Onderweg naar Mono

Het had gisteren zo mooi kunnen zijn. Eindelijk had ik eens de kans om de japanse post-rock formatie Mono live te aanschouwen. Al twee keer eerder had ik ze door omstandigheden moeten missen en dat wilde ik niet nog een keer laten gebeuren. Niet dat ik het een van de meest overweldigende post-rock bands vind. Sterker nog, Mono is best leuk maar het blijft niet meer dan een redelijke imitatieGodspeed You! Black Emperor in een light verpakking. Ik zou er in ieder geval nooit platen van gaan kopen, maar een keertje live zien... Dat wil ik dan weer wel.

Nu was ik eerlijk gezegd ook heel benieuwd naar het voorprogamma dat het Patronaat geregeld had. Een nederlandse band die luistert naar de naam The Mount Fuji Doomjazz Corporation, wat weer een alter-ego is van de band The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Nu schijnt het feit dat Bong Ra meespeelt in deze formaties helemaal je van het te zijn, maar ik geef niet zoveel om de muziek van Bong Ra. Het geluid van The Mount Fuji Doomjazz Corporation sprak mij gewoon aan. Tenminste het ene nummer dat op de Patronaat-site te vinden was smaakte absoluut naar meer.

Het zouden twee vliegen in één klap worden. Eindelijk zou ik kunnen zeggen dat ik Mono live gezien had en tevens nog een leuke nederlandse band erbij. Leuke nederlandse bands zijn er op zich wel genoeg, maar eentje erbij is alleen maar beter. Toch besliste het lot weer anders. Niet al te laat waren we naar Haarlem getogen om aldaar onze opwachting in de zaal te kunnen maken, maar nog voor we goed en wel bij het pand zelf waren zagen we de rij voor de deur al groeien. Ik hield mij hart vast. Het zou toch niet uitverkopen voordat wij binnen waren...? De rij voorspelde in ieder geval niet veel goeds. Goed en wel aangekomen bij het pand zelf bleek de rij niet voor de kassa te staan, maar gewoon een rij voor de garderobe te zijn. Mijn eerste schrik over het uitverkopen van het concert begon een beetje weg te ebben tot ik verder ging denken. Een rij voor de garderobe die tot buiten het gebouw doorliep? Ik dacht er het mijne van en mijn vrees werd bewaarheid toen we de kassa zagen.

Een fraai briefje hing aan het raam. "MONO UITVERKOCHT" las ik en we wisten genoeg. Ondanks dat we ruim op tijd aangekomen waren bij de zaal was het concert al uitverkocht. Waarschijnlijk was het in de voorverkoop al uitverkocht, maar mochten we dat niet lezen op de website zelf. Liever iedereen naar Haarlem laten komen en voor een dichte deur een desillusie laten beleven. Ik deed er hard aan mee. Even beleefde ik de teleurstelling dat ik Mono weer gemist had, de score staat nu op drie keer, maar dat duurde slecht drie minuten. Nog lang voor een band die ik helemaal niet zo goed ken of geweldig vind, maar toch was er een teleurstelling. Aan de andere kant spaarde het ook weer geld uit, hoefden we ons niet in een volgepakte zaal als haringen rond te hangen en konden we ruim op tijd thuis zijn. Derhalve zijn we heel elitair in de kroeg gaan hangen. Een berg bier in het lichaam maakt ook een hoop goed en waarschijnlijk was Mono gewoon in stereo of nog veel erger. Daarbij zijn gesprekken gevoerd in de kroeg altijd beter te volgen dan die bij concerten gevoerd worden. Het is uiteindelijk een vermakkelijke avond geworden.