Wat niet te zeggen tegen treinreizigers

Soms mag ik graag denken dat ik een leven heb. Dat is gelukkig ook zo, anders waren deze teksten zo saai geweest. Natuurlijk kan ik wel weer een verhaal gaan ophangen over mijn bus- en treinreizen, al heb ik er daar ook nog wel genoeg van te vertellen. Zo zat ik laatst in de trein toen er schuin tegenover mij een meisje, zeg maar jonge dame ging zitten. Nog voor de trein vertrok trok ze een MacBook uit een tas. Volgde met een schrijfpad en begon alles op, zo niet aan te zetten. Duidelijk een student van een of andere Grafische Academie. Ik besloot eens te gaan kijken met welk talent we hier te maken konden hebben. In ieder geval een student met genoeg geld om die dure rommel te kunnen te betalen en niet genoeg intelligentie om er zuinig op te zijn. Ik was benieuwd. Helaas genoeg werd in bewaardheid in mijn vrees. Ze was ontzettend middelmatig. Net genoeg creativiteit om op een Grafische Academie te komen, maar lang niet genoeg om ergens in de top te verschijnen.

Ze was duidelijk heel druk bezig om een presentatie-folder te maken voor een of ander product. Achtergrondje met een gebouw en mensen terwijl er aan de andere kant een gebouw ronddwaald. In het middel de gebruikelijke gekleurde balk waar de tekst in moest komen. De jonge dame ging daar voorvarend mee aan de slag. Haar schrijfpad zorgvuldig geplaatst op haar schoot begon ze de tekst te schrijven, veranderen, gekleurde balk groter maken, het gebouw laten verdwijnen, herverschijnen en weer de tekst aanpassen. Het was zwaar ergelijk om te zien. Ik kon er niet meer tegen en sprak haar aan: "Het wil niet echt lukken, hé?" Verschrikt keek ze op en keek ze me aan. Haar reebruine ogen vol verrassing en verwarring. "Je folderding.." ging ik verder. "Daar lukt het toch niet mee?" Ik wees in de richting van haar MacBook. "Maar het is ook niet zo lagisch" continueerde ik mijn beginnende relaas. "Het is zo standaard dat je alleen maar naar de reclames in de krant hoeft te kijken dat er massa's mensen zijn die het al beter kunnen dan jij." Ik zette mijn hand onder mijn kin terwijl haar blik nog meer verbazing begon uit te stralen. "Dat gebouw bijvoorbeeld dat maar verschijnt, verdwijnt en toch maar terug mag komen. In elke zichzelf respecterende folder staat zo'n gebouw en dan ziet het eruit als een gebouw waar je graag wil wonen. Niet als een toren die duister wegdrijft in een mist van bruine waas. Alsof het kleurvlak afgegeven heeft op de foto. En de tekst... Die heb je nu al zo vaak aangepast dat je niet eens meer weet wat je de eerste keer heb neergezet. De eerste woorden die je had moet laten staan, omdat het je beste woorden waren. Die ben je nu kwijt. Gewoon weggegooid waardoor je nu zit met een brei van woorden waar geen normaal mens wijs uit kan worden. Maar het is het beste wat je kan doen."

Ik leunde achterover op dit punt in mijn relaas. De jonge dame wist werkelijk niet meer waar ze moest kijken. Ik kon er ook wel begrijpen. Ze dacht even ontzettend interessant te zijn met haar MacBook en haar creatie van een folder terwijl ze haar schrijfpad op haar schoot hield. Maar nu komt er een of ander geinpochem op gymschoenen (had toevallig mijn AllStars aan) haar vertellen wat ze eigenlijk allang weet. Ik kon maar beter verder gaan. "Je bent gewoon middelmatig. Je zal nooit verder komen dan een of andere schrijftafel in het beroep dat je ambieert. Uiteraard zal je lekker creatief op een reclamebureau terecht komen, maar er zal nooit een prijs op jouw tafel komen. Nooit een promotie hogerop. Altijd maar die schrijftafel waar je je middelmatigheid mag botvieren." Eigenlijk had ik best medelijden met haar. Wie was ik om haar de waarheid te vertellen, maar de geest was los. Het was eruit voor ik er erg in had. Ik keek me met een mengeling van boosheid en verrassing aan en net voor ze wat kon zeggen stond ik op. Zette mijn muziek aan en liep naar de deur. We waren in het station aangekomen. Misschien had ik haar nog moeten groeten. Haar toch een goedendag wensen, maar ik denk niet dat ze dat op prijs gesteld had. Toch weer een verhaal over treinreizen...

Het einde van God

De televisie is toch een goed medium om nieuwe informatie op te doen. Natuurlijk moet je dan wel naar leerzame programma's kijken en niet naar iets als Gooise Vrouwen of iets nog veel verschrikkelijker. Zelf ben ik een groot voorstander van het kijken naar Discovery Channel vanwege de grote hoeveelheid leerzame programma's. Het is net alsof je de Quest in beeld gebracht ziet worden. Dat het precies andersom is laten we maar even in het midden, het belangrijkste is dat Discovery Channel boeiend leerzame programma's laat zien.

Om een mooi voorbeeld aan te snijden. Niet heel erg lang geleden werd het onderwerp "het ontstaan van het leven" aangesneden. Hierin werd uitgelegd hoe de wetenschap probeert te achterhalen hoe het leven ontstaan is uit anorganisch materiaal. Hoe uit dode materie het leven ontstaan is en hoever men inmiddels is met het doorgronden van deze theorie. Tot op dit moment is het ontstaan van leven uit dode materie nog slechts een theorie, maar het zal niet lang meer duren voordat de theorie gestaafd kan worden met empirisch onderzoek. Het was fascinerend om te zien hoeveel wetenschappers er eigenlijk bezig zijn met de vraag hoe leven gecreëerd kan worden. Zo was er één wetenschapper die niet zo zeer geïnteresseerd was in de vraag hoe het leven precies tot stand gekomen was, maar hoe evolutionair gezien er gebruik gemaakt kon worden van het ontstaan van leven. Hij was op zoek naar de mogelijkheden om nieuwe soort te creëren, maar eigenlijk was zijn onderzoek totaal niet interessant. Tenminste dat vond ik, dat hij nieuwe soorten wil creëren moet hij geheel zelf weten maar het beantwoord de fundamentele vraag hoe het leven precies ontstaan is. Dat vind ik nu een belangwekkend vraagstuk.

Gelukkig ben ik niet de enige die dat vind. Een andere wetenschapper was juist daarmee bezig en op een manier waarop ze verwachten dat er over een aantal jaar het definitieve bewijs geleverd kan worden dat het leven is ontstaan uit anorganisch materiaal en chemische processen. Inmiddels hebben ze de verschillende bouwstoffen waaruit een levende cel bestaat al geïdentificeerd en zal het niet lang meer gaan duren voordat ze de precieze manier hebben ontdekt waarop deze onderdelen in elkaar passen om een levend organisme te maken. Kortom het zal niet lang meer duren of er zal een nieuw levend organisme gecreëerd worden. Precies op dezelfde manier als het leven ooit lang geleden ontstaan is.

Als dat gebeurt kunnen we eindelijk het concept God naar het mythische rijk verwijzen. Op dat moment komt het onomstotelijk vast te staan dat er geen Hogere Macht geweest is die op magische wijze het leven op aarde en in het heelal gemaakt heeft. Überhaupt is het hele idee dat alles wat nu nog niet wetenschappelijk verklaard kan worden maar aan een Godheid toegeschreven moet worden al volslagen belachelijk, maar op de een of andere manier geeft het mensen houvast om te denken dat het leven in handen van een hogere macht is. Toch zie ik de dag dat God eindelijk afgeschreven kan worden met veel genoegen tegemoet. Geloven is God en vooral geloven dat er een hogere macht nodig is geweest om leven te creëren getuigd eigenlijk alleen maar van kortzichtigheid. Je geeft daarmee elke vorm van het probleem verder uitdiepen geheel op, want waarom zou je zoeken naar antwoorden als je toch al gesteld heb dat er een hogere macht aan het werk is geweest. Precies zoals de vroegere Jager-verzamelaars dachten dat de donder en bliksem van de onweer door boze Goden gemaakt werden. Goden die met hamers en aambeelden aan het smijten waren waardoor het beeld en geluid ontstonden. Terwijl naar mate de mensen pogingen begonnen te ondernemen om het fenomeen onweer te onderzoeken er achter kwamen dat onweer niets anders is dan verschillend geladen luchtdelen zijn die ook nog last hebben van temperatuursverschillen. Al is dit een beetje simplistische voorstelling van het fenomeen, maar de hele God-gebeuren is verdwenen uit de verklaring.

Zo zal het ook met de creatie van het leven zelf gaan. Op dit moment begrijpen we nog niet alles, maar dat neemt niet weg dat er maar een hogere macht in geplaatst moet gaan worden om de gaten op te lossen. Simplistisch denken noem ik dat en dat is het ook gewoon. Ik kijk daarom ook uit naar de dag dat het eerste wetenschappelijke artikel gepubliceerd raakt, waarin de creatie van een levende cel uit anorganisch materiaal beschreven wordt. Natuurlijk zullen er dan nog altijd mensen blijven bestaan die blijven vasthouden aan het mythische wezen dat God eigenlijk is, maar ook die zullen langzaam verdwijnen. God kan namelijk niet bestaan in een wereld waarin zijn grootste prestatie wetenschappelijk verklaart kan worden en zelf gereproduceerd kan worden. Al kan je dan wel stellen dat de mens zelf God geworden is aangezien we dan bezig zijn om leven te creëren en laat dat nu precies God grootste prestatie geweest zijn.

Winnen zonder mee gedaan te hebben

Riechtig! Kom ik terug van een bezoek aan mijn moeder vind ik weer eens een enveloppe in de brievenbus. Een enveloppe die onmiskenbaar een ceedee bevat, alleen heb ik geen idee welke ceedee erin zou moeten zitten want sinds de bulk ceedees heb ik niets besteld. Helemaal niets en dat was ik voorlopig ook niet van plan aangezien ik nog steeds zevenentwintig ceedees moet beluisteren, beluisteren en nog een keer beluisteren.

Maar er lag werkelijk een ceedee op mijn deurmat. Blijkbaar had ik meegedaan aan een prijsvraag op Mijn NL en daar had ik deze ceedee mee gewonnen. Nu doe ik inderdaad vaak mee aan de winacties op Mijn NL, maar dan alleen aan de dingen die ik ook daadwerkelijk zou willen winnen. Meedoen aan een of andere actie waarbij je een ceedee kan winnen van een artiest die ik toch niet leuk zal vinden komt niet eens in mij op. Maar toch heb ik een ceedee van Steye gewonnen. Zelfs gratis en voor niets naar mijn brievenbus gebracht, waarna het er ook nog doorheen geduwd werd.

Nu zit ik er mooi maar mee. Een ceedee van artiest die ik (jammer voor hem) echt niet leuk vind en ook niet zal gaan vinden. Het is misschien wel alternatieve muziek, maar veel te zoetsappig voor mij. Zoetsappigheid krijg ik nogal schubben van en de muziek van Steye is in mijn ogen ook flink schubopwekkend. Ik ga maar eens kijken of ik iemand anders blij kan maken met deze ceedee. Er zal vast wel iemand zijn die deze muziek kan waarderen en de ceedee graag aan de collectie wil toevoegen. Ik hoef het dan niet eens over wonderen die de wereld nog niet uit zijn te hebben, want op zich maakt de goede man best aardig muziek. Alleen is het totaal niet de muziek waar ik graag naar luister.

Jammer eigenlijk... een gratis ceedee kan ik altijd wel waarderen.

Kindermisbruik binnen de kerk

Ergens van de week zat ik doelloos te zappen over de vele televisiekanalen die mijn televisie doorgeeft toen ik een programma over een Engelse priester tegenkwam. Op zich niets bijzonders zou je zeggen en dat was het ook niet wanneer de priester over een periode van twintig jaar geen kinderen had misbruikt. Seksueel misbruikt dat is. Normaal gesproken kijk ik de programma's die het onderwerp kindermisbruik behandelen ook niet omdat het altijd een aaneenschakeling van de doffe ellende is die de kinderen moesten doorgaan, maar dit programma was anders. Ik walg van de figuren die niet met hun ranzige handen van kinderen kunnen afblijven, maar na dit programma heb ik ervaren dat er mensen bestaan die nog veel erger zijn dan de kindermisbruikers zelf.

De reden dat ik bleef hangen was omdat een van de pratende hoofden in het programma de priester zelf was. Hij zat zonder schroom te vertellen hoe hij de allereerste keer tot zijn daad kwam en hoe hij zich eronder voelde. Dat hij zichzelf gezworen had het nooit meer te doen en gelijk naar zijn kardinaal was gegaan om te biechten. Zoals hij zelf herinnerde was het zijn bedoeling om hulp te vragen bij zijn meerdere maar vond zijn meerdere het niet nodig omdat hij niets fout gedaan had. Tenslotte had hij alleen maar een meisje seksueel betast en dat was heel normaal. Hij was een man, zij een meisje en mannen en vrouwen zijn seksueel tot elkaar aangetrokken. Als hij een jongetje betast had was het iets anders geweest, dan was er onmiddellijk hulp op gang gekomen want dan was hij ziek. Dit werd weer verteld door een naaste medewerker van de kardinaal en volgens hem was dit ook de waarheid.

De priester vertelde toch een ander verhaal. Hij had zowel meisjes als jongens seksueel misbruikt en na de eerste keer was hij er gewoon mee doorgegaan. Net zo lang tot de ouders van de kinderen bij zijn meerdere, de kardinaal geklaagd hadden over hem en hij vervolgens overplaatst werd naar een andere parochie. Eentje ver uit de buurt waar hij eerst de geestelijk leider was en waar hij gewoon doodleuk kon verder gaan met zijn misbruik. Het werd zelfs zo erg dat de laatste keer dat er over hem geklaagd werd hij "verbannen" werd naar een platteland-parochie waar hij als enige de boel mocht runnen. Hij werd gewoon weggepromoveerd om maar te zorgen dat de kardinaal en bisschop niet in diskrediet gebracht konden worden. Zij vonden hun eigen carrière belangrijker dan de zeer duidelijke tekenen van verregaand kindermisbruik aandacht te geven. Zelfs de opbiechtingen van de misbruikende priester die tot in alle ranzige details alles open en bloot lag bij zijn meerdere gaf ze geen aanleiding om de man uit zijn functie te ontslaan. Neen, ze vonden hun eigen voorgang in de kerk veel en veel belangrijker dan zich bezighouden met seksueel misbruik door een van hun medewerkers.

Deze mannen kwamen uiteraard ook aan het woord in het programma. Niet rechtstreeks natuurlijk, want ze weigeren tot op de dag van vandaag om over dit onderwerp te praten. Sterker nog, ze vinden dat er niets fout gegaan is en zij niets te verwijten zijn. Maar ze lieten de politieverhoren zien. De opnames die gemaakt zijn van het gekronkel dat inmiddels tot bisschop uitgeroepen kardinaal ondernam om maar alle verantwoordelijkheid af te schuiven. Zoals dat er totaal geen verband te vinden was tussen het seksueel misbruiken van een meisje en een jongen, want de een is een meisje en de ander is een jongen. Dat schijnt in zijn wereld geheel niets met elkaar te maken hebben. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n ranzig persoon gezien. Iemand die wereldlijk belang boven het belang van alles en iedereen zet. Hoe erg het ook is wat er onder zijn paraplu gebeurt hij zal zijn ogen ervoor sluiten en het negeren tot het misschien wel weggaat. Zelfs geconfronteerd met zijn eigen fouten bleef hij ontkennen dat het fouten waren en dat hem totaal niets te verwijten was. Hij was tenslotte onfeilbaar en niet de verantwoordelijke persoon.

Dit programma ging toevallig over één priester en de manier waarop de kerk het oploste, maar zijn zaak was niet alleenstaand. Hij was niet de enige priester binnen de kerk die zich bezighield met het misbruiken van zijn macht en kinderen. Hij was ook geheel niet de enige waarbij de kerk stelselmatig de ogen sloot voor de feiten. Er zijn vele, vele voorbeelden te vinden van kinderen die zijn misbruikt door priesters en waarbij de kerk de priester gewoon een andere parochie gaf om daar verder te mogen gaan met misbruiken. Zolang ze hun mond maar hielden en de ranzigheid niet naar buiten kwam. De slachtoffers durfde toch niet te praten, want seksueel misbruik van kinderen door een priester is iets dat geen mens zou geloven. Daarbij is de kerk oppermachtig en kunnen zij mensen maken en breken. Dat weten ze ook en dat is nog wel het ergste. Mensen die roepen het woord van hun God te spreken, handelen uit naam van dezelfde God en als vertegenwoordigers van hun God opereren in de wereld, mensen die de meest ranzige misstanden in de wereld gewoon negeren en onder het tafelkleed schuiven. Alleen maar om hun eigen carrière binnen dezelfde kerk veilig te stellen. En daarbij kan de kerk ook helemaal niets fout doen, dus gebeurt het ook niet. Na dit programma wist ik dat de kerk het meest verderfelijke instituut op aarde is, de kerk bevat de meest ranzige mensen op de wereld en eigenlijk zou dit hele instituut opgedoekt moeten worden. De kerk en al zijn voorgangers, inclusief de paus moeten verboden worden. Dit mag nooit meer gebeuren. Nooit.

Leven in geleende tijd

Wanneer je vol in het leven denkt te staan komt er altijd wel iets dat het tegendeel bewijst. Zo heb ik net een werkelijk visioen gehad waaruit blijkt dat het merendeel van de mensheid op geleende tijd leeft. Eigenlijk leeft iedereen, inclusief mijzelf op geleende tijd. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die daadwerkelijk met twee benen in de werkelijke wereld staat. Iedereen leeft namelijk in een toneelopvoering van het werkelijke leven. Je bent er wel, maar eigenlijk ben je niet meer dan een acteur van jezelf. Je speelt je eigen rol in het toneelstuk dat wij allemaal spelen. Maskers, gedragingen, uitingen zijn allemaal aangeleerd en nog nepper dan de plastieken tassen die ik verzamel. Maar daar houdt geleende tijd niet mee op, het is veel meer dan alleen de schijnvertoning die wij, mensen als leven zien. Daar ging mijn visioen ook over.

Inmiddels durf ik wel toe te geven dat ik de geleende tijd zoals ik het nu heel fout tracht te noemen beter te boek kan komen staan als "Shiran Shiran". Buiten dat hij de moordenaar van Robert F. Kennedy is heeft hij een geheel andere eigenschap die de naamgeving kan verklaren. Er zijn complotdenkers die zeggen dat Shiran onder invloed van de CIA de moord gepleegd heeft. Hij zou door allerlei hersenspoelingen en grove vormen van hypnose de opdracht gekregen hebben. Shiran zou zich nooit gerealiseerd hebben dat hij Robert kennedy zou gaan vermoorden aangezien de opdracht diep in zijn brein verstopt was en hij als een soort manchurian kandidaat zijn opdracht vervulde. Volgens de overleveringen weet Shiran ook totaal niets meer van de hele gebeurtenis rond de moord. Hij zou als in trance gehandeld hebben. Wat hier allemaal van waar is, of hij echt een manchurian kandidaat is vind ik minder belangrijk. Zelf geloof ik er niet zo in, maar de trance-achtige toestand waarin hij zijn gruwelijke handelingen uitvoerde zijn wel precies hetgeen waar ik op doel.

Iedereen leeft in een soort trance. Een schijnwereld die alleen maar lijkt op de werkelijke wereld, maar niets meer doet dan de werkelijke wereld af te schermen. Iedereen heeft hier zijn eigen redenen voor. Mijn reden om in Shiran Shiran, de geleende tijd, te blijven is zoals voor vele mensen alleen maar angst. Angst voor hoe het werkelijk kan zijn en meer. Angst waar ik hier en nu niet verder op in wil gaan, maar angst is hetgeen dat mij laat tikken.

In mijn visioen zag ik een toilet, waarom precies een toilet weet ik niet maar het maakte wel veel duidelijk. De stortbak was de plaats waar het bewustzijn zich ophield, de pot het leven dat wij allemaal willen leven. Op de een of andere manier was de stortbak lekkend, voortdurend stroomde er een heel klein straaltje water vanuit de stortbak de pot in. Hierdoor bleef er wel een voortdurende doorstroming van water, een constante verversing maar in mijn visioen begreep ik dat dit absoluut niet de bedoeling was. Precies dat stroompje maakte dat we in Shiran Shiran verbleven en zolang dat stroompje bleef stromen zouden we daar blijven. Het water is net zo goed als de toiletpot en stortbak een synoniem voor iets geheel anders, in dit geval staat het water voor de energie die overal om ons heen is. Net zo goed als de energie die wijzelf zijn en ons vormt. Doordat de energie constant langzaam wegloopt kunnen wij onszelf nooit helemaal volladen, wat dat ook mag inhouden en blijven wij in een toestand van schijnwerkelijkheid. In de toestand van Shiran Shiran dus. Wanneer de energie niet meer kan weglopen zal de spreekwoordelijke stortbak eindelijk geheel vol kunnen lopen en hoeft er niet een constante aanvoer aangesproken te worden. Hierdoor kan de energie in zijn geheel aangesproken worden en krijgen we de mogelijkheid om onze volle bestemming te bereiken. Sommige zullen het onze lotsbestemming noemen, maar ik hou het liever op de bestemming die je jezelf graag ziet bereiken. Uiteindelijk bereiken we allemaal hetzelfde: namelijk De Verlichting.

Zolang we in Shiran Shiran ronddwalen hebben we geen weet van onze "lekkage" en voor vele mensen is dat ook genoeg. Niet iedereen hoeft uit deze toestand te ontwaken en iedereen moet dat ook voor zichzelf weten. Ik ben mij er nu van bewust en begrijp ook wat mijn lekkage is, zoals ik al eerder zijn is dat angst. Daardoor doe ik dingen die ik niet meer wil doen, sla ik wegen in die ik niet meer wil inslaan en heb ik last van situaties die ik achter mij wil laten. Ik begrijp nu hoe moeilijk het is om Shiran Shiran te verlaten, maar doordat ik eindelijk door heb dat ik eerst mijn lekkage moet dichten voordat ik verder kan gaan weet ik nu wat mij te doen staat. Ik ga mijn spreekwoordelijke loodgieter aanspreken! En wat dat precies inhoudt doet even verder niets ter zake.

Gratis openbaar vervoer?

Nu weet ik niet of het vandaag nog steeds is aangezien ik niet met de bus geweest ben, maar de afgelopen twee dagen weigerden de buschaffeurs weer om de strippenkaarten te stempelen of überhaupt naar mijn abonnement te kijken. Iedereen kreeg dezelfde behandeling, namelijk een handbeweging dat men gewoon mocht doorlopen en als je lang bleef staan kreeg je te horen dat er niet gestempeld werd. Gratis openbaar vervoer, vermits je de bus nam natuurlijk.

Woensdag begon het allemaal. Opeens bemerkte ik dat iedereen door mocht lopen van de buschaffeur. Niemand kreeg een stempeltje op de strippenkaart die ze in de handen hadden, zelfs de mensen die het aantal strippen noemde dat afgestempeld moest worden kregen nul op het rekest. Alleen volgde er geen uitleg. Alleen werd er gezegd dat er die dag niet gestempeld zou worden, maar de precieze achtergrond bleef schemerig. Sterker nog, die is nog steeds schemerig aangezien ik totaal niets kan vinden over een of andere actie met gratis openbaar vervoer. Gisteren was precies hetzelfde verhaal, iedereen mocht gewoon doorlopen. Aan stempelen of kaartjes verkopen werd geheel niet gedaan, je mocht gratis meerijden of buiten blijven staan op een andere bus. Een bus die net zo gratis zou zijn als de bus waarmee je eerder niet mee wilde reizen.

Het is een vreemde zaak. Waarom zouden de buschaffeurs weigeren om de strippenkaarten te stempelen. Iedereen mag gratis meereizen, maar wat is de achterliggende reden hiervan... Ik ben nu bang dat er weer een dikke staking aan zit te komen. Het gratis openbaar vervoer zal niet zonder enige reden zijn, waarschijnlijk heeft de werkgever van de chauffeurs weer iets niet op orde gebracht. Iets dat de chauffeurs in ieder geval niet meer pikken en door deze actie de werkgever op andere gedachten willen brengen. Alleen vind ik het vreemd dat er nergens een woord gerept wordt over deze actie met gratis openbaar vervoer. Nergens kan ik iets terugvinden dus weet ik ook niet hoever dit allemaal strekt. Misschien is het alleen een lokale actie gericht tegen de lokale divisie van de busmaatschappij, maar misschien is het wel veel groter. Is het een landelijke actie te noemen die uiteindelijk gaat uitlopen in een gehele stilstand van het busvervoer. Ik hoop het in ieder geval niet, de laatste busstaking duurde mij al veel te lang en was al irritant genoeg. Toch vraag ik mij af waarom er nu weer gratis vervoer in de bus is en hoe het in andere regio's is. Verlicht mij!

Kopen van goede muziek

Afgelopen maandag kreeg ik een meel in mijn meelbox waarin een lijst met ceedees toegevoegd was. Nu is dat geheel niets bijzonders. Elke maandag krijg ik wel een lijst met muziekalbums, waaronder heel veen ceedees toegzonden. Dit zijn dan albums die in de komende maand gaan uitkomen of reeds uitgekomen zijn. Allemaal dingen die mij ertoe moeten bewegen om geld uit te geven aan leuke albums die binnenkort de markt op gaan en voor je het weet weer uitverkocht zijn. Of überhaupt gewoon nergens verkrijgbaar zijn, want die mogelijkheid bestaat ook nog en helaas genoeg voor mij veel te vaak ook nog.

Toch was deze lijst anders. Natuurlijk was dit ook weer een lijst met ceedees die mij moesten overreden om weer geld uit te geven om ze te verkrijgen, maar ik was niet geheel voorbereid op wat ik precies voorgeschoteld kreeg. Ik had natuurlijk al van de lijst gehoord. Er was mij ingefluisterd dat er iemand een hele berg ceedees weg zou doen die vol met post-rock, neo-folk, industrial, new wave en aanverwante zooi zit en als ik wilde kon ik die lijst wel toegezonden krijgen. Uiteraard ben ik niet vies van een lijst met zooi die iemand weg gaat doen en albums die al verdwenen waren in de kasten van anderen waren redelijk jaloersmakend te noemen. In de zin dat het albums waren die ik ook best graag in mijn kast zou zien staan, maar anderen hadden de lijst al eerder gezien en hun slag geslagen. Nam niet weg dat er nog genoeg overgebleven was en dat ik er hoogstwaarschijnlijk ook heel veel leuke dingen uit zou kunnen halen.

Maandag was het dan zover. Ik opende rustig mijn meelbox om even te zien hoe populair ik was die dag en vond de meel met de lijst. Zeg inderdaad maar gerust dé lijst, want mijn mond viel open. Ten eerste door de gigantische hoeveelheid ceedees er op de lijst stonden. Het waren bijna vierduizend ceedees dat hier te koop aangeboden werd. Bijna vierduizend! Dat is nog meer dan ik in de kast heb staan. De prijzen waren ook niet geheel misselijk, vier euro voor een ceedee en twee euro voor een ceedeesingle of promo. Dat zijn prijzen waarvoor je best even mag verlustigen aan albums die je nog niet hebt maar wel graag zou willen hebben. Daar kwamen mijn gedachten in ieder geval op neer toen ik begon met de lijst vluchtig door te nemen. Maar die gedachten veranderden al snel in verbazing. Verbazing in de hoeveelheid geweldige albums er tussen zaten. Dingen die ik alleen als MP3 op de computer heb staan en eigenlijk al had opgegeven ooit aan te komen. Albums die gewoon niet verkrijgbaar meer zijn omdat ze hier nooit uitgebracht zijn, allang uitverkocht zijn of zo obscuur dat geen normaaldenkende winkel ze in het assortiment zou durven zetten.

Mijn aanvankelijke idee om gewoon een klein stapeltje eruit te zoeken smolt al snel als sneeuw voor de zon. Er zat gewoon te veel tussen om een normale keuze te kunnen maken en toch weigerde ik toe te geven aan mijn zucht naar nieuwe albums voor in de kast. Aan mijn zucht voor nieuwe muziek. Ik begon heel rustig met albums en bands eruit te schiften die ik daadwerkelijk in mijn kast wilde hebben staan. Naar de dingen die ik toch al heel moeilijk te pakken zou kunnen krijgen en meer van dat soort argumenten. Gewoon de dingen die ik toch al zou willen hebben en nu voor een heel mooi prijsje zou kunnen overnemen.

Ik maakte een lijstje, zette die in een meel naar degene die we de verkopende partij kunnen noemen, verkleinde de lijst nog een beetje en zond het weg over het wereld wijde web. Zevenentwintig albums had ik uitgezocht. Dat waren de dingen die ik graag in mijn kast zag staan en vanwege de belachelijk lage prijs durfde ik wel een aardig lange lijst op te sturen. Enkele uren later kreeg ik het antwoord. Zoals ik al verwacht had wist de verkopende partij heus wel dat hij zeer zeldzaam werk aan het verkopen was. Tenslotte had ik enkele werken op mijn lijstje gezet die allang hun aanvankelijke verkoopprijs ontstegen zijn door een grote mate van zeldzaamheid en meer liefhebbers dan goed voor ze is. Zijn antwoord kwam dan ook neer op de bevestiging dat ik een flinke hand gelimiteerd werk te pakken had. Ik zag de prijs al flink stijgen, maar gelukkig ging de zin verder met de mededeling dat hij niets van marktconforme prijzen aantrok. Ik kreeg een totaalprijs voorgeschoteld voor de hele lijst die op nog geen honder euro neerkwam. Uiteraard inclusief verzendkosten.

Die avond keek ik naar de televisie en kwam het onderwerp "verkopen en kopen via het internet" te sprake, waarin vooral veel aandacht werd besteed aan mensen die opgelicht waren door de online-verkopers. Ergens in het progamma werd uiteindelijk enkele handleidingen gegeven voor het veilig en vertrouwd kopen via het internet. Eén daarvan kwam neer op: Als het té goed voor woorden lijkt, dan is het ook té goed voor woorden! Opeens moest ik aan mijn lijstje ceedees denken en vooral aan de prijs die de verkopende partij ervoor vroeg. Dat was ook een duidelijk geval van bijna té goed voor woorden, maar gelukkig kon ik raad vragen aan een ervaringsdeskundige. Tenslotte was de lijst gekomen van iemand die zelf ook ceedees bij deze persoon had gekocht en zijn ervaringen waren zeer goed. Ik besloot de gok te wagen en het geld over te maken.

Vandaag kreeg ik een pakket in de bus geduwd. Letterlijk geduwd, want het was bijna te dik om door mijn brievenbus te passen. Maar met een harde plof viel het op de mat en ik kon mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Het was het pakket met ceedees, enkele vellen tekenpapier waren gebruikt om de in bubbeltjesplastiek verpakte ceedees in te verpakken. Hiermee was een enveloppe gevouwen die met dikke stroken plakband afgemaakt was. Een zeer effectieve manier om een pakket te maken en ik moest ervan glimlachen. Niet veel later lag de inhoud over mijn tafel uitgespreid en kon ik begonnen met de dankbare taak om alles in jewelcasejes te stoppen. Nu dat ook allemaal gedaan is kan ik eindelijk beginnen met het beluisteren van alle schoonheid die op de zilveren schijfjes staan en genieten. Genieten, genieten en nog meer genieten. Voor wie geïnteresseerd is mag ik de lijst met ceedees doorsturen zodat je ook een berg albums kan gaan uitzoeken voor weinig geld. Roep maar als je de lijst wil ontvangen, er staat nog genoeg leuks op namelijk. Alleen zal je er nog weinig van The Residents vinden. Zijn alle ceedees van La Société Des Timides A La Parade Des Oiseaux inmiddels in mijn kast verschenen. Kan ik zeggen dat ik The Revolutionary Army Of The Infant Jesus geheel compleet heb. En tevens ben ik weer wat gave Post-rock bands rijker, wat vooral een hele goede zaak is. Maar dat was maar een kleine greep uit de lijst en het is werkelijk net alsof je als kind in een snoepwinkel gedropt word waar je alles mag uitzoeken. Alles wat je altijd al wilde hebben.

Het 8e Dwars Festival

Het is al weer enkele dagen geleden. Om precies te zijn was het zondagmiddag 28 september toen wij ons achter een flinke bak koffie met een broodje aan de zijkant onszelf rustig opmaakte om het 8e Dwars Festival te gaan bezoeken. Ik nam net een hap van mijn overheerlijke broodje gerookte kip met advocado, pesto en pijnboompitjes toen mijn telefoon mijn aandacht opeiste. Een sms kwam er binnenrollen. Ik las: "Zit momenteel in de tram! Zie jullie zometeen." Mijn gedachten begonnen te rollen... "In de tram?" Ik keek naar de tijd, het was nog vroeg. Nog geen twee uur en nu al in de tram zitten. Ik dacht er het mijne van en nam nog een hap van mijn broodje. Uiteraard stuurde ik als antwoord terug dat wij nog even aan de koffie zaten, maar zeer spoedig zouden afreizen naar de studio waar de optredens zouden plaatsvinden. Aan de andere kant van de lijn bleek dit ook weer een bevreemding op te leveren, maar dat wist ik op dat moment nog niet.

Ongeveer een half uurtje later begonnen wij aan de reizen naar een nieuwe editie van Dwars Festival. We hadden er zin in, ondanks dat de vier bands die zouden gaan optreden voor ons volslagen onbekend waren. Edoch hebben de organisatoren van Dwars mij al vaker verrast met een band die mijn bloed sneller deed kloppen en mijn huid tot kippenvel liet vervormen. Ik ging er met een geheel open geest naar toe en was van plan mij weer flink te laten verrassen. Twintig minuten later kwamen we bij Studio Desmet aan en kwamen tot de onaangename verrassing dat de eerste band al op het podium geklommen was. We waren gewoon te laat! Het cafégedeelte was op een enkele bezoeker en het barpersoneel geheel verlaten. Zelfs de lijst waarop alle reserveringen staan was inmiddels verdwenen. Hier baalde ik wel even van. De zoektocht naar je naam op de lijst heb ik altijd als een van de leuke dingen aan het Dwars Festival ervaren en nu waren we gewoon té laat hiervoor.

Toch bleven we niet lang treuren. Met gezwinde spoed haastte wij ons door het café-gedeelte naar de zaal waar het allemaal zou gebeuren. We konden nog net het allerlaatste nummer van Natural Snow Buildings mee krijgen voordat we de informatie kregen dat het festival een uur vroeger begon dan ik in gedachten had. Heel jammer, maar de eerste band hebben we mooi gemist. Ik kreeg nog net een idee van licht wegdruisende, lang uitgesponnen folknummers met breekbare teksten en woorden. De zang was vooral vreemd. Ik hoorde een stem die zo vrouwelijk klonk dat ik onbewust de vrouw op het podium betichte degene te zijn die de microfoon voor de mond had, maar het bleek de man te zijn die zong. Zijn stem was zo hoog dat ik het bijna niet kon geloven en eerlijk gezegd geloof ik het nog steeds niet. Gelukkig is het hele optreden opgenomen om als radiovulling te dienen en kunnen we het nog een keer terugluisteren. Het zal mij benieuwen hoeveel ik vind dat ik iets gemist heb.

Als het net zo klinkt als Aaron Ross hebben we niet veel gemist. Op zich gaf de goede man een aardig amusant optreden weg, maar een man alleen met een gitaar en zijn stem moet veel moeite doen om te boeien. Aaron Ross deed een hele goede poging, zijn zeurderige stem was honing voor mijn oren en zijn teksten waren amusant genoeg om naar te luisteren maar na verloop van tijd begon mijn interesse kleine breukjes op te lopen. Ik begon steeds meer op zijn kleding en uiterlijk te letten. Tenslotte kon hij met het grootste gemak meedingen en waarschijnlijk nog winnen ook aan het lelijkste shirt in de geschiedenis van de mensheid. Het was een fascinerend stuk kleding, zo lelijk dat het leuk begon te worden. Dat Aaron Ross er ook nog uitziet als een gemiddelde Amerikaanse red-neck terwijl er prachtige teksten uit zijn mond rollen maakte het nog boeiender. Het is derhalve best vervelend dat er geen beeld bij het geluid is.

Aaron Ross ging lang door, best wel lang eigenlijk. Hierdoor begon de trek in koffie weer op te spelen. In de pauze tussen hem en de volgende band gaven wij tot ons groot genoegen toe aan onze trek. Koffie met een koekje is altijd lekker, maar de derde band die het podium op trok smaakte naar nog meer. Het viertal Cursillistas was dé verrassing van de avond. Het begon met druppeltjes die de band rondgingen. Drugs, medicijnen, vitamines... wie weet wat het was, al maakt het ook niet uit. Curillistas maakte heerlijk psychedelische dromerige folk. Mooie tapijten van lang aangehouden gitaarakkoorden, af en toe stuwende drums en een zanger die zich roerde door woorden zo lang aan te houden dat er meer sprake was van klanken. Prachtige muziek waarbij het gebruik van een banjo geheel niet geschuwd werd. Ik ben ook heel blij dat ik twee ceedeetjes van hen gekocht heb. Nu kan ik thuis nog meer genieten van de muziek van Curillistas en uiteraard hebben we de opnames nog.

Nu had ik al eerder geroepen dat ik geen enkele van de vier bands kende, maar eigenlijk is dat niet geheel waar. De laatste band in de vorm van Ben Nash was mij al bekend. Tenminste ik weet dat hij in de band Chora speelt, een band die ik toevallig enkele weken geleden heb leren kennen en erg goed vind. Ben Nash was niet alleen naar het Dwars Festival gekomen, samen met nog een gitarist en een drummer begonnen ze aan hun set. Nu waren de Cursillistas al een mooie verrassing, maar het optreden van het Ben Nash Trio (zoals ze voorgesteld werden) was werkelijk de grootste verrassing. Prachtige freefolk drones, zware psychedelisch geimproviseerde jazz en totaal geimproviseerde experimenten werden over het publiek uitgestort. Ik kon absoluut niet ontsnappen aan het idee dat ik een optreden van Chora zat te bekijken en enkele dagen later hoorde ik dat dit ook daadwerkelijk bevestigd werd door Ben Nash en consorten. Misschien dat iemand een andere mening is toegedaan wanneer je de sessie beluisterd.

Het 8e Dwars Festival was wederom zeer geslaagd. Nog steeds niet begrijp ik waar de organisatoren alle bands vandaan halen. Nu blijft het altijd wel aan de veiligere kanten van de muziekwereld, de echt gruizige artiesten zullen niet snel het podium op klimmen. Maar er blijft nog genoeg leuks over, meer dan genoeg zelfs. Soms zetten ze iets neer dat mij totaal niet kan boeien, maar er staat altijd wel een band tussen die zo verrassend is dat ik het jammer vind dat ik ze niet eerder heb leren kennen. Volgende keer ga ik uiteraard weer. Ik ben nu een grote liefhebber van het Dwarse gebeuren. Ga je volgende keer ook mee?

Van nieuws naar oud nieuws

Een grote kop in de krant trok mijn aandacht. "Een grijze lucht en je zal wervelwinden oogsten" las ik boven een klein artikeltje, wat niets meer dan een teaser was. "Meer op pagina 10-11" stond eronder geschreven. Ergerlijk vind ik dat soort dingen altijd, maar blijkbaar is het voor een krant een manier om de loze ruimte op een pagina op te vullen. Daarbij zie je het alleen op de eerste drie pagina's dus kan je ook zeggen dat je dan lekker snel door de krant heen bent. Alleen moet je onthouden wat je ettelijke seconden daarvoor gelezen heb. Al is dat voor mij geen enkel probleem.

"Wat lees je langzaam..." sprak ik over de schouder tegen degene die de NRC Next aan het lezen was die ik poogde mee te lezen. Over dezelfde schouder overigens. En ik zeg inderdaad poogde want de dame in kwestie las zo vreselijk langzaam dat ik de pagina's al drie keer gelezen had voordat ze aanstalten maakte om de bladzijde om te slaan. Met mijn opmerking kreeg ik alleen niet de gewenste reactie. Een kwade blik werd over de schouder geworpen en de krant werd verder afgewend. Ik dacht nog even het ijs verder te breken door iets interessants te beweren over de krediet-crisis, maar het leed was al geleden. De dame had de NRC Nest opgevouwen en op haar schoot gelegd. Ze keek strak voor haar uit, een aura van kwaadheid en een lichte haat stroomde mijn richting uit. Ik had haar duidelijk op haar tenen getrapt. Misschien was mijn opmerking over haar leessnelheid ook niet zo'n goed plan geweest, maar ze las echt ontzettend traag. Daarbij heb ik niet vaak de kans om een NRC Next in te zien. Ik doe het meestal met de gratis krantjes die je overal kan vinden en ook niets interessants bevatten om te lezen. Ik was gewoon blij dat ik eindelijk dichtbij genoeg zat om over iemand schouder mee te kunnen lezen. Even wat anders dan het gebruikelijke goedkope en gratis nieuws opgevuld met horoscopen en stomme stripjes.

Alleen is het dan werkelijk supervervelend als je minuten moet wachten tot je weer verder kan lezen en als een interessante kop de aandacht getrokken heeft wil ik gewoon dat artikel geheel gelezen hebben. Alleen dat weet ik of het gerechtvaardigd is geweest om mijn interesse op te wekken. Jammer genoeg zal ik dat nu nooit weten. Mijn kans om de NRC next die dag in te zien was geheel verkeken. De dame weigerde duidelijk te scheiden van haar krantje en een gesprek onderhouden over de ellende in de wereld wilde ze ook niet doen. Toch is het best een boeiend gespreksonderwerp, die krediet-crisis maar dan is het wel zaak om bepaalde gevoelens van ongenoegen opzij te zetten en de durf hebben om met een vreemde te praten. Zaken die de dame in kwestie duidelijk niet had, al kan ik dat ook best begrijpen. Alleen las ze echt zo vreselijk langzaam dat ik er nu nog eng van word. Ik word er nu nog eng van en de pagina's die ik wel gelezen heb (wel drie tot vier keer) kan ik inmiddels wel dromen. Ik zou ze letterlijk, woord voor woord kunnen herhalen maar dat doe ik niet. Ik wilde alleen weten waar dat artikel overging. Jammer genoeg is dat nu ook oud nieuws.