Digitale camera en een kattenshow

De dag begon al goed door mij meerdere keren in de nacht wakker te krijgen. Hierdoor beginnen dagen altijd veel te vroeg en lijken ze veel langer te duren dan ze normaal al doen. Ik snap ook niet dat mensen kunnen beweren dat het leven zo snel voorbij gaat. Alles gaat met één dag per keer voorbij, elk uur wordt gemeten in zestig minuten en zelfs die hebben seconden nodig om voorbij te kruipen. Al duren seconden meestal niet zo vreselijk lang, meestal niet tenminste. De dagen en uren daarentegen, traag kruipen die voorbij op sommige momenten en op andere iets sneller dan traag. Maar nooit snel, nooit vlieden ze voorbij zoals wolken op een slapeloze nacht doen. Ik kan niet zeggen dat het leven voorbij vliegt. Trouwens daar heb ik ook helemaal geen tijd voor. Er is nog veel te veel te beleven en te doen.

Om die reden heb ik vorig jaar voor mijn verjaarsdag een digitale camera gevraagd en gekregen. Al duurde het krijgen wel iets langer omdat ik precies weer een camera had uitgekozen die op het moment dat ik jarig was niet voorhanden bleek te zijn. Maanden later kreeg ik eindelijk een mazzeltje en kon ik het kleinoodje alsnog op de kop tikken. De planning was om het apparaat te gaan gebruiken bij concerten en andere gelegenheden waar ik maar heen zou kunnen gaan. Dat was de planning, maar tot op heden is het er niet echt van gekomen om de camera mee te nemen naar een optreden. Al is dat niet helemaal waar, bij een optreden (van Kiss the Anus of a Black Cat in het Haarlemse Patronaat-café had ik mijn camera wel meegenomen. Om precies te zijn heb ik daar één foto genomen en besloot ik toen dat het geen avond was om foto's van een band te nemen. Het werkte allemaal niet lekker en het zat mij ook allemaal niet lekker. Ik moest nog wennen aan mijn camera. Er moest nog geoefend worden met de instellingen en mogelijkheden.

Ik besloot dat het leven een groot oefenterrein moest gaan worden. De voorwerpen in mijn woning werden aan zorgvuldige foto-sessies onderwerpen. De meest triviale zaken liet ik opnemen op de digitale gevoelige plaat om later weer allemaal weg te gooien (de foto's, niet de triviale zaken zelf). Het leven kreeg ik er niet op, maar wel kreeg ik de werkingen van mijn camera door en dat was ook een goede zaak. Reden genoeg om mijn camera mee te nemen naar een georganiseerde kattenshow, welke afgelopen paasmaandag werd gehouden in de Arnhemse Rijnhal. Op zich is zo'n kattenshow al belevenis genoeg om een heel verhaal over rond te krijgen, maar ik ging erheen om foto's te maken van katten. Ik zou dan ook niet weten waarom ik iedereen op de hoogte moet stellen hoe we überhaupt in Arnhem kwamen, welke gesprekken we allemaal gevoerd hebben en wat er precies allemaal gebeurt bij zo'n kattenshow. Als je dat wil weten moet je misschien zelf eens een kattenshow gaan bezoeken.

Maar ik ging er dus heen om foto's te maken. Alleen maar foto's van katten, raskatten en andere varianten als ze er mochten zijn. Niet lang na binnekomst had ik al enkele achterhoofden van katten op de gevoelige plaat genomen, maar ik was niet tevreden. Ik wilde geen achterhoofden van katten... Neen, ik wilde schattige hoofdjes met halfontluikende oogjes die de camera instaren. Iets wat mij in eerste instantie maar niet wilde lukken. Geen kat wilde mij op een normale manier aankijken en als ze het wel deden draaide ze snel de kop weer om zodra ik de lens op ze gericht had. In het begin was het nogal frustrerend om foto's te nemen, maar al snel begon ik de hang te pakken te krijgen en wist ik de eerste kat normaal op de foto te krijgen.

Twee schattige oogjes staarde recht de lens in toen ik op het knopje drukte en ik wist dat ik eindelijk op weg was naar een redelijk interessante fotoreportage van één van mijn favoriete dieren. Altijd beter dan honden, mag ik vaak zeggen maar sinds die paasmaandag meen ik het ook nog. Katten zijn veel leuker dan honden ooit kunnen zijn en zelfs de mensen die op een kattenshow komen schijnen leuker te zijn dan het volk op een hondenshow. Al heb ik dat laatste alleen uit tweede had en kan ik niet zeggen dat ik zelf de ervaring heb opgedaan. Waarbij ik gelijk wil toevoegen dat ik zeer waarschijnlijk ook nooit naar een hondenshow zal gaan en ook nooit het verschil zou kunnen meemaken. Maar wat moet ik ook op een hondenshow. Ik vind honden geen interessante dieren om op de gevoelige plaat te trekken. Zo durf ik met honderd procent zekerheid te zeggen dat een kale hond absoluut geen partij is voor een kat met evenzoveel beharing. Niet dat ik ooit een kale hond gezien heb, maar aangezien de lelijkste hond ter wereld zo goed als kaal was is een goed beeld best te vormen. In ieder geval heb ik aan de foto's meer dan genoeg gezien om te weten dat ik ze liever niet in het echt wil zien. Ze vormen misschien geen spul waar nachtmerries van gemaakt worden, maar lekker van slapen zal je er niet echt van.

Nu ga ik ook niet beweren dat katten zonder beharing, welke onder het ras Sphinx tot de mooiste katten die ik ken behoren. Integendeel juist, ze zijn best lelijk om aan te zien. Gerimpeld, los in het vel en vooral héél erg kaal. Hele fijne haartjes bedekken hun zichtbare huid zonder het echt te bedekken met een vacht. Eigenlijk lijken ze best veel op mensen qua huid, maar verder zijn het op-en-top katten. Op de kattenshow waar we waren bleken ze nog niet echt populair, deze Sphinxen maar we hebben toch drie verschillende katten van dit ras mogen ontwaren. Het was in mijn geval ook liefde op het eerste gezicht. Later als ik groot ben en genoeg geld heb om mijzelf een raskat aan te schaffen zal ik zeker één of twee Sphinxen in huis halen om mij gezelschap te houden. Het was daarom ook jammer dat er maar drie verschillende katten van dit ras waren. Ik had ze namelijk heel graag en vooral heel veel op de digitale gevoelige plaat getrokken, maar met drie katten ben je vrij snel klaar. Vooral omdat ze nogal bewegelijk zijn en van stil zitten niet echt gehoord lijken te hebben. Al is het natuurlijk een ander verhaal als ze slapen, maar dan zijn ze nogal saai. Net zo saai als de triviale zaken die ik een tijd geleden op de foto nam in mijn woning.

Ik weet nu al dat wanneer ik enkele Sphinxen in mijn woning heb rondlopen ik ze veelvuldig op de foto zal zetten. Maar tot die tijd moet ik het doen met de foto's die ik op de kattenshow gemaakt heb. Gelukkig heb ik er genoeg genomen en heb ik daardoor flink kunnen oefenen met het gebruik van mijn camera. Inmiddels heb ik de werking redelijk door en kan ik binnenkort weer gaan beginnen met het maken van concertfoto's. Tenslotte is dat de hele reden dat ik een digitale camera wilde hebben. Ik mag graag concerten fotograferen. Al heb ik nu ook door dat het leven zelf ook interessant genoeg is om op de plaat te trekken. Daarom heb ik een gedeelte van mijn foto's van de kattenshow van afgelopen pasen hier geplaatst. Gewoon speciaal voor de mensen die toevallig geïnteresseerd zouden kunnen zijn. Klikkerdeklik derhalve!