Ik keek hem aan, niet het lichaam op de grond maar de andere persoon waarmee ik het appartement binnengekomen was. "Jep, dat is hem" Ik knikte en keek weer naar het lichaam. Nu pas zag ik dat er een grote cirkel van geknipte nagels om hem heen gegooid was. Het bloed was aan een kant door de cirkel gelopen en een gedeelte was over zijn borst gestrooid. "Waarom zouden ze die nagels over hem heen gegooid hebben?" Hij haalde zijn schouders op. "Geen idee, soms kwam er iemand bij hem langs om de nagels te laten knippen. Vond ie leuk, nagels knippen." Ik bukte licht, een nagelschaartje was diep tussen zijn ribben gestoken. Bijna tot de oogjes van het schaartje, dat moest veel kracht of geluk gekost hebben. Bizar. Hij zag waar ik naar keek. "Tja... eigenlijk kende ik hem niet zo goed. Hij woonde gewoon onder mij, een onderbuurman. Het was een beetje een eenzaam figuur. Volgens mij wel aardig, had nooit last van hem. Al kon hij een beetje drammerig zijn, maar ach.." Ik stond weer op en haalde mijn schouders op. "Kom we gaan bij jou de politie bellen. Volgens mij lijkt mij dat het beste wat we nu kunnen doen." Hij knikte.
"Heb je dat echt meegemaakt?!" vroeg ze lachend. Ik knikte instemmend. "Het is serieus gebeurt, enkele weken geleden" We bevonden ons in mijn huis, zij was weer op bezoek gekomen zoals ze de laatste week vaker deed. Normaal gesproken liet ik geen mensen bij mij langskomen, maar ik heb geen last van haar. Ze is welkom en ze kan goed luisteren naar mijn verhalen over mijn leven. Bij haar weet ik tenminste dat ze deze op de juiste manier ziet en niet denkt dat ik een of andere gek ben. "Maar hij was duidelijk vermoord?" Ik knikte weer. "Ja, heel duidelijk. Dat was eigenlijk bij binnenkomst al duidelijk." "En heb je er verder nog iets over gehoord?" Ik lachte. "Nee, alleen de politie heeft ons heel veel vragen gesteld nadat we gebeld hadden en daarna hoorde we er niets meer over!" Ik liep naar de keuken om koffie te pakken. "Zullen we het ergens anders over hebben, dit verhaal heeft zichzelf al verteld en zo belangrijk was het ook weer niet" Het werd mij weer eens angstvallig duidelijk dat ik moest afwassen. Ik kon geen kopje meer vinden, maar ik had niet het idee dat ze het erg zou vinden om uit een vies kopje te drinken. Zolang ze de keuken niet inkwam zou ze het toch niet weten. En wat niet weet, wat niet deert!
Ze stond voor het raam naar de vogels te kijken. "Ik moet gaan" zei ze toen ik haar kopje wilde geven. "Nu al? Je bent er net.." Nu was het haar beurt om te knikken. "Ja, ik moet echt gaan. Het is beter zo, ik kan je niet meer langskomen." Ik was geschokt, wat is dit nu. Eerst wint ze mijn vertrouwen om binnen te komen, hoort mijn halve levensverhalen uit... En nu zegt ze doodleuk dat ze niet meer langs kan komen? Ik voelde mij verraden, misschien zelfs vernederd. Ik wilde dat ik haar niets verteld had, dat ik in haar koffie gespuugd had en terwijl ik dat dacht voegde ik de daad bij het woord. Een flinke fluim verdween in haar koffie, wat ik aan haar gaf. Ze trok een vies gezicht. "Waarom deed je dat?!" Ik haalde mijn schouders op. "Daar is het gat van de deur." en ik wees naar de deur waar ik net door binnengekomen was. "Ik neem aan dat je de weg nog wel kent" Ze trok een teleurgesteld gezicht, zette haar kopje neer en begon naar de deur te lopen. "Ik begrijp het wel..." "Nee, je begrijpt het niet!" viel ik haar in de reden. "Je begrijpt er helemaal niets van en ik heb geen zin om het uit te gaan leggen. Ga maar gewoon weg." Ze liet haar schouders hangen en liep de deur uit. Enkele ogenblikken later hoorde ik de voordeur dichtslaan.
Ik keek uit het raam, zag haar naar de auto lopen en langzaam wegrijden. Ze deed nog een poging tot zwaaien, maar ik reageerde niet. Ik bleef kijken tot haar auto tussen de bomen verdwenen was en ik weer alleen was. Tijd om af te wassen, dat is hard nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten