Vandaar dat op een gegeven moment het feit dat ik nooit contact opneem een veel gehoorde klacht is, wat ook klopt. Ik doe dat zelden tot nooit, contact opnemen met iemand. Het vergt namelijk enkele benodigdheden die ik niet schijn te zien. Allereerst moet je een reden hebben om contact met iemand op te nemen. Die is snel verzonnen, je wil gewoon weten hoe het met iemand is. Simpel zat, dan stuur je een berichtje waarin je vraagt hoe het met iemand is. Tenminste, dat zou je op het eerste gezicht zeggen. Maar met de kennis dat het goed of zelfs slecht met je gaat kan ik niet zoveel. Ik luister naar je, hoor je woorden maar wat het gevoelsmatig met jou doet. Ik heb geen idee. Het enige wat ik kan doen zijn jouw woorden koppelen aan de ideeën en gevoelens die ik in mijn hoofd heb en dan een beeld vormen. Meestal zit dit wel redelijk in de buurt, maar helemaal zeker ben ik niet. Waarmee de onzekerheid zorgt dat ik liever niet vraag hoe het met je is. Je geeft een antwoord dat ik niet goed kan doorzien. Jouw innerlijke wereld is mij vreemd, zoals mijn innerlijke wereld jou vreemd is.
Contact bestaat gelukkig uit veel meer. Interactie, inspelen op elkaar, netwerken, sociaal zijn. Praten over koetjes en kalveren, zaken als het weer of de huidige politiek. Intussen bespreek je de voetbal uitslagen, terwijl je eigenlijk bezig ben jezelf neer te zetten als persoon. Waarmee het gelijk weer misgaat. Niet dat ik geen persoon ben of moeite heb om mijzelf neer te zetten. Maar waarom zou ik over het weer willen praten. Als ik wil weten of het morgen regent kijk ik wel naar buiten als ik wakker word. Politiek? Ik ben van mening dat je net zo goed door de hond als de kat gebeten kan worden, het doet in beide gevallen pijn. Ik ben a-politiek en het boeit mij ook weinig. Blijven die koeien en kalveren over, alleen heb ik daar nog nooit iets van begrepen. Praten over kleine dingen, stof onder je schoen bij wijze van spreken. Ik heb dat nog nooit gesnapt en tot op de dag van vandaag heb ik daar moeite mee. Iets wat wel essentieel is wil je contact met mensen kunnen maken, het kunnen praten over eigenlijk niets. Mensen vinden dat prettig, tenminste dat idee heb ik altijd.
Het beste voorbeeld hiervan is toch je werk. Bij nieuwe collega's begin je niet gelijk over loodzware onderwerpen als doodgaan, de wezenlijkheid van het existentialisme of de kleur van de onderbroek van een andere collega. Dan begin je te over het weer, hoe de reis naar het werk vergaan was en waarom de koffie bij de directie beter smaakt dan hier. Onderwerpen die mij geen meter interesseren of waar ik gewoon helemaal niets mee kan. Iets vertellen over jezelf.. Ik vertel de oppervlakkige dingen, wat mijn taken zijn op het werk en waarom ik bepaalde dingen doe. Hoe ik mij voel vertel ik ook niet aan mensen die ik al jaren ken, dus waarom wel aan jou? En dan zijn er ook mensen die hun hele hebben en houden op tafel leggen. De gevoelswereld, achtergronden en op welk pad ze nu in hun leven staan. Wat ik hartstikke nobel vind, mooi zelfs, maar ik kan er niets mee. Ik denk mij in hoe het is om jou te zijn, hoe het is om in jouw schoenen te staan. Alleen heb ik mijn eigen denkwereld om daar tegenover te stellen. Mijn eigen gevoelens over dingen en mijn eigen gedachten over dingen. Dat gebruik ik als referentie voor jouw gevoelswereld en vaak wijkt dat af. Dan begrijp ik niet wat je mij verteld, waarmee het voor beter is om niet over gevoelens te praten op het werk. Daar houden we het zakelijk en afstand. Ik vind dat prettiger.
In privé sfeer moet je soms wel, daar is het bijna verplicht om over gevoelens en de innerlijke wereld te praten. Een groot voordeel van de privé-sfeer is dat daar mensen zijn die dezelfde interesses delen, weten waar je over spreekt. Dan kan je hun gevoelens makkelijk koppelen aan iets wat in je eigen hoofd rondzwerft en dus is het contact makkelijker. Alleen vraag mij niet om je te bellen, want wat moet ik dan zeggen? Een afspraken maken, dat lukt wel. Dan heb ik een doel, een reden. Het heeft zin om contact op te nemen en de gevoelswereld, welke ik niet begrijp, kan buiten blijven. Praten om niets is niet mogelijk, dat past niet. Dat kan er niet in en ik begrijp het ook niet.
"Hoe gaat het met je?" "Het gaat goed, dank je wel" En daarmee houdt het voor mij op, daarmee stokt het. Wat moet ik dan zeggen? Dat ik het belachelijk vind dat je zoiets vraagt? Dat het helemaal niet goed gaat, maar dat ik op dat moment in een gigantische dip zit? Of dat ik er ontzettend van baal dat ik gewoon niet normaal op sociale interactie kan reageren. Dat het zweet mij uitbreekt als ik in een groep met vreemde mensen gezet wordt. Dat ik liever thuis blijf, omdat ik dan geen mensen hoef te zien. Alleen maar om geen interactie aan te gaan, aangezien ik heel vaak mensen niet begrijp. Niet als ze rechtstreeks tegen mij praten. Ik kan niet op je lichaamstaal letten én ook luisteren wat je met woorden zegt. Dat kan ik alleen als je niet tegen mij praat of niet van mij verwacht dat ik reageer. Ik hoor alles wat je zegt, zie alles wat je zegt maar het kost tijd om mijn gedachten, gevoelens onder woorden te brengen. Tijd die je mij niet wil gunnen, want dat hoort niet in een gesprek. Niet in een normaal gesprek tenminste...
Ik wil best met je praten. Durf ook best open te zijn, maar verwacht niet dat ik je zal begrijpen. Ik doe alsof ik je begrijp en vaak klopt dit ook, begrijp ik je best. Alleen blijf ik altijd gereserveerd, altijd op de achtergrond. Daar voel ik mij het prettigst. Daar kan ik je en anderen observeren. Kijken hoe ze doen en leren hoe ze doen. Ons gesprek zal ook vast boeiend zijn, maar je komt niet veel te weten. Ik vertel veel zonder iets te zeggen of andersom. En jou laat ik graag praten, maar je gevoelens vind ik moeilijk. Moeilijk, omdat ik ze niet begrijp. Gelukkig vind je dat niet erg. We praten over andere dingen. Kunst, het politieke klimaat en de veranderingen in de maatschappij die helemaal geen veranderingen zijn. De hufterigheid van sommige mensen komt nog even aanbod en dan moet je gaan. "We houden contact, hé! Nu echt!" En dan knik ik weer: "Ja, we houden contact" en in mijn achterhoofd weet ik dat ik geen contact met je zal opnemen. Niet zomaar, zonder enige reden zoals jij dat wel kan (en daar ben ik soms best jaloers op)..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten