Marteling in de achtertuin

Net heb ik de politie moeten bellen. Voor mijn buurman heb ik ze gebeld. Niet omdat hij het me vroeg maar omdat hij volgens mij helemaal gestoord geworden is. De hele middag hoor ik al geluiden uit zijn tuin komen. Licht gehamer, boren, schroeven en op een gegeven moment hoorde ik hem een hele tijd iets lassen. Nu besteed ik meestal totaal geen aandacht aan dit soort geluiden. Mijn buurman heeft als hobby brommers opknappen en maakt doorgaans dit soort geluiden. Soms harder, soms zachter maar er komt altijd wel ene geluid van kluswerk uit zijn tuin zetten. Wie ben ik dan om daar iets achter te gaan zoeken. Tot vandaag dan, vandaag kon ik gewoon niets anders dan er iets achter zoeken.

Ik was bezig mijn net gewassen handdoeken op aan het hangen toen ik een blik naar buiten wierp. Laat ik hierbij wel toevoegen dat ik mijn was altijd binnen ophang omdat ik gewoon geen zin heb om het buiten aan een lijntje te hangen. In mijn huis heb ik een kamer in gebruik die speciaal voor het ophangen van de was is. Hierin kan ik het wasgoed gewoon laten hangen aan het droogrek zonder dat ik het bij tijd en wijlen naar binnen hoef te halen. Ons ben gemakzuchtig weet je wel. Daarom was ik vandaag weer eens bezig om mijn handdoeken op te hangen. Ik wierp even een blik naar buiten om de wereld te aanschouwen en mijn buurman te begluren in zijn kluspraktijken. Alleen was ik niet voorbereid op wat ik zag.

Mijn buurman stond daar met zijn lasapparaat in de hand. Het mondstuk brandde alsof het een lieve lust was, maar hij was geen brommeronderdelen aan het lassen. In een tuinstoel zat zijn vrouw vastgebonden. Haar mond en groot gedeelte van haar wangen waren bedekt met ducktape of iets dat daar heel erg op leek. Het was duidelijk dat deze tape bedoeld was om haar schreeuwen te smoren tot een zacht gemompel. Ze was compleet naakt, zo naakt als je je buurvrouw niet wil zien of je moet een buurvrouw hebben die een lust voor het oog is om aan te zien, maar dan wil je haar nog niet in deze positie zien. Haar linkerborst was een grote geblakerde vlek op haar lichaam. Het was duidelijk de buurman deze langdurig bewerkt had met het lasapparaat. Elders op haar lichaam waren ook verbrandde plekken te zien. Haar benen zaten vol met zwarte, rode plekken en ogenschijnlijk pijnlijke blaren. Haar buik was een grote rode vlek alsof hij met het lasapparaat even eroverheen gestraald was. Ik kon de pijn in haar ogen zien. Ze was duidelijk nog bij bewustzijn en ze leek met haar ogen te smeken of het mocht stoppen.

Niemand verdiende zo'n behandeling. Wat ze ook gedaan mocht hebben. Mijn buurman is niet het type om uit zichzelf helemaal gestoord te raken. Iets moest hem getriggerd hebben, maar wat...? Dat schoot even door mijn hoofd, maar plots zag ik de buurvrouw naar mij kijken. Ze zag mij neerkijken op het tafereel dat onder mij plaatsvond. Ze zag dat ik kon zien dat haar man haar aan het martelen was en ze leek te smeken om hulp. De buurman merkte niets op, net als mijn blik die van mijn buurvrouw kruiste zette hij het lasapparaat op haar andere borst. Een gigantische pijnscheut moest door haar lichaam gaan, ze sloot haar ogen en het moment van oogcontact dat we hadden werd verbroken. Ik stond als vastgenageld bij het raam. Even wist ik niet wat is moest doen. Heel even en toen rende ik naar beneden om de politie te bellen.

De stem aan de andere kant van de lijn leek bijna niet te geloven wat ik haar vertelde. Ik zei nog tegen haar dat ik het ook niet kon geloven, maar inmiddels de geur van verbrand vlees mijn huis binnendrong. Ik wist gewoon dat het echt waar was. Ik kreeg te horen dat er een wagen gezonden zou gaan worden. Twee agenten zouden polshoogte komen nemen. Inmiddels zit ik af te wachten tot ze komen, al hoor ik nog geen sirenes afgaan en dichterbij komen. Ze zullen wel komen op de stille manier om de buurman niet af te schrikken of om de buurt te alarmeren. En zo zit ik rustig verder te denken tot ik me realiseer dat ik hun dochter ook al enkele weken niet meer gezien heb. Mijn buren hebben een dochter van dik in het zestiende levensjaar, als ze al niet ouder is dus het kan makkelijk dat ze elders is gaan wonen. Ik let eigenlijk nooit op mijn buren. Hun wel en wee zal mij om het even zijn, maar nu ik net mijn buurman zijn vrouw heb zien martelen ga ik opeens heel anders naar ze kijken. Opeens zijn alle kleine dingen heel belangrijk.

Twee weken geleden was mijn buurman bezig om vleesspiezen te barbecueën. Het rook heerlijk en dat zei ik ook tegen mijn jongste telg aangezien hij vond dat het nogal raar was om vlees boven open vuur te verbranden. Mijn buurman bood mij hierop een van de vleesspiezen aan. Een aanbod wat ik uiteraard niet afsloeg aangezien ik altijd wel van een lekker stukje vlees hou. Daarbij was het net lunchtijd dus kwam het ook mooi uit. Inmiddels heb ik een beetje spijt dat ik het vlees opgegeten was. Niet dat het vies smaakte of iets dergelijks, in tegendeel juist het was een heerlijke spies met een goed vlees eraan, maar ik durf bijna niet na te denken over waarvan de spies gemaakt is geweest. Nu ik mijn buurman doodleuk zijn vrouw in de tuin heb zien martelen kan de vleesspies van werkelijk alles gemaakt zijn. Werkelijk alles! En het feit dat ik hun dochter al enkele weken niet gezien heb helpt totaal niet mee.

De politie is net gearriveerd. Ze zijn gelukkig niet zo debiel geweest als de agenten in Pernis waar ze doodleuk buiten gaan wachten tot er versterking komt. Deze agenten zijn wat voortvarender aangezien ze gelijk de tuin binnengestormd zijn en mijn buurman nu op zijn buik in de tuin ligt. Volgens mij hebben ze ook een ambulance gebeld want nu hoor ik wel gillende sirenes deze richting opkomen. Tenminste ik hoor meerdere sirenes, waaronder een ambulance. De andere zal wel een extra politiewagen zijn om mijn buurman in af te voeren of iets dergelijks. Dat zal mij eigenlijk worst zijn. Ik ben blij dat mijn buurvrouw uit de klauwen van die gek is gehaald. Door het geopende raam hoor ik mijn buurman hard schreeuwen naar de politie-agenten: "Leugens, leugens, het zijn allemaal leugens!!" Ik denk alleen niet dat iemand hem zal geloven. Ik zou het in ieder geval niet geloven als ik het tafereel zo bekijken, maar ik kijk nu niet meer. Het is me teveel om nog aan te zien.

Current 93 in het Tilburgse

Voor de derde keer in mijn leven had ik de kans om Current 93 op een podium te zien. Uiteraard heeft deze kans zich wel vaker voorgedaan, maar dit zijn de keren dat ik er geen hele wereldreizen voor hoefde te maken en mijzelf moest wentelen in vreemde talen, valuta en omgevingsgeluiden. Drie keer heb ik de kans gehad om ze in een redelijke afstand van mijn woning te kunnen zien en twee keer heb ik dit mogen vervolmaken. De enige keer dat het niet gelukt is praten we gewoon niet meer over. Blijkbaar mocht het gewoon niet zo zijn en gelukkig ken ik ook niemand die dat optreden wel heeft gezien dus ik zal er maar niet rouwig om zijn.

Afgelopen zondag was de derde keer en waarschijnlijk ook de laatste keer aangezien meneer David Tibet beweerd de eerstkomende tijd niet meer te gaan optreden. Nu bedoeld hij met de eerst komende tijd zeer zeker een flink aanal jaar dus eigenlijk verwacht ik Current 93 nooit meer in een redelijke omgeving van mijn woonplaats te zien optreden. Meneer Tibet zal het ogenschijnlijk met mij eens zijn, maar laten we dat allemaal in het midden laten. We hebben de herinneringen nog en laten we die eens fijn gaan ophalen.

Tilburg was zondag de plaats om te zijn. Sinds de jaren tachtig had Current 93 niet meer in Nederland gestaan dus het was überhaupt al een bijzonder gebeurtenis dat ze nu op een Stoner-rock festival stonden, maar als ik je vertel dat meneer David Tibet door ze uitgenodigd was om een avond te verzorgen moet dat alles verklarend zijn. Daardoor stonden er naast Current 93 ook andere bands op het podium, tenslotte kan een festival-avond niet gestoeld zijn op slechts één band. Helaas genoeg voor ons hebben we door stompzinnge omstandigheden maar twee bands mogen aanschouwen. Iets wat ik niet geheel erg vond omdat ik het toch niet echt interessante bands vond. Later hoorde ik dat we ook niet veel aan Baby Dee en Skitliv gemist hebben, maar dat konden ze ook zeggen om mij een hart onder de riem te steken. Al zou ik Skitliv eigenlijk altijd wel willen missen, slechte metal is er al veel te veel in de wereld en daar wil ik ook zo weinig mogelijk naar kijken. Misschien moet ik de Connexxion wel dankbaar zijn voor het totale gebrek aan service en denkvermogen van hun chauffeurs. Al kan ik niet zeggen dat té vroeg langs de halte rijden en een andere bus de compleet verkeerde route laten rijden op dat moment leuke ervaringen zijn. Het heeft flink wat vervloekingen opgeleverd en ik ga daar zeer zekers nog even over klagen in de hoop er enige schadevergoeding voor de geleden inmateriele schade uit te kunnen slepen.

Tilburg dus, daar waren we naar onderweg. Tilburg ligt in brabant en hoe dieper we dat gebied binnendrongen des te irritanter werden de mensen in de bus. Sinds ik de ervaringen heb met de brabantse bevolking via mijn werk had ik al een gigantisch vooroordeel over brabanders, maar als je ze eenmaal van dichtbij meemaakt besef je dat de vooroordelen helemal geen vooroordelen zijn. Ze zijn allemaal waar. Daarom is het jammer dat Current 93 in dat totaal achtelijke gebied moest optreden, maar optreden deden ze en hoe!

Het was in één woord geweldig. Een paar oude nummers uit de late jaren tachtig begin negentig speelden ze, waarna bijna intergraal het laatste album gespeeld werd en als heerlijk toetje werd er ook nog een nieuw nummer de zaal ingeslingerd. De toegift bestond weer uit het inmiddels legendarische "Oh Coalblack Smit" en nog een nummer waar ik de titel van kwijt ben. Ik ga nu beweren dat ik het jammer vind dat ze de oude nummers als "Ach Golgotha (Maldoror Is Dead)" en/of "Locust" speelden. Hier had ik heel veel van verwacht, persoonlijk vind ik de oude albums van Current 93 nog altijd het betere werk maar dat kan ook door jeugdsentiment komen. Het zijn de albums waarmee ik opgroeide en mijn verzameling begonnen ben. Toch ben ik aan de andere kant blij ze nu eindeijk een keer live gehoord te hebben, maar het waren slecht schimmen van de glorie die ze op plaat hebben. De nummers van het album "Black Ships eat the Sky" waren daarintegen weer veel mooier dan op het album. Current 93 bestond deze keer uit negen mensen, waarvan vier gitaristen e dat was duidelijk te horen. Veel harder, veel bombastischer was het geluid. Er was weinig folk te herkennen aangezien het bijna post-rock werd wat er van het podium geslingert werd. Tongen zullen beweren dat dit kwam omdat ze op een stoner-rock festial stonden, maar die moetenmaar naar het komende album van Current 93 gaan luisteren. Ze gaan weer terug naar de roots, tenminste als ik de single-ceedee moet geloven die als tour-single verkocht werd. Vier nummer nummers van het komende album staan erop en die klinken veel, heel veelbelovend.

De rest van de bands vielen geheel in het niet bij het dik twee uur durende geweld van Current 93. Vooral doordat ik de eerste twee bands al gemist had met dank aan Connexxion, Hush Arbors twee weken geleden ook al gezien had en de nummers wel kende en Stephen O'Malley's Aethanor die als laatste optraden wel geloofde zonder ze gehoord te hebben. Het was een geslaagd avondje.

Het lichtknopje

Met mijn pols sla ik hard op het lichtknopje. Niets gebeurt er, het licht schiet niet aan zoals mijn intentie was. Ik druk nog een keer op het knopje. Een droge klik weerklinkt, maar de kamer blijft net zo duister als enkele ogenblikken daarvoor. Ik haal het lichtknopje heel hard heen en weer in de hoop dat het licht opeens beseft dat ik het tracht aan te doen. Dat er misschien een zekeringetje ergens onderweg weer vastschiet wat eerder losgegaan was. Iets moet er gebeuren, maar er gebeurt helemaal niets. De duisternis blijft voortduren.

Ik vraag me af wat er gebeurt is. Gisterenavond gaf de lamp nog een perfect schijnsel. De lamp brandde zoals hij dagen daarvoor ook al brandde. De duisternis verdrijvend zodat ik de spullen in de kamer kon aanschouwen. Niet dat ik dat nodig had, ik wist elk dingetje in de kamer te staan. Zelfs een perfecte beschrijving te geven zonder dat ik er naar hoef te kijken. Maar op dit moment zou ik graag willen dat ik de spullen gewoon kan zien. Ik zou graag uit de duisternis genomen willen worden. Ik druk nog een keer op het lichtknopje. Weer klinkt de droge klik door de kamer terwijl er helemaal niets gebeurt.

Zou het misschien aan mijn hand liggen? Of aan het feit dat ik de lichtknop beroerde met mijn pols? Ik was natuurlijk niet echt respectvol naar het knopje, naar het licht in het algemeen. Ik nam het aan voor lief, voor een ding. Een gebruiksvoorwerp dat niet meer waarde heeft als een leeg pakje drinken dat nog niet in de prullenbak ligt. Ik had het natuurlijk nooit met mijn pols moeten aanslaan. Daarmee heb ik de boel beledigd. Dat moet wel. Ik heb het licht beledigd waardoor het niet meer voor mij wil schijnen. Het wil mij in het donker laten staan om mij een les te leren. Ik weet zeker dat het zo zit. Ik heb het allemaal voor lief genomen. Ik heb mijn wereld als iets gewoons beschouwd en niet gezien hoe alles samengrijpt om het mij naar de zin te maken. Ik moet gewoon weer gaan zien dat dingen niet gewoon zijn, gebruiksvoorwerpen die er zijn om de wereld makkelijker te maken. Dingen die ook respect verdienen. En nu hoop ik dat het helpt. Vooralsnog sta ik flink in het donker.

Water

Deze is voor iedereen.
Omdat we het waard zijn.
Omdat het water er aan komt.
Omdat het water uit de kraan komt.
Omdat het water van de zee het gevaar is.
Omdat we voor zout water bang moeten zijn.

Omdat het water uit de hemel hard kan zijn.
Omdat we bang voor het water moeten zijn.
Omdat we ook nog wind hebben.
Omdat...

Luister maar gewoon.



Low - murderer

Het Christelijke Gevaar

Sinds gisteren gaan er berichten over een of andere christelijke sekte in Amerika de ronde over de media. Het verhaal wil dat ze een hele berg kinderen er weggehaald hebben omdat deze geboren zijn uit relaties tussen jonge meisjes vanaf dertien jaar en oudere mannen. Veelvuldig worden de woorden als sexueel misbruik en andere ernstige aantijgingen in de mond genomen. Hiermee worden de vooroordelen die ik had over christelijke sekten maar weer dan eens bevestigd, maar vandaag heb ik eindelijk het hele verhaal een beetje kunnen lezen in een gratis krantje (Metro, De pers, Dag, Spits... kies er maar eentje)

Het verhaal achter de sektarische Reorganized Church of Jezus Christ of Latter Days Saints (RLDS) blijkt veel dieper in de geschiedenis te liggen dan deze gebeurtenissen deden vermoeden. Ergens in de jaren negentig bleek deze sekte al in opspraak geraakt te zijn door het veelvuldig gebruik van polygamistische huwelijken en allerlei zaken die daarmee te maken hadden. Gedwongen huwelijken met meisjes jonger dan goed voor ze was scheen toen ook al aan de orde te zijn, maar dat wil ik even terzijde houden. Ze raakten in opspraak, maar op dat moment wisten ze een rechtzaak te voorkomen doordat ze hooggeplaatste vrienden op machtige plaatsen heben zitten. Gelukkig konden deze zogenaamde vrienden deze keer de ernstige delicten niet meer in een doofpot stoppen anders was het wederom bedekt met de zogenaamde mantel der liefde.

Je zou denken dat dit soort zaken excessen zijn, sektes zijn organisaties waar we allemaal ver vandaan staan maar jammer genoeg is de waarheid geheel anders. Iedereen heeft maar de mond vol van extremistische moslims die vanuit sektarische denkbeelden aanslagen plegen op Jan & Alleman, maar dit is slechts een marginaal gevaar als je kijkt naar de christelijke wereld. Daar ligt namelijk het echte gevaar. De sekte die nu in de media geportreteerd wordt is hier een heel goed voorbeeld van. Als hun misdaden niet zo vreselijk smerig, ranzig en vuil waren zouden ze weer doodleuk verder kunnen gaan met hun extreme ideeën de wereld in spuien. Ze hebben in Amerika al een aanhang van meer dan tienduizenden mensen en daarmee zijn ze nog een van de kleinere sekten. Maar op de een of andere manier weigert iedereen het werkelijke gevaar in te zien. Iedereen blijft maar volhouden het christendom een geloof van liefde, medezeggenschap en compassie is terwijl ze keer op keer het tegendeel weten te bewijzen. Christenen zijn nog veel gevaarlijker dan het handjevol extremistische moslims dat de wereld bevolkt.

De christenen hebben namelijk mensen zitten op de hoogste plaatsen in de wereld. De president van Amerika is aangesloten bij een van de grootste radicale christelijke sektes die er bestaat. De documentaire Jezus Camp geeft een goed inzicht in de wandel en gangen van de denkbeelden die ze willen uitdragen, maar er is geen mens die zich druk maakt om de beelden. Zelfs de extreme denkbeelden die de geportertreerden uiten zal veel mensen worst wezen, ze beschouwen het toch als een ver-van-mijn-bed-show maar helaas genoeg zijn deze ideeën dichterbij dan goed voor ons is. In de regering zitten mensen die precies dezelfde denkbeelden erop nahouden, mensen die regeren met de bijbel in de hand. Ze zijn misschien wel wat gematigder, maar zijn wel de oorzaak dat de nederlandsche maatschappij een grootscheepse betutteling aan het doormaken is. Als het aan hen ligt zijn verworvenheden als abortus en euthansisie binnenkort ook verleden tijd. Sex voor het huwelijk, dat willen ze met harde hand verbieden als het aan hen ligt en daarmee zijn de minder debiele denkbeelden wel mee aangestipt me dunkt. Vergeet alleen niet dat deze denkbeelden in onze eigen regering zitten, bij mensen die zich als onze volksvertegenwoordigers aangesteld voelen.

Maar het houdt niet op bij mensen in de regering. Dit soort extremistische denkbeelden zwerven ook door het bedrijfsleven rond, directeuren die rijk geworden zijn over de ruggen van anderen en alles bedekken onder de zogenaamde christelijke mantel der liefde. Mensen die de wereld naar hun hand zetten door met de bijbel in de hand hun net zo christelijke vrienden op andere hoge plaatsen in de maatschappij zetten. Je zou gerust kunnen zeggen dat de hele westerse wereld in handen is van mensen met denkbeelden die nog extremer zijn dan de meest radicale moslims. Daardoor hoor je er ook geheel niets over, ze hebben de media ook in hun zak zitten en daardoor bepalen ze ook de berichtgeving over henzelf. Het werkelijke gevaar is dan ook niet de moslimwereld, maar onze eigen mensen. De christenen zijn het werkelijke gevaar, zij zijn de reden dat wij nu aan de vooravond van een grootscheepse wereldoorlog staan. Zij zijn degene die dit aan alle kanten toejuichen omdat ze hierdoor nog meer macht toebedeeld krijgen, omdat ze dan hun denkbeelden over de wereld kunnen verspreiden en de wereld nog verder kunnen onderdrukken uit naam van Jezus en zijn woorden.

Daarom vraag ik je: Wie zijn nu de werkelijk engerds? Ik begin steeds meer geneigd om de christelijke gemeensschap als het werkelijke gevaar te beschouwen. Sterker nog, zij zijn het werkelijke gevaar!

Come back Kate

Gisteren was de documentaire Come back Kate op televisie. Voor de mensen die geen idee hebben waar deze over gaat. Het is een documentaire over de fans van Kate Bush, de zangeres die in de jaren tachtig en negentig wereldhits had met Wuthering Heights, Cloudbusting, The Man with the child in his Eyes en meer van dat soort nummers. Ze werd in het kader van Het uur van de Wolf uitgezonden en ondanks dat ik geen groot liefhebber van de muziek van Kate Bush ben bleef ik gefascineerd kijken. In ieder geval eventjes wierp het getoonde beeld en geluid genoeg fascinatie op om te blijven kijken.

Rustig zappend vond ik mijzelf voor de televisie toen ik opeens de stem van Kate Bush het nummer Wuthering Heights hoorde vertolken. Een vrouw lijkend op Kate Bush danste in de rondte alsof ze Kate Bush zelf was. Bijna wilde ik verder zappen toen een man begon te vertellen hoe hij Kate Bush stalkte toen ze nog in London woonde. Hij liet haar oude huis zien, haar achtertuin en vertelde hoe hij vroeger in haar tuin zat te roken en te schrijven. Blijkbaar had hij enkele biografieën over haar geschreven die ook daadwerkelijk uitgegeven waren. Het zou je maar gebeuren dat je vermeende stalker nog boeken over je wandel en handel gaat uitgeven ook. Hij bleef maar doorbabbelen, vertellen over hoe hij zichzelf installeerde op de brandtrap en bovenaan zijn oor op de deur drukte om te luisteren naar de geluiden binnenin. Hoe hij zich onderdeel liet uitmaken van de gebeurtenissen binnen, alsof ze geluiden maakte voor hem. Of hem expres in het licht en/of donker neerzette wanneer hij in de tuin was. Een zeer vreemde gewaarwording om zo iemand te horen vertellen, zeker omdat ik niet weet of het waar is. Hij zegt zelf dat het waar is en hij heeft inderdaad biografieën over Kate Bush geschreven. Ook over andere Kate's, maar die zingen dan weer niet.

Uiteindelijk raakt hij zijn obsessie voor Kate Bush kwijt als hij haar op de fiets in de straat tegenkomt en ziet wat een fragiele bange vrouw ze eigenlijk is. Dat de angst die ze uitstraalt geheel gebaseerd is op zijn verschijning verteld hij er niet bij, maar onderhuids en tussen de regels door is dat duidelijk te horen. Hij verteld dat al zijn fantasieën over wat hij zou doen als hij haar in levende lijve tegenkwam zou doen compleet verdwenen. Ze smolten als sneeuw voor de zon. Ze was in zijn ogen menselijk geworden, een doodnormale vrouw. Bang voor de wereld en alles daarin. Daarmee stopte zijn stalk-periode van Kate Bush en ging hij weer over tot de orde van zijn dag. Wat dat ook geweest mocht zijn.

Als afsluiting van dit stukje lieten ze hem poseren voor het oude huis van Kate Bush, in het donker waar lange schaduwen op het huis geprojecteerd werden. Een nummer van Kate Bush gaf de achtergrond meer kleur, liet de beelden voorzien van een geluid. Een clip voor het nummer ontstond, een vrij angstaanjagende clip aangezien het zwaar duister was wat er te zien was. Een man in een lange regenjas die zich verschuild in bosjes, in een achtertuin staan en omhoog kijkt terwijl zijn lange schaduw over het huis valt. Alsof zijn schaduw de voorbode is op de lijfelijke aanwezigheid die later door de ramen zal klimmen. Nu moet ik zeggen dat het nummer de sfeer nog meer versterkte. Ik weet niet welk nummer het was, maar het was een zeer claustrofobisch aandoende nummer. Heel veel ingehouden geschreeuw en een tekst die bijna angstig gefluisterd werd. Het geluid paste perfect bij de getoonde beelden. Ik heb nog nooit zo'n mooie clip gezien, ook al was het geheel niet bedoeld als clip maar slechts als stukje in een documentaire.

Daarna ging de documentaire weer over naar meer normalere mensen. Zoals een professor die haar ene brief geschreven had over een spelfout en een brief terugkreeg. Op zich was dit wel een grappig stukje, maar verder ook niet noemenswaardig en toen ze een portret schertste van een groepje fans die een meeting hadden op de verjaarsdag van Kate Bush ben ik afgehaakt. Toen werd het een doodnormale saaie documentaire over mensen die fan van iemand zijn.

De vrijblijvendheid van kraakpanden

Vol goede moed en verfrissende zin stonden we gisteren op Leiden Centraal omdat we naar het optreden van Thinguma*Jigsaw wilde gaan kijken. Enkele weken geleden had ik dit bandje ontdekt en leerde ik tevens dat ze in SUB071 te Leiden zouden optreden. Toevallig had ik ook nog nooit van deze zaal gehoord, dus het beloofde een avond te worden waarop twee vliegen in één klap geslagen zouden worden. Een leuk onbekend bandje in een net zo onbekende, maar waarschijnlijk net zo leuke zaal. De voorpret begon in ieder geval al vreemde vormen aan te nemen, aangezien elke internet-pagina die ik las en toevallig ook over muzieken handelde wel een recensie van Thinguma*Jigsaw bevatte. Overal waar ik maar las waren ze lyrisch over deze band en kregen ze niets dan lof toegewuifd. Niet dat ik ook anders verwacht had, want de nummers die ik van ze gehoord had vind ik ook om over naar huis te schrijven. Anders wilde ik ze natuurlijk niet zien optreden, slechte bands gaan we niet heen.

En daar stonden we dan op Leiden Centraal. Onderweg naar SUB071 gingen we. Ik had nog een collega zo gek gekregen om mee te gaan, dus het beloofde een jolige avond te gaan worden. Tenminste dat was wel de bedoeling. Alleen kwamen we al heel snel in de problemen. Problemen om de zaal te vinden waar Thinguma*Jigsaw zou gaan optreden. Nu vond ik de website van SUB071 al raar, nergens is een adres te vinden maar via via en veel zoeken kon ik een routebeschrijving vinden waar het pand zich zou moeten beginnen. Daarbij staat op hun site dat het vlakbij het Centraal Station van Leiden is en daar staan niet veel kraakpanden bij in de buurt, dus ik ging vol goede moed op weg. Maar blijkbaar was goede moed niet voldoende om de zaal te vinden. De zaal was totaal niet te vinden, nergens een aanwijzing waar het zou kunnen zijn. Een kraker met heel veel haast en weinig zin om te antwoorden kwamen we nog wel tegen, maar ik had het idee dat hij toch de waarheid sprak toen hij zei dat hij geen idee had. Daar sta je dan, met je goede gedrag en de slab in de handen.

Geen optreden van Thinguma*Jigsaw omdat de zaal waar ze optreden zo vreselijk vaag is over hun lokatie dat een normaal denkend mens ze gewoon niet kan vinden. Zou dat die vrijblijvendheid van de kraakpanden zijn? Of hebben we hier gewoon te maken met een stel zwaar autonome kraakgroep dat alleen hun eigen mensen binnen wil hebben? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat SUB071 van mijn lijst met interessante zaaltjes geschrapt is. Ze mogen van mij zoveel bands neerzetten die leuk zijn, ik zal er niet verschijnen. Vooral omdat ik geen idee heb waar ze zich gelokaliseerd hebben, maar vooral omdat het werkelijk van de zotte is om een zaaltje te hebben waarvan je nergens een adres van vermeld. Ik denk toch dat het iets voor de Leidse krakers is. Er zijn genoeg kraakpanden die bands neerzetten en laten optreden die gewoon met adres en alles op het internet te vinden zijn, maar die zijn allemaal buiten Leiden te vinden. Blijkbaar is de cultuur van krakers in Leiden toch geheel anders, in ieder geval zwaar rigide dat ze niet op een normale manier een zaaltje willen runnen.

Later hoorde ik dat het wenselijk scheen te zijn om ze een meel te zenden en dat je daarmee meer informatie kon verkrijgen, maar dat is ook nergens op hun site terug te vinden. Daarbij was er van de week een meel naar ze verzonden waar nooit een antwoord op teruggekomen is. Ik blijf er nu bij dat de Leidse kraakscene uit een stel autonome vreemdelingen bestaat. Mensen waar je beter ver vandaan kan blijven, mensen met ideeën die je liever niet wil aanhoren. Het zal met niet verbazen als ze gelinieerd zijn aan Eurodusnie, maar dat is een gigantische aanname en zal ik ook niet hard maken. In ieder geval is Eurodusnie een organisatie waar ik mijzelf héél ver bij vandaan wil houden. Hele engige mensen vind ik dat, maar dat is een heel ander verhaal. In ieder geval heeft Leiden er geen leuk zaaltje bijgekregen waar af en toe een nog leuker bandje optreed. Jammer.

Latere toevoeging: Maar gelukkig weten de mensen achter SUB071 mijn gezever ook te vinden en blijkt er een geheel logische reden achter te zitten. Ik heb mijn mening al weer bijgesteld en zal hoogstwaarschijnlijk in de toekomst toch eens een poging gaan wagen om binnen te geraken bij SUB071. Wordt vervolgd!

Scheiden doet lijden, ook voor anderen

Het volgende is meer een notitie aan mijzelf en een goede raad aan het nageslacht. Vandaag ben ik maar weer dan eens op de feiten gedrukt dat een scheiding veel langer door werkt dan je eigenlijk lief is. Inmiddels is het al meer dan een jaar geleden dat ik besloot de stekker uit mijn huwelijk te trekken omdat het gewoon niet werkt, voor mij niet, voor mijn ex niet en uiteindelijk ook voor de kinderen niet. Stoppen was nog de enige oplossing die ik kon zien en tot op de dag van vandaag ook zie, maar dat is inmiddels allemaal sloot onder een brug.

Totaal niet interessant derhalve, de scheiding is uitgesproken, de inboedel is verdeeld en de omgangsregeling met de kinderen is geregeld. Verder valt er ook niets over te zeggen. Het leven ging weer door, alleen werd het een leven na een huwelijk. Het leven van een gescheiden ouder. Van het weekend of eigenlijk pas zondag kwamen de gevolgen van dit feit naar voren.

Niet lang nadat het huwelijk op de klippen gestrand was besef je jezelf weer dat het leven doorgaat. Je gaat rustig proberen om het leven alleen verder op te pakken en uiteindelijk komt de liefde weer om de hoek kijken. Je krijgt een nieuwe relatie en daar is ook geheel niets mis mee. In tegendeel juist, wanneer je weer de liefde kan toelaten betekent het dat je weer open durft te staan voor het leven. Dat je weer geleerd heb van de gemaakte fouten en opnieuw een poging durft te ondernemen om nieuwe fouten te maken. Tenslotte heb je geleerd van je vorige relaties, van de narigheid waardoor je huwelijk is stuk gelopen en dat is in ieder geval een weg die je niet nogmaals gaat bewandelen. Je glimlacht het leven weer tegemoet en dat is goed voor iedereen. Goed voor jou, voor je nieuwe relatie en vooral goed voor de kinderen.

De blijdschap van een nieuwe relatie brengt ook een hele grote valkuil met zich mee. Daar werd ik vandaag met heel veel stelligheid van op de hoogte gebracht. Iedereen die zichzelf net verloren is in de verliefdheid wil natuurlijk de nieuwe geliefde aan jan en alleman gaan voorstellen. Dat is de glorie van liefde en de daadwerkelijke overwinning waarmee je kan zeggen dat je het leven weer aandurft en naar de toekomst kijkt. Daarbij heb je ook de verantwoording voor je twee oogappels, de kinderen uit je stukgelopen huwelijk en zij moeten natuurlijk ook deelgenoot worden van de nieuwe liefde in het leven. Ik kan je zeggen dat je niets liever wil dan de nieuwe liefde voor te stellen aan je kinderen. Mijn kinderen zijn het belangrijkste in mijn leven en zij wil je natuurlijk ook voorstellen aan de nieuwe belangrijkste persoon in je leven. Het liefst zo spoedig mogelijk. Iets meer menselijks is bijna niet voor te stellen.

Alleen blijkt maar weer eens dat het helemaal geen goed plan is om té hard van stapel te lopen. Nu is mijn relatie nog geheel solide, stevig en absoluut op weg om héel langdurig te zijn, aan de andere kant van de ouderlijn is het een ander verhaal. Jammerlijk is de relatie van mijn ex na ongeveer een half jaar en een beetje tot een abrupt einde gekomen. Zoals ik al eerder gezegd had wil je niets liever dan je nieuwe liefde voorstellen aan de meest belangrijke personen in je leven. Mijn ex is hier ook geen uitzondering, ook zij had haar nieuwe vriend aan de kinderen voorgesteld en hun levens steeds meer laten verweven. Tot afgelopen zondag toen de relatie die ze hadden tot een einde kwam. Hierdoor kwamen de kinderen opeens voor de geheel onvrijwillige keuze te staan waarbij ze iemand die ze vrij intensief zagen plots niet meer langskomt. Eigenlijk is het helemaal geen keuze geweest, de kinderen hebben nooit een keuze gehad. Ze werden geconfronteerd met een nieuwe liefde, zagen deze op regelmatige basis en opeens krijgen ze te horen dat deze niet meer komt. Dat komt hard aan.

Stompzinnig genoeg moet er eerst iets gebeuren voordat ik me ge realiseren dat de kinderen ook individuen zijn, dat ze ook gevoelens hebben en dat de keuzes die ik maak in mijn eigen leven ook gevolgen hebben voor mijn twee telgen. De keuzes die ik in het afgelopen jaar gemaakt heb kan ik niet meer terugdraaien en dat is ook helemaal niet nodig. Maar ik weet nu wel dat de kinderen heel veel uitleg nodig hebben. Dat ik ook rekening met hun gevoelens moet houden en beslissingen die mijn leven op z'n kop zetten niet te licht moet nemen. Gelukkig zal ik nooit meer een beslissing té licht nemen omdat dat juist een van mijn fouten in mijn vorige relaties was. Daar zit ik dus wel veilig, maar toch is het goed om in het achterhoofd te houden. Toch is het goed om in de toekomst nog eens op terug te kijken. Vandaar dat ik dit relaas neerschrijf. Voor mijzelf, voor mijn nageslacht en voor iedereen die het verder kan interesseren en wenst te lezen.

Met bloed in de mond

Met een pijnlijke lip werd ik vanochtend wakker. Op de een of andere manier was er een tand door mijn lip gekomen en mocht ik ontdekken dat deze er nog steeds in zat. Heel voorzichtig tilde ik mijn onderlip van de tand die zich er ingeboord had. De metalige smaak van bloed stroomde mijn mond in. Een warme gloed of meer een stroom kwam uit mijn lip zetten nadat ik de tand verwijderd had, maar gelukkig nam deze stroom zeer snel af. Ik ben nog steeds blij dat zaken als lippen vrij snel genezen of in ieder geval zeer snel ophouden met bloeden. De smaak van bloed op de tong is niet een aangename smaak. Daarbij ben ik wel eens gruwelijk misselijk geweest omdat er teveel bloed in mijn maag terecht gekomen was. Een ervaring die ik liever niet herhaald zag.

Ik liep naar de spiegel om de schade te bekijken. Voor mijn gevoel was mijn lip drie keer het normale formaat geworden en moest ik wel rondlopen met een gigantische bal op mijn gezicht. De spiegel was gelukkig wat vriendelijker. Mijn lip had absoluut een zwelling aan de linkerkant, maar vreselijk groot was deze niet. Ik wreef met een vinger over de zwelling waardoor er weer de smaak van bloed mijn mond in golfde. Het bleef bij slechts één golf van die metalige smaak, zo gauw de eerste druppels mijn smaakpapillen raakten trok ik mijn vinger weer weg. Ik gruwel nog steeds van de gedachte aan de misselijkheid uit het verleden. Ik keek nog een keertje goed naar mijn lip. De zwelling was tot de volle wasdom gekomen, rood en redelijk flink. Een klein balletje aan de linkerkant van mijn mondhoek. Ik zat er nog even aan te denken om iets kouds er tegen te drukken. Koude laat de zwelling slinken heb ik uit ervaring en overlevering geleerd, maar daar moet je wel even de tijd voor nemen. Tijd die ik vanochtend werkelijk niet had.

Ik liet het erbij en deed het licht in de badkamer weer uit. Duisternis omvatte mij in de donkere gang en ik liet de dag verder beginnen. Mijn lip mocht dan gezwollen zijn, het neemt niet weg dat de wereld gewoon verder draait. Inmiddels begint de ochtend al aardig te vorderen en bloed mijn lip geheel niet meer. Soms voel ik even met mijn tong aan het gezwollen stuk. Ik kan precies voelen waar mijn tand mijn lip binnengegaan is. Er hangt zo'n klein stukje vel los wat ik een beetje heen en weer kan bewegen. Het heeft een hypnothiserende werking op me. Ik moet er bij tijd en wijlen aanzitten. Gewoon even mijn tong in het gat steken en het losse velletje even omhoog halen. Gelukkig bloed het absoluut niet meer, anders zou ik het niet kunnen doen.

Heel veel letters

Pasgeleden vroeg je me waarom ik altijd van die ellelange verhalen neerschreef. Op dat moment kon ik je nog geen antwoord geven. Ik moest er over nadenken had ik tegen je gezegd. Nu heb ik erover nagedacht en kan ik je een antwoord geven. Ik schrijf van die ellelange verhalen omdat je anders helemaal niets meer te lezen heb. Tegenwoordig is het al te moeilijk om een boek te lezen, tegenwoordig is alles met letters al te moeilijk om te lezen dus zet ik gewoon een heleboel letters op een rij om je te vermaken. Het is niets meer dan tijdverdrijf op een scherm. Het is in ieder geval sneller dan een boek lezen, omdat een boek nog meer letters bevat. Nu weet je het...

Het Zevende Dwars Festival

Eigenlijk was ik van plan hier geheel niets over te gaan zeggen, lieve kijker. Maar ik kan het toch niet over mijn hart verkrijgen. Het zou zelfs een belediging naar de organisatoren die met heel veel moeite en waarschijnlijk met net zoveel liefde zoiets neerzetten. Hierdoor rest mij het feit om toch het verhaal te vertellen van het Zevende Dwars Festival. Ik kan namelijk geen andere conclusie trekken dat je echt iets gemist heb. Tenslotte heb ik je daar geheel niet gezien terwijl je er eigenlijk wel had moeten zijn.

Nu is het feit dat er zoiets als Dwars bestaat eigenlijk al een geschenk van de Goden. Het gaat en staat natuurlijk bij de gratie van de subsidie, anders zou de aandacht die zij aan avant-gardistische en experimentele muziek geven nooit kunnen plaats hebben. Tenslotte is de groep liefhebbers van deze klanken nogal klein en gering, maar aan de andere kant zijn de muzikanten die grasduinen in het creëren van deze muziek wel zeer belangrijk voor de ontwikkeling van de muziek zelf. Daarom is het zo belangrijk dat dit platform bestaat, dat iemand de moeite wil nemen om het een platform te bieden en ook de mogelijkheid kan krijgen. Maar bovenal wil ik de absolute deskundigheid van de mensen achter Dwars roemen, niet alleen weten ze keer op keer de parels tussen de zwijnen vandaan te plukken maar ze weten ook hoe de muzikale wortels van deze parels zijn. Daar kunnen heel veel zogenaamde connaisseurs van de experimentelere muzieken nog veel van leren, vooral omdat de mensen achter Dwars wél verder durven kijken dan scene-grenzen lang zijn.

Daarom durf ik ook te zeggen dat je iets gemist heb, mijn beste kijker. Je had gewoon in de zaal moeten zitten afgelopen zaterdag om daar met mij te kijken naar de indrukwekkende lijst bands die de mensen van Dwars voor ons het podium liet betreden. Het feit dat het festival geheel gratis en voor niets is wil ik zelfs nog buiten beschouwing laten. Zelf voor een schamele entreeprijs was deze editie een bezoek meer dan waard. Om te beginnen hadden ze de absolute gitaar-tovenaar Jack Rose gestrikt om enkele nummers te komen spelen. Persoonlijk ben ik totaal geen liefhebber van dit soort gitaarvirtiositeit, maar voor vele is Jack Rose de nieuwe belichaming van alle grote gitaar-grootheden die er bestaan. Nu moet ik ook toegeven dat hij zeer bedreven is in zijn gitaarspel en er weinig gitaristen zijn die dit kunnen evenaren, laat staan overtreffen, maar ik hou gewoon van nummers die ergens heen gaan. Die een verloop hebben, een verhaal willen vertellen en een gezicht hebben. Mooi gitaarspel is wel mooi, maar als het niet meer dan dat is blijft het voor mij leeg. Toch heb je Jack Rose mooi gemist.

Samen met Jack Rose is de band Hush Arbors op tour. Vandaar was het niet verantwoordelijk dat deze man ook enkele liederen ten gehore kwam brengen. Ondanks dat hij onder een orginele bandnaam door het leven gaat blijft het slechts één man met een gitaar. Wel een gitarist die via het meespelen met andere bands een aardige staat van dienst heeft opgebouwd. Zo zit hij in de begeleidingsband van Current 93 en zal ik hem binnen aanzienlijke tijd wederom gaan zien, maar dan als onderdeel van Current 93. Maar ach... Hush Arbors was niet een band om heel erg warm voor te gaan lopen, al vond ik het wel interessanter dan Jack Rose.

Daarin tegen was This Leo Sunrise wel een band die je gezien had moeten hebben. Het feit dat deze band nog steeds geen platencontract heeft is werkelijk ongelovelijk. Maar aangezien ze uit Nederland komen en grasduinen in de hoeken van Amerikaanse country en engelse folk zorgt dat ze een beetje in de obscuurheid blijven hangen. Edoch was dit de grote verrassing van de avond. Buiten dat de zanger een prachtige stem heeft waren de nummers ook van zeer hoogwaardige kwaliteit, arrangementen waar je U tegen kan zeggen. Ze werden voorgesteld als een band die neigt naar alternatieve Amerikaanse country, maar we waren het er unaniem over eens dat ze veel meer in hun mars hebben. Engelse folk-invloeden bijvoorbeeld, maar je had er maar bij moeten zijn. Dan had je er ook over mee kunnen praten, mijn beste.

Het Dwars Festival kenmerkt zich door artiesten uit de folk-hoeken een podium te geven. Meestal gaat het om bands die vrij verstilde muziek neerzetten en waarbij het gebruik van akoustische gitaren niet geschuwt wordt. Misschien dat dit de reden kan zijn dat ik je er niet gezien heb, maar zoals ik al eerder gezegd heb moet je af en toe ook over je eigen grenzen durven kijken. Soms moet je gewoon even de stoute schoenen aantrekken en gewoon even iets gaan luisteren wat je normaal gesproken nooit luistert. Het zal je verrassen. Dat deed Voice of the Seven Woods ook, ze wisten zelfs de organisatoren te verrassen leek mij. Van oorsprong is dit ook een éénmans folk-georiënteerde band, maar bij het Dwars Festival hadden ze meer weg van een zeer goede psychedelische folkband uit de late jaren zestig. Zij gaven mij weer het idee dat de psychedelica nooit gestorven is, maar al die jaren gesluimerd heeft in de diepe krochten van de muziekwereld. Vooral toen ze als toetje de hele folk-gebeuren lieten varen en een mooi potje pure oververvalste psychedelica neerzetten. Geniaal.

Net zo geniaal was de band waarvoor ik überhaupt naar het Dwars Festival was gegaan. Ik had in de beschrijving gelezen dat de band Tarantel bijna nooit optreed en de eerder gemaakte opnames van deze band voor de radio spraken mij zeer aan. Voor mij was het dé reden om af te reizen naar het verre Amsterdam, ik wilde Tarantel wel eens live op een podium zien en hun ceedees aanschaffen. Wat ik verwachtte kwam totaal niet overeen met wat we uiteindelijk voorgeschoteld kregen, maar dat kwam ook doordat ik Tarantel eigenlijk helemaal niet kende tot ik ze op de Dwars-site zag staan. Zo blijken de heren van Tarantel de ware pioniers van de Post-rock te zijn. Zij zijn degene die in de vroege jaren negentig begonnen met deze muzieken te formuleren en uiteindelijk te spelen. Over de loop der jaren zijn ze steeds meer uitgegroeit tot een band die zich uitspreekt voor de avant-garde rock en dat ook zeer verdienstelijk doet, maar dat allemaal terzijde. Bij het Dwars Festival brachten ze een totaal ervaring door beeld toe te voegen aan hun geluid. Nu ben ik meer een persoon die houd van het geluid en hebben de beelden minder invloed op mij, maar in dit geval was het een mooie combinatie. Tarantel bracht een set die op elk willekeurig industrieel feestje geheel niet misstaan hadden. Ergens durfde ik wel de vergelijking met de noise-band Wolf Eyes te maken, maar dat heb ik nooit hardop geroepen.

Ik vergeet helemaal wat te vertellen over de man die voor Tarentel op een podium stond. Een performer die naast geweldige muziek te maken het publiek ook op een lach wist te tracteren, maar wat kan ik over David Thomas Broughton zeggen.... Je had er gewoon bij moeten zijn, beste kijker. Dan had je met dezelfde lach op je gezicht naar het bizarre, maar zeer komische optreden van hem kunnen kijken. Al blijf ik erbij dat het optreden van Tarantel het absolute hoogtepunt was van de avond. Samen met This Leo Sunrise natuurlijk want zij waren het ook meer dan waard. Daarom zeg ik het nog een keer, mijn beste kijker. Je hebt absoluut iets gemist door niet te verschijnen bij het Zevende Dwars Fesitval.