Je kan nog geen boek openslaan, geen televisieprogramma bekijken of het gaat wel over mensen met een autistische stoornis. Niet het verstandelijk gehandicapte broertje van Tom Cruise in Rainman, maar gewone normale mensen met een stoornis die nog het meeste weg heeft van autisme. Inmiddels staat zelfs het hele internet vol pagina's over hoe het leven met een autistische stoornis is. Zelfs de partner wordt hierbij niet geschuwd, want partners hebben ook iets te zeggen over de varianten van autisme die de ander heeft. Zij moeten er tenslotte mee samenleven.Hele pagina, na pagina wordt volgeschreven met het leed van autisme en hoe normaal de mensen met autisme niet zijn. Al is altijd de strekking dat ze niet echt normaal zijn en als je goed tussen de regels doorleest er gewoon een steekje bij ze los zit. Eigenlijk zijn ze gewoon het gehandicapte broertje van Tom Cruise, zoals deze zeer treffend door Dustin Hoffman werd gespeeld in Rainman, maar dat zeggen we er gewoon niet meer bij. Autisten zijn ook gewoon mensen en die mogen best meedelen in de geneugden die onze maatschappij te bieden heeft. En wie ben ik om daar iets van te vinden, zelfs om iets over te zeggen... Mij hoor je niet!
Ik heb niets tegen autisten. Totaal niets, ik ken zelfs autisten. Verdomd, ik ben zelf een autist! Waarom zou ik iets tegen autisten hebben. Dat is gewoon onzin. De eerste de beste die beweerd dat ik iets tegen autisten zou hebben liegt dat ie barst. Ik hoop ook dat diegene barst, maar dat heeft weer niets met autisme te maken. Mensen moeten vaker barsten, gewoon op willekeurige plekken en tijden. Maar dat terzijde, het heeft niets met autisme te maken en daar ben ik in geen geval tegen. Het zijn die ellenlange pagina's vol gezever die volgeschreven worden over hoe normaal autisten kunnen functioneren in de maatschappij. Gewoon een beetje hulp, een beetje extra structuur en je hebt de beste werknemers die een baas zich maar kan wensen. Veel met rust laten, denken dat ze gestoord zijn omdat ze geen meter van normale sociale interactie weten en ze doen gewoon hun werk.
Wacht, ik schrijf even een boekje vol over mijn ervaringen met een autist en je weet precies wat je moet doen. En verderop staat al iemand op die samenleeft met een autist en daar toch ook even een boekje open wil doen. Samenleven is toch heel iets anders dan jouw ervaringen op het werk. Het zijn misschien fantastische werknemers, mensen die nooit klagen en stilletjes achter hun bureau meer werk verzetten dan je wekelijks erop kan stapelen.. Maar samenleven, ja.. dat is een heel ander verhaal. Hier een boekje. En ach, de autist zelf kan ook schrijven. Want het is niet makkelijk om een autist te zijn, om altijd naast mensen te staan die je eigenlijk niet begrijpt dus maar stilletjes in je hoekje blijft zitten en werken. Die partner is helemaal onbegrijpelijk, maar ja.. liefde.. De liefde gaat zelfs een autist niet voorbij! Als een verstandelijk gehandicapt broertje (of zusje for that matter) van de liefde kan proeven, dan kunnen autisten dat helemaal. Daar moet eigenlijk iemand een boek over gaan schrijven. Hoe autisten verliefd worden, want dat heb ik nog niet gezien.
Ik ga er alleen niet op zoek. De televisie laat ik ook maar uit, straks komt er een zelfverklaard hulpprogramma op de buis waarbij Natasja Froger autisten gaat begeleiden in de liefde, het verbouwen van hun huis, de omgang met de buren of het wandelen door een drukbezet winkelcentrum. (Hopelijk leest John de Mol dit niet mee, anders heeft hij in één klap drie programma-formats) Als ik de televisie al wel aanzetten zap ik liever door naar een programma waar vrouwen die veel weg hebben van Natasja Frogers en hun mannen in stukken gesneden langs de kant van de weg gevonden zijn. Of in hun woningen en dan nog half-levend hun arm oprichten in een poging de naam van de dader in hun eigen bloed te schrijven. Uiteraard falen ze daar jammerlijk in, waarbij we het stiekem helemaal niet jammer vinden en hopen dat de dader nog een lang en vruchtbaar leven beschoren is. Dat soort programma's zijn een stuk boeiender dan de zogenaamde ellende die autisten moeten doormaken.
En dan het internet.. Vroeger was het nog een verzamelplaats van de meest smerige porno die je maar kon verzinnen. Alles weggestopt achter waarschuwingsmeldingen, wat je uiteraard negeerde en een berg virussen of spambots opliep dat je nog dagen bezig was deze te verwijden. Maar vuige porno dat er achter die waarschuwingen zat! Niet normaal! Nu is het internet nog steeds zo'n verzamelplaats, alleen zijn daar wel de zelfhulp-groepen van autisten bij gekomen. Volgens vele zijn autisten niets meer dan nerds, die met hun zakcalculators en rijtje pennen de hele dag op het internet zitten te programmeren. Dus is de beste manier om autisten te benaderen via het internet, wat ik niet vind maar wat anderen zeggen. Op het internet. De ene zelfhulp-groep gaat nog niet ten onder aan het gebrek aan sociale interactie, ruzies en onzinnig taalgebruik of de volgende staat alweer online te wachten op hetzelfde lot. En dan heb je natuurlijk ook nog de gigantische hoeveelheid pagina's die alle boeken moeten aanprijzen. De boeken van ervaringsdeskundigen, zogenaamde psychologen of partners van autisten die allemaal vooraan wilden staan in de hype die autisme heet. Overigens is het maar goed dat autisten zelf niet zo goed zijn in marketing en online interactie, anders zouden we ook nog hele pagina's zien verschijnen over de boeken die zij schrijven.
Hoe dan ook, hele bossen verdwijnen om autisme te beschrijven door mensen die er totaal niets van weten en zij die het wel weten schrijven boeken die de leesbaarheid van de bijbel niet overschrijden. Het is zonde van het papier, maar vooral zonde van de moeite om het te lezen. En toch blijven ze bossen omhakken om de boeken te drukken, presentatoren aanrukken om microfoons in de smoel van allehande zelfverklaarde autisten te duwen en hele pagina's aan te maken op het internet om autisme te beschrijven. Bij de een is het autisme erger dan de ander en sommige kunnen niet eens functioneren als ze niet gehuld zijn in groene mist. Of een kamerplant op hun kamer hebben, want het is toch een kamerplant...
En ja, nu is er weer een hele tekst over autisme bijgekomen. Weer eentje waar je totaal niets mee opgeschoten bent, behalve dat je wat tijd verloren bent door het te lezen. Je bent niets wijzer geworden, geen hoger wetenschap tot je kunnen nemen. Alleen woorden over een iets waar steeds meer mensen last van lijken te hebben en zij die het niet hebben graag zouden willen hebben. Iedereen wil een autist zijn of er eentje kennen zodat ze een boek kunnen schrijven. En ik ben het gewoon zat! Autisme is geen ziekte, geen stoornis en geen handicap. De enige uitweg uit autisme is zelfmoord of pure acceptatie. En nu ga ik een boek schrijven, ik denk over internet-porno. Daar schijnt ook een hype te liggen en sex sells!
