15 november 2009
Vinger
Met mijn vinger schoot ik een vliegtuig uit de lucht waarna het brandend achter de horizon neerstortte. Iedereen juichte bij het zien van zoveel kracht in één vinger. Het was duidelijk dat iedereen verwachtte dat ik goede dingen zou blijven doen met deze krachtige vinger. Ik was het onmiddellijk al zat en sloot de deur. Iedereen sloot ik buiten met deze handeling en de menigte verspreidde zich snel. Het werd tijd om de overledenen te gaan begraven en het puin op te ruimen. Het nablussen van het vliegtuig heeft nog zeker drie uur geduurd. In die tijd heb ik nog een bak koffie of twee gedronken. Ze smaakte tot mijn grote genoegen weer uitstekend.
9 oktober 2009
De kinderen van de rekening
Soms vraag ik mij werkelijk af waarom mensen kinderen nemen. Iedereen schijnt het maar de normaalste zaak van de wereld te vinden dat je een kind op de wereld mag zetten. Vandaar dat ik ook pasgeleden met lichtelijke verbazing naar Rondom Tien zat te kijken. Het onderwerp kwam neer op een verplichtstelling van de prikpil voor vrouwen die meerdere malen hadden laten blijken niet voor een kind te kunnen zorgen. Ouders waar de kinderen uit huis geplaatst werden omdat ze totaal verkeerd (lees: mishandeld) opgevoed werden of gewoon verslaafde moeders die kinderen werpen met dezelfde verslaving en aan het lot overlaten. De vraag was of deze vrouwen verplicht "onvruchtbaar" gemaakt mochten worden. In de zin dat de regering een wet oplegt die voorschrijft dat bij dit soort schrijnende gevallen er gewoon gedwongen de prikpil in gestoken wordt. Een interessante discussie en ook een goede zaak dat er over gesproken wordt.
Toch verbaasde sommige reacties mij mateloos. Er waren vrouwen die vonden dat het een voorrecht is om kinderen te krijgen en dat iedere vrouw dit voorrecht zou moeten hebben. De regering was in hun ogen niet degene die vrouwen die constant over de schreef gaan moet tegenhouden. De vrouw beslist over haar eigen lichaam, was hun mening. Gelukkig waren er ook mensen die een stukje wijzer waren en duidelijk verwoordde dat er ook een kind is en dat zo'n kind ten alle tijden een slechte start zou hebben. Met alle gevolgen vandien natuurlijk, zo is het niet makkelijk om als pasgeboren baby ongeschonden af te kicken van een heroïneverslaving. Of wat te denken van de baby's waarbij de moeder een alcoholiste is en tijdens de zwangerschap flink blijft innemen.. Zij waren voor het verplicht stellen van een prikpil voor deze vrouwen. En daarbij ook voor vrouwen die keer op keer hun kroost blijft mishandelen, waarbij er natuurlijk wat voorbeelden uit het recente verleden de revue passeerden.
Toch bleek dit een mening te zijn die absoluut niet gedeeld werd, het merendeel van de vrouwen vind gewoon dat zij het volle recht hebben om een kind op de wereld te zetten. Of ze hier nu voor kunnen zorgen of niet, dat maakt ze niet uit. Zij hebben gewoon dat recht en dat neemt niemand ze af. Iedereen lijkt maar voorbij te gaan aan de kinderen zelf. Zij hebben ouders nodig, ouderlijk toezicht en moeten van hun ouder op aan kunnen. Maar dat is in de ogen van die mensen niet belangrijk. Hun recht is belangrijk en de rest kijken ze gewoon niet naar. Dat een kinderleven heel gemakkelijk verpest is door een verkeerde opvoeding of start wordt voor het gemak onder het vloerkleed geschoven.
Maar er zijn ook simpelere voorbeelden te noemen waarbij ik mij afvraag waarom men perse aan die voortplantingsdrang voldaan. Ouders die diep in de schulden zitten of daar flink mee bezig zijn en toch nog even een kind op de wereld poepen. Alsof zo'n kind helemaal gratis is en ook totaal geen geld kost! Maar ja, iedereen mag maar kinderen krijgen en niemand zal komen kijken of je daar wel voor geschikt ben.
Als ik mijn telgen naar school breng op vrijdag zie ik ook legio voorbeelden rondlopen waarvan ik mij afvraag met welke reden zij kinderen hebben genomen. Ouders die totaal ongeïnteresseerd hun kinderen droppen op school en de rest van de dag daar laten. Het liefst zouden ze de kinderen ook nog in de buitenschoolse opvang laten en veelal zal dat ook best gebeuren. Ik zie in ieder geval zat kinderen die door een oppas of taxi opgehaald worden. Die zullen niet thuis gebracht worden naar moeder die met koekjes en melk zit te wachten. Zo'n moeder zal heus niet een taxi gebeld hebben omdat de koekjes net uit de oven gehaald moesten worden. Vooral niet als het elke dag gebeurt. Of van die kinderen die elke week weer staan te wachten tot één van hun ouders hen komt ophalen en deze steevast te laat komt, waarbij de kinderen nog moeten opschieten ook omdat moeders nog van alles te doen heeft. Ik kan mij mateloos irriteren aan dat soort mensen.
Als je kinderen op de wereld zet ga je een zorgplicht aan. Daarmee ben je gewoon gedwongen om een deel van je leven opzij te zetten om je kinderen op te voeden. Zorgen dat ze de juiste intellectuele ontwikkeling krijgen en natuurlijk gezond eten in ze terecht komt. Dat is zoals het in een ideale situatie gaat en gelukkig meestal ook gaat. Maar toch blijven er van die tenenkrommende mensen rondlopen die denken dat alles maar kan, dat kinderen opvoeden een makkie is en zichzelf boven alles stellen. Ouders die geen ouder zijn, maar toevallig een kind hebben uitgepoept. Meestal zorgen dit soort ouders wel voor hun kind of kinderen, alleen stellen ze het eigenbelang boven dat van hun kinderen en als puntje bij paaltje komt zijn ze opeens geen ouders meer. Dan zijn de kinderen een last die ze liever kwijt dan rijk zijn.
Ik pleit voor een verplichte prikpil voor elke vrouw en ook man. Niemand mag zomaar klakkeloos kinderen op de wereld zetten voordat je onomstotelijk heb kunnen bewijzen dat je ouder kan zijn. Dit wil ik uiteraard ook naar de mannen trekken, want een vader is net zo belangrijk als een moeder. Zonder vader heb je ook geen goede basis en je kan wel een ontzettend goede vrouw hebben die een nog betere moeder is maar als de man er niet toe in staat is... Daarom moeten de mannen ook aan de prikpil, geen uitzondering. En als je eenmaal is komen vast te staan dat je werkelijk geen talent heb om een goede ouder te zijn wordt je geen kansloos gesteriliseerd, want dan mag je nooit meer ouder worden.
Alleen moet ik nog een oplossing voor al die hedendaagse kinderen, welke in erbarmelijke omstandigheden thuis of op ergere plekken zitten, zien te vinden. Mijn plan is wel leuk voor in de toekomst, maar ik zie in mijn omgeving toch nog genoeg ouders die helemaal nooit aan kinderen hadden moeten beginnen. Die kinderen zijn nu het spreekwoordelijke kind van de rekening en daar moet ik ook eens een oplossing voor zien te vinden. Iets van gedwongen opvoedingscursussen voor die ouders met een optie op lijfstraffen als ze het niet goed doen. Ik vind het namelijk nog onmenselijker om kinderen hun ouders af te nemen. Kinderen hebben hun ouders nodig, hoe slecht ze ook zijn voor de kinderen. Dus daarom maar de ouders hardhandig gaan opvoeden misschien...
Toch verbaasde sommige reacties mij mateloos. Er waren vrouwen die vonden dat het een voorrecht is om kinderen te krijgen en dat iedere vrouw dit voorrecht zou moeten hebben. De regering was in hun ogen niet degene die vrouwen die constant over de schreef gaan moet tegenhouden. De vrouw beslist over haar eigen lichaam, was hun mening. Gelukkig waren er ook mensen die een stukje wijzer waren en duidelijk verwoordde dat er ook een kind is en dat zo'n kind ten alle tijden een slechte start zou hebben. Met alle gevolgen vandien natuurlijk, zo is het niet makkelijk om als pasgeboren baby ongeschonden af te kicken van een heroïneverslaving. Of wat te denken van de baby's waarbij de moeder een alcoholiste is en tijdens de zwangerschap flink blijft innemen.. Zij waren voor het verplicht stellen van een prikpil voor deze vrouwen. En daarbij ook voor vrouwen die keer op keer hun kroost blijft mishandelen, waarbij er natuurlijk wat voorbeelden uit het recente verleden de revue passeerden.
Toch bleek dit een mening te zijn die absoluut niet gedeeld werd, het merendeel van de vrouwen vind gewoon dat zij het volle recht hebben om een kind op de wereld te zetten. Of ze hier nu voor kunnen zorgen of niet, dat maakt ze niet uit. Zij hebben gewoon dat recht en dat neemt niemand ze af. Iedereen lijkt maar voorbij te gaan aan de kinderen zelf. Zij hebben ouders nodig, ouderlijk toezicht en moeten van hun ouder op aan kunnen. Maar dat is in de ogen van die mensen niet belangrijk. Hun recht is belangrijk en de rest kijken ze gewoon niet naar. Dat een kinderleven heel gemakkelijk verpest is door een verkeerde opvoeding of start wordt voor het gemak onder het vloerkleed geschoven.
Maar er zijn ook simpelere voorbeelden te noemen waarbij ik mij afvraag waarom men perse aan die voortplantingsdrang voldaan. Ouders die diep in de schulden zitten of daar flink mee bezig zijn en toch nog even een kind op de wereld poepen. Alsof zo'n kind helemaal gratis is en ook totaal geen geld kost! Maar ja, iedereen mag maar kinderen krijgen en niemand zal komen kijken of je daar wel voor geschikt ben.
Als ik mijn telgen naar school breng op vrijdag zie ik ook legio voorbeelden rondlopen waarvan ik mij afvraag met welke reden zij kinderen hebben genomen. Ouders die totaal ongeïnteresseerd hun kinderen droppen op school en de rest van de dag daar laten. Het liefst zouden ze de kinderen ook nog in de buitenschoolse opvang laten en veelal zal dat ook best gebeuren. Ik zie in ieder geval zat kinderen die door een oppas of taxi opgehaald worden. Die zullen niet thuis gebracht worden naar moeder die met koekjes en melk zit te wachten. Zo'n moeder zal heus niet een taxi gebeld hebben omdat de koekjes net uit de oven gehaald moesten worden. Vooral niet als het elke dag gebeurt. Of van die kinderen die elke week weer staan te wachten tot één van hun ouders hen komt ophalen en deze steevast te laat komt, waarbij de kinderen nog moeten opschieten ook omdat moeders nog van alles te doen heeft. Ik kan mij mateloos irriteren aan dat soort mensen.
Als je kinderen op de wereld zet ga je een zorgplicht aan. Daarmee ben je gewoon gedwongen om een deel van je leven opzij te zetten om je kinderen op te voeden. Zorgen dat ze de juiste intellectuele ontwikkeling krijgen en natuurlijk gezond eten in ze terecht komt. Dat is zoals het in een ideale situatie gaat en gelukkig meestal ook gaat. Maar toch blijven er van die tenenkrommende mensen rondlopen die denken dat alles maar kan, dat kinderen opvoeden een makkie is en zichzelf boven alles stellen. Ouders die geen ouder zijn, maar toevallig een kind hebben uitgepoept. Meestal zorgen dit soort ouders wel voor hun kind of kinderen, alleen stellen ze het eigenbelang boven dat van hun kinderen en als puntje bij paaltje komt zijn ze opeens geen ouders meer. Dan zijn de kinderen een last die ze liever kwijt dan rijk zijn.
Ik pleit voor een verplichte prikpil voor elke vrouw en ook man. Niemand mag zomaar klakkeloos kinderen op de wereld zetten voordat je onomstotelijk heb kunnen bewijzen dat je ouder kan zijn. Dit wil ik uiteraard ook naar de mannen trekken, want een vader is net zo belangrijk als een moeder. Zonder vader heb je ook geen goede basis en je kan wel een ontzettend goede vrouw hebben die een nog betere moeder is maar als de man er niet toe in staat is... Daarom moeten de mannen ook aan de prikpil, geen uitzondering. En als je eenmaal is komen vast te staan dat je werkelijk geen talent heb om een goede ouder te zijn wordt je geen kansloos gesteriliseerd, want dan mag je nooit meer ouder worden.
Alleen moet ik nog een oplossing voor al die hedendaagse kinderen, welke in erbarmelijke omstandigheden thuis of op ergere plekken zitten, zien te vinden. Mijn plan is wel leuk voor in de toekomst, maar ik zie in mijn omgeving toch nog genoeg ouders die helemaal nooit aan kinderen hadden moeten beginnen. Die kinderen zijn nu het spreekwoordelijke kind van de rekening en daar moet ik ook eens een oplossing voor zien te vinden. Iets van gedwongen opvoedingscursussen voor die ouders met een optie op lijfstraffen als ze het niet goed doen. Ik vind het namelijk nog onmenselijker om kinderen hun ouders af te nemen. Kinderen hebben hun ouders nodig, hoe slecht ze ook zijn voor de kinderen. Dus daarom maar de ouders hardhandig gaan opvoeden misschien...
4 oktober 2009
Mijn ontwerpen op kleding
Voordat ik weer helemaal verga van de rugpijn en niet meer op deze stoel kan zitten wil ik nog even wat kwijt. Niet over de gigantische pijn in mijn rug, waar ik tot op heden de oorzaak nog niet van gevonden heb... In ieder geval zal het geen spierpijn kunnen zijn aangezien deze absoluut niet vier dagen aanhoudt en niet per dag erger lijkt te worden. Hoe dan ook, knap vervelend is het wel aangezien ik nergens langer dan een half uur kan blijven zitten. Ik blijf maar bewegen en kan nergens even stilzitten. Slapen hebben we het maar niet over, want dat is een hele andere tak van sport geworden. Ik wil het ook helemaal niet over mijn rugpijn hebben, ook al beheerst deze mijn dagen de laatste tijd.
In mijn verveling en omdat ik het al veel langer wilde heb ik een poging gedaan een t-shirtwinkeltje te beginnen. Eentje waar tekeningen van mij en ook digitaal een beetje opgeknapt zijn tot een aanvaardbaar ontwerp op t-shirts gedrukt worden en je derhalve ook daadwerkelijk kan kopen. Het werkt precies hetzelfde als de online-boekuitgeverijen. Je maakt een ontwerp, zet dat online en mensen kunnen het kopen, waarna je de commissie ontvangt. Heel simpel en eenvoudig.
Verdere uitleg lijkt mij dan ook niet nodig. Via de volgende link kan je mijn online-winkeltje benaderen, namelijk godpipo.shirtcity.com. Momenteel heb ik er pas vier verschillende ontwerpen op staan, twee met een tekening van mijn hand en twee met gewoon wat willekeurig gekozen teksten maar het zullen er vanzelf wel meer worden. Alleen moet eerst mijn rugpijn verdwijnen, zodat ik veel langer achter de computer blijven hangen maar dat is van later zorg. In ieder geval kan je nu t-shirts kopen met mijn ontwerpen en dat is een goede zaak. Enig probleem is dat ik niet echt goed weet hoe de shirts er in het echt uitzien. Ik heb het alleen op het internet in mijn winkeltje geplaatst, maar zelf heb ik geen bestelling gedaan. Al heb ik wel een keer t-shirts van deze webstek gezien en er was niets mis met de kwaliteit. Koop ze derhalve gerust als je met een ontwerp van mij wil rondlopen. Ik kan het aanraden, ik heb ze al mijn hele leven in mijn hoofd zitten en dat is prettig.
Genoeg reclame gemaakt voor mijzelf. Ik ga weer terug naar mijn bank om een half uur een boek te gaan lezen en een andere houding aannemen. Misschien dat iemand in de tussentijd mij wat geld wil laten verdienen... Oftewel koop een t-shirt. Ik ben namelijk benieuwd hoe en of ze bevallen.
In mijn verveling en omdat ik het al veel langer wilde heb ik een poging gedaan een t-shirtwinkeltje te beginnen. Eentje waar tekeningen van mij en ook digitaal een beetje opgeknapt zijn tot een aanvaardbaar ontwerp op t-shirts gedrukt worden en je derhalve ook daadwerkelijk kan kopen. Het werkt precies hetzelfde als de online-boekuitgeverijen. Je maakt een ontwerp, zet dat online en mensen kunnen het kopen, waarna je de commissie ontvangt. Heel simpel en eenvoudig.
Verdere uitleg lijkt mij dan ook niet nodig. Via de volgende link kan je mijn online-winkeltje benaderen, namelijk godpipo.shirtcity.com. Momenteel heb ik er pas vier verschillende ontwerpen op staan, twee met een tekening van mijn hand en twee met gewoon wat willekeurig gekozen teksten maar het zullen er vanzelf wel meer worden. Alleen moet eerst mijn rugpijn verdwijnen, zodat ik veel langer achter de computer blijven hangen maar dat is van later zorg. In ieder geval kan je nu t-shirts kopen met mijn ontwerpen en dat is een goede zaak. Enig probleem is dat ik niet echt goed weet hoe de shirts er in het echt uitzien. Ik heb het alleen op het internet in mijn winkeltje geplaatst, maar zelf heb ik geen bestelling gedaan. Al heb ik wel een keer t-shirts van deze webstek gezien en er was niets mis met de kwaliteit. Koop ze derhalve gerust als je met een ontwerp van mij wil rondlopen. Ik kan het aanraden, ik heb ze al mijn hele leven in mijn hoofd zitten en dat is prettig.
Genoeg reclame gemaakt voor mijzelf. Ik ga weer terug naar mijn bank om een half uur een boek te gaan lezen en een andere houding aannemen. Misschien dat iemand in de tussentijd mij wat geld wil laten verdienen... Oftewel koop een t-shirt. Ik ben namelijk benieuwd hoe en of ze bevallen.
19 september 2009
De controverse van Kunst
Kunst blijft altijd een controversieel onderwerp. Wat is kunst en wat kan als gewone rommel beschouwd worden. Eerlijk gezegd kan ik die vraag ook niet beantwoorden en ik hoef er ook helemaal geen antwoord op te gaan geven. Kunst is voor iedereen anders. Wat voor mij kunst is kan voor jou de grootste rommel zijn en andersom. Al geloof ik niet dat ik iets snel rommel zal vinden, als een voorwerp of voorstelling een bepaalde mate van bezieling heeft dan wil ik het al als kunst aanmerken. Maar dat geldt niet voor iedereen. Dat is al eeuwen een feit en zal de komende eeuwen (vermits de mensheid niet ten ondergaat in 2012 natuurlijk) geheel niet veranderen.
De laatste tijd zijn hier weer hele goede voorbeelden van te vinden. De controverse rond de persoon van Geert Wilders bijvoorbeeld. Die kunstenaar die opgepakt werd omdat hij een pop aan een boom had opgehangen met een foto van Wilders op de borst geprikt. Dat die foto doorboort was door een groot mes was volgens de autoriteiten niets meer dan een aankondiging van een aanslag. Zelfs toen de kunstenaar riep dat het om een maatschappij-kritisch werk ging ging de veroordeling door. Laat ik het verder ook maar niet hebben over het oppakken van de cartoonist Gregorius Nekschot omdat hij zogenaamd beledigende teksten had verspreid. Dat hij best harde grappen maakt geef ik ook toe, maar de hetze die nu aan het ontstaan is lijkt een voedingsbodem tegen kunst te worden.
Overal zien de huidige en toekomstige leiders van dit land spoken. Voor je het goed en wel doorhebt wordt je van je bed gelicht en beschuldigd van opruiing. Het meest recente voorbeeld hiervan is de directeur van Today's Art 2009. Hij werd vorige week van zijn bed gelicht omdat er nogal heftige posters in de binnenstad van Den Haag waren opgehangen. Posters waarin prominente gebouwen in Den Haag kapotgeschoten en brandend afgebeeld waren om het hoofdonderwerp van het festival te onderstrepen. Wat is een mooier beeld om "conflict" af te beelden dan een brandende stad. Persoonlijk vind ik het hele prachtige posters (hier te vinden) en is het waarlijk zwaar overtrokken om iemand van opruiing te beschuldigen wanneer hij/zij deze verspreid. Dan snap je duidelijk niets meer van de wereld waarin je leeft.
Jammer genoeg is het niet het enige voorbeeld. Het Tilburgse Incubate heeft ook een berg gezeik aan het hoofd gekregen omdat de kunstenaar Hermann Nitsch uitgenodigd is en daar een Aktion gaat uitvoeren. Het komt erop neer dat hij een dood beest aan kruizen gaat nagelen, flink met bloed en ingewanden gaat rondstrooien en wat ongekleedde mensen laat opdraven. Dit alles om de waanzin van de christelijke religie uit te beelden en aan de kaak te stellen. Je zou verwachten dat de christelijke organisaties op de achterste benen zouden staan, maar juist die houden zich gewoon op de vlakte. Het zal ze misschien wel kunnen schelen, maar zij willen geen ruchtbaarheid geven aan deze zaak.
Het protest is juist gekomen uit een heel andere hoek, namelijk die van de dierenactivisten. Zij hebben aangifte gedaan tegen Incubate en met name Hermann Nitsch omdat hij van plan is een dood dier, bloed en ingewanden te gebruiken voor zijn kunst. En hun argumenten hiervoor... ze vinden het belachelijk dat een dier opgeofferd wordt voor kunst, want dan is dat dier voor niets gestorven. Dat het dier voor vleesconsumptie gebruikt zou worden is ook erg, zeggen ze maar dat heeft nog een functie. Heeft kunst dan opeens geen functie meer? Bij EenVandaag hebben ze hun oordeel al klaar en geven ze ook een inzicht in de bekrompenheid van sommige Tilburgse politici die als gebeten honden op de protesten van de dierenactivisten afgekomen zijn.
Ik denk dat er in dit laatste geval iets heel anders aan de hand is. Dit is voor dierenactivisten juist een makkelijke prooi. Hiermee krijgen ze in één keer heel veel aandacht voor hun zaak terwijl ze eigenlijk tegen een verkeerde boom staan te blaffen. Bij de vleesindustrie zal je ze niet zien, die lobby is veel te sterk voor ze. Tegen de groot-industriëlen durven ze geen hand op te heffen in angst gelijk een langdurig proces aan de broek te hebben. Derhalve richten ze hun pijlen maar op makkelijke prooien zoals het Incubate-festival en het ergste is nog dat ze de politiek ook meekrijgen in deze onzin. Maar echte misstanden aanpakken, zoals de overproductie van voedsel, daar durven ze de handen niet aan te branden. Dat is veel te moeilijk voor ze. Ter informatie: wist je dat éénderde van het geproduceerde voedsel ongebruikt de vuilhopen op verdwijnt omdat het een beetje krom is of een vlekje bevat. Überhaupt al volslagen belachelijk zonder dat iemand hier tegen protesteert, maar dat is een ander verhaal.
Gelukkig zijn er ook nog zenders die het verhaal brengen zoals het is. Nitsch maakt schokkende kunst en je kan het lelijk vinden of niet. Ik had dit eerlijk werkelijk niet verwacht van RTL4, maar ze hebben een heel netjes nieuwsitem neergezet over de controverse rond Nitsch zijn performance in Tilburg. Geen veroordeling, gewoon een opsomming van feiten. Wat je er van vind moet je zelf maar weten en als je er meer van wil zien moet je gewoon gaan kijken. Precies zoals de media in mijn ogen hoort te werken, objectief en zonder waarde-oordeel.
De laatste tijd zijn hier weer hele goede voorbeelden van te vinden. De controverse rond de persoon van Geert Wilders bijvoorbeeld. Die kunstenaar die opgepakt werd omdat hij een pop aan een boom had opgehangen met een foto van Wilders op de borst geprikt. Dat die foto doorboort was door een groot mes was volgens de autoriteiten niets meer dan een aankondiging van een aanslag. Zelfs toen de kunstenaar riep dat het om een maatschappij-kritisch werk ging ging de veroordeling door. Laat ik het verder ook maar niet hebben over het oppakken van de cartoonist Gregorius Nekschot omdat hij zogenaamd beledigende teksten had verspreid. Dat hij best harde grappen maakt geef ik ook toe, maar de hetze die nu aan het ontstaan is lijkt een voedingsbodem tegen kunst te worden.
Overal zien de huidige en toekomstige leiders van dit land spoken. Voor je het goed en wel doorhebt wordt je van je bed gelicht en beschuldigd van opruiing. Het meest recente voorbeeld hiervan is de directeur van Today's Art 2009. Hij werd vorige week van zijn bed gelicht omdat er nogal heftige posters in de binnenstad van Den Haag waren opgehangen. Posters waarin prominente gebouwen in Den Haag kapotgeschoten en brandend afgebeeld waren om het hoofdonderwerp van het festival te onderstrepen. Wat is een mooier beeld om "conflict" af te beelden dan een brandende stad. Persoonlijk vind ik het hele prachtige posters (hier te vinden) en is het waarlijk zwaar overtrokken om iemand van opruiing te beschuldigen wanneer hij/zij deze verspreid. Dan snap je duidelijk niets meer van de wereld waarin je leeft.
Jammer genoeg is het niet het enige voorbeeld. Het Tilburgse Incubate heeft ook een berg gezeik aan het hoofd gekregen omdat de kunstenaar Hermann Nitsch uitgenodigd is en daar een Aktion gaat uitvoeren. Het komt erop neer dat hij een dood beest aan kruizen gaat nagelen, flink met bloed en ingewanden gaat rondstrooien en wat ongekleedde mensen laat opdraven. Dit alles om de waanzin van de christelijke religie uit te beelden en aan de kaak te stellen. Je zou verwachten dat de christelijke organisaties op de achterste benen zouden staan, maar juist die houden zich gewoon op de vlakte. Het zal ze misschien wel kunnen schelen, maar zij willen geen ruchtbaarheid geven aan deze zaak.
Het protest is juist gekomen uit een heel andere hoek, namelijk die van de dierenactivisten. Zij hebben aangifte gedaan tegen Incubate en met name Hermann Nitsch omdat hij van plan is een dood dier, bloed en ingewanden te gebruiken voor zijn kunst. En hun argumenten hiervoor... ze vinden het belachelijk dat een dier opgeofferd wordt voor kunst, want dan is dat dier voor niets gestorven. Dat het dier voor vleesconsumptie gebruikt zou worden is ook erg, zeggen ze maar dat heeft nog een functie. Heeft kunst dan opeens geen functie meer? Bij EenVandaag hebben ze hun oordeel al klaar en geven ze ook een inzicht in de bekrompenheid van sommige Tilburgse politici die als gebeten honden op de protesten van de dierenactivisten afgekomen zijn.
Ik denk dat er in dit laatste geval iets heel anders aan de hand is. Dit is voor dierenactivisten juist een makkelijke prooi. Hiermee krijgen ze in één keer heel veel aandacht voor hun zaak terwijl ze eigenlijk tegen een verkeerde boom staan te blaffen. Bij de vleesindustrie zal je ze niet zien, die lobby is veel te sterk voor ze. Tegen de groot-industriëlen durven ze geen hand op te heffen in angst gelijk een langdurig proces aan de broek te hebben. Derhalve richten ze hun pijlen maar op makkelijke prooien zoals het Incubate-festival en het ergste is nog dat ze de politiek ook meekrijgen in deze onzin. Maar echte misstanden aanpakken, zoals de overproductie van voedsel, daar durven ze de handen niet aan te branden. Dat is veel te moeilijk voor ze. Ter informatie: wist je dat éénderde van het geproduceerde voedsel ongebruikt de vuilhopen op verdwijnt omdat het een beetje krom is of een vlekje bevat. Überhaupt al volslagen belachelijk zonder dat iemand hier tegen protesteert, maar dat is een ander verhaal.
Gelukkig zijn er ook nog zenders die het verhaal brengen zoals het is. Nitsch maakt schokkende kunst en je kan het lelijk vinden of niet. Ik had dit eerlijk werkelijk niet verwacht van RTL4, maar ze hebben een heel netjes nieuwsitem neergezet over de controverse rond Nitsch zijn performance in Tilburg. Geen veroordeling, gewoon een opsomming van feiten. Wat je er van vind moet je zelf maar weten en als je er meer van wil zien moet je gewoon gaan kijken. Precies zoals de media in mijn ogen hoort te werken, objectief en zonder waarde-oordeel.
18 september 2009
Shockeren op het internet
Op een willekeurige doordeweekse dag sta ik te wachten op Amsterdam Sloterdijk tot mijn bus eindelijk gaat vertrekken. Zoals gewoonlijk gebeurt er weinig en ben ik niet de enige die verveeld staat te wachten op de dingen die komen gaan. Ik kijk rustig rond, observeer de mensen die om mij heen verzameld staan en zie opeens een man die mijn aandacht trekt.
Niet dat hij letterlijk mijn aandacht zoekt, maar door zijn bewegingen en gedragingen kan ik niet anders dan hem omzichtig aan te staren. Hij viel mij op doordat hij nogal expressief met zijn arm stond te zwaaien. Alsof hij wilde zeggen dat hij het absoluut niet gedaan had en dezelfde gezichtsuitdrukking erbij trok. Dit deed hij enkele keren achterheen, zwaaide vervolgens met zijn andere arm en voor ik het goed en wel door had hing zijn tong uit zijn mond. Hij stak letterlijk zijn tong uit zijn mond om deze gedurende vijf seconden te laten hangen en als een Maori rond te kijken.
Hierna herhaalde hij nogmaals zijn hele ritueel van ontkennende bewegingen, gezichtsuitdrukkingen en hard zwaaien naar niemand in het bijzonder. Even dacht ik erover om de man te filmen, al waren er twee problemen die dit idee in de war schopte. Ten eerste heb ik helemaal geen camera om films mee te maken. Daarbij vind ik het nogal getuigen van zeer slechte smaak om iemand op zijn uiterlijkheden te veroordelen en zelfs te filmen. Het filmpje zou toch op het internet verschijnen ter vermaak van een ieder en mijzelf. Met één blik in de ogen van de man kreeg ik al inzicht in het probleem van de man. Het werd mij duidelijk dat de goede man last heeft van een zeer expressieve vorm van Gilles de la Tourette. Weer een reden om geen films van de man te maken. Het hebben van deze stoornis is al erg genoeg en ik voelde een bepaalde mate van trots dat hij toch de buitenwereld tegemoet treed.
Maar nu heb ik nog steeds geen filmpje om te laten zien. Beeldmateriaal om een ieder mee te plezier of juist te shockeren. Daarom heb ik vandaag voor het laatste gekozen, een filmpje om mee te shockeren. Nu weet ik dat het volgende filmpje absoluut als schokkend ervaren zal worden. Zelfs ik heb het niet afgezien en ik kan werkelijk heel veel hebben, maar blijkbaar heb zelf ik mijn grenzen (gelukkig maar) Geheel ter informatie, ik heb het filmpje bekeken tot het moment dat iemand een beitel op zijn vinger zet om deze vervolgens af te hakken. Nu weet je ook een beetje wat je te wachten staat, want ik maak geen grapje dat het schokkende beelden bevat. Misschien is het volgende daarom een beetje overbodig, maar ik vind een waarschuwing wel op z'n plaats. Het volgende filmpje bevat bloed, open wonden en meer van dat soort dingen. Dat het totaal niet veilig voor op het werk is lijkt mij nogal logisch.
Bij deze ben je gewaarschuwd! Persoonlijk kijk ik het filmpje niet meer, maar omdat ik het tijd vind om weer iets te delen met de mensheid zet ik het neer. Ik maak er verder ook niet te veel woorden meer aan vuil, hier is Het Meest Schokkende Filmpje Ooit Gezien. De titel is overigens niet door mij verzonnen, maar de beelden zeggen genoeg. Veel plezier ermee of juist niet. Ik denk dat je uiteindelijk gewild had dat je niet zo nieuwsgierig was. Weet je dat ook weer.
Niet dat hij letterlijk mijn aandacht zoekt, maar door zijn bewegingen en gedragingen kan ik niet anders dan hem omzichtig aan te staren. Hij viel mij op doordat hij nogal expressief met zijn arm stond te zwaaien. Alsof hij wilde zeggen dat hij het absoluut niet gedaan had en dezelfde gezichtsuitdrukking erbij trok. Dit deed hij enkele keren achterheen, zwaaide vervolgens met zijn andere arm en voor ik het goed en wel door had hing zijn tong uit zijn mond. Hij stak letterlijk zijn tong uit zijn mond om deze gedurende vijf seconden te laten hangen en als een Maori rond te kijken.
Hierna herhaalde hij nogmaals zijn hele ritueel van ontkennende bewegingen, gezichtsuitdrukkingen en hard zwaaien naar niemand in het bijzonder. Even dacht ik erover om de man te filmen, al waren er twee problemen die dit idee in de war schopte. Ten eerste heb ik helemaal geen camera om films mee te maken. Daarbij vind ik het nogal getuigen van zeer slechte smaak om iemand op zijn uiterlijkheden te veroordelen en zelfs te filmen. Het filmpje zou toch op het internet verschijnen ter vermaak van een ieder en mijzelf. Met één blik in de ogen van de man kreeg ik al inzicht in het probleem van de man. Het werd mij duidelijk dat de goede man last heeft van een zeer expressieve vorm van Gilles de la Tourette. Weer een reden om geen films van de man te maken. Het hebben van deze stoornis is al erg genoeg en ik voelde een bepaalde mate van trots dat hij toch de buitenwereld tegemoet treed.
Maar nu heb ik nog steeds geen filmpje om te laten zien. Beeldmateriaal om een ieder mee te plezier of juist te shockeren. Daarom heb ik vandaag voor het laatste gekozen, een filmpje om mee te shockeren. Nu weet ik dat het volgende filmpje absoluut als schokkend ervaren zal worden. Zelfs ik heb het niet afgezien en ik kan werkelijk heel veel hebben, maar blijkbaar heb zelf ik mijn grenzen (gelukkig maar) Geheel ter informatie, ik heb het filmpje bekeken tot het moment dat iemand een beitel op zijn vinger zet om deze vervolgens af te hakken. Nu weet je ook een beetje wat je te wachten staat, want ik maak geen grapje dat het schokkende beelden bevat. Misschien is het volgende daarom een beetje overbodig, maar ik vind een waarschuwing wel op z'n plaats. Het volgende filmpje bevat bloed, open wonden en meer van dat soort dingen. Dat het totaal niet veilig voor op het werk is lijkt mij nogal logisch.
Bij deze ben je gewaarschuwd! Persoonlijk kijk ik het filmpje niet meer, maar omdat ik het tijd vind om weer iets te delen met de mensheid zet ik het neer. Ik maak er verder ook niet te veel woorden meer aan vuil, hier is Het Meest Schokkende Filmpje Ooit Gezien. De titel is overigens niet door mij verzonnen, maar de beelden zeggen genoeg. Veel plezier ermee of juist niet. Ik denk dat je uiteindelijk gewild had dat je niet zo nieuwsgierig was. Weet je dat ook weer.
Diertjes in je schoen
Vandaag heb ik een goede manier gevonden om in één keer wakker te worden. Nu ben ik meestal al wakker voordat ik goed en wel mijn ogen opengedaan heb en vandaag was het niet veel anders. Daardoor kon ik vanochtend vroeg rustig mijn ontbijt op te peuzelen en te genieten van mijn vers-gezette koffie, zoals ik ook altijd doe. Het nieuws zeurde weer door over de algemene beschouwingen en andere zaken die gebeurt leken te zijn in de wereld. Ik lette er niet al te veel op, vandaag was het nieuws niet meer dan wat achtergrond-gereutel. Het nieuws bracht mij in een staat van lethargie en het idee dat ik verder wilde slapen. De geestdodendheid van de Nederlandse politiek was weer bewezen!
Gelukkig wisten de verantwoordelijkheden van de dag mij op andere gedachten te brengen. Niet dat ik daardoor de wereld wakkerder tegemoet zou treden, maar tijd om verder te slapen was er gewoon niet. Ik pakte mijn schoenen om de tocht naar buiten te gaan ondernemen en ontdekte een grijs-bruin ding in mijn linkerschoen. Ik dacht dat het een takje of pluisje was dat op nog onverklaarbare wijze in mijn schoen was terecht gekomen en wilde het pakken. Op het laatste moment bedacht ik mij en koos voor de gemakkelijkste oplossing door het eruit te schudden. Ik had helemaal geen zin om een of ander dingetje in mijn hand te houden om deze in de prullenbak te moeten werpen. Het kon best wel even op de grond liggen tot ik weer thuis was. Dat dacht ik tenminste...
Ik draaide de schoen om en schudde een beetje. Het ding viel eruit en in plaats doodleuk op de grond te vallen veerde het omhoog. Niet dat het weer omhoog sprong, maar het viel op de grond en veerde een klein stukje omhoog. Opeens zag ik dat het een spin was. Waarschijnlijk een huisspin maar ik kreeg niet de kans hem goed te bekijken. Het was een verrassend groot diertje voor een spin die los door mijn huis loopt. Het lichaampje was met gemak een centimeter groot en met de pootjes erbij kwam het zeker tot twee, tweeënhalve centimeter. Een fraai exemplaar!
Ondanks ik geen angst voor spinnen heb schrok ik flink toen het beestje uit mijn schoen viel. Vandaar dat het ook een ideale manier is om een slaperig hoofd in één keer helder te krijgen. Heel even ging de gedachte om de spin te pakken in mij op en was mijn hand al begonnen naar de grond te reiken. Maar binnen een seconde aarzelde ik toch de spin daadwerkelijk op te pakken. Het was toch een wilde spin die hier door mijn huis wandelde en ik had alleen ervaring met meer gedomesticeerde spinnen. Ik had geen idee hoe het spinnebeest zou reageren als ik opeens mijn hand over hem zou sluiten. Misschien voelde hij zich wel in het nauw gedreven en zette hij zijn tandjes in mijn vel. Niet een gedachte die prettig is in de vroege ochtend.
Ik keek nog een keertje naar beneden waar de spin tussen mijn voeten zat en zag hem hard wegrennen onder mijn bank. Geheel wakker geworden van de ervaring trok ik mijn schoenen aan en zette mij aan de taak van die ochtend. Later op de dag heb ik nog onder de bank gekeken of ik het mooie beestje kon vinden, maar hij was verdwenen. Eigenlijk best wel jammer, ik had graag nog een foto van het diertje gemaakt. Zo vaak zie ik namelijk niet flink uit de kluiten gewassen huisspinnen in mijn huis, maar helaas alleen stof en wat rommel vond ik terug op de plaats waar de spin gezetten had. De spin was gevlogen.
Gelukkig wisten de verantwoordelijkheden van de dag mij op andere gedachten te brengen. Niet dat ik daardoor de wereld wakkerder tegemoet zou treden, maar tijd om verder te slapen was er gewoon niet. Ik pakte mijn schoenen om de tocht naar buiten te gaan ondernemen en ontdekte een grijs-bruin ding in mijn linkerschoen. Ik dacht dat het een takje of pluisje was dat op nog onverklaarbare wijze in mijn schoen was terecht gekomen en wilde het pakken. Op het laatste moment bedacht ik mij en koos voor de gemakkelijkste oplossing door het eruit te schudden. Ik had helemaal geen zin om een of ander dingetje in mijn hand te houden om deze in de prullenbak te moeten werpen. Het kon best wel even op de grond liggen tot ik weer thuis was. Dat dacht ik tenminste...
Ik draaide de schoen om en schudde een beetje. Het ding viel eruit en in plaats doodleuk op de grond te vallen veerde het omhoog. Niet dat het weer omhoog sprong, maar het viel op de grond en veerde een klein stukje omhoog. Opeens zag ik dat het een spin was. Waarschijnlijk een huisspin maar ik kreeg niet de kans hem goed te bekijken. Het was een verrassend groot diertje voor een spin die los door mijn huis loopt. Het lichaampje was met gemak een centimeter groot en met de pootjes erbij kwam het zeker tot twee, tweeënhalve centimeter. Een fraai exemplaar!
Ondanks ik geen angst voor spinnen heb schrok ik flink toen het beestje uit mijn schoen viel. Vandaar dat het ook een ideale manier is om een slaperig hoofd in één keer helder te krijgen. Heel even ging de gedachte om de spin te pakken in mij op en was mijn hand al begonnen naar de grond te reiken. Maar binnen een seconde aarzelde ik toch de spin daadwerkelijk op te pakken. Het was toch een wilde spin die hier door mijn huis wandelde en ik had alleen ervaring met meer gedomesticeerde spinnen. Ik had geen idee hoe het spinnebeest zou reageren als ik opeens mijn hand over hem zou sluiten. Misschien voelde hij zich wel in het nauw gedreven en zette hij zijn tandjes in mijn vel. Niet een gedachte die prettig is in de vroege ochtend.
Ik keek nog een keertje naar beneden waar de spin tussen mijn voeten zat en zag hem hard wegrennen onder mijn bank. Geheel wakker geworden van de ervaring trok ik mijn schoenen aan en zette mij aan de taak van die ochtend. Later op de dag heb ik nog onder de bank gekeken of ik het mooie beestje kon vinden, maar hij was verdwenen. Eigenlijk best wel jammer, ik had graag nog een foto van het diertje gemaakt. Zo vaak zie ik namelijk niet flink uit de kluiten gewassen huisspinnen in mijn huis, maar helaas alleen stof en wat rommel vond ik terug op de plaats waar de spin gezetten had. De spin was gevlogen.
28 augustus 2009
2012: Het einde van de Wereld
Volgens mij is het als profetisch kunstenaar niet echt de bedoeling dat je het einde van de wereld gaat aankondigen. Daarom zal ik het ook absoluut niet gaan doen, maar gewoon de allang bestaande profetieën gaan napraten, want die zijn al bizar en beangstigend genoeg. Vooral het idee dat er vanuit verschillende hoeken van de wereld, geheel onafhankelijk van elkaar voorspelling gedaan zijn over het einde der tijden en geheel toevallig allemaal hetzelfde tijdstip aanwijzen. Het ergste is nog het idee dat wij aan het voorportaal van dat tijdstip staan. Nog enkele jaren hebben we te gaan voordat het tijdstip waarop de wereld volgens de profetieën compleet ten onder gaat in een poel van ellende en rampen.
Ik hoorde voor het eerst van dit doemscenario toen ik een programma aan het volgen was over de Maya's. Het was gewoon een programma over hun geschiedenis en cultuur, maar ergens kwam de Maya-kalender aan bod. En laat daarin nu toevallig de datum 21 december 2012 genoemd worden als de dag waarop de geschiedenis eindigt. Tenminste dat is zoals de Maya's het zelf noemde of zoals het klaarblijkelijk geïnterpreteerd werd omdat de Maya-kalender gewoon stopt op die datum. Ontcijferde geschriften van de Maya's beweren dat op die dag de wereld overgaat in een nieuwe wereld, een wereld die nog geheel onbeschreven is. Wat dat ook mag betekenen.
Nu hechtte ik nooit veel geloof aan die voorspelling, maar naarmate de tijd verstreek kreeg ik steeds meer van dit soort voorspellingen te horen. Zo blijken de Hopi indianen al voorspellingen gedaan te hebben die vrij accuraat bleken te zijn en ook zij spreken van een einde der tijden waarin de wereld een compleet ander uiterlijk gaat krijgen. Nu roepen zij niet dat het op precies 21 december 2012 is, maar wel we op de drempel van deze tijden staan. Al sinds de veertiger jaren zijn ze bezig zich voor te bereiden op de tijden die komen gaan en dat is niet in de positieve zin. Gelukkig zijn de Hopi-voorspellingen zo vreselijk vaag en voor meerder interpretaties vatbaar dat we ons hoofd in het zand kunnen blijven steken.
Maar helaas genoeg zijn zij noch de Maya's de enige die onze tijd als het einde der tijden aanmerken. In het vroege Engeland zijn de voorspellingen van de historische Merlijn opgetekend en ook zij spreken van het einde van de wereld in onze tijd. Nu ben ik niet zo bekend met deze voorspellingen en eerlijk gezegd geloof ik het ook wel. De meeste van de teksten zijn gewoon mooie profetische verhalen over dingen die iedereen onder invloed van hallucinogenen en een lichte krankzinnigheid zou zeggen. Dat ze toevallig ook uitkwamen is een mooie bijeenkomstigheid, maar ze zijn net als de Hopi-voorspellingen voor meerder interpretaties vatbaar. Er blijft nog genoeg grond voor ons sceptici om te beweren dat het einde der tijden nog ver weg is. Ik steek mijn hoofd ook nog even in het zand nu het nog kan.
Pasgeleden hoorde ik van een moderne versie van de doemscenario's die onze wereldgeschiedenis rijk is. Nu is het geen levend persoon welke lang geleden in een of andere grot of hut woonde, maar een programma dat het internet afspeurt en voorspellingen doet. Het Web Bot Programma was oorspronkelijk ontworpen om beurs-voorspellingen te doen, maar al gauw begonnen er voorspellingen uit te rollen die ook daadwerkelijk uit leken te komen. En laat die Web Bot Programma nu ook begonnen te zijn met spreken over het einde der tijden in 2012. Het begint een beetje een eentonig verhaal te worden, maar inmiddels begin ik toch waarde te hechten aan deze voorspellingen. Al wil ik natuurlijk veel liever mijn hoofd in het zand blijven steken en roepen dat ook deze voorspellingen gewoon vage teksten zijn die overal op toepasbaar zijn.
Ik ging er dan ook al jaren vanuit dat de voorspellingen spraken over het einde van onze maatschappij, want geloven in het einde van de wereld wil ik niet doen. Maar gezien de hoeveelheid profetieën die daarop doelen moet er wel iets gaande zijn. Het einde van de maatschappij vond ik wel een mooie gedachte. Maar gisteren heb ik mijn mening moeten bijstellen. Ik hecht nu werkelijk waarde aan de voorspelling dat op 21 december 2012 de wereld ten onder zal gaan in een berg mondiale rampen. Het blijkt namelijk dat er precies op die dag een vrij unieke kosmische lijn van de grote planeten is. Al is dat niet zo vreselijk bijzonder, maar eens in de zeg achtentwintigduizend jaar staan we ook precies op één lijn met het gigantische zwarte gat in het centrum van ons sterrestelsel. En dat lijkt toch gevolgen te hebben voor de aarde.
Ze denken dat wanneer die kosmische configuratie plaatsvind de aardpolen zich van plaats verwisselen. Dat de noordpool verschuift naar de zuidpool en andersom. Een gebeurtenis die zich in slechts enkele dagen zal voltrekken en volgens de geologische geschiedenis van de aarde al eerder heeft plaatsgevonden. Dat dit met een hele berg aardbevingen, overstromingen en gigantische vulkanische activiteiten zal gebeuren hoef ik niet uit te leggen. We zullen ten onder gaan in golven van vuur, water en aarde. De mensheid zal tot op de rand van de afgrond gebracht worden en de aarde zal een totaal andere wereld worden. Nu ik dit weet durf ik ook te zeggen dat het einde van de wereld echt aanstaande is. De dromen die ik heb over een post-apocalyptische wereld zijn zoals ik altijd al dacht gebaseerd op de werkelijkheid. Een toekomstige werkelijkheid. Ik weet niet of ik er naar uitkijk, maar aangezien de catastrofe het merendeel van de mensheid opeist is het wel een prettig vooruitzicht. Maar we hebben nog enkele jaren voor de boeg. Ik kan mijn mening tussentijds misschien nog aanpassen...
Ik hoorde voor het eerst van dit doemscenario toen ik een programma aan het volgen was over de Maya's. Het was gewoon een programma over hun geschiedenis en cultuur, maar ergens kwam de Maya-kalender aan bod. En laat daarin nu toevallig de datum 21 december 2012 genoemd worden als de dag waarop de geschiedenis eindigt. Tenminste dat is zoals de Maya's het zelf noemde of zoals het klaarblijkelijk geïnterpreteerd werd omdat de Maya-kalender gewoon stopt op die datum. Ontcijferde geschriften van de Maya's beweren dat op die dag de wereld overgaat in een nieuwe wereld, een wereld die nog geheel onbeschreven is. Wat dat ook mag betekenen.
Nu hechtte ik nooit veel geloof aan die voorspelling, maar naarmate de tijd verstreek kreeg ik steeds meer van dit soort voorspellingen te horen. Zo blijken de Hopi indianen al voorspellingen gedaan te hebben die vrij accuraat bleken te zijn en ook zij spreken van een einde der tijden waarin de wereld een compleet ander uiterlijk gaat krijgen. Nu roepen zij niet dat het op precies 21 december 2012 is, maar wel we op de drempel van deze tijden staan. Al sinds de veertiger jaren zijn ze bezig zich voor te bereiden op de tijden die komen gaan en dat is niet in de positieve zin. Gelukkig zijn de Hopi-voorspellingen zo vreselijk vaag en voor meerder interpretaties vatbaar dat we ons hoofd in het zand kunnen blijven steken.
Maar helaas genoeg zijn zij noch de Maya's de enige die onze tijd als het einde der tijden aanmerken. In het vroege Engeland zijn de voorspellingen van de historische Merlijn opgetekend en ook zij spreken van het einde van de wereld in onze tijd. Nu ben ik niet zo bekend met deze voorspellingen en eerlijk gezegd geloof ik het ook wel. De meeste van de teksten zijn gewoon mooie profetische verhalen over dingen die iedereen onder invloed van hallucinogenen en een lichte krankzinnigheid zou zeggen. Dat ze toevallig ook uitkwamen is een mooie bijeenkomstigheid, maar ze zijn net als de Hopi-voorspellingen voor meerder interpretaties vatbaar. Er blijft nog genoeg grond voor ons sceptici om te beweren dat het einde der tijden nog ver weg is. Ik steek mijn hoofd ook nog even in het zand nu het nog kan.
Pasgeleden hoorde ik van een moderne versie van de doemscenario's die onze wereldgeschiedenis rijk is. Nu is het geen levend persoon welke lang geleden in een of andere grot of hut woonde, maar een programma dat het internet afspeurt en voorspellingen doet. Het Web Bot Programma was oorspronkelijk ontworpen om beurs-voorspellingen te doen, maar al gauw begonnen er voorspellingen uit te rollen die ook daadwerkelijk uit leken te komen. En laat die Web Bot Programma nu ook begonnen te zijn met spreken over het einde der tijden in 2012. Het begint een beetje een eentonig verhaal te worden, maar inmiddels begin ik toch waarde te hechten aan deze voorspellingen. Al wil ik natuurlijk veel liever mijn hoofd in het zand blijven steken en roepen dat ook deze voorspellingen gewoon vage teksten zijn die overal op toepasbaar zijn.
Ik ging er dan ook al jaren vanuit dat de voorspellingen spraken over het einde van onze maatschappij, want geloven in het einde van de wereld wil ik niet doen. Maar gezien de hoeveelheid profetieën die daarop doelen moet er wel iets gaande zijn. Het einde van de maatschappij vond ik wel een mooie gedachte. Maar gisteren heb ik mijn mening moeten bijstellen. Ik hecht nu werkelijk waarde aan de voorspelling dat op 21 december 2012 de wereld ten onder zal gaan in een berg mondiale rampen. Het blijkt namelijk dat er precies op die dag een vrij unieke kosmische lijn van de grote planeten is. Al is dat niet zo vreselijk bijzonder, maar eens in de zeg achtentwintigduizend jaar staan we ook precies op één lijn met het gigantische zwarte gat in het centrum van ons sterrestelsel. En dat lijkt toch gevolgen te hebben voor de aarde.
Ze denken dat wanneer die kosmische configuratie plaatsvind de aardpolen zich van plaats verwisselen. Dat de noordpool verschuift naar de zuidpool en andersom. Een gebeurtenis die zich in slechts enkele dagen zal voltrekken en volgens de geologische geschiedenis van de aarde al eerder heeft plaatsgevonden. Dat dit met een hele berg aardbevingen, overstromingen en gigantische vulkanische activiteiten zal gebeuren hoef ik niet uit te leggen. We zullen ten onder gaan in golven van vuur, water en aarde. De mensheid zal tot op de rand van de afgrond gebracht worden en de aarde zal een totaal andere wereld worden. Nu ik dit weet durf ik ook te zeggen dat het einde van de wereld echt aanstaande is. De dromen die ik heb over een post-apocalyptische wereld zijn zoals ik altijd al dacht gebaseerd op de werkelijkheid. Een toekomstige werkelijkheid. Ik weet niet of ik er naar uitkijk, maar aangezien de catastrofe het merendeel van de mensheid opeist is het wel een prettig vooruitzicht. Maar we hebben nog enkele jaren voor de boeg. Ik kan mijn mening tussentijds misschien nog aanpassen...
17 augustus 2009
Een onproductieve dag met muziek
Vandaag heb ik mijzelf in mijn woning opgesloten. Het was ook eens nodig, eigenlijk heb ik al een week of wat totaal geen behoefte aan contact met mensen. Helaas genoeg is dit geheel onmogelijk, maar na een compleet verstoorde nachtrust van kleine brokjes slaap afgewisseld met constant wakker worden trok ik wat stoute schoenen aan. Eigenlijk was ik het totaal niet van plan, maar vanochtend wist ik mijzelf ook nog een keer te verslapen. En wakker worden op een moment dat je eigenlijk in de trein naar het werk moet zitten is nogal een schok. Dat daarbij mijn totale gebrek aan een goed humeur mijn werkdag ook niet ten goede zou komen trok ik de stoute schoenen aan en belde mijn werk om een snipperdag op te nemen. Ik had geluk, het paste in de planning dat ik de gehele dag thuis zou blijven en ik liet mij weer wegzinken in een diepe, maar veel te korte slaap. Niet dat ik daar veel mee opschoot, alleen werd ik iets uitgeruster wakker dan de laatste keer wakker raken.
Tot nog toe heb ik nog geen actie ondernomen om daadwerkelijk iets te gaan doen met mijn vrije dag. Alleen het keihard draaien van Vulcano the Bear kan ik op mijn conto schrijven. Het liefst zou ik de hele dag de muziek van Vulcano the Bear draaien, maar helaas genoeg zal dat in mijn geval niet gaan. Daarvoor heb ik veel te weinig albums van ze. Slechts twee ceedees en een paar albums die ik neergeladen heb, maar dat belette mij niet om ze allemaal de revue te laten passeren. Eigenlijk is het gek, ik ken deze band al jaren. Maar dan ook werkelijk jaren en toch heb ik nooit iets van ze gekocht. Enkele nummers op verzamelelpees was alles wat ik van Vulcano the Bear bezat. Op de een of andere manier kon ik gewoon niet wennen aan de volledig dissonante en krankzinnige muziek van de heren. Je kan ze ook niet betichten van het maken van toegankelijke en lekker in het gehoor liggende muziek. In tegendeel juist. Ook kan ik het niet beschrijven als de veelal geïmproviseerde en onder invloed van geestverruimende drugs opgenomen psychedelische muziek die ik graag mag luisteren. De muziek van Vulcano the Bear heeft meer weg van een bezoek aan de creatieve therapie van een psychiatrisch ziekenhuis, alleen zonder dat we er daadwerkelijk bij zijn.
Het is ook de eerste band waarbij mijn oudste telg vroeg of ik het wilde uitzetten. Hij vond het zo raar dat hij er niet zo goed raad mee wist. Ergens vond hij het wel lijken op muziek, maar verder kon hij zijn vingers erop leggen. Liever hoorde hij het niet meer. Ik heb het maar uitgezet, want iets anders opzetten vond ik op dat moment niet nodig. Ik wil gewoon niets anders meer horen dan Vulcano the Bear en dat duurt nu al dagen. Toch moest ik lachen toen mijn telg vroeg of de muziek uitgezet kon worden. Normaal gesproken vraag je als ouder-zijnde aan je kinderen of hun muziek uit, dan wel zachter gezet mag worden maar ik weet het precies andersom te presteren. Dat belooft nog wat voor de toekomst, ik denk namelijk niet dat mijn kinderen mijn muzieksmaak kunnen overtreffen qua vreemdheid. En dat is ook een goede zaak.
Maar terug naar vandaag. Inmiddels heb ik alles wat ik van Vulcano the Bear afgespeeld, beluistert en in mijn hoofd geregistreerd. Waarom ik het nu zó geweldig vind terwijl ik er vroeger bijna niet aan kon wennen, laat staan luisteren weet ik ook niet. Dat vind ik ook niet belangrijk. Het heeft in ieder geval mijn humeur aardig opgevijzeld, al wil ik nog steeds geen contact met mensen. Ik ben ook heel blij dat ik mijzelf heerlijk kan opsluiten in mijn eigen huis. Niemand om verantwoording aan af te leggen en als ik geen zin heb om iets te doen zal ik het ook gewoon nalaten. Vandaar dat ik mij waarschijnlijk nog steeds niet aangekleed heb, maar ik ben ook niet degene die er vandaag op let. Al zal ik het toch maar gaan doen aangezien ik nog boodschappen zou gaan doen en het schijnt niet op prijs gesteld te worden als je dit in een weinig verhullend niets doet. Ik stel het nog even een half uurtje uit en dan ga ik toch de buitenwereld in. Al heb ik geen zin in menselijk contact, ik zal toch iets moeten gaan eten vanavond. Daar gaan we dan, de buitenwereld weer in!
Tot nog toe heb ik nog geen actie ondernomen om daadwerkelijk iets te gaan doen met mijn vrije dag. Alleen het keihard draaien van Vulcano the Bear kan ik op mijn conto schrijven. Het liefst zou ik de hele dag de muziek van Vulcano the Bear draaien, maar helaas genoeg zal dat in mijn geval niet gaan. Daarvoor heb ik veel te weinig albums van ze. Slechts twee ceedees en een paar albums die ik neergeladen heb, maar dat belette mij niet om ze allemaal de revue te laten passeren. Eigenlijk is het gek, ik ken deze band al jaren. Maar dan ook werkelijk jaren en toch heb ik nooit iets van ze gekocht. Enkele nummers op verzamelelpees was alles wat ik van Vulcano the Bear bezat. Op de een of andere manier kon ik gewoon niet wennen aan de volledig dissonante en krankzinnige muziek van de heren. Je kan ze ook niet betichten van het maken van toegankelijke en lekker in het gehoor liggende muziek. In tegendeel juist. Ook kan ik het niet beschrijven als de veelal geïmproviseerde en onder invloed van geestverruimende drugs opgenomen psychedelische muziek die ik graag mag luisteren. De muziek van Vulcano the Bear heeft meer weg van een bezoek aan de creatieve therapie van een psychiatrisch ziekenhuis, alleen zonder dat we er daadwerkelijk bij zijn.
Het is ook de eerste band waarbij mijn oudste telg vroeg of ik het wilde uitzetten. Hij vond het zo raar dat hij er niet zo goed raad mee wist. Ergens vond hij het wel lijken op muziek, maar verder kon hij zijn vingers erop leggen. Liever hoorde hij het niet meer. Ik heb het maar uitgezet, want iets anders opzetten vond ik op dat moment niet nodig. Ik wil gewoon niets anders meer horen dan Vulcano the Bear en dat duurt nu al dagen. Toch moest ik lachen toen mijn telg vroeg of de muziek uitgezet kon worden. Normaal gesproken vraag je als ouder-zijnde aan je kinderen of hun muziek uit, dan wel zachter gezet mag worden maar ik weet het precies andersom te presteren. Dat belooft nog wat voor de toekomst, ik denk namelijk niet dat mijn kinderen mijn muzieksmaak kunnen overtreffen qua vreemdheid. En dat is ook een goede zaak.
Maar terug naar vandaag. Inmiddels heb ik alles wat ik van Vulcano the Bear afgespeeld, beluistert en in mijn hoofd geregistreerd. Waarom ik het nu zó geweldig vind terwijl ik er vroeger bijna niet aan kon wennen, laat staan luisteren weet ik ook niet. Dat vind ik ook niet belangrijk. Het heeft in ieder geval mijn humeur aardig opgevijzeld, al wil ik nog steeds geen contact met mensen. Ik ben ook heel blij dat ik mijzelf heerlijk kan opsluiten in mijn eigen huis. Niemand om verantwoording aan af te leggen en als ik geen zin heb om iets te doen zal ik het ook gewoon nalaten. Vandaar dat ik mij waarschijnlijk nog steeds niet aangekleed heb, maar ik ben ook niet degene die er vandaag op let. Al zal ik het toch maar gaan doen aangezien ik nog boodschappen zou gaan doen en het schijnt niet op prijs gesteld te worden als je dit in een weinig verhullend niets doet. Ik stel het nog even een half uurtje uit en dan ga ik toch de buitenwereld in. Al heb ik geen zin in menselijk contact, ik zal toch iets moeten gaan eten vanavond. Daar gaan we dan, de buitenwereld weer in!
14 augustus 2009
Als God het leven niet meer gecreëerd heeft
Kinderen zijn ook zo lekker eerlijk. Veel eerlijker dan de meeste volwassenen, maar kinderen kunnen ook rondkomen zonder al die belachelijk beleefdheid-conventies waar wij volwassenen ons aan denken te moeten houden. Net liep ik over straat in mijn buurtje toen ik een kind hoorde roepen: "Ik dacht dat je dood was! Dat wilde ik ook, dat je dood was!" De andere reageerde heel stoïcijns: "Dat mag helemaal niet van God. God wil niet dat ik dood ben." Ik lachte in mijzelf om deze toch scherpe respons. Toen de eerste begon te roepen dat God niet bestond en dat geloven in God gewoon stom was ben ik doorgelopen. Sommige discussies ga ik mijzelf niet in mengen, sommige dingen moeten ze maar onderling uitvechten.
Toch zette het mij aan het denken. Vorige week heb ik het merendeel van de afleveringen van de Space Week bij Discovery Science. Hierbij werden mooie programma's over het heelal en al haar leuke facetten afgewisseld met zwaar interessante programma's over de theorieën rond het ontstaan van het leven. In die week heb ik weer veel opgestoken en nog meer geleerd. Dingen die ik al wist werden nog verder uitgediept en dingen die ik nog niet wist aangestipt. Zo wist ik bijvoorbeeld nog niet hoever ze al zijn met de werkelijk oorsprong van al het leven te ontrafelen. Als ik de wetenschappers op televisie moet geloven kunnen ze over een aantal jaar precies uitleggen op welke manier en met welke bouwstoffen het eerste leven tot stand gekomen is. Ik kan mij geen spannendere wetenschap bedenken dan de zoektocht naar het ontstaan van leven die ze nu aan het ondernemen zijn. In ieder geval ga ik je niet verder vermoeien met uitleg wat ze precies aan het doen zijn. Als je wilt weten hoe de wetenschap de vraag over het ontstaan van het leven aan het beantwoorden is moet je zelf maar gaan kijken.
Ik was namelijk in eerste instantie verrukt met de wetenschap dat men bijna zover is om het ontstaan van al het leven te verklaren. Eindelijk zouden we verlost kunnen raken van het hele God-idee en de hele santenkraam eromheen. Die euforie wist ik enkele dagen vol te houden tot de Space Week bij Discovery afgelopen was. Ergens halverwege was ik gaan denken aan al de mensen die wel in God geloven. Mensen zoals de ouders van de kinderen die bij mij in de buurt wonen. Zij hebben het God-idee in de hoofden van hun kinderen geplant, vandaar dat het kind zo overtuigd kon zeggen dat God iets niet zou willen.
Maar wat als uiteindelijk het ontstaan van het leven verklaard kan worden. Niet alleen verklaard maar zelfs gedupliceerd kan worden.... Tot op heden is altijd de hand van God nodig geweest om leven te creëren. Een andere verklaring kon nog niet gegeven worden omdat de wetenschap het gewoon nog niet kon verklaren. Het hele ontstaan van leven is volgens mij al sinds het begin der tijden het stokpaardje van Godsvruchtige mensen, maar wat als ook dat stokpaardje van ze afgenomen wordt? Het zal toch echt niet lang meer duren voordat alle vragen over het ontstaan van het leven verklaard zijn en we God niet meer nodig hebben. God zal dan niet meer zijn dan het woord wat het is en dan ga ik denken aan alle mensen die wel in een God geloven. Hoe moeten zij zich voelen als God opeens niet meer nodig is om de wereld te verklaren? Als de wetenschap een van de meest belangrijke vragen kan verklaren..
Dat vraag ik mij werkelijk af. Ik kan mij niet voorstellen hoe het moet zijn om je hele levensvisie in één klap te zien verdwijnen in het luchtledige. In het niets wat het in eerste instantie al was. Sterker nog, je ziet de hele levensvisie van generaties verdwijnen. Zouden ze nog iets om voor te leven hebben of blijven ze toch krampachtig vasthouden aan het idee dat hun God-idee alles gecreëerd heeft ondanks dat de wetenschap een logische en sluitende verklaring heeft. Eigenlijk zou ik dit gesprek met een gelovige moeten voeren. Die kan mij precies uitleggen wat de consequenties van deze wetenschap zijn voor zijn/haar levensvisie. Waarschijnlijk kan ik dan ook een beeld vormen van de toekomst van de wereld wanneer religie werkelijk achterhaald geworden is en God langzaam uit het straatbeeld verdwijnt. Ik vraag mij namelijk af of de gemiddelde mens hun God-idee makkelijk zullen opgeven als het ontstaan van het leven verklaard is. Eerlijk gezegd denk ik dat God dan binnen enkele jaren dezelfde status zal krijgen als kabouters, elfen en andere mytische wezens.
Ik weet in ieder geval dat op het moment dat God verdwijnt we eindelijk allemaal Pipoïst kunnen en waarschijnlijk ook zullen worden. Alleen is dat op dit moment nog toekomstmuziek, laat ze eerst maar het ontstaan van het leven gaan verklaren en ik mijzelf afvragen wat iedereen die in God geloofd dan moet gaan doen. Ik blijf het toch een beetje sneu vinden om zo iemands levensvisie als sneeuw voor de zon te zien verdwijnen. Maar gelukkig voor hen kan ik ze de lach van Pipo aanbieden, want zijn licht schijnt ook op iedereen. Voor de kinderen ook wel zo leuk...
Toch zette het mij aan het denken. Vorige week heb ik het merendeel van de afleveringen van de Space Week bij Discovery Science. Hierbij werden mooie programma's over het heelal en al haar leuke facetten afgewisseld met zwaar interessante programma's over de theorieën rond het ontstaan van het leven. In die week heb ik weer veel opgestoken en nog meer geleerd. Dingen die ik al wist werden nog verder uitgediept en dingen die ik nog niet wist aangestipt. Zo wist ik bijvoorbeeld nog niet hoever ze al zijn met de werkelijk oorsprong van al het leven te ontrafelen. Als ik de wetenschappers op televisie moet geloven kunnen ze over een aantal jaar precies uitleggen op welke manier en met welke bouwstoffen het eerste leven tot stand gekomen is. Ik kan mij geen spannendere wetenschap bedenken dan de zoektocht naar het ontstaan van leven die ze nu aan het ondernemen zijn. In ieder geval ga ik je niet verder vermoeien met uitleg wat ze precies aan het doen zijn. Als je wilt weten hoe de wetenschap de vraag over het ontstaan van het leven aan het beantwoorden is moet je zelf maar gaan kijken.
Ik was namelijk in eerste instantie verrukt met de wetenschap dat men bijna zover is om het ontstaan van al het leven te verklaren. Eindelijk zouden we verlost kunnen raken van het hele God-idee en de hele santenkraam eromheen. Die euforie wist ik enkele dagen vol te houden tot de Space Week bij Discovery afgelopen was. Ergens halverwege was ik gaan denken aan al de mensen die wel in God geloven. Mensen zoals de ouders van de kinderen die bij mij in de buurt wonen. Zij hebben het God-idee in de hoofden van hun kinderen geplant, vandaar dat het kind zo overtuigd kon zeggen dat God iets niet zou willen.
Maar wat als uiteindelijk het ontstaan van het leven verklaard kan worden. Niet alleen verklaard maar zelfs gedupliceerd kan worden.... Tot op heden is altijd de hand van God nodig geweest om leven te creëren. Een andere verklaring kon nog niet gegeven worden omdat de wetenschap het gewoon nog niet kon verklaren. Het hele ontstaan van leven is volgens mij al sinds het begin der tijden het stokpaardje van Godsvruchtige mensen, maar wat als ook dat stokpaardje van ze afgenomen wordt? Het zal toch echt niet lang meer duren voordat alle vragen over het ontstaan van het leven verklaard zijn en we God niet meer nodig hebben. God zal dan niet meer zijn dan het woord wat het is en dan ga ik denken aan alle mensen die wel in een God geloven. Hoe moeten zij zich voelen als God opeens niet meer nodig is om de wereld te verklaren? Als de wetenschap een van de meest belangrijke vragen kan verklaren..
Dat vraag ik mij werkelijk af. Ik kan mij niet voorstellen hoe het moet zijn om je hele levensvisie in één klap te zien verdwijnen in het luchtledige. In het niets wat het in eerste instantie al was. Sterker nog, je ziet de hele levensvisie van generaties verdwijnen. Zouden ze nog iets om voor te leven hebben of blijven ze toch krampachtig vasthouden aan het idee dat hun God-idee alles gecreëerd heeft ondanks dat de wetenschap een logische en sluitende verklaring heeft. Eigenlijk zou ik dit gesprek met een gelovige moeten voeren. Die kan mij precies uitleggen wat de consequenties van deze wetenschap zijn voor zijn/haar levensvisie. Waarschijnlijk kan ik dan ook een beeld vormen van de toekomst van de wereld wanneer religie werkelijk achterhaald geworden is en God langzaam uit het straatbeeld verdwijnt. Ik vraag mij namelijk af of de gemiddelde mens hun God-idee makkelijk zullen opgeven als het ontstaan van het leven verklaard is. Eerlijk gezegd denk ik dat God dan binnen enkele jaren dezelfde status zal krijgen als kabouters, elfen en andere mytische wezens.
Ik weet in ieder geval dat op het moment dat God verdwijnt we eindelijk allemaal Pipoïst kunnen en waarschijnlijk ook zullen worden. Alleen is dat op dit moment nog toekomstmuziek, laat ze eerst maar het ontstaan van het leven gaan verklaren en ik mijzelf afvragen wat iedereen die in God geloofd dan moet gaan doen. Ik blijf het toch een beetje sneu vinden om zo iemands levensvisie als sneeuw voor de zon te zien verdwijnen. Maar gelukkig voor hen kan ik ze de lach van Pipo aanbieden, want zijn licht schijnt ook op iedereen. Voor de kinderen ook wel zo leuk...
5 augustus 2009
Opvoedkundig moment
Lachen om dwergen is totaal niet netjes. Net zo min als het netjes om naar kleine mensen te gaan staan staren. Nu zijn ze meestal nogal klein uitgevallen, dus kijk je vrij makkelijk over ze heen. Hierdoor is er toch geen kind over de brug geworpen en hoeven we ons verder niet al te druk te maken, maar toch blijf ik erbij dat het staren naar kleine mensen geheel niet netjes is. Mij zal je het bijvoorbeeld nooit zien doen, al zal ik een terloops geworpen blik niet ontkennen.
Eigenlijk kwam ik vandaag tot deze conclusie toen de jongste van mijn twee telgen opeens midden op straat stopte en iemand helemaal na begon te kijken. In eerste instantie had ik niet door naar wie of wat hij zat te staren. Ik keek vanuit mijn hoge overzichtsniveau over de dingen die voor mijn voeten lagen, maar vooral verderop aan het gebeuren waren. Hierdoor zag ik de vrouw die dezelfde lengte had als mijn jongste telg geheel over het hoofd. Pas toen ik de blik van hem volgde zag ik dat hij naar een vrouw met dwerggroei stond te staren. Heel langzaam begon hij zijn pas in te houden terwijl ze langs hem (ons) liep en terwijl ze voorbij kwam draaide zijn hoofd helemaal mee. De vrouw deed net alsof ze niets zag, maar ik durfde er bijna geld op te verwedden dat ik een geërgerde blik op haar gezicht zag verschijnen. Al blijft dat laatste natuurlijk hard gissen aangezien ik de vrouw in eerste instantie geheel over het hoofd gezien had en totaal niet op haar gezicht kon letten. Toch dat ik het in een fractie van een seconde gezien te hebben. Dacht ik.
Ik gaf mijn jongste telg een speelse en lichte tik door het haar op zijn achterhoofd. "Je mag niet naar mensen staren!" vertrouwde ik hem op luide, welgesproken manier toe. Meteen keek hij weer voor zich en begon weer zijn normale wandeltempo aan te nemen. De vrouw liep verder en ergens dacht ik een gevoel van dankbaarheid en goed ouderschap toegeworpen te krijgen. Natuurlijk was dit geheel ingebeeld aangezien de vrouw inmiddels achter ons liep en ik niet de intentie had om achterom te kijken. Tenslotte moest ik het goede voorbeeld geven en straks keek ik weer over haar heen. Hoe moest dat allemaal niet overkomen. Ik stapte rustig door met mijn kleine telg aan de hand. Toch wist ik dat ik iets goeds gedaan had, iets dat bijdroeg aan de opvoeding van mijn kinderen want het is echt niet netjes om naar mensen hun "gebreken" te staren. Mijn dag was gelijk weer goed. Ik had mijn opvoedkundige moment van deze maand in één dag vervolmaakt. Dat riep om koffie en taart, alleen jammer dat ik mijzelf op dieet gezet heb anders had ik echt taart gegeten.
Eigenlijk kwam ik vandaag tot deze conclusie toen de jongste van mijn twee telgen opeens midden op straat stopte en iemand helemaal na begon te kijken. In eerste instantie had ik niet door naar wie of wat hij zat te staren. Ik keek vanuit mijn hoge overzichtsniveau over de dingen die voor mijn voeten lagen, maar vooral verderop aan het gebeuren waren. Hierdoor zag ik de vrouw die dezelfde lengte had als mijn jongste telg geheel over het hoofd. Pas toen ik de blik van hem volgde zag ik dat hij naar een vrouw met dwerggroei stond te staren. Heel langzaam begon hij zijn pas in te houden terwijl ze langs hem (ons) liep en terwijl ze voorbij kwam draaide zijn hoofd helemaal mee. De vrouw deed net alsof ze niets zag, maar ik durfde er bijna geld op te verwedden dat ik een geërgerde blik op haar gezicht zag verschijnen. Al blijft dat laatste natuurlijk hard gissen aangezien ik de vrouw in eerste instantie geheel over het hoofd gezien had en totaal niet op haar gezicht kon letten. Toch dat ik het in een fractie van een seconde gezien te hebben. Dacht ik.
Ik gaf mijn jongste telg een speelse en lichte tik door het haar op zijn achterhoofd. "Je mag niet naar mensen staren!" vertrouwde ik hem op luide, welgesproken manier toe. Meteen keek hij weer voor zich en begon weer zijn normale wandeltempo aan te nemen. De vrouw liep verder en ergens dacht ik een gevoel van dankbaarheid en goed ouderschap toegeworpen te krijgen. Natuurlijk was dit geheel ingebeeld aangezien de vrouw inmiddels achter ons liep en ik niet de intentie had om achterom te kijken. Tenslotte moest ik het goede voorbeeld geven en straks keek ik weer over haar heen. Hoe moest dat allemaal niet overkomen. Ik stapte rustig door met mijn kleine telg aan de hand. Toch wist ik dat ik iets goeds gedaan had, iets dat bijdroeg aan de opvoeding van mijn kinderen want het is echt niet netjes om naar mensen hun "gebreken" te staren. Mijn dag was gelijk weer goed. Ik had mijn opvoedkundige moment van deze maand in één dag vervolmaakt. Dat riep om koffie en taart, alleen jammer dat ik mijzelf op dieet gezet heb anders had ik echt taart gegeten.
4 augustus 2009
Twitter jij al?
Langzaam begint het ook ons kikkerlandje te veroveren, al weet nog steeds half Nederland niet wat het precies is. Ik heb het natuurlijk over het nieuwe internet fenomeen twitter. Niet dat het vreselijk nieuw is, maar aangezien het merendeel van de Nederlandse bevolking nog nooit van twitter gehoord heeft kunnen we net alsof doen. We laten gewoon iedereen denken dat het iets nieuws is. Dat de twitter-website reeds in 2006 het levenslicht zag laten we gewoon buiten beschouwing. Het is ook totaal niet belangrijk. Wat wel belangrijk is dat Nederland langzaam bezig is om twitter te ontdekken.
Mocht je nog steeds niet weten wat twitter, twitteren of tweets zijn druk dan hier voor meer informatie. Intussen ga ik weer verder als je het even rustig doorleest om je geheugen op te frissen.
Nederland blogt al een flink aantal jaren. De dag dat het eerste echte Nederlandse weblog het levenslicht zag kan ik mij niet eens meer heugen en waarschijnlijk zal er iemand nog eerder geweest zijn. Jaartallen doen er niet zoveel toe. Waar het wel om gaat is dat iedereen er maar lustig op los aan het bloggen was. Hele volzinnen over de geweldigheid van de barbecue van onlangs, het feest waar men geweest is, de kleding die gekocht dient te worden of wie deze keer weer op bezoek kwam. Totaal onbelangrijke informatie over het leven wordt op het internet gezet om door Jan en Alleman gelezen te kunnen worden. Meestal zijn dit soort blogs ook niet meer dan drie zinnen lang en vaak nog slecht geschreven ook. Niet dat het iets uitmaakt, de schrijvers gaan wel door met schrijven en de lezers blijven lezen. We zijn gewoon nieuwsgierig wat kennissen, bekenden en andere mensen in hún dagelijkse leven uitvoeren. Ik ben daar echt geen uitzondering in. Laat die blogs maar doorkomen!
Maar nu is er twitter. Eigenlijk de ideale plaats om in één of twee zinnen je bezigheden aan de hele wereld kenbaar te maken en dat gebeurt ook. Uiteraard heb ik een eigen twitter-account en heb ik inmiddels ook een aardig lijstje van mensen opgebouwd die ik aan het "volgen" ben. Toch gebruik ik twitter niet waarvoor het bedoeld is. Ik ga niet mijn dagelijkse bezigheden neerschrijven, dat lukt mij namelijk niet. Op de een of andere manier weet ik twitter te gebruiken om zinnen die totaal niet in mijn hoofd zwerven aan het net toe te vertrouwen. Waarom ik het doe weet ik niet, maar inmiddels is het plan al gerezen om uiteindelijk al deze tweets te bundelen in een boek en gewoon uit te geven. Waarom niet vraag ik je!
Bekende Nederlanders twitteren overigens ook. Ik ben al verschillende mensen die ik van naam, faam en de televisie ken tegengekomen. Sommige heb ik zelfs een tijdje gevolgd of volg ik nog steeds. Zij geven ook een kijkje in hun dagelijkse bezigheden en inmiddels is er zelfs een site geboren die alle tweets van bekende Nederlanders verzameld. Sterker nog, gezien de huidige ontwikkelingen in de populairiteit van twitter in Nederland is er ook een de Bekende Nederlander Twitter-gids. Hier kan je alle bekende (Nederlandse) mensen vinden gerangschikt op populariteit (de hoeveelheid volgers dus). Nu moet ik wel zeggen dat "bekende Nederlander" een rekbaar begrip is. Het merendeel van de mensen die op beide sites staan heb ik nog nooit van gehoord of zijn alleen bekend in bepaalde kringen/doelgroepen. De echt bekende mensen hebben het twitteren nog niet ontdekt of hebben gewoon geen tijd voor die onzin.
Ik kan je wel vertellen dat als je een beetje een lichte internet verslaving hebt en geen genoeg kan krijgen van profielsites bezoeken, twitter een goed tijdverdrijf is. In ieder geval is het uitstekend om als werk-ontwijkend gedrag te gebruiken en je kan al je dagelijkse activiteiten met iedereen delen. Daarbij ben je nu nog net de hype voor, voor je het weet zit iedereen overal te twitteren.
Mocht je nog steeds niet weten wat twitter, twitteren of tweets zijn druk dan hier voor meer informatie. Intussen ga ik weer verder als je het even rustig doorleest om je geheugen op te frissen.
Nederland blogt al een flink aantal jaren. De dag dat het eerste echte Nederlandse weblog het levenslicht zag kan ik mij niet eens meer heugen en waarschijnlijk zal er iemand nog eerder geweest zijn. Jaartallen doen er niet zoveel toe. Waar het wel om gaat is dat iedereen er maar lustig op los aan het bloggen was. Hele volzinnen over de geweldigheid van de barbecue van onlangs, het feest waar men geweest is, de kleding die gekocht dient te worden of wie deze keer weer op bezoek kwam. Totaal onbelangrijke informatie over het leven wordt op het internet gezet om door Jan en Alleman gelezen te kunnen worden. Meestal zijn dit soort blogs ook niet meer dan drie zinnen lang en vaak nog slecht geschreven ook. Niet dat het iets uitmaakt, de schrijvers gaan wel door met schrijven en de lezers blijven lezen. We zijn gewoon nieuwsgierig wat kennissen, bekenden en andere mensen in hún dagelijkse leven uitvoeren. Ik ben daar echt geen uitzondering in. Laat die blogs maar doorkomen!
Maar nu is er twitter. Eigenlijk de ideale plaats om in één of twee zinnen je bezigheden aan de hele wereld kenbaar te maken en dat gebeurt ook. Uiteraard heb ik een eigen twitter-account en heb ik inmiddels ook een aardig lijstje van mensen opgebouwd die ik aan het "volgen" ben. Toch gebruik ik twitter niet waarvoor het bedoeld is. Ik ga niet mijn dagelijkse bezigheden neerschrijven, dat lukt mij namelijk niet. Op de een of andere manier weet ik twitter te gebruiken om zinnen die totaal niet in mijn hoofd zwerven aan het net toe te vertrouwen. Waarom ik het doe weet ik niet, maar inmiddels is het plan al gerezen om uiteindelijk al deze tweets te bundelen in een boek en gewoon uit te geven. Waarom niet vraag ik je!
Bekende Nederlanders twitteren overigens ook. Ik ben al verschillende mensen die ik van naam, faam en de televisie ken tegengekomen. Sommige heb ik zelfs een tijdje gevolgd of volg ik nog steeds. Zij geven ook een kijkje in hun dagelijkse bezigheden en inmiddels is er zelfs een site geboren die alle tweets van bekende Nederlanders verzameld. Sterker nog, gezien de huidige ontwikkelingen in de populairiteit van twitter in Nederland is er ook een de Bekende Nederlander Twitter-gids. Hier kan je alle bekende (Nederlandse) mensen vinden gerangschikt op populariteit (de hoeveelheid volgers dus). Nu moet ik wel zeggen dat "bekende Nederlander" een rekbaar begrip is. Het merendeel van de mensen die op beide sites staan heb ik nog nooit van gehoord of zijn alleen bekend in bepaalde kringen/doelgroepen. De echt bekende mensen hebben het twitteren nog niet ontdekt of hebben gewoon geen tijd voor die onzin.
Ik kan je wel vertellen dat als je een beetje een lichte internet verslaving hebt en geen genoeg kan krijgen van profielsites bezoeken, twitter een goed tijdverdrijf is. In ieder geval is het uitstekend om als werk-ontwijkend gedrag te gebruiken en je kan al je dagelijkse activiteiten met iedereen delen. Daarbij ben je nu nog net de hype voor, voor je het weet zit iedereen overal te twitteren.
3 augustus 2009
De uiterlijkheden van anderen
Op het moment dat ik de dag als verloren wilde gaan beschouwen kwam hij binnenlopen. "Wat doe jij hier!" vroeg ik oprecht nieuwsgierig. Ik had hem al dagen niet meer gesproken en ons laatste samen-zijn was ook niet echt florissant verlopen. Zijn laatste woorden waren niet voor niets "Ik kom hier niet meer terug!" geweest en nu stond hij weer in mijn kamer. "Ik heb gordelroos" antwoordde hij zonder te blikken of te blozen. Dat was niet het antwoord wat ik verwacht had. Eigenlijk weet ik niet welk antwoord ik wel verwacht had, maar een opmerking over het hebben van gordelroos was nog niet in mij opgekomen. Even stond ik met een mond vol tanden. Blijkbaar viel het hem op, hij wees naar de foto's die ik aan het bekijken was. "Hebben die mensen geen spiegel thuis? Of in ieder geval iemand die tegen ze zegt dat ze er niet uitzien?"
Ik keek naar de foto's. Gewoon plaatjes van mensen die ik kende of vroeger gekend heb en momenteel nog via profielsites probeerde te volgen. Eigenlijk volledig nutteloos en zonde van mijn tijd, maar het is een uitstekende manier om niet verder te gaan met de dingen die ik zou gaan doen. Tenslotte was ik deze dag al als verloren gaan beschouwen doordat ik weer een hele dag gesurfd had over de vele profielsites die ik beheer (of denk te beheren). "Wat is er mis mee dan?" vroeg ik met een half oog op de foto's in beeld. Hij wees naar een willekeurige foto. "Dat zie je zelf toch ook wel! Een vrouw met haar lichaamsbouw moet zo'n kleed helemaal niet aantrekken. Ik bedoel... het is een schoon kleedje, maar bij haar staat het als een hobbezak. Juist doordat ze de bouw er niet voor heeft!" Ik moest hem gelijk geven en eerlijk gezegd had ik het allang gedaan. Maar ja... ik kende haar. Dan ga je dat niet zeggen, dan blijf je netjes en vriendelijk. Je maakt een complimentje en hoopt dat ze de uitdrukking op je gezicht niet gezien heeft. Al hoef ik me vandaag daar geen zorgen om te maken. Het was maar een foto. Daarbij was ze maar een vage kennis.
"Mag ik de rest ook zien?" vroeg hij poeslief. Op de een of andere manier was hij helemaal vergeten wat er tussen ons enkele dagen geleden was voorgevallen. Ik begon er ook niet over aangezien ik werkelijk geen zin had in een herhaling van de gebeurtenis. Om hem de gelegenheid te geven de rest ook te bekijken maakte ik plaats op mijn stoel. "Ga je gang!" gaf ik als antwoord en duwde mijn bureaustoel in zijn richting. Hij ging zitten en begon met de muis door de foto's te klikken. We lachten om sommige mensen en hun volledig de plank misslaande uiterlijkheden. Ik kon er niets aan doen, maar hij had helemaal gelijk over dat sommige mensen werkelijk geen idee hebben hoe ze er eigenlijk uitzien. We lachten terwijl we door de collectie heengingen. "Wil je koffie?" vroeg ik hem halverwege. Hij schudde zijn hoofd. Geen koffie vandaag, hij wilde proberen te stoppen met te veel cafeïne drinken.
Hij klikte verder door de foto's en de profielsites. Na vijf minuten klikken kwam hij op de profielsite van een vriendin van mij. Ik had haar al jaren niet meer gezien, maar via het internet wisten we het contact warm te houden. Dat ze aan de andere kant van het land woont maakte elkaar bezoeken ook moeilijker en de feestjes waar we elkaar vaak zagen waren jaren geleden opgehouden. "Zie je haar nog wel eens?" vroeg hij wijzend naar het scherm. Ik knikte ontkennend. "Misschien maar goed ook" ging hij verder "ze heeft toch een vriend inmiddels.." Ik keek hem aan. Wat was dat nu weer voor een vraag? "Ik bedoel ze ziet er werkelijk niet uit in die kleding. En dat haar? Welk normaal-denkend mens laat zijn vriendin er zó bijlopen?" Ik haalde mijn schouders op. Het gesprek begon een beetje een nare kant op te gaan. Ze was tenslotte een goede vriendin van mij, al moest ik hem stiekem een beetje gelijk geven. Ze zag er tegenwoordig werkelijk niet meer uit. En de jurk waarmee ze op de foto stond was ronduit lelijk te noemen. Toch had ik een "leuke en positieve" reactie bij haar achtergelaten. Deze zat hij net te lezen. "Je ziet er goed uit! Prachtige jurk, ben jaloers" had ik eronder gezet. Hij lachte: "Dat meen je toch niet!" Ik bloosde.
"Ach... op zich doe je precies hetzelfde als wat iedereen doet. Je wil gewoon iemands gevoelens niet kwetsen en aangezien ze met die kleding op de foto staat zal ze er wel trots op zijn." Hij knikte wijs, alsof hij de hele wereld aan het doorzien was. "De waarheid zeggen is iets wat wij mensen gewoon niet snel zullen doen" Dat moest ik hem nageven, daar had hij gelijk in. Maar hij was nog niet klaar. "Als ik nu tegen jou zeg dat door het shirt wat je draagt het net is alsof je een ontzettende buik hebt zal je dat niet leuk vinden. Waarschijnlijk zal je het shirt nooit meer dragen" Hij keek mij aan. "Waar of niet?" Verongelijkt keek ik naar mijn shirt. Had hij werkelijk gelijk? Maakte dit shirt mijn buik dikker dan deze al was? De twijfel was gezaaid en ik kon niet anders dan hem gelijk gegeven. Hij knikte. "Maar toch moet je als je echt vrienden van elkaar ben of zelfs geliefden ben de waarheid durven zeggen. Iemand durven wijzen op hoe de kleding die ze dragen bij hen staat en hoe ze erin overkomen." Hij zou het doen, tenminste dat wilde hij mij doen geloven. Ik wou dat de dag over was, inmiddels deze werkelijk als verloren te beschouwen. Zelfs het lachen om anderen (bekend of niet) kon dat niet meer veranderen.
Ik keek naar de foto's. Gewoon plaatjes van mensen die ik kende of vroeger gekend heb en momenteel nog via profielsites probeerde te volgen. Eigenlijk volledig nutteloos en zonde van mijn tijd, maar het is een uitstekende manier om niet verder te gaan met de dingen die ik zou gaan doen. Tenslotte was ik deze dag al als verloren gaan beschouwen doordat ik weer een hele dag gesurfd had over de vele profielsites die ik beheer (of denk te beheren). "Wat is er mis mee dan?" vroeg ik met een half oog op de foto's in beeld. Hij wees naar een willekeurige foto. "Dat zie je zelf toch ook wel! Een vrouw met haar lichaamsbouw moet zo'n kleed helemaal niet aantrekken. Ik bedoel... het is een schoon kleedje, maar bij haar staat het als een hobbezak. Juist doordat ze de bouw er niet voor heeft!" Ik moest hem gelijk geven en eerlijk gezegd had ik het allang gedaan. Maar ja... ik kende haar. Dan ga je dat niet zeggen, dan blijf je netjes en vriendelijk. Je maakt een complimentje en hoopt dat ze de uitdrukking op je gezicht niet gezien heeft. Al hoef ik me vandaag daar geen zorgen om te maken. Het was maar een foto. Daarbij was ze maar een vage kennis.
"Mag ik de rest ook zien?" vroeg hij poeslief. Op de een of andere manier was hij helemaal vergeten wat er tussen ons enkele dagen geleden was voorgevallen. Ik begon er ook niet over aangezien ik werkelijk geen zin had in een herhaling van de gebeurtenis. Om hem de gelegenheid te geven de rest ook te bekijken maakte ik plaats op mijn stoel. "Ga je gang!" gaf ik als antwoord en duwde mijn bureaustoel in zijn richting. Hij ging zitten en begon met de muis door de foto's te klikken. We lachten om sommige mensen en hun volledig de plank misslaande uiterlijkheden. Ik kon er niets aan doen, maar hij had helemaal gelijk over dat sommige mensen werkelijk geen idee hebben hoe ze er eigenlijk uitzien. We lachten terwijl we door de collectie heengingen. "Wil je koffie?" vroeg ik hem halverwege. Hij schudde zijn hoofd. Geen koffie vandaag, hij wilde proberen te stoppen met te veel cafeïne drinken.
Hij klikte verder door de foto's en de profielsites. Na vijf minuten klikken kwam hij op de profielsite van een vriendin van mij. Ik had haar al jaren niet meer gezien, maar via het internet wisten we het contact warm te houden. Dat ze aan de andere kant van het land woont maakte elkaar bezoeken ook moeilijker en de feestjes waar we elkaar vaak zagen waren jaren geleden opgehouden. "Zie je haar nog wel eens?" vroeg hij wijzend naar het scherm. Ik knikte ontkennend. "Misschien maar goed ook" ging hij verder "ze heeft toch een vriend inmiddels.." Ik keek hem aan. Wat was dat nu weer voor een vraag? "Ik bedoel ze ziet er werkelijk niet uit in die kleding. En dat haar? Welk normaal-denkend mens laat zijn vriendin er zó bijlopen?" Ik haalde mijn schouders op. Het gesprek begon een beetje een nare kant op te gaan. Ze was tenslotte een goede vriendin van mij, al moest ik hem stiekem een beetje gelijk geven. Ze zag er tegenwoordig werkelijk niet meer uit. En de jurk waarmee ze op de foto stond was ronduit lelijk te noemen. Toch had ik een "leuke en positieve" reactie bij haar achtergelaten. Deze zat hij net te lezen. "Je ziet er goed uit! Prachtige jurk, ben jaloers" had ik eronder gezet. Hij lachte: "Dat meen je toch niet!" Ik bloosde.
"Ach... op zich doe je precies hetzelfde als wat iedereen doet. Je wil gewoon iemands gevoelens niet kwetsen en aangezien ze met die kleding op de foto staat zal ze er wel trots op zijn." Hij knikte wijs, alsof hij de hele wereld aan het doorzien was. "De waarheid zeggen is iets wat wij mensen gewoon niet snel zullen doen" Dat moest ik hem nageven, daar had hij gelijk in. Maar hij was nog niet klaar. "Als ik nu tegen jou zeg dat door het shirt wat je draagt het net is alsof je een ontzettende buik hebt zal je dat niet leuk vinden. Waarschijnlijk zal je het shirt nooit meer dragen" Hij keek mij aan. "Waar of niet?" Verongelijkt keek ik naar mijn shirt. Had hij werkelijk gelijk? Maakte dit shirt mijn buik dikker dan deze al was? De twijfel was gezaaid en ik kon niet anders dan hem gelijk gegeven. Hij knikte. "Maar toch moet je als je echt vrienden van elkaar ben of zelfs geliefden ben de waarheid durven zeggen. Iemand durven wijzen op hoe de kleding die ze dragen bij hen staat en hoe ze erin overkomen." Hij zou het doen, tenminste dat wilde hij mij doen geloven. Ik wou dat de dag over was, inmiddels deze werkelijk als verloren te beschouwen. Zelfs het lachen om anderen (bekend of niet) kon dat niet meer veranderen.
17 juli 2009
Simon Vinkenoog, de grootste dichter van Nederland
Mag je treuren om het heengaan van iemand die je eigenlijk helemaal niet kent? Vorige week stierf Simon Vinkenoog, in mijn ogen de grootste dichter van Nederland en mijn hart huilde. Nooit meer zou ik hem zijn gedichten horen voordragen, nooit meer zou ik een glimp van hem kunnen opvangen op de televisie of andere heimelijke plaatsen. Het leven was goed voor hem geweest, maar zoals alles eens moet eindigen was het met de levensgang van Simon Vinkenoog niet anders. Hij is niet meer. Morgen, achttien juli wordt hij begraven op een van de mooiste begraafplaatsen van Amsterdam. Niet dat ik ooit op de St. Barbara begraafplaats geweest ben, maar als Simon Vinkenoog er begraven gaat worden kan het niet anders dan een idyllisch stukje land zijn. Ik weet in ieder geval dat de omgeving daar wel heel schoon en natuurgerept is. Dan moet het met de begraafplaats zelf ook wel goed zitten.
Het is gek, de laatste tijd was ik weer veel bezig met de werken van Simon Vinkenoog. Niet dat ik ook maar één boek van de goede man bezit, maar pasgeleden vond ik mijzelf weer in verschillende winkels om boeken van hem vast te houden. Tot op heden heb ik ze nog alleen maar vastgehouden met de intentie om ze te kopen. De boeken zouden mooi staan in mijn kast, maar zijn gedichten zouden nog mooier zijn om op te nemen in mijn gedachten. Tenslotte hoef ik geen boeken te bezitten om ze gelezen te hebben. Verschillende boeken heb ik verslonden Simon Vinkenoog. Zijn woorden waren als pleisters op mijn ziel. Soms werden ze er hartgrondig afgetrokken, zoals je met pleisters hoort te doen wanneer ze hun taak volbracht hebben. De haartjes groeien altijd weer terug. Maar toch... de enige keer dat ik Simon Vinkenoog gedichten heb zien en horen voordragen heeft zo'n indruk op mij gemaakt dat ik hem nooit meer vergeten ben. Nooit heb ik een dichter met zoveel vuur en verve teksten horen voordragen. Als ik al niet verkocht was dan was ik op dat moment onmiddellijk fan geworden.
Dat moment was zeker al vijftien jaar geleden en ik kan het mij nog steeds herinneren als de dag van gisteren. Hoe Simon Vinkenoog daar op dat kleine podium stond midden in het park terwijl we omringt waren door onwetende jongeren en andere geïnteresseerden. In de verte klonken de veel te luide geluiden van een optredende band. Het was duidelijk dat Simon Vinkenoog last van het achtergrondgeluid had, maar het vuur van zijn werken deed hem branden met een vlam die alles overtrof. Zijn stemgeluid hief hij tot luide hoogten en iedereen die het maar wilde horen kon baden in zijn woorden. Een half uur later was hij klaar. Klaar met voordragen en zich ergeren aan de muziek in de verte. Het was precies genoeg, genoeg om iedereen in vervoering en verwondering achter te laten. De rest van de avond is dan ook in een brij van indrukken en gedachten voorbij gegaan. Niets maakte nog indruk, niets was nog belangrijk.
Toch kocht ik geen boeken van de grootste dichter van Nederland. Dat was iets wat ik ooit nog wel eens zou gaan doen. Als ik een boek van hem zag zou ik het wel aanschaffen, maar voorlopig kon ik nog wel zonder. Dat is altijd mijn gedachte geweest. Simon Vinkenoog leefde toch nog... Ik kon nog altijd een boek van hem kopen en zijn woorden van de bladzijde verslinden. Hij leefde toch nog... maar nu is hij gestorven. Hij heeft zijn laatste reis ondergaan of is de reis net begonnen, maar hij zal niet meer reizen met de levenden. Simon Vinkenoog is dood en mijn hart weent.
Ergens zou ik wel naar zijn begrafenis willen gaan. Om hem de laatste eer te bewijzen die ik hem kan geven. Om mijn tranen te laten op de mooiste dodentuin van Amsterdam, maar ik zal er vanaf zien. Ik kende de hele man niet. Alleen zijn gedachten welke hij aan het papier en de lucht toevertrouwde waren mij bekend. Een fan wil ik mijzelf ook niet noemen. Simon Vinkenoog was een figuur uit mijn verleden, heden en misschien zelfs toekomst. Ergens is hij een voorbeeld en een vaderfiguur op afstand geweest, al is dat laatste wel heel veel om op zijn bord te schuiven. Ik zal hem dan ook eren op dezelfde manier als ik al deed, op afstand en zonder er veel aan te doen. Voor mij is een groot man heengegaan en hij zal altijd in mijn gedachten zijn. De enige, echte herinnering die ik aan Simon Vinkenoog heb zal ik koesteren. Ik zal het dagelijks bij mij nemen en vertellen aan mijn toekomstige kleinkinderen. Het heeft mij gevormd op meer manier dan we ooit zullen toegeven en toch heeft het nooit echt invloed gehad. Nu is hij heengegaan en blijft het bij die ene herinnering.
Gelukkig heb ik zijn stem nog op een elpee staan. Een gedicht voorgedragen in een tijd waarin ik nog niet eens kon lezen. Laat staan dat ik toen al van Simon Vinkenoog gehoord had, maar het is wel een van de meest veelzeggende teksten geworden die ik ooit gehoord heb. Een tekst die zeer goed past bij het heengaan van de grote man zelf. Woorden die ik graag herhaal en her-beluister. Ik hoop dat ik ze nog lang mag horen en speciaal voor de gelegenheid zal ik ze hier herhalen. Hier en niet morgen op het mooie stuk gras waarin Simon Vinkenoog ter aarde gesteld zal worden. Spreek de woorden hardop uit als je ze leest. Hardop en denkend aan de grootste dichter van Nederland. Ik hoor hem nu weer zeggen:
"Nee tegen de Sikkeneurigheid!
Nee tegen de Sikkeneurigheid!
Nee tegen de Sikkeneurigheid!
Nee tegen de Sikkeneurigheid!
Simon Vinkenoog - 18 juli 1928 - 12 juli 2009
Het is gek, de laatste tijd was ik weer veel bezig met de werken van Simon Vinkenoog. Niet dat ik ook maar één boek van de goede man bezit, maar pasgeleden vond ik mijzelf weer in verschillende winkels om boeken van hem vast te houden. Tot op heden heb ik ze nog alleen maar vastgehouden met de intentie om ze te kopen. De boeken zouden mooi staan in mijn kast, maar zijn gedichten zouden nog mooier zijn om op te nemen in mijn gedachten. Tenslotte hoef ik geen boeken te bezitten om ze gelezen te hebben. Verschillende boeken heb ik verslonden Simon Vinkenoog. Zijn woorden waren als pleisters op mijn ziel. Soms werden ze er hartgrondig afgetrokken, zoals je met pleisters hoort te doen wanneer ze hun taak volbracht hebben. De haartjes groeien altijd weer terug. Maar toch... de enige keer dat ik Simon Vinkenoog gedichten heb zien en horen voordragen heeft zo'n indruk op mij gemaakt dat ik hem nooit meer vergeten ben. Nooit heb ik een dichter met zoveel vuur en verve teksten horen voordragen. Als ik al niet verkocht was dan was ik op dat moment onmiddellijk fan geworden.
Dat moment was zeker al vijftien jaar geleden en ik kan het mij nog steeds herinneren als de dag van gisteren. Hoe Simon Vinkenoog daar op dat kleine podium stond midden in het park terwijl we omringt waren door onwetende jongeren en andere geïnteresseerden. In de verte klonken de veel te luide geluiden van een optredende band. Het was duidelijk dat Simon Vinkenoog last van het achtergrondgeluid had, maar het vuur van zijn werken deed hem branden met een vlam die alles overtrof. Zijn stemgeluid hief hij tot luide hoogten en iedereen die het maar wilde horen kon baden in zijn woorden. Een half uur later was hij klaar. Klaar met voordragen en zich ergeren aan de muziek in de verte. Het was precies genoeg, genoeg om iedereen in vervoering en verwondering achter te laten. De rest van de avond is dan ook in een brij van indrukken en gedachten voorbij gegaan. Niets maakte nog indruk, niets was nog belangrijk.
Toch kocht ik geen boeken van de grootste dichter van Nederland. Dat was iets wat ik ooit nog wel eens zou gaan doen. Als ik een boek van hem zag zou ik het wel aanschaffen, maar voorlopig kon ik nog wel zonder. Dat is altijd mijn gedachte geweest. Simon Vinkenoog leefde toch nog... Ik kon nog altijd een boek van hem kopen en zijn woorden van de bladzijde verslinden. Hij leefde toch nog... maar nu is hij gestorven. Hij heeft zijn laatste reis ondergaan of is de reis net begonnen, maar hij zal niet meer reizen met de levenden. Simon Vinkenoog is dood en mijn hart weent.
Ergens zou ik wel naar zijn begrafenis willen gaan. Om hem de laatste eer te bewijzen die ik hem kan geven. Om mijn tranen te laten op de mooiste dodentuin van Amsterdam, maar ik zal er vanaf zien. Ik kende de hele man niet. Alleen zijn gedachten welke hij aan het papier en de lucht toevertrouwde waren mij bekend. Een fan wil ik mijzelf ook niet noemen. Simon Vinkenoog was een figuur uit mijn verleden, heden en misschien zelfs toekomst. Ergens is hij een voorbeeld en een vaderfiguur op afstand geweest, al is dat laatste wel heel veel om op zijn bord te schuiven. Ik zal hem dan ook eren op dezelfde manier als ik al deed, op afstand en zonder er veel aan te doen. Voor mij is een groot man heengegaan en hij zal altijd in mijn gedachten zijn. De enige, echte herinnering die ik aan Simon Vinkenoog heb zal ik koesteren. Ik zal het dagelijks bij mij nemen en vertellen aan mijn toekomstige kleinkinderen. Het heeft mij gevormd op meer manier dan we ooit zullen toegeven en toch heeft het nooit echt invloed gehad. Nu is hij heengegaan en blijft het bij die ene herinnering.
Gelukkig heb ik zijn stem nog op een elpee staan. Een gedicht voorgedragen in een tijd waarin ik nog niet eens kon lezen. Laat staan dat ik toen al van Simon Vinkenoog gehoord had, maar het is wel een van de meest veelzeggende teksten geworden die ik ooit gehoord heb. Een tekst die zeer goed past bij het heengaan van de grote man zelf. Woorden die ik graag herhaal en her-beluister. Ik hoop dat ik ze nog lang mag horen en speciaal voor de gelegenheid zal ik ze hier herhalen. Hier en niet morgen op het mooie stuk gras waarin Simon Vinkenoog ter aarde gesteld zal worden. Spreek de woorden hardop uit als je ze leest. Hardop en denkend aan de grootste dichter van Nederland. Ik hoor hem nu weer zeggen:
Nee tegen de Sikkeneurigheid!
Nee tegen de Sikkeneurigheid!
Nee tegen de Sikkeneurigheid!
Simon Vinkenoog - 18 juli 1928 - 12 juli 2009
14 juni 2009
De teloorgangen van symbolen
Het symbool is bezoedeld. Waar het vroeger een uiting van mysticisme was is het nu geworden tot een mode-uiting. Een gegeven dat ergens interessant staat maar ook niet meer dan dat is. Ergens heb ik ook nog het idee dat het mijn schuld is. Ik heb er veel te veel mee lopen dwepen en rond mee staan strooien alsof het snoep was. Er was geen maat meer en nu is het bezoedeld geraakt. De ware betekenis begint langzaam verloren te raken, al zijn er inmiddels massa's wikipedia-pagina's aan gewijd. Zelfs een film is er over gemaakt en het zal waarschijnlijk niet de laatste zijn. Wanneer zoiets eenmaal de oppervlakte heeft bereikt is het moeilijk om het nog terug te stoppen. Al hoop ik nog steeds dat het niet meer dan een modeverschijnsel zal blijken...
Uiteraard weet ik dat dit ijdele hoop is. Het verleden heeft al verschillende voorbeelden opgeroepen, waarbij het meest recente voorbeeld Madonna's mystisch gehannes met de Kabbala een van de meest treffende is. Vroeger was de Kabbala een levensweg voor ingewijden, kennis waar werkelijk niemand bij kon komen en niemand iets van af wist behalve als je werkelijk geïnteresseerd was. Maar toen kwam Madonna met haar interesseboog en schoot een gat in de werkelijkheid van de Kabbala. Nu is het niet meer dan een interessante houding die jezelf kan aanmeten. Een verzameling feiten opgedoekt uit new-age achtige wetenswaardigheden en vervormt tot een schijnwerkelijkheid van de ware Kabbala. Maar zelfs een schijnwerkelijkheid kan de daadwerkelijke kennis verdringen. Als deze onzin zich verder blijft ontwikkelen zal er van de Kabbala niet meer dan een schim overblijven. Zoals de werkelijke achtergrond van het bezoedelde symbool ook langzaam aan het verdwijnen is in onzin en volledig gebrek aan werkelijke kennis.
En nu niet gaan denken dat dit niet kan gebeuren. Het werkelijke christendom heeft hetzelfde lot ondergaan. Waar de oorsprong gebaseerd is op een gnostische zoektocht naar de waarheid achter het begrip God is het verworden tot een star geloof in vastgelegde regels. De zoektocht naar God is geheel opgegeven om plaats te maken in een blind geloof in de voorgangers en de woorden die zij uitspreken. Woorden die gebaseerd zijn op dezelfde leugens die hun voorvaderen al spraken om de gelovigen onder hun macht te krijgen, maar dat terzijde. De werkelijke ziel van het christendom verdween omdat men de betekenissen vergat. Men wist niet meer wat het werkelijk doel was en waarom symbolen die betekenis hadden. Zelfs het alom bekende symbool van het kruis heeft zijn werkelijk glans verloren doordat het verkeerd geïnterpreteerd wordt, maar we kunnen niet meer terug. Er is geen weg meer terug. Voor het christendom is het al té lang geleden om nog terug te kunnen. We zijn al te veel vergeten.
Dat lot mag het symbool en de betekenissen erachter niet ondergaan. Bij deze betuig ik mijn spijt voor het vele dwepen dat ik er zelf mee deed. Nu iedereen er mee loopt te dwepen zie ik pas in wat ik fout doe, al moest ik natuurlijk wel eerst erop gewezen worden. Maar gelukkig ben ik er op tijd achter gekomen en niet wanneer het al te laat is. Het is nu zaak om ondergronds te gaan, het symbool verbergen in symbolen. Zoals de vrijmetselaars hun kennis en symbolen verdrinken in vage aan- en verwijzingen. Alleen iemand die werkelijk geïnteresseerd is zal het rookgordijn doorzien om kennis te nemen van wat er achter ligt. Ik begrijp nu ook waarom ze het gedaan hebben. Sommige zaken zijn niet voor iedereen, soms is er kennis die niet geschikt is voor de schapen van mensen. Alleen iemand die er daadwerkelijk naar op zoek is hoort te weten wat er allemaal bestaat en leeft. Ik ben blij dat ik deze kennis op tijd ingezien heb. Nu kan ik nog pogingen gaan ondernemen om het symbool en haar werkelijke betekenis te beschermen door te verbergen. Dit is dan ook het laatste wat ik erover zeg.
Uiteraard weet ik dat dit ijdele hoop is. Het verleden heeft al verschillende voorbeelden opgeroepen, waarbij het meest recente voorbeeld Madonna's mystisch gehannes met de Kabbala een van de meest treffende is. Vroeger was de Kabbala een levensweg voor ingewijden, kennis waar werkelijk niemand bij kon komen en niemand iets van af wist behalve als je werkelijk geïnteresseerd was. Maar toen kwam Madonna met haar interesseboog en schoot een gat in de werkelijkheid van de Kabbala. Nu is het niet meer dan een interessante houding die jezelf kan aanmeten. Een verzameling feiten opgedoekt uit new-age achtige wetenswaardigheden en vervormt tot een schijnwerkelijkheid van de ware Kabbala. Maar zelfs een schijnwerkelijkheid kan de daadwerkelijke kennis verdringen. Als deze onzin zich verder blijft ontwikkelen zal er van de Kabbala niet meer dan een schim overblijven. Zoals de werkelijke achtergrond van het bezoedelde symbool ook langzaam aan het verdwijnen is in onzin en volledig gebrek aan werkelijke kennis.
En nu niet gaan denken dat dit niet kan gebeuren. Het werkelijke christendom heeft hetzelfde lot ondergaan. Waar de oorsprong gebaseerd is op een gnostische zoektocht naar de waarheid achter het begrip God is het verworden tot een star geloof in vastgelegde regels. De zoektocht naar God is geheel opgegeven om plaats te maken in een blind geloof in de voorgangers en de woorden die zij uitspreken. Woorden die gebaseerd zijn op dezelfde leugens die hun voorvaderen al spraken om de gelovigen onder hun macht te krijgen, maar dat terzijde. De werkelijke ziel van het christendom verdween omdat men de betekenissen vergat. Men wist niet meer wat het werkelijk doel was en waarom symbolen die betekenis hadden. Zelfs het alom bekende symbool van het kruis heeft zijn werkelijk glans verloren doordat het verkeerd geïnterpreteerd wordt, maar we kunnen niet meer terug. Er is geen weg meer terug. Voor het christendom is het al té lang geleden om nog terug te kunnen. We zijn al te veel vergeten.
Dat lot mag het symbool en de betekenissen erachter niet ondergaan. Bij deze betuig ik mijn spijt voor het vele dwepen dat ik er zelf mee deed. Nu iedereen er mee loopt te dwepen zie ik pas in wat ik fout doe, al moest ik natuurlijk wel eerst erop gewezen worden. Maar gelukkig ben ik er op tijd achter gekomen en niet wanneer het al te laat is. Het is nu zaak om ondergronds te gaan, het symbool verbergen in symbolen. Zoals de vrijmetselaars hun kennis en symbolen verdrinken in vage aan- en verwijzingen. Alleen iemand die werkelijk geïnteresseerd is zal het rookgordijn doorzien om kennis te nemen van wat er achter ligt. Ik begrijp nu ook waarom ze het gedaan hebben. Sommige zaken zijn niet voor iedereen, soms is er kennis die niet geschikt is voor de schapen van mensen. Alleen iemand die er daadwerkelijk naar op zoek is hoort te weten wat er allemaal bestaat en leeft. Ik ben blij dat ik deze kennis op tijd ingezien heb. Nu kan ik nog pogingen gaan ondernemen om het symbool en haar werkelijke betekenis te beschermen door te verbergen. Dit is dan ook het laatste wat ik erover zeg.
11 juni 2009
Praten over de dood
De laatste tijd denk ik veel na over de dood. Niet dat ik er opeens een doodwens op aan het nahouden ben of ergens niet al te ver in de toekomst hoop op een einde aan mijn leven. In tegendeel juist, ik heb nog veel te veel te doen om het tijdelijke met het nogal langdurige te verruilen dus is doodgaan wel het laatste wat ik zou doen. En dat meen ik ook. Daarbij zijn er mensen in mijn directe omgeving die ik heel veel, met de nadruk op heel veel, verdriet doe als ik er opeens niet meer zou zijn. Ik kan gewoon voorlopig niet doodgaan en dat ga ik niet doen ook. Ik ben het niet eens van plan.
Maar toch denk ik na over de dood. Eigenlijk een soort van noodgedwongen door alles waar ik naar kijk en waar ik stom genoeg tegenaan loop. Als ik de televisie aanzet kom ik vanzelf langs een programma over doodgaan of is er een gedeelte gewijd aan het mysterie van de dood. Het is net alsof het universum wil dat ik ga nadenken over de dood en er meer mee bezig te zijn. Ik kan er wel tegen vechten en net doen alsof het er niet is, maar dat is wat iedereen doet. Zowat iedereen die ik ken en niet ken is angstvallig bezig het uiteindelijke lot te ontkennen en hard bezig met te leven op de manier die hen geschikt lijkt. Ik ben absoluut geen uitzondering. Het leven is veel te mooi om lang na te denken over doodgaan en het onvermijdelijke einde aan het leven zelf. Maar dat neemt niet weg dat alles en iedereen uiteindelijk doodgaat. Ergens is het dan toch beter er op voorbereid te zijn, zover dat überhaupt mogelijk is met zoiets als de dood.
Laat ik als eerste voorop stellen dat ik absoluut niet bang ben om dood te gaan. Daarvoor heb ik té veel ervaringen meegemaakt die handelen in de mysteriën van de dood om ergens bang voor te zijn. Zo heb ik nog niet heel lang geleden een vrij verontrustende ervaring gehad waar ik verder niet over wil uitwijden, maar wel mij de ogen geopend heeft naar het hele doodgaan-gebeuren. Overigens bedoel ik met "vrij verontrustend" niet dat ik er ondersteboven van geraakt ben, maar dat anderen het waarschijnlijk als een ware nachtmerrie-achtige ervaring zouden beschouwen. Net als de allerlaatste keer dat ik geesten opgeroepen heb, die kan je ook beschouwen als zeer verontrustend terwijl ik het inmiddels als een zeer leerzame ervaring zie. Een ervaring die ik nooit meer zou willen herhalen en ook niet zal doen, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Zo zie ik de gebeurtenis van pasgeleden ook, eentje die op het moment zelf zeer angstig is maar erop terugkijkend juist heel leerzaam was. Iets wat het universum blijkbaar ook vind aangezien ik sindsdien alleen maar onderwerpen over de dood zie, lees en ondervind.
Zelfs in Buffy, de serie die ik momenteel aan het volgen ben (sue me for it) is net haar moeder doodgegaan. In een ontzettend beklemmende aflevering wordt de nasleep die het verscheiden een geliefde veroorzaakt uit de doeken gedaan. Een werkelijk prachtige aflevering, maar een verhaal over Buffy schrijf ik een andere keer nog wel. Ik wil het nu alleen over de mysteriën van de dood hebben. Vandaag kwam ik weer iets tegen dat mijn gedachten naar de dood brachten. Er is een soort van tarot op de markt gebracht waarmee je zogezegd met de doden kan communiceren. Ze heten Konxari kaarten en bestaan uit een set van achtentachtig kaarten met prachtige foto's erop. Naast de foto's staan er nog wat symbolen op, maar aangezien ik ze nog nooit in het echt gezien heb kan ik er weinig interessants over zeggen. Toch ben ik nieuwsgierig naar deze kaarten. Niet omdat ik geloof dat je er daadwerkelijk met de doden mee kan praten, maar omdat ik een interesse in deze zaken heb. Tenslotte verzamel ik ook tarot-kaarten, maar dan alleen degene die ik werkelijk mooi vind. Dat ik ook wel eens de kaarten leg is dan weer een bijzaak, dat zou ik ook met de konxari kaarten doen als ik ze heb.
Alleen vind ik de laatste toch een beetje vreemd. Ze beweren dat het spel afgekeken is van de oude Egyptenaren, dat de kennis achter de kaarten rechtstreeks uit het oude Egypte komt. Alleen is er niets over te vinden, alleen wat berichten op dubieuze fora waar mensen hetzelfde zeggen als ik. Nergens zijn interessante verhalen te vinden over de kaarten en het gebruik ervan. Iets wat mij niet echt sterkt in mijn mening over de kaarten zelf. Misschien moet ik ze maar gewoon kopen en zelf gaan uitproberen. Tenslotte zijn ze absoluut niet duur als je op de website zelf besteld, maar dat vind ik ook weer zo wat. Het doet in ieder geval flink afbreuk aan mijn verhaal over de dood, doodgaan en alles wat er maar omheen hangt. Ik weet in ieder geval dat ik eens flink moet gaan nadenken over het onvermijdelijke en eens ga praten met de mensen die belangrijk in mijn leven zijn. Het lijkt mij goed om te weten wat anderen willen als ze het leven verlaten hebben, maar dat is iets waar we maar nooit over willen praten. Daarom vraag ik het aan jou. Wat zou jij willen als je uiteindelijk het tijdelijke voor het eeuwige (of heel langdurige aangezien eeuwig ook zo lang is) verruild hebt? Denk eens na over je eigen sterfelijkheid voordat je weer lustig verder gaat met leven. En die kaarten... die koop ik uiteindelijk toch wel een keer. Dat komt vooral omdat ik ze mooi vind, nergens anders om.
Maar toch denk ik na over de dood. Eigenlijk een soort van noodgedwongen door alles waar ik naar kijk en waar ik stom genoeg tegenaan loop. Als ik de televisie aanzet kom ik vanzelf langs een programma over doodgaan of is er een gedeelte gewijd aan het mysterie van de dood. Het is net alsof het universum wil dat ik ga nadenken over de dood en er meer mee bezig te zijn. Ik kan er wel tegen vechten en net doen alsof het er niet is, maar dat is wat iedereen doet. Zowat iedereen die ik ken en niet ken is angstvallig bezig het uiteindelijke lot te ontkennen en hard bezig met te leven op de manier die hen geschikt lijkt. Ik ben absoluut geen uitzondering. Het leven is veel te mooi om lang na te denken over doodgaan en het onvermijdelijke einde aan het leven zelf. Maar dat neemt niet weg dat alles en iedereen uiteindelijk doodgaat. Ergens is het dan toch beter er op voorbereid te zijn, zover dat überhaupt mogelijk is met zoiets als de dood.
Laat ik als eerste voorop stellen dat ik absoluut niet bang ben om dood te gaan. Daarvoor heb ik té veel ervaringen meegemaakt die handelen in de mysteriën van de dood om ergens bang voor te zijn. Zo heb ik nog niet heel lang geleden een vrij verontrustende ervaring gehad waar ik verder niet over wil uitwijden, maar wel mij de ogen geopend heeft naar het hele doodgaan-gebeuren. Overigens bedoel ik met "vrij verontrustend" niet dat ik er ondersteboven van geraakt ben, maar dat anderen het waarschijnlijk als een ware nachtmerrie-achtige ervaring zouden beschouwen. Net als de allerlaatste keer dat ik geesten opgeroepen heb, die kan je ook beschouwen als zeer verontrustend terwijl ik het inmiddels als een zeer leerzame ervaring zie. Een ervaring die ik nooit meer zou willen herhalen en ook niet zal doen, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Zo zie ik de gebeurtenis van pasgeleden ook, eentje die op het moment zelf zeer angstig is maar erop terugkijkend juist heel leerzaam was. Iets wat het universum blijkbaar ook vind aangezien ik sindsdien alleen maar onderwerpen over de dood zie, lees en ondervind.
Zelfs in Buffy, de serie die ik momenteel aan het volgen ben (sue me for it) is net haar moeder doodgegaan. In een ontzettend beklemmende aflevering wordt de nasleep die het verscheiden een geliefde veroorzaakt uit de doeken gedaan. Een werkelijk prachtige aflevering, maar een verhaal over Buffy schrijf ik een andere keer nog wel. Ik wil het nu alleen over de mysteriën van de dood hebben. Vandaag kwam ik weer iets tegen dat mijn gedachten naar de dood brachten. Er is een soort van tarot op de markt gebracht waarmee je zogezegd met de doden kan communiceren. Ze heten Konxari kaarten en bestaan uit een set van achtentachtig kaarten met prachtige foto's erop. Naast de foto's staan er nog wat symbolen op, maar aangezien ik ze nog nooit in het echt gezien heb kan ik er weinig interessants over zeggen. Toch ben ik nieuwsgierig naar deze kaarten. Niet omdat ik geloof dat je er daadwerkelijk met de doden mee kan praten, maar omdat ik een interesse in deze zaken heb. Tenslotte verzamel ik ook tarot-kaarten, maar dan alleen degene die ik werkelijk mooi vind. Dat ik ook wel eens de kaarten leg is dan weer een bijzaak, dat zou ik ook met de konxari kaarten doen als ik ze heb.
Alleen vind ik de laatste toch een beetje vreemd. Ze beweren dat het spel afgekeken is van de oude Egyptenaren, dat de kennis achter de kaarten rechtstreeks uit het oude Egypte komt. Alleen is er niets over te vinden, alleen wat berichten op dubieuze fora waar mensen hetzelfde zeggen als ik. Nergens zijn interessante verhalen te vinden over de kaarten en het gebruik ervan. Iets wat mij niet echt sterkt in mijn mening over de kaarten zelf. Misschien moet ik ze maar gewoon kopen en zelf gaan uitproberen. Tenslotte zijn ze absoluut niet duur als je op de website zelf besteld, maar dat vind ik ook weer zo wat. Het doet in ieder geval flink afbreuk aan mijn verhaal over de dood, doodgaan en alles wat er maar omheen hangt. Ik weet in ieder geval dat ik eens flink moet gaan nadenken over het onvermijdelijke en eens ga praten met de mensen die belangrijk in mijn leven zijn. Het lijkt mij goed om te weten wat anderen willen als ze het leven verlaten hebben, maar dat is iets waar we maar nooit over willen praten. Daarom vraag ik het aan jou. Wat zou jij willen als je uiteindelijk het tijdelijke voor het eeuwige (of heel langdurige aangezien eeuwig ook zo lang is) verruild hebt? Denk eens na over je eigen sterfelijkheid voordat je weer lustig verder gaat met leven. En die kaarten... die koop ik uiteindelijk toch wel een keer. Dat komt vooral omdat ik ze mooi vind, nergens anders om.
5 juni 2009
Geen televisie, geen internet
Al enkele weken heb ik een soort van ruzie met mijn internet- en televisieprovider. Eigenlijk is het op de kop af precies twee maanden geleden dat ze begonnen met het versturen van nogal verontrustende en totaal niet op waarheid gebaseerde brieven. Brieven die niet eens van henzelf kwamen, maar verstuurd werden door een externe organisatie. Zelfs eentje die zich een deurwaarder durft te noemen. Waar deze bedrijven het lef vandaan haalde durfde ik niet te zeggen, niet dat ik bang voor een of de ander was maar omdat ik het werkelijk niet wist.
In ieder geval kreeg ik maanden geleden opeens de beschuldiging dat ik maanden geleden mijn rekeningen niet betaald zou hebben. Hier was ik het hartgrondig niet mee eens, rekening niet betalen is niet één van mijn sterkste punten. Al wil ik best toegeven dat ik in het verleden veelvuldig niet een van de snelste was als het op betalen van rekeningen aankwam, maar betalen deed ik altijd. Zo wist ik ook heel zeker dat deze rekeningen ook betaald waren. Mijn internet- en televisieprovider moest gewoon niet zeuren. Iets wat ik ze maanden geleden ook al had verteld, maar daar kreeg ik totaal geen reactie op. Zelfs geen zuchtje tegenspraak kwam mijn kant op en stom genoeg had ik het daarbij gelaten. Tot opeens de brief van die deurwaarder op de deurmat lag.
Ik denk dat ik niet hoef te vertellen dat het een flinke schok was wat ik daarin las. Rekeningen die niet betaald waren, vorderingen die opeens bij een deurwaarder op het bureau lagen en het ergste van alles was dat de rekening van de maand waarin we leefden ook gevorderd werd. Alle betalingen die ik schijnbaar moest doen waren gewoon doorgeschoven naar de incasso-partij en opeens moest ik gaan bellen met mensen die ik helemaal niet wil bellen. Maar voordat ik die stap deed heb ik heel even het internet bezocht. Ik was nieuwsgierig of het wel een daadwerkelijke deurwaarder was en niet een of andere vage oplichters-list om mij geld af te troggelen. Al snel leerde ik dat deze organisatie daadwerkelijk stond wat ze al in de brief schreven, maar dat veel meer mensen geheel ten onrechte zo'n brief hadden ontvangen. Ik stond niet alleen in het onrecht dat de administratieve chaos van mijn internet- en televisieprovider was. Dit sterkte mij weer in mijn volgende stap: het daadwerkelijke bellen!
Met een soort lood in mijn schoenen nam ik de telefoon ter hand en belde de mensen die ik nooit in mijn leven wil bellen, maar nu toe gedwongen werd. Het gesprek verliep geheel tegen mijn verwachting in heel vlot. Ik legde de situatie uit en werd verwezen naar een internet-site waar ik al mijn grieven en bewijzen kon achterlaten. Zij zouden dan met deze teksten en bewijzen gaan aantonen dat ik gelijk, dan wel ongelijk zou hebben. En aangezien ik duidelijk in het gelijk stond zou het weinig problemen gaan opleveren om de ontstane achterstanden als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. Ze zouden weer verdwijnen naar dezelfde diep-duistere kelder waar ze geheel tegen hun zin uitgetrokken waren. Zonder pardon liet ik mijn bewijzen met enkele bemoedigende woorden achter op de website en liet het erbij. Eigenlijk had ik verwacht binnen enkele dagen een bericht te krijgen dat alles opgelost was, maar die bleef ook weg. Wederom liet ik het stom genoeg op het beloop, vooral omdat ik totaal geen zin had om die mensen weer te moeten gaan bellen. Eén keer vond ik meer dan erg genoeg, zeker als het ten onrechte en dus gedwongen is.
Maar had ik het maar wel gedaan. Afgelopen dinsdag kwam ik weer eens thuis om te wachten op zaken die gedaan diende te worden. Het kan ook een andere reden zijn, maar helaas genoeg kan ik die mij niet meer herinneren. In ieder geval kwam ik thuis in een leeg en volledig stil huis. Ik zette mijn computer aan om mijn meel te bekijken en kwam tot de gruwelijke conclusie dat mijn internet nogal traag was. Zo traag dat ik net zo goed kon zeggen dat het niet werkte. Ik vloekte en vervloekte zelfs het programma waarmee ik het internet besurf. Vooral het feit dat ik mijn meel wel kon benaderen, maar de kleine hoeveelheid meeltjes niet kon bekijken frustreerde mij gigantisch. Toch dacht ik nog niet aan een probleem bij mijn internet- en televisieprovider. Dat inzicht kwam pas toen ik de televisie aanslingerde en tot de schokkende ontdekking kwam dat ik nog maar één zender kon bekijken. Nederland 1 om precies te zijn, toevallig ook nog een zender waar ik heel zelden naar kijk en dan alleen in de vroege ochtend. Ik kon wel huilen, maar aangezien het alleen om niet-werkend internet en televisie ging deed ik het niet.
Ik pakte mijn telefoon en belde onmiddellijk naar mijn internet- en televisieprovider om een storing te melden. Tenslotte had de stroom van mijn modem halen totaal niet het gewenste effect gehad en kon ik geen andere slimme oplossingen meer bedenken. Een vriendelijke jongen stond mij te woord en opeens sprak hij nogal bevreesde woorden: "Ik mag u niet verder helpen, meneer. Het ziet er naar uit dat u afgesloten ben vanwege achterstallige betalingen." De schrik sloeg om mijn hart. Weken hoor je niets van die lui, betaal je netjes de rekeningen (soms een dag of wat te laat, maar betaald waren ze) en dan krijg je dit te horen. Ik werd doorverbonden naar de administratie voor opheldering.
Dit keer kreeg ik een jongedame te spreken. Vriendelijk zal ik haar niet noemen aangezien het gesprek een hele bizarre wending aannam na een tijdje. Ze begon heel vriendelijk en behulpzaam. Al heel snel had ze de zogenaamde achterstallige betalingen erbij gezocht en kon ik wederom beginnen met mijn uitleg dat ze allang betaald waren. Ik had zelfs de bewijzen naar hun deurwaarder gezonden! Nu bleek dat zij die informatie ook kon inzien en ik dacht het snel opgelost te hebben, maar opeens kwam de administratieve chaos van mijn internet- en televisieprovider lelijk om de hoek kijken. De bewijzen waren volgens hen helemaal geen bewijzen, want die betalingen waren weer verrekend met andere achterstallige betalingen en bleven ze gewoon open staan. Wel sprak de dame aan de andere kant van de lijn de inmiddels legendarisch geworden woorden: "Goh, u heeft wel een heel vreemd betaal-patroon. De meeste mensen met achterstanden hebben gewoon een gat van een maand of wat. Bij u vertoond het overal gaten!" Ik dacht nog dat ze het eindelijk doorhad, dat ik niet het probleem was maar de hele administratie aldaar maar helaas... Ik maakte mij blij met een dode mus, zelfs het uitspreken van mijn gedachte bracht de dame niet van haar stuk.
Ik moest gewoon betalen, want eerder zou ik niet her-aangesloten worden. Op mijn vraag of haar werkgever altijd iedereen zonder een waarschuwing vooraf afsloot antwoordde ze in eerst instantie nog een volmondig "nee" en kreeg ik zelfs een excuus, maar dat trok ze later weer in. Ik moest gewoon betalen en verder niet zeuren. Als ik weer televisie wilde kijken en over het internet surfen kon ik gewoon niet anders en het volle bedrag was het enige juiste bedrag. Ik wist niet wat ik hoorde en als ik niet net een training in gesprekstechnieken had gekregen was ik geen discussie met deze dame aangegaan. Maar ze had pech, heel erg pech. Ik had er de pest in en weet helaas genoeg voor haar veel te veel over het voren van een telefoongesprek in een werkende situatie. Een half uur later liet ik haar maar los. Ik had wel de indruk dat ik haar gigantisch op de kast gekregen had en ze het gesprek nog lang zou heugen, maar dat kan ik ook verzonnen hebben. In ieder geval was ik een hoop frustratie opgeroepen door haar werkgever kwijt en kon ik weer verder. Gedwongen de zogenaamde achterstallige betaling voldoen bijvoorbeeld, waarvoor ik gelukkig de computer van mijn moeder voor mocht gebruiken. Internetbankieren is namelijk heel handig, maar alleen als je internet ook daadwerkelijk werkt.
En toen begon het afwachten. Wachten tot ik weer internet en televisie had, waarbij gisteren het grote dieptepunt was. Gisteren had ik opeens helemaal niets meer toen ik thuiskwam. Zelfs de ene zender die ik nog wel had bleek te zijn verdwenen. Internet deed het zelfs langzaam niet meer en mijn huis was opeen stiller dan ooit. Verlaten wil ik het niet noemen, maar stil was het wel. Gelukkig ben ik net bezig om de hele serie van Buffy the Vampire Slayer te kijken dus heel erg was geen televisie en internet ook weer niet. Nu kon ik tenminste lekker opschieten en tot diep in seizoen vijf doordringen. Het leven was al goed en daar kan zelfs bovenstaande onzin niets aan veranderen.
In ieder geval kreeg ik maanden geleden opeens de beschuldiging dat ik maanden geleden mijn rekeningen niet betaald zou hebben. Hier was ik het hartgrondig niet mee eens, rekening niet betalen is niet één van mijn sterkste punten. Al wil ik best toegeven dat ik in het verleden veelvuldig niet een van de snelste was als het op betalen van rekeningen aankwam, maar betalen deed ik altijd. Zo wist ik ook heel zeker dat deze rekeningen ook betaald waren. Mijn internet- en televisieprovider moest gewoon niet zeuren. Iets wat ik ze maanden geleden ook al had verteld, maar daar kreeg ik totaal geen reactie op. Zelfs geen zuchtje tegenspraak kwam mijn kant op en stom genoeg had ik het daarbij gelaten. Tot opeens de brief van die deurwaarder op de deurmat lag.
Ik denk dat ik niet hoef te vertellen dat het een flinke schok was wat ik daarin las. Rekeningen die niet betaald waren, vorderingen die opeens bij een deurwaarder op het bureau lagen en het ergste van alles was dat de rekening van de maand waarin we leefden ook gevorderd werd. Alle betalingen die ik schijnbaar moest doen waren gewoon doorgeschoven naar de incasso-partij en opeens moest ik gaan bellen met mensen die ik helemaal niet wil bellen. Maar voordat ik die stap deed heb ik heel even het internet bezocht. Ik was nieuwsgierig of het wel een daadwerkelijke deurwaarder was en niet een of andere vage oplichters-list om mij geld af te troggelen. Al snel leerde ik dat deze organisatie daadwerkelijk stond wat ze al in de brief schreven, maar dat veel meer mensen geheel ten onrechte zo'n brief hadden ontvangen. Ik stond niet alleen in het onrecht dat de administratieve chaos van mijn internet- en televisieprovider was. Dit sterkte mij weer in mijn volgende stap: het daadwerkelijke bellen!
Met een soort lood in mijn schoenen nam ik de telefoon ter hand en belde de mensen die ik nooit in mijn leven wil bellen, maar nu toe gedwongen werd. Het gesprek verliep geheel tegen mijn verwachting in heel vlot. Ik legde de situatie uit en werd verwezen naar een internet-site waar ik al mijn grieven en bewijzen kon achterlaten. Zij zouden dan met deze teksten en bewijzen gaan aantonen dat ik gelijk, dan wel ongelijk zou hebben. En aangezien ik duidelijk in het gelijk stond zou het weinig problemen gaan opleveren om de ontstane achterstanden als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. Ze zouden weer verdwijnen naar dezelfde diep-duistere kelder waar ze geheel tegen hun zin uitgetrokken waren. Zonder pardon liet ik mijn bewijzen met enkele bemoedigende woorden achter op de website en liet het erbij. Eigenlijk had ik verwacht binnen enkele dagen een bericht te krijgen dat alles opgelost was, maar die bleef ook weg. Wederom liet ik het stom genoeg op het beloop, vooral omdat ik totaal geen zin had om die mensen weer te moeten gaan bellen. Eén keer vond ik meer dan erg genoeg, zeker als het ten onrechte en dus gedwongen is.
Maar had ik het maar wel gedaan. Afgelopen dinsdag kwam ik weer eens thuis om te wachten op zaken die gedaan diende te worden. Het kan ook een andere reden zijn, maar helaas genoeg kan ik die mij niet meer herinneren. In ieder geval kwam ik thuis in een leeg en volledig stil huis. Ik zette mijn computer aan om mijn meel te bekijken en kwam tot de gruwelijke conclusie dat mijn internet nogal traag was. Zo traag dat ik net zo goed kon zeggen dat het niet werkte. Ik vloekte en vervloekte zelfs het programma waarmee ik het internet besurf. Vooral het feit dat ik mijn meel wel kon benaderen, maar de kleine hoeveelheid meeltjes niet kon bekijken frustreerde mij gigantisch. Toch dacht ik nog niet aan een probleem bij mijn internet- en televisieprovider. Dat inzicht kwam pas toen ik de televisie aanslingerde en tot de schokkende ontdekking kwam dat ik nog maar één zender kon bekijken. Nederland 1 om precies te zijn, toevallig ook nog een zender waar ik heel zelden naar kijk en dan alleen in de vroege ochtend. Ik kon wel huilen, maar aangezien het alleen om niet-werkend internet en televisie ging deed ik het niet.
Ik pakte mijn telefoon en belde onmiddellijk naar mijn internet- en televisieprovider om een storing te melden. Tenslotte had de stroom van mijn modem halen totaal niet het gewenste effect gehad en kon ik geen andere slimme oplossingen meer bedenken. Een vriendelijke jongen stond mij te woord en opeens sprak hij nogal bevreesde woorden: "Ik mag u niet verder helpen, meneer. Het ziet er naar uit dat u afgesloten ben vanwege achterstallige betalingen." De schrik sloeg om mijn hart. Weken hoor je niets van die lui, betaal je netjes de rekeningen (soms een dag of wat te laat, maar betaald waren ze) en dan krijg je dit te horen. Ik werd doorverbonden naar de administratie voor opheldering.
Dit keer kreeg ik een jongedame te spreken. Vriendelijk zal ik haar niet noemen aangezien het gesprek een hele bizarre wending aannam na een tijdje. Ze begon heel vriendelijk en behulpzaam. Al heel snel had ze de zogenaamde achterstallige betalingen erbij gezocht en kon ik wederom beginnen met mijn uitleg dat ze allang betaald waren. Ik had zelfs de bewijzen naar hun deurwaarder gezonden! Nu bleek dat zij die informatie ook kon inzien en ik dacht het snel opgelost te hebben, maar opeens kwam de administratieve chaos van mijn internet- en televisieprovider lelijk om de hoek kijken. De bewijzen waren volgens hen helemaal geen bewijzen, want die betalingen waren weer verrekend met andere achterstallige betalingen en bleven ze gewoon open staan. Wel sprak de dame aan de andere kant van de lijn de inmiddels legendarisch geworden woorden: "Goh, u heeft wel een heel vreemd betaal-patroon. De meeste mensen met achterstanden hebben gewoon een gat van een maand of wat. Bij u vertoond het overal gaten!" Ik dacht nog dat ze het eindelijk doorhad, dat ik niet het probleem was maar de hele administratie aldaar maar helaas... Ik maakte mij blij met een dode mus, zelfs het uitspreken van mijn gedachte bracht de dame niet van haar stuk.
Ik moest gewoon betalen, want eerder zou ik niet her-aangesloten worden. Op mijn vraag of haar werkgever altijd iedereen zonder een waarschuwing vooraf afsloot antwoordde ze in eerst instantie nog een volmondig "nee" en kreeg ik zelfs een excuus, maar dat trok ze later weer in. Ik moest gewoon betalen en verder niet zeuren. Als ik weer televisie wilde kijken en over het internet surfen kon ik gewoon niet anders en het volle bedrag was het enige juiste bedrag. Ik wist niet wat ik hoorde en als ik niet net een training in gesprekstechnieken had gekregen was ik geen discussie met deze dame aangegaan. Maar ze had pech, heel erg pech. Ik had er de pest in en weet helaas genoeg voor haar veel te veel over het voren van een telefoongesprek in een werkende situatie. Een half uur later liet ik haar maar los. Ik had wel de indruk dat ik haar gigantisch op de kast gekregen had en ze het gesprek nog lang zou heugen, maar dat kan ik ook verzonnen hebben. In ieder geval was ik een hoop frustratie opgeroepen door haar werkgever kwijt en kon ik weer verder. Gedwongen de zogenaamde achterstallige betaling voldoen bijvoorbeeld, waarvoor ik gelukkig de computer van mijn moeder voor mocht gebruiken. Internetbankieren is namelijk heel handig, maar alleen als je internet ook daadwerkelijk werkt.
En toen begon het afwachten. Wachten tot ik weer internet en televisie had, waarbij gisteren het grote dieptepunt was. Gisteren had ik opeens helemaal niets meer toen ik thuiskwam. Zelfs de ene zender die ik nog wel had bleek te zijn verdwenen. Internet deed het zelfs langzaam niet meer en mijn huis was opeen stiller dan ooit. Verlaten wil ik het niet noemen, maar stil was het wel. Gelukkig ben ik net bezig om de hele serie van Buffy the Vampire Slayer te kijken dus heel erg was geen televisie en internet ook weer niet. Nu kon ik tenminste lekker opschieten en tot diep in seizoen vijf doordringen. Het leven was al goed en daar kan zelfs bovenstaande onzin niets aan veranderen.
30 mei 2009
Londen, Throbbing Gristle en Tate
Sommige mensen zeggen dat toeval niet bestaat. Er zijn ook mensen die zeggen dat het enige toeval dat bestaat de toevallen van je oma's hond zijn, maar dat geld alleen als je oma een hond heeft. Mijn oma leeft niet meer en daarbij heeft ze altijd katten gehad. Toevallen hadden zij niet echt en daarbij wil ik best geloven dat toeval bestaat. Ik maak het namelijk regelmatig mee, maar dan noem ik het gewoon geen toeval. Alleen een gelukkige samenloop van omstandigheden.
Zo heb ik al een flink aantal jaren de band Throbbing Gristle op mijn lijstje van bands die ik ooit live zou willen zien staan. Vandaar dat ik ook zo blij als een kind was toen ik in 2000 hoorde dat ze weer bij elkaar gekomen waren en met nieuw materiaal op de proppen kwamen. Dat ze daarbij ook nog eens gingen optreden was helemaal zalf voor de oren, alleen moesten ze nog ergens in de buurt gaan optreden maar dat wil maar niet gaan lukken. Op de een of andere manier is het nog nooit iemand gelukt om Throbbing Gristle naar Nederland te halen. Ik denk ook niet dat het iemand gaat lukken of dat iemand er zelfs maar toe bereid is. In ieder geval zag ik ze al tot in de eeuwigheid blijven staan op het lijst van bands die ik live zou willen zien. Net als Pink Floyd in de originele bezetting (dat is in mijn ogen mét Syd Barrett), maar aangezien er inmiddels twee zijn overleden zal dat nooit meer gebeuren. En eerlijk gezegd zag ik TG hetzelfde lot beschoren zijn.
Maar het lot weet anders te beslissen. Volgende maand gaan we een weekendje naar Londen. Fantastische stad met gratis musea en veel gelegenheid om te winkelen. Genoeg leuke dingen te doen in Londen en de twee dagen dat we zouden gaan hadden we al volgepland. Tot ik vorige week gebeld werd op mijn werk. Mijn lieve vriendin had even het nachtelijke leven van Londen geprobeerd uit te zoeken in de hoop dat er ook nog wat leuks zou gebeuren. Ik denk dat je wel kan raden wat haar woorden waren, dus hoef ik ze hier niet te herhalen. Maar het komt er nu op neer dat de twee dagen verlengt is met een dag extra om een optreden van Throbbing Gristle mee te maken. Ze staan gewoon in Heaven op te treden. Toepasselijke naam ook nog een keer.
Toch houdt het hier niet mee op. Het toeval wilde dat er nog veel meer interessants te doen is in het weekend dat wij in Londen zijn. Uiteraard kan een weekendje Londen niet compleet zijn met een extended bezoek aan het Tate Modern. Dit stond al ver van te voren ingepland. Een beetje broodnodige berg kunst inademen is altijd verfrissend en aangezien ze in Engeland van mening zijn dat kunst voor iedereen toegankelijk moet zijn hoef je ook niet krom te liggen. Het is gewoon gratis, zoals het hoort. Alleen de tentoonstellingen en aanverwante dingen zijn gratis. Nu zijn de tentoonstellingen van het Tate op zich wel interessant, maar niet iets waar ik heel warm voor wil lopen. Tot ik las welke tentoonstelling ze net geopend hebben wanneer wij in Londen zijn. Een van de grootste overzichtstentoonstellingen van de Futuristen staat gepland bij het Tate Modern. Precies als wij daar zijn is de tentoonstelling net een goede week bezig. Je begrijpt dat ik dat niet onbedoeld en koud voorbij kan laten gaan.
Opeens wordt het weekendje weg, gewoon even gezellig er een paar dagen tussenuit met mijn lieve vriendin, tot een weekend van gedenkwaardige gebeurtenissen. Ik heb er nu al zin in en dat ik het mee mag maken met mijn geliefde is alleen maar een extra kers op de feestvreugde. Nog een maand te gaan en we tellen rustig af.
Zo heb ik al een flink aantal jaren de band Throbbing Gristle op mijn lijstje van bands die ik ooit live zou willen zien staan. Vandaar dat ik ook zo blij als een kind was toen ik in 2000 hoorde dat ze weer bij elkaar gekomen waren en met nieuw materiaal op de proppen kwamen. Dat ze daarbij ook nog eens gingen optreden was helemaal zalf voor de oren, alleen moesten ze nog ergens in de buurt gaan optreden maar dat wil maar niet gaan lukken. Op de een of andere manier is het nog nooit iemand gelukt om Throbbing Gristle naar Nederland te halen. Ik denk ook niet dat het iemand gaat lukken of dat iemand er zelfs maar toe bereid is. In ieder geval zag ik ze al tot in de eeuwigheid blijven staan op het lijst van bands die ik live zou willen zien. Net als Pink Floyd in de originele bezetting (dat is in mijn ogen mét Syd Barrett), maar aangezien er inmiddels twee zijn overleden zal dat nooit meer gebeuren. En eerlijk gezegd zag ik TG hetzelfde lot beschoren zijn.
Maar het lot weet anders te beslissen. Volgende maand gaan we een weekendje naar Londen. Fantastische stad met gratis musea en veel gelegenheid om te winkelen. Genoeg leuke dingen te doen in Londen en de twee dagen dat we zouden gaan hadden we al volgepland. Tot ik vorige week gebeld werd op mijn werk. Mijn lieve vriendin had even het nachtelijke leven van Londen geprobeerd uit te zoeken in de hoop dat er ook nog wat leuks zou gebeuren. Ik denk dat je wel kan raden wat haar woorden waren, dus hoef ik ze hier niet te herhalen. Maar het komt er nu op neer dat de twee dagen verlengt is met een dag extra om een optreden van Throbbing Gristle mee te maken. Ze staan gewoon in Heaven op te treden. Toepasselijke naam ook nog een keer.
Toch houdt het hier niet mee op. Het toeval wilde dat er nog veel meer interessants te doen is in het weekend dat wij in Londen zijn. Uiteraard kan een weekendje Londen niet compleet zijn met een extended bezoek aan het Tate Modern. Dit stond al ver van te voren ingepland. Een beetje broodnodige berg kunst inademen is altijd verfrissend en aangezien ze in Engeland van mening zijn dat kunst voor iedereen toegankelijk moet zijn hoef je ook niet krom te liggen. Het is gewoon gratis, zoals het hoort. Alleen de tentoonstellingen en aanverwante dingen zijn gratis. Nu zijn de tentoonstellingen van het Tate op zich wel interessant, maar niet iets waar ik heel warm voor wil lopen. Tot ik las welke tentoonstelling ze net geopend hebben wanneer wij in Londen zijn. Een van de grootste overzichtstentoonstellingen van de Futuristen staat gepland bij het Tate Modern. Precies als wij daar zijn is de tentoonstelling net een goede week bezig. Je begrijpt dat ik dat niet onbedoeld en koud voorbij kan laten gaan.
Opeens wordt het weekendje weg, gewoon even gezellig er een paar dagen tussenuit met mijn lieve vriendin, tot een weekend van gedenkwaardige gebeurtenissen. Ik heb er nu al zin in en dat ik het mee mag maken met mijn geliefde is alleen maar een extra kers op de feestvreugde. Nog een maand te gaan en we tellen rustig af.
24 mei 2009
Insomnia in de nacht
Een groen knipperend licht hield mij uit de slaap. Mijn wekker leek op hol geslagen te zijn, maar het was niet meer dan een droombeeld. Mijn wekker stond rustig als altijd op mijn nachtkastje. De enige activiteit die het ontwikkelde was het doorgeven van de tijd en hopelijk zou het ding ook nog op tijd afgaan wanneer de tijd gekomen was. Ik had de wekker gezet, waarom weet ik eigenlijk nog steeds niet. Eigenlijk zou ik gewoon kunnen uitslapen. Het is tenslotte weekend, maar ik had de wekker gezet. Om een dagritme te creëren of om gewoon eens vroeg op te staan in plaats van veel te laat en net zo moe. En precies om die reden baalde ik er flink van dat ik door een groen knipperend licht ontwaakt was.
Ik keek de kamer rond. Niets, alleen een grote donkerte om mij heen. Het groenige weerschijnsel dat de cijfers van mijn wekker vormde kon de duisternis niet doordringen. De cijfers was het enige wat duidelijk zichtbaar was in de kamer, maar ik keek niet naar ze. Ik wilde niet weten op welk tijdstip in de nacht ik ontwaakt was. Het was al erg genoeg dat ik überhaupt ontwaakt was. Waar was dat groene knipperende licht dat ik gezien had in mijn slaap? Het naargeestige licht waardoor ik gedwongen werd wakker te worden. Waar was dat ding? Nogmaals keek ik de duisternis door en zag niets. Geen vreemd licht, geen knipperingen in de duisternis. Helemaal niets behalve de donkerte van nacht. Ik legde mijn hoofd weer neer op het kussen en sloot mijn ogen. Hopelijk zou de slaap snel komen, ik hoorde de wekker in mijn hoofd alweer gaan. Weer een nacht met té weinig nachtrust en slaap.
Het vervelende van 's nachts wakker zijn blijf ik de gedachten vinden die ronddwalen in mijn hoofd. Zaken waar ik normaal gesproken geen seconde aan zou denken gaan dan opeens heel belangrijk doen in mijn gedachten. Onzinnigheid als sterven, geluk, goddelijkheden, doodgaan in het algemeen en de mensheid lijken een strijd te moeten voeren over de belangrijkheid. Opeens zie ik mijzelf nadenken over de gebeurtenissen welke mij omringen op dagen dat ik er helemaal niet was. Of juist op dagen dat ik er wel was, maar niet meer aan wil denken. Ik ga denken over zaken waar ik niet over wil nadenken. Fouten die ik in mijn ogen gemaakt heb, dingen die ik anders had moeten doen. Uitspraken die ik gedaan heb en waarmee ik duidelijk mensen wilde kwetsen, maar er niet in scheen te slagen. Zaken en mensen die ik verwaarloosd heb in mijn eeuwige zoektocht naar meer wijsheid en gebrek aan inzicht in de intermenselijke omgangsvormen. Het is werkelijk ongelofelijk waar je allemaal over kan nadenken als je midden in de nacht wakker geworden bent. Ik kan op zo'n moment gewoon niet meer van slapen.
Dan te bedenken dat het allemaal kwam door een groen knipperend licht in mijn slaapkamer dat er nooit geweest was. Ik kan niet zeggen dat de stroom in mijn huis uitgevallen was om niet veel later weer aan te springen. En dat verschillende keren achter elkaar. Mijn wekker zou dit verraden hebben. Het zou de tijd vervangen hebben door vier knipperende nullen. Vier knipperende nullen die langzaam meetellen met het verstrijken van de minuten, maar altijd blijven knipperen. Bijna dacht ik dat mijn stroom uitgevallen was, maar de wekker lag stil en zonder beweging. Geen knippering kwam van de display afzetten, niets van dit alles. Het licht dat mij liet ontwaken was niet in mijn slaapkamer. Als het er überhaupt al geweest was. Het kon niet anders dan ik gedroomd had van een groen knipperend licht dat mij liet ontwaken.
Maar was ik dan wel wakker? Ik kon niet anders dan daarover gaan piekeren. Als ik ontwaakt was door een droombeeld kan ik dan wel werkelijk zeggen dat ik ontwaakt was? Ik kon net zo goed dromen dat ik wakker geworden was en in mijn slaapkamer lag te piekeren over het feit dat ik ontwaakt was. Een gekmakende gedachte, was ik wakker of droomde ik dat ik wakker was. In beide gevallen was ik zeer gebrand om weer snel in slaap te vallen. Om weer weg te zinken in de duisternis omgeven door slaap en rust. Ik wilde niet in gedachte-cirkels rondspoken. Niet midden in de nacht in ieder geval. Ik wilde slapen en niet denken aan een gedroomd licht of het idee van slapend wakker te zijn.
Nu ik er zo op terug kijk kan ik alleen maar lachen. De situatie was te ergerlijk om serieus over te blijven. De rest van de nacht heb ik wakker gelegen. Liggen piekeren over triviale zaken en dingen die er verder ook totaal niets toe doen. Ik had na vijf minuten wel door dat ik klaarwakker was, dat de droomwereld mij al lang en breed verlaten had. Maar de gedachten bleven. Het piekeren ging onverminderd door. Misschien niet meer over het feit dat ik dromend wakker kon zijn of wakker om te dromen, maar er bleven genoeg onderwerpen over. De nacht is een vruchtbare grond om de meest vreemde verbanden te leggen. Hele scenario's wandelen door mijn hoofd. Ik behandel zaken die ik hier verder niet wil bespreken, maar in mijn wereld zeer belangrijk lijken te zijn. Maar het ergste zijn de ideeën, de verhalen die ik 's nachts verzin als ik wakker lig van de slaap. Prachtige fabels vormen zich in mijn hoofd die uiteindelijk niets meer dan gebakken lucht van vergetelheid bleken te zijn. Zelden kan ik mij zo'n verhaal herinneren en dan weet ik weer dat ik voor niets wakker heb gelegen. Dat ik mijzelf weer gekweld heb met slapeloosheid en volledig loze gedachten. Mijn eerste bak koffie is dan een ware zegen. Het teken dat de dag begonnen is. Met mijn eerste bak koffie voel ik het leven weer terugstromen, alleen zou ik soms willen dat ik de verhalen ook op die manier kon terughalen.
Ik keek de kamer rond. Niets, alleen een grote donkerte om mij heen. Het groenige weerschijnsel dat de cijfers van mijn wekker vormde kon de duisternis niet doordringen. De cijfers was het enige wat duidelijk zichtbaar was in de kamer, maar ik keek niet naar ze. Ik wilde niet weten op welk tijdstip in de nacht ik ontwaakt was. Het was al erg genoeg dat ik überhaupt ontwaakt was. Waar was dat groene knipperende licht dat ik gezien had in mijn slaap? Het naargeestige licht waardoor ik gedwongen werd wakker te worden. Waar was dat ding? Nogmaals keek ik de duisternis door en zag niets. Geen vreemd licht, geen knipperingen in de duisternis. Helemaal niets behalve de donkerte van nacht. Ik legde mijn hoofd weer neer op het kussen en sloot mijn ogen. Hopelijk zou de slaap snel komen, ik hoorde de wekker in mijn hoofd alweer gaan. Weer een nacht met té weinig nachtrust en slaap.
Het vervelende van 's nachts wakker zijn blijf ik de gedachten vinden die ronddwalen in mijn hoofd. Zaken waar ik normaal gesproken geen seconde aan zou denken gaan dan opeens heel belangrijk doen in mijn gedachten. Onzinnigheid als sterven, geluk, goddelijkheden, doodgaan in het algemeen en de mensheid lijken een strijd te moeten voeren over de belangrijkheid. Opeens zie ik mijzelf nadenken over de gebeurtenissen welke mij omringen op dagen dat ik er helemaal niet was. Of juist op dagen dat ik er wel was, maar niet meer aan wil denken. Ik ga denken over zaken waar ik niet over wil nadenken. Fouten die ik in mijn ogen gemaakt heb, dingen die ik anders had moeten doen. Uitspraken die ik gedaan heb en waarmee ik duidelijk mensen wilde kwetsen, maar er niet in scheen te slagen. Zaken en mensen die ik verwaarloosd heb in mijn eeuwige zoektocht naar meer wijsheid en gebrek aan inzicht in de intermenselijke omgangsvormen. Het is werkelijk ongelofelijk waar je allemaal over kan nadenken als je midden in de nacht wakker geworden bent. Ik kan op zo'n moment gewoon niet meer van slapen.
Dan te bedenken dat het allemaal kwam door een groen knipperend licht in mijn slaapkamer dat er nooit geweest was. Ik kan niet zeggen dat de stroom in mijn huis uitgevallen was om niet veel later weer aan te springen. En dat verschillende keren achter elkaar. Mijn wekker zou dit verraden hebben. Het zou de tijd vervangen hebben door vier knipperende nullen. Vier knipperende nullen die langzaam meetellen met het verstrijken van de minuten, maar altijd blijven knipperen. Bijna dacht ik dat mijn stroom uitgevallen was, maar de wekker lag stil en zonder beweging. Geen knippering kwam van de display afzetten, niets van dit alles. Het licht dat mij liet ontwaken was niet in mijn slaapkamer. Als het er überhaupt al geweest was. Het kon niet anders dan ik gedroomd had van een groen knipperend licht dat mij liet ontwaken.
Maar was ik dan wel wakker? Ik kon niet anders dan daarover gaan piekeren. Als ik ontwaakt was door een droombeeld kan ik dan wel werkelijk zeggen dat ik ontwaakt was? Ik kon net zo goed dromen dat ik wakker geworden was en in mijn slaapkamer lag te piekeren over het feit dat ik ontwaakt was. Een gekmakende gedachte, was ik wakker of droomde ik dat ik wakker was. In beide gevallen was ik zeer gebrand om weer snel in slaap te vallen. Om weer weg te zinken in de duisternis omgeven door slaap en rust. Ik wilde niet in gedachte-cirkels rondspoken. Niet midden in de nacht in ieder geval. Ik wilde slapen en niet denken aan een gedroomd licht of het idee van slapend wakker te zijn.
Nu ik er zo op terug kijk kan ik alleen maar lachen. De situatie was te ergerlijk om serieus over te blijven. De rest van de nacht heb ik wakker gelegen. Liggen piekeren over triviale zaken en dingen die er verder ook totaal niets toe doen. Ik had na vijf minuten wel door dat ik klaarwakker was, dat de droomwereld mij al lang en breed verlaten had. Maar de gedachten bleven. Het piekeren ging onverminderd door. Misschien niet meer over het feit dat ik dromend wakker kon zijn of wakker om te dromen, maar er bleven genoeg onderwerpen over. De nacht is een vruchtbare grond om de meest vreemde verbanden te leggen. Hele scenario's wandelen door mijn hoofd. Ik behandel zaken die ik hier verder niet wil bespreken, maar in mijn wereld zeer belangrijk lijken te zijn. Maar het ergste zijn de ideeën, de verhalen die ik 's nachts verzin als ik wakker lig van de slaap. Prachtige fabels vormen zich in mijn hoofd die uiteindelijk niets meer dan gebakken lucht van vergetelheid bleken te zijn. Zelden kan ik mij zo'n verhaal herinneren en dan weet ik weer dat ik voor niets wakker heb gelegen. Dat ik mijzelf weer gekweld heb met slapeloosheid en volledig loze gedachten. Mijn eerste bak koffie is dan een ware zegen. Het teken dat de dag begonnen is. Met mijn eerste bak koffie voel ik het leven weer terugstromen, alleen zou ik soms willen dat ik de verhalen ook op die manier kon terughalen.
8 mei 2009
Schaatsmuziek
"Maakt u ook schaatsmuziek?" vroeg de man in de straat. Niemand gaf hem antwoord. Iedereen liep hem voorbij, alsof hij een paria was. Een smet op de maatschappij die zo snel mogelijk weer vergeten moest worden. Zo voelde hij zich op dat moment. Niemand wilde hem helpen, niemand wilde zijn vraag op een normale manier beantwoorden. Meestal liepen de mensen gewoon door en als ze al stil bleven staan om naar zijn vraag te luisteren was het antwoord steevast dat hij het eens bij de ijsbaan moest proberen. Bij de ijsbaan zouden ze het zeker wel weten. De man in de straat vroeg zich op dat soort moment af of deze mensen wel konden nadenken. Waar zou hij als eerste heengaan als hij schaatsmuziek zou zoeken, dat is toch de ijsbaan. Dé uitgelezen plaats waar schaatsmuziek gespeeld zou kunnen worden, maar ook daar werd hij vreemd aangekeken. Ze wezen naar de muziekinstallatie. "Muziek om op te schaatsen" zeiden ze dan en hij liep elke keer weer teleurgesteld weg. Zo ging het nu al maanden.
Sinds de dood van zijn vader, nu bijna een jaar geleden, was de man in de straat op zoek naar het fenomeen schaatsmuziek. Zijn vader had hem erover verteld, al sinds hij klein was kon zijn vader prachtig vertellen over schaatsmuziek. Niet dat zijn vader ooit schaatsmuziek gehoord had, want het was nogal bijzonder maar zijn vader wist de meest prachtige verhalen over schaatsmuziek te vertellen. Vooral het verhaal dat wanneer je schaatsmuziek draaide terwijl je met ondergebonden schaatsen over een ijsbaan zoefde je in een andere wereld kon komen. "Niet letterlijk natuurlijk!" zei zijn vader er altijd bij. De muziek en het schaatsen in combinatie brachten je in een trance, een totaal andere staat van bewustzijn waarin je bijna met de Goden kon communiceren. De wereld zou geheel anders worden wanneer je schaatsmuziek hoorde. De man in de straat dacht met weemoed terug aan de gesprekken met zijn vader. Eigenlijk had zijn vader sinds zijn jeugd niet meer over schaatsmuziek gesproken, maar het was altijd blijven hangen. Altijd was er een onuitgesproken verlangen geweest om ooit te luisteren naar schaatsmuziek terwijl hij over het ijs zoefde. Schaatsen kon hij dan ook op zeer jeugdige leeftijd, al kreeg hij nooit echt de smaak te pakken. Er bleef altijd dat gemis.
Maar hij zag zich al helemaal over het ijs gaan. Zijn lange jas, welke hij doorgaans eigenlijk altijd droeg zou wapperen in de wind. Niet dat hij keihard over het ijs zou racen, maar de combinatie met de schaatsmuziek en schaatsen bracht hem altijd tot het idee dat zijn jas zou gaan wapperen. Als hij ooit schaatsmuziek zou vinden liet hij een windmachine langs de kant plaatsen om dit idee ook werkelijkheid te laten worden. Het was wel een poëtisch idee vond de man in de straat. En terwijl hij zo verder nadacht en fantaseerde over schaatsmuziek zette hij zijn zoektocht door. Overal waar hij kwam, al was het maar in de supermarkt om boodschappen te doen, vroeg hij de mensen of ze ooit wel eens van schaatsmuziek hadden gehoord. Soms vroeg hij of ze het maakten, maar meestal bleef hij bij zijn eerste vraag. Hadden ze wel eens gehoord van schaatsmuziek. Niemand kende het, helemaal niemand. Muziek om bij te schaatsen was er genoeg, maar dat was gewoon muziek. Muziek die je op de radio hoorde, op popfestivals en andere plaatsen. Dat was niet hetzelfde en altijd weer teleurgesteld liep de man in de straat naar huis.
Jaren gingen voorbij. Jaren waarbij de man in de straat hele reizen maakte om maar elk splintertje gerucht na te pluizen, maar altijd kwam hij met lege handen thuis. Nergens was schaatsmuziek te vinden, niemand had er zelfs ooit van gehoord. Al was dat laatste door de zoektocht van hem niet helemaal meer waar, massa's mensen hadden inmiddels vernomen van het bestaan van schaatsmuziek. Ze hadden gehoord dat hij er naar zocht en de laatste tijd kreeg hij steeds vaker een andere reactie. Mensen begonnen met de "schaatsmuziek-man" te noemen. Ze vertelde hem dat ze van zijn zoektocht gehoord hadden, maar nog steeds wist niemand hem te leiden naar het kleinood dat hij zocht. Maar de mensen waren blij dat ze hem tegengekomen waren. Ze hadden de schaatsmuziek-man gesproken en dat was in hun ogen heel bijzonder. De man in de straat kon er niet om lachen, hij wilde alleen maar zijn zoektocht volmaken. Eén keer in zijn leven wilde hij de ervaring meemaken waar zijn vader hem in zijn jeugd over verteld had. Hij wilde de andere staat van bewustzijn meemaken. Hij wilde de Goden zien en waar mogelijk aanraken. Hij begon te beseffen dat schaatsmuziek een obsessie geworden was.
Toch ging hij door met zoeken. Wat moest hij anders. Op het sterfbed van zijn vader had hij zichzelf de belofte gedaan om nu daadwerkelijk op zoek te gaan naar schaatsmuziek en de ervaring van zijn leven mee te maken. Hij kon nu toch niet meer terugkrabbelen. Wat moesten de mensen op straat wel niet van hem denken? En daar ging hij weer, op zoek naar de achtergronden van een of ander vaag gerucht dat iemand drie tonen muziek had gehoord die best schaatsmuziek hadden kunnen zijn. Weer op zoek, weer op reis en weer teleurgesteld thuiskomen. De man in de straat werd er moedeloos van, maar gaf niet op. Hij zou niet opgeven.
Ergens midden in een week, volgens mij was het donderdag, kreeg de man in de straat weer een gerucht te horen. Alleen was dit gerucht anders. Nu had niet iemand drie of vier tonen gehoord van iets dat misschien schaatsmuziek had kunnen zijn. Neen, iemand had in een obscuur antiekzaakje een 78-toeren elpee gezien waar op de hoes "Schaats-Muziek" gekrabbeld stond. Nu was volgens diegene het woord "hoes" ook veel gezegd, meer dan een witte papieren bescherming voor de elpee binnenin was het niet. Maar het scheen dat de elpee zelf nog in puike conditie was en de groeven zagen er totaal anders uit dan normale elpeegroeven. Degene die hem gezien had wist bijna zeker dat dit om originele schaatsmuziek ging die op de bakelieten-schijf was geperst. Hij gaf de man in de straat het adres van de antiekwinkel. Met kloppend hart en een beetje zenuwachtig liep hij naar het winkeltje. Zodra hij de ander had uitgehoord was hij op weg gegaan. Zo was het altijd gegaan en vandaag zou niet anders zijn. Als hij een gerucht hoorde ging hij er onmiddellijk op af. Hij weigerde tijd te verspillen aan pakken, eten en andere triviale zaken. Zijn zoektocht ging gewoon voor, voor alles en iedereen.
Het winkeltje was makkelijk gevonden, als je het adres maar hebt. Weggestopt tussen twee kledingwinkels lag een piepklein winkeltje met één etalage. "Antiek" stond er in gotische letters opgeschreven en de etalage lag gevuld met spulletjes uitgestald op een mooie, maar waarschijnlijk oude kast. Toen hij door de ruit naar binnen keek zag hij enkele schilderijen van gevogelte langs de muur. Een paar stoelen die eronder stonden en nog meer kasten. Het zag er netjes uit, in de zin dat het er niet stoffig was of zo'n tweedehandswinkel-uitstraling had. Het was gewoon een antiekzaak zoals je er vele van hebt. Klein met mooie spullen. De man in de straat duwde de deur open en liep naar binnen. Boven zijn hoofd klingelde een bel om zijn binnenkomst aan te kondigen bij de winkelbediende. Niet dat hij hem niet opgemerkt zou hebben. De winkelbediende zat rustig op een stoel achter zijn toonbank te wachten op de komst van klanten. "Goedemiddag!" De man in de straat nam gelijk het woord. "Ik hoorde dat u 78-toeren elpees verkoopt. Klopt dat?" De winkelbediende beantwoorde zijn groet met een hartelijk goedemiddag en wees naar een schap achterin de winkel. Op een lage kast stond een kist met elpees in witte papieren hoezen. Dat moest het zijn. De man in de straat liep vol verwachting naar de bak en liet zijn vingers over de hoezen glijden. "Zou het eindelijk..."
Heel voorzichtig begon hij de elpee te bekijken. Eén voor één liet hij de door zijn vingers gaan en na een stuk of drieëntwintig gezien te hebben zag hij opeens de elpee waar hij voor gekomen was. "Schaats-Muziek" stond er in een stevig handschrift op geschreven. De hele papieren hoes was er voor gebruikt, van de linker naar de rechterkant. De schrijver wilde geen misverstanden laten verstaan wat er op de elpee zou staan. Dit was schaatsmuziek. "Dit is schaatsmuziek!" sprak de man in de straat zachtjes in zichzelf. Hij durfde niet eens verder te kijken naar de elpee zelf, maar hij wist dat hij zou moeten. Al veel te vaak was hij op deze manier in het ootje genomen en dat liet hij niet nogmaals gebeuren. Met trillende handen pakte hij de elpee uit de bak en liet voorzichtig de zwarte bakelieten schijf uit de hoes glijden. In één oogopslag zag hij het verschil in de groeven. Dit was absoluut geen normale elpee met muziek. Dit was iets bijzonders. De man in de straat wist het zeker, hij had eindelijk zijn felbegeerde schaatsmuziek gevonden. Eindelijk had hij wat hij al die jaren aan het zoeken was. Eindelijk kon hij de ervaring van zijn leven gaan meemaken. Zonder te morren betaalde hij de vijfhonderd euro die de man voor de elpee vroeg. Volgens hem was het iets heel bijzonders, de muziek was niet alleen bijzonder en iets wat nog nooit een normaal mens gehoord had maar er was maar één exemplaar van die elpee. Het exemplaar wat hij nu in zijn handen hield.
In een plastic tasje gestopt kreeg de man in de straat de elpee mee naar huis. Bijna beschouwde hij het tasje als iets godslasterend voor zoiets bijzonders, maar hij wist ook niet hoe het anders mee naar huis genomen moest worden dus liet hij het erbij. Met kloppend hart en in een soort van gespannen opwinding ging hij op weg naar huis. De mensen op straat zagen aan zijn gezicht dat er iets veranderd was. Verschillende mensen spraken hem aan: "Schaatsmuziek-man, is het waar? Heb je het eindelijk gevonden?!" Hij kon eigenlijk alleen maar knikken. Bevestigend knikken. Ja, hij had het gevonden en dan lachte hij. De mensen op straat lachten met hem mee. Hij had eindelijk zijn zoektocht kunnen afronden. Na al die jaren had hij eindelijk gevonden wat hij zolang zocht. De mensen waren blij voor hem.
Ze wisten ook van zijn plannen. Dat hij de muziek wilde horen terwijl hij schaatste over een ijsbaan met zijn lange jas wapperend achter hem aan. Iets wat waarschijnlijk weer een hele tijd zou kunnen gaan duren voordat hij het voor elkaar gekregen had. Tenslotte was de man in de straat niet een van de rijkste personen op aarde en de mensen wilden hem helpen. In zijn buurt organiseerden ze een tombola met een jaarmarkt eromheen zodat ze geld konden inzamelen. Geld dat zijn wens in vervulling zou laten gaan. De man in de straat zag dit allemaal aan en voelde zich ontroert. Hij wist niet dat hij zo'n indruk op de mensen had achtergelaten, maar hij was blij met elk beetje hulp. Dat was hij al jaren, wanneer iemand hem weer een tip gaf over een gerucht. Nooit was hij boos geworden op iemand als zijn zoektocht weer op niets uitgelopen was. Hij zie altijd dat het niemand schuld was dat hij perse op zoek moest gaan naar schaatsmuziek en dat hij al blij was dat mensen met hem wilde meezoeken, al was het op kleine schaal. Maar dit, deze inzamelingsactie gaf hem werkelijk het gevoel dat de mensen echt om hem gaven. Dat zijn zoektocht niet zinloos was geweest en dat het een goede zaak was dat hij nooit opgegeven had. Hoe vaak had hij niet in de verleiding gestaan? Nu was hij blij dat hij doorgezet had en met behulp van al deze mensen zou zijn droom binnen aanzienlijke tijd in vervulling gaan.
Dat het de volgende dag al was kon niemand bedenken. Een eigenaar van een ijsbaan had gehoord van de tombola en alles wat eromheen georganiseerd was zodat er geld opgehaald kon worden om de schaatsmuziek-man's droom in vervulling te laten gaan. Geheel belangeloos had hij zijn ijsbaan ter beschikking gesteld voor enkele uren. Ook hij wilde deelgenoot zijn aan het in vervulling gaan van iemands levenswens en daarvoor wilde hij best wat inkomsten voor mislopen. De man in de straat wist niet wat hij hoorde. Nog nooit had hij zoiets meegemaakt. Dat mensen zoveel deden voor hem, voor gewoon iemand net zoals zij.
Alles was perfect die dag. De ijsbaan lag er mooi glad bij, langs de kant stond een windmachine te blazen die zijn jas mooi deed wapperen. Hij hoefde er niet eens voor te bewegen. Zelfs in stilstand wapperde zijn jas. Langs de kant stonden alle buren, kennissen, mensen die hem geholpen hadden in zijn zoektocht en allerhande andere belangstellenden. Het was druk. Iedereen wilde de schaatsmuziek-man zijn zoektocht zien volmaken. Iedereen wilde zien hoe hij zou schaatsen terwijl de schaatsmuziek speelde. Zoiets maakte je maar één keer in je leven mee en als je het gemist had was het weg.
De man in de straat keek rond, zijn jas wapperde achter hem aan terwijl hij zijn eerste rondje over het ijs schaatste. Hij gaf een teken dat de muziek opgestart kon worden. Heel voorzichtig liet iemand de naald van de platenspeler op de plaat zakken. De muziek begon. Nog nooit had iemand zulke muziek gehoord, het was prachtig en afgrijselijk vreemd tegelijkertijd. Niet onaardig, maar iets wat ergens niet helemaal lekker zat. Vandaar dat het natuurlijk nooit aangeslagen was, was de algemene gedachte over de muziek. De man op de schaats had hele andere gedachten. Hij schaatste rond terwijl de muziek speelde. Hij zou de trip van zijn leven krijgen. Een ervaring die hem naar de Goden zou brengen en verder. Dit zou hij zijn leven niet meer vergeten. Hierna was hij een ander mens. Dat waren zijn gedachten toen hij de eerste tonen hoorde, maar voor hij er erg in had vervlogen de gedachten. Hij voelde helemaal niet. Alleen de wind die om hem heen vloeide en de vreemde muziek die door de ruimte schalde. Geen andere staat van bewustzijn, geen blik op de Goden. Helemaal niets. Alleen schaatsen en zeer vreemde muziek. Muziek die wel mooi was, maar ergens ook de gehoorgangen wist te irriteren. Compleet verbijsterd bleef hij rond schaatsen terwijl de elpee helemaal afgespeeld werd. Onze schaatsmuziek-man.
Sinds de dood van zijn vader, nu bijna een jaar geleden, was de man in de straat op zoek naar het fenomeen schaatsmuziek. Zijn vader had hem erover verteld, al sinds hij klein was kon zijn vader prachtig vertellen over schaatsmuziek. Niet dat zijn vader ooit schaatsmuziek gehoord had, want het was nogal bijzonder maar zijn vader wist de meest prachtige verhalen over schaatsmuziek te vertellen. Vooral het verhaal dat wanneer je schaatsmuziek draaide terwijl je met ondergebonden schaatsen over een ijsbaan zoefde je in een andere wereld kon komen. "Niet letterlijk natuurlijk!" zei zijn vader er altijd bij. De muziek en het schaatsen in combinatie brachten je in een trance, een totaal andere staat van bewustzijn waarin je bijna met de Goden kon communiceren. De wereld zou geheel anders worden wanneer je schaatsmuziek hoorde. De man in de straat dacht met weemoed terug aan de gesprekken met zijn vader. Eigenlijk had zijn vader sinds zijn jeugd niet meer over schaatsmuziek gesproken, maar het was altijd blijven hangen. Altijd was er een onuitgesproken verlangen geweest om ooit te luisteren naar schaatsmuziek terwijl hij over het ijs zoefde. Schaatsen kon hij dan ook op zeer jeugdige leeftijd, al kreeg hij nooit echt de smaak te pakken. Er bleef altijd dat gemis.
Maar hij zag zich al helemaal over het ijs gaan. Zijn lange jas, welke hij doorgaans eigenlijk altijd droeg zou wapperen in de wind. Niet dat hij keihard over het ijs zou racen, maar de combinatie met de schaatsmuziek en schaatsen bracht hem altijd tot het idee dat zijn jas zou gaan wapperen. Als hij ooit schaatsmuziek zou vinden liet hij een windmachine langs de kant plaatsen om dit idee ook werkelijkheid te laten worden. Het was wel een poëtisch idee vond de man in de straat. En terwijl hij zo verder nadacht en fantaseerde over schaatsmuziek zette hij zijn zoektocht door. Overal waar hij kwam, al was het maar in de supermarkt om boodschappen te doen, vroeg hij de mensen of ze ooit wel eens van schaatsmuziek hadden gehoord. Soms vroeg hij of ze het maakten, maar meestal bleef hij bij zijn eerste vraag. Hadden ze wel eens gehoord van schaatsmuziek. Niemand kende het, helemaal niemand. Muziek om bij te schaatsen was er genoeg, maar dat was gewoon muziek. Muziek die je op de radio hoorde, op popfestivals en andere plaatsen. Dat was niet hetzelfde en altijd weer teleurgesteld liep de man in de straat naar huis.
Jaren gingen voorbij. Jaren waarbij de man in de straat hele reizen maakte om maar elk splintertje gerucht na te pluizen, maar altijd kwam hij met lege handen thuis. Nergens was schaatsmuziek te vinden, niemand had er zelfs ooit van gehoord. Al was dat laatste door de zoektocht van hem niet helemaal meer waar, massa's mensen hadden inmiddels vernomen van het bestaan van schaatsmuziek. Ze hadden gehoord dat hij er naar zocht en de laatste tijd kreeg hij steeds vaker een andere reactie. Mensen begonnen met de "schaatsmuziek-man" te noemen. Ze vertelde hem dat ze van zijn zoektocht gehoord hadden, maar nog steeds wist niemand hem te leiden naar het kleinood dat hij zocht. Maar de mensen waren blij dat ze hem tegengekomen waren. Ze hadden de schaatsmuziek-man gesproken en dat was in hun ogen heel bijzonder. De man in de straat kon er niet om lachen, hij wilde alleen maar zijn zoektocht volmaken. Eén keer in zijn leven wilde hij de ervaring meemaken waar zijn vader hem in zijn jeugd over verteld had. Hij wilde de andere staat van bewustzijn meemaken. Hij wilde de Goden zien en waar mogelijk aanraken. Hij begon te beseffen dat schaatsmuziek een obsessie geworden was.
Toch ging hij door met zoeken. Wat moest hij anders. Op het sterfbed van zijn vader had hij zichzelf de belofte gedaan om nu daadwerkelijk op zoek te gaan naar schaatsmuziek en de ervaring van zijn leven mee te maken. Hij kon nu toch niet meer terugkrabbelen. Wat moesten de mensen op straat wel niet van hem denken? En daar ging hij weer, op zoek naar de achtergronden van een of ander vaag gerucht dat iemand drie tonen muziek had gehoord die best schaatsmuziek hadden kunnen zijn. Weer op zoek, weer op reis en weer teleurgesteld thuiskomen. De man in de straat werd er moedeloos van, maar gaf niet op. Hij zou niet opgeven.
Ergens midden in een week, volgens mij was het donderdag, kreeg de man in de straat weer een gerucht te horen. Alleen was dit gerucht anders. Nu had niet iemand drie of vier tonen gehoord van iets dat misschien schaatsmuziek had kunnen zijn. Neen, iemand had in een obscuur antiekzaakje een 78-toeren elpee gezien waar op de hoes "Schaats-Muziek" gekrabbeld stond. Nu was volgens diegene het woord "hoes" ook veel gezegd, meer dan een witte papieren bescherming voor de elpee binnenin was het niet. Maar het scheen dat de elpee zelf nog in puike conditie was en de groeven zagen er totaal anders uit dan normale elpeegroeven. Degene die hem gezien had wist bijna zeker dat dit om originele schaatsmuziek ging die op de bakelieten-schijf was geperst. Hij gaf de man in de straat het adres van de antiekwinkel. Met kloppend hart en een beetje zenuwachtig liep hij naar het winkeltje. Zodra hij de ander had uitgehoord was hij op weg gegaan. Zo was het altijd gegaan en vandaag zou niet anders zijn. Als hij een gerucht hoorde ging hij er onmiddellijk op af. Hij weigerde tijd te verspillen aan pakken, eten en andere triviale zaken. Zijn zoektocht ging gewoon voor, voor alles en iedereen.
Het winkeltje was makkelijk gevonden, als je het adres maar hebt. Weggestopt tussen twee kledingwinkels lag een piepklein winkeltje met één etalage. "Antiek" stond er in gotische letters opgeschreven en de etalage lag gevuld met spulletjes uitgestald op een mooie, maar waarschijnlijk oude kast. Toen hij door de ruit naar binnen keek zag hij enkele schilderijen van gevogelte langs de muur. Een paar stoelen die eronder stonden en nog meer kasten. Het zag er netjes uit, in de zin dat het er niet stoffig was of zo'n tweedehandswinkel-uitstraling had. Het was gewoon een antiekzaak zoals je er vele van hebt. Klein met mooie spullen. De man in de straat duwde de deur open en liep naar binnen. Boven zijn hoofd klingelde een bel om zijn binnenkomst aan te kondigen bij de winkelbediende. Niet dat hij hem niet opgemerkt zou hebben. De winkelbediende zat rustig op een stoel achter zijn toonbank te wachten op de komst van klanten. "Goedemiddag!" De man in de straat nam gelijk het woord. "Ik hoorde dat u 78-toeren elpees verkoopt. Klopt dat?" De winkelbediende beantwoorde zijn groet met een hartelijk goedemiddag en wees naar een schap achterin de winkel. Op een lage kast stond een kist met elpees in witte papieren hoezen. Dat moest het zijn. De man in de straat liep vol verwachting naar de bak en liet zijn vingers over de hoezen glijden. "Zou het eindelijk..."
Heel voorzichtig begon hij de elpee te bekijken. Eén voor één liet hij de door zijn vingers gaan en na een stuk of drieëntwintig gezien te hebben zag hij opeens de elpee waar hij voor gekomen was. "Schaats-Muziek" stond er in een stevig handschrift op geschreven. De hele papieren hoes was er voor gebruikt, van de linker naar de rechterkant. De schrijver wilde geen misverstanden laten verstaan wat er op de elpee zou staan. Dit was schaatsmuziek. "Dit is schaatsmuziek!" sprak de man in de straat zachtjes in zichzelf. Hij durfde niet eens verder te kijken naar de elpee zelf, maar hij wist dat hij zou moeten. Al veel te vaak was hij op deze manier in het ootje genomen en dat liet hij niet nogmaals gebeuren. Met trillende handen pakte hij de elpee uit de bak en liet voorzichtig de zwarte bakelieten schijf uit de hoes glijden. In één oogopslag zag hij het verschil in de groeven. Dit was absoluut geen normale elpee met muziek. Dit was iets bijzonders. De man in de straat wist het zeker, hij had eindelijk zijn felbegeerde schaatsmuziek gevonden. Eindelijk had hij wat hij al die jaren aan het zoeken was. Eindelijk kon hij de ervaring van zijn leven gaan meemaken. Zonder te morren betaalde hij de vijfhonderd euro die de man voor de elpee vroeg. Volgens hem was het iets heel bijzonders, de muziek was niet alleen bijzonder en iets wat nog nooit een normaal mens gehoord had maar er was maar één exemplaar van die elpee. Het exemplaar wat hij nu in zijn handen hield.
In een plastic tasje gestopt kreeg de man in de straat de elpee mee naar huis. Bijna beschouwde hij het tasje als iets godslasterend voor zoiets bijzonders, maar hij wist ook niet hoe het anders mee naar huis genomen moest worden dus liet hij het erbij. Met kloppend hart en in een soort van gespannen opwinding ging hij op weg naar huis. De mensen op straat zagen aan zijn gezicht dat er iets veranderd was. Verschillende mensen spraken hem aan: "Schaatsmuziek-man, is het waar? Heb je het eindelijk gevonden?!" Hij kon eigenlijk alleen maar knikken. Bevestigend knikken. Ja, hij had het gevonden en dan lachte hij. De mensen op straat lachten met hem mee. Hij had eindelijk zijn zoektocht kunnen afronden. Na al die jaren had hij eindelijk gevonden wat hij zolang zocht. De mensen waren blij voor hem.
Ze wisten ook van zijn plannen. Dat hij de muziek wilde horen terwijl hij schaatste over een ijsbaan met zijn lange jas wapperend achter hem aan. Iets wat waarschijnlijk weer een hele tijd zou kunnen gaan duren voordat hij het voor elkaar gekregen had. Tenslotte was de man in de straat niet een van de rijkste personen op aarde en de mensen wilden hem helpen. In zijn buurt organiseerden ze een tombola met een jaarmarkt eromheen zodat ze geld konden inzamelen. Geld dat zijn wens in vervulling zou laten gaan. De man in de straat zag dit allemaal aan en voelde zich ontroert. Hij wist niet dat hij zo'n indruk op de mensen had achtergelaten, maar hij was blij met elk beetje hulp. Dat was hij al jaren, wanneer iemand hem weer een tip gaf over een gerucht. Nooit was hij boos geworden op iemand als zijn zoektocht weer op niets uitgelopen was. Hij zie altijd dat het niemand schuld was dat hij perse op zoek moest gaan naar schaatsmuziek en dat hij al blij was dat mensen met hem wilde meezoeken, al was het op kleine schaal. Maar dit, deze inzamelingsactie gaf hem werkelijk het gevoel dat de mensen echt om hem gaven. Dat zijn zoektocht niet zinloos was geweest en dat het een goede zaak was dat hij nooit opgegeven had. Hoe vaak had hij niet in de verleiding gestaan? Nu was hij blij dat hij doorgezet had en met behulp van al deze mensen zou zijn droom binnen aanzienlijke tijd in vervulling gaan.
Dat het de volgende dag al was kon niemand bedenken. Een eigenaar van een ijsbaan had gehoord van de tombola en alles wat eromheen georganiseerd was zodat er geld opgehaald kon worden om de schaatsmuziek-man's droom in vervulling te laten gaan. Geheel belangeloos had hij zijn ijsbaan ter beschikking gesteld voor enkele uren. Ook hij wilde deelgenoot zijn aan het in vervulling gaan van iemands levenswens en daarvoor wilde hij best wat inkomsten voor mislopen. De man in de straat wist niet wat hij hoorde. Nog nooit had hij zoiets meegemaakt. Dat mensen zoveel deden voor hem, voor gewoon iemand net zoals zij.
Alles was perfect die dag. De ijsbaan lag er mooi glad bij, langs de kant stond een windmachine te blazen die zijn jas mooi deed wapperen. Hij hoefde er niet eens voor te bewegen. Zelfs in stilstand wapperde zijn jas. Langs de kant stonden alle buren, kennissen, mensen die hem geholpen hadden in zijn zoektocht en allerhande andere belangstellenden. Het was druk. Iedereen wilde de schaatsmuziek-man zijn zoektocht zien volmaken. Iedereen wilde zien hoe hij zou schaatsen terwijl de schaatsmuziek speelde. Zoiets maakte je maar één keer in je leven mee en als je het gemist had was het weg.
De man in de straat keek rond, zijn jas wapperde achter hem aan terwijl hij zijn eerste rondje over het ijs schaatste. Hij gaf een teken dat de muziek opgestart kon worden. Heel voorzichtig liet iemand de naald van de platenspeler op de plaat zakken. De muziek begon. Nog nooit had iemand zulke muziek gehoord, het was prachtig en afgrijselijk vreemd tegelijkertijd. Niet onaardig, maar iets wat ergens niet helemaal lekker zat. Vandaar dat het natuurlijk nooit aangeslagen was, was de algemene gedachte over de muziek. De man op de schaats had hele andere gedachten. Hij schaatste rond terwijl de muziek speelde. Hij zou de trip van zijn leven krijgen. Een ervaring die hem naar de Goden zou brengen en verder. Dit zou hij zijn leven niet meer vergeten. Hierna was hij een ander mens. Dat waren zijn gedachten toen hij de eerste tonen hoorde, maar voor hij er erg in had vervlogen de gedachten. Hij voelde helemaal niet. Alleen de wind die om hem heen vloeide en de vreemde muziek die door de ruimte schalde. Geen andere staat van bewustzijn, geen blik op de Goden. Helemaal niets. Alleen schaatsen en zeer vreemde muziek. Muziek die wel mooi was, maar ergens ook de gehoorgangen wist te irriteren. Compleet verbijsterd bleef hij rond schaatsen terwijl de elpee helemaal afgespeeld werd. Onze schaatsmuziek-man.
1 mei 2009
Koninginnedag 2009
Wat moet je er eigenlijk over zeggen? Of nog beter gezegd... moet je er überhaupt wel iets over zeggen? Aan mij moet je het niet vragen. Gisteren was ik met mijn telgen en lieve vriendin niet aanwezig om het nieuws van gisteren mee te krijgen. Wij waren net als vele Nederlanders bezig om over de straten te slenteren langs uitgestalde rommel, troep en oude spullen die van eigenaar willen wisselen. Dat is wat Koninginnedag, de 30e van april voor mij ook is. Gewoon een dag waarop kinderen en andere mensen straffeloos op kleedjes langs de kant van de weg kunnen gaan zitten om van hun oude, afgedankte en niet gewenste spullen af te komen. Het merendeel van de spullen is ook daadwerkelijk rotzooi, maar heel soms zit er wel iets leuks tussen. Het is altijd zaak om even te kijken. Stel je voor dat je iets leuks gemist heb doordat je binnen bent blijven zitten...Dit jaar was net als vorig jaar, alleen waren dit jaar mijn telgen mee maar we gingen naar Amsterdam. In Amsterdam gebeurt het tenslotte allemaal en dat mogen we nooit vergeten. Nu hadden we van te voren al de beslissing genomen om naar het Vondelpark te gaan. Daar gebeurt het weer allemaal op het gebied van kinderen en zooi die kinderen proberen van de hand te doen. Daarbij was dit jaar het eerste jaar dat het Vondelpark weer volledig (soort van) toegankelijk was en ik was ergens ook wel benieuwd hoe het park er tegenwoordig bij lag. Enig probleem met het laatste was alleen de grote hoeveelheid mensen die waarschijnlijk hetzelfde idee hebben gehad, in ieder geval heb ik weinig van het vernieuwde park kunnen opvangen. Overal waar ik maar keek zag ik massa's mensen, het merendeel ook nog in een of ander oranje wangedrocht gekleed ook.
Alleen zagen we niet wat ik wel verwacht had. Namelijk uitgestalde kinderzooi en aanverwante troep van hun ouders die op grote uitgespreide dekens en lakens over de grond lag. Er waren wel kinderen en een enkele ouder die rommel aan de man probeerde te brengen, maar er waren ook veel lege plaatsen. Heel veel lege plaatsen zelfs. Het was zo erg dat ik er een opmerking over durfde te maken. Een opmerking als "Koninginnedag is niet meer wat het geweest is, als het zo doorgaat is het over een paar jaar geheel overleden...." Een beetje sikkeneurig liepen we door de compleet vernieuwde paden van het Vondelpark. Het begon er naar uit te zien dat het hele begip van een vrijmarkt totaal op niets begon uit te lopen. Ik zag al hele volksstammen kinderen hun oude rommel gewoon in de prullenmand mieteren in plaats van te bewaren om op de enige dag dat het mag te verkopen aan onwetende ouders en andere kinderen. Voor mij was Koninginnedag zo goed als gestorven toen we een groot gebrek aan uitgestalde spullen zagen. Het was nu werkelijk een feest van oranje idioten en hun inname van bier geworden. Dronken idioten in oranje kleding die hard schreeuwend en luidruchtig door de straten zwierven op de 30e dag van april. Ik begon al te verlangen naar volgend jaar waarop ik heerlijk rustig thuis zou blijven. Tenslotte is het enige leuke aan Koninginnedag het hele idee van vrijmarkt en de uitgestalde spullen, maar als die er niet meer zouden zijn... Dan heeft het überhaupt geen zin meer.
Die gedachten achtervolgde mij terwijl we een tentje binnenliepen om een hapje te eten. Onderwijl we stonden te wachten op de patat en bijbehorende broodjes hoorde ik een nieuwslezer spreken over een of andere tragedie. Ik keek op. Een tragedie? Doordat we al een hele tijd door het Vondelpark hadden gestruind wisten we totaal niet wat er in de wereld gebeurt was. Niet dat we de enige waren die totaal niet op de hoogte waren, hele volksstammen liepen nog onwetend door het park en de straten. Opeens werd het mij duidelijk waarom er zo weinig kinderen, ouders en uitgestalde zooi waren. Vele mensen met spullen waren natuurlijk al ingepakt en weggegaan. Waarschijnlijk om het nieuws te gaan volgen of op een andere manier een bijdrage te leveren aan het idee van sympathie leveren. Voor het eerst in de geschiedenis van Koninginnedag had iemand besloten om met een auto op de menigte in te rijden. Kans is groot dat de bedoeling iemand van de Oranje Nassau's te verwonden met deze poging is natuurlijk aanzienlijk, maar daar is nooit zekerheid over gekomen. Zal ook nooit meer zekerheid over komen, maar dat terzijde. Mijn eerder bedachte redenen om Koninginnedag geheel dood te verklaren bleken allemaal op een gebrek aan informatie te liggen. Wie had ook kunnen verzinnen dat zoiets zou kunnen gebeuren op een dag als deze. In Apeldoorn nog wel. Gelukkig wisten we nog iets te maken van de resterende dag, al werd het niet meer hetzelfde.
Inmiddels zijn we een dag en een dode verder. Overal op internet en andere plaatsen beginnen de meningen te rijpen en krijgen ze een stem. Niemand mag zeggen dat het een goede zaak is dat iemand eindelijk eens tegen het hele idee van een Koningshuis optreed en dat ga ik ook niet doen. Ik mag dan een republikein in hart en nieren zijn, dat wil niet zeggen dat ik het Koningshuis iets naars toewens. Waarom zou ik ook, het zijn net als mij ook maar mensen. Niet meer en niet minder. Daarom is het ook een tragedie voor wat er gebeurt is in Apeldoorn, niet voor de mensen van het Koningshuis maar voor de getroffene. De mensen die op straat kwamen te liggen en hun familieleden. Maar het is ook een tragedie voor de bestuurder van de auto. Niet dat zijn daad daarmee minder erg wordt, maar hij is al veroordeeld voordat hij maar ooit zijn zegje heeft kunnen doen. De algemene tendens is dat hij moet hangen voor zijn daad. Hij moet een vreselijke dood sterven voor wat hij heeft gedaan. Niet dat iemand precies weet wat hij heeft gedaan, iedereen gaat er maar van uit dat ze het weten. De bestuurder is fout en hij moet boeten. Op zich hebben ze gelijk, als iemand zo'n gruwelijke daad begaat dient diegene daarvoor gestraft te worden. Maar we zullen nooit weten waarom hij het gedaan heeft.
Misschien was het gewoon een fout. Verloor de beste man gewoon de macht over het stuur, wist hij niet hoe te remmen of had hij totaal geen rijbewijs noch enige kennis van autorijden. Allemaal mogelijkheden die van verzachtende omstandigheden kunnen spreken, al acht ik de kans dat dit daadwerkelijk waar is ook zeer klein. Maar hoe je het ook wendt of keert, onfortuynlijk ongeluk buiten beschouwing latend, ik vind niet dat we hier kunnen spreken van een daadwerkelijke aanslag op wie dan ook. Het was meer een wanhoopsdaad. Wie stapt er dan ook in een Suzuki Swift om dwars door een menigte te rijden met de bedoeling om een paar mensen in een open touringcar te raken. Zoiets doet geen normaal-denkend mens. Sterker nog, een normaal-denkend mens die zo'n plan wil uitvoeren zal een stuk stevigere wagen nemen. Iets van een Hummer bijvoorbeeld, dat is tenminste een auto waarmee je dingen kan raken. Raken en zorgen dat het pijn doet. Maar een Swift.. Het was nog zijn eigen auto ook. Daarmee zeg je eigenlijk alles al, het was een wanhoopsdaad. Waarschijnlijk van iemand die zelfmoord wilde plegen, iemand die niet alleen dood wilde gaan en toch nog herdacht wilde worden.
Ondanks alles ben ik toch weer bezig om aannames te maken. Aannames waarom iemand met een auto op een samenscholing zou willen rijden. Ik moet daar niet over nadenken. Wat veel belangrijker is dat half Nederland nu op de kop staat omdat iemand een aanslag probeerde te plegen op de leden van de familie van Oranje Nassau. Niet de mensen die overhoop gereden zijn zijn belangrijk, maar juiste de plaats waar het gebeurt is. Er waren bekende Nederlanders bij betrokken en opeens wordt het dan erger. Erger dan het normaal al is, alleen is er nu een soort familielid bij betrokken. Het Koningshuis is van ons allemaal dus maakt zo'n gebeurtenis veel meer indruk. Sommige mensen zeggen al dat Koninginnedag nooit meer hetzelfde zal zijn. Persoonlijk vind ik dat een beetje onzin, het leven gaat door en ondanks dat er doden zijn gevallen heelt de tijd wel wonden. Wie weet andere wanhoopsdaden nog op te noemen? De gijzeling van de Philipstoren weet ook bijna niemand meer te herinneren. De treinkaping in de jaren zeventig? De vader die met zijn kinderen onder de trein springt? Allemaal zaken die weggezonken zijn in het collectieve geheugen en deze gebeurtenis is geen ander lot beschoren. Tenslotte zullen we nooit weten wat de achterliggende redenen waren om zoiets te doen. Dat maakt het allemaal veel meer ongrijpbaar en daardoor zullen we het sneller willen vergeten.
Volgend jaar zal er weer een Koninginnedag zijn en ook dan zal heel Nederland weer feest vieren. Net als dit jaar zal het weer een vrije dag zijn, een totaal onbelangrijke feestdag omdat er niet echt iets te vieren is maar vrij zullen we zijn. Ik ga mijzelf maar een opmaken voor de komende 5e van mei. Bevrijdingsdag is dan weer aangebroken. Een dag die daadwerkelijk een punt in de vaderlandse geschiedenis aangeeft, maar waar we met alle gemak overheen stappen omdat we geschiedenis liever vergeten. Liever een volledig onbelangrijke dag tot een van de belangrijkste feestdagen uitroepen dan de bevrijding van onze streek herdenken. Ik kan mijzelf nu opeens goed indenken dat mensen overgaan tot wanhoopsdaden. Vraag mij alleen af waarom het niet vaker gebeurt. Gelukkig niet vaker gebeurt...
Abonneren op:
Posts (Atom)