30 juni 2008

Het gaat niet goed

Twee rode vlekjes op mijn buik deden mij de uitspraak: "dat gaat niet goed!" uitroepen. Op zich had ik hier ook wel gelijk in aangezien de rode vlekjes na verloop van nog geen uurtje uitgroeide tot twee kleine rode bultjes die bij de aanraking een felle pijn verspreidde. Verschilende keren moest ik er met mijn wijsvinger over wrijven en elke keer schoot er weer een pijn van miniscule hete naalden door de huid van mijn buik. Tot ik dat ook zat werd en rigorieus mijn vingers naast het bovenste bultje zette om hard te drukken. Een licht ingebeeld ploppend geluid maakte een einde aan het bultje. Wittige pus met bloed kwam eruitzetten samen met een hard zwart dingeje dat de hele ellende waarschijnlijk begonnen was. "Het gaat niet goed, maar nu al ietsje beter" sprak ik zachtjes tegen mijzelf terwijl ik met een doekje de nattige restanten aan het wegdeppen was. Het bultje was nu een klein gaatje in mijn huid waar helder vocht uit opwelde. Een rode ring erom heen zorgde dat ik het dingetje met mijn ogen dicht nog kon vinden. Op naar de volgende!

Alleen bleek deze een lastigere tegenstander. Waar het eerste bultje binnen drieëntwintig seconden openknapte bleef deze hardnekkig volharden in het blijven van een bultje. Hoe hard ik ook durfde te duwen, wat eigenlijk helemaal niet zo hard was omdat het nogal pijn deed, ik kreeg geen opening in het bultje zelf. Het bleef een bultje wat ik ook probeerde te doen. Uiteindelijk nam ik de meest drastische stap die ik op dat moment voorhanden had. Ik zette de schaa erin en met een heel voorzichtig knipje verdween het topje van het bultje tussen de twee schaarbladen. Hiermee verscheen er zonder al te veel moeite een mooie uitgang voor alles wat er maar onder de huid van het bultje zou zitten. Ik zette mijn vingers er weer naast en begon zachtjes te knijpen. Weer verscheen er een wittige doorbloedde substantie. Dat veegde ik zonder pardon weg. Een klein gaatje bleef weer achter, maar diep in het gaatje kon ik een zwart hoofdje zien. Het dingetje dat de oorzaak was van de ontsteking op mijn buik. Ik knep nogmaals, nu iets harder. De pijn was veel minder fel waardoor ik ook harder kon knijpen, maar het enige resultaat dat ik bereikte was opwellend bloed. Best veel opwellend bloed zelfs. Alleen eke keer als ik het weggedept had moest ik tot mijn grote spijt constateren dat het zwarte puntje geen milimeter verschoven was. Drastischere maatregelen zouden nodig zijn!

Hiervoor nam ik de naald te hand. Uiteraard moest ik die eerst gaan opzoeken, want naalden slingeren niet dor mijn huis heen (in tegenstelling tot scharen) Maar zo gauw ik deze terhand had genomen stak ik het vlijmscherpe puntje in het gaatje dat eens een bultje was. Een zeer scherpe pijn vlamde door de huid van mijn buik. Alsof... ja, precies als een naald die langzaam naar binnen werd geschoven. Ik wroette een beetje rond met de punt van de naald en het duurde niet lang of ik had contact met het zwarte puntje. Ik voelde de weerstand tegen de naaldpunt en heel voorzichtig probeerde ik deze grip te laten krijgen. Nog veel voorzichtiger probeerde ik het zwarte puntje met de nald eruit te werken. Precies zoals moeders met een naald een splinter uit je vinger weten te peuteren, maar ik ben duidelijk geen moeder. Ik faalde bij elke poging die ik ondernam. Het zwarte puntje wist de punt van de naald elke keer te ontvluchten. Elke keer bleef ik weer zitten met een uiterst klein bloeddruppeltje aan het einde van mijn naald en een pijnlijk gevoel in mijn buik dat steeds erger werd. "Het gaat niet goed" sprak ik nogmaals tegen niemand in het bijzonder. Ik moest er mee ophouden, het zwarte puntje zou er vandaag niet uitgaan. Ik ruimde de naald weer op, depte het laatst opgewelde bloed weg en kleedde mij verder aan. De rest van de dag bleef ik kijken en voelen aan het dichtgroeiende bultje. De pijn bleef aanhouden, maar het was zo'n kleine oppervlakte dat het verwaarloosbaar was. Alleen bleken mijn woorden "het gaat niet goed" veel meer voeten in aarde gehad te hebben, maar daar later meer over.

25 juni 2008

Chuck Norris facts

Soms hoef je helemaal niet te weten waar iets vandaan komt. Het volgende is zo'n geval waarbij de wetenschap dat het bestaat belangrijker is dan te weten waar het allemaal vandaan gekomen is. Ik heb het hier natuurlijk over de Chuck Norris Facts oftewel de belangrijke wetenswaardigheden die over Chuck Norris welke iedereen eigenlijk had willen weten.

Nu is het natuurlijk de grootste onzin en is de amusementswaarde van deze site zo hoog dat ik al twee dagen om de feiten aan het lachen ben. Elke keer ontdek ik weer een nieuw feit dat nog belachelijker is dan de vorige waardoor ik nog harder moet lachen. Het mooiste is dat je ze ook kan gebruiken om mensen helemaal murw mee te slaan, verbaal gezien dan. Iets wat ik uiteraard al sinds gisteren aan het doen ben.

Het mooie is nog wel dat alles wat er staat ook werkt met Chuck Norris. Op zich zou je elke willekeurige naam kunnen invullen, maar toch is het dan niet helemaal hetzelfde. Op de een of andere manier heeft Chuck Norris zo'n onbedoelde anti-helden status dat je de meest belachelijk dingen over hem kan beweren die geen enkele normaal mens kan waarmaken, maar bij hem blijft het steken. Bij hem krijgt het een bepaalde mate van waarschijnlijkheid en zie je de hele gebeurtenis aan je geestesoog voorbij trekken. Hierdoor krijgt Chuck Norris een bepaalde cultstatus die hem eerder nooit toeberekend zou zijn, maar wel geheel bij hem past. Ik blijf erbij dat het bij elk ander willekeurig persoon, bekend of onbekend totaal niet zal werken. Alleen Chuck Norris kan je deze feiten toebedelen. Waarom weet ik ook niet, maar is dat belangrijk...?

17 juni 2008

Overdenking van een moment

Soms zou ik willen dat ik ook het intellect had om op een knopje te drukken en een peuk in mijn mond te steken. Gewoon net genoeg denkvermogen om te weten hoe de maatschappij functioneert, wat wel of niet kan en een tronie om erbij te horen. Niet dat ik nu opeens een hanggroepjongere wil worden, maar dan eentje die ouder is, alleen is het gewoon fijn om te zien hoe gelukkig dit soort intelligentielozen door het leven gaan. Met een peuk in de mond en een nieuw paar sneakers aan de voeten komt er al vrij snel een glimlach om de mond. Vooral in deze dagen zie je ze veel, oranje shirts hebben ze daarin tegen weer een heel stuk minder. Het enige probleem met zo zijn is dat het volstrekt onmogelijk is om een baan zonder lichamelijke arbeid te krijgen. Op een kantoor hoef je niet binnen te komen, behalve om de ramen te zemen of de planten water te geven. Alles wat je ooit in je leven zal gaan doen staat in het teken van geen opleiding. Alles draait om de simpele dingen in het leven zoals welk bier zal ik vandaag een kopen en is mijn shag nog niet op.

Heerlijke gedachten lijken mij dat soms. Vandaag bijvoorbeeld, vandaag zag ik wel wat in het simpelere leven. Het leven zonder nadenken, zonder de mogelijkheden om te overzien dat je veel meer kansen hebt. Gewoon het leven leven zoals je het voorkomt en er verder niet over nadenken. Tegenwoordig heb ik het idee dat ik té veel nadenk, té veel met dingen bezig ben die totaal niet relevant meer zijn maar toch bedacht moeten worden. Ik heb last van meer verslavingen dan ik me gisteren kon indenken. Dingen waar ik het liefste per vandaag mee zou willen stoppen, maar waarvan ik nu al weet dat ik het morgen ook nog zal doen. Vroeger dat ik nooit verslaafd te raken, vroeger was het leven ook makkelijker. Tenminste ik dacht dat het leven vroeger makkelijker was. Toen dacht ik blijkbaar nog niet zoveel na. Toen kon ik nog blij worden door op een knop te mogen drukken en met een vreemde tronie over de wereld lopen. Vroeger was het toch echt makkelijker.

Nu moet ik weer elke dag vechten tegen mijn gedachten. Daarbij ben ik ook tegen mijn verslavingen gaan vechten. Verslavingen waarvan ik het bestaan nog nooit bevroed had en verder ook niet op in wil gaan. Sommige dingen hoeven niet verteld te worden om te weten dat het ernstig is en daarbij moet je het hiermee doen. Niemand weet af van mijn verslavingen. Maar dan bedoel ik ook werkelijk niemand. Zelfs jij weet het niet, ook al denk je nu dat je het misschien wel geweten hebt. Ik kan je vertellen dat het een illusie is. Je wist van niets, alleen nu ik het je uiteindelijk vertel weet je ervan. Ik moet er daarin tegen mee leven en dat is veel erger. Ik wilde nu echt het intellect om mijzelf er niet druk om te maken hebben. Maar dat heb ik niet. Ik vecht wel weer door. Hopelijk zal ik uiteindelijk wel eens winnen en de kansen kunnen nemen die al jaren voor mijn voeten liggen te wachten. Dat is nog het ergste. Al mijn kansen blijven gewoon geduldig op mij wachten. Wachten tot ik de tijd rijp vind om ze te grijpen. Maar nu moet ik vechten. Vechten tegen de wereld, de bierkaai, jou en mijn verslavingen. Ik word er alleen een beetje moe van.

16 juni 2008

Gesprek over engelen en een veiling

Laatst vroeg iemand mij of ik ooit wel eens met engelen gesproken had. Ik moest dit ontkennend beantwoorden. Nog nooit heb ik met engelen gesproken, sterker nog ik kan de geloof in engelen niet eens opbrengen. Laat staan dat ik een geloof in God wil veinzen. Ik geloof gewoon niet en waar ik niet in wil geloven hoef ik ook geen gesprekken mee te voeren. Wel heb ik ooit eens een gesprek gehad met een geest. Een spookachtige verschijning die weinig tot geen mensen konden zien, maar voor mij zo helder als de nacht was. Daar heb ik wel eens een gesprek mee gehad, alleen vroegen ze daar niet naar. Engelen wilden ze alles van weten en daar weiger ik dan over te praten.

Liever had ik het over de spullen die ik op Ebay gezet heb. Over mijn leuke Online Veiling die na één dag al meer opbrengt dan ik voor mogelijk had gehouden. Opeens krijg ik de neiging om wat meer spullen in de aanbieding te doen. Er staat nog wel wat spul in de kast te verstoffen waar andere mensen waarschijnlijk heel blij van gaan worden. Ik aan de andere kant ook omdat ik weer liquide middelen mag ontvangen om toch weer uit te geven aan nog meer rommel. Op deze manier blijven we heerlijk bezig en het houdt de mens een beetje van de straat. Daarbij mag er best meer geboden worden op mijn leuke spulletjes. Ik zal dat geheel niet erg vinden en om er een beetje verkooppraat in te gooien: Zo vaak zal je deze items niet tegenkomen op het grote wereldwijde internet en zeker niet in de verkoop.

Maar er was vandaag niemand die hier naar wilde luisteren. Ze wilde alleen maar weten of ik ooit wel eens met engelen gesproken had en verder kon het ze allemaal roesten. Roesten aan uiteinden van de mens en waarschijnlijk ook dier. Het gesprek werd daardoor minder leuk en heb ik het beeindigd. Wie wil er nu over engelen praten? Ik kan net zo goed over eenhoorns gaan praten, daar weet ik net zo min iets van en hoef ik ook niet in te geloven.

15 juni 2008

Vaderdag

De derde zondag van juni is aangebroken. Gisteren om twaalf uur des nachts werd de derde zaterdag ingeruild voor deze dag. Om nog onduidelijke redenen heeft er ooit iemand beslist dat deze derde zondag van juni tot vaderdag gebombardeerd moest worden. Vandaag is het dan ook officieel gezien vaderdag, de dag waarop alle vaders geëerd moeten worden met cadeau's en ontbijt op bed. Nu ben ik zelf vader en tot op de dag van vandaag vind ik het fenomeen vader- en moederdag het meest belachelijke wat er bestaat. Nog belachelijker dan hokjesdenken, bekrompen geesten of geloven in een hogere macht die de alles geschapen zou hebben. Vader- en moederdag is nergens op gestoeld en heeft werkelijk als enig doel om de gemiddelde mens te dwingen om nog meer rommel te kopen.

Als excuus voor het bestaan van deze dag krijg ik steevast te horen dat je als kind-zijnde dankbaar moet zijn voor zijn of haar ouders en dat zij ook best een keer een dag verwend mogen worden. Alsof je als kind je ouder voor het uitzoeken heb gehad... Ik vind het nog steeds een vreemde zaak. Als ouder kies je juist om kinderen te krijgen. Kinderen krijgen is niet iets waar je lichtzinnig over mag nadenken. Sterker nog het is een hele verantwoording om kinderen te krijgen en als je eenmaal de keuze heb gemaakt moet je ook achter je keuze gaan staan. Dan moet je niet na verloop van tijd gaan zeuren dat je ook wel eens verwend wil worden door je kinderen. je kinderen zijn door jou op de wereld gezet en hebben hier nooit enige hand in gehad. Vader- en moederdag is duidelijk niet uitgedacht door iemand die nagedacht heeft over het ouderschap. Volgens mij dacht degene werkelijk dat hij/zij wel eens een dagje verwenning verdiend had omdat ze al de rest van het jaar klaar staan voor de kinderen. Hierbij compleet voorbij gaande aan het feit dat zijzelf gekozen hebben voor het zorgen voor kinderen. Je zou net zo goed kunnen stellen dat je buren op één dag in het jaar je een cadeau moeten geven omdat het burendag is. Ook je buren heb je niet gekozen, maar gekregen zonder al te veel moeite voor te doen.

Kinderen en buren zijn natuurlijk niet te vergelijken, maar als je het over speciale dagen wil hebben komen ze natuurlijk op hetzelfde neer. Voor mij hoeft het ook niet, dat vaderdag-gedoe. Nu zal je waarschijnlijk denken dat het komt doordat ik totaal geen relatie met mijn vader heb en misschien heb je daar ook wel gelijk in. Omdat het vaderdag moet zijn heb ik mijn vader maar even opgezocht op Hyves. Een echte reden had ik hier niet voor. Ik zocht hem vandaag dan ook niet op, maar gisteren om er vandaag iets nuttigs over te kunnen schrijven. Door hem op te zoeken leerde ik dat hij gewond is aan zijn voet en geopereerd is. Wat hij precies heeft weet ik niet, maar het schijnt neer te komen op een vleeswond die bruut open ligt. Misschien is hij met zijn nordic-walking trainingen over zijn stok gestruikeld en kwam hij zo hard neer dat zijn voet openbarstte. Nu roep ik natuurlijk maar wat, ik heb geen idee en het boeit mij eerlijk gezegd ook heel weinig. Mijn vader is lang geleden uit mijn leven verdwenen en daar ben ik allang blij om. Ik heb gewoon geen vader meer, ik heb wel een voormalig vader. Misschien dat ik daarom ook helemaal niets geef om vader- en moederdag. Ik geef gewoon om mijn kinderen en zij om mij. Voor mij is dat meer dan genoeg en het enige wat telt. Ik heb gekozen voor mijn kinderen en ben blij dat ze er zijn. Voor mij is elke dag dat ik ze zie een vaderdag.

14 juni 2008

Praten over voetbal

Gisteren heb ik iets gedaan wat ik eigenlijk nooit verwacht had. Eerst werd ik helemaal gek van elke idioot die het nodig vond om bij elk doelpunt het neerlandse elftal maakte zeer hard te gaan toeteren, schreeuwen en de boel bij elkaar te juichen. In de rust van de wedstrijd was het nog veel erger. Opeens stonden hele volksstammen buiten te schreeuwen, te toeteren en weet ik veel wat nog meer. Ze maakte in ieder geval veel te veel herrie voor deze buurt en mijn gemoed werd er niet veel beter op. Ik was ook heel blij toen de rust eindelijk weerkeerde toen de rust afgelopen was. Niet veel later daarna werd het donker buiten en kwam het geroep naast het getoeter nog slechts heel even terug. Blijkbaar is in het donker buiten staan roepen totaal niet interessant voor een voetballiefhebber, want echt lang hielden ze het niet vol. In ieder geval wist ik dat het neerlandse elftal weer een wedstrijd had gewonnen. Laat ik nu ook maar zeggen dat dit geheel tegen mijn verwachting in was.

Nu zijn altijd al mijn verwachtingen en voorspellingen precies tegenovergesteld dan wat ik in eerste instantie beweerde. Zo riep ik voor gisteren heel hard dat het neerlandse elftal grandioos van het franse zou gaan verliezen en de uitslag is nu duidelijk. Zo heb ik ook geroepen dat het neerlandse elftal nooit in de finale zou komen, laat staan dat ze überhaupt zouden gaan winnen maar ik ga nu wat anders zeggen. Inmiddels heb ik het stellige idee dat die kerels in oranje gewoon zichzelf doorspelen naar de finale en daar de tegenstander finaal van het veld gaan spelen. Ze zullen in de komende kwartfinale op dezelfde manier zegevieren zoals ze al twee wedstrijden eerder gedaan hebben. Ik kan ook zeggen dat ik dit weet omdat ik gewoon vijf minuten naar de hoogtepunten van de wedstrijd heb zitten kijken. Alle doelpunten werden even op een rijtje gezet en even dacht ik dat ze gewoon een normaal spelletje voetbal aan het uitvoeren waren. Vooral toen het twee-één werd had ik het idee dat weer gewoon het geijkte werk werd, maar toen knalde iemand er nog een bal in en opeens nog eentje. Vier-één voor het neerlandse elftal. Ik stond versteld. Serieus.

Door de steelse blikken die ik op het voetbalgebeuren geworden geworpen heb mag ik nu zeggen dat ik ook best een voorspelling mag doen. Vroeger had ik totaal geen verstand van voetbal, vroeger interesseerde voetbal mij geen bal en dat is eigenlijk helemaal niet veranderd, maar gisteren heb ik vijf minuten hoogtepunten gekeken en stond ik versteld van wat ze lieten zien. Ik kan nu ook best zeggen dat ik het neerlandse elftal zonder enige moeite zie opstomen naar de finale en daar bruut gaan overwinnen. Ze zullen in de kwartfinale en de halve finale iedere tegenstander klop gaan geven en als ultieme winnaar uit de bus komen. Dat voorspel ik nu. Ik doe maar geen voorspellingen over wie de tegenstander zal gaan worden, aangezien ik werkelijk geen idee heb wie er allemaal meespelen. Dat boeit mij ook totaal niet, het blijft voetbal en alleen doordat iedereen in een collectieve gekte is geraakt wil ik weten waar alles om te doen is. Daarom hoop ik maar voor iedereen die het wel boeit dat mijn vermogen tot het doen van de verkeerde voorspellingen dit keer verdwenen is. Van mij mag het neerlandse elftal best de winnaar worden, dat hebben ze wel een keertje verdiend. Zal ik maar een "Hup, Holland, Hup" inzetten?

13 juni 2008

De busstaking - deel teveel

Dikke vliegen zwermen over het raam. Ik ontwaak uit mijn droom door hun constante gezoem en geklik op het raam als hun zware lichaampjes hardhandig in aanraking komen met het glas. Dikke zwarte vliegen zijn het. Laten we ze bromvliegen noemen, want volgens mij zijn het ook bromvliegen. In ieder geval zoemen ze terwijl ze rondvliegen en kruipen. Ik bekijk ze van wat dichterbij. Hun facetogen staren naar mij terug, de vleugels ritselen van opwinding. Zwarte kriebelende haren bevolken hun poten, iets waardoor ze in mijn ogen nog enger en naarder worden. Ik laat de vliegen voor wat ze zijn en probeer weer weg te zinken in mijn dagdromen.

Helaas genoeg blijft het aanhoudende gezoem van de vliegen mij storen in elke dagdroom die ik maar zou kunnen hebben. Ergens lijken ze op de stakende buschaffeurs en de opjuttende vakbonden die de hele staking in gang gezet hebben. Als je er voor het eerste mee geconfronteerd word lijkt het allemaal niet zo erg, maar hoe verder je komt... Hoe meer dichterbij het allemaal komt des te meer ga je jezelf realiseren dat het eigen strontvervelend is. Dat geldt voor dikke, zwarte vliegen die tegen het raam zoemen maar in grotere mate voor de stakende buschauffeurs. Waar de laatste nog eerder op mijn sympathie konden reken begin ik ze inmiddels steeds meer te vergelijken met vieze zwarte bromvliegen. Vliegen op mijn raam die mij gedachten verstoren, mijn leven proberen te verzieken en over het algemeen genomen gewoon zeer irritant zijn.

Echter moeten we beide tolereren tot het moment daar is om het neer te slaan. Om het dood te slaan is eigenlijk een beter woord. Alles wat je maar lang genoeg irriteert tot de grenzen van het toelaatbare word bereikt dient met harde hand tot de orde geroepen te worden. Vliegen die hardnekkig blijven zoemen en zichzelf proberen te vermoorden tegen het glas van mijn ramen kunnen een stuk krant op het lichaam verwachten. Net zo lang zal er geslagen worden tot het leven er geheel uit verdwenen is. En iemand zou dat ook moeten gaan doen tegen deze voortdurende busstaking. Deze moet ook hardhandig neergeslagen worden met elk legitiem middel dat de mens tot beschikking heeft. Laat iemand naar de rechter gaan en ze dwingen om weer in de bus te stappen. En dan niet dat halfzachte werk waarbij ze wel in de spits rijden, maar de rest van de dag weer stil blijven staan. Neen, deze staking is inmiddels een doorn in het oog geworden. Het schiet zijn doel voorbij en elke buschauffeur begint steeds meer op een dikke, zwarte bromvlieg te lijken die als enige doel heeft rond te zoemen en tegen het raam te vliegen. Irriteren tot je uiteindelijk besluit de krant te pakken en een vlek op het raam te maken.

Mag ik nu eindelijk een vlek op het raam gaan maken? Ik ben de busstaking meer dan zat. Ik ben het fietsen meer dan zat. Ik ben het hele gezeik over geld dat die buschauffeurs maar willen hebben meer dan zat. kan iemand even een flinke krant pakken en hard om zich heen gaan slaan? Laat iemand eens een rechtzaak beginnen en deze onzin laten verbieden. Het is genoeg, meer dan genoeg. Ik heb overigens geen hekel aan bromvliegen, alleen als ze irritant zijn. Dan wel.

6 juni 2008

Schaapswrak webzine online

Lang geleden in een ver verleden gaf iemand mij de kans om aan de slag te gaan als muziek-recensent. Nu was dit geheel op vrijwillige basis en hield ik er alleen enkele leuke ceedees aan over, ook enkele totaal niet interessante ceedees maar dat laten we maar in het midden. Het was in ieder geval iets wat ik zeer plesant vond om te doen, maar niet veel later bleek degene die mij de kans gaf er een nogal vreemd wereldbeeld op na te houden en verbrak ik de samenwerking. Hierbij kan ik wel melden dat het wel iets meer voeten in aarde had en ik opeens zwaar belachelijke beschuldigingen aan mijn broek had hangen. Maar dat is allemaal in het verleden. De beschuldigingen zijn nog wel te vinden op het internet, maar er is geen mens die ze leest of überhaupt als een absolute waarheid zal zien. Degene die ze op internet gezet heeft heeft zich met zijn eigen gedrag en het koketteren van allerlei leugens in een complete hoek gemanouveerd waar hij niet meer uit kan komen. Er is gewoon niemand die hem nog wil geloven en dat is ook niet nodig. Inmiddels is het allemaal water in de sloot dat zo ver van een brug verwijderd is dat het er niet eens meer onderstroomt.

Toch kwam ik door hem tot de ontdekking dat ik best aardige recensies kan schrijven en ben ik nog steeds blij dat ik de kans gekregen heb. Daarbij vond ik het heel jammer dat ik uiteindelijk geen muziek meer mocht bespreken en dit niet meer kon delen met anderen. Al had ik toen onze samenwerking nog wel goed was al besloten om een eigen webzine op te gaan zetten dat zich voornamelijk zou richten om experimentele muziek. Dit besluit had ik niet lang nadat ik gestopt was met recenseren ook daadwerkelijk in de praktijk gebracht. Of beter gezegd ik had een naam verzonnen, deze laten registreren en begonnen met het bouwen van een of andere site via neergeladen CMS. Niet dat ik hier lang aan gewerkt heb, op de een of andere manier kreeg ik het CMS niet aan de gang en kon ik niets wijzigen. Dit bleek later toen ik er eens heel erg goed ingedoken was en ik eigenlijk de boel had opgegeven. Op dat moment zat ik ook in zo'n situatie dat ik totaal geen behoefte had aan het schrijven van wat voor een recensie ook, dus liet ik de hele boel opheffen. Niet lang daarna verdween ook elk spoor van wat ik ooit probeerde te doen.

Edoch bleef het kriebelen. Ik wilde gewoon een platform gaan bieden waar aandacht besteed wordt aan de zwaar onbekende experimentele muzieken. Het punt is namelijk dat er bijna niemand aandacht wil besteden aan deze muzikale uitingen en het altijd een ondergeschoven kindje is op de verschillende webzines die grasduinen in de alternatieve klanken. Daarbij is er ook niemand die een fatsoenlijke concertagenda biedt, wat ook een doorn in mijn oog was. Altijd was het maar sappelen door nieuwsbrieven, sites van zalen in de gaten houden en veelvuldig elkaar via meel op de hoogte houden. Eigenlijk snapte ik nooit dat niemand even de moeite nam om iets op benen te zetten en een einde te maken aan dit ongelooflijke onrecht. Tenslotte zijn er zat mensen die wel hun ruimtes openzetten voor allerhande bands en ook verschijnen bij in andere zalen waar dezelfde soort bands optreden. Blijkbaar is iedereen aan het sappelen met nieuwsbrieven en aanverwanten. Dat moest gewoon anders kunnen en dat kan nu ook.

Sinds gisteren heb ik mijn site maar openbaar gemaakt. Eigenlijk ben ik er nog steeds mee aan het klooien, maar daar schijn ik ook eindeloos mee door kunnen gaan. Ik ben nogal perfectionistisch en nooit tevreden over het uiterlijk en dat hield mij constant tegen om daadwerkelijk de stap te zetten de boel open te gooien. Tot gisteren dan, toen besloot ik dat het genoeg was en ik ook best verder kon bouwen terwijl we al bezig zijn om recensies te schrijven. Vandaar dat ik met trots en eer mag presenteren: SCHAAPSWRAK, de enige plaats waar de gemiddelde Nederlander kennis kan nemen van de verschillende experimentele klanken die over de wereld zwerven.

1 juni 2008

Taakontwijkende activiteiten

Gisteren had ik eigenlijk ingeruimd om iets aan mijn administratie te gaan doen, maar de dag had besloten om mij geheel andere activiteiten te laten ondernemen. Nu heb ik de vreemde gewoonte om voordat ik aan mijn administratie en ander papierwerk begin eerst even uitgebreid te gaan douchen. Waarom ik dit doe weet ik niet, maar ik kan er niet tegen om zonder gedoucht te hebben aan deze taken te gaan zitten. Uiteraard douche ik wel vaker, want zo vaak doe ik mijn administratie ook weer niet. Eigenlijk is dit iets wat ik maar één keer per maand doe en verder laat ik mijn papierwerk altijd groeien tot een kleine hoop voordat ik deze weer wegwerk. Maar er moet en zal gedoucht worden voordat ik er aan begin. Gisteren dus ook.

Ik stond heerlijk mezelf te zijn onder een warme straal water en was net bezig mijn haar te wassen toen ik bedacht dat ik mijzelf nog niet gewassen had met doucheschuim (of hoe het ook mag heten, zo noem ik het in ieder geval) Nu stond ik toch nog onder de douche dus was er nog geen schaap over de dam verdwenen. Het was niets ergs dat ik mijzelf nog moest wassen. Het werd gewoon de volgende activiteit die ik zou ondernemen en dat deed ik ook. Schuim verscheen overal, op mijn benen, mijn buik, mijn borstkas en zo verder. Ik deed het grondig en ik deed het goed. Als je aan de administratie gaat beginnen is het zaak om goed schoon te zijn en lekker te ruiken naar het doucheschuim. Eigenlijk is het gewoon een soort uitstellen aangezien ik het doen van mijn administratie een zeer naargeestig en vervelend klusje vind, maar als je onder de douche staat ga je dat absoluut niet aan jezelf toegeven. Gisteren was ik niet veel beter, dat ik het nu wel een soort van toegeef is alleen maar omdat ik niet meer aan het douchen ben.

Al wist ik mijn uitstelgedrag gisteren wel zo te draaien dat ik helemaal niet meer aan mijn administratie toegekomen ben. Terwijl ik mijn buik aan het insoppen was bedacht ik me opeens dat mijn navel ook wel uitgebaggerd kon worden en voor ik het wist had ik mijn wijsvinger diep in mijn navel gepropt. Ik draaide een paar keer en voelde allerlei ingebeelde stukjes stof loskomen waarna ik probeerde deze te verwijderen. Alleen moest ik tot mijn grote schrik constateren dat mijn vinger compleet vacuüm vastgezogen zat in mijn navel. Ik kon geen kant meer op, op de een of andere manier was ik zover mijn navel ingedoken dat alle lucht eruit geduwd was en mijn vinger er niet meer uit wilde. En daar sta je dan, compleet schoon en gereinigd maar nog maar een hand die ik vrijelijk kon bewegen. Mijn andere hand kon ik nog gebruiken om mijn buik te kietelen, maar daar hield het ook mee op. Daarbij is jezelf kietelen een nogal zinloze bezigheid aangezien het totaal niet kietelt en dus ook niet leuk is. Ik wilde gewoon mijn vinger weer terug en begon met zachtjes te trekken. Heel voorzichtig trok ik met mijn hand tot ik werkelijk niet verder meer kon vanwege het licht ongemakkelijke gevoel van pijn dat mijn navel uitstraalde. Nu kan ik beter zeggen dat het ontzettend zeer deed aangezien ik al flink met mijn vinger in mijn navel gedraaid had en het trekken best hard deed omdat ik eigenlijk in paniek begon te raken.

Na tien minuten was ik er wel achter dat ik zo vast zat dat ik op eigen kracht er niet meer uit zou komen. Ik moest hulp erbij halen, maar eerst onder de douche uitkomen. Dat was toch een van de makkelijkste taken die er was. Gewoon met mijn vrije hand de kranen dichtdraaien en voorzichtig een poging tot afdrogen doen. Op zich ging het aankleden ook wel aardig. Tenminste met één hand een broek aandoen is best te doen, vooral als je de beschikking tot een bed hebt om op te liggen. Anders zou het waarschijnlijk een flink pijnlijke bedoening geworden zijn, al deed het nu ook al flink pijn maar dat terzijde. Die pijn was er al van het trekken en draaien aan mijn navel. Met mijn broek aan ging ik op zoek naar mijn telefoon. Ik moest iemand bellen die mijn kon helpen en het liefst iemand die niet heel hard begon te lachen als ik het verhaal vertelde. Jammer genoeg lacht iedereen als ik het vertel, maar dat had ik alleen niet van iemand bij de doktersdienst verwacht. Misschien had ik ook beter iemand anders kunnen bellen alleen vond ik dit probleem zo medisch dat ik alleen op de doktersdienst kon komen. Ik vertelde dat ik met mijn vinger vastzat in mijn navel en als antwoord kreeg ik een harde schaterlach. Ik voelde wat schaamrood opkomen, maar ergens gaf ik ze ook wel gelijk. Als ik dit verhaal te horen zou krijgen zou ik ook héél hard gaan lachen. Gelukkig geloofde ze me wel en zeiden mij toe een dokter langs te sturen. Alleen konden ze geen tijd aangeven wanneer hij er zou komen omdat het niet echt een spoedgeval was. Ik kon rustig gaan afwachten.

Drie uur later werd er aangeklopt en kon ik de dokter binnen laten. Ik kan best zeggen dat het de langste drie uur van mijn leven waren, al kon ik deze wel vullen met televisie kijken en mijzelf stierlijk vervelen. Na een grote glimlach van de dokter doorstaan te hebben toen hij het probleem zag ging hij aan de slag. Met een beetje vaseline en waarschijnlijk een hoop geluk had hij binnen vijf minuten mijn vinger uit mijn navel gekregen. Een flinke rode kring om mijn navel heen was de enige getuige die overbleef. Ik kreeg een zalfje om de ergste pijnlijkheid te verlichten en de dokter ging weer verder naar de volgende patiënt. Waarschijnlijk zal dat iemand met een minder lachwekkend en meer levensbedreigend probleem geweest zijn, maar dat heb ik maar niet gevraagd. Ik was weer bevrijd uit mijn ellendige situatie en mijn administratie was nog steeds niet gedaan. Laat ik er nu maar eens aan beginnen eigenlijk, maar eerst douchen anders kan ik er niets mee.