Van die mensen

Denken dat ik je iets nieuws kan vertellen hoef ik niet te doen. Ik doe dat ook niet. Ik wil je niet eens iets nieuws vertellen. Ik vertel liever iets dat je allang weet en waar je misschien nog nooit aan gedacht hebt. Of lang geleden voor het laatst aan dacht, maar iedereen kent ze wel.. Van die mensen. Je noemt ze in gedachten ook altijd "van die mensen" en niet iets anders. Ze zijn er altijd, mensen die een dusdanige kijk op de wereld hebben dat je jezelf gaat afvragen waar ze eigenlijk voor leven. Van die mensen die nergens in geloven en alleen de dingen die ze kunnen aanraken voor de werkelijkheid houden. Alles wat ze niet kunnen aanraken of iemand anders aantoonbaar tegen het broze lichaam heeft staan duwen bestaat niet. Zij weigeren te geloven dat de zuivere wetenschap iets anders is, dan het onderzoek naar alle dingen waarvan we geloven dat ze misschien bestaan. Van die mensen geloven niet, van die mensen zeggen dat ze weten en dat alles wat zij weten de waarheid. Van die mensen kan je ook niet op andere gedachte brengen. Daarom zijn ze ook zo, dat is de reden dat je ze in gedachte ook op die manier bestempeld. Dat is de reden dat ik ze zo noem, van die mensen..

Toch kan ik er niet over uit. Dat je nergens in wilt geloven is niet zozeer het punt, maar de manier waarop ze dat overal willen opdringen. Geen uitspraak is veilig of het wordt tegen de lat van waarheidsbevinding en mogelijkheden om het aan te raken gehouden. Past het niet op de lat of wijkt er een detail af dan is het niet waar. Een sprookje, een domme uitspraak die naar het rijk der fabelen verwezen wordt. Voor je het weet ben je een fantast en iemand die geloofd in een kerel op een wolk en een baard. Van die mensen doen niet aan tussenwegen. Het is zwart of wit, de grijsheid die het merendeel van de wereld beheerst bestaat in hun ogen niet. Zwart of wit, andere smaken zijn er niet. Alle andere smaken zijn verzonnen en horen thuis tussen de fictie. En daar sta je dan met je uitspraak, met de bewering waarmee je een discussie wilde opstarten. Nog voordat je begonnen bent is het alweer in de kiem gesmoord en ben je bestempeld tot iemand met het hoofd in de wolken. Je bent voor van die mensen zelfs geen volwaardige gesprekspartner meer, juist omdat je in hun ogen geloofd in sprookjes.

Hoe leeg moet je leven zijn? Je gelooft nergens in en alles wat je daadwerkelijk kan aanraken is waar, de rest is allemaal verzonnen of onzin. Er is geen mysterie, alleen hetgeen waar de wetenschap geen oplossing voor gevonden heeft willen ze aannemen als iets waar ze alle feiten nog niet van kennen. Nu zal je mij nooit horen zeggen dat je in dit hiaat God moet proppen. God is geen oplossing, alleen een weg om het jezelf makkelijk te maken. Als je wilt geloven in een God moet je dat natuurlijk zelf weten. Ik heb daar geen problemen mee, maar ik doe het niet. Wat dat betreft ga ik dan naast van die mensen staan, alleen beschimp ik je niet om je geloof. Voor mij bestaat er geen God, niet in de zin dat de mensen met religieuze mensen rondbazuinen.

Wat dat betreft ga ik liever voor een God in de mooiste beschrijving die ik ooit gehoord heb (zonder er overigens in te geloven, want ik heb dat niet nodig) Maar ik heb ooit gehoord dat het universum is ontstaan in de leegte die God achterliet toen hij vertrok. Wij, de mensheid en het leven zijn het resultaat van die achtergelaten leegte. Wij hebben God weggejaagd met onze aanwezigheid en de enige manier waarop we de leegte weer kunnen vullen is zelf God te worden. Ik vind dat mooi. Of het klopt maakt mij niet uit. Ik vind het mooi genoeg om te zeggen dat ik daar best achter wil staan, maar van die mensen mag dat niet. Van die mensen zeggen dan dat je weer in sprookjes geloofd. Ze zeggen zelfs dat je je integriteit opgeeft door het woord "God" in de mond te nemen in de zin als een entiteit die ooit bestaan heeft. Het gaat mij helemaal niet om het bestaan van een God, maar om het idee dat je de leegte moet vullen. Dat je zelf een God kan worden. Zelf het mysterie zijn waar we ons hele leven naar zoeken en verlangen, tenminste zolang je niet bij één van die mensen hoort. Van die mensen zoeken en verlangen niet naar het mysterie van iets. Zij leven in een wereld die ze kunnen aanraken. Alleen de tastbaarheid telt en niet het mysterie die erachter ligt. Wat ze niet zien bestaat niet en is niet belangrijk.

Van die mensen hebben slechts één doel en dat is het leven leiden. Geen zoektocht naar de ontbrekende antwoorden op de grote vragen. Nooit stilstaan bij de mogelijkheid dat de grote leegte na de dood best gevuld kan worden. Niets van dit alles, helemaal niets. Alles is gericht op dit leven, deze momenten en de jacht op genot en plezier. Als je het grof wil zeggen geloven van die mensen pas ergens in als ze hun leuter erin kunnen steken, maar daarmee impliceer ik dat van die mensen altijd mannen zijn. Dat is niet zo, al geloof ik wel dat vrouwen (van die vrouwen) best graag hun denkbeeldige leuter ergens in willen proppen. Zolang ze het maar kunnen aanraken. Aanraken en beleven, dat is alles wat van die mensen willen. Iets anders lijkt niet belangrijk en als ze wel dingen hebben die belangrijk voor ze zijn laten ze dat niet merken. Ze willen juist dat iedereen hun standpunten aanhangt. Tegenspraak is niet mogelijk. Het leidt zelfs tot oeverloze discussies waar je als een 'gekkie' wordt weggezet en zij als superieur denker zichzelf op de borst staan te kloppen. Met van die mensen valt niet te praten, ze zijn nog erger dan radicale gelovigen die denken dat hun God de wereld geschapen heeft. Het woord van God is net zo min heilig als de mening van die mensen.

Ik negeer ze inmiddels beide en ga op zoek naar het mysterie dat het leven leuk maakt. Ik zoek wel, ik geloof wel. Ik ben nieuwsgierig genoeg om de leegte te vullen die God heeft achtergelaten toen hij iedereen verliet. Niet dat ik opeens in God ben gaan geloven in de tijd dat je dit gelezen hebt, maar ik vind het leuk om het te kunnen zeggen. Je kan mij best op mijn woord geloven.