De dag dat je stierf

De herinnering zal nooit helemaal uit mijn hoofd verdwijnen. Er blijft altijd wel een residu achter, een klein dingetje waardoor ik aan jou moet denken. Misschien is het een geur, een stukje papier dat door de wind opgenomen wordt en in bosjes verstrikt raakt. Kleinigheden waardoor de herinnering aan jou bewaard blijft.

Ik weet het nog goed, die bewuste dag. Het was nog vroeg toen ik wakker werd. Een uur of half acht in de ochtend. We lachten er altijd om als we voor negen uur wakker werden, laat staan dat we om half acht al zouden opstaan. En toch lag je niet meer naast mij. Je geur hing nog flauw rond de lakens. De kreukels in de lakens verraadde nog net waar je gelegen had. Ik wreef met mijn hand over de kreukels en probeerde meer van je geur los te krijgen. De lakens waren niet warmer dan de omgeving, wat betekende dat je al een hele tijd geleden het bed had verlaten. Ik keek de kamer rond. Je kleren lagen ook niet op de normale plaats. Niets lag waar het zou moeten horen, behalve de kleren die ik gisterenavond netjes over de stoel gehangen had. Ik rilde. Dit was niet iets wat ik van je gewend was. Zelfs al was je eerder wakker dan ik bleef je liggen. Je was nooit eerder uit bed dan ik. Nooit.

Ik pakte mijn kleren en trok ze vlug aan. De slaapkamerdeur had je op een kier gelaten zag ik. In de gang was het nog een beetje schemerig, maar dat kwam vooral doordat er geen raam in de gang was en de gordijnen in de slaapkamers gesloten. Ik liep de gang in en riep je naam. Stilte antwoordde. Ik riep je naam nogmaals. Niets. Doodse stilte. Het was net of ik alleen in huis was, maar je kon nooit buiten zijn. Toch? Ik ging twijfelen. Zou je naar buiten gegaan zijn? Op dit tijdstip in de ochtend, terwijl ik nog in diepe slaap lag? Het idee was te belachelijk om serieus te nemen. Je ging nooit weg zonder mij en zeker niet vroeg in de ochtend. Ik kon maar één conclusie trekken en dat was dat je in huis was. In huis en waarschijnlijk op de bank weer in slaap gevallen. Dat moest wel. Dat moest het zijn. Ik zou het anders ook niet weten en elke andere gedachte zou paniek in mij omhoog gebracht hebben. Je was gewoon nog in huis. Ik maakte mij druk om helemaal niets. Er was een perfect goede verklaring waarom je van het normale schema afgeweken was. Ik hoefde alleen deze reden nog te vinden en dan was alles opgelost. Dan zouden we weer lachen om deze situatie. Het zou een verhaal worden wat we voortaan bij de koffie aan elkaar zouden vertellen. Ik moest je nu alleen nog even vinden en liep naar beneden.

Op de trap riep ik nogmaals je naam, weer geen antwoord. Alleen dezelfde stilte die in het huis hing nadat ik wakker geworden was. Beneden zag ik je ook nergens, niet vanuit de gang tenminste. Pas toen ik de woonkamer instapte zag ik je liggen. Niet op de bank, zoals ik dacht. Je lag ook niet te slapen, zoals ik hoopte. De manier waarop je op de grond lag was overduidelijk. Er was iets goed mis. Iets heel erg mis. Dat je arm los van je lichaam lag had ik op dat moment nog niet gezien, maar aan je houding kon ik al zien dat het heel erg mis was. Ik rende naar je toe. Pas toen viel het mij op dat je arm letterlijk van je lichaam gerukt was. Je hand lag nog redelijk in de buurt van je lichaam, maar alles lag verkeerd. Het was niet normaal dat je schouder een meter bij je hoofd vandaan lag. De manier waarop je arm op verschillende plaatsen gebogen was kon ook nooit normaal zijn. Dat had je nog nooit gehad. Je arm was nog nooit los geweest. Dat hoorde niet. Ik gilde het naar je. Dat hoorde niet. Je arm hoort niet los te hangen. Dat mag gewoon niet. Mag niet.

Voorzichtig pakte ik je lichaam op. Het koste wat moeite, je leek aan de grond vastgeplakt. Rommel, troep (gedeeltes van jou?) vielen op de grond. Je schouder of wat er van over was zag er vreselijk uit. Een kluwen van ellende, stukjes en dingen die ik nooit meer wil zien. Het beeld heeft is in mijn geheugen gegrift, maar ik wil er nooit meer aan denken. Ik vroeg je waarom. Waarom? Waarom moest je zo op de grond liggen? Waarom was je niet gewoon in bed gebleven? Bij mij?

Je lichaam voelde koud aan onder mijn handen. Ik tilde je voorzichtig omhoog. Je hoofd viel naar beneden, tenminste als het niet nog steeds aan je nek vastzat. Daar keek ik niet van op. Dat was ik gewend. Je kon nooit goed je hoofd optillen. Het hing er altijd een beetje slap bij. Alsof je nek niet sterk genoeg was om het hoofd dat erbovenop zat te kunnen dragen. Ik plaatste mijn hand onder je hoofd, de andere onder de rest van je lichaam. Tranen stonden in mijn ogen en ik voelde de eerste al (warm) over mijn wangen stromen. Ik vroeg je weer waarom, maar je keek mij met dode ogen aan. Je zou mij nooit meer antwoorden. Ik zou nooit te weten komen waarom je niet gewoon in bed gebleven was. Het zal altijd het enige zijn dat ik mij afvraag. Waarom je naar beneden bent gegaan. Je wist dat dit kon gebeuren. Je wist dat je het leven niet zeker was als je zonder mij naar beneden ging en toch ben je gegaan. Nu zie ik wat ervan komt. Niet jij. Nee, ik zie het! Ik moet hier met de gevolgen van jouw actie zitten. Ik moet..

Ik moet hiermee leren leven. De dag dat je stierf zal altijd bij mij blijven en altijd zal ik mij afvragen waarom je het gedaan hebt. Altijd. Ik vraag het mij nu weer af. En waarschijnlijk zal ik het mij morgen ook afvragen. Ik moet ermee leren leven. Het is niet anders. Je hebt het gedaan.

Een mooi aanbod van Flexkom Nederland

Iedereen kent de gevleugelde woorden "Ben je op zoek naar werk of een nieuwe baan, maak een Linkedin aan!" Nu ben ik al heel lang op zoek naar een nieuwe baan, of eigenlijk een nieuwe uitdaging om mijn tanden flink in te laten zinken, dus ik heb al enkele jaren een account op LinkedIn. Altijd wordt het weggezet als het stuk sociaal media dat de professionele beroepsbevolking nog miste, maar tot op heden heb ik het nut van LinkedIn nog niet gevonden. Ik denk ook dat het vooral prettig is voor werkgevers. Ze kunnen in één oogopslag je professionele carrière napluizen en tevens zien met wie je allemaal geassocieerd wil worden. En daar zie ik dan weer wel het voordeel in, alleen heeft het voor mij geen echte toegevoegde waarde. Het is wel de reden dat ik mijn LinkedIn-account in leven laat en bij tijd of wijle een update geef.

Toch gebeurt er wel eens iets op LinkedIn. Gisteren kreeg ik weer een uitnodiging om met iemand te connecten (of hoe dat ook heet). Iemand die ik totaal niet kende of zelfs een gemeenschappelijke kennis met mij had. Zijn profiel zag er wel aardig gelickt uit, mooie teksten en een goed persoonlijk verhaal. Via deze man kreeg ik een geweldig aanbod toegestuurd in mijn mailbox, vlak nadat ik hem toegevoegd had aan mijn bescheiden netwerk. Een mooi verhaal en een directe link naar een youtube-filmpje, alleen werd nergens in de mail verteld wat het aanbod precies inhield. Door op de link naar het filmpje te klikken kwam ik er pas achter dat het om een organisatie genaamd Flexkom Nederland gaat. Uit de mail begreep ik wel dat het een aanbod is om hun product aan de man te gaan brengen, alleen wat dat product dan weer is... Ik heb nog steeds geen flauw idee. Het enige wat ik leerde was dat het om een volledig revolutionaire manier van marketing zou gaan en dat je er heel veel geld mee kan verdienen.

Laten dat nu precies twee dingen zijn waardoor ik besluit eerst te kijken naar wat het is, voordat we überhaupt vervolgstappen gaan nemen. Het is hartstikke leuk dat je uitgenodigd wordt om naar een bijeenkomst te komen, waar alles uit de doeken wordt gedaan, maar dat zijn verkooppraatjes. Op die bijeenkomsten spreek je alleen maar mensen die dit product (wat het ook mogen zijn) verkopen. Mooie praatjes, gouden bergen en geen kritisch geluid. Ik acht de kans groot dat je op deze bijeenkomsten alleen de geweldige voordelen van dit "revolutionaire product" zal horen. Nadelen? Die zijn er niet of ze zullen klein genoeg zijn om te verwaarlozen. Dit alles schiet door mijn hoofd, nadat ik de mail nogmaals had gelezen en nadat ik het filmpje had bekeken. Veel wijzer werd ik daar ook niet van, dat filmpje. Prachtige woorden, mooi verhaal, maar wat precies het idee is en wat je zou moeten gaan verkopen... Ik heb nog geen idee.

Gelukkig is google (de zoekmachine) iedereen zijn vriend. Een korte zoektocht op "Flexkom Nederland" bracht mij gelijk op een draadje op het Tros Radar forum, iets wat je met een gerust hart als betrouwbaar kan beschouwen. Een forum van een consumentenprogramma, ook nog een zeer kritisch consumentenforum, kan zeer nuttige achtergrondinformatie opleveren. En in het geval van Flexkom Nederland was dit ook het geval. Het draadje bevatte niet veel informatie, behalve dat het hier om een piramidespel-achtige constructie zou gaan. Het was niet helemaal hetzelfde, maar het bleef een schimmige manier van bedrijfsvoeren dat Flexkom er op nahoudt. De algemene tendens was zover mogelijk bij dit bedrijf vandaan blijven.

Nu ben ik niet voor één gat te vangen en wil ik ook niet op basis van één kritisch draadje op een consumentenforum mijn mening vormen, dus keek ik even verder. Uiteraard kwam ik een hoop referenties tegen naar de websites van Flexkom zelf, van Flexkom Nederland tot Flexkom weet ik veel waar en zo verder. Sites die mij niet veel verder hielpen, alleen beloftes van gouden bergen en geen uitleg hoe die bergen gebouwd zouden moeten worden. Alleen tussen deze wirwar van Flexkom-websites kwam ik dit blog van ene Wouter Hol tegen. Hier las ik een heldere uitleg waarom Flexkom een piramidespel-achtge constructie erop nahoudt en vooral waarom je nooit met dit soort mensen in zee moet gaan. Het waren geen feiten die ik nog niet wist, als je puur naar piramidespellen kijkt maar met Flexkom in het achterhoofd was het zeer verhelderend.

Toch was dit niet hetgeen wat werkelijk overtuigde. In de commentaren onder het blog van Wouter Hol komen ook enkele "gebruikers" van het Flexkom-product aan het woord en laten zij precies degene zijn waardoor ik nooit met deze organisatie in zee zou stappen zijn. In het blogverhaal wordt een hele heldere uiteenzetting gegeven waarom de schrijver vind dat je niet met Flexkom in zee moet gaan. Hij geeft voorbeelden, feiten en komt met links naar de sites waar hij zijn informatie vind. Helder, fijn en onderbouwd. Zoals het ook hoort. De "gebruikers" van Flexkom gedragen zich daarentegen als gelovige mensen. Zij hebben het licht van Flexkom gezien en iedereen die dat niet ziet is ziende blind. Nergens wordt een feit weerlegd , behalve met de woorden "dat is niet waar" of "" je hebt het niet goed gelezen".. Precies zoals een gelovige zou doen. Ze kunnen niet uitleggen waarom ze geloven, dus gaan ze het jou kwalijk nemen dat je niet meegaat in hun denkwijze. En omdat je niet meegaat zie je gewoon niet wat zij zien. Je moet geloven om te zien. Iets wat leuk is als het om een geloof gaat, maar in financiële kwesties zal het je alleen maar geld kosten. Het is ook uitermate dom, maar dat moet ook iedereen voor zichzelf weten.

Het waren in ieder geval de reacties onder het blog van Wouter Hol dat mij voor de volle honderd procent duidelijk maakte dat ik hier te maken had met een oplichterspraktijk. Ook nog een zeer goed georganiseerde oplichterspraktijk, want ze hadden dit Flexkom al in meerdere landen uitgerold. Daarnaast hebben ze ook een ijzersterk verhaal, waar je zonder een beetje nadenken echt niet doorheen zal prikken. Het klinkt ook werkelijk mooi, een beetje té mooi. Maar zoals met alles wat (te) mooi klinkt is het ook echt gewoon te mooi. Een luchtkasteel dat je nog zelf moet bouwen ook, uiteraard nadat je de beoogde investeringsgelden op rekening van Flexkom hebt gestort. Geld zal je er ook niet mee gaan verdienen, behalve als je degene bent die deze organisatie in het leven hebt geroepen. De mensen achter Flexkom zullen er best rijk van worden, als ze dat al niet zijn. De mensen die investeren in dit bedrijf, die denken een product te gaan verkopen zullen bedrogen uitkomen. Hun investering is verdwenen en uiteindelijk heb je een hoop tijd gestoken in iets dat nooit bestaan heeft.

Al levert het wel een mooi verhaal op. Ten eerste voor Wouter Hol als waarschuwing tegen dit soort praktijken, iets waar ik ook helemaal achter sta. En voor mij levert het weer een reden op om een stuk tekst te typen. Enerzijds om de mensen te waarschuwen niet in zee te gaan met mensen die je gouden bergen beloven op een uitermate vaag, schimmig verhaal. Anderzijds omdat ik toch niets beters te doen heb naast mijn zoektocht naar een nieuwe uitdaging. Dus als je nog iets weet..

Nihilisme, stroop voor de maatschappij

Nihilisme, of het vermogen om bij alles je schouders op te halen en boodschappen te gaan doen terwijl de wereld in de brand staat. Als er één volk is dat het perfecte voorbeeld van nihilisten zijn kunnen we naar onszelf wijzen. Nooit zie je een Nederlander echt kwaad worden. Miljarden verdwijnen in zakken van politici, ceo's van grote bedrijven en in (bij voorbaat) mislukkende projecten die niets meer dan het prestige object van enkele personen zijn. Een Nederlander haalt zijn schouders en loopt naar de winkel om enkele struiken broccoli te halen. En dat die broccoli in handen van één megalomaan bedrijf is dat boeit ook niemand. Zolang er maar broccoli en aardappels te koop zijn. En brood om de andere maaltijden mee te vullen, zelfs het beleg lijkt optioneel te zijn.. De Nederlander laat graag het beleg van zijn brood eten, want protesteren is aan hem besteed. De Nederlander is een nihilist pur sang.

Toch, heel soms kan de Nederlander een beetje boos worden. Op de overheid bijvoorbeeld, altijd een grote bron van ergernis. De overheid is de enige die aan de portemonnee van de Nederlander kan komen, die de bevolking kan uitkleden (en het ook niet nalaat om dit vol overgave te doen). Elke keer als de overheid weer iets roept dat geld gaat kosten. Geld dat rechtstreeks uit de zakken van de bevolking komt, de minderbedeelden en de mensen die al weinig inkomen hebben. Geld dat niemand lijkt te kunnen missen, omdat degene die het wel kunnen missen altijd buiten schot blijven. Degene die rijk zijn zorgen wel dat de regering precies doet wat zij willen, maar dat boeit de Nederlander niet. De Nederlander is boos op de regering, op degene die de regels verzint en halverwege het spel gerust veranderd. Dan komen de protesten wel los, maar altijd zijn het protesten die het ware nihilistische gevoel van de Nederlander uitdragen.

Protesteren doe je niet meer op straat. Blauwbekken met spandoeken en luisteren naar een opzwepend verhaal van een vakbondsleider of organisator van een demonstratie is er niet meer bij. Dat doet de Nederlander niet, liever kruipt hij achter zijn computer/laptop/tablet en wordt een toetsenbord-activist. De hele dag stukken schrijven hoe walgelijk de regering bezig is. Hoe iedereen uitgeknepen wordt, terwijl de rijken alleen maar rijker worden. Verhalen over politici die zich niet meer inzetten voor het volk, als volksvertegenwoordiger maar uitkijken naar de prachtige toekomst die in het bedrijfsleven in het verschiet ligt. Het bedrijfsleven dat de politiek in de zak heeft zitten en zorgt dat de hun welgevallige mensen op de mooiste functies terechtkomen (om daar veel geld te verdienen). Daar protesteert de toetsenbord-activist graag tegen. Protesteren met grote woorden, lange verhalen en petities die ondertekend kunnen worden. Er gaan meer petities over het internet dan er mensen zijn om ze te tekenen en alsnog zet de Nederlander er maar wat graag zijn handtekening eronder. Daarna kan hij weer met een gerust(er) hart boodschappen gaan doen.

Uiteraard leest de Nederlander deze verhalen vol protest en oproepen tot demonstratie ook allemaal. Soms knikt hij en zegt: "Ja, je hebt helemaal gelijk. Het is schandalig" maar dan blijkt dat buiten de zon schijnt. Opeens is het belangrijker dat de juiste spullen voor de barbecue in huis zijn. Er moeten nog boodschappen gedaan worden. De tuin is weer het koninkrijk waar de Nederlander zijn scepter zwaait en even het gras gemaaid moet worden. De buurman doet hetzelfde en hij heeft ook groener gras gekocht bij het tuincentrum. Samen maaien ze het gras, samen bespreken ze de ellende in de wereld en onder het genot van een welverdiend biertje fulmineren ze tegen de belachelijke plannen van de regering. Ze zijn het erover eens dat genoeg genoeg is, iemand zou iets moeten doen. Samen drinken ze nog een biertje en zien de schemering inzetten. Het wordt tijd om naar huis te gaan. Hopelijk is het morgen weer zulk mooi weer.

En dan beschuldigen mensen mij dat ik een nihilist ben. Ik ben geen nihilist, het kan mij inderdaad ook allemaal niets schelen. Ik haal mijn schouders op wanneer er weer een stompzinnig plan gelanceerd wordt vanuit Den Haag. Ik onderteken een online petitie wanneer er weer een megalomaan bedrijf vind dat het zaad kan patenteren of elk onderzoek naar bijensterfte door hun producten stagneert. Ik fulmineer wanneer het mij uitkomt, maar uiteindelijk haal ik mijn schouders op en ga boodschappen doen. Net als iedereen in jouw en mijn omgeving. Precies zoals iedereen doet, als schapen wachten tot iemand de slachtbank opent.

Alleen wacht ik niet, zoals jullie doen, tot iemand de slachtbank opent. Ik ben misschien een schaap, maar eentje die gezellig in de tuin gaat zitten met bier en kippenpoot in de hand. Het boodschappen doen zie ik ook als een noodzakelijk kwaad, een plek waar je de nihilistische Nederlander in zijn element kan zien.  Hele karren volgeladen met voedsel, tassen vol stof en kleding, terwijl de Nederlander erachter loopt te klagen over hoe slecht ze het hebben. Hoe slecht de regering is voor de maatschappij, maar hoe prachtig het weer is en hoe heerlijk ze zometeen in de tuin gaan zitten. Tijdens het boodschappen doen zie je de ware aard van de mens, de totale zielloosheid die ze uitstralen. Mensen zijn dieren, maar dieren zijn geen mensen. Dieren kunnen er niets aan doen dat ze onverschillig zijn. Dieren zijn alleen bezig met overleven en zorgen dat hun instincten bevredigd worden, maar kunnen ze ook niet. Mensen daarentegen, zij hebben het vermogen om na te denken. Hun acties te overzien en de gevolgen voor de toekomst te berekenen. Alleen doet de mens die niet, die is meer bezig met de instincten te bevredigen en zorgen dat er genoeg te eten is. Plezier is belangrijker dan denken aan de toekomst. Alles draait om één ding en meer ook niet.

Ach, misschien ben ik ook een nihilist. Net als jullie allemaal zijn, maar ik zie wel de mensheid voor wat het waard is. Ik zie de mensheid zoals het werkelijk is, de diersoort die wij zijn. De destructieve wijze waarop we onze eigen leefomgeving vernietigen. Ik haal inderdaad mijn schouders op wanneer er weer een beslissing genomen wordt die de Nederlandse maatschappij of ons milieu nog verder onder druk zet. Mijn schouders schieten omhoog wanneer er weer een oorlog afgekondigd is of wanneer er tientallen mensen omgekomen zijn in een bloederige aanslag. Ik haal inderdaad mijn schouders op, maar dat is niet omdat het mij niet interesseert. Ik doe het omdat de mensheid mij niet interesseert. Mensen zijn er genoeg, teveel. Elke manier, elke wijze om het aantal drastisch te reduceren is (in mijn ogen) een goede zaak, maar ik ga het niet toejuichen. Dat zou degene die het uitvoeren teveel credit geven, iets wat ze niet verdienen. Ik zeg: "Laat de mens zichzelf maar lekker uitmoorden, de leefomgeving en milieu volledig verzieken en hopelijk blijft er uiteindelijk een klein groepje menselijke dieren over die wel weten wat belangrijk is. Die teruggaan naar de boom waar ze ooit uitgekropen zijn.." En tot die tijd haal ik mijn schouders op, zoals het een ware Nederlander betaamd. De boodschappen halen zichzelf namelijk niet!