Het schijnt dat bedorven voedsel en etenswaren die over datum zijn steeds langer in de supermarkt blijven liggen. Om de proef op de som te nemen ondernam ik gisteren wel twee tochten naar de supermarkt. Gewoon om het uit te vinden of ik iets bedorven in de winkel kon vinden en omdat ik toch boodschappen moest doen. De eerste keer naar de winkel ondervond ik geen enkel probleem, net zo min als een product dat enigszins over datum zou zijn. Wel wat producten die tegen de houdbaarheidsdatum aanliepen, maar aangezien die ook voor de helft van de prijs aangeboden werden zou ik een kniesoor zijn om daar op te letten. Eigenlijk was de eerste gang naar de winkel, op de hoeveelheid boodschappen na vrij vruchteloos. Een beetje teleurgesteld kwam ik thuis. Eigenlijk geloofde het niet meer, volgens mij was het een broodje aap en dan te bedenken dat ik die niet eens in huis had.
Ik moest gewoon nogmaals naar de winkel. Ergens kreeg ik het idee dat ik de eerste keer dingen gemist had, dat er vast wel een product lag te bederven in de winkel. Alleen moest ik het even zien te vinden. Ik geloofde er in, het moest er zijn. Ik ging nog een keer naar de winkel. Op de fiets gesprongen probeerde ik de straat uit te rijden. Uit het niets werd ik door mijn buurvrouw voor "Ramptoerist!" uitgemaakt. Ik riep terug dat ik alleen naar de winkel ging om producten over de grens van bederf te zoeken en aangezien ik hier haast mee wilde fietste ik door. Ik schudde nog een keer mijn hoofd, een ramptoerist ben ik al jaren niet meer geweest en laat er eerst maar een ramp gebeuren voor ik ga kijken. Daarbij had ik wel iets beters te doen. Ik vervloekte nog even de rondcirkelende helikopter om de hoek om te slaan. Opeens stond ik in een mensenmenigte. Er was een ramp gebeurt! In ons pittoreske dorpje van een grote brand uitgebroken. Het was nog vlakbij ook, op het industrieterrein naast mijn woonwijk.
De hele weg naar de supermarkt was volgestroomd met mensen. Alsof het halve land besloten had om te gaan kijken naar een grote rookontwikkeling, blussende brandweermannen en politieagenten die iedereen op een afstand hielden. Ik weet ook wel dat het allemaal dorpsbewoners waren, maar ik had nog nooit zo'n grote concentratie dorpsbewoners gezien. Het waren er echt veel en vooral veel mensen die ik nog nooit eerder aanschouwd had. Dit waren de echte ramptoeristen, de mensen die op de gillende sirenes, de cirkelende helikopter en de gigantische rookontwikkeling afgekomen waren. Het was een ramp om doorheen te komen. De winkel ligt hemelsbreed drie-, vierhonderd meter van mijn woning verwijderd, maar het had net zo goed aan de andere kant van het dorp kunnen zijn. De tocht was moeizaam, langzaam en zeer vervelend. Mensen die naar de ellende van anderen komen kijken weigeren opzij te gaan. Ze willen blijven kijken, kijken en nog eens kijken waarbij de andere mensen totaal over het hoofd gezien worden. Zeer geërgerd kwam ik na een half uur eindelijk aan bij de winkel, waar ik door alle ramptoeristen die mijn weg versperde helemaal vergeten was wat ik kwam doen.
Nog meer teleurgesteld dan de eerste keer ging ik weer naar huis. Nu met de stroom ramptoeristen mee waardoor ik een beetje sneller kon opschieten. Alleen toen ik op een gegeven moment probeerde af te slaan naar een richting die precies tegenovergesteld aan de uitslaande brand was liep ik weer vast. Weer begonnen mensen mij de weg te versperren, weer weigeringen om opzij te gaan omdat ze anders hun eventuele uitzicht op een berg rookontwikkeling kwijt waren. Het uiteindelijke gevolg is dat ik nog steeds niet weet of er echt bedorven producten in de supermarkt liggen en het fenomeen "ramptoerisme" werkelijk vervelend is. Laten we de volgende keer gewoon alle ramptoeristen in een fuikformatie lokken en ze aan het einde stilletjes ombrengen. Weg met die onzin, vooral als ik gewoon even boodschappen wil gaan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten