24 januari 2010

En er was niemand

Op de muur vond ik een bevroren moment in tijd. Een kleine gebeurtenis, onbetekenend voor vele mensen maar in zijn volledigheid een belangrijke herinnering. Alleen gelaten op de muur om een gebeurtenis het herdenken die voorbij gegaan was.

Ik keek er naar zonder het moment verder te verstoren. De lijnen die het moment volgde, de spontaniteit van het geheel. Alles nam ik in mij op om het te herinneren voor later. Het was een moment waar ik niet bij was.

Het is een herinnering aan hoe het zou zijn als ik er niet meer ben. Verstild in tijd.

17 januari 2010

Verlangen naar vergetelheid

Buiten zet de duisternis zich weer terwijl die in mijn hoofd niet weg lijkt te gaan. Op deze momenten kan ik altijd een beetje jaloers zijn op de mensen die vanwege geestelijk problemen gedwongen zijn thuis te blijven zitten. Door mijn werk spreek ik veel van deze mensen, al zitten ze vaker thuis door lichamelijke aandoeningen opgelopen door het leven en alles eromheen. Mensen die na een bedrijfsongeval gedwongen raken thuis te blijven en langzaam arbeidsongeschikt beginnen te raken. Die mensen spreek ik wel eens, maar dat zijn niet de mensen waarop ik lichtelijk jaloers kan raken. In tegendeel juist, maar zij zijn ook totaal niet interessant om het verder over te hebben.

Geestelijk in de put zitten is veel meer mijn vlak van expertise. Last hebben van stoornissen en daardoor niet normaal in de maatschappij kunnen functioneren. Die mensen brengen mij op deze dagen altijd een beetje in vervoering. Ze maken mij op deze duistere tijden lichtelijk jaloers omdat ik soms ook gedwongen wil zijn om thuis te blijven. Niet meer die "dwang" om te gaan werken en gewoon nergens aan hoeven te denken behalve de gedachten die al in mijn hoofd zwerven. Mijn dagen verslijten in huis, mijn vingers op het toetsenbord en mijn ogen op het beeldscherm. Heel af en toe sta ik dan op om iets te eten, de deur open te doen als iemand het waagt langs te komen of gewoon om naar het toilet te gaan. Soms denk ik dat het mijn utopie is, iets wat ik had moeten hebben maar niet kan krijgen. Soms denk ik dat...

Meestal weet ik dat ik niet de hele dag thuis zou moeten zitten. Ik weet nu al dat vanaf het moment dat ik de hele dag thuis zal zitten, ik niet verder kom dan het internet en de televisie. Twee beeldschermen om de hele dag en nacht voor te hangen en niets met het leven kunnen doen. Ik weet dat omdat ik nu maar eens aan mijzelf ga toegeven dat ik chronisch depressief ben. Iets waarmee ik jaren geleden gediagnosticeerd ben en tot op de dag van vandaag ontkent heb door allerlei andere geestelijke kwaaltjes op mijzelf te plakken (want dat hoort dan) Ik kan je zeggen dat leuk anders is. Het is helemaal niet leuk om depressief te zijn, in tegendeel zelfs. Je kan er knap somber van worden zelfs! Maar een chronische depressiviteit is gelukkig minder erg dan een gewone depressiviteit en daardoor kan ik nog redelijk normaal functioneren. Al is het soms best lastig, maar zolang ik plannen in mijn hoofd heb en mijn gedachten de vrije loop laat kan ik mijzelf aan. De wereld is mijn speeltuin en ik breng geen speelgoed mee.

Alleen zijn deze donkere dagen in mijn ogen lastig. Op deze dagen zou ik willen dat de duisternis in mijn hoofd veel groter was en soms zou ik zelfs willen dat mijn verlangen naar de verlossing van de dood niet gerationaliseerd werd. Al mijn donkere gedachten herken ik als zodanig waardoor de kracht eruit getrokken word en het niet meer dan een gedachte is. Denken aan de dood is pas echt als je ook de duisternis erbij wil voelen. Iets wat ik al langere tijd niet meer toelaat, de duisternis is in mijn hoofd maar niet in mijn gedachten. Hierdoor kan ik functioneren, leven en mijn werk doen zoals ik vind dat het hoort. Maar makkelijk vind ik het niet en juist daarom wil ik soms ook het bijltje erbij neergooien. Eindelijk eens mijzelf tot een balletje opkrullen en huilen tot er geen traan meer valt. Soms verlang ik naar de vergetelheid van gekte en krankzinnigheid. Soms, heel soms op deze duistere dagen heb ik dat...

3 januari 2010

2010: Het jaar van mogelijkheden

Eigenlijk naar aanleiding van deze foto (klikkerdeklik erop) kwam ik weer terug bij een conclusie die ik lang geleden al getrokken had, maar inmiddels weer in mijn achterhoofd verdwenen was. Vooral de vraag die erboven staat deed mij terugdenken aan de eerste keer dat ik zoiets durfde te denken...

Om allereerst de vraag bij de foto te beantwoorden: Ja, ik denk het wel. Al is bij later onderzoek door de fotograaf gebleken dat het niet zo mocht zijn blijf ik bij mijn eerdere gedachte. Het zou best kunnen en dat wil ik ook gerust uitleggen. Tenslotte is het begin van een nieuw jaar ook te gebruiken om vooruit te kijken en plannen te maken, want dat heb je wel nodig.

Kortgezegd is de enige beperking die een mens kan hebben de beperking die wij onszelf opleggen. Het hebben van een handicap, zowel lichamelijk als geestelijk, hoeft helemaal geen beperking te zijn om geslaagd door het leven te gaan. Als je maar echt iets wil kan je alles, zelfs met een zogenaamde beperking. Er is ook helemaal geen enkele reden om bij de pakken neer te gaan zitten omdat je "iets niet meer zou kunnen" of "er niet toe in staat kan zijn door wat-den-ook" De enige beperking die wij hebben is de beperking die wij onszelf opleggen. Dus stop gewoon met zeuren en ga je leven leven zoals JIJ dat wil doen!

Het is het begin van een nieuw jaar. Een mooi moment om plannen te gaan maken, eens gaan zien wat je met het leven wil gaan doen en waar je aan het einde wil zijn. Wat wil jij bereikt hebben aan het einde van dit jaar, waar wil je staan en laat je niet beperken door jezelf. Dat is namelijk het enige wat je nu aan het doen ben door te zeggen dat het niet voor jou weggelegd is vanwege .... (vul zelf maar in) Neem eens een voorbeeld aan Stephen Hawking die ondanks een slopende neurologische aandoening volledig verlamd is, maar wel één van de grootste wetenschappers van deze eeuw is geworden. Of aan Stephen Fry welke door zijn zware manische depressiviteit een leuke Brit geworden is.

Om die reden ga ik ook stoppen met mijzelf te beperken en eindelijk mijn leven leiden. Iets wat ik al veel eerder had moeten doen, maar gedane zaken nemen geen keer. In ieder geval ga ik dit jaar mijzelf richten op het uitgeven van een heus boek met mijn schrijfselen. Ik ga niet eens nadenken of het wel gaat lukken, of iemand wel zit te wachten op een boek van mijn hand en of ik dat überhaupt wel zou kunnen. Ik ga het gewoon doen, met al mijn beperkingen (want ja, die heb ik ook al praat ik er verder niet over) Dit wordt het jaar van de mogelijkheden, niet de beperkingen!

Een nieuw jaar, een nieuwe dag

Absoluut niet voor het eerst in mijn leven breek ik met de gangbare tradities door er totaal niet aan mee te doen. Ik ga je hier dan ook geen gelukkig nieuwjaar wensen, noch de beste wensen geven en hopen dat je deze komende driehonderdenvijfenzestig dagen alleen maar geluk, liefde en meer van dat soort dingen gaat ervaren. Niet dat ik het je niet zou gunnen, in tegendeel juist. Ik gun je alle liefde, vriendschap, geluk en nog meer toe die iedereen maar zou kunnen missen maar dat doe ik morgen ook nog. Overmorgen ook en over drie maanden zal ik het je nog steeds gunnen.

Nieuwjaar is maar een verzonnen datum. Iemand heeft ooit in een ver verleden gezegd dat op die dag het tellen van de driehonderdenvijfenzestig dagen die de aarde erover doet om rond de zon te cirkelen begon. Dat is toen in stand gebleven hier in de westerse wereld. Andere mensen vieren een heel ander nieuwjaar, want ook dat zijn niets meer dan verzonnen data. Gewoon een moment in tijd waarop een persoon belangrijker dan zichzelf een beslissing heeft genomen voor de toekomst. Ergens een goede zaak, maar ik vind niet dat je gelijk als kippen zonder kop achter de tradities die erbij hangen moet gaan aanrennen. Al is er ook weer niets mis mee om het wel te doen. Tenslotte vier ik wel Oud & Nieuw en ben ik blij met de vele (nog steeds te weinig) vrije dagen die de feestdagen oproepen.

Toch ga ik je geen gelukkig nieuwjaar of de beste wensen geven. Gewoon omdat ik wil breken met deze traditie. Ik heb er gewoon helemaal geen zin in en geen sjoege aan. Zoals half Nederland tijdens de carnaval roept: "Voor mij geen polonaise!"

De afgelopen driehonderdenvijfenzestig dagen aflopen kan ik nog wel even doen. Ze gingen met één dag per keer voorbij. Ik maakte dingen mee. Soms op mijn werk, soms geheel ergens anders. Hier en daar heb ik bandjes zien optreden waarbij de een veen beter was dan de ander, maar echte verrassingen heb ik dit jaar niet gezien. Al is dat niet helemaal waar, er was wel één optreden dat ik hoog in het vaandel wil dragen en ik ben blij dat ik niet de enige ben geweest die het gezien heb. Anderen mogen het bevestigen. En verder.. ja, wat nog verder. Het was het jaar waarop ik een nieuwe carrière aanging en halverwege erachter kwam dat ik over zou gaan naar een nieuwe werkgever. Aanstaande maandag ik de eerste officiële dag en ik hoop dat ik dan eindelijk die vervloekte laptop-tas in handen geduwd krijg. Ook heb ik vorige maand eindelijk mijn eerste publicatie in een boek gehad. Niet met tekeningen van mijn hand of schrijfselen zoals ik eigenlijk altijd gedacht had, maar met foto's die ik gemaakt heb. Foto's van een kunsttentoonstelling in Utrecht waar ik heen geweest ben zijn samen met foto's van andere mensen in een mooi boek terecht gekomen en nu sta ik daar in. Vreemd eigenlijk, maar het smaakt naar meer. Dus binnenkort maar een eigen boek op de wereld zetten.

En om verder positiever af te sluiten dan eigenlijk de bedoeling was is hier een korte film geschreven en geregisseerd door Neil Gaiman. Nu herhaal ik nog even de goede raad van meneer Gaiman om deze film zeer snel te gaan bekijken, want als de producenten erachter komen dat deze film op internetz staat zal het binnen geen tijd verdwenen zijn. Snel kijken dus! Ik zal ook verder geen woorden verspillen, hier is Neil Gaiman's Statuesque.