"Lange dagen gemaakt?" vroeg ik aan de persoon tegenover mij in de spiegel. Ik kreeg geen antwoord, maar aan het gezicht te zien was het werkelijk zo. Een bepaalde mate ven vermoeidheid straalde uit de ogen en het lede gezicht was niet weg te slaan uit mijn blikveld.
Vanochtend werd ik dan ook bruut gewekt door klussende mannen op de galerij. Ik schrok van hard gebonk, wat ik dacht op mijn voordeur maar wat met een snelle blik uit mijn slaapkamerraam niet zo bleek te zijn. Voor ik het wist was ik uit bed gesprongen, keek ik op de wekker en wierp een snelle blik naar buiten. Twee mannen liepen de galerij over met hamers en houten planken om dingen te doen die ik niet meer ging aankijken. Ik wist al wat ze kwamen doen en bij mij binnen hoefde ze niet te zijn. Wederom keek ik op de wekker. Het was niet al te vroeg in de ochtend, op zich was het zelfs een redelijke tijd om op te staan maar de manier waarop ik wakker geworden was stond mij absoluut niet aan. Ik voelde nog de schrik in mijn lichaam zitten. Hier en daar trilde ik nog een beetje van het plotselinge ontwaken dat ik doorstaan had. Ik ging weer in bed liggen, trok de dekens over mij heen en probeerde nog wat tot rust te komen.
Vier uur later ontwaakte ik weer. Iets wat absoluut niet de bedoeling was. Ik was van plan nog heel even in bed te blijven liggen en dan met frisse moed de wereld tegemoet treden. Genoeg te doen had ik in de zin dat ik heel veel plannen had met deze vrije dag, maar opeens moest ik alles gaan bijstellen. Dingen schrappen en verkorten, dingen gewoon vergeten en denken dat ik niet meer hoef te eten. Zonder veel haast kleedde ik mij aan, zette een bak koffie en probeerde het internet op te starten. Ergens bekroop mij een gevoel van honger, maar aangezien de lust om te eten mij ontbrak liet ik dit gevoel voor wat het was. Misschien een koekje of twee. De koffie daarin tegen smaakte mij wonderwel. Het duurde ook niet lang of ik had een tweede bak ingeschonken en weer opgedronken. Nu zit ik te denken om er nog maar één te nemen, tenslotte is koffie een eerste levensbehoefte en nog lekker ook.
Drie bakken koffie later ben ik nog steeds niet verder gekomen. Ik wilde allerlei activiteiten gaan ondernemen maar verzandde in mijn meelbox. Daar kwam ik een zwaar bizar spelletje tegen dat ik naar mijzelf had gezonden. Eerder deze week had ik het gekregen van een collega, maar dat was op mijn werk en daar speel ik geen rare spelletjes. Onder het genot van wat koffie opende ik de link naar I made this. You play this. We are enemies!, zoals het spelletje heet volgens de maker. Nu ben ik eigenlijk niet zo'n spelletjes-speler op het grote Internetz, maar wanneer iemand beweert dat wij vijanden zijn speel ik om te winnen. Sterker nog als iemand tegen mij zegt dat wij vijanden zijn dan wil ik niets anders dan winnen. Ik zal ook winnen! Uiteraard won ik hiermee ook, vrij aardig deed ik het ook nog door éénenveertigste te worden en de kans te krijgen om een mooi commentaar achter te laten in de meelbox van de maker. Iets wat ik niet gedaan heb, want vijanden communiceer ik niet mee. Daar win ik van en laat ze vervolgens in het sop gaar koken.
Als ik nu in de spiegel kijk zie ik iemand anders dan ik vanochtend bij het opstaan zag. Een gevoel van overwinning en een lichte achterdocht straalt uit de blauw/groene ogen die terugstaren. De vermoeidheid is geheel verdwenen in een toestand van alertheid en trek in koffie. Inmiddels begint de honger mij ook parten te spelen. Ik dacht dat de persoon in de spiegel een ander was dan ikzelf. Soms gaat het niet helemaal goed, maar dat trekt ook wel weer bij. Ga dit spelletje maar spelen, uiteraard alleen om te winnen. Te winnen of anders de verliezer te zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten