Afgelopen donderdag vonden we het noodzakelijk om eens een avondje "cultureel verantwoord" te gaan doen. Eens in de drieëntwintig jaar moet je dat gewoon (weer eens) gedaan hebben en voor mij was het ook al weer veel te lang geleden dat ik naar een podium ging kijken waar niet een groep mensen opstaat om een moppie muziek te spelen. Op zich ging ik in vroegere dagen nog wel eens regelmatig naar grappemakers, theatergroepen en ander cultureel gespuis kijken, maar naar mate ik ouder en kieskeuriger werd verwaterde dit geheel. Op een gegeven moment zelfs zo erg dat ik kan spreken van een jarenlange droogstand als ik spreek over het bekijken van de podiumkunsten.
Ik kan niet zeggen dat ik deze situatie zelf gekozen had noch een plezante ervaring vond, maar er waren hele logische redenen voor. In het verleden kon ik namelijk bijna alle podiumkunsten geheel gratis of voor heel weinig gaan bekijken. Dat het slechts om de try-out ging kon mij weinig boeien. Heel vaak stonden er ook mensen waar ik nog enig ander mens ooit van gehoord had, al kwam er af en toe ook wel een bekendere persoon de boel opluisteren. In ieder geval mocht ik daar graag komen en dat deed ik ook veelvuldig tot het moment daar was dat de try-outs niet meer daar gegeven werden. Al was ik eerlijk gezegd al daarvoor uit het gebouw verdwenen waar deze optredens gegeven werden. De redenen hiervoor wil ik in het midden laten, omdat ze er toch niet meer toedoen. Nooit gedaan ook eigenlijk. Maar nadat ik daar geen culturele uitingen meer ging proeven droogde de bron ook aardig op. Heel soms wist ik mijzelf nog wel een theater in te werken, maar die momenten werden steeds zeldzamer. Ik vond mijzelf wel steeds vaker in een theater om een of andere band een geweldig optreden te horen verzorgen. Toch is dat een geheel andere tak van sport en doe ik daar niet de broodnodige culturele verantwoording mee op.
Om daar verandering in te brengen zijn we afgelopen donderdag naar de nieuwste show van Jochem Myjer gegaan. Voor de mensen die niet weten wie Jochem Myjer is.... Dat is die ADHD-krullenbol die net als Bert Visscher over het podium stuitert om net te doen alsof hij een cabaretier is. Overigens slaagt hij wonderwel zeer goed in het zijn van cabaretier dus mij hoor je absoluut niet klagen over de podiumkunsten van Jochem Myjer. Overigens over Bert Visscher hoor je mij ook niet klagen, maar hem heb ik nog nooit op een podium zien staan. Behalve op televisie dan, alleen vind ik dat niet meetellen. Cabaret in het theater is een totaal andere ervaring dan het op televisie gezien kan worden.
Jochem Myjer dus. De leidse glibber die met veel vaart, humor en krankzinnige stemmetjes zijn complete familie, vrienden en kennissen de revue laat passeren. Het feit dat zijn show De Rust Zelve heet slaat in dit geval op het feit dat de mensen uit zijn omgeving nog veel drukker zijn dan hijzelf is. Tenminste dat wil hij ons laten geloven door over het podium te stuiteren terwijl de ene na de andere geweldige grap uit zijn mond rolt. Hij laat het overkomen alsof het allemaal ter plekke verzonnen is, dat hij hier en daar de fout in gaat en hij zonder enige moeite een hilarische beschrijving geeft van een familieweekend. Dat het allemaal niet zo is maakt helemaal geen kont uit. Jochem Myjer weet te vermaken. De lach van de ene grap was nog niet weggestorven of je werd al weer gedwongen om krom te liggen om de andere. Persoonlijk vond ik een van de betere grappen, welke ik voortaan ook veelvuldig zal gaan bezigen, het relaas over de vriendin van zijn beste vriend. Überhaupt is het hele verhaal over zijn vrienden al geweldig, maar dat moet je zelf maar gaan bekijken. In ieder geval vind hij de vriendin van zijn beste vriend een ontzettend loeder, een heks en lelijk op de koop toe. Misschien overdrijf ik nu, maar aangezien ik degene ben die het naverteld mag ik best overdrijven. Toch wil zijn beste vriend zijn vriendin niet afvallen. Tenslotte is hij degene die met haar moet samenleven en daar heb je dan een goede reden voor. In zijn eigen woorden kwam dat neer op: "Jochem, ze heeft iets. Ze heeft gewoon iets!" Waarop Jochem Myjer reageert met de onsterfelijke woorden: "Het is alleen jammer dat ze het nooit meeneemt!" En wederom kreeg hij het voor elkaar om de zaal dubbel te laten liggen.
Als je ooit eens in de gelegenheid komt om cultureel verantwoord te gaan doen en toevallig staat Jochem Myjer op te treden met grappen, grollen en gezellig leuke liedjes zou ik zeker gaan. Hij mag dan wel heel veel liedjes zingen en soms het idee geven dat je meer naar een zanger zit te kijken dan een cabaretier, zijn teksten zijn ijzersterk. Zijn liedjes zijn zelfs leuk, goed gezongen en tekstueel goed doordacht. Je moet wel tegen een krullenbol met ADHD kunnen die over het podium stuitert en met veel vaart ontzettend veel tekst erdoorheen jast. En als laatste wil ik eindigen met de woorden van Jochem Myjer's oma voor de mensen die willen gaan zeuren dat ze geen geld hebben om cultureel verantwoord te doen. Wederom onsterfelijke woorden welke met bibberende stem uitgesproken moeten worden: "In de oorlog waren wij zóóo arm dat wij niet eens een achterhuis hádden!"
Ik heb nu het idee om een toegift te moeten geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten