Een vrouw in de bus

Maanden spookt ze al door mijn hoofd heen. Eigenlijk wilde ik dit al maanden geleden opschrijven, maanden geleden toen ik haar voor het eerst zag. Al is dat laatste niet helemaal waar, ik wilde pas de derde keer dat ik haar zag een stuk over haar schrijven maar ik denk niet dat iemand dat hoeft te weten. Toch schreef ik niets op, niet over haar tenminste aangezien ik in de tussentijd genoeg woorden opgeschreven heb. Maar zij bleef altijd rondspoken in mijn hoofd. Ik kreeg haar verhaal niet netjes uit mijn vingers getypt en dat stak mij. Het kan toch niet zo zijn dat er een gebeurtenis waar ik over wil schrijven onopgemerkt verdwijnt in de prullenbak ergens achterin mijn schedel. Zo ben ik al meer dan genoeg teksten, gedachten en waanzin kwijtgeraakt. Eens moest genoeg zijn en dat was het ook.

Toch kon ik haar niet vergeten. Hoe kan het ook met iemand die je dagelijks in de bus tegenkomt. Of laat ik dat beter formuleren, die je dagelijks in de bus ziet zitten. Meer is het namelijk ook niet. Ik zie haar in de bus als ik naar mijn werk ga. Ik snuif de geur van verse koffie op en wacht tot ik bij mijn halte aangekomen ben. Intussen observeer ik de mensen om mij heen. Kijk welke kleren ze 's ochtends uit de kast hebben getrokken en hoe ze verveeld wachten tot ze op bestemming komen. Soms mag ik meegenieten van iemands muziek die oorverdovend hard bij hem of haar in de oren schalt, maar meestal is het gelukkig stil. Zo stil dat ik haar kan horen, de vrouw die al maanden door mijn hoofd spookt.

Ze zit bijna altijd op dezelfde plek. Ergens halverwege de bus vlak bij de achterdeuren. Meestal zit er wel iemand naast haar, maar het valt mij op dat er net zo goed niemand naast haar plaatsneemt. Al is de bus nog zo vol, soms blijft de plek naast haar leeg. Het is een vrouw van middelbare leeftijd. Laten we zeggen dat ze ergens in de begin jaren van vijftig is, veel ouder kan ze niet zijn. Het is geen mooi vrouw. In tegendeel juist, het is een vrouw die ergens achterin gestaan had toen schoonheid uitgedeeld werd en daarbij ook nog de ellende van haar leven op haar gezicht liet tekenen. Alleen maakt dat totaal niet uit, niet iedereen kan moeders mooiste zijn en ik mag er wel vanuit gaan dat haar moeder van haar gehouden heeft. Dat hoop ik wel voor haar, dat hoop ik voor iedereen tenslotte. Dat was ook totaal niet de reden dat ze mij opgevallen was. Ik vind schoonheid een nogal triviaal iets en om daar uitspraken als "opvallend" aan te gaan hangen helemaal onzinnig.

Het was juist door haar gedrag in de bus dat ze mij opviel. Ze is niet irritant aanwezig of iets dergelijks, maar ze gedraagt zich op een bijzondere manier. Elke ochtend als ik haar zie zit ze met gebalde vuisten op haar benen te kloppen. Het niet aflatende geklop van vuisten op in stof gehuld vlees wordt alleen overstemd door een té hard staande muziekspeler, maar meestal mogen wij in de bus genieten van het geklop solo. Ze volgt altijd hetzelfde patroon. Als ik in de bus stap zal ze al een minuut of tien bezig zijn met kloppen, maar altijd is ze bezig met haar dijbenen de beslaan. Aan elke kant een vuist en ze laat haar handen langzaam van beneden naar boven gaan. "Klop, klop, klop, klop" Een niet-aflatende handeling die na de dijbenen overgaat op de knieën. De knieën behandeld ze met beide vuisten. Elke knie krijgt een korte behandeling waarbij ze beide vuisten op de zijkanten van haar gewrichten klopt. Wat ze daarna gaat doen weet ik niet, tegen de tijd dat ze haar tweede knie onder handen gaat nemen ben ik bij mijn halte aangekomen en stap ik weer uit.

Waarom ze dit doet is mij een volslagen raadsel. Ik kan mij wel allerlei ideeën en scenario's in gedachten halen, maar wie zegt dat dit ook daadwerkelijk de reden is. Alleen zij weet waarom ze zo intensief op haar benen aan het kloppen is. Zij weet de werkelijk reden. Maar ik zal het haar nooit vragen. Ze ziet er niet uit dat ze openstaat voor vragen omtrend haar conditie. Niemand vraagt ooit iets aan haar. Überhaupt niemand praat ooit met haar. Misschien kan ze niet eens praten en is het kloppen op de benen haar manier om met de omgeving te communiceren... Ik weet het niet en ik wilde zeker niet een of andere verklaring optekenen. Vergeet dat laatste maar, dat heb ik niet gezegd. Ik wil haar geen vreemde conclusies in de schoenen schuiven. Het is tenslotte al erg genoeg dat ze elke ochtend op haar benen kloppend in een volle bus moet zitten. Al krijg ik niet de indruk dat ze zich ergens voor schaamt.

In tegendeel juist. Stoïcijns zit ze in de bus op haar benen te kloppen. Ze is zich duidelijk bewust wat ze aan het doen is, maar ze doet het op zo'n manier die totaal geen tegenspraak of commentaar duldt. Waarschijnlijk is dat ook precies de reden dat niemand wat aan haar vraagt, behalve dat niemand zich met de ellende van vreemden bemoeit al zie je die dagelijks in de bus. Ik zie haar in ieder geval aanstaande dinsdag weer. Het is nu weekend en dan heeft het weinig zin om naar het werk te vertrekken. Al kan ik mij wel indenken dat de vrouw in de vroege ochtendbus zit, maar aan de andere kant mag zij ook best wel eens vrij zijn. Ook voor haar is het pasen. Zou ze thuis ook zo fanatiek op haar benen kloppen?