Wanneer er binnenkort een populariteitstest gehouden gaat worden zal ik niet gaan meedoen. Ik hou niet van dat soort onzin en laat dit altijd graag aan mij voorbij gaan. Vandaar dat ik gisteren mijzelf ook in de trein bevond om af te reizen naar het inmiddels verre Leiden. Niet omdat ik een populariteitstest wilde omzeilen, maar omdat mijn oud-collega's een afscheidsetentje voor mij gepland hadden. Ondanks dat ik nooit zo'n voorstander ben geweest om te verschijnen bij deze gelegenheden vond ik het afwezig-zijn op mijn eigen afscheid nogal ongepast. Sterker nog dat kan ik echt niet maken en zette ik mijzelf in de trein om te verschijnen op de afgesproken plaats.
Gelukkig wist ik de spits te omzeilen en kon ik zonder al te veel moeite een plaats vinden. Al helpt het wanneer je zonder enige schroom eerste klasse gaat reizen, vooral wanneer het druk in de trein is. Niet dat ik naar Leiden eerste klasse gereden heb, maar het is een tip voor de toekomst. De treinreis was in mijn geval al een aardige beproeving. Eén minuut te laat vertok het verdoemde ding al van Amsterdam, maar dat wisten ze snel in te halen voordat we op het volgende station waren. Het leek voorspoedig te gaan toen we ook Haarlem precies op tijd wisten te bereiken, maar die voorspoed werd snel de kop ingedrukt. Uit de intercom klonk de aarzelende stem van de conducteur of de machinist. "Dames en heren.... we vertrekken iets later dan gepland want we hebben onderweg... een aanrijding met... een eend gehad. De voorruit moet schoongemaakt worden. Excuses voor het ongemak." Om mij heen klonk gelach van ongeloof en ik keek de dame tegenover mij in de coupe aan. Waarschijnlijk straalde ik dezelfde blik van ongeloof en amusement uit toen ze erop reageerde met "Dat maak je ook nooit mee!" Ik beaamde dit. Weer kraakte de intercom, waarschijnlijk was het de machinist die sprak. "Dames en heren, om nog even terug te komen op de eend welke wij onderweg geraakt hebben. De voorruit moet gereinigd worden. Dit zal ongeveer vijf minuten in beslag nemen en dan vervolgen wij onze reis weer." De dame maakte de grap dat zij wel wist wat zij (met een hoofdknikje naar voren) vanavond gingen eten. Ik grinnikte en verdiepte mij weer in het krantje dat ik op de bank gevonden had. Een half uur later vertrokken we eindelijk weer, mijn krantje had ik toen al lang en breed uit.
Zonder mijn krantje om in te verdiepen begon ik een beetje verveeld naar buiten te staren toen ik bij Station Hillegom aangesproken werd. Een oud-collega welke ook in Hillegom woont was de trein ingestapt en had mij al zien zitten. De avond kon beginnen, al probeerde een eend roet in het eten te gooien maar faalde daar gelukkig jammerlijk in. Opeens werd het gezellig in de trein en wisten mijn andere oud-collega's ook al dat ik verlaat was door dezelfde eend. Nu duurde het niet lang meer voordat we op Leiden Centraal uitstapten en naar het volgende vervoersmiddel wandelden. Met de auto trokken we verder Leiden in op zoek naar het restaurant waar het allemaal zou gebeuren en een parkeerplaats om de auto kwijt te raken. Links en rechts sloegen we straten in, reden door kleine wegen in de binnenstad van Leiden en passeerden wij verschillende restaurants op de route. Geen van alle voldeed aan de beschrijvingen... niet dat ik daar enig weet van had aangezien ze mij in het ongewisse lieten waar we gingen eten. Edoch niet getreurd, honger had ik toch wel en vond ik het gewoon leuk om mijn oud-collega's weer eens te zien. De Burger King had ik ook best aanvaardbaar gevonden, al is de sfeer daar meestal ver te zoeken.
Misschien was ik daarom ook blij dat wij een normaal en gezellig restaurant in een van de vele stegen in Leiden binnen stapten. Uiteraard na eerst een zoektocht naar een parkeerplaats ondernomen te hebben waarbij we half Leiden doorkruist hadden en vervolgens nog de verkeerde kant opliepen zodat we gruwelijk omliepen. Het mocht de pret allemaal niet drukken, de avond was goed begonnen met een eend op de voorruit en het kon alleen maar beter worden. Wat het overigens ook werd. Binnengekomen werd ik verwelkomt door bijna al mijn oud-collega's. Alleen de mensen die moesten werken konden niet aanwezig zijn, al hadden er toch nog twee mensen op het laatste moment moeten afzeggen door omstandigheden. In ieder geval was er een groep van bijna twintig mensen gekomen om afscheid van mij te nemen. Ik werd er bijna ontroert van en als ik mijn emoties niet zo vreselijk goed in de hand had zou ik daadwerkelijk een traantje weggeplinkt hebben. Dat mijn oud-collega's in zulke grote getalen zouden komen had ik werkelijk niet verwacht en nog steeds vind ik het geweldig. Je zou bijna denken dat ik populair was, maar dat zeg je niet over jezelf. Ik dus ook niet. Ik begin er niet aan.
Uiteindelijk heb ik gepoogd iedereen te spreken. Tenslotte ben ik al bijna twee maanden weg bij mijn oude werk en viel er nog wel wat te roddelen over deze of gene. Uiteraard was iedereen benieuwd hoe het werkveld Pensioenen mij beviel en wist ik iedereen te overtuigen dat pensioenen absoluut geen saaie kost is (want dat is het ook niet) Het werd een gezellige avond met veel plezier, lekker eten, bier, koffie en een laatste cola. Verder wil ik er eigenlijk niets over zeggen.... Je had er maar gewoon bij moeten zijn. Al wil ik wel al mijn oud-collega's bedanken voor hun komst, het eten en ook het cadeau (waar ik momenteel voor onder de brievenbus lig). Het was geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten