Tijdens een rustig avondje televisiekijken gaat opeens mijn telefoon af. Ik kijk naar de display en zie "onbekend" staan. Weer een onbekende beller, dat is waarschijnlijk een of andere verkoper die mij iets wil aansmeren dacht ik nog. Nu ben ik altijd té nieuwsgierig om de telefoon niet op te nemen. Ik neem op en zeg een algemeen "hallo" in het apparaat. Aan de andere kant hoor ik een bekende stem. "Niet schrikken" begint ze "maar ik ben met M. in het ziekenhuis." Niet schrikken! Mijn oudste telg is in het ziekenhuis met zijn moeder. Er is iets gebeurt, iets dat erg genoeg is om in het ziekenhuis te moeten zitten. De schrik slaat om mijn hard. "Er zou toch niets erg gebeurt zijn" denk ik vreemd genoeg nog. Ze gaat verder: "M. heeft zijn arm gebroken." Ik schrik mij nu werkelijk een hoedje. We praten over hoe het gebeurt is en wat verder te doen. Ik snel naar huis toe om mijn jongste telg op te vangen en de dag van morgen af te wachten.
De volgende dag mocht mijn oudste telg namelijk terugkomen om zijn arm te laten zetten. Dat wilde ze die avond niet meer doen doordat de breuk er nogal complex uitzag op de röntgenfoto. Hij had tijdelijk gips gekregen en weer naar huis gezonden. 's Ochtends in alle vroegte togen we naar het ziekenhuis, in het geval van mijn oudste telg kwam het op weer naar het ziekenhuis neer maar erheen gingen we.
In het ziekenhuis begon het al goed. We werden geacht ons in alle vroegte te melden bij de eerste hulp maar daar vonden ze het maar raar dat we er waren. Ze gingen het even navragen. Een half uur later kregen we te horen dat we wel goed zaten, maar we moesten wachten omdat mijn oudste telg overal tussendoor geplaatst moest worden. Hij zou geopereerd worden om zijn arm recht te laten zetten, enkel was er nog geen zicht op wanneer dit zou gaan plaatsvinden. Tenslotte hadden we geen afspraak. Het plan van het ziekenhuis werd ons wel voorgelegd. Eerst zouden we langs de afdeling van de anesthesist gaan om daar alles door te spreken, daarna werden we geacht ons op de kinderafdeling te melden. Daar zouden we kunnen wachten tot er tijd vrijkwam in de operatiekamers. Op zich een plan, een vreemd plan maar als we maar geholpen werden.
Een uurtje wachten later kwam het verlossende woord. We werden verwacht bij de afdeling Anesthesie en voor we het wisten stonden we aan de balie van de chirurgische afdeling. Weer werd het wachten, nu wachten tot we aan de beurt waren. Mijn oudste telg ontdekte een eend in de muur. Iets waarmee we onszelf wel even zoet konden houden tot we op gesprek konden komen. Het gesprek en de wachttijd ging redelijk vlot. Binnen een half uur konden we naar de kinderafdeling om de uiteindelijke operatie af te gaan wachten. Daar ging het wachten weer verder, alleen had mijn oudste telg nu een heus bed en zusters die hem kwamen controleren.
Ergens halverwege het wachten kreeg mijn telg bezoek van een therapeutisch medewerker die hem ging vertellen wat er allemaal ging gebeuren. Met een fotoboek en allerlei voorbeelden legde ze uit hoe de gang naar de operatie ging verlopen. Een zeer goed systeem aangezien het een hoop zenuwen wegnam bij mijn verder zeer rustige telg. Na dit bezoek ging het wachten weer verder, al duurde het nu niet lang meer voordat hij opgeroepen werd voor de operatie. Intussen hadden we al besloten dat ik mee zou gaan naar de operatiekamer. Of beter gezegd hem zou begeleiden naar de operatiekamer, de werkelijke operatie mocht ik niet meemaken (gelukkig maar overigens). Ik werd daarna weer verwacht in de verkoeverkamer zodra hij wakker zou worden. Alles ging goed, met een zuster van de kinderafdeling reden we mijn telg met bed en al naar de operatiezaal waar we in de deskundige handen van de zusters aldaar achtergelaten werden.
Die afdeling vereist van iedereen die binnen wil dat je speciale kleding aandoet. Gelukkig komt dit neer op een rare cape die je over je eigen kleren aandoet en waardoor je er als een volslagen idioot uitziet. Overigens tot groot genoegen van mijn oudste telg die een grote glimlach niet kon onderdrukken toen ik volledig in apenpak naast hem stond. Ik lachte mee en we reden verder de afdeling op. Precies zoals de therapeutisch medewerker had verteld werden alle handeling verricht en voordat ik het wist stond ik weer buiten. De operatie was begonnen en het wachten ging weer verder. Voordat ik de deur van de operatieafdeling gewezen werd vertelde iemand mij dat het een eenvoudige operatie zal worden. Het wachten zou niet lang duren, maar als het om je eigen kind gaat duurt elke minuut uren en het uiteindelijk uur duurde een eeuwigheid.
Ik werd verwacht in de verkoeverkamer waar mijn oudste telg monter rond lag te kijken. Hij was volledig wakker en goed uit de operatie gekomen. Ik vroeg aan de zuster aan zijn bed of de operatie goed verlopen was. Ze dacht van wel, maar wist mij eigenlijk weinig te vertellen aangezien ze er niet bij geweest was. De dokter had helaas genoeg de papieren niet ingevuld waardoor ze ook niets daarvan kon halen. Maar ze dacht dat er geen gekke dingen voorgevallen waren, dan had de dokter het wel ingevuld. Toch gingen de papieren terug naar de operatiekamer, die dokter moest zijn werk goed doen en ook de administratie invullen. Mijn telg en ik gingen weer terug naar de kinderafdeling. Daar werden we geacht te wachten op de dokter die hem geopereerd had en ons kon vertellen hoe zijn arm er voorstond.
Daarbij moest mijn telg ook nog even bijkomen van de narcose in de zin dat ze hem nog even wilde observeren. De ervaring met andere mensen had namelijk geleerd dat men enkele momenten na het ontwaken uit een narcose nog helemaal kon instorten. Dat willen we niet buiten het ziekenhuis laten gebeuren. Weer mocht het wachten beginnen, alleen waren we dit keer niet voorbereid op hoe lang het zou gaan duren. Twee uur nadat we weer terug waren gekomen op de kinderafdeling werd ons verteld dat de dokter binnen een kwartiertje zou komen. De zuster zei nog gekscherend dat het waarschijnlijk een half uur zou worden, maar de dokter kwam eraan. Anderhalf uur later was er nog geen dokter en weer een half uur later (nadat er geïnformeerd was naar het wel en wee van de dokter) nog steeds niemand. Het duurde zo lang dat uiteindelijk de afdelingsarts langs kwam om ons op de hoogte te brengen van de verwikkelingen rond de gebroken arm van mijn oudste telg.
Het bleek dat er ook nog een extra röntgenfoto gemaakt moest worden. Opeens kregen we dat te horen. Nog meer wachten? Gelukkig niet, de afdelingsarts begreep dat we daar weinig zin in hadden en zorgde dat de foto onmiddellijk gemaakt kon worden. We hoefde ook niet te wachten op de uitslag, dat zouden we bij de controle-afspraak verder gaan bespreken. Ik was allang blij, mijn oudste telg nog meer want hij mocht eindelijk naar huis. Eindelijk het ziekenhuis verlaten. Met een afspraak voor volgende week verlieten we het ziekenhuis na een hele dag er gewacht te hebben.
's Ochtends binnen komen en aan het einde van de middag weer weg kunnen gaan, alleen maar voor een gebroken arm. Hoe zouden mensen het hebben die een of andere enge ziekte hebben? Ik kan mij inmiddels zou indenken dat die hele dagen wachten kwijt zijn... En dat de mensen in ziekenhuizen het zo vreselijk druk hebben zal je mij nooit meer horen zeggen. Laat ze eerst efficiënt gaan werken en zorgen dat afdelingen met elkaar gaan samenwerken zodat de patiëntenzorg niet in het gedrang komt. Is het gek als ik zeg dat ik mijn hart al vasthoud over volgende week, wanneer we de controle-afspraak hebben...? Maar goed, het belangrijkste is dat mijn telgen nog allebei gezond zijn en dat de arm van mijn oudste helemaal perfect gaat genezen. Een gebroken arm is vervelend, maar niet dodelijk. Pff.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten