De bel gaat. Voor de deur staat de postbode met een groot pakket in zijn handen. Als ik hem zo zie bedenk ik mij opeens dat ik mijn sokken nog moet aandoen. Ik wil eigenlijk de deur weer sluiten omdat er een koude tocht over mijn blote voeten trekt, maar de postbode houd mij tegen. "Eerst even een krabbeltje zetten" spreekt hij terwijl hij met zijn hoofd wijst naar het kladblok met pen bovenop het pakket wijst. Ik pak het kladblok ervan af en zoek waar ik mijn handtekening mag plaatsen. "Wat zit er eigenlijk in?" vraag ik onschuldig aan de postbode. Nu had ik dit ook best schuldbewust kunnen vragen, alleen had ik werkelijk geen idee wat erin zat. Daarbij had ik geen sokken aan dus werkten mijn koude voeten ook niet echt mee aan het formuleren van interessante gedachten. Ik kon alleen maar denken aan de mogelijkheden om de deur zo spoedig mogelijk te sluiten en deze verdoemde kou buiten sluiten. Toch stelde ik de vraag wat er in het pakket zou bevinden. Ik stelde de vraag in de wetenschap dat ik hierdoor gedwongen werd nog langer in de koude te staan en mijn voeten langzaam voelen veranderen in ijsklompen. In ieder in iets dat daar heel veel op zou gaan lijken. Koude voeten zijn niet fijn.
Geheel tegen verwachting in gaf de postbode het antwoord. Ik had verwacht dat hij iets als "Dat weet ik toch niet, meneer" zou zeggen, maar dat deed hij juist niet. Hij vertelde mij dat het hier ging om de orginele Doos van Pandora. Een pakket voor armageddon, ziekte en andere ellende voor de mensheid. Ooit geopend door de Vrouwe Pandora zelf, maar ook weer vlug gesloten waardoor nog veel chaos verborgen kon blijven in de doos. En laat deze doos zijn weg gevonden hebben naar mijn deur. Precies op deze koude dag waarop ik mijn sokken niet aangedaan heb. Ik weet niet of het lachen mij nader stond dan het huilen, maar een vloedgolf van emoties overkwam mij op een ongekende manier. Nog nooit had ik de Doos van Pandora gezien, laat staan dat ik er opeens de eigenaar van zou worden.
"Wat moet ik ermee doen?" vroeg ik de postbode. Hij haalde zijn schouders op. Het kon hem niet zoveel boeien. Hij was slechts de brenger van dit artikel, deze doos, en verder ging zijn verantwoordelijkheid niet. Ik zou zelf wel weten wat ik ermee moest doen, tenslotte had ik het ding zelf besteld. Ik probeerde dit laatste nog te ontkennen. De Doos van Pandora zou het laatste zijn wat ik durf te bestellen, maar de postbode was onverbiddelijk. Ik had dit pakket besteld en hou zou het afleveren. En aangezien ik thuis was kon ik het ook maar beter aanpakken. Op zich was ik dat ook wel van plan, puur uit nieuwsgierigheid maar ik wilde ook weten hoe deze doos de weg naar mijn huis gevonden had. Ik wees op mijn blote voeten. Op het feit dat ik blootsvoets de deur geopend had om mijn verhaal kracht bij te zetten. Mijn bedoeling was om hiermee te bewijzen dat ik de Doos echt niet besteld had, maar de postbode kon alleen maar lachen. Mijn blootsvoetheid en mijn ontkenning de besteller te zijn waren voor hem een bron van vermaak. Ik was zijn vermaak geworden in de zin dat er sprake moest zijn van leedvermaak. Het was de druppel. Ik wist genoeg, pakte het pakket aan en sloot de deur.
Buiten hoorde ik de postbode nog licht nagniffeld weglopen. Ik bleef in mijn lege gang achter met het pakket in mijn handen. De Doos van Pandora lag in mijn armen en eigenlijk wist ik niet goed wat ik ermee moest doen. "Eerst maar sokken aandoen" dacht ik bij mijzelf terwijl ik het pakket naar de kamer bracht en op tafel neerlegde. Sokken aandoen was een goede missie en eentje die ik met veel graagte ging uitvoeren. Ik was blij dat ik gisteren net al mijn sokken uitgewassen had, anders moest ik nog vieze sokken aandoen ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten