Vanochtend werd het eens tijd om de dokter te gaan bellen. Tenslotte is sinds zaterdagnacht mijn jongste telg al ziek en werd de oudste de maandag erop ook ziek. Dagenlang hebben ze doorgebracht in hoestaanvallen, koorts en een flinke verkoudheid. Nu waren ze niet de enige op hun school die ziek is, dus was de conclusie dat er een nare griep heerst allang getrokken. Edoch was er de behoefte ontstaan om toch even ruggespraak te houden met een dokter.
Verschillende keren belde ik naar de dokter om constant afgescheept te worden met de zeer ergerlijke "tuut-tuut-tuut" van de ingesprektoon. Ik zette door. Ik vind het welzijn van mijn telgen belangrijk genoeg om zeker een half uur pogingen te wagen om de dokter te spreken. Als het moest zelfs nog langer! Gelukkig wist ik na een half uur proberen, opnieuw bellen en pogingen doen het telefoonnummer handmatig in te voeren een ander geluid te krijgen dan de ergerlijke ingesprektoon. De telefoon ging over en een stem klonk aan de andere kant van de lijn. Ik had eindelijk de dokter te pakken! Vreugde vulde mijn hart.
Zonder er veel woorden aan vuil te maken legde ik het prangende probleem voor. Het antwoord kwam nog sneller. Er blijkt inderdaad een hele nare griep rond te gaan die flink lang kan aanhouden. Hoge koorts, hoesten, verkoudheidsverschijnselen, pijnlijke spieren en zelfs oorpijn zijn de symptomen en laten mijn telgen ze allemaal hebben. Ik kreeg de raad om rustig af te wachten en ze gewoon uit te laten zieken. Er was helaas genoeg niets aan te doen. De dokter wist er ook nog wat goede raad in te proppen. Dingen als veel drinken en laat ze maar eten wat ze willen, maar die had ik zelf ook al bedacht. Toch knikte ik alsof ik het allemaal in mij opnam.
Ik wilde net gaan vragen waarom mijn buik zo gezwollen was toen ik het antwoord al kreeg. "U spreekt niet met de dokter, maar met de doktersassistente. Waarom u buik zo gezwollen is kan ik u niet zeggen. Indien u het echt wilt weten moet u een afspraak maken met de dokter, maar dat gaat niet want u zit met twee zieke kinderen thuis." Met stomheid geslagen staarde ik naar de telefoon. "Goedemorgen, meneer en sterkte met uw kinderen!" en ze hing op. Ik wilde nog in het geluid van de opgehangen lijn zeggen dat ik ook nog vlekjes op mijn arm had en soms ook last van jeuk, maar het was al te laat. Ik was al te laat. De dokter had ik helemaal niet gesproken en toch gaf ze allerlei goede raad. Ik maakte mij al ietsje minder zorgen om het ziek-zijn van mijn telgen. En mijn eigen kwaaltjes... Die zouden later wel weer een keer aan bod komen. Ik krab gewoon een paar dagen extra. Alleen hoop ik niet dat de vlekjes erger worden.
Misschien dat ik morgen weer de doktersassistente ga bellen. Ze had wel een prettige stem en volgens mij heeft ze nog veel meer goede raad in haar zakken zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten