Gelukkig zijn we hier alleen

In deze virtuele wereld ben ik een schrijver, een tovenaar van woorden en begrippen. Hier ben ik de baas over mijn eigen universum en krijg ik kleine cadeautjes toegestopt. Meestal via de orakels die men twitter pleegt te noemen. Vandaag op deze schitterende zondag (gezien van een weersoogpunt) werd ik bestempeld tot schrijver door De Here Janus uit een pittoreske, maar verder uitermate toeristische kustplaats in het Zuid-Hollandsche landschap. Mocht je toevallig meedelen in de vreugde van twitter zou ik zeggen: Volg die man, een vreugde voor je tijdlijn. Mag zijn woorden altijd graag lezen en dat zeg ik niet snel over iemand. Zeker niet tegen iemand die openlijk met complimenten strooit richting mijn persoon. Eerlijk gezegd heb ik het nooit op complimenten, maar door De Here Janus ben ik gaan nadenken over mijn virtuele wereld die ik ben gaan creëren op de digitale snelweg. Altijd ben ik op zoek naar de juiste weg, het licht in de duisternis of het einde aan het einde van de tunnel terwijl ik gewoon mijn eigen weg ben. Ik ben mijn eigen licht in de duisternis. Zelfs de duisternis ben ikzelf. Ik maak het donkerder wanneer ik wil en de tunnel eindigt waar ik wil dat deze gaat stoppen.

Vreemd genoeg heb ik mij dit nooit eerder gerealiseerd tot ik vandaag uitgemaakt werd voor schrijver in de volgende bewoordingen. Hij wees mij op de virtuele wereld die ik voor mijzelf gemaakt heb, wars van alle conventies. Mijn eigen regels en mijn eigen woorden die ik in de juiste volgorde zal zetten. Als ik al een volgorde weet te vinden... Soms gaat het goed, dan schijnt de zon op de aarde. Verwarmd deze de bomen en klinkt er mooie muziek tussen de stammen vandaan uit mijn geopende deur. Andere dagen is de duisternis ingevallen en valt er weinig te lachen. Weinig behalve op een sarcastische zwartgallige manier. Ik trek deze dagen door en verplaats ze naar mijn wereld. Mijn virtuele wereld op het wereldwijde web waar ik vele mogelijkheden heb om deze vorm te geven. Ik voel mij geen schrijver en toch noemen mensen mij een schrijver. Daar moet ik ze voor danken, daar moet ik vandaag vooral De Here Janus voor danken. Maar ook mensen als Ineke Wolf of Gavi Mensch die mij op 120 woorden een echte schrijverT noemde. Ik voel aan de boomstammen om mij heen en weet dat zij gelijk hebben. Niet de bomen, maar de mensen die tussen ze door lopen horen mijn woorden. De bomen luisteren alleen naar de klanken en genieten van het zonlicht, de duisternis en het felle maanlicht op hun bladeren. De mensen voelen de gedachten die ik uitspreek.

Het is mijn wereld en soms laat ik je door een klein gaatje meekijken in de diepten van het bos. Ik vertel je nooit alles, maar genoeg om te weten dat het geen veilige plaats is. Nergens is het veilig, maar bij mij kan je uitblazen. Even tot rust komen en weer verder gaan. Het is niet veilig omdat het veiliger is dan elders. Daar heerst de wereld die we allemaal kennen en die ik links laat liggen. Ik maak mijn eigen wereld en trek mij hierin terug, niet omdat ik bang ben.. Maar omdat ik niet wil toegeven dat ik bang ben. Noem mij gerust een schrijver en ik zal je daarvoor danken. Danken voor het compliment en danken voor je vriendelijke woorden. Daarna zal ik weer verder gaan in mijn keuken, een blik werpen op de bomenrij in mijn tuin en een bak koffie zetten. Wees niet bang dat ik je zal uitnodigen, mijn tuinhek staat nooit open. Alleen mag je af en toe naar binnenkijken. Soms, zo nu en dan. Wanneer ik je mijn werelden laat zien, als een kind dat een kijkdoos gemaakt heeft gevuld met kleine woorden. En daarom dank ik iedereen op het twitter voor het laten zien dat ik leef in deze werelden, dat ik niet alleen ben en toch alleen ben. Gelukkig zijn wij hier alleen. Ik ben maar een schrijver!