De gekke buurvrouw

Op mijn oude, inmiddels opgeheven Twitteraccount schreef ik soms over mijn buurvrouw. Hoe ze in haar tuin stond, dik, wanstaltig en dat ik stenen naar haar gooide. Nooit echt natuurlijk, want mijn buurvrouw is in het echt een ontzettend lieve Turkse dame van middelbare leeftijd. We hebben niet veel contact, want daar hou ik niet van, maar we groeten elkaar altijd vriendelijk en met een glimlach als we elkaar treffen op straat. Of wanneer ze in het zonnetje voor haar huis zit. Ik zou nooit stenen naar die vrouw willen gooien, ze is de onschuld zelve.

Tegenwoordig zie ik mijn buurvrouw niet vaak meer. Ik vertoef meer in het hoge Noorden bij mijn prachtige, sexy en nog veel lievere vriendin Elisabeth, dan ik nog thuis ben. Mijn buurvrouw zal er niet veel van merken, aangezien ik nogal een kluizenaar ben en weinig naar buiten kom. Dat ik daarbij een erg rustige buur ben zal haar waarschijnlijk ook niet ontgaan zijn. Maar in het hoge Noorden hebben we ook een buurvrouw. Iemand wie Elisabeth altijd als "de gekke buurvrouw" aansprak. Niet in haar gezicht, mocht je dit nu denken, maar tegen mij. Ik liet dit altijd maar gaan. Beschouwde het als een gezonde burenruzie, maar eentje die overgegaan was op koude oorlogsvoering. Ik had in de eerste weken dat ik in het hoge Noorden vertoefde de buurvrouw geen moment gezien, al hoorde we soms geluiden door de muur. Muziek, hard gepraat, dat soort dingen. Niets om iemand "gek" voor te noemen en ik liet het onderwerp rusten. Ik was ook geen partij in deze gebeurtenis, ik kende de vrouw niet en interesse in buren heb ik nooit gehad. Mijn motto is tenslotte: "Laat mij maar met rust en de buurt kan mij gestolen worden" Ik ben niet zo'n mensen-mens en gezelligheid hou ik liever binnenshuis.

De eerste weken gingen ook op die manier voorbij. Ik zag niemand en niemand zag (zover ik wist) mij. In het hoge Noorden liet men elkaar ook met rust, al kan het ook komen door de invloed van Elisabeth. Zij houdt tenslotte ook niet van interactie met de buren en de andere mensen die hier wonen. Tot twee weken geleden had ik ook nog nooit iemand gezien. Voordeuren bleven dicht en de enige mensen die ik wel zag zaten in auto's die altijd doorreden. De eerste persoon die ik zag was een oudere, extreem magere vrouw die in een badstoffen ochtendjas haar klikobak naar binnen probeerde te trekken. Op dat moment zaten we zelf in de auto, dus de kans dat ze ons zag acht ik klein. "Wie is dat?" vroeg ik Elisabeth. Ze haalde haar schouders op. "Gewoon iemand die hier woont, ik heb haar één keer gesproken en daarna nooit meer.." Het was ook niet belangrijk. Ik vroeg niet verder, waarom zou ik ook. Mensen interesseren mij niet. Als ze nu katten waren, dan was het een ander verhaal. Katten boeien mij wel.

Twee weken geleden zag ik "de gekke buurvrouw" ook voor het eerst. Ik hoorde ook voor het eerst haar snerpende stem. Het was een donderdagavond, we zaten op de bank te bespreken wat we zouden gaan eten. Niemand had echt zin om eten te gaan koken, dus leek het erop dat we pizza zouden gaan eten. Al moest er dan wel boodschappen gedaan worden. Opeens werd er op het raam geklopt, hard. Elisabeth leek niet echt verrast hierdoor. Ze vloekte wat en liep naar de deur. "Het is dat gekke wijf weer" en liet mij achter op de bank.
Het volgende moment hoorde ik voor het eerst de buurvrouw praten. "Hoi Elisabeth!"
"Wat is er?" antwoordde ze.
"Heb jij toevallig een gootsteenontstopper? Ik was net bij Kevin en hij zegt dat jij een gootsteenontstopper hebt. Zou ik die mogen lenen. Eventjes.."
 Er volgde een korte stilte. "Nee, ik heb zo'n ding niet. Zou niet weten wat ik ermee moet"
"Maar Kevin zegt dat jij er eentje hebt.."
"Kevin kan zoveel zeggen, ik heb zo'n ding niet!" en daarmee was het gesprek afgelopen.

Elisabeth kwam de kamer weer in. "Zo'n vermoeiend mens.."
"Wie in godensnaam is Kevin eigenlijk?" vroeg ik haar. "Oh, Kevin. Daar heb ik je toch weleens over verteld. Kofferbak-Kevin!" Ik wist het weer. Een Engelse man die hier ook woont en een aardige kerel (volgens Elisabeth). "Maar hoe komt hij erbij dat jij een gootsteenontstopper hebt?" Ze haalde haar schouders op. "Je moet dat mens niet geloven. Ze is echt niet bij Kevin geweest, hij heeft een gruwelijke hekel aan haar. Ze verzint gewoon dingen om hier aan te kunnen kloppen. Dat mens is gestoord, dat had ik je toch verteld?" Ik knikte. Het gesprek ging daarna weer over het eten en welke pizza's we zouden halen.

Niet veel later bevonden we ons in de Jumbo, op zoek naar diepvriespizza's en extra topping. Ik hou ervan om mijn pizza te bedekken met extra zooi. Soms tartaar, soms chorizo, soms iets totaal anders. "Krijg nou wat!" fluisterde Elisabeth opeens. Ik keek haar aan. Ze wees voorzichtig naar een vrouw bij de diepvriesproducten. "Dat is de gekke buurvrouw" Iets verderop, zo'n tien meter verderop stond een vrouw in een vaalbruine jas tegen een medewerker van de Jumbo te tetteren. Ze wilde weten of ze ook vegetarische frikandellen hadden en waar ze dan zouden liggen. De medewerker kon haar niet helpen en hierop liep ze kwaad, in zichzelf tierend, weg. Echt gek zag ze er niet uit. Gewoon een normale jonge vrouw, ergens in de dertig, met lang bruinig haar. Alleen die stem, dat snerpende geluid dat ze voortbrengt. Ik snap best dat je daar gek van zou worden. We vermeden haar ook als de pest, al zag het er niet naar uit dat ze op ons af zou komen. Iets wat ik op zich wel verwacht had. Ik zei dit ook tegen Elisabeth en ze begon te lachen. "Dat doet ze nooit, ze spreekt mij alleen thuis aan. Nooit ergens anders." Het onderwerp "gekke buurvrouw" verdween daarna helemaal naar de achtergrond. We hadden andere zaken aan ons hoofd, belangrijkere zaken.

Vandaag zag ik haar weer. Ik was net uit bed gekomen, Elisabeth was al naar haar werk vertrokken en ik stond in de keuken een bak koffie voor mijzelf te maken. Opeens had ik het ongemakkelijke gevoel dat je bekeken wordt. Ik keek opzij, naar het keukenraam en schrok mij dood. De gekke buurvrouw stond met haar handen tegen het raam naar binnen te staren. Een enge grijns op haar gezicht en priemende ogen, die mij aankeken. Ze lachte nog harder toen ze mij zag kijken. Ik stond bevroren aan de vloer, even wist ik niet wat ik moest doen. Ze bleef mij nog enkele seconden aankijken, zwaaide en liep weg. Terug naar haar tuin en voordeur. Nu moet je weten dat het keukenraam zich aan de voorkant, aan de kant van de voortuin bevind en dat je met alle gemak de tuin inloopt. Toch wist ik echt niet wat ik hiermee aanmoest. Wat moest dat mens en waarom keek ze zo naar binnen. Ik vertelde dit aan Elisabeth en haar reactie was: "Ach, dat doet ze wel vaker. Moet je maar niets van aantrekken" Ik denk dat ik dit ook maar ga doen, al vind ik het wel raar. Sommige mensen zijn gewoon raar en niet goed wijs. Inmiddels begrijp ik wel waarom ze "de gekke buurvrouw" heet, dat mens is echt niet goed wijs. Ik hoop dat ze ver uit mijn buurt blijft. Dit is echt iemand die ik niet moet!