2012: Het einde van de Wereld

Volgens mij is het als profetisch kunstenaar niet echt de bedoeling dat je het einde van de wereld gaat aankondigen. Daarom zal ik het ook absoluut niet gaan doen, maar gewoon de allang bestaande profetieën gaan napraten, want die zijn al bizar en beangstigend genoeg. Vooral het idee dat er vanuit verschillende hoeken van de wereld, geheel onafhankelijk van elkaar voorspelling gedaan zijn over het einde der tijden en geheel toevallig allemaal hetzelfde tijdstip aanwijzen. Het ergste is nog het idee dat wij aan het voorportaal van dat tijdstip staan. Nog enkele jaren hebben we te gaan voordat het tijdstip waarop de wereld volgens de profetieën compleet ten onder gaat in een poel van ellende en rampen.

Ik hoorde voor het eerst van dit doemscenario toen ik een programma aan het volgen was over de Maya's. Het was gewoon een programma over hun geschiedenis en cultuur, maar ergens kwam de Maya-kalender aan bod. En laat daarin nu toevallig de datum 21 december 2012 genoemd worden als de dag waarop de geschiedenis eindigt. Tenminste dat is zoals de Maya's het zelf noemde of zoals het klaarblijkelijk geïnterpreteerd werd omdat de Maya-kalender gewoon stopt op die datum. Ontcijferde geschriften van de Maya's beweren dat op die dag de wereld overgaat in een nieuwe wereld, een wereld die nog geheel onbeschreven is. Wat dat ook mag betekenen.

Nu hechtte ik nooit veel geloof aan die voorspelling, maar naarmate de tijd verstreek kreeg ik steeds meer van dit soort voorspellingen te horen. Zo blijken de Hopi indianen al voorspellingen gedaan te hebben die vrij accuraat bleken te zijn en ook zij spreken van een einde der tijden waarin de wereld een compleet ander uiterlijk gaat krijgen. Nu roepen zij niet dat het op precies 21 december 2012 is, maar wel we op de drempel van deze tijden staan. Al sinds de veertiger jaren zijn ze bezig zich voor te bereiden op de tijden die komen gaan en dat is niet in de positieve zin. Gelukkig zijn de Hopi-voorspellingen zo vreselijk vaag en voor meerder interpretaties vatbaar dat we ons hoofd in het zand kunnen blijven steken.

Maar helaas genoeg zijn zij noch de Maya's de enige die onze tijd als het einde der tijden aanmerken. In het vroege Engeland zijn de voorspellingen van de historische Merlijn opgetekend en ook zij spreken van het einde van de wereld in onze tijd. Nu ben ik niet zo bekend met deze voorspellingen en eerlijk gezegd geloof ik het ook wel. De meeste van de teksten zijn gewoon mooie profetische verhalen over dingen die iedereen onder invloed van hallucinogenen en een lichte krankzinnigheid zou zeggen. Dat ze toevallig ook uitkwamen is een mooie bijeenkomstigheid, maar ze zijn net als de Hopi-voorspellingen voor meerder interpretaties vatbaar. Er blijft nog genoeg grond voor ons sceptici om te beweren dat het einde der tijden nog ver weg is. Ik steek mijn hoofd ook nog even in het zand nu het nog kan.

Pasgeleden hoorde ik van een moderne versie van de doemscenario's die onze wereldgeschiedenis rijk is. Nu is het geen levend persoon welke lang geleden in een of andere grot of hut woonde, maar een programma dat het internet afspeurt en voorspellingen doet. Het Web Bot Programma was oorspronkelijk ontworpen om beurs-voorspellingen te doen, maar al gauw begonnen er voorspellingen uit te rollen die ook daadwerkelijk uit leken te komen. En laat die Web Bot Programma nu ook begonnen te zijn met spreken over het einde der tijden in 2012. Het begint een beetje een eentonig verhaal te worden, maar inmiddels begin ik toch waarde te hechten aan deze voorspellingen. Al wil ik natuurlijk veel liever mijn hoofd in het zand blijven steken en roepen dat ook deze voorspellingen gewoon vage teksten zijn die overal op toepasbaar zijn.

Ik ging er dan ook al jaren vanuit dat de voorspellingen spraken over het einde van onze maatschappij, want geloven in het einde van de wereld wil ik niet doen. Maar gezien de hoeveelheid profetieën die daarop doelen moet er wel iets gaande zijn. Het einde van de maatschappij vond ik wel een mooie gedachte. Maar gisteren heb ik mijn mening moeten bijstellen. Ik hecht nu werkelijk waarde aan de voorspelling dat op 21 december 2012 de wereld ten onder zal gaan in een berg mondiale rampen. Het blijkt namelijk dat er precies op die dag een vrij unieke kosmische lijn van de grote planeten is. Al is dat niet zo vreselijk bijzonder, maar eens in de zeg achtentwintigduizend jaar staan we ook precies op één lijn met het gigantische zwarte gat in het centrum van ons sterrestelsel. En dat lijkt toch gevolgen te hebben voor de aarde.

Ze denken dat wanneer die kosmische configuratie plaatsvind de aardpolen zich van plaats verwisselen. Dat de noordpool verschuift naar de zuidpool en andersom. Een gebeurtenis die zich in slechts enkele dagen zal voltrekken en volgens de geologische geschiedenis van de aarde al eerder heeft plaatsgevonden. Dat dit met een hele berg aardbevingen, overstromingen en gigantische vulkanische activiteiten zal gebeuren hoef ik niet uit te leggen. We zullen ten onder gaan in golven van vuur, water en aarde. De mensheid zal tot op de rand van de afgrond gebracht worden en de aarde zal een totaal andere wereld worden. Nu ik dit weet durf ik ook te zeggen dat het einde van de wereld echt aanstaande is. De dromen die ik heb over een post-apocalyptische wereld zijn zoals ik altijd al dacht gebaseerd op de werkelijkheid. Een toekomstige werkelijkheid. Ik weet niet of ik er naar uitkijk, maar aangezien de catastrofe het merendeel van de mensheid opeist is het wel een prettig vooruitzicht. Maar we hebben nog enkele jaren voor de boeg. Ik kan mijn mening tussentijds misschien nog aanpassen...

Een onproductieve dag met muziek

Vandaag heb ik mijzelf in mijn woning opgesloten. Het was ook eens nodig, eigenlijk heb ik al een week of wat totaal geen behoefte aan contact met mensen. Helaas genoeg is dit geheel onmogelijk, maar na een compleet verstoorde nachtrust van kleine brokjes slaap afgewisseld met constant wakker worden trok ik wat stoute schoenen aan. Eigenlijk was ik het totaal niet van plan, maar vanochtend wist ik mijzelf ook nog een keer te verslapen. En wakker worden op een moment dat je eigenlijk in de trein naar het werk moet zitten is nogal een schok. Dat daarbij mijn totale gebrek aan een goed humeur mijn werkdag ook niet ten goede zou komen trok ik de stoute schoenen aan en belde mijn werk om een snipperdag op te nemen. Ik had geluk, het paste in de planning dat ik de gehele dag thuis zou blijven en ik liet mij weer wegzinken in een diepe, maar veel te korte slaap. Niet dat ik daar veel mee opschoot, alleen werd ik iets uitgeruster wakker dan de laatste keer wakker raken.

Tot nog toe heb ik nog geen actie ondernomen om daadwerkelijk iets te gaan doen met mijn vrije dag. Alleen het keihard draaien van Vulcano the Bear kan ik op mijn conto schrijven. Het liefst zou ik de hele dag de muziek van Vulcano the Bear draaien, maar helaas genoeg zal dat in mijn geval niet gaan. Daarvoor heb ik veel te weinig albums van ze. Slechts twee ceedees en een paar albums die ik neergeladen heb, maar dat belette mij niet om ze allemaal de revue te laten passeren. Eigenlijk is het gek, ik ken deze band al jaren. Maar dan ook werkelijk jaren en toch heb ik nooit iets van ze gekocht. Enkele nummers op verzamelelpees was alles wat ik van Vulcano the Bear bezat. Op de een of andere manier kon ik gewoon niet wennen aan de volledig dissonante en krankzinnige muziek van de heren. Je kan ze ook niet betichten van het maken van toegankelijke en lekker in het gehoor liggende muziek. In tegendeel juist. Ook kan ik het niet beschrijven als de veelal geïmproviseerde en onder invloed van geestverruimende drugs opgenomen psychedelische muziek die ik graag mag luisteren. De muziek van Vulcano the Bear heeft meer weg van een bezoek aan de creatieve therapie van een psychiatrisch ziekenhuis, alleen zonder dat we er daadwerkelijk bij zijn.

Het is ook de eerste band waarbij mijn oudste telg vroeg of ik het wilde uitzetten. Hij vond het zo raar dat hij er niet zo goed raad mee wist. Ergens vond hij het wel lijken op muziek, maar verder kon hij zijn vingers erop leggen. Liever hoorde hij het niet meer. Ik heb het maar uitgezet, want iets anders opzetten vond ik op dat moment niet nodig. Ik wil gewoon niets anders meer horen dan Vulcano the Bear en dat duurt nu al dagen. Toch moest ik lachen toen mijn telg vroeg of de muziek uitgezet kon worden. Normaal gesproken vraag je als ouder-zijnde aan je kinderen of hun muziek uit, dan wel zachter gezet mag worden maar ik weet het precies andersom te presteren. Dat belooft nog wat voor de toekomst, ik denk namelijk niet dat mijn kinderen mijn muzieksmaak kunnen overtreffen qua vreemdheid. En dat is ook een goede zaak.

Maar terug naar vandaag. Inmiddels heb ik alles wat ik van Vulcano the Bear afgespeeld, beluistert en in mijn hoofd geregistreerd. Waarom ik het nu zó geweldig vind terwijl ik er vroeger bijna niet aan kon wennen, laat staan luisteren weet ik ook niet. Dat vind ik ook niet belangrijk. Het heeft in ieder geval mijn humeur aardig opgevijzeld, al wil ik nog steeds geen contact met mensen. Ik ben ook heel blij dat ik mijzelf heerlijk kan opsluiten in mijn eigen huis. Niemand om verantwoording aan af te leggen en als ik geen zin heb om iets te doen zal ik het ook gewoon nalaten. Vandaar dat ik mij waarschijnlijk nog steeds niet aangekleed heb, maar ik ben ook niet degene die er vandaag op let. Al zal ik het toch maar gaan doen aangezien ik nog boodschappen zou gaan doen en het schijnt niet op prijs gesteld te worden als je dit in een weinig verhullend niets doet. Ik stel het nog even een half uurtje uit en dan ga ik toch de buitenwereld in. Al heb ik geen zin in menselijk contact, ik zal toch iets moeten gaan eten vanavond. Daar gaan we dan, de buitenwereld weer in!

Als God het leven niet meer gecreëerd heeft

Kinderen zijn ook zo lekker eerlijk. Veel eerlijker dan de meeste volwassenen, maar kinderen kunnen ook rondkomen zonder al die belachelijk beleefdheid-conventies waar wij volwassenen ons aan denken te moeten houden. Net liep ik over straat in mijn buurtje toen ik een kind hoorde roepen: "Ik dacht dat je dood was! Dat wilde ik ook, dat je dood was!" De andere reageerde heel stoïcijns: "Dat mag helemaal niet van God. God wil niet dat ik dood ben." Ik lachte in mijzelf om deze toch scherpe respons. Toen de eerste begon te roepen dat God niet bestond en dat geloven in God gewoon stom was ben ik doorgelopen. Sommige discussies ga ik mijzelf niet in mengen, sommige dingen moeten ze maar onderling uitvechten.

Toch zette het mij aan het denken. Vorige week heb ik het merendeel van de afleveringen van de Space Week bij Discovery Science. Hierbij werden mooie programma's over het heelal en al haar leuke facetten afgewisseld met zwaar interessante programma's over de theorieën rond het ontstaan van het leven. In die week heb ik weer veel opgestoken en nog meer geleerd. Dingen die ik al wist werden nog verder uitgediept en dingen die ik nog niet wist aangestipt. Zo wist ik bijvoorbeeld nog niet hoever ze al zijn met de werkelijk oorsprong van al het leven te ontrafelen. Als ik de wetenschappers op televisie moet geloven kunnen ze over een aantal jaar precies uitleggen op welke manier en met welke bouwstoffen het eerste leven tot stand gekomen is. Ik kan mij geen spannendere wetenschap bedenken dan de zoektocht naar het ontstaan van leven die ze nu aan het ondernemen zijn. In ieder geval ga ik je niet verder vermoeien met uitleg wat ze precies aan het doen zijn. Als je wilt weten hoe de wetenschap de vraag over het ontstaan van het leven aan het beantwoorden is moet je zelf maar gaan kijken.

Ik was namelijk in eerste instantie verrukt met de wetenschap dat men bijna zover is om het ontstaan van al het leven te verklaren. Eindelijk zouden we verlost kunnen raken van het hele God-idee en de hele santenkraam eromheen. Die euforie wist ik enkele dagen vol te houden tot de Space Week bij Discovery afgelopen was. Ergens halverwege was ik gaan denken aan al de mensen die wel in God geloven. Mensen zoals de ouders van de kinderen die bij mij in de buurt wonen. Zij hebben het God-idee in de hoofden van hun kinderen geplant, vandaar dat het kind zo overtuigd kon zeggen dat God iets niet zou willen.

Maar wat als uiteindelijk het ontstaan van het leven verklaard kan worden. Niet alleen verklaard maar zelfs gedupliceerd kan worden.... Tot op heden is altijd de hand van God nodig geweest om leven te creëren. Een andere verklaring kon nog niet gegeven worden omdat de wetenschap het gewoon nog niet kon verklaren. Het hele ontstaan van leven is volgens mij al sinds het begin der tijden het stokpaardje van Godsvruchtige mensen, maar wat als ook dat stokpaardje van ze afgenomen wordt? Het zal toch echt niet lang meer duren voordat alle vragen over het ontstaan van het leven verklaard zijn en we God niet meer nodig hebben. God zal dan niet meer zijn dan het woord wat het is en dan ga ik denken aan alle mensen die wel in een God geloven. Hoe moeten zij zich voelen als God opeens niet meer nodig is om de wereld te verklaren? Als de wetenschap een van de meest belangrijke vragen kan verklaren..

Dat vraag ik mij werkelijk af. Ik kan mij niet voorstellen hoe het moet zijn om je hele levensvisie in één klap te zien verdwijnen in het luchtledige. In het niets wat het in eerste instantie al was. Sterker nog, je ziet de hele levensvisie van generaties verdwijnen. Zouden ze nog iets om voor te leven hebben of blijven ze toch krampachtig vasthouden aan het idee dat hun God-idee alles gecreëerd heeft ondanks dat de wetenschap een logische en sluitende verklaring heeft. Eigenlijk zou ik dit gesprek met een gelovige moeten voeren. Die kan mij precies uitleggen wat de consequenties van deze wetenschap zijn voor zijn/haar levensvisie. Waarschijnlijk kan ik dan ook een beeld vormen van de toekomst van de wereld wanneer religie werkelijk achterhaald geworden is en God langzaam uit het straatbeeld verdwijnt. Ik vraag mij namelijk af of de gemiddelde mens hun God-idee makkelijk zullen opgeven als het ontstaan van het leven verklaard is. Eerlijk gezegd denk ik dat God dan binnen enkele jaren dezelfde status zal krijgen als kabouters, elfen en andere mytische wezens.

Ik weet in ieder geval dat op het moment dat God verdwijnt we eindelijk allemaal Pipoïst kunnen en waarschijnlijk ook zullen worden. Alleen is dat op dit moment nog toekomstmuziek, laat ze eerst maar het ontstaan van het leven gaan verklaren en ik mijzelf afvragen wat iedereen die in God geloofd dan moet gaan doen. Ik blijf het toch een beetje sneu vinden om zo iemands levensvisie als sneeuw voor de zon te zien verdwijnen. Maar gelukkig voor hen kan ik ze de lach van Pipo aanbieden, want zijn licht schijnt ook op iedereen. Voor de kinderen ook wel zo leuk...

Opvoedkundig moment

Lachen om dwergen is totaal niet netjes. Net zo min als het netjes om naar kleine mensen te gaan staan staren. Nu zijn ze meestal nogal klein uitgevallen, dus kijk je vrij makkelijk over ze heen. Hierdoor is er toch geen kind over de brug geworpen en hoeven we ons verder niet al te druk te maken, maar toch blijf ik erbij dat het staren naar kleine mensen geheel niet netjes is. Mij zal je het bijvoorbeeld nooit zien doen, al zal ik een terloops geworpen blik niet ontkennen.

Eigenlijk kwam ik vandaag tot deze conclusie toen de jongste van mijn twee telgen opeens midden op straat stopte en iemand helemaal na begon te kijken. In eerste instantie had ik niet door naar wie of wat hij zat te staren. Ik keek vanuit mijn hoge overzichtsniveau over de dingen die voor mijn voeten lagen, maar vooral verderop aan het gebeuren waren. Hierdoor zag ik de vrouw die dezelfde lengte had als mijn jongste telg geheel over het hoofd. Pas toen ik de blik van hem volgde zag ik dat hij naar een vrouw met dwerggroei stond te staren. Heel langzaam begon hij zijn pas in te houden terwijl ze langs hem (ons) liep en terwijl ze voorbij kwam draaide zijn hoofd helemaal mee. De vrouw deed net alsof ze niets zag, maar ik durfde er bijna geld op te verwedden dat ik een geërgerde blik op haar gezicht zag verschijnen. Al blijft dat laatste natuurlijk hard gissen aangezien ik de vrouw in eerste instantie geheel over het hoofd gezien had en totaal niet op haar gezicht kon letten. Toch dat ik het in een fractie van een seconde gezien te hebben. Dacht ik.

Ik gaf mijn jongste telg een speelse en lichte tik door het haar op zijn achterhoofd. "Je mag niet naar mensen staren!" vertrouwde ik hem op luide, welgesproken manier toe. Meteen keek hij weer voor zich en begon weer zijn normale wandeltempo aan te nemen. De vrouw liep verder en ergens dacht ik een gevoel van dankbaarheid en goed ouderschap toegeworpen te krijgen. Natuurlijk was dit geheel ingebeeld aangezien de vrouw inmiddels achter ons liep en ik niet de intentie had om achterom te kijken. Tenslotte moest ik het goede voorbeeld geven en straks keek ik weer over haar heen. Hoe moest dat allemaal niet overkomen. Ik stapte rustig door met mijn kleine telg aan de hand. Toch wist ik dat ik iets goeds gedaan had, iets dat bijdroeg aan de opvoeding van mijn kinderen want het is echt niet netjes om naar mensen hun "gebreken" te staren. Mijn dag was gelijk weer goed. Ik had mijn opvoedkundige moment van deze maand in één dag vervolmaakt. Dat riep om koffie en taart, alleen jammer dat ik mijzelf op dieet gezet heb anders had ik echt taart gegeten.

Twitter jij al?

Langzaam begint het ook ons kikkerlandje te veroveren, al weet nog steeds half Nederland niet wat het precies is. Ik heb het natuurlijk over het nieuwe internet fenomeen twitter. Niet dat het vreselijk nieuw is, maar aangezien het merendeel van de Nederlandse bevolking nog nooit van twitter gehoord heeft kunnen we net alsof doen. We laten gewoon iedereen denken dat het iets nieuws is. Dat de twitter-website reeds in 2006 het levenslicht zag laten we gewoon buiten beschouwing. Het is ook totaal niet belangrijk. Wat wel belangrijk is dat Nederland langzaam bezig is om twitter te ontdekken.

Mocht je nog steeds niet weten wat twitter, twitteren of tweets zijn druk dan hier voor meer informatie. Intussen ga ik weer verder als je het even rustig doorleest om je geheugen op te frissen.

Nederland blogt al een flink aantal jaren. De dag dat het eerste echte Nederlandse weblog het levenslicht zag kan ik mij niet eens meer heugen en waarschijnlijk zal er iemand nog eerder geweest zijn. Jaartallen doen er niet zoveel toe. Waar het wel om gaat is dat iedereen er maar lustig op los aan het bloggen was. Hele volzinnen over de geweldigheid van de barbecue van onlangs, het feest waar men geweest is, de kleding die gekocht dient te worden of wie deze keer weer op bezoek kwam. Totaal onbelangrijke informatie over het leven wordt op het internet gezet om door Jan en Alleman gelezen te kunnen worden. Meestal zijn dit soort blogs ook niet meer dan drie zinnen lang en vaak nog slecht geschreven ook. Niet dat het iets uitmaakt, de schrijvers gaan wel door met schrijven en de lezers blijven lezen. We zijn gewoon nieuwsgierig wat kennissen, bekenden en andere mensen in hún dagelijkse leven uitvoeren. Ik ben daar echt geen uitzondering in. Laat die blogs maar doorkomen!

Maar nu is er twitter. Eigenlijk de ideale plaats om in één of twee zinnen je bezigheden aan de hele wereld kenbaar te maken en dat gebeurt ook. Uiteraard heb ik een eigen twitter-account en heb ik inmiddels ook een aardig lijstje van mensen opgebouwd die ik aan het "volgen" ben. Toch gebruik ik twitter niet waarvoor het bedoeld is. Ik ga niet mijn dagelijkse bezigheden neerschrijven, dat lukt mij namelijk niet. Op de een of andere manier weet ik twitter te gebruiken om zinnen die totaal niet in mijn hoofd zwerven aan het net toe te vertrouwen. Waarom ik het doe weet ik niet, maar inmiddels is het plan al gerezen om uiteindelijk al deze tweets te bundelen in een boek en gewoon uit te geven. Waarom niet vraag ik je!

Bekende Nederlanders twitteren overigens ook. Ik ben al verschillende mensen die ik van naam, faam en de televisie ken tegengekomen. Sommige heb ik zelfs een tijdje gevolgd of volg ik nog steeds. Zij geven ook een kijkje in hun dagelijkse bezigheden en inmiddels is er zelfs een site geboren die alle tweets van bekende Nederlanders verzameld. Sterker nog, gezien de huidige ontwikkelingen in de populairiteit van twitter in Nederland is er ook een de Bekende Nederlander Twitter-gids. Hier kan je alle bekende (Nederlandse) mensen vinden gerangschikt op populariteit (de hoeveelheid volgers dus). Nu moet ik wel zeggen dat "bekende Nederlander" een rekbaar begrip is. Het merendeel van de mensen die op beide sites staan heb ik nog nooit van gehoord of zijn alleen bekend in bepaalde kringen/doelgroepen. De echt bekende mensen hebben het twitteren nog niet ontdekt of hebben gewoon geen tijd voor die onzin.

Ik kan je wel vertellen dat als je een beetje een lichte internet verslaving hebt en geen genoeg kan krijgen van profielsites bezoeken, twitter een goed tijdverdrijf is. In ieder geval is het uitstekend om als werk-ontwijkend gedrag te gebruiken en je kan al je dagelijkse activiteiten met iedereen delen. Daarbij ben je nu nog net de hype voor, voor je het weet zit iedereen overal te twitteren.

De uiterlijkheden van anderen

Op het moment dat ik de dag als verloren wilde gaan beschouwen kwam hij binnenlopen. "Wat doe jij hier!" vroeg ik oprecht nieuwsgierig. Ik had hem al dagen niet meer gesproken en ons laatste samen-zijn was ook niet echt florissant verlopen. Zijn laatste woorden waren niet voor niets "Ik kom hier niet meer terug!" geweest en nu stond hij weer in mijn kamer. "Ik heb gordelroos" antwoordde hij zonder te blikken of te blozen. Dat was niet het antwoord wat ik verwacht had. Eigenlijk weet ik niet welk antwoord ik wel verwacht had, maar een opmerking over het hebben van gordelroos was nog niet in mij opgekomen. Even stond ik met een mond vol tanden. Blijkbaar viel het hem op, hij wees naar de foto's die ik aan het bekijken was. "Hebben die mensen geen spiegel thuis? Of in ieder geval iemand die tegen ze zegt dat ze er niet uitzien?"

Ik keek naar de foto's. Gewoon plaatjes van mensen die ik kende of vroeger gekend heb en momenteel nog via profielsites probeerde te volgen. Eigenlijk volledig nutteloos en zonde van mijn tijd, maar het is een uitstekende manier om niet verder te gaan met de dingen die ik zou gaan doen. Tenslotte was ik deze dag al als verloren gaan beschouwen doordat ik weer een hele dag gesurfd had over de vele profielsites die ik beheer (of denk te beheren). "Wat is er mis mee dan?" vroeg ik met een half oog op de foto's in beeld. Hij wees naar een willekeurige foto. "Dat zie je zelf toch ook wel! Een vrouw met haar lichaamsbouw moet zo'n kleed helemaal niet aantrekken. Ik bedoel... het is een schoon kleedje, maar bij haar staat het als een hobbezak. Juist doordat ze de bouw er niet voor heeft!" Ik moest hem gelijk geven en eerlijk gezegd had ik het allang gedaan. Maar ja... ik kende haar. Dan ga je dat niet zeggen, dan blijf je netjes en vriendelijk. Je maakt een complimentje en hoopt dat ze de uitdrukking op je gezicht niet gezien heeft. Al hoef ik me vandaag daar geen zorgen om te maken. Het was maar een foto. Daarbij was ze maar een vage kennis.

"Mag ik de rest ook zien?" vroeg hij poeslief. Op de een of andere manier was hij helemaal vergeten wat er tussen ons enkele dagen geleden was voorgevallen. Ik begon er ook niet over aangezien ik werkelijk geen zin had in een herhaling van de gebeurtenis. Om hem de gelegenheid te geven de rest ook te bekijken maakte ik plaats op mijn stoel. "Ga je gang!" gaf ik als antwoord en duwde mijn bureaustoel in zijn richting. Hij ging zitten en begon met de muis door de foto's te klikken. We lachten om sommige mensen en hun volledig de plank misslaande uiterlijkheden. Ik kon er niets aan doen, maar hij had helemaal gelijk over dat sommige mensen werkelijk geen idee hebben hoe ze er eigenlijk uitzien. We lachten terwijl we door de collectie heengingen. "Wil je koffie?" vroeg ik hem halverwege. Hij schudde zijn hoofd. Geen koffie vandaag, hij wilde proberen te stoppen met te veel cafeïne drinken.

Hij klikte verder door de foto's en de profielsites. Na vijf minuten klikken kwam hij op de profielsite van een vriendin van mij. Ik had haar al jaren niet meer gezien, maar via het internet wisten we het contact warm te houden. Dat ze aan de andere kant van het land woont maakte elkaar bezoeken ook moeilijker en de feestjes waar we elkaar vaak zagen waren jaren geleden opgehouden. "Zie je haar nog wel eens?" vroeg hij wijzend naar het scherm. Ik knikte ontkennend. "Misschien maar goed ook" ging hij verder "ze heeft toch een vriend inmiddels.." Ik keek hem aan. Wat was dat nu weer voor een vraag? "Ik bedoel ze ziet er werkelijk niet uit in die kleding. En dat haar? Welk normaal-denkend mens laat zijn vriendin er zó bijlopen?" Ik haalde mijn schouders op. Het gesprek begon een beetje een nare kant op te gaan. Ze was tenslotte een goede vriendin van mij, al moest ik hem stiekem een beetje gelijk geven. Ze zag er tegenwoordig werkelijk niet meer uit. En de jurk waarmee ze op de foto stond was ronduit lelijk te noemen. Toch had ik een "leuke en positieve" reactie bij haar achtergelaten. Deze zat hij net te lezen. "Je ziet er goed uit! Prachtige jurk, ben jaloers" had ik eronder gezet. Hij lachte: "Dat meen je toch niet!" Ik bloosde.

"Ach... op zich doe je precies hetzelfde als wat iedereen doet. Je wil gewoon iemands gevoelens niet kwetsen en aangezien ze met die kleding op de foto staat zal ze er wel trots op zijn." Hij knikte wijs, alsof hij de hele wereld aan het doorzien was. "De waarheid zeggen is iets wat wij mensen gewoon niet snel zullen doen" Dat moest ik hem nageven, daar had hij gelijk in. Maar hij was nog niet klaar. "Als ik nu tegen jou zeg dat door het shirt wat je draagt het net is alsof je een ontzettende buik hebt zal je dat niet leuk vinden. Waarschijnlijk zal je het shirt nooit meer dragen" Hij keek mij aan. "Waar of niet?" Verongelijkt keek ik naar mijn shirt. Had hij werkelijk gelijk? Maakte dit shirt mijn buik dikker dan deze al was? De twijfel was gezaaid en ik kon niet anders dan hem gelijk gegeven. Hij knikte. "Maar toch moet je als je echt vrienden van elkaar ben of zelfs geliefden ben de waarheid durven zeggen. Iemand durven wijzen op hoe de kleding die ze dragen bij hen staat en hoe ze erin overkomen." Hij zou het doen, tenminste dat wilde hij mij doen geloven. Ik wou dat de dag over was, inmiddels deze werkelijk als verloren te beschouwen. Zelfs het lachen om anderen (bekend of niet) kon dat niet meer veranderen.