Het briefje

Op mijn bureau ligt al dagen een klein briefje met "tandarts bellen" erop geschreven. Ik heb het niet opgeschreven, wel daar neergelegd. Mijn ex-vrouw gaf het aan mij, toen ik haar vertelde dat ik al dagen vergeet om de tandarts te bellen. Elke keer als ik eraan dacht was de avond alweer ingevallen en de tandartspraktijk allang gesloten. Ik zat mijzelf regelmatig te vervloeken op mijn bank en ik denk dat mijn ex-vrouw dit ook wist. Waarschijnlijk schreef ze daarom het briefje en drukte het in mijn handen. Ze gaf er nog net geen kusje op, maar dat was ook raar geweest. We zijn niet voor niets van elkaar gescheiden!

Nu zit ik weer naar dat briefje te staren. "Tandarts bellen" in een sierlijk vrouwelijk handschrift erop geschreven. Ik moet ook de tandarts bellen, dat moet ik al dagen. En toch doe ik het niet. Ik denk er wel op tijd aan. Het is nu iets voor tien uur in de ochtend. Ik ben al uren wakker en de tandartspraktijk is al zeker anderhalf uur bereikbaar, maar ik zit weer op dezelfde stoel als waar ik al dagen opzit. Het briefje ligt op mijn bureau en ik kijk er naar. Ik wil de tandarts helemaal niet bellen. Überhaupt wil ik niet bellen. Ik heb een hekel aan bellen, maar dat briefje op mijn bureau stoort mij ook mateloos. Het doet mij denken aan vroegere tijden, toen ik nog getrouwd was en er ook overal briefjes hingen. Sommige waren in mijn handschrift geschreven en bevatte afspraken die ik niets moest vergeten en andere waren geschreven door mijn vrouw. Ook die bevatte afspraken die ik niet moest vergeten, maar een iets urgenter karakter hadden. Ik haatte die briefjes toen. Nog steeds haat ik die briefjes, maar als ik ze niet schrijf dan vergeet ik dingen. En laat ik dingen vergeten nog meer haten dan briefjes met afspraken erop geschreven.

Ik moet weer terug denken aan het moment dat ik het briefje over de tandarts in mijn handen gedrukt kreeg. "Nog steeds beheer ik je agenda" zei ze gekscherend. Ik lachte wel, maar wist dat ze het ook met een serieuze ondertoon zei. Het was zo'n moment waarop je niet goed kon inschatten of het serieus bedoeld was of toch als een grapje bedoeld was. Ik zei daarom ook niets. Alleen "dank je wel" toen ik het briefje van haar aanpakte en dat ik de tandarts echt zou gaan bellen. Dat ik het nu zeker niet meer zou vergeten. Dat ontlokte een lach bij haar. Het leek haar ook niet dat ik überhaupt nog zou vergeten de tandarts te bellen, als je al een briefje van de vrouw van wie je gescheiden bent meekrijgt. Het is geen leuke gedachte en ik duw het weer terug in de donkere hoek waar die vandaan gekomen was.

Zuchtend sta ik op. Ik vind dat het tijd is om iets te gaan doen. Mijzelf aankleden bijvoorbeeld, want naakt de tandarts bellen is helemaal iets wat ik raar vind. Vooral het idee dat ik de tandartsassistente spreek, terwijl ik poedelnaakt uit het raam sta te kijken vind ik raar. Ik vind de tandartsassistente een mooie vrouw, ze is ook een mooie vrouw en ik wil niet dat mijn seksuele gedachten zich vermengen met ideeën over haar. Ze is wel het verlengstuk van iets dat vele mensen vreselijk vinden en ik ben daar echt geen uitzondering in. Ik haat die behandelkamer, die stoel en het geluid dat de boortjes maken. Alleen al bij de gedachte weer in die wachtkamer te zitten brengt rillingen over mijn rug, al kan ik dan wel heimelijke blikken op de assistente werpen. Ze is en blijft een mooie vrouw.
En verdomd als het niet waar is, de eerste licht erotische gedachten aan de tandartsassistente kruipen mijn geest binnen. Ik kan dit niet gebruiken. Hierdoor gaat niet alleen mijn dag naar de knoppen, maar duurt het nog langer voordat ik ga bellen. Ik heb al zo'n hekel aan bellen en als ik dan ook alleen nog aan seks kan denken als ik deze dame aan de lijn heb gaat het nooit goed komen. Uit alle macht probeer ik de gedachten te verdringen en mijn lid in een neerwaarts gekeerde positie te houden.

Het is allemaal vergeefs. Ik had nooit naakt achter mijn bureau moeten gaan zitten. Ik had ook allang de tandarts moeten bellen, gelijk toen ik het briefje op mijn bureau had gelegd had ik moeten bellen. Of in ieder geval de volgende dag, omdat het toen ook alweer te laat was. Nu kan ik niet anders meer dan op een erotische manier aan mijn tandartsassistente denken. De gedachten overspoelen mijn geest, de ene seksuele handeling na de andere volgt zich op in mijn hoofd. Ik zie haar liggen, staan en van alle kanten. Plaatsen die je normaal gesproken nooit te zien krijgt passeren in mijn geest. Ik wil het niet, maar het is sterker dan ik. Mijn lid staat vurig opgericht bij de gedachte aan haar, aan de vrouw die ik zometeen moet gaan bellen. Haar zwoele stem in mijn oor, de afspraak die ik met haar maak en de korte blikken die ik met haar wissel in de wachtkamer. Ik krijg haar niet meer uit mijn hoofd. Ze is een erotische fantasie geworden. Ik sla de hand aan mijzelf en kom kreunend klaar.

Weer kijk ik naar het briefje. "Tandarts bellen" lees ik. Ik doe morgen een nieuwe poging om te gaan bellen. Vandaag gaat het niet meer lukken. De gedachten zijn nog niet verdwenen, ze zullen ook nooit helemaal verdwijnen. Ik bel wel, maar niet nu. Ik laat het briefje onaangeroerd op de tafel liggen.