Ook Vrij denkers zijn dogmatisten

Eerder berichtte ik al over het Free Thinkers Forum als een plaats waar discussies over het geloof, de dogma's van het geloof, de zin van het geloof en het nut van ongelovigheid bediscusseerd werd. Naar ik meende op een volwassen manier waarbij men de nadruk legde op de onzinnigheid van het geloven in God en de dogma's die daaruit vloeide. Nu kwam ik bij mijn eerdere verhaal slechts enkele dagen op het forum en had ik me eerlijk gezegd niet vreselijk verdiept in de eerder gevoerde discussies. Nu ben ik wijzer geworden, ik heb mezelf dieper ingelezen.

Waar ik dacht een volwassen groep mensen gevonden te hebben die het geloven op een duidelijke manier ter discussie probeerde te stellen bleek ik terecht gekomen te zijn bij mensen die zich bezich hielden met het bashen van Christen, Islamieten en andere dogmatische geloven. Mensen die zich Atheisten noemen, maar zelf ook niet meer zijn dan de dogmatische gelovigen die ze proberen de grond in te boren. Op zich is daar natuurlijk geheel niets mis mee, Christenen doen precies hetzelfde met mensen die geen-gelovige zijn dus van de andere kant heeft het wat mij betreft ook een vrijbrief. Alleen begon het mij te dagen dat ik hier te maken heb met een stel puberachtige dogmatisten toen ik in de "leuke linkjes" sectie begon te snuffelen.

Ik kwam daar enkele draadjes tegen waar de moderators vol trots meldde dat ze enkele internet-adressen hadden laten registreren. Toen begon het me te dagen, mensen die een adres als www.christenen.eu of www.atheisme.eu vol trots laten registreren en dan ook nog de eerste naar hun eigen website doorlinken wist ik dat het hier niet goed zat. Waar ik dacht eindelijk een volwassen groep mensen te vinden, atheisten die open staan voor de mening van anderen en gewoon proberen de onwaarheden van de gelovigen aan de kaak te stellen in volwaardige discussies, blijken ze niet beter te zijn dan conservatieve christenen. UIteraard doen zij precies hetzelfde, zij hebben tenslotte het webadres www.freethinker.eu laten registreren. Alleen zonder een vorm van doorlinking naar een Christelijke boodschap, dus misschien dat zelf geheel iemand anders erachter zit.

Op zich is dit soort gedrag nog niet eens het ergste, maar de manier waarop er over gesproken wordt deed me nog meer onraad ruiken. Voor die Atheisten blijkt het een heilige oorlog te zijn om het geloven an-sich uit de wereld te helpen, zij willen iedereen hun denkwijze opdringen. Hun niet-geloven is de norm die iedereen moet volgen, geloven is in hun ogen slecht en iedereen die dat doet is de vijand. Zij zijn werkelijk geen haar beter dan de conservatieve christenen die ze zo hardhandig proberen te bestrijden. Alleen proberen zijn niet iedereen het geloven in een christus-figuur op te dringen, maar proberen ze het geloven in niets aan iedereen op te dringen. Zonder überhaupt maar na te willen denken over hun acties, hun manier van werken en de dogmatistische manier waarop ze bezig zijn. Niet-geloven of het zijn van Atheist is duidelijk ook een geloof. Het is ook iets wat je aan anderen kan opdringen, een manier van denken en iets wat je aan anderen kan opdringen.

Ik kan daar niet in meegaan. Wat je gelooft is een ieders zaak, daar kan je over discusseren en praten. Daar kan je over nadenken, verder praten en elkaar in laten rusten. Maar ga niet iemand je denkwijze opdringen, want dan ben je werkelijk verkeerd bezig. Dat iemand wil geloven in een God, een persoon die aan het kruis is gestorven of in een hele lading Goden is hun eigen zaak. Ik geloof ook niet in kabouters, maar ik zal mijn mening niet een ander gaan opdringen. Ik wil discusseren over de denkwijze van anderen, maar ik zal altijd de mening respecteren. Wat iemand wil denken is hun zaak en wat ik denk is mijn zaak. Niets meer en niets minder, maar als je de mensen achter Freethinkers.nl moet geloven is alles wat met geloof te maken heeft de vijand. Iets dat met wortel en tak uitgeroeit moet worden. Hun missie om dit te doen is een heilige missie, een heilige oorlog tegen het "verkeerde denken".

Maar wat ik deze atheïsten ook probeer in de schoenen te schuiven, ze halen het lang niet bij de gevestigde ordes in de zin van de grote geloven. Christenen, Islamieten, Joden, Hindoeïsten enzovoort, allemaal zijn ze stukken erger dan wat ik deze atheïsten van wil beschuldigen. In mijn optiek zijn de Christenen de ergste soort aangezien we hier in de Westerse Maatschappij wonen welke gestoeld is op de Christelijke fundamenten. En zoals de bijbel ergens zegt (of juist niet, maar dan zeggen christenen het zelf) "Behandel anderen zoals je jezelf behandeld zou willen zien!" Eigenlijk doen de mensen achter www.freethinkers.nl niets anders dan wat de gevestigde christelijke organisaties al jaren en jaren doen. Deze milde vorm van revolutie moet derhalve alleen maar toegejuigd worden en dat doe ik ook. Ik zeg: Hou zee, recht zo die vaart!

Van Syd Barrett, met liefde

Soms is er een artiest die de wereld muzikaal gezien veranderd, daar zou ik een heleboel over kunnen vertellen. Zo'n artiest brengt een paar platen uit, speelt mee in een band die na zijn verscheiden wereldberoemd wordt en verdwijnt vervolgens uit de muzikale geschiedenis. Ik zou een heel verhaal over Syd Barrett kunnen typen, over zijn geweldige nummers, zijn kwaliteiten op muzikaal gebied, over zijn scheiding met Pink Floyd en zijn hedendaagse activiteiten. Ik zou zelfs kunnen vertellen over zijn hedendaagse antipathie tegen de muziekwereld en hoe dit zo gekomen is. Ik zou zoveel kunnen vertellen over Syd Barrett dat er boeken over volgeschreven kunnen worden, maar alles wat ik zou kunnen vertellen is allang verteld. Alle vulling voor boeken zijn al opgenomen in boeken. Ik zou niets nieuws kunnen toevoegen aan het verhaal van Syd Barrett. Het enige wat ik zou kunnen zeggen is dat het jammer is dat zijn muzikaliteit op een gegeven moment verloren is gegaan, dat hij zijn pijpen aan Maarten heeft gegeven en zijn gitaar aan de wilgen hing. Maar zelfs dat is te gemakkelijk te raden, zelfs dat is veel te vaak gezegd. Ook door mij.

Ik wil niets zeggen over Syd Barrett. Ik wil alleen nog naar zijn muziek luisteren, naar zijn woorden en zijn accoorden. Ik wil niets meer dan zijn platen keer op keer luisteren, horen hoe hij bij sommige nummers een verkeerde noot pakt, zijn stem eventjes overslaat en hoe hij wegloopt in een nummer. Ik wil zijn menselijk in zijn muziek horen, zijn goddelijke status in twijfel trekken. Maar zelfs dat kan ik niet, ik kan alleen luisteren, platen draaien en genieten. Alleen maar genieten van de accoorden, muziek, zijn stem en de woorden die hij geschreven heeft. Zelfs zijn kleine fouten maken de muziek nog echter dan echt, niemand kan dat evenaren hoe zeer ze het ook proberen. Syd Barrett blijft voor mij een God hoe zeer hij ook zijn best deed om menselijk over te komen. Zijn muziek brengt te veel mee om fouten te kunnen horen, zelfs die horen op de plaats waar ze zitten. Ik kan er niets meer van maken, hoe zeer ik het ook anders zou willen zien.

Ach, Syd Barrett wat benijd ik jou. Jouw status, jouw muziek. Je was je tijd te ver vooruit en bracht te veel emotie in jezelf mee. Ik luister nog steeds naar je muziek en over honderd jaar zal ik dat weer gaan doen. Syd Barrett, jij bent liefde, jij bent vleesgeworden emotie in muziek. Je tilde de wereld naar een ander niveau en we hoeven nooit meer terug. We zullen je voeten moeten kussen, een standbeeld voor je oprrichten en je eren tot overmorgen. Maar dat doen we niet, dat willen we niet. Ik wil alleen luisteren naar je muziek, genieten van je woorden, verdrinken in je stem. Elke dag kan ik het horen, als koffie in de ochtend. Jouw muziek is een verslaving, een heerlijke verslaving die eeuwig gaat duren. Syd Barrett, ik dank je wel. Moge je leven er eentje van vrede en rust zijn. Voor mij ben je een God.

Dinsdag 11 Juli 2006:

Het nieuws over het overlijden van Syd Barrett gaat door de wereld.
Mijn hart treurt terwijl ik alle platen die ik van hem bezit nog een keer beluister. Nu is hij daadwerkelijk de God waar ik hem altijd voor gehouden heb.

Syd Barrett
1946-2006
R.I.P.

Ontwijkend gedrag

Dingen die gedaan moeten worden, woorden die geschreven willen worden, zaken die zich willen uitspreken. Verantwoordelijkheden nemen voor de acties die afgesproken zijn. Allemaal dingen die op mijn schouders rusten, zelfs op mijn schouders drukken, maar waar ik maar geen begin mee kan maken. Ik wil er wel graag een begin mee maken, alleen vertoon ik bij de eerste aanzet tot plannen een ontwijking in mijn gedragingen. Ik begin met andere dingen bezig te zijn dan met hetgene waar ik me mee bezig zou moeten houden. Ik laat andere woorden uit mijn vingers vloeien dan de woorden die ik eigenlijk zou moeten opschrijven. Ik ga naar andere muziek luisteren dan de muziek die ik zou moeten horen, luisteren en in verdiepen. Ik ontwijk de verantwoordelijkheden die ik mezelf toe gezet heb, ik ontken dat ze op mijn schouders drukken.

De last tors is mee als een rugtas op mijn hoofd, steeds meer erbij stapelend totdat ik langzaam ineen zak onder het gewicht. Pas dan begin ik met vliegende vaart de dingen te doen tot de last weer dragelijk word. Totdat ik weer kan staan en durf te zeggen: "Kijk, ik heb toch iets gedaan!" Maar stiekem weet ik wel beter, stiekem weet ik dat ik mijn verantwoordelijkheden probeer te ontduiken door andere dingen te gaan doen. Door woorden te gaan schrijven die alleen mij tot doel zijn, door te creëeren wat niet gecreëerd hoefde te worden. Alleen als het er eenmaal is blijkt ook dat zinvol te zijn, zinvol voor mij en zinvol voor anderen waardoor ik weer verder kan gaan in mijn ontwijkende gedrag. Ik weet dat ik dit doe, ik weet dat ik probeer mijn verantwoordelijkheden op te stapelen om mezelf onder druk te zetten. Onder druk werk ik nu eenmaal beter, onder druk kan ik mijn prestaties beter onder woorden brengen. Wanneer ik gewoon zonder enige mate van deadline iets aan het doen ben denk ik er niet over na. Ik ga dan wouwelen en praten tegen de lucht. Niemand is daarmee geholpen, niemand zit daar op te wachten.

Maar dit is ook geen aanvaardbaar gedrag. Ik moet gewoon schrijven wat geschreven moet worden, doen wat ik afgesproken heb en niet alles opstapelen tot het allerlaatste moment en dan nog te laat komen met de producten. Zelfs al zijn mijn creaties van hoogwaardige kwaliteit wil het niet zeggen dat ik steevast te laat en achter de feiten aan moet lopen. Ik moet eens ophouden met het ontwijkende gedrag en beginnen met de dingen die ik moet gaan doen. Ik moet NU gaan beginnen met de zaken die geschreven moeten worden. Ik moet, ik moet. Van mezelf moet ik dat. Maar ik kan het niet, ik probeer het elke dag weer maar het is als een verslaving. Een verslaving om constant de grenzen op te zoeken, de adrenaline te laten stromen omdat het steeds hoger opstapelt. Net zo lang tot de druk ondragelijk word en ik die kan verlichten. Ik ben gewoon verslaafd aan laksheid. Ik geef het toe, zelfs dit is ontwijkend gedrag. Zelfs deze openbarende woorden zijn niets meer dan een poging mezelf te ontdoen van mijn verantwoordelijkheden. Om ze nog even verder uit te stellen, maar ik kan het niet meer. De druk is nog niet hoog genoeg, maar ik kan er niet meer tegen. Vandaag is het genoeg!

Schrijven zal ik, luisteren zal ik. Luisteren en schrijven. Woorden zullen uit mijn vingers vloeien, de woorden die geschreven moeten worden en ik zal goed zijn. Het zal goed zijn, ik zal presteren zonder druk. Ik zal presteren zonder druk omdat ik mezelf onder druk zet. Ik zal het doen, de stapel moet weg. Helemaal weg. Vandaag , morgen en de dagen daarna. Geen ontwijking meer, gewoon schrijven met af en toe een rustpauze om te eten. Dat moet gewoon. Ik kijk er nu al tegenop.

De deur van het museum

Gisteren moest de dag worden dat wij als gezin een dag het museum zouden gaan bezoeken. Ondanks de warmte, het eigenlijke strand en/of zwembadweer hadden wij besloten eens een dagje cultureel te gaan doen. Gewoon een dagje museum bewandelen om de kinderen een beetje culturele waarde bij te brengen en ze de emotie van oude voorwerpen bij te brengen. Daarbij kan een beetje culturele onderbouwing in de vorm van schilderijen ook nooit kwaad dus was het zaak om een museum te nemen dat van alles wat te bieden had.

Ikzelf had goede ervaringen opgedaan met het Teylers Museum in Haarlem. Volgens eigen zeggen is dat het oudste museum in Nederland en aangezien hun deuren al in zeventienvierentachtig al opengingen lijkt het me dat ze die claim met glans waarmaken. Daarbij staat het Teylers ook nog in een van de oudste steden van Nederland Haarlem, dus eigenlijk was er niet meer cultuur in de oudheidkundigheid te vinden in één plaats. Het Teylers zou het gaan worden en voordat de kinderen boe of bah hadden kunnen zeggen bevonden wij ons voor de fraaie deur van het Teylers museum. Misschien is het lichtelijk overdreven om te stellen dat de kinderen geen boe of bah konden zeggen omdat het al een onderneming was om ze door de zeer fraaie straten van Haarlem te krijgen voor we überhaupt de trappen van het museum konden zien, maar toen we er eenmaal waren was het snel over met de tegenstribbelingen. De deur was gesloten.

Wat had moeten uitlopen op een fraaie onderneming, lopen tussen volgens oude tradities uitgestalde fossielen, de instrumenten waarvan alleen de museumbewaarders de werking nog van kenden en de geschilderde landschappen van oude meesters, strandde deze jammerlijk voor de gebrandschilderde deur van het Teylers Museum. Een museum dat voor de dag van gisteren potdicht zat om ons onduidelijke reden. Geen snelle blikken op uitgestalde mineralen, geen uitleg bij de leugenstenen, geen pogingen om de kleinde handjes van de van der Graaf Generator in de eerste zaal te houden. Niets van dit alles. Zelfs geen afvragingen bij de vreemde instrumenten die gemaakt waren door onbekende uitvinders en onbekende klanken zouden kunnen voorbrengen. We zouden onszelf ook niet kunnen verbazen bij het tikken van een prachtig zakhorloge terwijl we dat aan de andere kant van de zaal zouden horen. Onzelf nooit kunnen afvragen wat er achter de groene gordijntjes in dezelfde zaal bevind. Helemaal niets, alleen een dichte deur. De kinderen zouden nooit kunnen genieten van de fraaie overgang van de achtiende eewse bouwstijl naar twintigste eeuwse stijlen, zelfs ik zou het weer moeten missen. Dat allemaal door één dichte deur. Een volslagen onbekend blijvende dichte deur.

De kinderen waren natuurlijk allang blij, zij hadden eigenlijk liever zin in een dagje zandrennen, schelpen rapen en happen in miniscule korreltjes tussen hun boterhammen met kaas en worst. Gelukkig voor ons was dat ook niet meer mogelijk gezien het tijdstip en de afstand tussen ons tot het dischtbijzijnde strand. De dag kon alleen maar afgesloten worden met een verveelde wandeling door de fraaiste stad van Nederland, een stad waar alle winkels afgesloten waren met rolluiken. De gevels glommen in het zonlicht en de stilte op straat groter was dan het verkeerslawaai. Gevieren liepen we deze tocht, het hoofd gebogen over de gemiste kanzen. De gedachten vol van de toekomstige mogelijkheden, niet wetenede of we hier nog ooit terug zouden komen. Niet wetend of we morgen wel het strand zouden voelen tussen onze tenen. Het was een dag om snel te vergeten, maar werd een dag die ons nog lang zou heugen. Het was gezellig.

De herrijzenis van Andre Hazes

We schrijven drieëntwintig september tweeduizend-en-vier, het land wordt getroffen door het nieuws dat de Grootste Volkszanger naast Johnny Jordaan dood gevonden is. Hij is overleden aan een hartstilstand in een Woerden's Ziekenhuis. Rachel Hazes en zijn kinderen zijn ontroostbaar, het land verkeerd in diepe rouw en vier dagen na zijn dood mag en kan het land afscheid nemen van Andre Hazes in de Amsterdamse ArenA. Hij ligt gedurende een avondvullend afscheidconcert van Nederlandse Volkszangers en andere helden opgebaard op de middenstip. De gelegenheid wordt live uitgezonden over de Nederlandse televisie, het is een aangrijpend moment in de geschiedenis van ons kleine landje. Op één dag zijn we allemaal fan van de man die ons liederen als "De Vlieger" bracht. Die ons liet meebrullen op "n Beetje Verliefd" en "Zeg maar niets meer". De enige zanger die Nederland liet huilen met de tekst van "De Glimlach van een Kind" Hij was dood en zou nooit meer zijn stem kunnen laten horen. De geldmachine was dichtgedraaid.

Tenminste dat is wat wij allemaal moesten denken. Maar een geheim plot betreffende Andre Hazes is nu boven komen draaien. Er zijn geruchten de wereld in gekomen dat Andre Hazes helemaal niet dood is. Zijn vrouw Rachel Hazes wilde niet scheiden van zijn inkomsten, ze was het wel zat dat Andre Hazes in een constante alcoholische roes verkeerde en haar slecht behandelde maar van zijn geld hield ze het meeste. Toen haar het woord "Scheiden" voor de voeten werd geworpen zag ze opeens haar rijke leventje ineen storten. Misschien zou ze een royale alimentatie kunnen ontfrutselen, maar het zou nooit worden als de momenten die ze met Andre door zou brengen. Ze zou haar leventje vaarwel moeten zeggen en buiten dat zouden haar kinderen ook in één klap vaderloos worden. De geschiedenis van Andre Hazes had dit al meerdere malen laten zien en Rachel Hazes had hier weinig zin in. Ze bedacht een plan, een heel sluw plan.

Iedereen wist dat Andre Hazes een liefhebbertje van bier was. Bier in grote hoeveelheden en het liefste elke dag, meerdere keren op een dag. Wat is dan makkelijker dan zo'n iemand dood laten verklaren door een gerenommeerd ziekenhuis. Een ziekenhuis waar mevrouw Hazes toevallig wat exclusieve dokters kende door bezoekjes die ze daar wel eens aflegde (hier wil ik verder niet op ingaan omdat het alleen afleidt van het dubieuze verhaal wat ik je hier voorschotel) Na maanden plannen was het eindelijk zover. Andre Hazes werd onder valse voorwendselen opgenomen in het ziekenhuis. Helaas genoeg is het niet gelukt om te kunnen achterhalen wat die voorwendselen geweest zijn aangezien deze doofpot veel dieper is dan deze lijkt, maar Andre Hazes kwam in het ziekenhuis terecht. Na slechts enkele dagen hier verbleven te zijn na wat verluidt een ziekbed na een hartinfarct was, overleed Andre Hazes op drieëntwintig september. Rachel was zogenaamd ontroostbaar terwijl in alle geheim Andre Hazes naar huis vervoerd werd in gedrogeerde toestand. Nu vraag ik me nog steeds af wat Rachel Hazes haar kinderen heeft verteld op dat moment, maar gezien de gehele situatie verwacht ik dat ze tegenover hen er nooit een geheim van gemaakt heeft dat ze hun vader publieke liet "sterven". Daar lijkt het in ieder geval wel op.

In één klap werd Rachel Hazes en haar kinderen erfgenaam van het Andre Hazes-fortuin en de gehele nalatenschap betreffende het oeuvre van Hazes. Opeens kon ze bezitten over alle royalty’s die jaarlijks het Hazes-gebouw binnenstroomde en opgingen aan de dagelijkse dingen van het gezin Hazes. Maar het mooiste van alles was dat ze Andre Hazes gewoon nog in leven hield, gevangen in har kelder. Nu woont de goede man daar prinsheerlijk aangezien ze naast het uitbroeden van dubieuze plannen het niet over haar hart kon verkrijgen om de man van wie ze het rijke leven geërfd had op water en brood te zetten. Maar gevangen is gevangen, Rachel mag dan hem goed behandelen zijn geld ziet hij nooit meer terug. Hij mag blij zijn als hij één krat bier in de week krijgt, al is dit natuurlijk pure speculatie aangezien ik geen inzage in het uitgavenpatroon van Rachel Hazes kan krijgen.

Maar nu was Andre Hazes publiekelijk "dood", er moest toch een constante stroom van geld binnen blijven komen en dat was precies de reden dat Rachel Hazes hem in leven heeft gehouden. De enige man die een constante stroom geld kon klaarspelen was de levenszanger zelf, zij kon dat niet en zijn royalty’s zouden op een gegeven moment ook langzaam opdrogen tot een langzaam stromende bron. Rachel wilde meer, ze wilde veel meer. Door hem in leven te houden in de kelder, zogenaamd dood kan ze nog steeds over zijn stem beschikken. Hij kan nog steeds al zijn oude liederen herinzingen waarna zij naar de platen maatschappij kan gaan om een nieuwe verzamelceedee uit te laten geven. Inmiddels is ze zelfs zo ver gegaan om een nummer van Andre Hazes te laten verknippen door de rapper Ali B. Een nummer dat perfect inspeelt op de hedendaagse wereldkampioenschappen voetballen waar de Oranjegekte weer hoge ogen scoort in de rest van de wereld. "Wij houden van Oranje" van Ali B. met Andre Hazes is geheel in de kelder van Huize Hazes opgenomen en hiermee is Rachel in de fout aan het gaan. Het nummer opnieuw laten inzingen door Andre is tot daaraan toe, maar inmiddels is ze zo vreselijk op de inkomsten van zijn muziek belust dat ze fouten begint te maken. Een fout die met het schrijven van dit stuk angstvallend duidelijk begint te worden.

Maar mevrouw Rachel Hazes is ook niet voor één gat te vangen. Ze weet heus dat ze Andre Hazes niet tot zijn daadwerkelijke dood in de kelder kan laten wonen. Op een gegeven moment zal ze willen verhuizen of komt iemand achter haar vreselijke geheim en zal ze moeten boeten voor haar daad. Inmiddels is ze bezig met een reïncarnatie van Andre Hazes, het begon al een tijdje geleden met de zogenaamde Andre-kikker waarbij ze beweerde dat Andre Hazes als kikker bij haar teruggekeerd was. De alom hysterische mediagekte om deze beweringen gaf natuurlijk aanleiding voor veel speculatie en grappen, maar hoe vaak mensen ook beweerde dat ze de kikker gekust had Andre Hazes werd het niet. Dit was natuurlijk ook niet de opzet van Rachel Hazes, Nederland mag dan geloven in God (en haar) sprookjes gaan er niet meer in. Neen, Rachel Hazes is bezig Nederland voor te bereiden op de wederopstanding van Andre Hazes waarmee hij, in haar ogen, populairder kan worden dat Jezus Christus. Hiermee hoopt ze natuurlijk dat zijn inkomsten hierdoor expansioneel zullen toenemen en als ze er inderdaad in slaagt om het te laten herrijzen, zal dat ook gebeuren. Maar ik weet beter, ik weet van het dubieuze plan van Rachel Hazes. Ik weet dat Andre Hazes niet dood is en eerlijk gezegd hoop ik dat hij vredig in die kelder sterft om Rachel van haar inkomsten af te snijden. Ik hoop dat van harte.

De ontkenning

Al dagen voerden we hetzelfde ritueel op. Misschien waren het al weken, ik was vergeten de dagen te tellen. Ik ben vergeten mijn herinneringen op orde te brengen. Elke dag hetzelfde, elke dag hetzelfde ritueel. Ik kwam haar kamer binnen, zij zat op haar stoel bij het raam en ik ging naast haar zitten om naar haar te kijken. Niets meer, niets minder. Soms sprak ze drie woorden, soms zei ze de hele tijd niets. Elke dag was een kraal aan de lange ketting die ze voor me aan het weven was. Op een gegeven moment raakte ik de tel kwijt en werd het gewoon iets dat ik moest doen die dag. Ik dacht er niet meer over na, ik keek niet meer naar haar. Soms volgde ik haar blik door het raam en bleef net zo lang kijken tot ik het ook zag. Mijn dagen waren de hare geworden. Misschien was ik haar geworden..

"Zal ik je vertellen hoe ik dood ging?" vroeg ze me een dag. Ik keek haar aan en knikte toestemmend. Haar blik verried niets, geen emotie, geen traan. Ze nam een slok van haar water dat ik haar die dag gegeven had. "Even de keel smeren." Ze nam nog een slok. "Het wordt een lang verhaal, denk ik." Ik knikte weer, bang deze openbaring te doorbreken met mijn stem. Ze sloot haar ogen alsof het verhaal binnenin haar hoofd geprent stond. Achter haar oogleden kon ik de schichtige bewegingen van haar ogen zien. Een glimp van emotie? Het was niet belangrijk.

"Ik hield van hem, maar dat wist je al." begon ze haar verhaal. "Ik hield echt van hem, vanaf het eerste moment dat we elkaar ontmoette. Hij was de man die ik al die jaren gezocht had en eindelijk gevonden. Tenminste dat dacht ik toen. Nu weet ik wel beter, nu wel...." Ze zuchtte. "De eerste dagen waren fijn. De hele dag liepen we met elkaar, deden dingen met elkaar en waren gelukkig tot het moment dat ik bij hem ging wonen. Misschien gingen we ook te snel, misschien had ik niet zo snel bij hem in moeten trekken. Maar in die tijd was de roze wolk te groot om te overzien wat ik nu weet. Ik was nog naïef  dat veranderde wel snel. Zo gauw ik mijn voeten op de bank had gelegd begon hij paranoïde te worden. Zijn gedrag naar mij toe werd steeds vreemder, hij werd jaloerser en jaloerser. Als ik boodschappen gedaan had en ik was vijf minuten later dan hij beoogd had kwam hij me al zoeken. Het werd van kwaad tot erger. Op een gegeven moment kon hij het niet meer aan als ik het huis verliet. Ik moest binnen blijven van hem, hij begon me steeds vaker op te sluiten als hij wegging."

Er viel een stilte terwijl ik weer teruggeworpen werd in de witte omgeving waarin ze nu woonde. Ik keek haar aan. Geen enkele emotie toonde zich op haar gezicht. Nog steeds had ze haar ogen gesloten en kon ik haar oogbollen heen en weer zien schieten achter de leden. Ze likte aan haar lippen en begon weer. "Ik accepteerde het natuurlijk niet om opgesloten te worden in huis. Ik wilde ook naar buiten en dat liet ik hem ook merken. We kregen steeds vaker ruzie en na verloop van tijd werd hij gewelddadig  Hij begon me te slaan, hard tot ik bloedde en dan had hij weer spijt. Bedoelde hij het niet zo en was hij weer een tijdje lief. Ik geloofde hem altijd, maar nooit kon ik hem bewegen om mij naar buiten te laten. Hij liet me gewoon niet meer gaan. Langzaam aan begon ik een plan te broeden om weg te gaan. Ik moest een keertje naar buiten, ik wilde niet bij hem weg. Ik wilde alleen naar buiten gaan, in de zon staan. De regen op mijn gezicht voelen. Wind in mijn haren, dat soort dingen. Ik miste dat, maar hij begreep dat niet. Zijn jaloersheid was te immens om nog voor rede vatbaar te zijn, dus smeedde ik in het geheim plannen. Maar zijn paranoia was als een zesde zintuig, de eerste dag dat ik mijn plannen begon te maken had hij me al door.

Hij bond me vast en sloot me op. Zo ging dat dag in dag uit. Als hij wegging bond hij me vast en sloot me op in een kamer. Al mijn plannen vervaagde tot niets, buiten was iets wat voor mij niet meer kon bestaan. Maar hij hield niet op bij me vastbinden, hij weigerde te geloven dat ik nog wilde ontsnappen. Hij kon niet geloven dat ik bij hem wilde blijven. Hij begon me te martelen, te slaan en pijn te doen. Veel pijn te doen. Hij verkrachtte me dagelijks terwijl ik de touwen steeds harder aansnoerde."

Een snik ontsnapte aan haar keel en ik dacht aan de foto's die ik van haar gezien had. Afschuwelijke beelden van haar lichaam zoals ze hier naar binnen gebracht werd. Haar lichaam een gruwelijke wegenkaart van littekens en genezende wonden. Ze was opengesneden op diverse manieren geweest, verbrand en zo strak vastgebonden geweest dat de touwen blijvende striemen gemaakt hadden op haar lichaam. Haar borsten waren kompleet vertekend door littekens  haar buik was niets meer dan een netwerk van lijnen en haar benen. O.. haar benen. Alleen haar armen waren schoon, de mooie egale huid van haar armen stak af bij de rest van haar lichaam. Misschien had hij iets met armen, raakte hij daar opgewonden van. Ondanks dat haar polsen rauw waren van de touwsneden waren de rest van haar armen gaaf.

"...achtte hij me weer." Ik schrok op uit mijn gedachten. Ik had een deel van haar verhaal gemist door mijn afdwaling. Hoe had ik zo stom kunnen zijn, dat mocht ik niet nogmaals laten gebeuren. Terug naar haar verhaal, al liet ik niets merken dat ik een gedeelte verloren had. Straks viel ze helemaal stil. "Op een dag merkte ik dat ik zwanger was." Ze boog haar hoofd terwijl ze aan dit nieuwe hoofdstuk was. "Het was mijn grootste nachtmerrie. Ik wilde helemaal niet zwanger zijn, wat hij met mij deed kon me inmiddels niet meer schelen. Hoe vaak hij me ook vernederde, me verkrachtte en me pijnigde ik kon het wel hebben. Ik kon wegvluchten in mezelf, mijn geest laten zweven op de pijn die hij veroorzaakte en weggegaan. Dromen van buiten en de wind in mijn haren voelen. Maar nu was ik zwanger. Hoe moest dat met mijn, met ons kind? Zou hij het afpakken? En als het een dochter was... zou hij haar dan ook als mij gaan behandelen. Haar vastbinden en als ze oud genoeg was verkrachtten? Ik kon daar niet aan denken. Ik dacht liever dat ik een zoon kreeg. Die zou zijn trots worden. Zijn zoon, hij zou natuurlijk niet naar buiten kunnen gaan. Maar hij zou zijn trots zijn. Zo sprak hij ook vanaf het moment dat hij erachter kwam dat ik zwanger was. Hij zou een zoon krijgen en hij zou trots zijn. Zijn zoon zou opgroeien in zijn evenbeeld en we zouden een gelukkig gezinnetje vormen. Wij met z'n drieën. De voortdurende martelingen stopte van het ene moment op het andere. Hij bond me alleen nog vast om me te verkrachten, dagelijks te verkrachten. En mijn buik groeide  Zijn kind groeide in mij en hij bleef praten over zijn zoon. Hoe gelukkig we zouden worden. Daar praatte hij over terwijl hij me verkrachtte, terwijl hij me voerde en terwijl hij toekeek als ik mijn ontlasting liet lopen.

En ik geloofde hem. Ik bleef bij hem omdat ik hem geloofde. Ik hield namelijk van hem. Maar dat heb ik je al verteld." Ze keek weer naar buiten. Naar de regen die door de bomen gierde, naar de spetters op het raam. Het gesprek was afgelopen, ik liep naar buiten om de wind in mijn haren te voelen. Om de regen mijn gezicht nat te laten maken.

Van witte kleding naar stoelen

Het was een zondag toen ik haar ontmoette. Het weer was niet echt geweldig. Niets om over naar huis te schrijven zou mijn moeder zeggen. Het miezerde een beetje, niet dat je er nat van werd maar het was gewoon onaangenaam om doorheen te lopen. De temperatuur was ook niet echt hoog. Ik liep de kamer binnen waar ze zat terwijl ik mijn jas uittrok. Het beetje vocht druppelde zachtjes op de grond. De kamer was wit. Witte muren, witte gordijnen, witte kozijnen. Geen spatje kleur te bekennen.

Zij zat bij het raam. Op een witte stoel, een beetje goedkoop aandoende stoel. Een stoel die je veel in kantineruimten aantreft. Plastic leuning en zitting op een paar stalen buizen als poten. Het plastic was wit, net als haar kleding. Een witte katoenen broek en bijpassend shirt. Ze keek niet op toen ik binnenkwam, terwijl ik toch redelijk luidruchtig was om haar aandacht te kunnen trekken. Ze bleef gewoon naar buiten kijken. Alsof er in de regenachtige buitenwereld iets intessanters te zien was dan even te kijken wie haar kwam bezoeken. Ze knipperde niet eens met haar ogen, maar dat kan ook mijn eigen verbeelding geweest zijn.

Ik liep naar haar toe. Mijn schoenen lieten vervagende natte voetsporen na op het witte grondzeil. Ik lette er niet op en zij ook niet. Een tweede stoel stond bij de tafel in het midden van de kamer. Ik pakte de stoel en nam naast haar plaats. Ik volgde haar blik naar buiten proberend te ontdekken wat ze zo fascinerend vond. Niets dan kleine regendrupeltjes op het raam en de werveling van de wereld in de nattigheid kon ik ontwaren. Ik verloor snel mijn interesse terwijl zijn gefixeerd bleef op het raam. Voorzichtig verlegde ik mijn blik naar haar. Kleine blikjes wagend uit mijn ooghoeken nam ik haar op. Hoe ze daar zat, haar handen op haar schoot. Blik vooruit gericht naar het raam, een verbeten mond alsof ze zichzelf moest verbijten om niets te zeggen. Haar witte kleding ging langzaam op in de witte achtergrond van de stoel en muur. Ik zou bijna kunnen zeggen dat ze onzichtbaar had kunnen zijn als ze een beetje moeite zou doen, maar ik hield mijn mond. Ik bleef kijken en deed dit steeds brutaler. Ik liet na een tijdje merken dat ik haar aankeek, naar haar golvende bruine haren die tot op haar schouders vielen. Haar blote voeten onder haar stoel geschoven en haar handen. Haar nagels afgebeten tot op het vlees, net niet bloedend maar een beetje doorkauwen zou dit resultaat opleveren.

"Ik hield van hem..." sprak ze zachtjes tussen haar lippen door. Ik zie niets, mijn blik was weer afgedwaald naar de regen buiten. De miezer was overgegaan in een hardere regen. De druppels op het raam waren verworden tot kleine stroompjes die hun sporen naar beneden trokken. "Ik hield van hem..." zei ze nogmaals. Ik draaide mijn hoofd. "Dat weet ik" antwoordde ik. Bij het horen van mijn stemgeluid draaide ze haar hoofd naar mij en fixeerde haar blik zich op mijn ogen. Haar mooie bruine ogen. Lichtbruin met een groene aura erom heen, ik verdwaalde bijna in die ogen toen ze me aankeek maar ik bleef mezelf. Ik bleef daar in die witte kamer, met haar. Altijd maar met haar. Het moment duurde niet lang. Ze hield van hem sprak ze weer. Ik zei niets en ging weg.

Het intellect van een citroen

Het internet is gevuld met leuke plaatjes, verhalen en andere bizarriteiten. Maar soms vind je iets dat het doorvertellen waard is, zoals het verhaal van deze dame (hier links op de foto) Zij was haar echtgenoot een beetje zat en besloot om samen met haar vriend hem vroegtijdige euthanasie te laten beleven. Het verhaal wilde dat terwijl haar echtgenoot een uiltje lag te knappen op de gezins-sofa haar vriend een groot mes in zijn keel stak om de dood te verspoedigen.
En dan zit je met een grote hoop dood vlees, een lichaam waar je niet makkelijk mee uit de voeten kan en eigenlijk het beste wat lol mee kan hebben. Om een lang verhaal kort te maken, de dame en heer ontkleedde zich tot op den naakte huid en begonnen het lichaam aan stukken te zagen. Om de feestvreugde te vergroten maakten ze foto's van hun vorderingen om dit later nog eens terug te kunnen kijken.

Dit werd uiteraard een foto reportage om nooit te vergeten. Enig probleem was dat dit verhaal zich afspeelde in het pre-digitale fototijdperk. De foto's moesten ontwikkeld worden en zie maar eens een fotozaak te vinden die dit soort foto's doodleuk gaat ontwikkelen zonder dat er een haan naar de politie gaat kraaien. Het duurde even, maar het stel wist een vriend te vinden die toevallig in een fotozaak werkte. Hij zou het klusje wel even klaren, hij zou zorg dragen voor de ontwikkeling van dit setje foto's die een duidelijk crimineel fenomeen laten zien. Een fenomeen van een stel idioten waarvan het maar goed is dat ze geen last hebben gehad van voortplantingsdrang.

Nu liepen ze tegen de lamp omdat de fotozaakvriend niet de enige was die de foto's onder ogen kreeg. Een collega van hem kreeg de dankbare taak de foto's in het mapje te stoppen en vond de voorstelling wat te verontrustend om niet mee naar de politie te gaan. Ontkennen had nog weinig zin, honderdeneen foto's waarop de dame, heer en een langzaam ontmanteld lichaam te zien waren bleek voor de rechter genoeg bewijs om ze tot een kleine dertig jaar in het gevang te doen belanden. Zover het verhaal gaat zitten ze daar nog steeds en blijven ze er nog wel even zitten. Eenzaam, alleen en met alleen de foto's als herinnering. Uiteraard belanden die weer op het internet met het bijbehorende verhaal. Ik sluit af met nog een aantal uit de leuke serie foto's.






Eigenlijk wisten ze de serie nog verder op te leuken door dingen te doen met de onderdelen die ze van het lichaam gehaald hebben. Niet alleen leuk om te lachen, maar ook om een bepaalde ziekheid in het geheel te kunnen zien. Doe er mee wat je wilt. Hier is het laatste gedeelte van de serie die ik wil laten zien. Ik sluit nu af om koffie te gaan drinken.

De lelijke mens

We zijn niet mooi en perfect. We hebben geen gladde huid en parmantige borsten. Geen golvend haar dat wappert in de wind. We hebben niet genoeg geld om mooie kleren te kopen en een smaak om deze te vinden is helemaal ver te zoeken. Geen perfecte symmertie in ons gezicht, ons lichaam en onze billen. Wij zijn niet geschapen om de wereld te behagen met ons uiterlijk.

Wij zijn lelijk, o zo lelijk. Wij hebben hangende billen. Losse vellen rond ons lichaam of we zijn te dik van het vele eten. Snelle snacks met veel suiker en vettigheid. Rollen zo groot als je vingers hangen over onze broek, kleine dingen die groot lijken in ieders ogen. We hebben wallen onder onze ogen, blauw en hangend. Groot als appelen versperren ze onze blik op de wereld. We groeien haar op plaatsen die we niet willen zien. Haar op onze rug, armen en benen. Haar overal, behalve waar het hoort. Bovenop worden we kaal, in lange plekken. Soms een klein rondje achterop, maar nooit mooi. Nooit is het perfect. Het laat altijd zijn lelijke gezicht zien, met schilvers en roos op je schouders. Wij zijn gewoon lelijk, lelijk en niet perfect.

We zijn jaloers op iedereen die het maar beter schijnt te hebben. Onze rollen trillend in de wind. Trillend van woede terwijl onze mondhoeken hangen van verdriet. Onze ogen staan scheef, soms een beetje meer dan anderen. We beelden ons veel in, maar we zijn lelijk. Wangen als verschrompelde appels. Een hond in je zijde. Benen dus als papier en armen om erbij te horen. Je laat het maar hangen want je rug is ook al krom. We zijn niet veel beter, dik waar jij mager bent. Dun waar jij een vetkwekerij begonnen bent. We poederen ons gezicht en plaatsen make-up, maar zoals alles gaat dit ook fout. Soms te veel, soms te weinig. Soms hebben we geluk en is het precies genoeg. Maar toch zijn we leijk, lelijk als de nacht. We winnen nooit een prijs, we staan altijd achterin.

Geld is een schaars goed, de baan erbij. Werkeloos is geen genot, maar meer een noodzakelijk kwaad. We kunnen niet meer werken want we hebben verloren. Onze lelijkheid is ons kruis. We dragen het op onze rug samen met de rugzak. Ons verleden is ook al niet beter, miseré, verveling en mislukte jeugd. We zijn geworden wat ons uiterlijk weerspiegeld. Verloren, lelijk en niet geslaagd. We zullen nooit bovenop komen, nooit het perfecte lichaam bereiken. We zullen altijd aan de kant staan om te kijken naar het groen. Het groen van anderen dat altijd buiten bereik ligt. Nooit zullen we het halen met ons haar, onze vetrollen en onze magere armen. Laat je mondhoeken nog verder zakken, je wangen hangen er ook. Ik zie tranen in je ogen, maar niemand droogt ze af. Je bent helemaal alleen, net zo lelijk als wij. Niemand vind ik je aardig, niemand zal jaloers op je zijn. Je bent lelijk, net als wij. Lelijk net als wij.

Weest altijd optimistisch

Het was enkele maanden geleden. Plotseling verschenen er in het straatbeeld en abri's posters met heel groot "Weest Optimitisch" erop geschreven. Soms ging deze gepaard met een hand en een roze bril en op andere weer met een halfvol glas melk (of een andere witte vloeistof)

Nader onderzoek leerde mij dat het hier ging om een webstek. In het geval van de roze bril om de webstek: http://www.rozebril.nu. En bij het glas melk ging het om: http://www.halfvol.nu. Al dacht ik eigenlijk bij die laatste dat het om een reclamestunt van de nederpop band Halfvol zou kunnen gaan, maar die illusie werd al heel snel de kop in gedrukt met de punt nu-versie van de zelfde naam.

Achter dit alles ging weer een illuster gezelschap van reclamemensen schuil die het negativisme in de wereld en nederland een beetje beu begonnen te worden en een campagne van positivisme gestart zijn. In eerste instantie alleen via posters in de straat en op het internet, maar het duurde niet lang of de eerste televisiereclames verschenen. Korte filmpjes waarin luidkeels geroepen werd om maar Optimistisch te wezen en de wereld met een roze bril te aanschouwen. Het glas is niet half leeg, maar halfvol en meer van dat soort positivismes. Hierbij werd alleen niet verwezen naar de webstekken van Roze Bril en Halfvol maar naar de grote overkoepelende stek: http://www.optimistisch.nl

Drie namen waar constant de zelfde webstek achter schuilt, een postercampagne en zelfs reclamespotjes op televisie verspreid over de verschillende zenders de Nederland rijk is. En allemaal om het positivisme terug te brengen in de maarschappij, ze verdienen er ogenschijnlijk geen enkele cent mee. Het kost alleen maar geld. Tenminste dat is wel wat wij zouden moeten denken, dat het puur liefdadigheidswerk is. Dat ze het doen uit de goede normen en waarden van hun hart en dat ze daadwerkelijk kosten noch moeite gespaard hebben om wat positiviteit de Neerlandse maatschappij in te pompen. Alleen denk ik stiekem dat ze gewoon een lading subsidie van de regering hebben gekregen om dit te doen en dat die subsidie nu op aan het raken is. Tenslotte, waar zijn de reclames gebleven? Ik zie geen poster meer in het straatbeeld.

Natuurlijk is reclame uitzenden en maken schreeuwend duur. Zijn posters door heel Nederland ophangen ook niet echt gunstig voor de portemonnee en zullen er wel meer overheadachtige kosten aan verbonden geweest zijn, dingen die je niet eeuwig kan blijven volhouden. Nu is een webstek onderhouden een vrij makkelijkere baan en betaald je in de meeste gevallen vooruit voor de naamregistratie dus is dat geld al uitgeven in de campagne. Ik hou het erop dat dit allemaal één grote reclamestunt is geweest geregiseerd door de regering om het gevoel van normen en waarden weer terug te brengen in Nederland. Om het idee dat er ook leuke dingen kunnen gebeuren in het beeld te krijgen zodat onszelf niet rot hoeven te voelen wanneer de basisverzekering ingevoerd ging worden, we de AOW aan het kwijtraken zijn en dat het hele sociale stelsel op de schop gaat. Laten we gewoon positief denken aan de dingen die we allemaal leuk en aardig vinden dan komt het allemaal wel goed. De wereld is nog helemaal zo slecht niet.

En eerlijk gezegd moet ik ze nog gelijk geven ook. De wereld is ook helemaal zo slecht nog niet. Zolang we op een normale manier onze boodschappen kunnen blijven doen, geen last van ziekten of andere medische aandoeningen hebben, de wetenschap van een vast contract bij een werkgever en een dak boven ons hoofd is er geheel niets aan de hand. We mogen onszelf gelukkig prijzen. We moeten onze toekomst met positieve gevoelens tegemoet kijken en om die reden ben ik begonnen met Weest-Optimistisch.blogspot. Een plaats waar de negitiviteit in de wereld omgezet wordt in iets positiefs. Kwalijke zaken in de wereld zijn er alleen maar om onszelf te herinneren aan het positive wat we zelf hebben. Laten we gelukkig zijn met wat we hebben, want anderen hebben het veel slechter. Weest positief en geniet van wat je hebt. Kijk regelmatig even op Weest-optimistisch.blogspot om jezelf te herinneren aan hoe goed je het inmiddels hebt.

Ben je je baan kwijt? Er is altijd iemand die het erger heeft. Je hebt een psychiatische aandoening gekregen? Er is altijd iemand die veel erger af is. Je gehele familie heeft je verstoten omdat je niet meer in God wil geloven? Er zijn massa's die om minder vermoord worden. Dat wil ik de wereld meegeven. Weest positief om wat je hebt, weest optimistisch naar de dingen die je nog gaat krijgen. De toekomst is geheel vrij, het positivisme moet zich blijven ontwikkelen. Er zit schoonheid in lelijkheid, schoonheid in lijden en schoonheid in de dood. Alleen door positief te kijken zal je het zien.

Vrijheid van Meningsuiting

De vrijheid en democratie zijn een hoog goed, gewaardeerd in gans het land en bevochten door iedereen in de westerse wereld. Maar met die vrijheid komt ook de vrijheid van meningsuiting om de hoek kijken. De mogelijkheid om te kunnen zeggen wat je wilt zonder dat iemand je daarop aankijkt. Dat vinden wij heel normaal, maar wat altijd vergeten wordt is dat de vrijheid om te zeggen wat je wilt ook inhoud dat je mensen kan kwetsen. Als ik nu zeg dat iedereen boven de vijfenzestig jaar geeuthaniseerd moet worden kwets ik iedereen boven de vijfenzestig daarmee zonder dat ik dat eigenlijk wil.

Zelfs als ik meen dat iedereen boven de vijfenzestig gewoon sta-in-de-weggen zijn en beter af zijn als ze plaats maken voor de jongere generaties. Sterker nog dat wanneer iedereen die pensioengerechtigd is of binnenkort word gelijk naar de dokter/ziekenhuis of andere willekeurige beeindigingsinstelling gebracht moet worden voor grootscheepse euthanisie omdat dit de lasten voor de werkende generaties grootscheeps ontlast en we dan maatschappelijk een goede daad verrichten. Als ik dat allemaal zeg kwets ik toch mensen, ondanks mijn goed intenties naar de maatschappij toe. Ik bedoel het allemaal goed, maar toch kwets ik. Dat heeft allemaal te maken met de vrijheids van meningsuiting. Ik mag ook gewoon zeggen dat ik voorstander ben van euthanisie voor iedereen boven de vijfenzestig. Dat kan ik gewoon zeggen, ik word vanzelf op mijn vingers gewezen met tegenargumenten. Ik word zelfs te kennen gegeven dat ik daarmee mensen kwets, want dat kan ook weer in een vrije maatschappij. Het geven van weerwoord. Argumenten en tegenargumenten.

Maar vrijheid van meningsuiting houd ook in dat je doelbewust mensen kan kwetsen omdat het grappig moet zijn. Neem bijvoorbeeld Gregorius Nekschot, een nederlandse cartoonist die waarde schept in het beledigen van allerhande beonkingsgroepen. De deense cartoons op het gebied van Mohammed zijn er niets bij, welke eigenlijk ook daadwerkelijk niets waren omdat behalve slecht getekend ze ook helemaal niet leuk waren. Gregorius Nekschot daarin tegen kan ik weer wel leuk vinden, ondanks het feit dat hij allerlei bevolkingsgroepen te kakken zet. Hij brengt het leuk waardoor er in mijn ogen een discussie kan loskomen, want vrijheids van meningsuiting betekent niet alleen dat je mensen kan kwetsen met je uitingen. Maar dat je uitingen ook een discussie kunnen losmaken, juist omdat ze kwetsen. Sommige dingen mag je namelijk niet zeggen, die zijn taboe en alleen door een kwetsende opmerking/cartoon/of iets dergelijks kan je een opening tot dialoog maken.

Tenminste dat zou zo moeten zijn, maar toch blijven er onderwerpen taboe en onbespreekbaar. De tweede wereldoorlog bijvoorbeeld, daar mag absoluut niet over gesproken worden. Beelden uit de tweede wereldoorlog zijn ten strengste verboden en dienen alleen als educatie gebruikt te worden. Educatie of om te kwetsen, want extreem rechtse groeperingen gebruiken de symbolieken van het nazi-rijk veelvulding en alsof het snoepjes van de Etos zijn. Maar een dialoog erover valt niet te vinden, bij voorbaat word je al veroordeeld zonder vorm van proces. Er is geen middenweg, je houd je mond erover of je bent extreem rechts. Ik zeg: Belachelijk! Persoonlijk vind ik de kunstuitingen die uit de tweede wereldoorlog kwamen erg mooi. Ik kan mateloos genieten van de propaganda die Goebbels en zijn maten uitdachten, de ideologie van de nazi's vind ik fascinerend zonder erin te geloven en de gebouwen ontworpen door Adolf Speer vind ik erg mooi op een pompeuze manier. Maar als ik dit openlijk toegeef word ik voor fascist/nazi en extreem rechts uitgemaakt, terwijl ik helemaal niets met die ideologie heb. Ik vind alleen de kunstuitingen mooi, net zo goed als de uniformen en symbolieken die ze droegen. Ik hou daar gewoon van en daar vind ik niets mis mee.

Maar anderen denken daar geheel anders over. Je mag het niet mooi vinden en het zeker niet toegeven. Het onderwerp is taboe en de vrijheid van meningsuiting op dit gebied bestaat helemaal niet. Wij leven helemaal niet in een vrij land, wij leven net zo goed in een aan regels onderworpen politiestaat waarin je niet alles mag zeggen wat je wilt. Maar toch blijf ik ertegen in gaan, ik zeg gewoon dat ik Nazi-kunst mooi vind en bejaarden geeuthaniseerd moeten worden om de lasten van de werkende generatie te verlichten.

Kabouters en God

Via het Free Thinkers Forum kwam ik weer helemaal terug bij de God-discussie die ik vroeger wel eens wilde voeren met gelovigen. Eigenlijk kwam het neer op de vraag: Waarom zou je geloven in een God? Ik kan daar niets mee, geloven in God is net zo iets als geloven in kabouters. En zoals de groot Neerlands dichter Jules Deelder eens heeft gezegd: "Als God mag, dan mogen Kabouters ook." Waarmee hij wilde aanduiden dat hij in kabouters geloofde. Ik kan het hier nog steeds hartgrondig mee eens zijn.

Maar op het Free Thinkers Forum worden de discussie met het mes op de keel gevoerd. Allerhande mensen discusseren daar, maar dan ook letterlijk alles. Er zijn hard-core christenen, twijfelende Jehovagetuigen, agnosten en waarlijke athesisten, combinaties die een geloofsdiscussie amusant kunnen maken. En ik vond daar weer een plaats om hele oude discussie nogmaals op te voeren, oude argumenten af te stoffen en weer bij gelovigen voor de voeten te werpen. Er is tenslotte nu weer een discussie bezig over de barmhartigheid van God of eigenlijk gaat het over de klootzakkerigheid van God. Hoe kan God een barmhartig iemand (iets?) zijn als hij/zij niet voor zijn gelovigen zorgt. Hij laat miljoenen mensen, kinderen zelfs, sterven in oorlogen, vloedgolven, aardbevingen en andere natuurlijke ellende. Hoe kan dat barmhartig zijn? Een christen zal dan zeggen dat al die gestorvenen opgenomen worden in het hemelse rijk waar ze in geluk naast God kunnen leven tot in de eeuwigheid. Niet dat ik daar op zou zitten te wachten. Eeuwigdurend geluk is helemaal geen geluk, maar net zo'n gevangenis waarin we in dit aardse leven ook al aan vast zitten. Alleen weten we dat het aardse leven eindig is en dat is alleen maar een voordeel.

Maar goed, de gestorvenen komen dus in het hemelse rijk. Zij mogen naast God gaan leven in eeuwigdurend geluk. Maar de achterblijvers dan? De mensen die familie, vrienden, ouders en andere nabestaanden hebben verloren. Zij mogen achterblijven in het verderfelijke aardse rijk om te treuren over de gestorvenen. Te treuren in de ellende die de natuurrampen en oorlogen veroorzaakt hebben. Zij hebben geen kans op geluk en eeuwigdurendheid, alleen kans op nog meer ellende en verdriet om hun gestorvenen. Maar zegt een christen, zij die achterblijven weten dat hun gestorvenen opgenomen zijn in het hemelse rijk van God. Dat ze daar gelukkig zijn en wonen aan de hand van God. Of te wel, als gelovige mag je ook al niet treuren. Dat wordt je ook al ontnomen door die God, want treuren om iemand die in geluk baad is volslagen nodeloos. Waarom zou je nog treuren, je mag hopen dat je daar zelf ook snel terecht komt. Maar dat mag weer niet, je mag niet verlangen naar je dood. Neen, je moet in ellende doorleven en jezelf dienstbaar stellen van God en zijn verlangens waar je geen weet van heb. Sterker nog, God's plan met jou en de wereld houd hij/zij helemaal geheim. God is tenslotte ondoorgrondelijk. Je word daadwerkelijk het mes op de keel gezet en met een beetje geluk snijdt hij/zij erin zodat je naast hem/haar kan plaatsnemen.

Voor mij heeft God geen plaats. Ik kan niet geloven in God. De Bijbel vind ik ook niet meer dan een amusante verzameling verhalen, niet iets waar ik mijn leven naar zou willen indelen. Ik snap ook niet dat mensen wel hun leven aan de bijbel gelijkstellen, dat ze kunnen geloven dat de verhalen die daarin staan werkelijk zijn. Er staan zoveel onwerkelijkheden in, zoveel dingen die in een goed fantasyboek niet zullen misstaan dat je niet serieus kan beweren dat je daar naar wil leven. Je zou bijna kunnen stellen dat De Kabouter van Rien Poortvliet over honderd jaar ook een bijbel is en dat mensen hun handelingen, daden en wijsheden ten dienst stellen van kabouters. Kabouters kunnen net zo goed God zijn, misschien is God ook wel een kabouter en lacht hij/zij keihard om de bizarriteiten van de mensheid onder de hoed van een paddestoel. Het zou zo maar kunnen. Mij zou het in ieder geval niet verbazen, als ik in God en kabouters zou geloven.

Dagen van strips

Het was warm toen in de bus instapte om naar Haarlem af te reizen en het was warm toen ik in Haarlem aankwam. Zonder veel moeite wist ik me van mijn jas te ontdoen om gekleed in een nette polo naar de Haarlemse stripdagen te gaan in goed gezelschap. Nu waren en zijn de stripdagen voor ons vooral een uitgelezen moment om de aanwezige markt af te struinen op zoek naar koopjes en reeds langverloren gegane uitgaven van stripalbums die nog in de verzameling missen. Natuurlijk hebben de Haarlemse Stripdagen veel meer dan alleen een markt om doorheen te struinen, maar de eerste prioriteit is toch echt de markt. De collectie moet vervolmaakt worden en wanneer deze geheel volmaakt is kan met uitbreiding begonnen worden.

Inmiddels was ik voor de stripdagen aan gekomen bij het punt dat mijn collectie bijna de volmaaktheid bereikt had. Slechts enkele albums miste ik nog om series compleet te maken, slechts enkele om mijn tekenaarverzamelingen geheel naar mijn smaak in te richten. Met die gedachte liep ik de markt op, mijn verzameling completer te maken. De series aanvullen tot het punt waarop het niet meer verder kon en zoeken naar de enkele albums die ik nog mis om mijn tekenaars op peil te brengen. In mijn hoofd is dat een album of zes á zeven, maar in het echt bleek de hoeveelheid inmiddels weer toegenomen te zijn. Buiten de albums waarvan ik het bestaan al kende waren er enkele nieuwe titels aan reeksen toegevoegd. Dingen die ik al heel lang in de kast heb staan en waarvan het wachten op een vervolg eindeloos leek te worden. Zelfs was er een nieuw album verschenen van een reeks welke ik zelf nog niet compleet heb, derhelve werd dit een productive stripdagen daar in Haarlem.

De markt belaafde in eerste instantie weinig goeds te worden. Alleen maar dingen die ik allang had, niet wilde hebben of gewoon veel te duur waren om maar een extra blik op te werpen. Maar de kanzen begonnen te keren toen ik eindelijk mijn eerste aankoop deed met de verstripping van Clive Barker's Thief of Always. Met vijfendertig euro vond ik het een aardige rib uit mijn portemonnee, maar nu ik het inmiddels gelezen heb vind ik het zijn geld dubbel en dwars waard. Prachtig geillusteerd, het verhaal is perfect intact gebleven en er is zorg besteed aan de uitgave. Het is een waardevolle aanvulling op mijn collectie. Maar dat was slechts het begin, toen begon het pas goed. Het waarlijke kopen moest nog beginnen, het geld begon te branden in de zakken. Alleen kon het niet naar zomaar elke strip gaan, ik zoek kwaliteit en dat kreeg ik ook.

Bij enkele stand later bleken albums te staan die ver onder de marktprijs verkocht werden. Beter gezegd, ze gingen voor dumpprijzen weg en daar sloeg ik de grote slag. Inmiddels had ik bij een andere stand een serie gezien die ik als welkome aanvulling op mijn collectie wilde gebruiken en die stand had de hele serie tegen de dumpprijs. Ik was plotseling de serie Aberzen rijker, in eerste instantie was ik vooral op de tekeningen gevallen. Tekeningen die zeer prachtig waren en de snelle blik door de albums gaven ook wel een leuk verhaal weer. Maar ik had niet gerekent op een verhaal dat elke logica tartte. Het is bijna net zo goed als de ideeën die Andreas weergeeft in zijn albums, misschien zelfs ietsjes beter omdat het een hele aparte kijk op de wereld geeft. Daarbij is het eerste verhaal dat ik nadat mijn hoofd ten ruste gelegd was mij achtervolgde in mijn dromen. Het heeft me weer een idee gegeven voor een tekening die nu door mijn hoofd spookt en alleen albums van Andreas hebben hetzelfde met mij gedaan. Voor mij gedaan. Ik ben blij met Aberzen, eigenlijk was het een serie die ik nog miste in mijn verzameling en ik kijk nu dan ook erg uit naar het binnenkort te verschijnen laatste deel.

Zoals begrijpelijk vertrok ik met een tas vol naar de volgende stand, het geld iets minder hard voelend branden in mijn zakken. Ik had een nieuwe serie en enkele albums om mijn reeds toegeeigende series completer te maken. Ik was blij, vanaf dat moment kon ik gericht gaan zoeken naar de dingen die ik nog zocht. Dingen die ik derhalve ook vond waarna ik kon zeggen dat ik zo goed als compleet naar huis ging. Mijn zucht naar nieuwe strips was plotseling gereduceerd tot twee albums. Slechts twee albums moest ik nog hebben om mijn verzameling compleet te hebben en over te kunnen gaan naar het beginnen van nieuwe interessante series. Iets wat heel selectief zou gaan gebeuren, maar de gedachte daaraan was van korte duur. Bij de volgende gelegenheid waar we inliepen bleken er veel meer albums uitgekomen te zijn, nieuwe albums die nog niet verkrijgbaar waren voor dumpprijzen. Albums die mijn series verder aanvulden en nog completer maken. Ik kon gelijk drie titels bij het lijstje optellen waardoor ik eigenlijk weer op hetzelfde niveau terechtkwam als waar ik de Stripdagen mee opstapte. Maar ik was niet teleurgesteld, ik kwam thuis met twee tassen vol. Twee tassen vol met nieuw leesvoeder, voeder voor hersenen en geest. Strips zijn meer dan boeken, strips stimuleren de geest nog veel meer omdat er veel meer dan een verhaal verteld wordt. Strips vergen moed om te lezen, ze vragen je ziel nog net niet maar het grafische werk is we zielsmooi.

De stripdagen waren weer succesvol afgesloten en met de nieuwe albums in de verzameling en op de wenslijst kon ik met een gelukkig hart vertrekken naar een zeer gezellig diner waarbij weer mooie muzieken gedraait werden. Het was een weekendje wel en misschien had ik de zondag ook mee moeten pakken om wat tentoonstellingen te gaan bekijken, maar ik was bang dat ik mezelf wederom op de markt zou storten zonder ook maar één opgehangen tekening te zien. Dat wilde ik mijn voeten niet nog een keertje aandoen en veel belangrijker, mijn familie thuis heeft niets aan een stripverslaafde man/vader/echtgenoot die het hele weekend tussen de harde kaften zijn geld staat te spenderen. Eén dag was mooie en de uitgeven zijn ook mooi. Ik heb weer genoeg te lezen, te herlezen en nogmaals te lezen. Zelfs heb ik er weer een idee voor een tekening rondspoken in mijn hoofd en dat moet ik ook maar snel gaan uitwerken voordat ik gek word. Productief weekendje was het me wel.

Haarlem Stripdagen 2006

U kunt mij komende twee dagen in bovenstaande gelegenheid vinden. We hebben er zin 'an! Een heel weekend gewijd aan strips, stripkunst, het verkopen van strips en strips door de jaren heen. Strips, het meest ondergewaardeerde kunstmedium van Nederland maar wel een van de prachtigste mogelijkheden om je een momentje te verliezen in een wereld van grafische schoonheid, prachtige verhalen en bizarre vondsten. Strips is leven, strips is kunst en strips zijn de laatste grens die de kunstwereld nog moet nemen.

Haarlem is de enige stad in Nederland waar cultuur geademd wordt, waar cultuur leeft en waar men de grenzen van het ongenaakbare durft aan te raken. Haarlem, mooiste stad van Nederland en waar een heel weekend strips te vinden zijn. Wij zullen daar ook zijn om onszelf te laven aan al het schoons dat er te vinden zal zijn. We hebben er zin 'an!

Stripdagen Haarlem

Pedofielen, abstraheert uzelf!

Pedofilie, het is een schande. Die mensen moesten met een bot mes gecastereerd worden. Harde woorden, woorden gesproken door allerhande mensen nu, vroeger en waarschijnlijk ook nog in de toekomst. Maar de pedofiel staat weer in de belangstelling aangezien er een partij opgericht is die strijd voor een verlaging van de leeftijd van sexuele vrijheid, het stoppen met verbieden van kinderporno en meer nogal vreemdere standpunten (waarvan ik een verbod op de consumptie van vlees en vis nog de meest bizarre vind) Deze partij met de naam Naastenliefde, vrijheid & Diversiteit is op 31 mei opgericht en kreeg gelijk het stempel "De Pedofielenpartij." Heel Nederland en zelfs buitenland is gevallen over deze ontwikkeling, er zijn zelfs al petities tegen deze partij gemaakt. De zin van dit laatste snap ik niet echt, maar dat zal geheel mijn eigen perceptie van de wereld zijn.

Laat ik ten eerste voorop stellen. Pedofilie is niet mijn ding. Ik val niet op kinderen, hoef geen sex met kinderen en kinderporno vind ik een verachtelijk iets, maar.... En daar komt de maar. Deze hetze tegen de oprichting van een partij die zich door haar standpunten al belachelijk maakt vind ik zeer discutabel. Als je het internet afzoekt naar "pedofielen" krijg je alleen maar hits over deze partij. Er is geen enkel stukje interessant leesvoer te vinden over het onderwerp "pedofiel", helemaal niets. Het lijtk erop dat pedofilie daadwerkelijk een groot taboe is, zo groot dat er niet eens over gesproken mag worden. Maar voordat ik ergens tegen kan zijn wil ik eerst de achtergronden ervan weten. Dus ga ik even spitten, want er is echt wel leesvoer over pedofilie te vinden. Tenslotte heb ik er ook eens een progamma over gezien, waarbij de mensen die aan het woord kwamen ook geheel vergruist werden in de media en samenleving. Maar dit terzijde.

De partij Naastenliefde, vrijdheid & Diverisiteit blijkt opgericht te zijn door de pedofilenbeweging. En daar beginnen we al. De pedofilelenbeweging? Bestaat er een vereniging speciaal voor pedofilielen? Ik wist dat niet en volgens mij weet helemaal niemand dat. Moet ik het indenken als een soort COC voor pedofielen, maar dan zonder uithangborden, roze dagen en andere gezellige activiteiten. De pedofielenbeweging moet zich waarschijnlijk schuil houden in achterkamertjes, lezingen houden bij mensen in hun huiskamer en andere ondergrondse activiteiten houden. Zou hun clubblad ook in een discrete bruine enveloppe komen? Ik weet het niet, maar ze zijn nu wel uit de obscuurheid getreden. Ze zoeken wel een maatschappelijke acceptatie voor hun geaardheid, zoals homofielen dat jaren geleden ook deden en kregen. Hun grote voorvechter Dr. Frits Bernard deed dit al langer, getuige dit interview en ik moet eerlijk zeggen dat ik liever een openheid over pedofilie zie dan de huidige situatie waarin ze ondergronds hun bijeenkomsten moeten houden.

De partij is natuurlijk volslagen kolderiek, maar vooral door hun standpunten. Verbieden om vlees te eten, hoe kom je erop. Maar het brengt wel de maatschappelijke discussie opgang en dat is een goede zaak. In sommige standpunten moet ik ze namelijk wel gelijk geven, maar daar hoef ik hier niet over te praten. Mensen willen daar toch niet naar luisteren, pedofilie rust nog steeds een taboe op en taboes daar ben ik hardgrondig tegen. Ik ben voor openheid van zaken, openheid van geaardheid en niet dat bange gedoe dat nu in de maatschappij heerst. Een pedofiel heeft ook een stem, een pedofiel is ook een mens en als je je wat verder verdiept in de materie zal men ondervinden dat pedofielen helemaal geen kinderverkrachters zijn. Verre van dat zelfs, maat dat mag iedereen lekker voor zichzelf uitvinden. Ik zeg alleen: "lees jezelf eerst even in de materie voordat je gaat roepen dat je er tegen bent!" Onwetenheid is niet het hoogste goed, kennis is macht en weten geeft een geheel ander beeld dan de verwrongen visie die onwetenheid geeft.

Buiten staan de muzikanten

De wereld is een vreemde plaats of eigenlijk juiste helemaal niet. De wereld maakt net zoveel zin als een pak vla zonder hagelslag. Zonder elkaar kunnen ze makkelijk bestaan, maar met elkaar maken ze een uitermate lekkere combinatie. Tenminste als je de juiste smaken bij elkaar gooit, of dat willen de ouders je doen geloven en als het de ouders niet zijn blijkt er altijd wel iemand anders te zijn die je op de hoogte gaat stellen van wat wel en niet bij elkaar hoort. Dat maakt de wereld eigenlijk een rare plaats. Wie ben jij om mij te vertellen wat ik wel en niet moet doen. Het is mijn vla en mijn hagelslag, daarmee kan ik doen wat ik wil. Ik hou toevallig van exotische smaken en onbekende combinaties. Hoe het er uit ziet maakt me niet uit, zo lang de smaak lekker is kan ik zeggen dat er geen vuiltje aan de lucht is. Zo is het tenminste in mijn wereld.

Maar mijn wereld bestaat uit muziek. Muziek die ik pasgeleden ontdekt had en voelde dat ik eindelijk thuis gekomen was. Al heel lang luisterde ik natuurlijk naar de experimentele klanken van Nurse with Wound en andere aanverwante experimentele artisten. Muziek om van te houden, muziek om te haten voor anderen. Voor mij was het jaren de hagelslag in mijn vla, de vreemde combinatie die niemand wilde eten. Als Pesto op een Krentebol, maar dan in een vloeibare vorm met korrels. Alleen wist ik niet dat dit het enige was dat er bestond. Ik dacht jaren dat het bij experimentele muziek ophield, maar gelukkig werd ik op het verkeerde been gezet toen ik naar de televisie keek een kleine anderhalf jaar geleden.

Bij het programma R.A.M werd een eens een heel progamma gewijd aan muziek. Niet allerdaagse muziek wat liep van Jazz tot Outsider Music. En precies dat laatste was wat mijn aandacht trok, Jazz kende ik al. Jazz had ik al jaren een kleine voorliefde voor ontwikkeld, vooral als het moeilijk, gefreaked en uitermate geimproviseerd was kon het mijn geweldig bekoren. Maar Outside Music? Dat was iets nieuws voor mij, alleen wist ik toen nog niet dat het Outsider Music heette. Dat was iets waar ik veel later pas achter mocht komen. Het progamma besteedde aandacht aan Daniel Johnston en zijn stem, muziek en manier van creeëren greep me. Het was alsof ik iets hoorde dat mijn uiteindelijke thuiskomst betekende. Ik had eindelijk gevonden wat ik al jaren zocht. Experimentele muziek heeft namelijk ook zijn grenzen en na twintig jaar had ik die grenzen al meerdere malen gehoord vond ik.

Maar toen kwam Daniel Johnston in mijn leven en met hem groeide het ouvere Outsider Muzikanten langzaam uit. Vervolgens maakte ik kennis met Jandek, Jad Fair en enkele andere Outsiders in de muziekwereld waar helaas genoeg geen videomateriaal van beschikbaar is. Waarom niet? Waarschijnlijk omdat ze nooit de moeite hebben willen nemen een video van hun materiaal te maken en waarom zouden ze ook. Voor mij is een Outsider Muzikant iemand die conventionele regels aan de laars lapt. Zoals deze man genaamd Shooby Taylor zeer elegant laat zien terwijl de rest van de wereld haar enge regelneukende gezicht laat zien. "Steek je hoofd niet boven het maaiveld" zeggen ze wel eens, maar als je buiten het maaiveld gaat staan verklaren ze je compleet voor gestoord. Outsider muzikanten moeten natuurlijk ook een beetje gestoord zijn om muziek te maken die zij maken. Rijk zullen ze niet worden, een grote schare fans zal ze niet volgen en zelfs een experimentele muziekmaker kan nog op een beetje waardering rekenen. Een outsider muzikant hoeft helemaal nergens op te rekenen behalve dat hij/zij de muziek kan spelen die gemaakt dient te worden.

Ik kan nog vele voorbeelden vinden, sommige wereldberoemd zoals deze korte inmpressie van de muziek van jazz-gigant Moondog laat zien en anderen totaal misplaatst in wat ze doen zoals Sondra Prill laat zien. Nu valt deze laatste dame natuurlijk geheel niet binnen de categorie van Outsider Muzikanten aangezien zij daadwerkelijk bezig is om slechte muziek te maken omdat het leuk is. Mevrouw is comediëne, maar het geeft een goed idee wat een Outsider muzikant allemaal mee te maken heeft.

Zelfs jaloersie komt voor getuigde een laatste vondst op het grote boze internet: Jandick. Het is treurigheid troef in de wereld, het is een vreemde wereld maar zolang ik mijn hagelslag in mijn vla kan gooien blijft het ook mijn wereld. Ik hou me vast aan het gegeven dat muziek nog niet uitgestorven is, ik kan nog nieuwe dingen ontdekken. Niet alles is al uitgevonden, maar je moet wel buiten de grenzen van het conventionele durven zoeken. Kijken voorbij de groene heuvels van de buren en de dorre uitgedroogde vlakten ontdekken die ze hebben achtergelaten, maar daar liggen juist de mooiste oases. Oases van outsider music, ga op ontdekkingsreis en verras jezelf en daarna mij.