen en het gesprek kreeg een andere invalshoek. De afloop maakte ik niet meer mee. Alle opgehoopte urine van één dag had mijn lichaam verlaten, de toiletinhoud lag goudgeel te glimmen tot de waterval van het doortrekken er een kolkende massa van maakte.

Ik opende de deur en liep terug naar de zaal zonder ook maar enig incident in het toilet meegemaakt te mogen hebben. Blijkbaar was de dinsdag niet de juiste dag geweest om een bezoek te brengen aan een openbaar toilet in de hoop daar war interessants mee te mogen maken. Of het mag gewoon nooit op mijn pad plaats hebben en is het toilet niet mijn plaats behalve om lichaamsuitscheidingen te laten verscheiden. De verdere avond verliep ook zonder incidenten.

Black Sun Productions zoog precies zoals ik al van ze verwacht had. Ik snap werkelijk niet wat mensen zo geweldig vinden aan deze band, zelfs de vergelijk ing met Coil wil ik niet trekken. Ze halen het niet eens bij de genialiteit van Coil. Black Sun Productions is gewoon een hele slechte imitatie van een band die ze nooit zullen zijn. Maar Val Denham daarin tegen was een genot om naar te luisteren, vooral omdat zo'n oude Godin op het podium toch ook een van mijn stille wensen is geweest. Eigenlijk werd dit al bij de introductie door Arjan Grolleman gezegd, dit was een avond gevuld met oude avant-garde legende's die het podium beklommen. Alleen jammer dat Black Sun Productions er stonden, zij hadden er totaal geen kijk op.

En Lydia Lunch. Dat was pure liefde. Ingehouden boosheid in de vorm van liefde. Het is jammer dat ze zo oud is anders zou ik bijna verliefd op haar geworden zijn. Dan zou ik haar in het toilet tegen gekomen willen zijn om daar dingen mee te maken die je normaal gesproken niet in een toilet meemaakt. Ach, ja.... Haar optreden van inspirationeel en vooral geweldig. Na het dieptepunt van Black Sun Productions was dit het hoogtepunt van de avond.

Psychic TV (of eigenlijk PTV3) kwam veel te laat op het podium. Veel te laat voor een dinsdagavond, veel te laat om lang te kunnen zien. Slechts één nummer mochten wij kijken voordat de zaal voorgoed verlaten werd. Zelfs tijd voor ene toiletbezoek nam ik niet meer. De teleurstellende ervaring eerder die avond wilde ik niet nog een keertje meemaken. Ik liet het erbij. Daarbij is Psychic TV toch een beetje vergane glorie. Ik had ze gewoon in de jaren tachtig en negentig moeten gaan bekijken. In de tijd dat ze nog de orginele bezetting hadden en niet rond slechts één persoon herbouwd waren. Vergane glorie is geen reden om het toilet niet te bezoeken, maar toch was het een geslaagde avond. En we hebben de foto's nog.