Een irritatiefactor

De geur die uit de kast kwam was onmiskenbaar. Schimmel. Er was iets in de gangkast dat lag te schimmelen en ik mocht er iets aan doen. Moest er ook wel iets aan doen, want ik kan moeilijk iets in de kast laten staan dat weg staat te rotten. Voorzichtig deed ik de kastdeur open. De geur van schimmel werd sterker, prikkelde mijn neus. Ik nieste, hard en keek naar binnen. Het werd mij al snel duidelijk dat de stofzuiger last had van een schimmelinfectie. De slang zat vanaf de aansluiting tot halverwege onder een pluizige laag. Het apparaat zelf zag er niet veel beter uit. Een wit-grijze, pluizige laag bedekte de helft van het plastic oppervlak. Een muffe lucht sloeg in mijn gezicht toen ik dichterbij kwam om te zien waar het allemaal vandaan kwam.

Blijkbaar had ik iets opgezogen dat het potentieel had om te gaan rotten, om te schimmelen. Wat het precies kon zijn kon ik mij niet meer herinneren. Het was ook drie weken geleden dat ik de stofzuiger voor het laatst gezien had. Ik vond het ook niet belangrijk. Het was veel erger dat mijn stofzuiger een zachte dood door schimmel was gestorven. Ik durfde dat ding niet meer aan te zetten. De natte, muffe geur die uit de kast kwam wilde ik niet erger maken door het apparaat ook daadwerkelijk aan te zetten. Ik zag de schimmel al rondvliegen en in gedachte stikte ik alvast de moord door de stukjes die in mijn longen verdwenen. Het was beter als ik de stofzuiger met zijn pluizige vriend in de afvalcontainer mikte en een nieuwe ging kopen. Niet dat ik veel zin had om een nieuwe stofzuiger te gaan kopen. Die dingen zijn op zich niet vreselijk duur, maar in deze tijden van crisis is elke cent die je kan besparen mooi meegenomen. Helaas had ik weinig andere keuze. Ik moest mijn huis hoognodig stofzuigen en met het pluizige ding dat in de kast ging die klus niet meer klaren.

Heel voorzichtig pakte ik het geheel uit de kast. Ik zorgde er wel voor dat ik nergens de schimmel aanraakte. Ranziger spul kan ik mij niet voorstellen. Zelfs de aanraking van panty's is nog prettiger dan grijpen in die natte, sponzige substantie. Met een boogje gooide ik het ding in de tuin, waar het met een klap op de tegels ramde. Ik keek er niet meer naar om, opruimen zou ik later wel doen (nooit meer gedaan). Er moest een nieuwe stofzuiger komen.

De dichtstbijzijnde winkel waar ze stofzuigers verkopen was niet de goedkoopste. Ik liep deze winkel ook gewoon voorbij. Als ik wil kiezen voor duurkoop wachtte ik wel tot ik het financieel breed genoeg had om geld te verspillen aan dingen die ik niet nodig heb, nu moest ik het doen met een betaalbaar apparaat. In de winkel bleek de keuze beperkt te zijn tot een apparaat in de aanbieding of zooi die duurder was, dan ik eraan wilde spenderen. De aanbieding werd het. Een zwarte, omdat zwart beter bij mijn humeur past wanneer ik aan het stofzuigen ben. Het was nog even een probleem om de juiste doos te vinden. Wat dat betreft zijn die doe-het-maar-lekker-zelf winkels best vervelend. Ik kan nooit vinden wat ik zoek en als ik het gevonden heb is het niet aanwezig. Deze keer had ik geluk. Er stonden nog vijf dozen met de stofzuiger uit de aanbieding en allemaal waren ze zwart. Met een willekeurige doos uit die stapel liep ik naar de kassa om af te rekenen.

"Wilt u er ook stofzuigerzakken bij?" Ik keek de kassadame verbaasd aan. Die vraag had ik totaal niet verwacht. "Ja.. het verschijnt in mijn display als ik deze stofzuiger aansla. Er zit wel een stofzuigerzak in, maar dat is er maar eentje. U kunt hier ook de juiste zakken erbij krijgen.." En verwachtingsvol keek ze mij aan. "Doe maar" zei ik en keek net zo verwachtingsvol terug. Op de een of andere manier had de kassadame dit antwoord niet verwacht. Lichtelijk zenuwachtig keek ze van de kassa naar mij en naar de plek (helemaal achterin de winkel) waar de stofzuigers en bijbehorende zakken hangen. Intussen hadden twee andere klanten het idee gekregen om iets af te rekenen en begonnen een rij te vormen achter mij. Ik keek de kassadame alleen aan, met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht. Dit leek een idee te doen ontspringen. Ze pakte de microfoon en vroeg of haar collega naar de kassa wilde komen. Binnen 30 seconden stond er een man in pak naast haar en kreeg te horen dat ik (deze man) stofzuigerzakken wilde hebben. En dat het om de stofzuiger uit de aanbieding ging. Weer die blikken, welke van mij naar de doos met de stofzuiger naar de kassa en nu ook de mensen achter mij gingen. Ik kon de rollende ogen bij de man bijna zien, maar hij knikte alleen en liep naar de achterzijde van de winkel.

De rij wachtenden bij de kassa groeide gestaag. "Excuses hoor!" gooide de kassadame in de groep. Ik was de enige die antwoordde. "Geeft niets, hoor. Ik heb tijd zat. Het enige wat ik moet doen is mijn huis stofzuigen en als dat vandaag niet kan, dan heb ik morgen ook wel tijd" Ik glimlachte naar haar en keek naar de mensen die achter mij stonden. "Ik denk dat iedereen juist blij is met de hoeveelheid klantvriendelijkheid die u mij wil bieden en men graag daarop wacht. Iedereen wil toch de beste service en die krijg ik nu!" Met een grote grijns keek ik de rij langs. Boze gezichten keken terug.

Enkele minuten later was de man weer terug. Triomfantelijk hield hij een doosje met stofzuigerzakken omhoog en gaf deze aan de kassadame. Zij haalde het langs de scanner en noemde mij het totaalbedrag, waarop ik aangaf dat te willen pinnen. Terwijl ik mijn pincode invoerde nam de man de kassadame even apart. "Volgende keer als dit weer gebeurt moet je de klant even apart nemen.." Hij wees naar de andere zijde van de kassa. "Dan kan je terwijl de klant staat te wachten de andere mensen helpen" Ik drukte op OK om de transactie af te ronden. "Nou, meneer.. Ik ben het niet geheel met u eens..." en ik begon een hele verhandeling over de geweldige klantvriendelijkheid van de dame achter de kassa. Vertelde dat de mensen achter mij ook zwaar onder de indruk waren van zoveel klantenservice die mij geboden werd en ze niet boos keken vanwege het wachten, maar omdat zij het niet konden krijgen. Dat zij andere producten gekocht hadden en dus de service misliepen. De gezichten achter mij werden zuurder en zuurder. De man die de stofzuigerzakken gehaald had wist niet waar hij precies moest kijken, alleen dat zijn gezicht op onweer begon te staan. En de kassadame.. Zij keek wat verbouwereerd van mij naar de mensen die achter mij in de rij stonden. Ik glimlachte op mijn allervriendelijkst, pakte de doos met de stofzuiger van de toonbank, het tasje met de stofzuigerzakken erbij en liep de winkel uit. "Een hele goedemiddag nog!"
Ik kreeg geen antwoord.

Buiten begon ik hard te lachen. Ik had mijn momentje om een irritatiefactor te kunnen zijn weer gehad. Het tasje aan mijn hand zwaaide ik vrolijk heen en weer, bijna tegen een andere voetganger aan. Hij keek mij woest aan. "Meneer" begon ik. "Nog voor ik u mijn excuses ga maken voor het bijna raken van u met mijn plastic tasje wil ik u eerst vertellen hoe ik deze stofzuiger kocht.." Zijn gezicht ging van kwaad naar erger. "Ziet u.." en voor ik mijn zin kon afmaken haalde hij uit met zijn vuist, recht tegen mijn gezicht aan. Bloed spoot uit mijn neus, de pijn er vlak achteraan. Ik viel achterover op de grond en de man stond tegen mij te schreeuwen. Dat ik mijn smoel moest houden. Iets met heel snel, want anders zou hij mij nog een paar rammen verkopen. De doos met de stofzuiger was naast mij gevallen. Hij trapte hier keihard tegen voordat hij verder liep. Een gat in het karton bleef achter. Ik kon hem alleen nog aankijken. Hij had mijn goede humeur verknalt en mijn mooie moment in de winkel naar de knoppen geholpen. Ik hoopte wel dat mijn nieuwe stofzuiger nog zou werken.