Verslaafd aan aandacht

Tegenwoordig kan je er bijna niet meer omheen, mensen die zeggen dat ze gedemoniseerd worden of dat anderen hen demoniseren. Het is een spel geworden, waarbij het niet meer gaat om het winnen maar om de mensen die ze in hun spel meekrijgen. Het is niet de zege die nagestreefd wordt, maar de hoeveelheid aandacht die ze ermee krijgen. Ze zeggen op te komen voor de goede zaak en het respect terug willen brengen in de maatschappij. Respect dat ze vervolgens afdwingen door de anderen neer te zetten als mensen die het spel vuil spelen, door anderen te beschuldigen vals te spelen met de regels die ze zelf opgesteld hebben. Of nog veel erger, door de regels die de andere partij opgesteld heeft opeens als abject te gaan beschouwen. Daarvan te vinden dat het niet kan, verboden moet worden en er alles aan te zullen doen om de andere partij de mond te snoeren. Iets wat overigens hun goed recht is, zolang ze maar echt achter hun zaak staan. Echt staan voor wat ze zeggen en niet, zoals het inmiddels begint te lijken alleen verslaafd zijn aan de aandacht die ze krijgen.

Je hoeft tegenwoordig ook geen krant meer open te slaan of je krijgt wel iets mee van de verbeten strijd om aandacht die gevoerd wordt. Het draait altijd om de mensen achter GeenStijl of de serieuzere evenknie The Post Online. Daarnaast nog wat marginale blogs welke gevuld van xenofobische praat, leugens en het verdraaien van feiten altijd kunnen rekenen op woorden van voor- en tegenstanders, maar uiteindelijk draait het altijd weer uit op eerstgenoemde. GeenStijl en The Post Online zijn, volgens de echte aandachtsverslaafden, de oorzaak van alle ellende. Niet alleen ellende, maar ook vuilspuiterij en dolken die in ruggen van alle tegenstanders gestoken worden. Ze worden beschuldigd van het inzetten van hun media om mensen zwart te maken en te stigmatiseren met de grootste ellende, iets waar ze soms ook gelijk in hebben. GeenStijl, The Post Online en de mensen achter die blogs zijn ook een ster in het beschuldigen van mensen, labels plakken op dingen die er niet horen en het hinderlijk bejegenen van hun onderwerpen. Dat is gewoon een simpele waarheid, je kan ervan houden en je kan het haten. Er is bij deze manier van journalistiek bedrijven geen tussenweg, je vind het mooi of het is de grootste troep die er bestaat. Zelf ben ik van de laatste groep, de manier van werken zoals deze door GeenStijl in het leven is geroepen is smerig, verderfelijk en een smet op de journalistiek. Het is de tokkie-manier om nieuws in de wereld te brengen. Het is logisch dat je daar iets van vind en over wil zeggen (doe ik tenslotte ook, dus waarom niet).

Toch houdt het een keer op. Een strijd voeren is één ding, de strijd zover doorvoeren dat het zinloos wordt ik ook mogelijk. Iedereen kent de strijd van FrontaalNaakt (Peter Breedveld) tegen zijn roze khmer. Hij is een voorbeeld van iemand die dusdanig ver is doorgeslagen dat de aandacht die hij krijgt nog het enige is waar hij het voor doet. Zijn strijd is niet meer een strijd tegen de mensen achter GeenStijl en The Post Online, maar een roep om aandacht over wat ze hem aadoen (of hebben aangedaan). Maar ik wil het niet over FrontaalNaakt en zijn strijd tegen de verhufterisering van de Nederlandse journalistiek hebben. Hij krijgt al genoeg poep over zich heen en heeft mijn mening daar niet bij nodig. Daarbij vind ik ook dat er een geluid moet zijn om de mensen achter GeenStijl, The Post Online en de rest tegenwicht moet bieden, al zou ik dat graag op een andere manier zien en niet door precies hetzelfde te doen als hetgeen waar je GeenStijl en consorten van beschuldigd. Maar zolang niemand zich echt geroepen voelt moeten we het maar met FrontaalNaakt doen.

Alleen is hij niet de enige. Voor hem gelukkig, maar voor de rest van de mensheid is het echt de vraag: Waarom? Met welke reden zou je in godensnaam iemand gaan verdedigen die zegt te strijden tegen de verhufterisering (op het internet en de Nederlandse journalistiek) door zichzelf op precies dezelfde hufterige manier op het internet te gedragen? Van iemand als EdgeofEurope (Rob van Kan) is het nog te begrijpen, zover ik begrepen heb zijn het vrienden van elkaar. Niet alleen op het internet, maar ook daarbuiten en voor vrienden neem je het gewoon op. Zeker als je vind dat je aan de goede kant van de medaille staat. Dan is de keuze snel gemaakt en ga je ook politieke stukken schrijven over de verhufterisering van journalistiek, politici en de maatschappij. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik liever de opinie van EdgeofEurope lees dan die van FrontaalNaakt, maar dat is iets persoonlijks. Toch heeft hij, net als FrontaalNaakt iets waardoor hij mij het gevoel geeft verslaafd te zijn aan aandacht. Een goed voorbeeld is zijn stuk tekst genaamd de betrouwbaarheid van marck burema, hierin wordt de hoofdredacteur van GeenStijl (beter bekend als Pritt) gefileerd door hem. Als je niets van de voorgeschiedenis weet is het een goed stuk tekst, duidelijke voorbeelden en goed onderbouwde mening, maar als je weet dat dit al jaren aan de gang is. Dat ze, ingegraven in loopgraven, om de zoveel tijd zo'n stuk tekst de wereld ingooien en op twitter elkaar helemaal het leven zuur maken dan ga je er anders naar kijken.

Er valt ook totaal niet te praten met deze mensen. Niet alleen EdgeofEurope of FrontaalNaakt zijn niet voor enige rede vatbaar, tegen ze zeggen dat ze de huidige hetze tegen ze zelf in de hand werken levert alleen maar kwade reacties op en de beschuldiging dat je wegkijkt, een nsb-er bent of nog veel erger. Het punt is dat het niet direct deze twee mensen zijn die dat roepen, maar weer de anonieme club twitteraars die achter hen aankomt. Ze blijven volharden in hun strijd, in hun vechtpartij tegen de verhufterisering van maatschappij, internet en de media. Daar doen ze ook alles voor en ze gaan er net zo lang mee door tot ze gelijk hebben. Of gelijk afgedwongen hebben, want de waarheid ligt in het midden. Maar het draait allang niet meer om de strijd, het draait puur om de aandacht die ze krijgen. Door GeenStijl aan te vallen, waar ze ooit een punt hadden om te doen, hebben ze zichzelf in de kijker gespeeld. Ze hebben een naam gekregen, een status op het internet. Het zal ze hier niet om te doen geweest zijn. Dit is een gevolg geweest van de goed-bedoelde strijd tegen de verhufterisering, maar wie met hufters gaat spelen kan erop rekenen dat de hufters het vuil gaan spelen. Wat ook gebeurt is..

Inmiddels kan je niet meer zeggen dat het ze te doen is om de strijd tegen verhufterisering. Het is een verslaving geworden, als je de reacties leest op twitter van de anonieme horde die achter FrontaalNaakt aanloopt dan kan je niet anders meer concluderen dat zij een graantje willen meepikken. Een korreltje van de bekendheid die FrontaalNaakt gegenereerd heeft voor zichzelf. Ze zullen de strijd ook nooit stoppen, omdat ze verslaafd zijn aan de aandacht die ze krijgen. Ze weten dat wanneer ze iets roepen over GeenStijl, The Post Online of één van de andere marginale (rechts-georiënteerde ) blogs dat ze op boze reacties kunnen rekenen. Zelfde met iets negatiefs roepen over de PVV op twitter, dat levert ze een stroom aan negativiteit op waar ze vervolgens helemaal los op gaan. Het gaat niet eens meer over de inhoudt, het gaat erom dat ze zoveel mogelijk (negatieve) aandacht weten te generen en daarmee hun gelijk forceren. Volg voor de gein iemand als DrsYell eens, iemand die het op de man spelen uitgevonden lijkt te hebben. Iets wat je niet tegen hem moet zeggen, vooral tegen hem zeggen dat hij zich als een hufter gedraagt en dat hij precies doet wat hij zegt te willen bestrijden levert een scheldkanonnade op waar honden geen brood van lusten. Deze mensen willen ook helemaal niet op hun tekortkoming gewezen worden. Net zoals een roker helemaal niet wil horen dat roken slecht voor de gezondheid is en verslavend is. Deze mensen zijn verslaafd aan de aandacht die ze krijgen met hun negatieve gedrag. Zoals de mensen van GeenStijl en dergelijke publiek generen door als een hufter door de maatschappij te stampen en rabiate stukjes te plaatsen.

We moeten ook stoppen met onze (goedbedoelde) pogingen om deze mensen te vertellen dat ze hun zaak schade toebrengen. Dat willen ze helemaal niet horen. Iemand die praktisch een jaar lang roept dat ze hem (of haar) kapot willen maken, omdat ze beweren dat hij (of zij) een wapenvergunning heeft is op zoek naar aandacht. Hetzelfde met de mensen die zeggen dat hun werkgever gebeld is, dat opdrachtgevers gebeld zijn en dat ze een hele stroom nare mails ontvangen. Daar kan je best tegen zeggen dat ze verantwoordelijk zijn voor hun eigen situatie of hun eigen wel en wee, maar dan gooien ze het "korte rokjes" argument (u weet wel, vrouwen lokken verkrachting uit door korte rokjes te dragen) in de wereld. Een volstrekt ridicuul argument natuurlijk, maar ze weigeren de hand in eigen boezem te steken. Dat ze zelf de hufters geworden zijn die ze zeggen te bestrijden, dat zien ze niet. En waarom zouden ze ook, als ze inzien dat ze zelf de hufter zijn en dat ze geworden zijn wat ze willen bestrijden krijgen ze geen aandacht meer. Aandacht, die blijkbaar hun leven zin geeft (want waarom zou je het anders zolang volhouden).

Het draait allemaal om de aandacht, de verslaving aan de aandacht die ze krijgen. Overigens heb ik nu het kamp van FrontaalNaakt belicht, maar aan de andere kant staat net zo goed een groep anonieme twitteraars aandacht te zoeken. Ook achter GeenStijl, The Post Online en dergelijke staan een club mensen die als enig doel lijken te hebben ruzie te maken met eerstgenoemde groep. Meestal zijn dit ook mensen die het gedachtegoed van de pvv hoog in het vaandel hebben en er niet vies van zijn zich rechts-extremistisch uit te laten over de islam. Het wordt nooit echt duidelijk of ze het allemaal echt menen of gewoon puur uit provocatie doen. Om de andere partij weer uit de tent te lokken, maar het maakt ook niet uit. Beide partij zijn met een half woord al uit hun tent gelokt en gelukkig voor beide partijen zijn ze niet vies van negatieve aandacht beide kanten op te strooien. En wij moeten het er maar mee doen, accepteren dat er een groep mensen is die extreem verslaafd zijn aan aandacht. Ik denk dat het de meest logische weg is, want negeren is beter dan ergeren.

Extra: 
Bovenstaande tekst is een vervolg op de eerder geschreven tekst "Haters zullen haten". Voor als u meer informatie over de betrokken spelers wilt hebben kunt u daar ook even kijken.

Het gezeur

Elke ochtend trek hij zijn sokken aan, zorgt dat zijn t-shirt recht zit en zet zijn helm op. De dag begint niet met koffie, maar met de zure smaak van sinaasappelsap en citroenen. Echte mannen ontbijten niet, zij schuren hun slokdarm met de zure eigenschappen van citrusvruchten. Zij weten dat ontbijten alleen weggelegd is voor vrouwen en idioten die niet kunnen nadenken. Het ontbijt is uitgevonden door mensen die lui zijn. Volk dat graag stilzit na de uren die je in bed gelegen hebt. Zij die roepen dat ontbijten de spijsvertering op gang brengt. Idioten dus en hij weet dat. Hij vind dat en wat hij vind is de waarheid. Daarom ontbijt hij niet, hij heeft de waarheid in pacht en zijn sokken aan.

Met ferme stappen loopt hij naar zijn computer en drukt op de knop. Een zacht gezoem geeft aan dat het apparaat begint te werken. Het beeldscherm start op, letters verschijnen, letters verdwijnen. Zijn beginscherm verschijnt in beeld. Hij knikt. Zo hoort het. Hij drukt op de knop en alles begint te werken. Hij zegt hoe het hoort en alles luistert. Naast zijn toetsenbord zet hij zijn glas sinaasappelsap. In zichzelf lacht hij om de mensen die het juice d'orange noemen, dat zijn pas dwazen. Idioten van de eerste orde. Meestal zijn dat ook mensen die ontbijten en vinden dat het zo hoort. Zijn glimlach breidt zich uit over zijn gezicht. Dit gaat een vrolijke ochtend worden. Hij neemt een slok van zijn sap. De zure smaak rolt over zijn smaakpapillen. Hij rilt even, vermand zich en slikt de slok door. Een ontbijt van mannen! Hij drinkt de rest van zijn sap op en met een klap zet hij zijn glas weer op het bureau. Tijd om te beginnen. Tijd om de waarheid te verspreiden op het internet. Niet over ontbijten, want die idioten weten toch niet beter. Neen, het is tijd om zijn waarheid op te dringen aan iedereen. Al ziet hij het niet als opdringen. Het is gewoon de waarheid. Hij denkt het, dus moet het waar zijn. Zijn mening is alles wat telt, alles wat afwijkt is niet goed. Alles wat afwijkt zijn mensen die ontbijten in de ochtend. De luie dwazen die na uren in een bed liggen op een stoel of bank gaan zitten om een boterham weg te kauwen. Of nog erger: een of andere papzooi. Havermoutpap of zo, de gruwel. Hij haat mensen die havermoutpap eten. Echt haten. Dat zijn de ergste ontbijters.

Hij start zijn browser, checkt zijn mail (geen nieuwe mails) en surft naar zijn favoriete website. De kleine blogjes in 140 tekens rollen over zijn scherm. Hij glimlacht, zijn favoriete onderwerp heeft weer nieuwe dingen geroepen. Leuke nieuwe woorden om iets over te roepen, zelfs al luistert er helemaal niemand. Hij weet dat hij toch wel gehoord wordt, alles wat hij zegt is de waarheid en de waarheid zal altijd gehoord worden. Hij kijkt naar zijn scherm, op zoek naar dingen die de waarheid tegenspreken. Of nog veel erger naar mensen die hem zijn waarheid ontnemen, die het ontkennen en zeggen dat het anders is. Hij ziet niet zoveel. Gewoon het normale ochtend-gezeur, niets bijzonders. Hij kijkt naar zijn lege glas sap. Dat beloofde tenminste nog iets, dat sap. De zure smaak bracht een verwachting van plezier met zich mee, plezier in het afmaken van zijn tegenstanders. De ontkenners van de waarheid, de mensen die hem tegenwerken. Zij zullen bloeden, leek zijn sap te zeggen. En nu rollen er normale woorden over zijn scherm. Niets waar hij direct op kan reageren en de waarheid op kan duwen. Zijn glimlach lijkt van zijn gezicht te vallen, maar dan besluit hij plan B in werking te zetten. Als er niets is waar hij direct op kan reageren kan hij altijd nog oude zaken weer aansnijden. Er zijn nog genoeg mensen die hem dwarszitten in zijn queeste de waarheid bij iedereen naar binnen te schoppen. Hij gaat hen weer aan de kaak stellen. Zijn glimlach is terug.

In drie zinnen heeft hij enkele mensen beschuldigd van waarheid-ontkennen en aanhangen van foute politieke ideeën. Dat ze vroeger tot zijn bondgenoten hoorde maakt niet uit. Dit zijn mensen die hem probeerde te temperen, tegen hem vertelde dat hij zat te zeuren, dat hij fout bezig was. Hij, fout bezig en zeuren! Hij zeurde niet, hij verkondigde de waarheid en iedereen die anders vind is fout. Dat zijn leugenaars, mensen die collaboreren met de vijand. Mensen die in tijden van oorlog hem zouden aangeven en hopen dat hij standrechtelijk geëxecuteerd wordt. Verraders, infiltranten en volk dat wegkijkt bij misdaden tegen de menselijkheid. Hij zou ze aan de kaak stellen, hun misdaden aan de wereld laten zien. De poep die ze ruiken zou uit zijn toetsenbord komen en dat zouden ze weten ook. Hij is de waarheid en die waarheid zal hij verkondigen. Hij zorgt wel dat je luistert. Hij is degene die nooit ontbijt en het zure sap in de ochtend tot zich neemt. Zijn vingers vliegen over het toetsenbord. De eerste beschuldigingen zijn de wereld ingeslingerd. Ze zullen weten wie hier de waarheid verkondigd. Het is zijn gelijk, zijn missie. Hij heeft gelijk en die klabakken die zeggen dat hij zeurt zal hij terugpakken. Dat zijn de ergste, zij moeten verdwijnen. Uit zijn ogen, uit zijn vrije wereld. Het is zijn gelijk, zijn waarheid. En nu niet meer zeuren. Hij typt.

Vrijheid van meningsuiting

Er is al veel gezegd en geschreven over de zogenaamde vrijheid van meningsuiting. Iedereen heeft er wel de mond van vol. Iedereen vind dat je alles moet kunnen zeggen of vind juist dat je dingen helemaal niet kan zeggen. Het is een constante strijd waarbij de daadwerkelijk vrijheid om te zeggen wat je wilt (of niet wilt) ondergesneeuwd raakt in het verspreiden van het eigen gelijk. Iedereen vind dat zijn/haar mening de juiste is en dat iedereen zich moet schikken naar dat idee-fixe van de vrijheid van meningsuiting. Er bestaat helemaal geen vrijheid van meningsuiting en het idee dat je hiernaar moet streven is naast ridicuul ook erg belangrijk. Het moet mogelijk zijn om alles te zeggen wat je wilt, maar zoals met alles heeft dit ook consequenties.

Ondanks de vele meningen over de vrijheid van meningsuiting is er maar één definitie de juiste. Een vrijheid van meningsuiting is daadwerkelijk alles kunnen zeggen wat je wilt. Als je de holocaust wil ontkennen moet je dat lekker kunnen doen. Of roepen dat het getal van zes miljoen joden in de tweede wereldoorlog naar boven afgerond is, moet gewoon kunnen (al is het wel een erg wrange grap). Iemand de huid verrot schelden op het internet, als dat jouw ding is hoeft er niemand te zijn die je beperkingen oplegt. Christenen of islamieten beledigen met hun geloof in sprookjes en het krampachtig vasthouden aan oude geschriften, waarom niet? Er zijn geen beperkingen mogelijk. Als je voor vrijheid van meningsuiting bent, dan ben je voor alles. Dan mag alles gezegd worden. Niets is te gek, niets is vreemd. Als jij het wil zeggen, als dat jouw mening is dan ben je bij een echte vrijheid van meningsuiting van harte welkom om het allemaal uit te spreken. Alleen (en daar gaat het altijd mis) als je alles mag zeggen, dan moet je er ook rekening mee houden dat je alles terugkrijgt.

Ga je iemand verrot schelden zal deze persoon boos worden en terugschelden. Kans bestaat zelfs dat deze persoon meer dan alleen schelden doet en daadwerkelijk fysiek geweld gaat toepassen. Het is iets waar je rekening mee moet houden. Theo van Gogh wist ook waar hij aan begon toen hij islamieten voor "geitenneukers" uitmaakt, de islam een achterlijk geloof noemde en weet ik veel wat hij nog meer geroepen heeft. Heel kies was het allemaal niet en vervelend genoeg met gelovigen zit er altijd een dwaas bij die zover in het geloof zit dat die persoon er een moord voor doet. Om dezelfde reden is John Lennon door Mark Chapman vermoord, want Lennon had gezegd dat hij beroemder was dan Jezus. Een uitspraak die verfoeilijk was in het zeer-gelovige hoofd van Chapman. Neemt niet weg dat moord om iemands mening en uitspraken nooit goed te praten is. Er is geen reden om iemand te vermoorden, omdat die persoon dingen zegt die je niet aanstaan. In een wereld waar er volledige vrijheid bestaat om alles te zeggen is iemand vermoorden om bepaalde uitspraken erger dan wat dan ook. Er is geen reden om iemand monddood te maken en toch doen we het dagelijks. Elke keer weer. Niet letterlijk door iemand te vermoorden, maar door geen rekening te houden met de gevolgen van de woorden.

Als ik zeg dat de islam een achterlijk geloof is dan beledig ik hiermee islamieten. Dat weet ik en dat is eigenlijk ook precies de bedoeling van die woorden. Er zit geen betekenis achter. Het slaat nergens op om een geloof achterlijk te noemen. Waarom zou de islam wel achterlijk zijn en het christendom niet? Of het jodendom? Er is niemand die roept dat het joodse geloof een van de meest stompzinnige geloven op aarde is. Niet in de westerse wereld tenminste. Over het hindoeïsme hoor je ook praktisch niets. boeddhisme.. Ik hoor niemand. En toch vinden we (anderen) het nodig om iets te vinden over de islam, wat ook gewoon moet kunnen. Je mag er iets van vinden en als je graag wil beweren dat het een achterlijk geloof is, mijn zegen heb je. Ik zal je niet tegenhouden, maar aan de andere kant zal ik de horde beledigde moslims ook niet tegenhouden. Als je jezelf de vrijheid toebedeeld om te beledigen moet je ook de gevolgen kunnen dragen. En bij beledigen horen nu eenmaal gekwetste mensen die graag hun gram komen halen. Iets wat je niet met vuisten of wapens doet, maar met woorden. Als jij mij beledigd heb ik het recht je terug te beledigen en aangezien wij (anderen) van mening zijn dat de beledigde groep maar moet luisteren naar onze beledigen moeten wij maar luisteren naar hen.

De vrijheid van meningsuiting gaat en staat met hoor en wederhoor. Het heeft geen zin om een mening, een frase, een kreet in de lucht te gooien en dan verder te gaan met het leven. Verder te gaan en deze woorden te blijven herhalen zonder te luisteren naar wat anderen eigenlijk van je woorden vinden. Als je niet luistert naar de mening en woorden van anderen ben je nog steeds niet bezig met de vrijheid van meningsuiting. Dan ben je als een klein dictatortje jouw mening op anderen aan het drukken. Je gelooft dan alleen in de vrijheid van meningsuiting wanneer het jou uitkomt, wat anderen vinden en zeggen daar heb je geen boodschap aan. Wat voor degene die je met je mening, je woorden, in een hoek hebt gedreven (beledigd?) uitermate vervelend is. Dit persoon krijgt geen kans om zijn kant van het verhaal te doen. Zijn mening te verkondigen. Dit persoon wordt ondergeschikt gemaakt aan degene die de vrijheid van meningsuiting zogenaamd hoog in het vaandel heeft staan, want alleen de mening van de eerste telt. Alleen die mening is belangrijk en iedereen die het er niet mee eens is wordt tot "gek" verklaart. Dat is geen vrijheid, dat is een idiocratie van een vrijheid. Het heeft niet eens wat met vrijheid te maken, maar meer met het opleggen van nog meer beperkingen dan we nu al hebben.

Ik ben groot voorstander van de vrijheid van meningsuiting. Ik vind dat je alles moet kunnen zeggen, maar dan ook echt alles. Er mogen geen beperkingen zijn, behalve degene die je jezelf oplegt omdat je respect voor je medemens weet op te brengen. Dat je alles mag zeggen hoeft namelijk niet te betekenen dat je ook alles moet zeggen. Iemand moedwillig beledigen op zijn/haar geloof is nergens nodig voor, net zo goed als je iemand niet gaat beledigen op het uiterlijk. Sommige dingen kan je beter accepteren en zolang niemand je een beperking gaat opleggen is er ook niets aan de hand. Ik neem bij deze de vrijheid om dit allemaal gezegd te hebben en als je er iets van wil vinden, het staat je vrij dat te zeggen. Maar weet wel dat wanneer je iets zegt en vind er een reactie op kan volgen. En soms is het een reactie die je niet graag hoort, ben ik (of een ander) het niet met je eens. Dat moet ook kunnen, dat is vrijheid van meningsuiting. Durf te aanvaarden dat er anderen zijn met een tegengestelde mening, dat maakt ze echt geen minderwaardige personen. Het is soms best goed om een andere, een totaal andere mening dan die van jezelf te horen. Niemand heeft namelijk de wijsheid in pacht en een andere zienswijze kan de wereld prachtig kleuren. Dus leve de vrijheid van meningsuiting!

De sokpop

Ik steek mijn hand diep in je. Van onderaf glijdt ik naar binnen, wriemel mijn vingers door het gat en trek voorzichtig met mijn andere hand aan je. Ik voel en zie mijn hand bij je naar binnen glijden. Eerst mijn vingers, dan mijn handpalm. Tot mijn pols bereikt is en ik niet meer verder kan met mijn hand. Ik zit helemaal in je, zo diep als ik zou kunnen. Mijn hele hand wordt door jouw lichaampje omvat. Ik draai je om en kijk in je ogen. Jij kijkt naar mij terug, onaangedaan. Je kijkt alsof er niets gebeurt is. Alsof je nog gewoon op dezelfde plaats ligt waar ik je vond. Alsof mijn hand niet vuistdiep in je zit en mijn vingers de diepte van je ingewanden beroeren. Ik lach naar je en je geeft een bevroren lach terug.

Voorzichtig til ik je op, terwijl ik naar de opening kijk waar mijn hand in verdwenen is. Je ogen verraden niet. Geen genot, geen pijn, geen plezier. Helemaal niets. Je kijkt mij alleen aan. Ik beweeg mijn vingers, voel je binnenzijde langs mijn vingertoppen strijken en het lijkt je niets te doen. Je gezichtsuitdrukking blijft als bevroren zitten, alsof je allang wist wat ik ging doen. Ik til je nog verder op en zet te voorzichtig op mijn been. Je buik op mijn dij en je borstkas over mijn knie. Zo heb ik goed zich op mijn arm die in je lichaam verdwijnt. Het is net alsof jouw lichaam een onderdeel van mijn lichaam is. Mijn arm die uitloopt in jouw lichaam. Een Siamese  tweeling die op de meest bizarre wijze aan elkaar zit.

"Wees voorzichtig met me" fluister je vanaf mijn knie. Ik ben altijd voorzichtig. Dat weet je. Nooit is het mijn intentie geweest om je pijn te doen. Om anderen pijn te doen. Ik kan dat niet. Ik ben daar niet voor gemaakt en mijn arm die steeds dieper in je lichaam verdwijnt is dat ook niet. We zijn samen, samen één en toch blijf ik het gevoel hebben alleen te zijn. Ik kijk naar je, naar mijn arm en draai je om. Je ogen zijn belangrijk. Ik wil je in je ogen kunnen kijken, terwijl ik je mond beweeg. Dat je gezichtsuitdrukking intussen niets is veranderd neem ik maar voor lief. Ik weet dat je er niet zoveel aan kan doen. Je bent wat je bent en niet meer. Het gaat er ook om wat we samen doen en het plezier dat we eraan beleven. Ik glimlach naar je, maar je lacht niet terug. Je kijkt mij alleen aan, terwijl mijn hand diep in je verdwenen is. Ik kijk naar beneden en zie mijn pols langzaam heen en weer bewegen. Jij ligt stil.

Besluiteloos blijf ik zitten. Wat gaan we doen? Bovenal, wat ga ik doen? Ik kijk nog een keer naar je, naar je uitdrukkingsloze gezicht, naar mijn hand die diep in je gestoken is. Ik sta op en til je op. Je bent nu letterlijk het uiteinde van mijn arm. Een verlenging die onnatuurlijk is en mij het uiterlijk geeft dat ik twee hoofden heb. Misschien zelfs het idee dat ik twee lichamen heb, alleen verbonden door één arm zonder hand. Ik lach bij de gedachte. Jij zegt niets, je denkt niets en nog steeds blijft je gezicht uitdrukkingsloos. Je staart mij aan, terwijl je niet het idee geeft dat je mij ziet. "Kan het je dan niets schelen?" vraag ik mij in stilte af. Ik heb mijn arm diep in je gestoken, beweeg je ledematen en zelfs je hoofd en toch blijf je doen alsof het je allemaal niets interesseert. Ik beweeg mijn hand wat sneller in je, voel je ingewanden als vilt over mijn huid gaan. Voorzichtig probeer ik mijn vingers in de juiste positie te brengen, vooral mijn middelvinger is weerspannig. Toch lukt het mij vrij snel een lach op je gezicht te toveren. Dit is zoals ik je graag zien, zoals anderen je graag zien. Met een lach op je gezicht kunnen wij de hele wereld aan.

"Het is tijd" zeg je tegen mij. Ik knik. Ik weet het, het is tijd. We staan samen achter het gordijn te wachten tot het moment daar is en het moment is daar. We onthullen wat wij samen al lange tijd weten. Ik met mijn arm diep in je gestoken en jij als een verlenging van mijn arm. Samen staan we sterk en samen zijn we één. Het gordijn gaat open en het gaat beginnen. Jij bent de sokpop die ik alles laat zeggen wat ik niet durf en samen weten we dat het helemaal niet erg is. Ik voel mij ook niet meer naakt nu ik weet dat jij als een verlenging aan mijn arm hang. Mijn naaktheid is een onderdeel van onze act geworden. We zijn samen één en jij doet nu het woord. Je verteld over moord, brand en dingen die mensen niet willen horen. Je beschrijft hoe ik je dagelijks verkracht en je lelijkheid beschimp met worden. Je verteld hoe ik je ooit vond, als een prachtige vrouw op een terras. Een verschijning als de zon, mooier dan het maanlicht, fijner dan sterrenstof. Ik hoor je aan als je beschrijft hoe ik je gemanipuleerd heb om mee te gaan, mee te doen aan deze act en hoe mijn persoon zich aan je bond. Ik luister en knip instemmend. Alles wat je verteld is waar, alles wat je zegt is gebeurt. Je hebt helemaal gelijk.

En dan is het klaar. De mensen applaudisseren, kijken geschokt of weten niet wat ze met de situatie aanmoeten. We zijn gedaan, oud nieuws en hard op weg om weer vergeten te worden. Ik lach naar je, maar je kijkt mij weer met die onbewogen blik aan. Het is niet prettig en ik kijk naar beneden, naar mijn hand die nog steeds diep in je gestoken is. Ik voel mij alleen niet de meester. Ik voel mij de pop en jij bent de hand die mij laat bewegen. "Zullen we dan maar naar huis gaan?" vraag je zachtjes.

Ertussenin

De dood van je kinderen is als een ijskoude wind die je dag op het strand komt verpesten. Er is niets wat je erop voor kan bereiden, helemaal niets. Het ene moment sta je vol in het leven. Je voeten diep in het warme zand gestoken en je blik vastgezet op de horizon. Het andere moment heeft angst je leven in een keiharde greep. Niets wat je momenten daarvoor wist is nog hetzelfde. De wereld is koud geworden. Koud, hard en vooral eenzaam. Een poolwind verwarmt je botten zonder dat je er weet van hebt. Het leven is gestopt en je hart is een dorre plaats geworden.

Je voeten staan nog steeds in het zand. Als je naar beneden kijkt zie je ze ferm op hun plaats staan. Er waaien wat zandkorrels over je voeten. Je tenen een beetje weggezakt in de ondergrond. Het is zoals vroeger en toch is alles anders. De horizon heeft niets meer met de zee te maken. De zee heeft je verlaten op het moment dat je kinderen het leven verlieten. Je wereld is een woestijn geworden. De enige golven die je nog ziet zijn de verschuivende duinen. Het eeuwige zand dat onder je voeten, om je voeten en overal is. Zand dat schuurt, zand dat je ondergrond geeft en het leven uit te probeert te zuigen. Je kijkt vooruit, maar er is niets meer om naar vooruit te kijken. Alles is hetzelfde. Alles ademt dezelfde leegte uit die je daarvoor niet kende. Je zucht en probeert het leven weer op te pakken.

Je weet dat je het probeert en je weet dat je zal falen. Toch vind je falen geen optie. Je moet doorgaan. De ene voet voor de andere plaatsen. Doorlopen. Richting de horizon. Je blik vastgezet op de lijn in de verte. De plaats waar de zon ondergaat en je wilt zijn. Je wilde er al zijn toen je wereld nog een strand was. De tropische wind streelde je haren en je droomde van verderop zijn. Je droomde over de schitterende plaatsen die je zou gaan zien zodra je daar was. Je droomde en geloofde niet dat het ooit ten einde zou komen. Het hoort ook niet ten einde te komen. Niet voordat je tegen je eigen sterfelijkheid aangelopen bent. Kinderen horen hun ouders te overleven, niet andersom. Niet andersom!

Daar loop je dan. Je voeten laten kleine kuilen achter in het mulle zand. De wind die je voortdrijft vult ze weer met zand en de vergetelheid die het biedt, alleen zal je nooit vergeten. Je zal lopen zonder te weten waar je vandaan kwam. Je tocht is vruchteloos, zoals je leven dat geworden is. De horizon lijkt nooit dichterbij te komen. Je loopt en je loopt. Het is niet belangrijk meer. De horizon is een doel op zich geworden. Je wilt het bereiken, terwijl je weet dat je er nooit meer zal aankomen. De wind zal altijd je sporen uitwissen. De horizon zal altijd even ver zijn. Het maakt niet uit of je loopt of blijft staan, alles is hetzelfde. De dorheid heeft zich ingezet. Het heeft bezit genomen van je geest. De dorheid is je vriend geworden, zoals de ijskoude wind je drijfveer is om verder te gaan. De ene na de andere stap zet je. Inmiddels gaat het al gedachteloos. Je loopt zonder nog te weten waarom. Je gaat vooruit zonder de weg te zien die je gegaan bent. Niets is nog belangrijk, niet dan het lopen op zich.

Langzaam verstrijkt de tijd. De gedachte aan je kinderen vermindert niet, ze blijven als opengetrokken littekens in je ziel hangen. Hun gezichten vervagen niet, maar je weet niet zeker meer hoe ze eruit zagen. Je tranen zijn lang geleden opgedroogd. Je wilt wel huilen, altijd wil je huilen. Tranen die over je wangen stromen. Tranen die de grond nat maken, vruchtbaar maken. Je wilt dat je tranen je verdriet meenemen en iets nieuws maken. Je wilt dat het strand nooit verdwenen is. Als je de tijd kon terugdraaien zou je het doen. Je wilt leven in de laatste gelukkige momenten. Altijd, steeds weer opnieuw. Het is ook de laatste herinnering die je hebt, een herinnering die je koestert en niet wilt dat deze vervaagd. Je bent bang om er teveel aan te denken. Bang dat je herinnering zal slijten en dus loop je weer verder. Blik op oneindig en de horizon. Altijd die eeuwige vervloekte horizon. Waarom is het niet meer de zee? Waarom niet?

De dood van je kinderen is een ijskoude wind die je ziel doorsnijdt. Je leven wegzuigt en je als een legen schelp achterlaat in een plaats waar schelpen niet voorkomen. Je loopt en je zucht diep. Het leven is de woestijn geworden waarnaar je ooit verlangde. Als je dit eerder had geweten was je niet gaan lopen. Dan was je gaan zitten en nooit meer verder gegaan. Als je kon zou je het alsnog doen, maar de wind drijft je voort. De wind is je voorganger. Hij vertelt waar je heen moet gaan. Hij leidt je door het zand en zorgt voor zand in je ogen. Je blik altijd op de horizon. Niet wetende waar je vandaan komt en niet wetende wat er verderop ligt. Je zal voor altijd ertussenin zitten. Nergens, ergens, overal en nooit meer welkom. Het leven is klaar zonder dat het beëindigd is. Loop nu maar door, er valt toch weinig anders te doen.

Haters zullen haten

Ergens lag het in de lijn van verwachting dat ik deze tekst nooit zou schrijven en als ik het zou doen in alle anonimiteit zou opschrijven, maar ik doe het niet. In alle openbaarheid zal ik mijn mening over de haters die zullen haten verkondigen. Het heeft toch geen zin het op een andere manier te doen. Mensen denken nu eenmaal in hokjes en duwen anderen graag in hokjes, waarna de tijd komt om op die andere hokjes af te gaan geven. De eeuwige strijd tussen links en rechts (politiek gezien) is een uitstekend voorbeeld, maar dat gaat veel dieper. Veel verder. Het is niet het vingerwijzen naar het andere hokje dat het grote probleem geworden is. Het zijn de persoonlijke aanvallen geworden, de acties waarbij er direct op de man gespeeld wordt. Bedreiging, leugens en zwartmakerij zijn aan de orde van de dag. Eerlijk gezegd is het té kinderachtig voor woorden en daar mag best openlijk een keer iets over gezegd worden. Iets dat niet verzand in een eeuwige discussie of rechts beter is dan links of links de waarheid steviger vasthoudt dan rechts, want die discussies bestaan niet eens meer.

Iedereen die veelvuldig op twitter zit heeft wel een kennis genomen van de strijd tussen de roze khmer (lees: GeenStijl) en de weblogger Frontaal Naakt (lees: Peter Breedveld). Je zou kunnen zeggen dat het twee kampen zijn, beide zonder een echte generaal omdat het strijdtoneel zich alleen virtueel voordoet. Iedereen kan zich erin mengen en dat gebeurt ook veelvuldig. De inzet was ooit de rabiate uitspraken van GeenStijl aan de kaak te stellen of juist de rabiate uitspraken die gespuwd werden richting GeenStijl te bestrijden. Ik weet het niet precies waar het ooit begonnen is en eerlijk gezegd, echt boeiend is dat ook niet. Net zoals de hele strijd niet meer boeiend is. Waar je vroeger chips en een drankje pakken om een epische fittie op twitter te volgen is het tegenwoordig één van de vervelende kant van twitter (en internet) geworden. Het is een trieste aaneenschakeling van herhalingen, oude koeien die half-verrot uit de sloot worden getrokken en vuil spel waarbij bedreigingen niet geschuwd worden.

Het begint er steeds meer op te lijken dat ze een piswedstrijd aan het houden zijn met inzet wie de grootste hufter is. Iets wat bij de club van de roze Khmer in eerste instantie uitgevonden is. Eén van de grootste hufters (naar mijn mening) op het internet is op dit moment Bert Brussen, iemand die ook het hufter-manifest voor GeenStijl heeft geschreven. Het lijkt hem ook op zijn lijf geschreven. Tegenwoordig is Brussen bezig met een (zogenaamde) nieuwssite, waar het nieuws op een andere manier belicht wordt. Dat laatste zijn de woorden van Brussen en consorten, want als ik The Post Online lees zie ik niets meer dan een op het nieuws gerichte GeenStijl. Je zou ook kunnen stellen dat het de geschreven versie van PowNed is en ook niet meer. Waar het op neerkomt is dat Brussen zichzelf heeft opgewerkt tot woordvoerder van het verhufterde gedeelte van het internet. Ze noemen zich allemaal journalisten, mannen en vrouwen die werken aan een nieuwe manier van journalistiek bedrijven. De oude journalistiek is ook dood, maar er is geen reden om deze te vervangen met hufterig gedrag en een uitermate zuigende manier van interviews houden. Maar dat maakt in de stal van Brussen allemaal niet uit, daar mag nieuws zonder het nachecken van de feiten als een waarheid gepresenteerd worden. Snelheid is belangrijk en mensen die gekwetst raken in het proces van snel nieuws brengen hebben gewoon pech. Een weerwoord is niet mogelijk, want je wordt gewoon weggezet als zeikerd, gütmensch en een lui-linkse moslimknuffellaar (om maar wat te noemen). Hufter-journalistiek is in ieder geval geboren en zal nog wel even blijven.

Toch is The Post Online, noch GeenStijl degene die het echte rechts-rabiate geluid brengt. Ze doen beide goed hun best om de angst voor moslim, het beledigen van moslims en het wegzetten van linkse ideeën als debiel als core-business weg te zetten, maar de dagelijkse standaard overtreft iedereen. Daar lees je ideeën, opinies en stukken tekst die rechtstreeks van Stormfront (een site voor extreem-rechtse ideeën, neo-nazi's en hitler-aanbidders) afgehaald lijken te zijn. Grote voorganger op de Dagelijkse Standaard lijkt Joost Niemoller te zijn. Een man die van zichzelf zegt "links" te zijn, maar qua uitspraken het meeste wegheeft van een afrikaner-boer in het Zuid-Afrika van de jaren tachtig. Apartheid, ras-segregatie en superioriteit van het blanke ras voeren de boventoon in zijn teksten, iets waar hij ook volmondig achter staat op zijn twitter-account. Links met een extreem-rechts randje zullen we maar zeggen. Ik kan er niet meer van maken.

Aan de andere kant van het spectrum hebben, zoals eerder gezegd Frontaal Naakt. Het weblog van Peter Breedveld en zijn vriendin Hassnae Bouazza. Het is geen verrassing, gezien de naam van mevrouw Bouazza dat ze van Marokkaanse afkomst is en beide een strijd voeren tegen het zogenaamde islam-kritische geluid op internet. Dat het merendeel van het islam-kritische geluid uit de stal van The Post Online/GeenStijl/Dagelijkse standaard komt zal ook geen verrassing zijn. Hierdoor voert Breedveld een verbeten strijd tegen deze weblogs vol (zelfverklaarde) journalisten en columnisten. Toch is hij niet de enige in zijn strijd. Er bestaat ook nog een weblog met de treffende naam: Hollandse hufters, hierop worden iedereen die ruikt naar een rechts-rabiaat geluid met naam en toenaam genoemd. Iedereen die voor GeenStijl schrijft of geschreven heeft wordt van geboorte tot het laatste punt in de carrière beschreven en uiteraard gaat het voornamelijk om het hufter gedrag op het internet. De grote vraag is alleen: Waarom? Op de man spelen is té makkelijk en in mijn ogen diskwalificeer je gelijk uit elke discussie. Nu lijkt Hollandse hufters inmiddels een dood weblog te zijn, laatste update is van begin mei 2013. Wat dat betreft kunnen we beter het weblog Hufterhunter erbij pakken. Daar verschijnt nog met enige regelmaat een update over de hufterigheid die over het internet zwerft. Ook is de (wel erg) ironische tumblr Domrechts actief in het bijhouden van het rechts-rabiate geluid op het internet.

Het valt wel op dat naast de gebruikelijke verdachten als Bert Brussen, de schrijvers van GeenStijl en de dagelijkse standaard de namen Robert Engel en Jan Bennink wel erg vaak naar voren komen. Vaker dan bijvoorbeeld Bas Paternotte, Jan Dijkgraaf, Pritt, Loor Schrijft of eerder genoemde Bert Brussen. Waarmee gelijk de hele treurigheid van de strijd tussen links en rechts blootgelegd wordt. Het is alleen maar een strijd die op twitter uitgevochten wordt, een loopgravenoorlog waarbij de rechterzijde in de vorm van de roze Khmer een luxepositie heeft. Zij hebben een rechtstreekse ingang naar de gewone media. Ze zijn praktisch de gewone media geworden. Het is een open riool waarbij de ene kant zich hult in slingers, dure woorden en de wetenschap dat ze de media achter zich hebben staan. De andere kant ziet zich in een hoek gedrukt en staat met een gepriemde vinger te wijzen naar elke uiting die vanuit de rechtse hoek komt. Het maakt niet uit wat ze zeggen, het is allemaal slecht. Allemaal verkeerd en het moet allemaal bestreden worden. Alleen bestrijden ze helemaal niets. Ze staan een beetje te roepen, daadwerkelijk op de man af te spelen door ze weg te zetten als nazi's, krankzinnigen, dom en lui die het leven niet verdienen.

Vanuit de andere kant staan Robert Engel en Jan Bennink weer vooraan om de linkse hoek hetzelfde te verwijten. Een complete pinerest met rabiate uitspraken van de linkerkant is heel normaal. Er is geen mens die daar raar van opkijkt en als ze het al doen zegt niemand het. Alleen de linkerkant roept dat het belachelijk is, terwijl iemand vanuit deze hoek hetzelfde doet met de tumblr Domrechts. Het is een spelletje geworden waarbij de pot de ketel verwijt en er niemand zwart wil zien. De grootste voorganger van het linkse geluid op twitter is (in mijn ogen) toch drsyell, een man verstopt achter een profielfoto van Dr. Manhattan uit de Watchmen-film (en strip). Samen met mensen als Jvdheuvel67, ErvenJJ, Sn0pp13, Rob van Kan en vooral FloripasDeLaban voert hij een strijd tegen het rabiaat-rechtse geluid. Alleen is deze strijd inmiddels zo verbeten geworden dat Drs. Yell niet verder meer komt dat ordinair schelden met nazi, dom-rechts en andere geluiden. Oude koeien uit de sloot trekken wordt ook niet geschuwd, iets wat aan beide kanten van de lijn gebeurt, alleen is de linkerkant er net iets beter in. Beter, als in dat ze het constant doen en het ook niet uitmaakt wat je daarna ook gezegd hebt. Er is geen vergevingsgezindheid meer, als je eenmaal een opmerking gemaakt heb dan zit je daar voor de rest van je leven aan vast. Zo diep zijn de loopgraven inmiddels geworden. Hierdoor wordt het voor rechts natuurlijk uitermate makkelijk om de linkerkant weg te zetten als een stel "Gekkies". Helaas genoeg kan ik ze er niet eens ongelijk in geven.

Alleen mevrouw FloripasDeLaban is een verademing op twitter. Zij valt het riool-rabiate rechtse geluid aan met argumenten. Met woorden en vraagt om verklaringen, om een opheldering waarom iemand zo denkt. Niet dat ze überhaupt een antwoord krijgt, maar zij is het voorbeeld hoe het rabiaat-rechtse geluid aangepakt moet worden. Roept iemand dat moslims gedeporteerd moeten worden, dan vraagt zij op welke manier ze dat voor elkaar willen krijgen. Hoe ze dat gezien hadden willen hebben en of gematigde moslims waar niemand last van heeft ook weg moeten. Het is heerlijk om te lezen en ook legt ze het grote probleem met de linkerkant pijnlijk bloot. Zij is de enige die op deze manier met de rabiaat-rechtse kant communiceert. De rest gooit alleen scheld-kanonnades over de schutting (bij wijze van spreken) of schrijft een blog over de walgelijkheid van iemands uitspraken en denkwijzes. Onder de links staan voorbeelden zat en zowel links als rechts is hier niet vies van, alleen krijgt rechts alle aandacht.

Op dit moment scoort het rechtse geluid in de media. Niet alleen in de media, maar ook in de politiek scoort dit uitstekend. Kijk naar de PVV en hoe groot deze partij van non-issues en onderbuikgevoelens is. Hierdoor lijkt dat het publiek, de grote massa ook langzaam veranderd in een xenofobe, bijna racistische groep mensen maar dat is onzin. De grote massa kijkt liever toe hoe een voetbalvrouw de vuile was van haar scheiding buiten laat hangen of welke amateur-zanger een danswedstrijd gaat winnen. De grote massa praat alleen de media na, die de grote massa weer napraat. Rechts scoort op dit moment, omdat links een niet-bestaande groep is. Links is verworden tot een groep ongewassen krakers die in bomen klimmen en dieren bevrijden uit chemische laboratoria, volgens de grote massa tenminste. Links heeft een imago-probleem en rechts profiteert daar uitermate goed van. Waarbij de vooral links moeten bedanken voor het in stand houden van het beeld van kraker, dierenactivist, geitenwollensok en wereldvreemde filosofen. Als de linkerkant vertegenwoordigd wordt door mensen als Peter Breedveld en DrsYell zijn we hopeloos verloren en dat mag niet.

Het wordt tijd voor een nieuw geluid. De media heeft links verloren, dat is op dit moment gewoon een gegeven, maar je hebt de media niet nodig om de publieke opinie te vangen. Met argumenten, woorden en het vragen naar de achtergrond van een mening kom je ergens. Zorgen dat de grote massa gaat nadenken, in plaats van de oren laten hangen one-liners van Geert Wilders, dat moet je voor elkaar zien te krijgen. Dat lukt niet met haten. Haters zullen altijd haten. Mensen als Robert Engel genieten van de aandacht die ze krijgen als ze weer iets rabiaat-rechts in de lucht smijten. GeenStijl drijft puur op het uiten van onderbuik-praat, kwetsen van bevolkingsgroepen en anderen wegzetten als idioten. The Post Online is geen haar beter, alles voor de snelheid van het brengen van zogenaamd nieuws. Het zijn allemaal punten waar je als tegenhanger gebruik van kan maken. Er zitten zoveel gaten in dat je met één vinger er subtiel doorheen kan prikken, in plaats van er met de volle vuist op willen rammen. Grofheid inzetten tegen hufterigheid is volstrekt zinloos en precies wat de kant van de hufters willen, daarmee generen ze aandacht en aandacht is macht. Hoe meer aandacht, des te sneller pikt de media je op en des te eerder zal de grote massa dat geluid als waarheid aannemen.

En wat betreft het echte extreem-rechtse geluid op twitter (want zo zijn we in dit stuk terechtgekomen) die moeten we gewoon doodzwijgen. In de jaren tachtig is bleek dit ook een effectieve methode om de extreem-rechtse groeperingen klein te houden en dat zal het vandaag de dag net zo goed doen. Mensen als Bottehund, Wiking5, Megasupernieuws, MartinAgemaPVV en ZenTerrorist (om wat te noemen) kan je beter links laten liggen. Al is in hun geval rechts beter en daarna doodzwijgen. Een extreem-rechts geluid zal je in elke maatschappij blijven horen, het is gewoon zaak dit zo klein mogelijk te houden. Zoals je elk extreem geluid zo klein mogelijk moet houden of dit nu links of rechts is. Laten we opgaan voor een geluid waarbij argumenten belangrijker zijn dan de dingen die geroepen worden. Een kritisch geluid laten horen met een onderbouwing en zorgen dat de publieke opinie op de juiste manier bespeeld wordt (wat dat ook mogen zijn). Ik ben er klaar voor en mee!

Update: Het persoon Robert Engel is een stap verder gegaan dan het gebruikelijke hufter-gedrag dat hij op internet vertoond. Hij zegt dat hij toevallig op Schiphol was en daar de vriendin van Frontaal Naakt zag, wat voor hem reden was om een foto van haar te maken en met een vermelding op twitter te plaatsen. Je kan het inmiddels gerust "stalking" noemen, maar ik kan het niet beter verwoorden dan: http://sammiesaul.nl/2013/09/de-echte-gekken-lopen-vrij-rond (23-9-2013)


Disclaimer: 
Eerder uitgedeelde complimenten of anderzijds kunnen met het grootste gemak weer ingetrokken worden. Het is net als een IQ-test, niets meer dan een momentopname. Een mening gevormd op basis van subjectieve feiten en gebeurtenissen. Niets staat 100% vast, alles is vloeibaar.

De links-rechts tegenstelling is voornamelijk gebruikt als illustratie. Er is niet echt sprake van links of rechts bij beide kampen, aangezien ze als dronkenmannen zwalken van de ene kant van het politiek spectrum naar het andere. Toch hebben beide (in mijn ogen) een duidelijke voorkeur voor een rechts of links geluid, vanwaar de keuze tot dit onderscheidt.