"Niet bij mij uit komen huilen wanneer de piramides vallen!" sprak ik tegen de omstanders in de tuin. Ik wist allang dat vanaf het moment dat de oude culturen vernietigd zouden worden de mensheid zich in chaos zal storten. Het is inmiddels een feit aan het worden, de chaos kruipt langzaam dichterbij terwijl de bakermatten van de oude culturen zich opmaken om hun geschiedenis te vernietigen.
Waarom elke keer dat deze dingen gebeuren vele mensen zich in mijn tuin verzamelen was mij vandaag een raadsel. Nooit heb ik gezegd dat ze moeten komen wanneer er een dreiging van oorlog of opstand in hun zanderige gedachten omhoog komt. Ik heb ze ook niet uitgenodigd om hier te komen, maar toch zijn ze hier. "Niet bij mij komen uithuilen wanneer de piramides vallen!" riep ik nogmaals. Alsof ze mij de eerste keer nog niet gehoord hadden. Ik wist alleen niet of ze mij geloofden, laat staan weten wat ik met die woorden zou bedoelen. Ik keek in hun glazige blikken, de verwachting die eruit sprak was treffend maar ik wilde ze niet helpen. De dreiging die van de vernietiging uitgaat staat mij tegen. Al lange tijd weet ik dat de chaos zal komen, de verlossende chaos die het land zal zuiveren van alles en iedereen, maar nu het dichterbij komt jaagt het mij angst aan.
Ik kijk helemaal niet uit naar de interessante tijden die we tegemoet gaan. Dit vertelde ik aan mijn gehoor die het slikte als zoete koek. Sommige knikten, maar ze bleven staan. "Vertel ons meer over de piramides!" klonk erop uit de menigte "vertel ons meer!" Ik dacht na, wat kon ik ze nog meer vertellen. Eigenlijk helemaal niets, er was niets te vertellen. Eerst moet er chaos zijn om iets nieuws op te kunnen bouwen. Pas als het oude met de grond gelijk gemaakt is kunnen we beginnen met onze ideeën te verwezenlijken. Maar dat kon ik ze niet vertellen, zij waren mijn toehoorders. De mensen die geloven dat alles wat ik zeg de waarheid is, ondanks wat ik ook maar zeg. Ze hangen aan mijn lippen als vogels aan de bomen. Ik kijk ze aan en vertel ze niets. Helemaal niets.
Ze moeten zelf de weg bewandelen als de chaos komt. Hun eigen weg vinden tussen de vallende stenen van de piramides en tempels. Als de oude culturen vallen is er geen fundament meer om de huidige in stand te houden, alles is gebouwd op de grondvesten die onze voorvaderen gelegd hebben. En dat kan ik ze niet vertellen, dat kan ik ze niet uitleggen. Ik heb mijn weg te gaan en de belangrijkste zaken uit mijn leven veiligstellen. De chaos komt en ik mag dan de enige zijn die het ziet komen, de komst is onvermijdelijk verworden. Het zullen interessante tijden worden, maar interessante tijden doden veel en met een beetje geluk zelfs alles. Maar als de piramides vallen hoeft niemand bij mij te komen uithuilen. En als de chaos die erop volgt hier is zal ik op het pad zijn.
Verdwijn nu uit mijn tuin. Kijk naar de tekenen en ga tekenen. Nu heb je de kans nog om creatief te zijn. Als de chaos komt zullen we niet eens meer broccoli kunnen eten, dus geniet ervan. Ik ga kijken hoe de piramides vallen, kijken hoe de val van de oude culturen de onze in chaos zal storten. "Ik vertel jullie niets!" waren mijn laatste woorden tegen hen in de tuin. "Ga maar weg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten