Hoe ik mij hierin vergiste kwam ik al snel achter. Ze was niet alleen nog springlevend, ze had ons (mij?) de hele week in de gaten gehouden. Aangezien we een stelletje bange katten met pleinvrees hebben, zijn we de trotse bezitters van twee kattenbakken waar ze hun behoefte op kunnen doen. Kattenbakken die regelmatig schoongemaakt moeten worden en dat was ik in alle rust aan het doen. Ik stond met de klikobak open een kattenbak leeg te scheppen toen opeens, voor mij uit het niets de buurvrouw naast mij stond. "Mag je lekker buitenspelen?" Poeslief keek ze mij aan. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik herkende haar in eerste instantie ook niet als de buurvrouw, tenslotte had ik die vrouw pas één keer echt goed gezien. Haar bruine jas, die ze nu ook aanhad, was hetgeen waardoor ik haar herkende. Mijn blik sprak waarschijnlijk ook boekdelen. "Je herkent mij toch wel? Ik ben de buurvrouw van jullie. Je weet wel, de gekke buurvrouw!" en hierop begon ze hard te lachen.
Ik keek haar alleen aan. Helemaal verbluft. Wat moest ik hierop zeggen? Ik stond daar met de kattenbak in mijn handen voor een geopende kliko en keek naar de vrouw die naast mij stond te lachen. "Ik weet heus wel hoe jullie mij noemen, hoor. Ik heb je blog gelezen. Echt leuk geschreven, hoor!" En weer lachte ze. Wat moest ik hierop zeggen? Ik kon gewoon niets zeggen. "Geeft niets, hoor Arjan" Ze glimlachte naar mij. Ik keek nog verbijsterder. Hoe wist deze vrouw mijn naam? "Je schrijft echt leuk en ik ben wel trots dat je een verhaaltje over mijn persoontje schreef.."
"Oh.. oke.." stamelde ik en kieperde de hele inhoud van de kattenbak in de kliko. Dit gesprek wilde ik zo snel mogelijk beëindigen. Ik vond het absoluut niet prettig en alles wat ze wist verontrustte mij. Hoe kon het dat deze vrouw, deze gekke buurvrouw, wist van mijn blog? En mijn naam? Al kon dat laatste doordat ze Elisabeth en mij had horen praten, dat kon een verklaring zijn. Maar mijn blog? Elisabeth had het haar toch niet verteld? Ik kon het mij niet voorstellen, al zou ik het haar wel even vragen als ze weer thuis is. "Ik moet gaan!" zei ik tegen de buurvrouw en liep met de geleegde kattenbak naar binnen. Of ik de kliko dichtgegooid had wist ik niet eens meer, maar toen ik de volgende dag keek was deze wel gewoon gesloten.
"Doéééi!" hoorde ik nog achter mij, uitgesproken met een poeslieve stem en toen viel de voordeur dicht. Ik keek niet om door het raam van de voordeur of ze daar stond en liep met de lege kattenbak naar de keuken om de laatste resten eruit te spoelen.
Niet helemaal erop gerust keek ik, terwijl ik de kattenbak uitspoelde, naar het raam in de keuken. En ja hoor, daar stond mevrouw weer met haar handen tegen het raam naar mij te kijken. Toen ze zag dat ik haar aankeek zwaaide ze en riep ze iets door het raam. Ik kon het niet verstaan. Gelukkig maar denk ik nu ook, ik wil helemaal niet weten wat die vrouw tegen mij te zeggen heeft. Nu wil ik absoluut dat ze uit mijn buurt blijft, maar het vervelende is dat ze pal naast ons woont. Echt de buurvrouw is..
Later die middag, toen Elisabeth weer thuis uit haar werk kwam was het eerste wat ik vroeg of ze de gekke buurvrouw gesproken had. "Nee, absoluut niet!" was haar antwoord. Ze wilde niets met dat mens te maken hebben, dus waarom zou ze überhaupt met dat mens willen praten. Elisabeth had de buurvrouw al meer als een week niet gezien. Ik vertelde wat er die dag was voorgevallen en vooral wat de buurvrouw tegen mij had gezegd. Het gezicht van Elisabeth sprak boekdelen. Hoe wist zij, de buurvrouw, van mijn blog? Waar haalde ze die informatie vandaan? We kenden allebei niemand die ook de gekke buurvrouw kennen en de mensen die ook hier in de stad wonen, weten niet waar wij precies wonen. Hoe kan dit? Hoe wist ze dit allemaal? Zou ze dit blog ook gaan lezen? En wat bedoelde ze precies met de opmerking dat ik "lekker mocht buitenspelen"?
Ik bleef die avond met vele vragen op de bank zitten en tot nog toe is er geen van beantwoord. Elisabeth zegt dat ik mij niet teveel zorgen moet maken. De buurvrouw is nu eenmaal niet helemaal optimaal in haar hoofd en waarschijnlijk heeft ze ons horen praten, nadat ik het eerste blog geschreven had. Hoe ze het precies wist te vinden had ze geen verklaring voor, dat was wel een mysterie, maar ik moest mij niet teveel zorgen maken.
Ik doe dat dan ook maar niet. Ze is de buurvrouw maar, een rare vrouw met een lelijke bruine jas en laat haar maar kletsen. Al zit het mij toch niet helemaal lekker. Ik zit momenteel met iets teveel vragen hoe zij dingen van mij weet. Wat weet ze nog meer? Wat? Ik hoop ook zeker dat ze dit blog leest, dat ze mijn vragen leest en ophoudt met mij lastig vallen met haar onzin. Ik wil dat ze mij met rust laat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten