Over UFO's, doden en aardbeien

Als je morgen aardbeien meeneemt vertel ik je wat ik vandaag gezien heb. Dan vertel ik over de beelden van gisteren, beelden uitgezonden om op de televisie. Verhalen over elpees in een kast, stofzuigen en batterijen in de stofzuiger zijn totaal niet interessant. Misschien na een paar biertjes, maar verder zal ik ze je besparen. Ik vertel je morgen veel liever over de onvergankelijken. De heiligen van Italië die voor het publiek overleden liggen te zijn. Over hun perfect geconserveerde lichamen die al honderden jaren hetzelfde eruit zien. Geen botten en stof, maar vlees en een daadwerkelijk gezicht.

Daar zal ik je over vertellen als je die aardbeien meeneemt. De ideeën die ik van die onvergankelijken heb mogen ontvangen heeft ook wel een waarde in het verhaal. Misschien is het gewoon onzin, maar het was een gedachte die bij me opkwam. Ik zal die gedachte echt wel met je delen. Ik kan toch niet achterhouden dat die zogenaamde heiligen gewoon mensen zijn die bij de wederopstanding nog in perfecte staat willen zijn. Die zijn bang om als stof en botten de wereld te moeten bewandelen. Ze zijn bang voor de pijn die het zal doen. Daarom kozen ze om hun vlees te behouden. Maar dat had een prijs, met hun vlees moesten ze tot de wederopstanding verblijven in hun lichaam. Terwijl zij in hun lichamen lagen zouden de gefermenteerde mensen gewoon hun tijd af kunnen wachten in de verschillende hiernamaalsen waarin men maar wil geloven.

Dat vond ik best een amusante gedachte. Dat ze daar liggen in hun glazen kisten terwijl er honderden pelgrims per dag langskomen. Elk met hun verhaal en de onvergankelijken zijn gedwongen om naar allemaal te luisteren. Zelfs hun onderzoeken had ik aan gedacht. De wetenschappers die ze uitkleden, lekprikken en stukken huid verwijderen. De honderden foto's die van hun gemaakt werden brandde op het netvlies. Ze zouden elke naaldeprik voelen. Dat zou de prijs zijn die ze moesten betalen voor hun perfecte staat. Ik zou je allemaal over dat soort dingen vertellen. Niets meer, want hier zouden we al meer dan genoeg gesprekstof aan hebben. Ik weet niet of je het zou willen horen, maar dat zouden we vanzelf ondervinden gedurende een bakje aardbeien. Praten en aardbeien zijn nu eenmaal een perfecte combinatie. Dat weet iedereen en anders weet je het nu.

En als het hele lekkere aardbeien zijn kan ik ook nog een stukje van de sluier oplichten over de strip die ik hierdoor in mijn hoofd kreeg. Of tenminste het idee van een strip die een van de onvergankelijken als hoofdpersoon zou hebben. Ik heb altijd iets willen doen met een dood lichaam in de hoofdrol en dit zou een uitgelezen kans kunnen zijn. Maar dat is allemaal voor morgen, eerst de aardbeien en dan vertel ik het je allemaal. Alles vertel ik je erover. Breng die aardbeien nu maar.
Alsjeblieft! Dan vertel ik je nu over vandaag.

Vandaag zijn er andere dingen voorgevallen. Het was weer een dag dat ik een nieuw muziekje ontdekte. Gewoon een muziekje dat verder niet voor heel veel mensen weggelegd is, maar ik was er uitermate gecharmeerd van. Ik vind het leuk, de krakkende versie die het heeft. De hoge schattigheid en vooral de aanstekelijkheid van de teksten. Nu is dat laatste meestal een slechte zaak, teksten waar je lekker mee kan gaan lallen met een biertje in de hand zijn meestal niet van hoge kwaliteit. In veel gevallen zijn het interpretaties van een lied over een barkrul, stinkende oksels en een verloren liefde die wegzint in de armen van je beste vriend. Je beste vriend, de orgeldraaier. Dat is iets wat ik vandaag absoluut niet gehoord heb.

Vandaag was het onderwerp UFO's. Vliegende schotels die over het Amerikaanse landschap van de jaren zestig vlogen. Vreemde voorwerpen en wezens die het hoofd van een Amerikaanse huisvrouw op hol brachten. Dusdanig op hol dat ze er een plaat over maakte. Een plaat met hele schattige liedjes, ze mag dan geen zoetgevooisde stem hebben de eerlijkheid waarmee ze het brengt maakt het goud. Haar gitaarspel is niet van het hoogste gehalte, maar zelfs een Charles Manson kan niet tippen aan haar vingervlugheid. Alleen draait het eigenlijk allemaal om één ding: de teksten. Haar teksten hebben zo'n aanstekelijk karakter dat je het liefste uit volle borst wil gaan meezingen. Vooral als je de liederen een paar keer gehoord heb, even jezelf voorbij de plaatkraken gezet heb en verder luistert naar wat deze vrouw je eigenlijk te vertellen heeft hoor je wat ik bedoel. Het is echt iets wat het proberen waard is. Vooral als je het verhaal achter de plaat leest krijgt het nog meer karakter. Het gaat dan nog meer leven, ik kan je daar ook wel over vertellen maar degene wie de plaat in handen heeft kan het veel beter doen.

Daar kan je ook de vinylrip horen, neerladen en wederhoren. Hij is degene die het verhaal van de huisvrouw in de wereld bracht. Hij is degene die de plaat daadwerkelijk heeft dus waarom zouden we hem niet aan het woord laten. Ik weet niet hoe hij heet dus daarom gooien we de link erin onder de naam waar het allemaal om draait. De naam van de artiest die vandaag mijn hart stal. Zing je mee met Mollie Thompson als zij haar plaat "Heralding the Dawn" de wereld in zingt. Je krijgt er een beetje zon bij, zon die perfect bij de aardbeien past.

Bezoeken aan een concert

Na een dag mijn urinevocht opsparen zag ik er al naar uit om de toiletten bij Paradiso te mogen betreden. Eerst moesten er nog allerlei andere rituelen afgerond worden voordat ik eindelijk mijn gewenste gang de trap af kon gaan maken. Mensen werden begroet, handen geschudt en wangen gezoend. Het was een waar genoegen om iedereen weer te zien en te spreken. Helaas genoeg waren er ook individuen die niet gespot konden worden waardoor de gebruikelijke rituelen niet uitgevoerd konden worden. Al kon het ook zijn dat zij mij niet herkenden door mijn geheel vernieuwde en zeer flitsend bevonden kapsel. Ik weet niet waar het aan lag, maar dat er iets lag was wel duidelijk en het waren niet de plastic bekertjes voor mijn voeten.

Uiteindelijk was het zover. Een stuks bier wierp ik achterover mijn keel in, meer om mezelf moed in te drinken dan omdat ik daadwerkelijk dorst had, en verliet de zaal om de trap af te lopen. Een beetje onwennig liep ik daar rond, alsof ik helemaal niet meer wist waar de toiletten waren. Ik gedroeg me als een toerist in eigen land, wel de taal kunnen spreken maar geen idee hebbend waar de klepels hangen. Toch lukt het me zonder al te veel problemen de toiletten te vinden.

Ik liep de ruimte binnen. Een man stormde een hokje uit en liet de deur achter zich openstaan welke met een zeer langzame gang weer begon te sluiten. Mijn gang door de toiletruimte bracht me naar het openstaande hokje. Nieuwsgiering waarom de persoon zo overhaast het hokje verliet pakte ik de deur beet om hem ver genoeg te openen om mijn inmiddels minderslanke postuur tussen de kier te proppen. Eigenlijk wilde ik liever de persoon vragen naar zijn overhaaste vertrek, maar de ongeschreven regels over te handelen in een toilet belette mij om een gesprek aan te knoppen met willekeurig aanwezig persoon. Ik moest mij wel verlaten op mijn visualiteit en grote inlevingsvermogen om een beeld te vormen naar het haastige gedrag van mijn voorganger. Inmiddels stond hij zijn handen te wassen en bevond ik mij in het hokje.

De twee muren omringde mij van vier kanten. Ik sloot de deur achter mij, de ruimte nog verder verkleinend tot ik alleen was met de toiletpot en de handdoekjeshouders. Ik keek vluchtig rond, een schoon toilet lag voor me. Maagdelijk was het niet meer wist ik, edouch zou ik zonder de informatie die ik bij binnenkomst had opgedaan kunnen zweren dat ik hier te maken had met een geheel ongebruik toilet. Ik zipte mijn broek los en urineerde even flink in de pot. Goudgeel vocht verliet mijn lichaam om zich te vermengen met het reeds aanwezige water in de toiletpot. Plots hoorde ik stemmen. Twee mannen verbraken de ongeschreven regels omtrend het toiletbezoek door een geanimeerd gesprek te voeren. Gezamelijk liepen ze het hokje naast mij binnen en het gesprek kreeg een andere invalshoek. De afloop maakte ik niet meer mee. Alle opgehoopte urine van één dag had mijn lichaam verlaten, de toiletinhoud lag goudgeel te glimmen tot de waterval van het doortrekken er een kolkende massa van maakte.

Ik opende de deur en liep terug naar de zaal zonder ook maar enig incident in het toilet meegemaakt te mogen hebben. Blijkbaar was de dinsdag niet de juiste dag geweest om een bezoek te brengen aan een openbaar toilet in de hoop daar war interessants mee te mogen maken. Of het mag gewoon nooit op mijn pad plaats hebben en is het toilet niet mijn plaats behalve om lichaamsuitscheidingen te laten verscheiden. De verdere avond verliep ook zonder incidenten.

Black Sun Productions zoog precies zoals ik al van ze verwacht had. Ik snap werkelijk niet wat mensen zo geweldig vinden aan deze band, zelfs de vergelijk ing met Coil wil ik niet trekken. Ze halen het niet eens bij de genialiteit van Coil. Black Sun Productions is gewoon een hele slechte imitatie van een band die ze nooit zullen zijn. Maar Val Denham daarin tegen was een genot om naar te luisteren, vooral omdat zo'n oude Godin op het podium toch ook een van mijn stille wensen is geweest. Eigenlijk werd dit al bij de introductie door Arjan Grolleman gezegd, dit was een avond gevuld met oude avant-garde legende's die het podium beklommen. Alleen jammer dat Black Sun Productions er stonden, zij hadden er totaal geen kijk op.

En Lydia Lunch. Dat was pure liefde. Ingehouden boosheid in de vorm van liefde. Het is jammer dat ze zo oud is anders zou ik bijna verliefd op haar geworden zijn. Dan zou ik haar in het toilet tegen gekomen willen zijn om daar dingen mee te maken die je normaal gesproken niet in een toilet meemaakt. Ach, ja.... Haar optreden van inspirationeel en vooral geweldig. Na het dieptepunt van Black Sun Productions was dit het hoogtepunt van de avond.

Psychic TV (of eigenlijk PTV3) kwam veel te laat op het podium. Veel te laat voor een dinsdagavond, veel te laat om lang te kunnen zien. Slechts één nummer mochten wij kijken voordat de zaal voorgoed verlaten werd. Zelfs tijd voor ene toiletbezoek nam ik niet meer. De teleurstellende ervaring eerder die avond wilde ik niet nog een keertje meemaken. Ik liet het erbij. Daarbij is Psychic TV toch een beetje vergane glorie. Ik had ze gewoon in de jaren tachtig en negentig moeten gaan bekijken. In de tijd dat ze nog de orginele bezetting hadden en niet rond slechts één persoon herbouwd waren. Vergane glorie is geen reden om het toilet niet te bezoeken, maar toch was het een geslaagde avond. En we hebben de foto's nog.

Avonturen met de bus

Afgelopen zondag nam ik eens een andere weg om naar huis te komen. Normaal gesproken reis ik altijd richting Leiden om halverwege ergens over te stappen op de bus naar het pittoreske plaatsje waar ik woon. Maar gisteren werd ik door de grote en minder wijze orakel van http://www.9292ov.nl verwezen richting de mooiste stad van Nederland om vlak daarvoor over te stappen op een bus richting het pittoreske plaatsje waar ik woon. Vol ongeloof probeerde ik nog andere meer bekende routes te ontsluiten aan het ov-orakel, maar het bleek dat de route richting Haarlem werkelijk de snelste was. Zodoende bevond ik mij in de bus richting Haarlem waar ik bij het instappen al een blik van ongeloof ontlokte aan de buschauffeur. Het is altijd handig als je veelvuldig gebruik maakt van de bus, op een gegeven moment gaan de verschillende chauffeurs je herkennen wanneer je de bus instapt. Vandaar dat het extra leuk is als je in een bus stapt welke je normaal gesproken nooit, maar dan ook nooit instapt. Het verbaasde gezicht van de chauffeur is goud waard. Jammer genoeg moet je gelijk weer doorlopen om geen argwaan te wekken en de andere passegiers geen last te bezorgen. Binnen dertig seconden zat ik op mijn plaats en kon de alternatieve route beginnen.Als je graag door bosrijke gebieden rond de woonplaats wil rijden blijkt dit een uitstekende route te zijn. Alle bossen die ik normaal gesproken nooit zie of alleen van een afstand mag bekijken ben ik doorheen gereden. Prachtige achterwegen welke je normaal gesproken nooit te zien zou krijgen mits je deze busroute dagelijks rijdt. Mooie bosrijke wegen waarlangs grote huizen staan, kasten van huizen waar de rijken des lands wonen. Persoonlijk zou ik er nooit willen wonen, maar het is prachtig om doorheen te rijden. Zelfs met het regenachtige weer was het bos weer prachtig om te zien. Ik hou eigenlijk ook van bomen en vooral van bosrijke omgevingen. Heerlijk om tussen de bomen door te rijden terwijl de druppels naar beneden vallen en de grond bedekt worden door bladeren. Maar daarvoor kwam ik daar niet, ik wist ook helemaal niet dat de bus zo'n mooie omgeving zou doorkruizen.Ik zat ondanks de prachtige omgeving toch niet geheel lekker in de bus. Mijn overstaptijd op de andere bus werd door de ov-orakel geplaatst op maximaal vier minuten. Op zich zou dat genoeg moeten zijn, maar aangezien ik niet precies wist wanneer ik de overstaphalte zou bereiken kneep ik hem een klein beetje. En toen kwamen we in een opstopping. Een hele vette rij auto's die maar door bleef gaan, eindeloos leek het wel. Iets wat door de grote hoeveelheid bochten die genomen moesten worden nog veel langer leek dan het uiteindelijk allemaal was. Alleen waar het uiteindelijk allemaal op neer draaide dat het stuk waar de bus normaal gesproken drie minuten over zou moeten doen het nu wel twintig minuten ging duren. Gevolg was dat ik mijn overstap met een groot overwicht ging missen en ook daadwerkelijk miste. De hele bus was nergens meer te bekennen en zou ook over lange tijd pas weer komen opdagen. Ik besloot te blijven zitten en in Haarlem een overstap te wagen om zodoende nog op een redelijk tijdstip thuis te komen.Alleen wierp dit ook een kleine tegenwerking op. De gigantische drukte die ik eerder mocht ervaren bleek op alle toegangsroutes richting Haarlem zich voor te doen. Overal stonden lange rijen auto's welke richting Haarlem moesten rijden, maar de buschauffeur was zo verkwistig ingesteld dat hij alle files waar het maar een beetje mogelijk was omzeilde. Hierdoor werd de filetijd die de andere auto's moesten ervaren voor ons passegiers aanzienelijk teruggebracht. Nog steeds kwam de bus veel te laat aan in Haarlem, maar toch was ik uiteindelijk in de mooiste stad van Nederland beland. Ik kon de benen weer strekken en gaan wachten op de volgende bus. Een bus die volgens de haltetijden informatie reeds geweest was waardoor ik mij genoodzaakt zag om iets anders te gaan doen. Ik was hier helaas genoeg binnen vijf minuten mee klaar dus zag ik mij alsnog een lange tijd op de bus wachten. Maar de Goden waren mij gunstig gezind, behalve dat zij mij een van de mooiste busroutes van Nederland lieten rijden kwam precies op het moment dat ik drieëntwintig seconden bij de bushalte stond te wachten de bus aanrijden. Tien minuten te laat, blijkbaar had ook deze bus last gehad van de opstopping die de richtingen Haarlem dicht deden slibben. Ik sprong in de bus en kwam vervolgens terecht op bekend terrein, alleen iets later dan beoogd. Gelukkig was dit niet veel later dan ik in Haarlem voor ogen had, maar toch kwam ik later. Zo zie je maar weer dat reizen met de bus altijd weer een avontuur kan opleveren. je moet het alleen even willen doorstaan en lezen.

Politiek over borrelnootjes

Gisterenavond kreeg ik opeens honger. Gewoon trek in iets lekkers. Bitterballen, frikadellen, misschien zelfs een kroketje. Gewoon iets hartigs om in te happen. Blokje kaas zou op zich ook een idee zijn. Of borrelnootjes! Daar had ik nu echt trek in, borrelnootjes. Van die lekkere hete kajang pedis-nootjes, rood en vurig op de tong. Al is dat laatste een beetje overdreven, echt vurig op de tong zijn ze niet. Het enige vurige aan katjang pedis-nootjes is het rode spul dat aan je vingers afgeeft en de pijn die je voelt als je ermee in je ogen gewreven hebt. Verder zijn ze gewoon lekker, lekkere nootjes. Ze zijn ook nog goed voor de hersenen. Tenminste dat heb ik ooit eens gehoord, dat nootjes goed voor de hersenen zijn. Er schijnt een stof in te zitten die de aanmaak van bepaalde stoffen in de hersenen stimuleren en daardoor kan je weer scherper blijven. Nootjes zijn als het ware voeding voor de hersenen. Maar of het echt waar is weet ik niet, ik heb het ooit eens gehoord en daarna weer vergeten.

Maar ik had dus trek in nootjes. Borrelnootjes, katjang pedis, dry roasted. Gewoon nootjes, daarom kwam die herinnering aan de hersenen weer bovendrijven. Ik denk eigenlijk nooit aan nootjes maar nu wel. Precies op het moment dat ik ze niet in huis had. Er was geen noot in dit hele huis te vinden. Geen schilfertje! Alleen pindakaas, maar dat is weer de zonder-stukjes-nootvariant waardoor ik zelfs hieruit niet kon gaan lepelen om mijn nootbehoefte een beetje te bevredigen.

Toen had ik maar een stuk kaas opgegeten. Er zaten komijnenpitjes in. Met een beetje fantasie wilde ik die wel als nootjes zien. Mijn behoefte aan nootjes moest daarmee grotendeels opgelost zijn, maar ik ben bang dat de komijnpitjes net te weinig of te klein waren om mijn maag te foppen. Toch at ik stug door, ik wens die nootbehoefte achter me te laten. Ik wil helemaal geen nootbehoefte hebben als er geen nootjes in huis zijn. Morgen zou ik natuurlijk onmiddellijk drie blikken met gemengde nootjes kopen waarbij ook eentje katjang pedis moet zijn en zo zal je zien dat ze drie weken onaangeroert in de kast blijven staan. Ik weet zeker dat het zo zal gaan. Nootbehoefte is een naar iets, zo naar dat ik er gewoon bier van ben gaan drinken. Volgens mij zitten daar ook wel een vorm van noten in. Ik hoop het in ieder geval wel, anders word ik zo dronken dat ik niet eens meer weet wat nootjes zijn. Tenslotte zijn nootjes niet meer dan dezelfde peulvruchten als de bruine bonen in mijn chili of de sperzieboontjes naast mijn balletje gehakt.

Toch heb ik vandaag geen nootjes gekocht. Ook geen peulvruchten om bij mijn nog te consumeren gerstenat te gaan. Ik heb mijn behoefte bedwongen en alleen M&M's pinda gekocht. Niet een megazak, maar de iets kleinere grote zak. Onderweg naar huis heb ik er al wat uitgepikt, maar de rest had ik gedeeld.

Ik wilde dat ik iets interessants te melden had, maar ik kan werkelijk niets verzinnen. Ik zit nog een beetje met mijn mond vol tanden over de achteruitgang van Nederland de laatste paar dagen. Eigenlijk ben ik er een beetje stuk van. Ik wil niet wonen in een land waar de hele sexuele revolutie nog moet plaatsvinden. Ik wil gewoon vrijheid van individu en meningsuiting. Ik wil bier drinken op elke straathoek met wie ik maar wil in de outfit die ik maar wil. Dat wil ik en dat gebeurt ook gewoon. Bijna zou ik nog een biertje pakken, maar ik heb geen zin meer in nog een gerstenat.

Ik wil, ik wil, ik wil, ik wil, ik wil, ik wil... Ik wil dat we de tijd terug konden draaien en Pim Fortuyn bij geboorte konden smoren, Jan Peter Balkenende van zijn driewieler konden trappen zodat zijn hoofdje onder een passerde vrachtwagen kon komen. Ik wil dat we konden leven in de tijd dat Joop den Uyl zijn wazige toespraken hield over de arbeider, kameraadschap en werken voor de staat. Woorden waar niemand iets van begreep, maar we toch juichde omdat het zo'n gezellige man was. Ik wil dat we Theo van Gogh al jaren geleden in de goot hadden geduwd, zijn filmsideeën gesmoord in de hersenen en zijn sigaretten afgepakt hadden. Dat wil ik allemaal, maar nu is het te laat. Nu rest mij alleen nog de restanten van wat zij hebben afgebroken. De restanten en het bier, dat zou een mooie film opleveren. Alleen wil ik niet leven op restanten.

Ik wil de verzorgingstaat terug. Thuiskomen bij een paar pantoffels, een warme hap eten en s'avonds een lach op de buis. Maar dat kan allemaal niet meer, we glijden langzaam terug naar de jaren vijftig. Politie op straat en een eigen mening om nooit uit te spreken. Iedereen een grijze muis en alleen de rijken die weten waar de klepels hangen. Ik wil dat niet en bier kan de gedachte niet verdrinken. We moeten leven op restanten, onze herinneringen laten vervagen en Joop den Uyl uitroepen tot grootste staatman ooit. Ik weet het anders ook niet meer, ik weet het ook niet meer.