Laten we bij het begin beginnen of in dit geval ergens middenin de relatie. Het moment dat alles nog koek en ei is begint te verbrokkelen. De eerste scheuren verschijnen en hoe hard je ook je best doet het gevoel dat er ooit was verdwijnt. Samen, hand in hand sluiten we onze ogen voor het onvermijdelijke. We stranden hard op de klippen. Het einde is genaderd en de ruzies nemen de overhand. Toch is er een moment van berusting, van bezinning. Aan het einde van elke relatie staat (misschien) een mooie vriendschap te wachten. Tenminste dat is je altijd voorgehouden. Elke vrouw die ik ken heeft nog een warme vriendschap met één of meerdere ex-vrienden. Alsof de liefde die ze voor elkaar deelden veranderd is in een meer opgeruimde variant, waar de liefde puur platonisch geworden is. Ik heb ze vaak genoeg ontmoet, de gewezen partner. De ex waar iemand bevriend mee gebleven is en ergens brengt dat berusting. De wetenschap dat je aan het einde van een relatie een vriend kan overhouden stelt gerust. Niet dat ik aan het begin van een relatie ga denken dat we uiteindelijk niet meer dan vrienden zullen zijn, maar het maakt de onvermijdelijke break-up lichter. Niet dat het makkelijker wordt, alleen is het idee dat je elkaar naderhand nog blijft zien en spreken het gegeven dragelijk.
Het zijn in ieder geval gedachten die vlak voor het stranden door mijn hoofd zwerven. Terwijl de andere partij bezig is met een haatcampagne tegen mij en elke fout die ik ooit gemaakt heb in onze relatie denk ik aan de momenten die we als vrienden gaan doorbrengen. De toekomst waarbij we gezeten aan een bak koffie de nieuwe liefdes bespreken of de waan van de dag doornemen. Of gewoon een concert, film of kunsttentoonstelling bezoeken zoals ik ook met andere vrienden doe. De dingen die je eigenlijk altijd gedaan hebt, maar dan met een ander gevoel. Een andere insteek dan voorheen. Het zijn de dingen waaraan ik dacht toen mijn laatste relatie weer op de klippen liep. De schade en schande van alle gebeurtenissen daarvoor nog vers in mijn geheugen. Elk punt waarop het misging passeerde de revue, net als de wetenschap dat het echt wel aan mij ligt en minder aan de andere partij (geen zelfmedelijden, gewoon een voldongen feit waar ik vrede mee heb). Het verdriet waarmee dit gepaard ging werd een beetje verzacht met het idee dat er wel een vriendschap uit zou kunnen groeien. Ik had de voorbeelden gezien en wist hoe hoe het werkte. Of ik dacht dat ik wist hoe het zou werken. In je hoofd gaan de dingen altijd veel makkelijker dan die wispelturige werkelijkheid.
De mooie vriendschap die ik mij voorgesteld had was wederom alleen iets wat in gedachte bestond. Misschien dat elke vrouw die ik ken een vriendschap met een ex heeft, dat wil niet zeggen dat mijn exen een vriendschap met mij willen onderhouden. Neemt niet weg dat we (ik?) het geprobeerd heb. Niet gelijk bij mijn allereerste relaties, maar bij latere relaties wel. Het liep steevast uit op niets. Ik kan gerust zeggen dat de vriendschappen op dezelfde klippen stranden waar eerst de liefdesrelatie op kapot gelopen was. De emotie die kwam kijken bij het stuklopen van de relatie zelf kan ik niet de schuld geven. In de eerste maanden na uit elkaar gaan spreek je elkaar niet meer. Dan voel je dat gemis teveel, de boosheid waardoor je relatie kapot ging en is de herinnering aan de laatste ruzie nog te vers. De laatste keer heb ik mijn ex-vriendin iets van een jaar niet meer gezien of gesproken voordat we elkaar (weer) voorzichtig gingen volgen op de sociale media. Niet lang daarna begonnen we ook te praten tegen elkaar. Over hoe het was om alleen te zijn, de nieuwe mensen die we hadden ontmoet en hoe het leven er in de tussentijd uitzag. Over de break-up werd niet meer gesproken. Dat onderwerp was nog te beladen en iets wat teveel gevoel van onbehagen met zich zou meebrengen. Ik had daar geen zin in, want een vriendschap moet toch voornamelijk draaien om de leuke dingen. Leuke dingen om te doen en leuke dingen om te bespreken. Iets waar iedereen het altijd mee eens is en niemand bezwaar tegen heeft.
Het duurde ook niet lang voor we gezamenlijk achter een bak koffie toch de restanten van onze relatie bespraken. Waarom we uit elkaar waren gegroeid, welke gebeurtenissen meegespeeld hebben en dingen die we anders hadden kunnen doen. Een goed gesprek wat je alleen voert als je elkaar in de ogen kan kijken en begrijpt wat de ander zegt. Ik heb het idee dat dit hoort bij een vriendschap met je ex en ga er daarom altijd in mee. Maar ik heb al laten doorschemeren geen expert in vriendschappen met je ex te zijn. Mijn idee bleek ook een sof te zijn. Een loze oefening in contact zoeken met je gevoelens en gebeurtenissen uit het verleden. Ik hoefde er geen lering meer uit te trekken. Ik weet waardoor mijn relaties stuklopen, dat is voor mij geen raketwetenschap. Het enige wat ik niet weet is wat ik eraan kan doen, maar dat weet niemand. Ik zat in ieder geval daar, achter die bak koffie te praten met mijn ex-vriendin over de periode die wij samen hadden doorgebracht. Het was gezellig.
Even leek het erop dat de vriendschap goed verliep. We hadden een normaal contact, meestal over zaken waar ik mijn goede raad over kon uitstrooien en interessante dingen die in de nabije toekomst gingen plaatsvinden. Concerten en kunst is altijd een goed onderwerp om over te praten. Iedereen zou dat moeten beamen en anders gaan ze maar fijn over televisieprogramma's zitten babbelen. Maar waar het contact in eerste instantie goed was verzuurde het al weer snel. Waar eerst het contact gewoon verwaterde nadat je een ex had gezien, veranderde het deze keer in iets dat nog het meest leek op pure haat. Uit het niets (bij wijze van) kreeg ik alles wat ik verkeerd had gedaan in onze relatie voor de voeten geworpen. Alle dingen die ik ooit gezegd zou hebben of juist niet gezegd had werd mij kwalijk genomen. Ik was erger dan de schilderijen van G.W. Bush en meer van die dingen welke niet uitgesproken werden. De vriendschap was over en alles was mijn schuld. Ze hoefde mij nooit meer te zien, nooit meer te spreken en elk stukje van het internet dat ik innam werd rigoureus geblockt. Ik was niet meer welkom, precies zoals het was aan het einde van elke relatie die ik ooit gehad heb. Ook die verliepen op dezelfde manier en met dezelfde woorden. Ik was de duivel, de gebeten hond en niet meer welkom. En ergens geef ik ze nog gelijk ook, maar dat mag je niet zeggen (wat ik dus ook niet doe)
Sinds de laatste keer droom ik niet meer van vriendschappen met mijn exen. De enige met wie ik nog regelmatig contact heb ik mijn ex-vrouw en dat is ook alleen maar vanwege de kinderen. We hebben ze toch samen op de wereld gezet en zijn daarom ook samen verantwoordelijk voor ze. Iets waar zowel mijn ex-vrouw als ik het altijd eens over geweest zijn, zelfs vlak na de scheiding. Maar ik noem dat geen vriendschap, het is meer dat we gedwongen zijn met elkaar te blijven omgaan en gelukkig is mijn ex-vrouw geen vervelend persoon. Maar de droom van een vriendschap heb ik opgegeven. Er zijn dingen waar andere mensen beter in zijn. Dit is toevallig iets waar anderen veel beter in zijn en ik kan er dan iets over schrijven. Iets waar jij, als lezer, weer helemaal niets mee kan. Ik verdoe namelijk graag je tijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten