Het stof rond Barack Obama's benoeming begint inmiddels weer neer te slaan en begint het een beetje mosterd na de maaltijd te worden om er nog iets over te gaan roepen. Ik wilde eigenlijk gisteren al een hele berg woorden neerschrijven over Obama en zijn totale onvermogen om de man te zijn die iedereen hem maar wil wenst toe te bedelen, maar toen las ik de column van Luuk Koelman in de Metro. Om precies te zijn was het deze column (druk gerust om te lezen) en ondanks dat hij niet precies mijn woorden neergeschreven had vond ik het wel precies dezelfde essentie bevatten. Hij vatte gewoon bijna alles samen wat ik op dat moment zat te bedenken over de benoeming van Obama. Hiermee kunnen we weer overgaan tot de orde van de dag.
Gisteren had ik namelijk het gevoel dat ik tien kilo stront moest lozen. Een zwaar drukkend gevoel doorkruiste mijn lichaam en wist zich gedurende de hele dag te blijven manifesteren. Ergens was het best vervelend en ik wist dat alleen een gang naar het toilet de boel zou kunnen verlichten. Dus voordat ik het helemaal zat was begaf ik mij naar de dichtstbijzijnde toilet en nam plaats op de porseleinen zetel. Gelukkig had ik niet de ervaring dat je in iemands achtergebleven lichaamswarmte gaat zitten. Het toilet was koel, in ieder geval al een redelijke tijd geleden voor het laatst gebruikt. Op zich was dat ook niet zo vreemd, het is mijn eigen toilet en eigenlijk ben ik de enige die er gebruik van maakt doordeweeks.
Zo zat ik op mijn eigen toilet met een gevoel dat er tien kilo drollen moesten passeren en begon aan de heidense taak dit ook te bewerkstelligen. Het drukken en duwen kon beginnen. Ik spande alles aan wat er maar aan te spannen viel en enkele minuscule keutels plofte op het porselein. Lang niet genoeg om aan de tien kilo te komen, in de verste verte nog niet eens. Als ik op dat moment tien gram stront uitgescheiden had was het al veel te noemen. En het gevoel dat er tien kilo zooi dwars zat bleef onverminderd voortduren. Ik zette mij weer aan mijn taak dit kwijt te raken. Zo makkelijk laat ik mij niet vangen namelijk en het is al eerder gezegd: De aanhouder wint. Weer brak een periode van duwen, drukken en moeilijk kijken aan. Weer gebeurde er niets. Nu kwam er niet eens een achtergebleven keuteltje kijken waar zijn broertjes en zusjes heen verdwenen waren. Nog harder drukken en duwen waarna langzaam dingen van hun plaats begonnen te komen. Uiteindelijk had ik mijn spieren zo hard aangespannen dat mijn halve darmstelsel naar buiten was gekomen. De tien kilo stront bleek niet meer dan een illusie gecreëerd door mijn darmen. Ik had gewoon een half uur voor niets op het toilet gezeten. Een half uur inspanning voor niets en het ergste is nog dat ik er geen meter van afgevallen was.
Eigenlijk lijkt het wel op de Amerikaanse verkiezingen. Je denkt dat er heel veel aan gaat komen, maar als uiteindelijk het puntje bij het paaltje gaat komen blijf je zitten met wat kruimels en een hoop warme lucht. En an passant is ook de halve omgeving overhoop gegooid op een manier dat het nooit meer zal worden zoals het was. Laten we maar gewoon gaan beginnen met het puin ruimen en hopen dat morgen het stof nog verder gedaald is. Ik drink nog even een bak koffie, dat schijnt goed te zijn voor de darmwerking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten