Geuren in de ochtend

Met een volle maag zal ik vanavond aan het eten gaan beginnen. Het is mij inmiddels wel duidelijk geworden dat ik vanmiddag té veel gegeten heb. Daar kan ik op dit moment best spijt van hebben, maar voor spijt is het al veel te laat. Überhaupt is het hebben van spijt een totaal zinloze bezigheid, tenminste dat is het wel in mijn wereld. Ik heb er dan ook geen spijt van, alleen is het jammer van al het goede eten dat ik later in de prullenbak ga gooien omdat ik toch geen honger heb.

Gisteren was het wel anders. Toen had ik honger als een paard. Niet dat ik mij een paard voelde, maar ik zou wel een paard opgekregen hebben. Letterlijk. Paardenvlees vind ik toevallig erg lekker, maar dat is een ander verhaal. Gisterenavond had ik in ieder geval flink honger toen ik thuiskwam en op de een of andere manier heb ik heel weinig gegeten. Ik denk dat ik dat vandaag overgecompenseerd heb door heel veel te eten tussen de middag. Totaal niet goed natuurlijk aangezien ik eerder op de dag een poging deed om mijn buik te laten verdwijnen. Alleen is schuddebuiken niet de oplossing tegen de langzaam uitdijende massa die onder mijn torso aan het groeien is. Dat weet ik ook best, maar toch probeerde ik het met als gevolg dat ik té veel ging eten. Waarschijnlijk om het mislukken van de poging om volume te verliezen recht te trekken door extra volume te creëren. Ik lijk wel niet goed wijs.

Daarom was gisteren ook een betere dag. Al was het een werkdag, wat eigenlijk neerkomt op een dag niet geleefd als je het goed en wel bekijkt. Alleen is dat ook weer onzin en gaan we die weg helemaal niet op. Werkdagen zijn qua eten best leuke dagen. Vooral de ochtenden zijn geweldig. Als ik de voordeur uitstap begint de dag altijd met de ranzige geur van de uitlaatgassen die de bus net achtergelaten heeft. Ik weet namelijk dat ik moet vertrekken als ik de bus voorbij hoor rijden. Jammer genoeg stap ik dan alleen in een wolk uitlaatgassen de buitenlucht in. Maar ik neem twee, misschien drie stappen om opgenomen te worden in de heerlijke geur van versgebakken brood die bij de Turkse bakker naar buiten kringelt. Het tovert gelijk een glimlach op mijn gezicht. Ik probeer de geur van vers brood altijd zo lang mogelijk in mijn neus te houden. Zo lang mogelijk de heerlijke geur van turks brood in mijn hoofd... Meestal lukt het mij om het twee straten vol te houden en gezien ik maar één straat hoef door te lopen is dat best een prestatie.

Bij de bushalte is het een ander verhaal. De geur van verbouwing is geen onprettige geur, maar om te zeggen dat het een plesante is... Ik kan er nooit goed raad mee. Het ruikt naar hard werken, zware arbeid en pijn in je rug. Maar het ruikt ook eerlijk, naar stenen en grond. Werken met je handen, een geleerd vak en te weinig betaald krijgen. Geen geur die ik de hele dag zou willen ruiken, maar zo af en toe bij de bushalte is het geen probleem. Het maskeert in ieder geval de ranzige lucht van uitlaatgassen.

Laatst had ik ook nog geluk. Ik stapte de bus in en rook de heerlijke geur van een vers bakkie koffie. Onmiddellijk kwam de geur van het versgebakken brood bij de bakker vandaan weer opzetten en vermengde zich met de koffiegeur. Ik was in een soort zevende hemel. Eentje die zich in een overvolle bus bevond, maar toch stond ik er alleen. Ik rook iets wat niemand anders kon ruiken. Koffie en versgebakken brood in de ochtend. Wie kan zich betere geuren wensen na een moment in de wind van een verbouwing gestaan te hebben. Sindsdien hoop ik altijd dat er iemand koffie meegenomen heeft, maar bij die ene keer is het gebleven. Nu moet ik het weer doen met de luchten van de mensen in de bus. Parfumgeuren, deodorant en als ik even pech heb een ranzige zweter of gewoon een ongewassen toerist onderweg naar zijn hotel. In stilte vervloek ik hen altijd, maar mijn busrit duurt maar kort. Wie ben ik eigenlijk om te klagen. Ik mag tenslotte altijd met de geur van versgebakken brood in mijn neus door de straat stappen. Vele mensen zullen mij dat niet na kunnen doen.

Nu heb ik ondanks mijn gevulde maag toch honger gekregen van het gepraat over de geur van versgebakken brood. Misschien moet ik langzaam aanstalten gaan maken om het eten te gaan koken, misschien moet ik nog even afwachten tot de honger goed en wel ingeslagen is. Ik wou dat het een werkdag was... dan kon ik nog even langs de Turkse bakker lopen en de heerlijke geuren opsnuiven die zijn winkel verlaten. Dan had ik zeker honger gekregen!